Mooi weertje, de terrasjes open, en verdorie, wat heb ik een dorst. Vooral een dorst naar weer eens gezellig kunnen samen zitten en een eindje weg kletsen, dus wat doe je dan?
Een date; dat moet nog eens kunnen, na al die tijd. Dat geeft bijna de zekerheid dat je makkelijk in gesprek blijft, want de ander weet zo goed als niets over jou, buiten datgene wat je toch moest vertellen om haar over te halen om elkaar eens te ontmoeten. Of ze een beetje spraakzaam is haal je wel uit de berichtjes die je elkaar stuurt. Komt er alleen “bedankt” retour, dan weet je het al, en daar hoef je echt geen energie in te steken, zeker niet met de prijzen van vandaag.
Maar, ik heb er eentje gevonden die wel lekker door kan ratelen en dat vind ikzelf wel leuk, want dan kan je zelf eens een beetje rustig aan de boel verkennen, en zien hoe ver ze zich bloot, figuurlijk dan, wil geven. Ja jongens, bloot op een terrasje, dat zou nooit goed komen.
We hebben de sjans van ons leven want het is zalig weer, zelfs zo lekker buiten dat we de lommerd opzoeken onder een breedgekruinde boom. Teveel zon op eigen kruin is immers niet aanbevolen bij mensjes van onze hoge leeftijd, zo vertellen de weermannen dat toch altijd. Ik heb ook geen zonnebrand crème op, dus , de lommerd in. Ik weet het, er zijn er die liever in de schaduw zitten, maar geef mij de lommerd maar, en dan liefst die van een fikse boom, zo ene die gepland is, een paus of vijf terug.
Ik neem een biertje en zij iets uit een klein flesje, speciaal voor vrouwen met een kleine blaas, en ja hoor, na twee nipjes gaat het al richting plaats voor kleine boodschap. Dat gebeurt die namiddag nog herhaaldelijk , en eigenlijk dacht ik nog, die had toch beter een katheter laten plaatsen met tweeliter reservoir. Doe daar een slecht geheugen bij en het was heel de tijd van “waar waren we nu weer gebleven?” Dan zei ik maar wat en we waren weer vertrokken tot de volgende noodstop.
Nu gaan er sommigen hier denken, die banoen haalt dat vrouwtje hier nogal eens neer, maar nee, echt, dat is helemaal niet de bedoeling. Ik kan toch niet zomaar wat gaan verzinnen om een blog te kunnen schrijven? Dat zou ik nooit durven, dus ik vertel het maar zoals het is gebeurd en daarbij, haar naam is puur fictief, dus …. Beetje saai misschien, maar ik heb me die dag wel geamuseerd.
Waarom voelde ze zich een beetje tot mij aangetrokken? Wel, ik zal dat op een zo bescheiden mogelijke manier ietwat uit de doeken doen, zodat de heren die deze blog lezen, hun profiel misschien een beetje in die richting aan kunnen passen, met gevolg dat zij ook wat meer onder een boom terecht komen. Welja, niet ene die op hen is gevallen natuurlijk, want dat wens ik bijna niemand toe.
Ze kon het op prijs stellen dat ik mijn verlangens goed wist te verwoorden, dat ik de hare heel goed begreep en er alles aan zou doen dat die vervuld zouden worden. Dat ik als “nonkel Bob gitarist”
haar een serenade kon brengen onder het raam werd ook zeer geapprecieerd. Dat ik niet op mijn rug ging liggen in geval van een schuifraam nam ze er wel bij. De vele complimentjes die ik haar voortdurend had toegegooid deden ook best hun deel van het werk, en dan mijn uiterlijk, daar kan ik kort over zijn; gezien mijn bescheidenheid ga ik daar dus niet verder over uitweiden.
Ze zocht, en laat ik haar Marie noemen, puur fictief, een man die wat meer tijd voor haar had dan de vorige kandidaten, die haar nogal hadden verwaarloost, zoals ze zelf zei, en ja, wie ben ik dan om dat niet te geloven. De mannen van Marie hadden niet anders gedaan dan gewerkt, en de laatste deed dat nog, hoe meer hoe liever, om in grote luxe te kunnen leven, en ja, zij mocht daar in delen, maar was er niet gelukkig mee. Nee, ze had dan toch liever een meer gewone man, ene die meer om haar gaf dan om grote sier. Geen zakenman die altijd bezig en bezet was, nee, gewoon iemand die wist dat je ook mocht stoppen met werken op een bepaalde leeftijd, en dat dan ook met bravoure deed.
Ik kreeg verdorie al helemaal de indruk dat ze mij de ideale man vond, maar naarmate het gesprek vorderde wijzigde ook de toon , en ik dacht, ja beste mevrouw, jij zoekt dus eigenlijk toch wel weer een man, net zoals deze waar je van ging lopen. Ik kon me best een stuk deftiger kleden zei ze, en ze bedoelde daarmee waarschijnlijk, in een maatpak of zo, zoals haar ex-zakenman. Ze wou ook weer niet te vaak samen zijn, want dat was ze echt niet meer gewend, en of ik haar wel de luxe kon bieden die zij gewend was, dat moest ik ook maar eens uitklaren, want een stapje terug zetten na al die “mooie” jaren, dat zag ze echt niet zitten.
Zo werd het alsmaar later, en het beeld alsmaar duidelijker. Zelfs de zon verschool zich uiteindelijk, als wou ze zeggen, banoen, ik zit er voor niks tussen.
Ik dacht, wat ben ik blij dat ik zo dadelijk weer naar mijn huisje mag, met mijn klein karretje. Daar mag ik gewoon blijven zijn wie ik wil zijn, en onderweg, zowat halverwege, kwam het zonnetje weer tevoorschijn, ik voelde haar warmte op mijn rechterwang, en dacht, ja maat, daar was je ook niet graag bij in de buurt he. De radio speelde “born to be wild” en ik dacht, je gaat je niet laten temmen he. Schonen dag mensen, en vooral...bijna echt gebeurd.
Heerlijk helder Heineken. Je wordt dronken van teveel, krijgt een kater, spijt dat je je zo liet gaan, wat nooit meer zal gebeuren.
L'amour. Dito.
Zo is het toch vaak, en wie kent het niet? Telkens uit een ander vaatje willen tappen en elke keer weer dezelfde riedel. Er zijn er hier vast, mocht heel hun liefdesleven te boek gesteld worden, het zou onverkoopbaar zijn, wegens te dik. Ik kan met mijn deel ook best een vlieg doodslaan, en een hommel lukt ook nog wel, dus het valt allemaal wel mee, geen verbittering, geen zware rugzak, en dat laatste wordt voor ons iedere dag belangrijker. Licht reizen, weinig bagage, want de rug (lees geest)kan het niet meer hebben, dat gesjouw.
Dronken van een avond stappen, dat is een dagje uitzweten, en je krijgt weeral zin in een witgekraagde frisse gele.
Een kater na een liefdesflater kan wel eens veel langer blijven hangen, bij sommigen zelfs voor de rest van hun leven. Ze zijn bang om zich er nog aan over te geven, nippen lukt nog wel eens, om weer eens even de smaak te pakken te hebben, maar een flinke slok, nee, daar beginnen ze niet meer aan.
Wie is hier nu de schuldige kan men zich afvragen. Is dat degene die het glas vult, of degene die er van drinkt?
Op openbare dronkenschap staat een flinke boete, heb ik van horen zeggen, op dronken van verliefdheid staat een heel andere straf, toch voor diegenen die hun verliefdheid niet beantwoord zien. Die moeten allerlei complexen zien te verwerken, hun eigenwaarde weer opkrikken, zich weer het beste weten wat een ander maar van kan dromen, en dat duurt wel even langer dan een dagje met hoofdpijn.
Nu is het vast wel zo dat je op de duur ook wel een specialist wordt in die materie, dat je ook daar weer een dik boek over zou kunnen schrijven, maar wie zou het lezen, iedereen heeft al zo'n boek over zichzelf, en dat is dan al ruim voldoende ballast.
Ik ken mensen die nog nooit een kater hadden, niet van een biertje, niet van de liefde, maar waarschijnlijk, ik ben er haast zeker van, zijn die allen nog maagdelijk. Hebben die meer geluk gehad? Wie weet, want er zijn er waar een zeldzame postzegel, of het zilveren bestek uit erfenis, zoveel geluk brengen dat ze daar meer dan genoeg aan hebben. Die krijgen alleen een kater als er een tandje van de zegel stuk gaat, of er komt een krasje op het zilver, maar van een kras op hun zieltje zal het niet komen. Het zijn de mensen met een kogelvrij vest. Cupido mag zoveel pijlen afschieten als hij wil, 't is allemaal tevergeefse moeite.
Soms denk ik wel eens dat die laatste soort mensen stilaan het nieuwe normaal worden, en of dat beter is of slechter laat ik maar in 't midden.
Wie gaat er dan in de nabije toekomst de datingsites nog sponsoren?
Alles verandert met de tijd. Vroeger waren er de fuiven waar we elkander leerden kennen, de kuskesdans, discotheken met donkere hoekjes waar je een eerste zoen kon ontfutselen van je misschien toekomstige lief.
De rappe rups op de kermis, met de kap die toe ging, en waar je dan als bijna verloofd stel weer onderuit kwam.
't Is allemaal haast folklore geworden, net als de oude ambachten.
Straks bestaan er waarschijnlijk ook geen datingsites meer, maar misschien nog hier en daar een jaarmarkt, met tweedehands lieven, en wie weet gaat het daar dan wel per opbod. Er zullen er zijn die daar iemand kopen , mee naar huis nemen, dronken worden van geluk en binnen de kortste keer weer met een kater zitten door dat wat ze meebrachten , en zo herhaalt de geschiedenis zich toch steeds maar weer.
L'amour c'est comme la guerre. Of als een borrel, een rappe rups, soms prettig, soms niet.
Toch uw abo maar verlengen, of na dit epistel maar liever niet?
Er gaan de laatste jaren net zoveel koppeltjes uit elkaar dan er gevormd worden. Ondanks je zou denken dat het leven er makkelijker op is geworden dan vroeger, heeft men het nu weer moeilijker met elkander dan ooit.
Hier komen er alle dagen weer nieuwe vijftig en zestigplussers opdagen, de meeste gescheiden, sommige hadden dan weer de pech hun partner, die dan misschien juist wel nog heel geliefd was, te verliezen op veel te jonge leeftijd. Daar hield de lijm tot het niet langer kon, en daarmee zijn we al aan het onderwerp van de dag gekomen; welke lijm is de beste om twee partners het best en 't langst te verbinden.
Als kind leerde ik al dat je met een gekookte aardappel papier kon plakken, en dat gebruikten we dus als we een vlieger wilden maken. Later leerde ik dan ook de spreuk, “de liefde van de man gaat door de maag”, en ik moest meteen denken aan al mijn vliegers. Toen viel mijne frank ook en wist ik waarom ons moe alle dagen aardappelen voor onze pa maakte. Omdat die goed plakten. Jammer genoeg heb ik niet kunnen volgen hoe lang dat goed ging, daarvoor leefde onze vader niet lang genoeg.
Hobby lijm, Ja, ik hoor het al, dat kan nooit goed zijn, vooral niet die van de Action, maar deze keer gaat het over de hobby als lijm tussen twee mensen. Samen het bootje in om te zeilen, samen op de fiets, samen muziek maken, dat allemaal verbindt, maar is dat genoeg? Het zal best een heel eind helpen. Voor de zwemmers en duikers één raad, neem watervaste lijm.
Kinderen, dat blijkt ook een heel goed plaksel te zijn, zo lang ze nog klein zijn natuurlijk, als ze groter worden zijn ze soms ook weer de wig die alles doet splijten. De meesten groeien wel op zonder ooit last te verkopen, maar af en toe is er toch eentje bij die je 't liefst voor een lange tijd achter 't behang zou willen plakken, en dan raad ik aan om glasvliesbehang te gebruiken, dat is stevig, en de lijm lost ook amper.
Hoe ouder we worden , hoe meer we moeten zoeken naar de juiste lijm. Soms plakt er aan uw toekomstige partner ook nog van alles dat moeilijk tot niet te verwijderen valt, en of je dat er bij wil nemen is nog maar de vraag. Het kan een akkefietje zijn dat nog goed te camoufleren valt, maar 't kan ook een verdomd groot obstakel zijn, waardoor de drager er mank door gaat lopen, en niet hij alleen , maar alles wat je samen nog probeert op te bouwen.
Secondelijm; de naam zegt het zelf, het werkt maar heel even, misschien net lang genoeg voor een vluggertje, mits je daar de conditie nog voor hebt natuurlijk.
Ik heb een tijdje geleden alle lijm weggegooid, behalve mijn houtlijm. Nee, ik ben niet gestopt met snuiven, wegens nooit begonnen, maar ik geloof niet meer in al dat plakken. Wat komt dat komt, wat gaat, dat gaat. Net als het water van de zee. Je kan niets dwingen, niet met lijm , niet met ketens, alles zoekt zijn weg, onstuitbaar. Tot we stoppen met alles bij ons te willen houden zal het alleen maar moeilijker worden. Misschien kom je hier wel iemand tegen waar je aan blijft plakken, zo maar, zonder enige moeite, gewoon omdat het mag , en het zou best eens kunnen dat dat heel lang blijft duren, zonder dat er een drup lijm bij komt kijken. Liefde kan je nergens op plakken, ze zoekt zelf haar weg.
