Perte totale in de Jumbo,

Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar maar richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.

Dat lijstje is een belangrijk gegeven bij het winkelen, want al ben ik lang geleden al gestopt met roken, wat toch op enige karaktersterkte mag wijzen, de verleiding, wanneer ik door de lekkere gang loop, je weet wel, waar alles ligt wat je niet nodig hebt maar je wel wil eten, dan krijg ik het soms toch wel moeilijk en dan helpt dat lijstje me. Meer kopen wat daar op staat beschouw ik als een kleine zonde, natuurlijk niet erg voor een ongelovige, maar toch, dat er vroeger haast ingeklopt schuld en boete gevoel doet nog altijd zijn werk. Eigenlijk heb ik wel recht op een serieuze schadevergoeding denk ik dan, als ik de lekkere gang weer ontwijk.

Maar ik krijg mijn karretje zo ook wel gevuld. Desnoods neem ik maar weer wat extra wc papier mee, want je weet het nooit. Straks is er weer een nieuwe corona variant, gaat alles weer dicht, en zit ik daar weer, met amper zestien pakken toiletpapier op voorraad.

Ik ben net om de hoek na de ingang en kijk op mijn papiertje. Kaas, ja, dat moet ik zeker hebben, want wat moet een mens zonder. Ik loop traag de koeltoog af en bekijk wat er zo allemaal ligt. Jonge, oude, belegen, smeer, schimmel, noten, het ligt er allemaal. Maar de kaas die ik vroeger zo graag at, als kind, en waarvoor mijn moeder me al eens naar de winkel zond, vind ik ook hier niet. Ik ga wel drie keer op en neer langs de weelderig uitgestalde kazen, maar ik lees nergens dat wat ik zoek, nl. “tussenin”. Dat was de kaas die ik vroeger graag at, maar nergens een bordje met die naam op, al weet ik heel zeker dat die bestaat, anders had ik die toch nooit meegekregen toen ik er vroeger om vroeg in de buurtwinkel.

Nog maar eens een keertje over en weer en ...boink! Ik kijk op en ja, zwaar accident hier. Ik ben frontaal op een karretje gereden van een , nu wat over haar toeren zijnde , maar knap ogende vrouw, die ik iets jonger schat dan mezelf. “Oooohh...sorry mijnheer, ik lette even niet op”, zei ze met haperende stem, zo aangedaan was ze. Ik dacht, ik hou me dan maar kandidaat slachtoffer, want ook al lette ik ook helemaal niet op het in andere richting rijdend verkeer, niets is makkelijker om er goed vanaf te komen dan zelf het slachtoffer te mogen zijn. Ik wreef in een reflex dus maar eens over mijn knie , een pijnlijke grimas trekkend, alsof ik verging van de pijn.

“Ach, gelukkig leef ik nog mevrouw”, sprak ik rustig, “ ik denk niet dat het nodig is om de rijkswacht er bij te halen”. Ze had blijkbaar veel erger verwacht en bood me, iets opgelucht, aan , om in de koffiebar naast de jumbo een kopje koffie te drinken. Ze wou me graag trakteren, als tegemoetkoming voor het eventueel verlies van mijn rechterbeen, waar ik nu sterk overdreven mee verder hinkte.

Het was wel een vrouwtje dat er mocht wezen, en ik dacht, boske, trek jij nog maar even lekker door met dat been, want geen vrouw is zo lief als eentje die zich zorgen maakt. Het bleek nog te werken ook. Toen ik met mijn afgeladen kar naar de auto strompelde, stond ze al klaar om me te helpen inladen. “Kom mijnheer, laat mij dat maar doen”, rust u maar even”. Tja, als ze dat zo vriendelijk zeggen mag je dat niet weigeren, dat is onbeleefd, zo meende ik het me toch te herinneren.