Als je hier lang op de site blijft plakken, dan ligt dat dus niet aan jezelf, maar dan ben je waarschijnlijk gewoon een zelfklever, maar soms is dat nog niet zo fataal, want die heb je ook weer in vele soorten. Je hebt er die geheid een leven lang goed blijven plakken, maar er zijn er ook, die jet net als memoblaadjes zomaar lostrekt, mits je een beetje voorzichtig bent. Die kan je dan nog makkelijk aan jezelf kleven en zijn ideaal voor hen die niet al te vast willen zitten.
Deze blog werd ingezonden zonder er een zegel op te plakken.
Je zou zo denken, wij leven hier in een democratie, we mogen zeggen wat we willen , en wat zie je dan hier op de site? Niemand zegt wat. Er zijn er hier heel veel die zich in dezelfde staat bevinden als een pas gemolken koe. Hun melk is op, er komt nog amper een letter uit.
Probeer dan maar eens een praatje te maken of een eerste contact te leggen. Ik heb het al zo vaak gehoord en zelf meegemaakt, en eigenlijk is het om jezelf krom te lachen.
Je schrijft een eerste berichtje, met een complimentje, want hoe breek je anders de eerste barrière, een vraagje, want dat lokt al iets sneller een antwoordje uit, en je belicht tenminste één van je goede kanten, iedereen heeft die toch wel mag ik vermoeden, en dan maar benieuwd naar het antwoord.
Dat antwoordje komt wel meestal, en ik kan vaak al raden wat er in dat berichtje te lezen valt.
“Bedankt”. Dat is het. Ze hebben vaak enkele hobby's en daar vraag je dan iets over, want over zo'n zaken praten bind je tot niets, meer vrijblijvend kan je haast niet praten, of het zou over het weer moeten zijn.
“Lekker weertje vandaag he”. “Bedankt”. Probeer daar dan nog maar eens een weerwoord op te geven. Het makkelijkst is dan altijd wel, “jij ook heel erg bedankt”.
Wat komen zo'n mensen op een datingsite doen vraag ik me dan af. Als je helemaal al geen sociaal gedrag meer kan vertonen, hoe moet je dan in godsnaam nog van 't straat geraken?
Het zou natuurlijk ook kunnen dat desbetreffende mensen het wel erg goed kunnen uitleggen, maar dat ze het gewoon vertikken, omdat jij niet van hun stand bent. Pas op, dat bestaat niet alleen in Indië , maar even vrolijk hier in het vrije westen. Er is de elite en er zijn de parias. Als de elite spreekt is het ook aangewezen om altijd zelf te spreken met één woord; “bedankt”.
België had ooit een schrijver waarvan werd gezegd,” hij leerde zijn volk lezen”.
Het wordt de hoogste tijd dat er ook eens iemand komt die zijn volk leert praten.
Wat ik me ook afvraag is hoeveel van die “bedankers” een betaald abo hebben. Als ze dat al hebben is het waarschijnlijk omdat ze willen tonen dat ze het kunnen betalen, of ze willen gewoon de site steunen, de enige plaats in heel de wereld waar ze nog enige aandacht krijgen, zo af en toe toch, want op de duur heeft iedereen, buiten de nieuwkomers hen wel door.
Misschien leest heel deze blog als een lichte beschuldiging, maar dat is het helemaal niet, het is gewoon een constatatie, een vastleggen van opgemerkte feiten, en misschien een lichte troost voor de velen die al zo vaak werden bedankt voor hun goede bedoelingen.
Als je iemand niet ziet zitten, durf het dan gewoon te vertellen, maar wees niet bang om een praatje te maken. Je krijgt daar echt geen puistjes van, als je een ietwat langer antwoordje geeft. Wat je er wel mee bereikt is dat je de andere kant in zijn waarde laat, dat je respect toont voor de medemens, ook al wil je helemaal geen deel uitmaken van diens leven.
Het is niet omdat je hier op een datingsite zit, dat iedereen die jou eens aanspreekt er op uit is om je te versieren, of iets deftiger, jouw hart wil veroveren. Nee, die ander heeft misschien gewoon uw profiel eens doorgelezen en stuitte daarbij op iets , een gemeenschappelijke interesse, waarover die wel eens wou praten, en dan stuurt die eerst zelf een vriendelijk berichtje, met de bedoeling van eens een leuk gesprekje te hebben over wat hun beiden zo leuk vinden, en dan krijg je “bedankt” in je bus.
Oooo, wat wordt een mens daar wijzer van. Je kan met een paar zinnen ook iemand duidelijk maken dat je zelf niet zo'n prater bent, of dat je hier niet zit om te praten, maar om te pralen, weet ik veel, maar dan weet die ander toch veel beter hoe de steel aan de haak zit. Ooit las ik een advertentie, “stelen voor alles”, waarbij ik de lieve mens liet weten dat stelen verboden was. Toen kreeg ik ook het zo bekende antwoordje terug, “bedankt”, maar deze keer vond ik dat toch wel vriendelijk.
Misschien komt er hieronder ook wel weer zo'n antwoordje te staan, het mag, maar bij deze zeg ik aan alle lezers die de moeite weer eens deden, “bedankt”.
Update: het kan nog korter. Ondertussen kreeg ik nog een “Yep” en zelfs een “ok”. Wie doet nog beter?
Een date versieren is tegenwoordig alleen maar moeilijker geworden. Of men is nog bang van corona, of men is bang dat er een wereldoorlog aan zit te komen en dan is het toch de moeite niet meer, of men is bang dat je, eens je in een relatie belandt, je veel sneller verouderd, en dan zijn er nog een rits redenen, maar laat ons het hier nu maar even bij houden.
Maar er is nog één soort afspraakjes dat het altijd goed blijft doen, nl. de klusdate, en aangezien ik altijd nog wat wil bijleren bied ik me nogal eens aan als helper. Is de koffie en het eten lekker, het werk niet te zwaar, dan durf ik gerust een tijdelijk kontrakt te tekenen, of zelfs eentje van onbepaalde duur, al moeten de voorwaarden dan wel extra goed zijn en de gastvrouw vlot van babbel en vriendelijk.
Zo samen klussen is dan ook nog eens de beste manier om iemand echt te leren kennen. Als ze bij de eerste tegenslag al een flinke vloek laten horen dan zit het wel goed. Dat zijn degenen die er toch echt voor gaan, over lijken als het moet. Mensen met weinig ervaring hoor je zelden een keertje vloeken, want bij hen ligt het niet aan die klote nagel die zo maar krom gaat wegens slecht metaal, nee, ze nemen de schuld volledig op zich en schamen zich in stilte.
Je zou ook al snel denken, wat kan een man nog leren van een klussende vrouw, maar vergis je niet, er zijn er die verdorie tien keer handiger en slimmer zijn dan de doorsnee man.
Zo was ik laatst wat latten op lengte aan het zagen, ja, ik mocht dat doen, want ze vond me een geweldige zagevent, dus de juiste man op de juiste plaats, en had ik er toch één lat bij die iets te kort was, maar daar had 't klusvrouwtje, en ik moet eerlijk zijn , ze moest er niet eens over nadenken, een prachtige oplossing voor. (ja, ik hou van korte zinnen, dat leest vlotter).
Ze zei, “als je nu aan de achterkant, daar hangt meestal toch teveel, de centimeters afzaagt die je vooraan mist, en je plakt die daar bij, dan is het opgelost. Kom, geef toe, hier is er niet ene die zo vlot zo'n goeie oplossing zou kunnen bedenken.
Als er kleine nageltjes ingeklopt moesten worden, dan mocht ik die, als amateur klusser, vasthouden, en zij sloeg ze er dan wel in. Ik moet je zeggen, dat lijkt op het eerste zicht makkelijk, maar 't is veel moeilijker dan je denkt. Ik lukte er herhaaldelijk in om mijn vingers onder de hamer te krijgen, wat volgens haar de grootste fout was van alle beginnelingen, en dat je zoiets alleen kon optimaliseren door oefenen. Kijk, zo'n lessen leer je niet uit de boekjes, dat moet je live ondervinden.
Soms denk je bij een uitnodiging, dat ken ik al , daar ga ik niets meer bijleren, maar dan draait dat toch weer heel anders uit. Zo had ik eens een klusdate met een lieve vrouw, ik kon dat echt niet weigeren want ze vroeg niet veel. Ze wou nl. Een paar stevige haakjes in de muur, met een degelijke plug, om daar enkele mooie fotokaders aan op te hangen. Probleem was, ze kon dat normaal wel zelf, maar ze had niet het geschikte gereedschap, en of ik dat wel had. Natuurlijk had ik dat allemaal, of bijna toch, want mijn vorige dates hadden telkens wat nieuw gereedschap vereist om te leren klussen, dus ik had al aardig wat gereedschap, waar zelfs Roger (wat je zelf doet , doe je meestal beter) wel jaloers op zou zijn. Dus ik zei, dat kom ik morgen wel even in orde maken Lies, maar toen ik er die dag aankwam en vroeg in welke muur ze die haken graag had bevestigd gezien was het antwoord, “ja banoen, dat is het nu net, die muur is het enige wat nog ontbreekt, maar de haakjes en pluggen heb ik al.
Kijk, dat zijn zo van die leuke momenten dat je toch weer wat gereedschap bij kan kopen om nog eens wat te leren, want ze zou me wel heel precies uitleggen hoe ze het had gewild.
Eigenlijk ben ik wel een geluksvogel dat ik zoveel ervaring op mag doen , gratis en voor niks, en er nog koffie met koekje bovenop krijg. Als ik nog enkele jaren zo verder kan doen, dan kan ik in mijn profiel ook nog eerlijk schrijven dat ik een ervaren klusser ben, en voor veel vrouwen, vaak ook nog de mooiste, is dat nogal eens het dingetje wat de doorslag kan geven als het draait om welles nietes iets met jou te beginnen. (Zo zei mijn lesgeefster toch, en daar ga ik echt niet aan twijfelen).
Straks mag het eerste hout gesnoeid worden in de tuin en mijn klusdate heeft gelukkig een erg grote tuin, waar heel veel te leren valt. Ze heeft me al wel enkele heel goede tips gegeven om het echt goed te leren. Zo is het ideaal om je eigen gereedschap te kunnen gebruiken, omdat je daar mee vertrouwd geraakt en dat is meteen niet alleen veiliger, maar het werktempo kan zo ook wat hoger gaan liggen. Het vraagt een deftige investering, maar dan heb je ook wat waarmee je overal mag komen helpen.
Volgens haar ben ik goed op weg om de ideale man te worden, wie had dat ooit durven denken? Ik heb al meerdere lesgeefsters gehad, en als ze me echt niets meer konden bijleren omdat bij hen al het werk was gedaan, adviseerden ze me om me te richten naar iemand met nog meer ervaring en voldoende klussen, waaruit ik dan weer enorm veel kon leren, ten voordele van mezelf en zo mezelf stilaan als een onmisbare partner op te werken voor mijn toekomstige.
Jammer genoeg ben ik niet gelovig, want mocht dat wel zo zijn, ik bedankte de Heer iedere dag op mijn blote knieën voor zoveel mooie kansen.
Mocht er hier nog iemand een leerling tovenaar willen aannemen, laat het me aub weten.
Potjandorie, wat een mooi weertje toch de laatste tijd. Nu alles weer volop begint te groenen moest
ik toch dringend weer eens de bossen in, al heb ik die niet helemaal gemeden tijdens de winter, verre van.
De bossen hier bij ons zijn nog echte bossen, niet zoals ze in de stad te vinden zijn, de bomen mooi op een rijtje naast de weg. Nee, hier staan ze in een wirwar dooreen, de mooie en minder mooie exemplaren, net zoals hier op de site. (heb ik van horen zeggen he).
Het is mijn gewoonte, om wanneer ik het bos in ga, van meteen naar een goede wandelstok te zoeken, want het is hier nogal bergop, bergaf, Je waant je soms echt in de Ardennen, en zo'n goeie stok helpt dan toch wel om recht te blijven in het mulle zand. Nu gooi ik die stok meestal weer weg voor ik uit het bos ben, want sprokkelen is verboden en er staan daar strenge straffen op, maar deze keer dacht ik, ik waag het er op en neem die mee want ik had een ideetje.
Wat ging er dan door mijn hoofd?
“Gooi eens een stok in het hoenderhok 50+”.
Dus beste hanen , kuikens en kippetjes, effe uitkijken, want 't kan aankomen.
Waarom die stok? Wel, om de volgende reden: wie neemt het spelletje hier nog serieus op? Doen de gratis leden die hier al jàààààààren rondhangen dat nog? En hoe zit dat met de betalende leden, die hier om de haverklap verdwijnen bij einde abo, om dan even later weer te verschijnen. Is dat vol nieuwe moed? Of zijn ze het hier zo gewend dat het na jaren te moeilijk wordt om definitief afscheid te nemen. Zo lang er leven is , is er hoop zij de boer en hij deed zijn kakske. Weer een hoop erbij.
Als je naar de succesverhalen kijkt, dan zijn dat bijna zo goed als allemaal verhaaltjes uit de tijd dat wij hier allemaal nog getrouwd waren. Wie leest er hier nog eens een berichtje van een vers gelukkig koppeltje dat elkaar hier vond? Er is zo al heel weinig te lezen hier tegenwoordig, zelfs op Things2share gaat het met een slakkengangetje. Ik mei leggen alle vogels een ei, maar hier zitten er al jaren te broeden op 't zelfde ei. Jongens, wat daar ooit nog uit moet komen, ik zou het echt niet weten. Volgens mij zijn de meeste van die eieren al versteend.
Ik weet het, 't is moeilijk, de sprong wagen, terwijl je er diep van binnen al zeker van bent dat je midden in de beek gaat belanden, maar we zijn groot he mannekes, en wie doet er ons nog wat?
Vroeger kreeg ik er nog een pak slaag bovenop als ik in de beek was gevallen en kliedernat thuis kwam. Na een paar kletsen van vader was ik zo al veel droger, die tikte het water gewoon uit mijn broek.
Maar nu, wat kan je nog gebeuren als je nu nat wordt? 't Is verdorie ook al lente, het water is al lang niet meer op zijn koudste.
Ik heb hier al de raarste sprongen gemaakt, telkens de dieperik in, maar wat geeft het? Wie niet meer durft te springen mist ook de pret van de overkant te halen. Je kan ook via een bruggetje, maar bruggen bouwen duurt jaren, zeker nu met al die milieuwetgeving en eco systemen die onberoerd moeten blijven.
Je hebt ook nog “meester mag ik over varen, ja of neen”. Maar je stapt pas in dat bootje als er aan de overkant iemand al een tijdje staat te zwaaien en roepen “kom maar af”. Ondertussen is het wel belangrijk van dat bootje te onderhouden, want het zou toch maar eens zo zijn dat “DE WARE”aan de overkant staat te zwaaien en jij , amper twee slagen van de kant al naar de bodem zinkt met heel uw kist vol goede voornemens en toekomst. Tja, dan is er ook nog “gaan met die banaan”, maar daar een verhaal bij verzinnen laat ik aan een ander over. Zoveel verbeelding heb ik nu ook weer niet.
Ja mensen, de zomer is weeral zo goed als voorbij, en wat voor een zomer. Het was al lang geleden dat we nog eens een echt Belgisch zomerweertje kregen , niet te klef , niet te droog, aangename temperaturen om je buiten bezig te houden, om 's nachts te slapen, wat wil een mens nog meer.
Goed, voor de zonnekloppers was het wat minder, maar mijne selder staat zo wat op vijfenzestig cm hoogte, dankzij al die malse regenbuitjes, en dat is toch belangrijker dan wat zonnebrand oplopen.
De horeca mocht weer open, en ik moet toegeven, het deed deugd om weer eens op een gezellig terrasje te zitten, en dat met een allerleukste vriendin, ontmoet op vijftig plus, ja echt, en al was er in het begin een akkoord, om het zuiver vriendschappelijk te houden, het is ons niet gelukt.
Kwam het door de Irish coffee's, of werd er wat anders in ons drankje gemengd, ik weet het echt niet, maar voor het akkoord op papier uitgewerkt was mochten we het weeral aanpassen.
Ja , zo doe we dat tegenwoordig. We onderhandelen bij een drankje en een hapje en we proberen er allemaal het beste uit te halen. Het is net of je onderhandelt een cao.
Nu hoor ik er hier en daar al eentje zeggen, “waar zit dan de romantiek?”. Wel, die staat op bladzijde twee, paragraaf vier tot en met zeven, en echt, het was een heel werk om het allemaal loepzuiver en wettelijk in elkaar te steken, maar nu zitten we wel voor vijf jaar goed, want zolang loopt zo'n overeenkomst, voor ze weer onderhandeld kan worden. Heerlijk toch?
Wij hoeven niet veel meer uit te praten, geen ruzie bij te leggen, nee, we houden ons gewoon aan onze overeenkomst, en daardoor winnen we zo weer veel uren van onbezorgd samen zijn.
Er is zelfs een rampenplan, iets wat onze regering niet kon bovenhalen bij de aanvang van de corona crisis, en je weet wat het resultaat was. Nee, een relatie moet je onderhouden als een goede huisvader, met zorg en voorzorg. Kom me niet vertellen dat zoiets allemaal zever in pakskes is, want zever wordt al lang in flessen verpakt, waarna het steriel bewaard wordt om er vaccins van te maken.
We hebben overwogen om onze overeenkomst publiekelijk te maken, maar ondanks de vele voordelen en inzichten die het u allen zou kunnen bieden, hebben we toch ook ingezien dat niet iedereen klaar is om dezelfde weg in te slaan. Er zijn er heel veel die nog altijd van mening zijn dat in de liefde alles vanzelf gaat, dat je daar niet mee bezig moet zijn , niks moet plannen of regelen, nee dat gaat volautomatisch. Als ze hier vijf jaar later nog op de site aanwezig zijn geloven ze dat nog altijd. Geen één lampke dat gaat branden, zelfs geen spaarlampke, nee ze blijven lekker in het duister zitten, in de hoop dat een ander ooit het licht wel aandoet voor hen.
Ik kan je al met zekerheid vertellen, dat is een goede instelling voor een mol, maar minder interessant voor ons, mensen.
Nu ik het allemaal zo goed voor elkaar heb, dankzij vijftig plus, de datingsite die u alles biedt wat je maar kan wensen, en dit aan een erg democratische prijs, , zou ik , naar het voorbeeld van enkele andere gelukkigen, nog een laatste boodschap kunnen plaatsen op Things2Share , om daarna mijn profiel af te sluiten, en hier stillekes te verdwijnen. Maar...iets houdt me nog even tegen. Ik ben het hier al zo gewend geraakt. Lekker geblokkeerd worden, een ambraske op T2S, een roddeltje , een “duimpje” voor dit of dat, je weet wel , zo allemaal van die dingen die je thuis ook beleeft, en waardoor deze site op de duur als een tweede thuis aan gaat voelen. Gelukkig kan je hier lid blijven aan , zei ik het al? Zeer democratische prijzen, en je mag zelfs gratis onder dak blijven hier, mits een paar milde restricties, de naam niet waard.
Toch zit het afkicken er aan te komen, en ik weet dat je dat zorgvuldig moet plannen, haast net zo zorgvuldig als onze relatie, maar het kan toch echt niet moeilijker zijn dan stoppen met roken, op pensioen gaan, of maar één pintje drinken op een terras. Puur op karakter gaat het wel lukken, en dan mag er weer eens een ander mijn plaats in nemen als blogger. Mijn laatste blog zit er aan te komen, hij is zelfs al geschreven. Dan kan ik nu eindelijk wat grappige kinderverhalen gaan schrijven, want al die serieuze schrijverij is eigenlijk niet mijn stijl.
Ook deze blog kwam weer tot stand zonder enige vorm van subsidies of reclame inkomsten.
Wij danken u voor uuuuuuuuuuuuuwwwwaaaaaaaaaaaaaaandacht.
Als ik nu eens een vlieg kon zijn. Wie heeft dat nog nooit gedacht? Je zou dan stilletjes op de schouder van hem of haar landen, om dan onbeschaamd mee te lezen wat ze elkander te vertellen hebben, via het scherm, live , in het begin,hier op de site, later ergens in een taverne of op een terrasje, wel gevaarlijker want daar riskeer je nog sneller een mep als je aan de tafel mee wil aanschuiven. Het gesprek na zo’n eerste date zou ook niemand willen missen.
Nu moet het toch wel lukken zeker dat ik even geleden , bij het passeren van de Perseiden in de nacht van twaalf op dertien Augustus , veel vallende sterren zag, en alzo evenzoveel wensen mocht doen. Nu is het zo dat je, volgens de traditie, alleen kleine wensen mag doen als je een vallende ster ziet, maar aangezien ik er zoveel zag, dacht ik , ik bundel alles in één vraag, maar dan ook meteen een iets straffere.
Liefste ster, laat mij eens een paar dagen als vlieg door ‘t leven gaan. Wel eentje die kan lezen en de mensentaal begrijpt, uiteraard. Voor dat laatste bleef ik toen nog een uur langer op om die bonus aan vallende sterren nog mee te nemen, dus daar mocht wel iets tegenover staan.
Laat me, vooraleer ik verder ga , hier eerst al duidelijk en klaar stellen dat elke naam in mijn voor waar verklaard verslag absoluut verzonnen is, hiermee alzo hopelijk voldoende rekening te houden met de regels en wettelijke verplichtingen aangaande het bloggen . Hierbij verduidelijkend, wie deze blog leest doet daarmee vrijwillig afstand van alle rechtsplegingen en dergelijke die de bloggende vlieg ook maar enig nadeel zouden kunnen berokkenen. Kom me ook niet vragen hoe ik als vlieg alle verplaatsingen deed, want wegens staatsbelangen mag ik dat niet onthullen.
Daar gaan we;
Eerste dag; cursus vliegen zonder zoemen gevolgd. Heel belangrijk! Ook nooit landen op gevoelige lichaamsdelen, al zijn daar ook plaatsen bij waar je redelijk veilig zit omdat niemand je daar wil doodkloppen, uit zelfbehoud.
Ursula logt in en hé, een berichtje. Voor mij alleen denkt ze en spontaan springt ze recht en doet een dansje rond de tafel. Je zou voor minder. Er zijn in augustus 182624 berichtjes verstuurd op de site, waarvan er 182623 naar een zekere banoen gingen, en nu ook eentje naar haar.
“Dag Ursula, ik ben een levende man die u wil ontmoeten en versieren”. Wowww!!!! Versieren ook al, en ze denkt meteen aan die mooie maar te dure oorbellen, die prachtige ring met een kanjer van een diamant, ja ons Ursula wil zeker wel versierd worden.
Antwoordje dus; “dag John, ik vind het superlief van je dat je mij wil versieren, dus ik wil jou ook wel ontmoeten”.
Zie je, beste mensen, zo makkelijk is dat allemaal, en dan zijn er hier die beweren dat ze amper aan een date geraken. Dus, wat hebben we al geleerd vandaag? Wie beloofd van het vrouwke te versieren is al bijna zeker van een afspraakje. Maar, we gaan verder…
Na een paar saaie zinnetjes, het vermelden hier niet waard, hebben J en U al afgesproken waar en wanneer ze elkaar gaan ontmoeten en weet deze dat ook weer. Makkie….als vlieg.
De zon schijnt, de parasols staan open en ons datend stel zit al even gezellig te keuvelen. Zij heeft haar zoveelste glas wijn al binnen en John , die stiekemerd houdt het bij een alcoholvrij biertje. Zelf zit ik bovenin de parasol, lekker veilig mee te luisteren, en ja, nu Ursula een beetje tipsy wordt wil heer John zijn kans wel eens proberen te gaan en daar wil ik wel voor aanschuiven, dus ik vlieg, ja, dat doen vliegen, stillekes op zijn schouder, beetje achteraan, uit het zicht van Ursula, want ik ga zeker mijn leven niet in haar handen leggen.
“Wat zou je er van denken schatje, als we het feestje bij jou thuis verder zetten? “, en zijn stem klinkt als die van een marktkramer die zijn waren veel te duur wil verkopen. Verzin daar zelf maar wat bij, dat is best leuk. Ik dacht, jij onbetamelijke kerel, je verdient straf, en ik bijt hem stevig in de binnenkant van zijn oor. Pats !!! Even alle licht uit, wanneer zijn hand stevig op zijn oor beland, maar ik zit al veilig iets dieper.
“ kom schatje, we zijn hier weg, het is hier niet te doen met die vervelende strontvliegen”. Hoor ik dat goed? Noemde die mij nu net een strontvlieg? Mijn tweede beet gaat er nog steviger in en weer volgt er een flinke klap. Dat oor krijgt al een mooi kleurtje en die Sjonnie is al lekker boos op mij.
Ik vlieg maar van hem op en plaats me heel strategisch net boven het linkeroor van Ursula, en ja hoor, hij heeft me in de gaten en zijn hand gaat alweer de hoogte in voor een flinke mep, tot….
“ Hé man, ben je belazert !!! een vrouw willen slaan”, en het laatste woord galmt nog een beetje na als er een forse kerel achter Sjonnie deze bij zijn twee oren beet pakt en achterover van zijn stoel trekt. “ Lazer nu maar meteen op man , of je krijgt er nog een flinke dreun bij” zegt de superheld , en ja hoor , daar gaat hij, en zoveel tranen heb ik nooit gezien. Ursula, haar redder en ik hadden daarna nog wat fijne uurtjes samen, echt, maar dat is een verhaal apart, kinderen niet toegelaten.
Moraal van het verhaal; Wie naar vrouw en vliegen slaat, maakt vaak een ander heel erg kwaad.
Wie hier al langer dan een paar maand aanwezig is weet het; het is hier een gekkenhuis.
Als je hier met mensen praat dan willen ze allemaal maar één ding, verliefd worden.
De ene is tevreden met een man die niet al te veel drinkt en weinig ambras maakt, de andere wil niks minder dan van haar stoel geblazen worden bij het aanschouwen van de adonis die haar in zijn omgeving wil dulden.
Men zegt altijd, het verstand komt met de jaren, maar is dat wel zo? Volgens de cijfers en statistieken gaat het helemaal anders en zou een spreekwoord zoals “het verstand gaat met de jaren” veel dichter bij de waarheid liggen en dan wordt het gedrag van de oude kipjes en haantjes hier ook al veel beter te begrijpen.