Eens alles netjes in de wagen was geladen, gaf ze me haar arm en ik haakte gewillig in, waarna we samen rustig naar de koffiebar stapten. Dat been van mij deed alle moeite om achter te blijven, maar uiteindelijk zaten we toch gezellig samen bij een lekker kopje koffie.

“Zal ik me dan eerst maar voorstellen”, zei ze minzaam, “ ik ben Monique”. “Boske” zei ik, de hand reikend naar de lieve schat. “Wel, wel, nu was ik toch wel even een beetje in paniek hoor, mijnheer Boske. Ik moet in ‘t vervolg echt beter op gaan letten, maar sinds mijn man me een hele tijd geleden liet zitten, ben ik nogal vaak verward”.

“Trek het je niet aan Monique, alles heeft zo zijn reden, en ik durf je nu wel bekennen dat ik eigenlijk wel blij ben, ondanks die pijn in mijn been. Zo vaak loop ik nu ook weer niet tegen zo’n mooie dame aan”. Met dat laatste was het ijs wel gebroken, en na de eerste koffie volgde er nog eentje, met wat lekkers er bij, en toen we uiteindelijk toch opstapten, want ze moest haar jongste kleinkind van school halen, liepen we arm in arm naar buiten, en had ik haar telefoonnr op een bierviltje.

“Het doet al wat minder pijn” zei ik met een glimlach, toen ze me losliet aan de auto. Ik moest haar wel verzekeren dat ik héél vlug eens belde, want ze had het ook wel gezellig gevonden, maar wou ook zeker weten of ik mijn been zou verliezen, oftewel het toch nog zou herstellen na die zware botsing die zij veroorzaakt had. Ik had wel een eind de lucht in kunnen springen van plezier, maar dat mocht ik toch maar best niet doen zolang ze nog ergens was waar ze het misschien kon zien. Ik ben fluitend naar huis gereden, zonder “tussenin”in de winkeltas, maar blij met dat kaartje in mijn broekzak. Soms hangt geluk af van een paar honderd gram kaas. ;-)

Perte totale in de Jumbo,

Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar maar richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.

Dat lijstje is een belangrijk gegeven bij het winkelen, want al ben ik lang geleden al gestopt met roken, wat toch op enige karaktersterkte mag wijzen, de verleiding, wanneer ik door de lekkere gang loop, je weet wel, waar alles ligt wat je niet nodig hebt maar je wel wil eten, dan krijg ik het soms toch wel moeilijk en dan helpt dat lijstje me. Meer kopen wat daar op staat beschouw ik als een kleine zonde, natuurlijk niet erg voor een ongelovige, maar toch, dat er vroeger haast ingeklopt schuld en boete gevoel doet nog altijd zijn werk. Eigenlijk heb ik wel recht op een serieuze schadevergoeding denk ik dan, als ik de lekkere gang weer ontwijk.

Maar ik krijg mijn karretje zo ook wel gevuld. Desnoods neem ik maar weer wat extra wc papier mee, want je weet het nooit. Straks is er weer een nieuwe corona variant, gaat alles weer dicht, en zit ik daar weer, met amper zestien pakken toiletpapier op voorraad.

Ik ben net om de hoek na de ingang en kijk op mijn papiertje. Kaas, ja, dat moet ik zeker hebben, want wat moet een mens zonder. Ik loop traag de koeltoog af en bekijk wat er zo allemaal ligt. Jonge, oude, belegen, smeer, schimmel, noten, het ligt er allemaal. Maar de kaas die ik vroeger zo graag at, als kind, en waarvoor mijn moeder me al eens naar de winkel zond, vind ik ook hier niet. Ik ga wel drie keer op en neer langs de weelderig uitgestalde kazen, maar ik lees nergens dat wat ik zoek, nl. “tussenin”. Dat was de kaas die ik vroeger graag at, maar nergens een bordje met die naam op, al weet ik heel zeker dat die bestaat, anders had ik die toch nooit meegekregen toen ik er vroeger om vroeg in de buurtwinkel.