Wat zoeken de meeste hier eigenlijk dan wel? Volgens mij zijn er hier veel die af en toe een bevestiging nodig hebben dat ze er nog mee door kunnen, al horen ze natuurlijk nog veel liever dat het wel lijkt of ze net van de assemblagelijn komen.
Nu zijn er best nog heel knappe dames en ook heren bij de zestig en ook wel bij de zeventig-plussers. Een enkele van boven de tachtig kan ook nog op de tram met lager nummer,
maar zeg nu eens eerlijk, is het uiterlijk nog altijd het belangrijkste bij ons, doorleefde en ervaren mannen en vrouwen? Mijn ervaringen hier zeggen van wel.
Ik heb er al regelmatig aan gedacht om mijn pen een eigen account te geven, en ik ben er zeker van, mocht het hier toegelaten zijn, en ik mocht er ook nog een foto van plaatsen, dat mijn pen vlugger van ‘t straat zou zijn dan het manneke die ze altijd in de hand neemt.
Er zijn hier vrouwen van neem 1,55m die een man zoeken van minimum 1,85m. Alle dagen nekpijn verzekerd voor beiden, maar hij kan haar plafond schilderen zonder laddertje en dat is toch het belangrijkste nietwaar.
Slank en intelligent worden ook vaak in één zin gebruikt, alsof het synoniemen zijn van elkaar. Weeg je iets meer dan kan je alleen maar dom zijn, maar de meesten vergeten dat verstand ook plaats nodig heeft, net als goedheid en liefde. Waar laat je dat allemaal als je mager bent?
Potverdorie, als je iemand echt graag ziet, wat maken die kilo’s dan toch uit? Nee, dat kost later niet veel meer aan een begrafenis en je kan , mager of wat ronder, altijd wel in uw laatste woonst. Dat potteke zal zelfs niet vol zijn.
Hooggeschoolden zoeken iemand waarmee ze een diepgaand gesprek kunnen voeren. Mannekes, dat is zo’n cliché, daarvan slaat mijn dunne darm in achttien knopen. Wetenschappelijk gezien niet mogelijk, maar hij doet het toch maar. Je zou bij minder. Een diepgaand gesprek over hoe ver ze al gedementeerd zijn waarschijnlijk, en je houdt zoiets dan makkelijk een dag lang vol, buiten het moment dat je uw medicatie moet nemen uiteraard. Daarna begin je weer van voor af aan natuurlijk.
Je woont te ver! Ja, wel vijf straten, en dan nog geen al te lange, maar het is te ver, en als je dat op uw bord krijgt, geloof het maar, dan is het ook te ver, want die andere moet waarschijnlijk om de twee minuten naar ‘t toilet en hoe red je het dan op die afstand? Wildplassen is strafbaar, en de plastuit voor vrouwen is ook nooit ingeburgerd geraakt.
Je kan het zo gek niet verzinnen of de uitvlucht is al gebruikt geweest. Ik zou daarom heel graag nog eens wat originele afwijzingen lezen hier en daar, maar ze zijn zeldzaam. Je zou denken, er moet hier ergens op de site een pagina zijn waar alle tips staan om iemand te ontmoedigen, af te wijzen, of soms ook wel te vernederen.
Kom hieronder nu niet vertellen dat jij de enige bent die het hier allemaal wel heel serieus neemt, want er is zo goed als niemand die jou nog gelooft, en hoe meer jij uw best doet om de mensen hier te overtuigen, hoe sterker zij er in gaan geloven dat je het spelletje ook niet eerlijk speelt , dat je een avontuurtje zoekt, je eens een paar andere matrassen wil proberen, of eens goedkoop wil uit eten.
Nu zijn er hier, en ik weet dat uit heel goede bron, die vertellen dat de bloggers hier bijna allemaal
gefrustreerde zijn die er enkel op uit zijn hun gal te spuwen op alles, maar ik zeg je dit, ik ben een vrolijk en gelukkig mens, en ik schrijf hier enkel maar wat ik lees , ervaar en soms eens hoor . Trouwens, mijn galblaas werd al heel lang geleden verwijderd.
Velen zijn te zwak om hier te vertrekken, want ze kunnen een leven zonder vijftig plus niet aan. Al krijgen ze maar één duimpje per maand, dat is net genoeg om te overleven. Date is dope. Maar als je hier dan toch wil blijven hangen, trek dan je pen eens, schrijf eens iemand aan in plaats van enkel maar te zitten wachten. Probeer eens zomaar een babbeltje te doen met één of ander persoon die je wel aardig vindt.
Degenen die hier een abo betalen mogen ook niet denken, ik heb betaald , dus dat zit hier wel goed, ik vertrek hier binnenkort met een sjieke trofee. Met een toffee, wie weet, maar voor meer zal je toch echt uit de pijp moeten komen, op een deftige manier. En wie weet is die met die paar kilo meer toch een fantastisch persoon, en kan die met een lagere opleiding uren lang boeiend vertellen. Bekrompenheid houdt u tussen uw eigen vier muren, en reken er maar op dat men je hier op de duur doorheeft
als ik zo weer eens door de profielen struin, de verlangens lees, soms enkele, soms een hele lijst, dan weet ik meteen weer waarom het zo moeilijk is om hier nog iemand te vinden waarmee alles als vanzelf gaat.
Iedereen beschouwt het zijne als goed gerijpte wijn waar je best geen water bij doet, dat zou immers zonde zijn. Schrijver dezes is er even schuldig aan.
We willen in de laatste rechte lijn naar de meet echt nog eens ons volle goesting hebben, en dan is dat niet alleen aan tafel, maar in alles wat maar enigszins nog bereikbaar lijkt. Dat we met die instelling vaak onze eigen ruiten inslaan komt niet in ons op. Het lichaam mag dan wel ouder wezen, de geest is vaak nog even onstuimig als in onze beste jaren.
Als je nu ergens leest dat betreffende persoon nog heel avontuurlijk is aangelegd, bezie het dan maar als een schrijffout, en lees het als iemand die tijdens de avonduren nog wel eens van de zetel komt, waarschijnlijk om even naar de koekjeskast te lopen, want voor al de rest van de avondlijke behoeftes hebben we wel een afstandsbediening.
De profielen doen me soms denken aan het beloofde land , maar we mogen dan ook niet vergeten dat Mozes eerst veertig jaar door de woestijn dwaalde , en die tijd hebben de meesten onder ons hier niet meer. Veronderstel, veertig jaar op allerhande datingsites, veertig jaar op meestal dezelfde gezichten staren, wie houdt dat vol?
Er zijn er hier die er al wel op staan van kort na hun plechtige communie, dat zie je wel aan hun foto’s, maar de meesten zijn hier na een jaar of iets langer wel ribbedebie. Omdat de vijver leeggevist is? Nee, die haai zwemt er nog altijd, die kwal komt ook nog regelmatig boven drijven en de al bekende schelpdieren zullen er ook wel altijd blijven.
Maar de zalm, de forel, die zijn al lang over de toonbank gegaan, en kwaliteit blijkt altijd slecht aan te vullen. Je moet er altijd op wachten.
Heb je eens een goed contact, wordt je na enkele berichtjes weer verkeerd begrepen. Hij/zij vond jou wel ontzettend leuk, en nog altijd, maar er staat toch duidelijk in hun profiel dat ze gewoon vriendschap zoeken, geen kleffe relatie waarbij er altijd iemand aan hun lijf plakt.
Nee !!! Gewoon vriendschap. Er is daar zelfs een mooie naam voor bedacht. FWB. Friends with benefits. Dat gaat dan zoals bij de beenhouwer; mag het iets meer zijn? Het is alleen maar lekkers, geen gezeur aan je hoofd, je vertrekt na het ontbijt en kijkt al wie je volgende keer weer eens bezoekt, want dat mag hé, ja dat mag, ik las de regels eens door.
Eigenlijk zou beheer hier dus nog een extra categorie moeten toevoegen, zodat alles een beetje duidelijker wordt, want nu loopt het ene vijvertje over in het andere, wat leidt tot vele misverstanden en teleurgang van zoveel mooie beloftes en dromen.
De ene is al beter in beloven dan de andere, en ook in ‘t geloven is dat zo. Sommigen trappen overal in, dat merk je aan hun schoenen, er hangt altijd wel een geurtje aan.
Anderen zijn dan weer meester in het misleiden, waar jij dan weer onder gaat lijden, mocht je in hun valstrik trappen.
Soms is bloggen heel makkelijk, gewoon omdat je uit ervaring kan spreken, en eerlijk gezegd, mij hebben ze ook al wel eens serieus liggen gehad. Beloftes en zijn spotgoedkoop dezer dagen, en de dure eed is ook niet meer zo duur als vroeger.
Wat helpt hier dan het meest bij het trotseren van alle mogelijke listen en valkuilen? Ervaring. Hoe doe je die dan op? Door heel lang lid te blijven, je door niemand te laten verleiden ondertussen en iedere dag weer met volle aandacht bij te leren. Geeft dat dan garantie op enig succes nadien?
Uiteraard niet, maar je zorgt er wel voor dat de mallemolen blijft draaien, dat ik af en toe weer eens een beetje inspiratie heb voor een blogje en dat de kosten voor de site betaald worden, en dat is uiteindelijk toch het voornaamste, de site moet blijven bestaan, want ondanks alles wat er mis kan gaan, blijft het wel een bron van tijdelijke troost voor sommigen, voor anderen de laatste manier om nog een beetje hoop vast te houden, en voor sommigen een mooi vijvertje, met vers uitgezette visjes
die happen naar elk lokaas dat hen voorgehouden wordt.
Is een ontmoeten elders dan beter? Nee, daar geloof ik niks van. We zijn wie we zijn, en of we hie rop de site staan, of we lopen in een parkje, staan bij het fruit in de Colruyt, het is allemaal om het even.
Je moet een begaafd hengelaar zijn, wil je met een visje naar huis. Als vis moet je verdorie erg lekker ogen, of je wordt weer in ‘t water gegooid. Niet altijd meteen, soms wil er wel eens iemand eerst eens proeven, maar dan lig je daar op ‘t droge te snakken naar al die beloftes, en even later spartel je weer in deze poel. Maar….zolang het plezierig is, waarom ook niet. ;-)
Nu had ik hier laatst nog verteld dat ik eindelijk iemand had gevonden, maar we zijn nog maar een paar maand verder en ik ben ze verdorie weer kwijt.
Hoe dat zo maar kan? Wel, ik heb de laatste tijd wel vaker het probleem dat als ik even iets weg leg, ik het daarna niet meer terug vind, ook al zoek ik gans het kot af. Meestal kom ik het dan weer tegen, ligt het zelfs in de weg, als ik het niet meer nodig heb, maar deze laatste vermiste vind ik nergens meer terug.
Kijk, het was nu echt maar een smalleke, hoe je ze ook weglegde, en haar grijs valt ook al niet zo op. Had ik dan toch een roodharige moeten nemen? Zo eentje die bij nacht voor vuurtoren kan spelen? Misschien is het voor mij wel de enige mogelijkheid geworden.
Ik heb naar kruimelsporen gezocht, want misschien had ze, à la Klein Duimpje, wel een zoekspoor achtergelaten. Ik kon jammer genoeg niks vinden, niet ene kruimel, maar toen bedacht ik dat ik ergens in huis een kruimeldief heb, dus de kans was groot, mocht er enig spoor gelegd zijn door “to small to be found”, dan was die dief er waarschijnlijk al lang mee weg.
Ik heb in de keuken een potje staan , speciaal voor “gevonden voorwerpen”. Je weet wel allerlei prullen die je her en der al eens vindt en waarvan je denkt, dat komt nog wel eens van pas. Ook daar stak ze niet tussen, dus een ander zal haar ook wel niet gevonden hebben en gedacht, dat mag in Banoen zijn potje.
Ik heb er nu al aan gedacht van contact op te nemen met “opsporing verzocht”, maar hoe moet ik iemand beschrijven die er met mijn beste dunschiller vandoor blijkt te zijn? Moet ik daar dan meteen ook klacht tegen indienen, aangezien ze verdween nog voor de vaat was gedaan?
Nu heb ik het geluk dat ik hier altijd zeer geloofwaardige teksten schrijf, anders zou men me nu wel eens gek durven verklaren als ik durf te opperen dat ze misschien wel opgelost is in één of andere pekel. Hela!!! Ik weet van niks.
Er lag ook nergens een afscheidsbrief, en dat zou logisch moeten zijn want ze had me beloofd van me nooit te verlaten, toch zeker niet zonder die fantastisch goede dunschiller. Misschien heeft ze niet eens de tijd gehad om zo’n brief te schrijven, dus kijk ik dezer dagen toch af en toe eens op mijn mail om te zien of er al teken van leven is geweest.
Ik ben er verdorie helemaal niet gerust in. Ik ben vroeger mijn eerste vrouw ook eens kwijtgespeeld, in ‘t shoppingcenter nog wel, en eer ik die teruggevonden had, jongens dat duurde wat. Daardoor heb ik toen een tweede hypotheek op mijn huis moeten nemen, dus je kan begrijpen dat ik deze keer echt zeer ongerust ben. Het is ook moeilijk om het uit je gedachten te zetten. Als ik nu ‘s avonds, door gebrek aan mijn supergoeie dunschiller die ietwat vierkante blokjes op mijn bord zie liggen, krijg ik amper nog een hap door de keel.
Heb ik al verteld dat ze nogal smal was? Als ze een sauspannetje op het kookvuur zette, kon je, terwijl ze er voor stond, nog de twee oren van dat panneke zien, en met geluk zelfs nog iets meer, als ze kromstond dan wel, anders ook weer niet. Als ze maar nergens is tussen geschoven en nu beklemd zit.
Nu kan je op zovele manieren iemand kwijtraken, maar deze zaak stinkt een beetje. Tja, dat heb je dan weer als ze verdwijnen voor de vaat gedaan werd. Het is tenslotte zomer en je weet hoe dat gaat. Nu hoor ik je al zeggen, doe dan zelf die vaat, opgeruimd staat netjes, maar dan moet ik je wel vertellen dat de keuken haar domein was en ze stond er op dat ik daar niet al teveel vertoefde.
Ook zou het op een gebrek aan respect voor haar kunnen overkomen, want stel nu, ja stel nu dat ze daar , wonder boven wonder, toch plots weer verschijnt en ze merkt dat ik de vaat zelf heb gedaan, wat denk je dat er dan zal gebeuren? Denk je dat ze dan meteen weer met mijn goeie dunschiller aan de slag gaat om me een heerlijk maaltje te bereiden? Nee, dan ken je haar echt niet. Daar zou trammelant van komen en de kans zou er dik inzitten dat ze meteen weer zou verdwijnen, met mijn , jeweetwel.
Er hangt hier nu enige somberte in huis, en ik heb nog het geluk dat het zoveel geregend heeft de laatste tijd, want hoe vaak heb ik nu al niet op de vraag moeten beantwoorden hoe het met me gaat sinds de spoorloze verdwijning van eerdergenoemde, en dan antwoord ik steevast dat het normaal wel prima zou gaan, maar ik kan nu eenmaal niet tegen regenweer, daar wordt ik zo intriest van. Niemand hoeft te weten dat ik mijn dunschiller zo erg mis.
Hiermee weten jullie tenminste waarom ik laatst mijn profiel een beetje heb aangepast bij “wie zoek ik”.
Nu krijg ik er de laatste dagen ook nog eens het gezeur van ene Bartholomeus bovenop, omdat die hier ook geen succes heeft, dus je begrijpt beste mensen, dat ik eigenlijk best nog wel een appeltje te schillen heb met iemand, maar ja, hoe doe je dat zonder ...jeweetwel.
Nee, het zit me niet echt mee de laatste tijd. ;-)
Heel soms gaat deze jongen ook wel eens naar de markt op woensdag, meestal als ik weer eens zin heb in een lekker stukje verse vis, en deze keer was het wel een heel apart gebeuren.
Ik was nog maar net de kaaskraam voorbij of ik zag hem zitten. Den Bart verdorie. Hoe lang was dat niet geleden? Jàààààren. Hij zat op een krukje, gitaar in de hand en hij speelde net een deuntje dat we vroeger zo dikwijls samen hadden afgerammeld. Voor zijn voeten lag een pet op de grond, en jawel, er lag al wat klein bruin in. Niet veel, maar wat wil je, ‘t is voor iedereen crisis, en de meesten geven hun geld liever uit aan een extra rolletje toiletpapier dan aan deze sjofele straatzanger.
Hij had me nog niet gezien, al stond ik vlak naast hem, en toen ik stillekes aan zijn oor trok en hij opkeek stopte hij meteen met djingelen. “Hier se verdorie, den Banoen, is dat verschieten.”
“Ja maat, riposteerde ik, maar gij zijt er ook niet knapper op geworden”, en daarbij schoten we beiden in de lach. Ik gooi twintig euro in zijn pet en zeg “komaan maat, genoeg verdiend, we gaan er ene op drinken”.
Het eerste terraske grenst net aan de markt, dus we zitten al rap en de eerste pint staat lekker fris voor de neus.
“Awel Bartholomeus, wat doe jij daar eigenlijk op de markt? “ vraag ik na de eerste slok, en zie mijne maat een beetje sip kijken. “ ik ben blut Banoen, zo blut als ne mens maar blut kan zijn , en dat is hééééél blut”. Blutter kan niet. Mijn madam, je weet wel , die Monique van café de bleiter, is er met al mijn geld vandoor met een Hollander. “ “Ale joenkske, dat had ik jaren geleden al voorspeld hé , dat die trees voor gene cent te vertrouwen was. Dus nu speelde op de markt om aan de kost te komen zeker? “
“”Nee nee Banoen, dat is gewoon om een ander lief te versieren he. Wat ene keer is gelukt zal den tweede keer ook wel lukken zeker”.
“Alé man, denkt eens ne keer na. Bijna al die vrouwen die hier rondlopen hebben een gezin. Ge gaat u hier nog goed amuseren eens het weer wat kouder wordt. Ik heb een veel beter idee voor u. Schrijf je in op een datingsite. Vijftig plus match bijvoorbeeld. Als je daar dan wekelijks een blogske schrijft wordt je wereldberoemd op die site en je moet zelfs niks betalen. Al die knappe vrouwen liggen op één twee drie aan uw voeten joeng. “
“Ja seg, banoen, dat is niks voor mij zenne, ik weet echt niet of ik dat wel kan, en als mijne kop dan ook nog ne keer bij die blog moet staan is het wel echt alles of niks hè man. Ik zou het wel ene keer willen proberen, maar dan onder uwe naam, dan riskeer ik zelf niks, en als het dan meevalt doe ik de volgende wel zelf”.
“Dat is gesproken se man. Je gaat zien, er gaan zoveel reacties komen dat je niet meer weet welke knapperd je moet kiezen”.
Zo ging dat dan beste mensen. Het heeft enkele weken geduurd, maar toen zat er een flink stuk behangpapier in mijn brievenbus met daarop Bart zijn eerste blog, die ik hieronder zal publiceren.
Vergeef me dat ik het hier en daar wat heb ingekort, maar twintig keer vermelden dat hij een goeie gast is , leek me er net iets over.
Mijn eerste blog.
Beste lieve ,brave, goedhartige en allermooiste lezeressen, hierbij groet ik u allen hartelijk en beleefd, en wees gerust, ik ben een goeie gast. Ik ben eigenlijk voor het geluk geboren, maar onderweg was er ergens een wegverzakking en zo ben ik een heel klein beetje op ‘t verkeerde pad terechtgekomen. Niks ergs, gewoon wat kleinigheden, je kent dat wel. Een autoke pikken, Een heel klein bankske overvallen, maar dan echt een heel kleintje , wat dus ook maar een hele kleine misstap is geweest. Ik heb brave kinderen, naar ‘t schijnt, want kan ze allemaal niet bezoeken aangezien een rechter me dat ooit heeft belet, en ik me daar, volledig bewust van al mijn onschuld, nooit heb tegen verweerd. Hun moeders spreken nooit kwaad van mij, want ik heb hen vaak genoeg gezegd dat ik eigenlijk een hele goeie gast ben, maar ze mogen niet op mijn systeem werken natuurlijk, dat begrijpt het kleinste kind. Ik durf hier openlijk beweren dat ik heel zachtaardig ben. Ik heb mezelf dan ook nog nooit een sneetje bezorgd tijdens het scheren, zo zachtaardig ben ik. Als je dus echt een goeie gast wil, laat het hieronder dan ogenblikkelijk weten, want ik wil eigenlijk niet al te lang wachten, aangezien ik met bepaalde bekommernissen zit die ik graag zo vlug mogelijk aan het verleden wil toevoegen. Zo zijn daar onder meer het gebrek aan een wasmachine, en een vrouw die deze weet te bedienen, alsook het kunnen gebruiken van enige sanitaire voorziening, waarbij mijn voorkeur sterk uitgaat naar een ruim ligbad. Badparels weet ik te appreciëren, ongeacht het merk. Ik ben een goeie gast en zeur niet over merken, toch zeker niet over die in flessen of flacons.
Liefst zou ik iemand leren kennen met een stabiele financiële situatie, niet al te gierig, want dat is geen mooie eigenschap. Ik ben het ook niet, en mocht ik iets te geef hebben, ik gaf het zo weg aan mensen die in mijn situatie zitten.
De gevangeniskost ben in zo beu, nee nog beuër (schoon woord hé) dan koude pap, dus een lieve, brave, goedhartige en allermooiste dame, die ook nog een aardig potje kan koken heeft een extra troef in de hand bij het winnen van het hartje van deze goeie gast.
Ik wil hier vooral ook niet vergeten om mijne maat Banoen te danken, die het mij mogelijk maakte om me tot alle lieve, brave, goedhartige en allermooiste kokkinnen te richten. Die gast is al bijna zo goed als ik, maar nu jullie toch de keuze hebben , zou ik in alle bescheidenheid, die me altijd is bijgebleven, toch durven stellen dat je er goed aan zou doen om voor mij te kiezen. U hoeft niet bang te zijn, ik ben een goeie gast. Ik ga niks stelen uit uw keuken, want dat zou in mijn eigen nadeel zijn, zo gaat dat ook op voor al de andere kamers van uw villa met zwembad.
Vrouwen zonder zwembad mogen mij eventueel ook uitnodigen voor een kortstondig bezoek, maar weet wel, hen kan ik geen standvastige relatie aanbieden.
Is uw bed smaller dan twee meter, dan lijkt het me aangeraden om voor uzelf enige kosten te doen en nog een kleiner, mag ietwat comfortabel bed zijn, aan te schaffen, zodat ik u niet stoor tijdens het slapen. Ik ben immers een goeie gast, dat mag ook eens een keer gezegd worden.
Eventueel een tweede koelkast, gevuld met enkele smakelijke streekbieren wordt zeer op prijs gesteld. Wees niet bang dames, ik word niet agressief na een paar pintjes teveel, want mocht ik het nog niet eerder vermeld hebben, ik ben eigenlijk best wel een goeie gast.
In de hoop op een heleboel reacties , teken ik hier,
Vrolijke , vrolijke vrienden, vrolijke vrienden da-at zijn wij. Het liedje gonst al de ganse dag door mijn hoofd en dat komt omdat ik een date heb met Liske, de kleindochter van Din van Charel van Pollekes. Die laatste was een oude vrijster die samen met haar broer een beetje boerde, nooit getrouwd was en dus zelf ook geen kinderen had, alleen een kleindochter. Straffe kost, ik weet het, maar desalniettemin toch zo ongeveer bijna de waarheid. Ik lig er niet van wakker, want Liske is een speelmaatje uit mijn jeugd waarmee ik wel eens het alom gekende “nonkel Bob lied” kweelde, en nog een paar plezante spellekes deed. Hinkelen en touwtje springen, je weet wel. Sommige van jullie dachten aan wat anders hé. Haha...staatsgeheim.
Ik heb haar na haar twaalfde nooit meer gezien, en gelukkig bestaat er zoiets als vijftig plus waar ik haar nu enige tijd geleden weer vond. Ze was blijkbaar veel minder zuinig dan haar grootmoeder want ze was zelfs betalend lid, en niet met een abo van één maand voor vijf euro, nee nee, eentje voor een vol jaar verdorie, en dat voor een schoon wicht als ze was. Ja, knap is ze wel. Ze was het vroeger al, maar er is alleen maar schoons bij aangegroeid. Een voorbeeldig vrouwke.
Ik moest me maar niet te zeer opdirken want ik ben uitgenodigd bij haar thuis, op de oude boerderij van Din van Charel van Pollekes. De naam klinkt bijna adellijk maar ‘t was maar een heel gewoon boerinneke, eentje die in haar leven amper van het erf was geweest. Din was er al lang niet meer, maar als enig kleinkind had Liske alles geërfd en na wat renovatiewerken was de oude boerderij weer goed genoeg voor nog enkele generaties.
Als ik bij de voordeur sta merk ik nergens een bel, dus ik klop maar aan, de deur lijkt me vrij stevig, dus mijn klopkes mogen dat ook zijn. Toch komt er niemand. Verdorie, dat is vreemd denk ik, maar begeef me dan maar via het zijpad naar het erf, goede vrienden mogen toch achterom komen, dat is hier zo nog altijd als vroeger. Ik ben nog maar halverwege of er vliegt ineens iets grijs-zwart vanachter het huis en voor ik het goed en wel besef hangt dat ding aan mijn been. Ik heb geluk, ‘t is eigenlijk meer mijn broek dat hij vast heeft en met een paar stevige rukken van zijn boerenhondenkop is’ t beste van mijn broek er letterlijk af. Het mormel verdwijnt weer naar achter met zijn trofee, en ik volg hem maar. Erger kan het nu toch niet meer worden. ‘t Is voor mij de eerste keer dat ik mijn broek scheur aan een date, maar ja, het was er toch maar eentje dat kortelings zou gedegradeerd worden tot werkbroek. Je kent dat wel, je trekt die aan en iedereen ziet een handige Harry in je.
Als ik achteraan kom hoor ik een blij geblaf vanuit het schuurtje komen en ik denk, die is al aan ’t stoefen met zijn lapke. Ik roep even “Liske”en daar komt ze meteen, de vuige viervoeter naast haar, uit de schuur. “Hier se verdorie, bananeke, das lang geleden hé jong”. Ge hebt al kennis gemaakt met onze Flurk zie ik”. “Flurk?” zeg ik. “ Ik dacht verdorie eerder aan schurk”.
“Ba nee, bananeke, dat is de braafste die ge maar kunt hebben, maar hij speelt graag hé.