Nog maar eens een keertje over en weer en ...boink! Ik kijk op en ja, zwaar accident hier. Ik ben frontaal op een karretje gereden van een , nu wat over haar toeren zijnde , maar knap ogende vrouw, die ik iets jonger schat dan mezelf. “Oooohh...sorry mijnheer, ik lette even niet op”, zei ze met haperende stem, zo aangedaan was ze. Ik dacht, ik hou me dan maar kandidaat slachtoffer, want ook al lette ik ook helemaal niet op het in andere richting rijdend verkeer, niets is makkelijker om er goed vanaf te komen dan zelf het slachtoffer te mogen zijn. Ik wreef in een reflex dus maar eens over mijn knie , een pijnlijke grimas trekkend, alsof ik verging van de pijn.

“Ach, gelukkig leef ik nog mevrouw”, sprak ik rustig, “ ik denk niet dat het nodig is om de rijkswacht er bij te halen”. Ze had blijkbaar veel erger verwacht en bood me, iets opgelucht, aan , om in de koffiebar naast de jumbo een kopje koffie te drinken. Ze wou me graag trakteren, als tegemoetkoming voor het eventueel verlies van mijn rechterbeen, waar ik nu sterk overdreven mee verder hinkte.

Het was wel een vrouwtje dat er mocht wezen, en ik dacht, boske, trek jij nog maar even lekker door met dat been, want geen vrouw is zo lief als eentje die zich zorgen maakt. Het bleek nog te werken ook. Toen ik met mijn afgeladen kar naar de auto strompelde, stond ze al klaar om me te helpen inladen. “Kom mijnheer, laat mij dat maar doen”, rust u maar even”. Tja, als ze dat zo vriendelijk zeggen mag je dat niet weigeren, dat is onbeleefd, zo meende ik het me toch te herinneren.

Eens alles netjes in de wagen was geladen, gaf ze me haar arm en ik haakte gewillig in, waarna we samen rustig naar de koffiebar stapten. Dat been van mij deed alle moeite om achter te blijven, maar uiteindelijk zaten we toch gezellig samen bij een lekker kopje koffie.

“Zal ik me dan eerst maar voorstellen”, zei ze minzaam, “ ik ben Monique”. “Boske” zei ik, de hand reikend naar de lieve schat. “Wel, wel, nu was ik toch wel even een beetje in paniek hoor, mijnheer Boske. Ik moet in ‘t vervolg echt beter op gaan letten, maar sinds mijn man me een hele tijd geleden liet zitten, ben ik nogal vaak verward”.

“Trek het je niet aan Monique, alles heeft zo zijn reden, en ik durf je nu wel bekennen dat ik eigenlijk wel blij ben, ondanks die pijn in mijn been. Zo vaak loop ik nu ook weer niet tegen zo’n mooie dame aan”. Met dat laatste was het ijs wel gebroken, en na de eerste koffie volgde er nog eentje, met wat lekkers er bij, en toen we uiteindelijk toch opstapten, want ze moest haar jongste kleinkind van school halen, liepen we arm in arm naar buiten, en had ik haar telefoonnr op een bierviltje.

“Het doet al wat minder pijn” zei ik met een glimlach, toen ze me losliet aan de auto. Ik moest haar wel verzekeren dat ik héél vlug eens belde, want ze had het ook wel gezellig gevonden, maar wou ook zeker weten of ik mijn been zou verliezen, oftewel het toch nog zou herstellen na die zware botsing die zij veroorzaakt had. Ik had wel een eind de lucht in kunnen springen van plezier, maar dat mocht ik toch maar best niet doen zolang ze nog ergens was waar ze het misschien kon zien. Ik ben fluitend naar huis gereden, zonder “tussenin”in de winkeltas, maar blij met dat kaartje in mijn broekzak. Soms hangt geluk af van een paar honderd gram kaas. ;-)

09-07-2022, 12:15 geschreven door boske