Alé, zet je hier, en wat wil je drinken? ‘t zelfde als vroeger?” Dan lacht ze , en ik denk, die is nog geen haar veranderd. “Nee, Liske, ik drink al zestig jaar geen melk meer, dat is alleen goed voor baby’s en lammekes”. “Pintje dan? Of een Grimbergen, dat heb ik ook. Lekker hoor. “ “Ja, dat is goed, ene mag, en twee soms ook” zeg ik, ondertussen Flurk in de gaten houdend, want die heeft mijn ander broekspijp ontdekt en de interesse is niet minder dan bij de eerste. Maar dat zal niet waar zijn, beloof ik mezelf. Die kan proberen wat hij wil, maar dan heb ik hem met zijn oor, en dat zeg ik hem ook met strenge blik, waarna hij toch besluit van iets verder in de schaduw te gaan liggen.
Minuutje later is Liske er weer met ons drankje en een knabbeltje er bij. “Hier se banana, pak af, dat is goed jong. Selderstelen...ja, dat is wel lekker, en gezond ook nog . Het pintje smaakt, de selder ook wel, en de uren gaan voorbij met het ophalen van herinneringen en het vertellen hoe het ons in ’t leven verging. Wij waren altijd goede maatjes vroeger, maar je weet hoe dat gaat, je wordt wat ouder, begint uit te gaan en je vindt ergens een lief meiske, die dan vertelt dat ze verliefd is op je en wil trouwen, en zo scheidden onze wegen indertijd.
“Je blijft toch wel eten he banoentje, want ik heb ‘t meeste al voorbereid, en ruim voor twee personen”. Awel ja Liske, waarom niet” zeg ik meteen, want ik heb toch niks anders te doen, en het is zo gezellig.
Kwartiertje later word ik al aan de tafel geroepen en de soep is al opgeschept.
“Seldersoep mateke, das goed voor u en heel gezond”. Ik kan en wil dat helemaal niet tegenspreken, want ik hou wel van selder. Selder houdt de kop helder, zei mijn grootje altijd, en ik wil dat best geloven.
Ik heb echt lekker gegeten en je zou het niet geloven, maar Liske had zich echt uitgesloofd en zelfs een lekker hapje na ineen gefikst. Selder ijs. Lekker….echt lekker.
“Ja banoentje, we zijn wij al een schone tijd alleen hé man. Mijn ventje is er al drie jaar vandoor met ons twintig jaar jongere kuisvrouw en gij zit ook al een flinke tijd zonder madam”.Toch wel goed hé , dat er van die datingsites bestaan, anders hadden we elkander misschien nooit meer gevonden. Weet je nog wat we vroeger zo graag deden? Slapen op de hooizolder. Heb je geen zin om nog eens een nachtje het hooi in te duiken? Dan mag jij vannacht Schipper zijn en ben ik Mathilde.”
“Ha zo Liske, jij hebt mijn profiel precies wel goed gelezen,”zeg ik, “maar dan wil ik eerst nog wel een bolleke van dat lekker ijs, ik ga ‘t kunnen gebruiken denk ik”.
Al wat ik nog mag vertellen is dat het een ongelooflijk fijne nacht was, maar ik ben dan ook echt gek op de geur van vers hooi… Ik heb heerlijk geslapen, ondanks Flurk schurk, die vanaf toen verder door ‘t leven mocht als Snurk. Die ochtend bij het huiswaarts rijden speelde er een ander deuntje door mijn hoofd “en totte mij, totte mij hiel de nacht”.
Alle gebruikte namen zijn fictief en er werden geen dieren mishandeld bij het tot stand komen van deze blog.
Niels en Veerle zitten samen op een bankje in het eerste leerjaar. Ze kennen elkaar al vanaf ze kruipertjes waren en zijn beste vriendjes. Wat zeg ik, supervriendjes. Niels was zo blij dat hij eindelijk kon leren lezen en schrijven, want hij wil al bijna zeven jaar een liefdesbrief schrijven aan Veerle.
Nu kan je zeggen, vertel het dan toch gewoon aan haar, maar dan ken je Niels nog niet goed, wat begrijpelijk is want enkele seconden geleden wist je niet eens dat hij bestond. Niels is nogal conservatief, nee, niet ingeblikt, maar houdt nogal vast aan de oude waarden. Ja, zo gaat dat tegenwoordig. Op hun zevende zijn ze verzot op de oude waarden, op hun twaalf gaan ze betogen met de progressieven.
Nu is er in heel de klas niemand zo verbeten tijdens de taalles als Niels. Zijn schrijven is er ook één met vele victoriaanse krullen, want dat voegt nog een extra dimensie toe, vooral in een liefdesbrief.
Leen doos wol hen riet Rik rijf jas zon maan put vuur, hij schrijft het zwierig en elegant, zonder haperen, en het puntje van zijn tong houdt het allemaal in de gaten.
Niels is al gepromoveerd naar de voorste banken, zo gecharmeerd was de juf al na zijn eerste krullen, dat belooft.
Veerle mag altijd kijken hoe het moet, want het schrijven gaat haar minder goed af. Zij is het reken en wetenschapswonder van de klas. Vraag haar naar de omtrek van de maan en ze weet het. Alles met getallen houdt haar bezig. Die wordt later vast nog eens minister van begroting, en daarmee komt nu dus eindelijk het licht aan het einde van de tunnel in zicht voor ons landje.
Je houdt het niet voor mogelijk, maar toch, met Kerst schrijft Niels zijn eerste liefdesbrief naar zijn Veerle.
“Liefste Veerle, ik vraag het aan”.
Xxx
Dan is het bang afwachten of en hoe ze zijn schrijven beantwoordt. Hij is er wel trots op dat hij zo’n mooie brief heeft geschreven, en, wees eens eerlijk, welke jonge deerne zou na ‘t lezen van zo’n epistel nee kunnen zeggen.
Het duurt dan ook maar een dag vooraleer het antwoordje komt. “100 prosent akkoort”.
Even later zitten ze al gezellig samen in de speelkamer van Niels, wanneer Veerle plots zegt,” Niels, nu wij een stelletje zijn mag je me ook wel kussen hè”. “Kussen?” roept de kleine veroveraar.
“Je weet toch dat je daar zwanger van kan worden hè Veerle, heeft jouw ma je dat nog niet verteld.”
Veerle schiet onbedaard in een lach en roept “kieke, van kussen wordt je niet zwanger hoor, daar moet je heel andere dingen voor doen”. Op je rug slapen bijvoorbeeld, en dan komt er een heel klein zaadje, zoiets als ze in de tuin gebruiken om pekes te maken, in mijn buik . Dat zaadje gaat dan een eitje bevruchten en dan ben je zwanger. “
“Zo, zegt Niels, en dan noem jij mij een kieke, terwijl je zelf eitjes legt”.
“Maar nee mijn lieve Niels, ik leg geen eitjes, dat eitje blijft wel in mijn lijf hé. Kijk, in de eierstok blijft het gele lichaam, dat was eerst de ovariële follikel, oestrogenen en vooral progesteron afscheiden. Dat laatste noemen ze het zwangerschapshormoon en zorgt er voor dat je zwanger blijft”.
“Ha zo” zegt Niels, zo simpel is dat dus.
“Het enige moeilijke aan heel die zaak zijn de woorden die de grote mensen er voor gebruiken “ zegt Veerle. “Probeer maar eens een woord zoals choriongonadotrofine te onthouden ”.
“Verdorie ja, dat maakt het dan wel heel moeilijk om zwanger te geraken, en dan durf ik je nu wel kussen hoor”.
“ Doe maar”, zegt Veerle, en tegelijkertijd sluit ze haar ogen en tuit ze haar mondje zoveel ze maar kan. Als er nu maar geen choriongonadotrofine aan haar mond hangt, denkt Niels , en het gezegde, een verwittigd man is er twee waard, kust hij haar heel zedig op haar wang.
Veerle opent haar ogen en zegt, “mmmm dat was niet slecht voor een eerste keer, maar we moeten wel nog veel oefenen hoor Niels, want later als we groot zijn dan wil ik het ook echt zo goed kunnen als mijn ma. Pa zegt altijd dat zij zijn lekkerste snoepje is. Mag ik ook voor altijd jouw snoepje zijn?”
“Je moet nu ook weer niet overdrijven hé Veerle”, zegt Niels, ietwat aangeslagen, “ ik vind je wel een lekker stuk, maar ik wil echt nog wel wat anders snoepen hoor”.
“Maar dat is dan wel overspel he manneke” zegt Veerle dapper. “Overspel”, vraagt Niels. “Is dat iets dat je buiten doet? Kom, dan gaan we de tuin in, het is mooi weer om eens overspel te doen.”
Laat me hier stellen, ze leefden nog lang en gelukkig en kregen maar niet genoeg van de choriongonadotrofine.
Ooit al eens meegemaakt? Je maakt contact met iemand en het lijkt allemaal rozengeur en maneschijn? Ze stuurt je gans de dag lieve berichtjes en stopt er pas mee als jij al een hele tijd onder de wol ligt?
Ik wel, en laat ik eerlijk wezen, ze mag zo knap zijn als je maar kan dromen, en ik kan ze verdorie knap dromen, zo knap dat ik er geregeld wat langer voor blijf liggen, maar als dat CIA agentje boven komt, man, berg je!
Het begint eigenlijk heel onschuldig, en je vindt het ontzettend leuk om zoveel aandacht te krijgen. Die aandacht is best ook wel gemeend, en de bedoelingen evenzeer, maar dat is bij een peuter die op de kat gaat zitten ook zo en die kat vindt dat ook niet zo leuk.
Goedemorgen schatje, goede middag schatje, goedenavond schatje, slaapwel schatje. Kijk, die vier, dat is nog best te doen, maar die andere honderdeenenvijftig, tussendoor, die worden vermoeiend op de duur.
Nu ben ik iemand die best wel met de tijd mee is, maar op ‘t gebied van bereikbaarheid is er bij mij nog ergens een barrière die ik moeilijk ophef. Ik loop niet de ganse dag met een gsm op zak, nee die ligt op mijn bureau, daar verslijt die het minste, en voor wie dat niet gelooft, die ligt daar al tien jaar en doet het nog als een nieuwe. Ja , die kleine Nokia’s , zo goed worden ze echt niet meer gemaakt.
Toen ik haar net kende stond ik op en keek ik eerst naar de berichtjes die ze heel vroeg al had verstuurd.
Goede morgen schatje. Love you. Ben al wakker (echt wel he, en ‘t was nog maar halfzes). Straks komt de zon weer op. Mag ik tot dan uw zonneke zijn? Wat neem je als ontbijt vandaag? Toch weer geen eitje! Je nam gisteren al een eitje. Teveel eitjes is niet gezond schatje (ik neem dus maar confituur). Wat ga je doen na uw ontbijt? Je laat het toch weten hé? Ik wil alles weten van jou, want ik zie je graag. Zie jij me nog graag? Je hebt dat nog niet gezegd vandaag? (Ha nee, ik sliep nog)
Ben ik uw schatteke nog? Je hoort nu heel even niks van me, ik ga de vaat doen schatje(gelukkig heeft ze geen vaatwasmachine). Tien minuten later…en ik slaap dan meestal nog, zo iets na zessen..heb je me gemist schatje? Hier zie, kusjes, jouw lieveke zal je wel troosten. Ik ga me nu aankleden schatje. Wat zou ik vandaag aandoen? Help me eens even. Iets blauw, of toch maar iets groen, dat staat zo mooi bij jouw ogen. Ik heb nieuwe schoenen gekocht schatje. Die knellen wel een beetje. Geef jij mijn voeten een kusje als ze pijn doen? Nu ben ik me vandaag weer vergeten te scheren , maar dat doe ik zeker voor je komt schatje. Ik maak me graag mooi voor jou, ook vandaag, als je er niet bent. Nog drie keer slapen en je bent er weer. Dan kan ik eindelijk weer eens wat vertellen. Ik vind het lief als jij je ogen sluit als ik wat vertel (ja, dat slaapt wel beter).
Ik ga nu even mijn ochtendgym doen schatje, maar daarna ben ik er weer. Ik weet wel dat je me een paar minuutjes kan missen. Mijn ventje is een stoere hé.
Zo is het dan iedere ochtend, in den beginne toch, want later wordt het weer heel anders.
Goede morgen, waarom moest je gisteren iets vroeger naar huis? Ben je me beu soms? Je hebt toch geen ander hé ? Ik vind jou de laatste tijd veel minder lief dan in het begin? Je antwoordt niet meer op al mijn berichtjes? Ik had me gisteren extra glad geschoren en je gaf me niet eens een complimentje. Je mag best wel eens een ontbijt overslaan want je bent precies aangekomen sinds ik je ken. Waarom heb je gisteren de afwas niet in de machine gedaan? Je zou het gras ook nog afrijden , maar ben je ook vergeten. Je weet toch nog dat ik je gevraagd heb om een nieuwe badkamer te plaatsen? Zou je , volgende keer als je komt, misschien mijn moeder onderweg kunnen oppikken? Die honderdeenenvijftig en een halve km omrijden is toch zo gedaan .
Uiteindelijk wordt die golf aan berichtjes een ondervraging waar de gestapo nog wel iets van had kunnen opsteken.
Waarom zeg je dat je ziek bent? Ik ben toch niet ziek. Waarom jij dan wel? Is het door mij dat je ziek wordt? Ja, het zal wel door mij komen, want van die ander word je niet ziek hé. Hoe lang loop je al naar die ander? Nee, je moet het niet ontkennen, want als mijn moeder zegt dat je vreemd gaat, dan is dat zo. Is die ander nog knapper dan ik? Scheert die zich soms twee keer per dag? Ze zal wel een pak jonger zijn .
Stuurt ze jou ook zoveel lieve berichtjes als ik doe? Hoe is het zo ver kunnen komen met ons? Ik begrijp u niet. Als jij een ander mag hebben dan ik ook. Ben je nu jaloers? ( ja, echt wel).
Dat was dan een heel korte greep uit de ochtendberichtjes, daarna kwam ze pas goed op gang, maar wees blij dat ik jullie dat bespaar. ;-)
Waar is die oplader van mijn gsm nu weer gebleven? Ach, die zoek ik ooit nog wel eens, als ik heel veel tijd heb, die ik echt niet beter weet te spenderen. ;-)
Geef toe, het klinkt iets griezeliger in een andere taal. Vandaag gaan we het dan ook eens hebben over de oneindig vele obstakels die je vindt op de weg naar de uitverkorene.
Geen rozen zonder doornen.
Er zijn hier op de site veel mensen die hier al jaren lid zijn. Het bewijs dat het allemaal niet zo eenvoudig is om hier , of ook elders, te vinden wat je zoekt. Goed, er zijn er hier ook veel die enkel naar vriendschap op zoek zijn, en dan begrijp ik best dat die hier lang, en meestal gratis, blijven rondhangen. Vrienden heb je immers nooit teveel. Misschien willen ze af en toe alleen maar een berichtje met, “je ziet er stralend uit”, om hun dag weer goed te maken, want in deze tijden , met de weinige contacten, zijn er velen die een portie aandacht wel kunnen gebruiken. Aandacht is immers, net als vele harddrugs, verslavend tot en met. Er zijn er die er maar niet genoeg van kunnen krijgen en gelukkig voor hen is een overdosis niet dodelijk. Zelf zou ik het er wel een beetje benauwd van krijgen, want ik hoef echt niet teveel drukte om me heen.
Maar goed, we gingen het over de problemen en misverstanden hebben die we allemaal kunnen ervaren tijdens onze dates, of zelfs ervoor.
Gevaar één. Misschien niet het grootste gevaar, maar wel een vermelding waard. Er zijn vrouwen die elke kikker zouden kussen als je hen vertelt dat er ene bij zit die verandert in hun prins. Nee, dat is niet om te lachen, want heel vaak zien die in iedere man weer een kikker, en probeer dan maar eens te ontsnappen . Nu zijn kikkers beschermt in België, maar maak dat maar eens wijs aan hen die de padden er ook nog bijnemen.
Wat ook kan gebeuren. Iemand heeft een rot slechte ervaring gehad, is gedumpt en zint op wraak.
De dader is al lang verschwunden , maar dat doet er niet toe. Er is leed en dat zal sowieso gewroken worden. Was de dader een man, dan zijn al zijn soortgenoten medeplichtig, en vice versa telt hetzelfde. Je mag verwachten dat je liefdevol benadert wordt, zodat je argeloos in de val loopt.
Net als de spin haar prooi netjes , maar meedogenloos tot een cocon wikkelt, raak je zelf ook compleet verstrikt in het web van de wraakzuchtige. Ik ken het, heb het zelf ook ervaren, en ben
ook als een oen in de val gelopen. Beste is dan je zelf heel gedeisd houden, want wie zich in paniek los wil rukken weet wat er gebeurt. Dan is de spin meteen daar. Dus stil houden en het goede moment afwachten, een stortbui bvb. , om uit het web te ontsnappen.
Wordt je toch eerst opgepeuzeld en daarna weer uitgebraakt, trek het je niet aan, je was niet de eerste en zeker ook niet de laatste.
De afstandsrelatie. Joepieeeeeeeee, je hebt de ware gevonden, en dat op maar honderdvierenvijftig en een halve km van huis. Toch fantastisch, eindelijk het grote geluk voor het grijpen , en zelfs nog binnen de landsgrenzen. Je zou spontaan een vreugde vuur aansteken , maar voor die van de provincie Antwerpen is dat voorlopig verboden bij gouvernementeel besluit. Ach ja, wat is er nu mis met drie keer overstappen en een ritje met de taxi, zal je zeggen. Helemaal niks. Je zit in roesmode en kan heel de wereld aan. In Amerika rijden ze die afstand elke dag naar de winkel om een klein brood. Maar ik zeg u, hier , met al die broodautomaten zijn wij veel te verwend om zo’n afstanden te doen. Wij willen onze arm strekken en kunnen grijpen wat we willen. Ik wil ze niet allemaal te eten geven, zij die na hun verovering enkele keren de rit maakten en dan weer stillekes afhaakten. Ook niet als ze alleen droge beschuit eten, want dan kan ik verdorie mijn bestelling wel bij een groothandel doen.
Oooooh, wat zijn die foto’s mooi. Ja ja, en van verleden maand pas he, heel echt waar.
Nee, het uiterlijk is niet het belangrijkste, maar we willen allemaal iets zien dat ons aanstaat, en dat is voor iedereen anders, maar zonder beeld is de kans op succes zero. Ik denk dat daar hier weinig discussie over bestaat, en mocht dat wel zo zijn, hieronder is er plaats zat om dat te doen.
Ik zag hier al foto’s waarvan ik dacht, dat is een mooie plechtige communiekant. Trouwfoto’s doen het ook redelijk, en dan heb ik het wel over die van het eerste huwelijk, niet het derde.
Je kan hier afspreken met mannen met het haar van Axel Witsel, en als je hen dan ontmoet is net vorige nacht toch wel al hun haar uitgevallen. Of een mooie slanke brunette, al vind ikzelf dat slank helemaal niet belangrijk, die dan op het terrasje twee stoelen nodig heeft om een beetje haar hele zitvlak toch maar wat plaats te geven. Het gaat hier niet over haar gewicht, maar over de eerlijkheid van presenteren.
Ik ben niet de knapste en niet de slimste en ga me als dusdanig ook niet in de markt zetten, want ik weet dan bij voorbaat dat ik ooit bij de afgeprijsde producten terechtkom , en dan toch liever direct voor een eerlijke prijs op de toonbank.
Nog een leuke, de nodig me eens uit voor een gratis diner voor een eerste date. De smulpapen op andermans kosten, en uit getuigenissen blijken die er zowel bij de vrouwen als bij de mannen tussen te zitten. Je hebt er, die iets meer bescheiden, op voorhand voorstellen om de kosten in de helft te splitten. Ze je ja, dan merk je dat meteen aan hun bestelling. Meestal zijn ze zo vriendelijk van u eerst te laten bestellen, waarna zij dat dan met zeer ruime mate weten te overtreffen. Ze hebben immers een sponsor. Nog straffer zijn degenen, die zogezegd alles thuis zijn vergeten, en of je even voor wil schieten, of nog erger, zij die stoïcijns in de verte blijven staren als de rekening gebracht wordt. Die zijn in coma tot de andere heeft betaald om dan te ontwaken, en vaak nog durven voorstellen om ergens nog gezellig iets te gaan drinken.
Niets van wat ik hier schreef is verzonnen. Het zijn verhalen die ik van deze en gene heb gehoord of gelezen. Ik wou het voor een keertje toch eens over de lollige kant van het daten hebben, en is dit niet om je krom te lachen?
Er zijn nog meer valkuilen en obstakels, maar ik heb weeral genoeg voor een blogje. Heeft er iemand nog leuke gevalletjes, deel ze met ons, hieronder, of in een eigen blog.
Bijna drie maand bood ik weerstand, maar eindelijk gaf ik toe, verleid door vele aangename berichtjes, belletjes, en een belofte dat ze echt geen ketens in de kelder had hangen.
Nee, ik ben geen veel-dater, het is eerder uitzonderlijk dat iemand me zo ver krijgt dat ik mijn veilige cocon verlaat om me in het hol van de leeuwin te wagen, maar deze slimmerd wist uiteindelijk, met enkele lief opgestelde vragen, me toch te verleiden tot een date.
Ik heb zo mijn trucjes om er onderuit te komen, dat geef ik hier grif toe, en je wordt er steeds meer bedreven in, om iemand niet te moeten ontmoeten die zo haar best doet om je haar kant op te krijgen. Je leert die dingen van de vrouwen zelf, want ze zijn niet minder listig als wij, de mannen.
Eerder dan gewoon te zeggen, nee mevrouw, u bevalt me niet in het minst, is het toch veel leuker om er voor te zorgen dat ze niet geraakt wordt in haar eigenwaarde, en dat het louter overmacht is wat ons bleef scheiden. Het water dat veel te diep was bijvoorbeeld, en daarbij de lekke boot, met als overmaat van ramp dat je niet kan zwemmen. Nu kan ik wel zwemmen, zelfs zonder zwembroek, maar dat is een heel goed bewaard geheim dat ik echt voor mezelf houd. Je kan niet alles zomaar vertellen aan iedereen. Geef me eens ongelijk.
Maar…, deze keer geen water, geen perte totale met de wagen, geen aanslepende ziekte, en ook mijn ex-schoonmoeder kwam deze keer niet logeren. Nee, ik zag het weer eens een keertje helemaal zitten. Het was slechts heel licht dwangmatig dat ik me die voormiddag klaar maakte voor het grote event. Een date, zoals ik er nog nooit één had, wat achteraf pas bleek. Dus, aan hen die hier al wilden afhaken, het wordt een leuk stukje, Iets waarvan je zelf misschien al jaren droomde, naar smachtte, en hoopte dat het spoedig zo ver zou zijn. Verdorie, belofte maakt schuld, en ik weet zelf niet eens wat er nog komt. Voorwaarts mars met de pen, victory is mine.
Het is een aangename, zachte en zonnige lentedag, de jas blijft aan de haak, de das van ‘t zelfde. Ja, ik heb er wel eentje , maar die bewaar ik voor als de koning eens langs mocht komen, je weet maar nooit.
Ze woont ergens op het platteland, in een aardig optrekje met mooi aangelegde tuin , jacuzzi mocht ook niet ontbreken, en ze heeft beloofd, dat , wanneer ik braaf ben, er even in mag, samen met haar welteverstaan. Nu moet je weten, schoonheid is , ook voor mij , iets relatiefs, maar bij deze lag dat allemaal heel anders. Ik zag foto’s van haar in jeans in jurken en in badpak, en geloof me, ze kon zo naar Hollywood. Een pareltje, en nee, ik overdrijf echt niet om hier enkele mannen jaloers te maken. Het is gewoon dat de waarheid wel eens mag verteld worden.
Ik heb het nog niet vermeld dacht ik, maar we kwamen vanaf het begin geweldig goed overeen. Ik heb dat nog wel eens meegemaakt, maar dacht nooit dat het zich nog zou herhalen in mijn ietwat oudere dag. Nee, bejaard noem noem ik mezelf niet, dat is voor binnen veertig jaar, en vandaag , al zeg ik het zelf, voel ik me nog een pak jonger als anders, en enthousiast, iets dat al wel een tijdje geleden is. Pas op, ik kan dat ook zijn als ik een ijskarretje hoor, maar dit is toch nog net wat anders.
Ik raak nog maar heel lichtjes de knop van de deurbel en daar klinkt achter de voordeur al een gans
orkest. Bijna geluidloos gaat de deur open en daar staat ze, mijn mooie lieve lentekoningin. Ze buigt zich lichtjes, ik sta nog voor de dorpel, en ik kus haar beheerst op haar wang. Ik krijg meteen een kus weerom, vol op de mond en krijg het gevoel dat ik daarna naar binnen zweef, want ik heb gewoon geen benul van mijn eerste stappen.
Als er ondertussen iemand zin heeft gekregen in een koel drankje, of een frisco, haal maar he, dit verhaal loopt niet weg.
Ik volg haar door de brede gang naar haar zitkamer, en onderweg komen de eerste vraagjes al in me op. “Drankje”, vraagt ze met een innemende glimlacht, en ik zeg, ontwakend uit mijn “eerstezoenroes”, “ja, doe maar wat”. Ze schenkt ons een ruim glas bubbels in, en zet zich dan bij mij neer op de uitermate luxueuze canapé. “Ben je iets bijgekomen?”, durf ik te vragen, en gelukkig
levert het mij niet meteen een messteek op.
“Ja, wat wil je lieverd? Ik zit hier al een paar jaartjes alleen en ik zoek in alles troost”. Welja, dacht ik, in alles zal wel wat overdreven zijn, maar in de koel- of koekjeskast is ze vast wel goed thuis.
Nu moet ik wel eerlijk toegeven, ze was nog altijd even lief als toen ik haar alleen van de foto’s kende, en haar lach klonk nog altijd net zo vrolijk als aan de telefoon. Maar die jeans, dat kleedje of die bikini, nee, daar was ik wel zeker van, daar geraakte ze zeker niet meer in.
Toen ze een half uurtje later, na al heel wat schaterlachmomenten voorstelde om eens samen in de jacuzzi te stappen heb ik dan ook geen seconde getwijfeld. Zij vertelde over hoe ze al die extra kilootjes had vergaard en ik vertelde over de mijne , en eerlijk als we waren, het kwam niet door corona. Daar moesten we beiden eens hartelijk om lachen.
We hebben ons geamuseerd, niet te geloven. Als je ons bezig had gezien, je had vast gedacht , “dat is een gelukkig stelletje dat helemaal op elkaar is ingespeeld”. Elkaar kunnen aanvaarden zoals je bent, mogen zijn zoals je altijd bent, samen lachen om dezelfde dingen. Wie gaat er dan zeuren over die paar kilo hier en daar?
We hebben samen van een heerlijk dineetje genoten, heel bourgondisch, en de dag afgesloten bij een buitenvuurtje, met een wijntje er bij.
Het was de beste en gezelligste date ooit, die pas eindigde toen de ochtendzon met uit dromenland haalde.
Maar ooit beleef ik hem echt, daar ben ik van overtuigd, en jacuzzi of niet, lachen zullen we .
Potjandorie , die corona toestanden blijven maar duren, en dus besloot ik, na overleg met overzijde, om het er toch maar op te wagen om elkaar eens te ontmoeten. we hadden immers al zoveel gemaild, gebeld en dan moet je op zeker moment de volgende stap durven zetten, virus of geen virus. Daarbij, mijn date had me verzekerd dat er bij haar nergens een virus aanwezig was. Hoe zou dat ook maar kunnen,
zij had immers een goedbetaalde poetsvrouw. Ja, in de kranten lees je dan wel dat dat vermaledijde virus overal zit tegenwoordig,maar die uitgevers willen hogere oplagen, dus hoe meer paniek en hysterie, hoe liever.
Dus, niks om je zorgen over te maken die dag. We hadden het al vaak over onze gemeenschappelijke interesses gehad, en het zou dus al raar moeten lopen om het geen aangename ontmoeting te laten worden.
Het was ook nog eens stralend weer, echt een dag om buiten te genieten, dus ik kleedde me naar omstandigheden.
Beetje nonchalante vrijetijdskleding, waar je gerust eens mee op 't gras durft gaan liggen, genietend van een stralend lentezonnetje. Ik mocht echt wel vroeg komen, dat had ze het liefst, want de dag zou zo al snel genoeg passeren, zei ze me. Daar had ze wel een punt, want als het gezellig is vliegt de tijd meestal. Helemaal tegengesteld aan de vroegere nare klussen die jouw baas je wel eens liet doen, en waardoor het leek alsof de dag een eeuwigheid duurde.
Ik moest niet aanbellen, maar gewoon meteen naar achter lopen had Els,(fictief, denk ik ) de gastvrouw, me verteld. Dus zo maar gedaan, en ik kom net de hoek om, zie ik haar in overall aan 't werk in de tuin. Een grote tuin, en het viel me meteen op dat daar al een paar jaartjes niet al te veel meer was in gebeurd. Omdat iemand stilletjes benaderen kan leiden tot rare, soms ongezonde toestanden riep ik al maar meteen, hallo, goed volk hier. Els draaide zich schijnbaar moeizaam om en ik keek recht in een stel van de droefste ogen die ik ooit in heel mijn toch al redelijk lange leven zag. Je zou meteen denken, die is een oorbel kwijt hier in de tuin, zo erg leek het minstens.
Ach Banoentje, sorry dat ik je zo ontvang, maar ik dacht, ik ga nog even verder werken in de tuin, tot je er bent.
Je weet, een vrouw alleen heeft het niet onder de markt, en wij zijn ook bijlange niet zo stoer en sterk al jullie.
Met dat laatste had ze zeker een punt, maar ik dacht al dadelijk bij mezelf, Banoen, jezelf niet laten doen, want hier wordt verdorie een stukje theater gespeeld dat zijn gelijke alleen kent in duurbetaalde etablissementen.
Ja Els, ik versta dat wel, wij zijn inderdaad sterker, maar dat wil niet zeggen dat jullie vrouwen dan niet slimmer mogen zijn he. Je moet maar zo denken, met verstand bereik je vaak meer dan met brute kracht. Wat ben je eigenlijk aan het doen dat je er zo onder kreunt. Tja, soms krijg ik echt compassie als een vrouw kreunt, maar deze keer bleef het zo maar achterwege.
Wel, ik ben hier al een hele tijd netels aan 't verwijderen met de riek, maar dat is verdorie wel echt te zwaar werk voor een vrouw. Wel, toon dan eens hoe je het doet , vroeg ik, en Els, volledig opgaand in haar rol stak de riek zo diep als 't maar kon de grond in en probeerde toen een zode op te tillen. Nee Banoen, dat lukt me echt niet als vrouw. 'tIs mannenwerk, dat zie je zo. Maar nee, meiske, wacht, ik zal het een keer voordoen en meteen gritste ik de riek uit haar handen en stak die zo'n vijf cm de grond in. Kijk, dat is diep genoeg voor de eerste stap, en zo schud je de boel vanzelf los. Kom, probeer eens een keertje. Els probeerde, en na navolging van mijn raad en niet aflatende bemoediging kwam de eerste pol zonder veel moeite los. Zie je nu wel dat je het kan. Nu moet je even flink doorgaan, zodat je de techniek op korte tijd goed onderhanden krijgt. Ik ben trots op je. En ja verdorie, ze deed een tijdje voort , tot ik vond dat het tijd was voor nog wat meer goede raad.
Wel Els, dat gaat al een heel eind de goede richting uit, maar het is ook belangrijk dat je op tijd en genoeg drinkt als je in de tuin werkt. Zeker bij een heerlijk weertje als vandaag. Water is voor bij 't werk de beste dorstlesser, maar doe mij maar een biertje. Ha ja, van raad geven krijgt een mens ook dorst.
Met mijn fris pintje in de hand was ik dadelijk weer in staat om nog meer goede raad te geven.
Kijk Els, nu mag je zeker niet te lang blijven stilstaan, want dan verstijven de spieren en dat willen we echt niet hebben he. Ja, die netels waren er na drie pintjes allemaal uit, en toen had ik al wel weer een ander paar truken uitgelegd, want ze moest de klimrozen nog snoeien, het gazon diende dringend geverticuteerd te worden, en zo waren er weer snel enkele uren voorbij.
Ik heb Els ook nog kunnen overtuigen dat een stevige maaltijd echt wel onontbeerlijk was bij zo'n werk, dus heeft ze zich tijdens de middag nog even extra gehaast om voor ons tweetjes iets te bereiden.Ik vond het wel gezellig, zo'n onvoorspelde werk-date. We hebben samen nog een tijdje voortgewerkt in de tuin, Els met de handen, ik gaf advies, en zo rond een uur of vier begon je 't verschil al duidelijk te merken, aan de tuin, maar ook aan Els.
De tuin fleurde beetje bij beetje op, wat je van Els helemaal niet kon zeggen. Welja, ik wist stiekem maar al te goed dat ze mij die werkjes in de handen wou duwen, maar ik had ook wel door dat ze te trots was om zoiets ook maar in het minst te laten blijken.
Een paar jaar vroeger en ik was er ingetuind, geef ik grif toe, maar hoe ouder ik wordt, hoe sneller ik ze door heb. Ik kan je wel vertellen dat ik er achteraf niet meer moest terugkeren.Ik heb gehoord dat ze de truuk nog een paar keer heeft geprobeerd en dan toch maar wat kleiner is gaan wonen. Ja, soms is daten maar voor één van de twee plezant. Het is wat het is. ;-))
Nu heb ik een paar dagen geleden toch wel een heel straf verhaal horen vertellen door een oude kennis en ik moet zeggen, ik was er heel blij mee want ik zat al een tijdje met een writersblock, je weet wel, zo'n moment dat je gewoon geen woord op papier krijgt ook al duim je dag en nacht aan één stuk door.
Kom nu hieronder niet af met een reactie van “dat kan niet, zoiets is onmogelijk”, want eerlijk gezegd, die kennis heeft echt niet genoeg fantasie om dat zomaar te verzinnen, dat weet ik wel zeker.
Dus...Het is corona tijd en Wannes (fictief, alweer), de fictieve voorzitter van de fictieve “red het groen” afdeling van onze gemeente is weer eens op wandel langs een bosweg waar er regelmatig wat gedumpt wordt door enkele ijverige sluikstorters. In de ene hand zijn grijpstok, in de andere een zak, waar met uiterste precisie al de rommel in wordt gemikt die Wannes langs de kant ziet liggen.
Zo is die zak alweer bijna vol, en terwijl Wannes aanstalten maakt om om te keren, want met volle zak verder gaan heeft geen zin, begrijpt u vast wel, ziet hij een paar meter verder een fles liggen en flessen laat je nooit zomaar liggen, veel te gevaarlijk.
Hij raapt de fles op en merkt dat er nog een bodempje licht amberkleurige vloeistof in zit. Nieuwsgierig draait Wannes de dop van de fles en ruikt voorzichtig aan de fleshals. Cognac, zegt hij luid op, geen twijfel mogelijk. Weer brengt hij de fles bij zijn neus en snuift nu wat steviger door.
Hola!!! Klinkt het plots met hevige galm door het bos. “Wil je me dood man! Laat me los, of ik verbouw die neus vanbinnen!” Wannes , totaal verrast, stopt ogenblikkelijk zijn snuiven en dan ziet hij een lichtgrijze wolk uit zijn neus komen. Langzaam vormt die nevel zich tot een grillige gedaante, wel ja, laat het ons een geest noemen, moeilijker moeten we het niet maken.
“Nu had u verdorie geluk dat ik dronken ben manneke,” roept de geest. “Ik had u anders meteen omgetoverd in een steriele bosmier.”
Nu had ik hier kunnen vermelden dat Wannes hevig schrok, maar jullie, als volwassenen , weten dat zo ook wel, dus daar hoef ik niet ene letter aan te besteden. Wat er volgt weten sommigen onder jullie waarschijnlijk ook al wel, maar voor die ene die het toch niet weet ga ik het verhaal helemaal vertellen. Tweede reden waarom ik verder ga, ik schrijf graag minstens een A-viertje vol, dan lijkt het toch meer alsof ik echt gewerkt heb aan deze blog. Derde reden; ik weet zelf nog niet wat er allemaal nog komt en ben ook wel een beetje nieuwsgierig.
“Maar”, sprak de geest ietwat minzamer, terwijl Wannes van verbazing even tegen een boom was gaan zitten, “u hebt me wel uit die fles bevrijd, waar ik verdorie alweer een jaar zat in opgesloten door ene slimmerik die mij serieus bedrogen heeft. Die liet me los, kreeg en wens en mocht zelfs meedrinken, maar toen ik zelf een slokje nam duwde die leperd de stop weer op de fles. Dus, als beloning kan ik u niet minder aanbieden, maar ik waarschuw je wel, lap mij niet hetzelfde als dat manneke of ge gaat er van weten.”
Wannes, al een beetje bekomen van de grootste schrik, krabt efkes in zijn haar, wel ja, in zijn wenkbrauwen , want verder is hij kaal, en komt er dan eindelijk toch toe van te praten, al is het wel een beetje schokkerig, maar wat wil je, hoe kan een mens nog harder schrikken dan bij het zien en horen van een geest? Je zou naast uw schoonmoeder kunnen ontwaken, dat is natuurlijk nog erger schrikken.
“Mag ik wensen wat ik maar wil mijnheer de geest? “ “Ja dat mag u , maar met uitzondering van zaken die mij in een fles doen belanden”, sprak de geest.
“Goed, dan weet ik al wat ik ga wensen” zegt Wannes. “Ik wil een gratis abonnement van twaalf maanden bij vijftig plus en daten met al de knapste vrouwen die daar ingeschreven zijn”.
“Mijn beste vriend”, sprak weer de geest, “dat zijn eigenlijk twee vragen, maar omdat ik vandaag in een uitzonderlijke goede bui ben, laat ik ze beiden in vervulling gaan. Neem die fles mee naar huis, en wanneer je er met een theelepeltje op tikt zullen uw wensen in vervulling gaan. Tik na een jaar nog eens, dan kom ik langs om uw relaas te horen over uw avonturen op vijftig plus.”
Wannes sprong recht en kon niet vlug genoeg thuis zijn. Hoeveel jaren het geleden was dat hij nog zo hard had gelopen wist hij zelf al niet meer, maar vandaag ging het hem verbazend goed af.
Thuisgekomen tikte hij meteen met de schoonste theelepel die hij had op de fles en ging meteen de pc aan en kijk verdorie, er stonden al wel vijventwintig berichten met “ die vindt u leuk en die vindt u leuk”, wel ja, je weet wel zoiets waar de meeste mannen hier jaren op wachten zonder resultaat. Wannes keek zich de ogen uit naar al dat schoons dat met hem op stap wou en dacht, “ik begin verdorie met de allerknapste” en zo gezegd, zo gedaan. Ik zou haar naam hier kunnen vermelden, maar daar komt alleen miserie van, dus dat laat ik maar.
Wannes had een chique restaurantje uitgekozen want hij wou echt goed uitpakken. Er werd heerlijk gegeten en gedronken, Wannes was echt in zijn nopjes met het gezelschap en droomde al van een toekomst , samen met zijn ongelooflijk knappe date.
Tot de rekening kwam. Twaalfduizend zeshonderdachtenvijftig euro en 99 cent. Wannes trok zo bleek weg, nog bleker dan je zou worden als je tussen uw schoonmoeder en haar moeder zou ontwaken, en zijn mond viel open van totale verbazing. De ober werd er bijgeroepen, om enige uitleg te verschaffen, maar die wist niet beter dan dat het bedrag ook met Visa betaald mocht worden.
Het werd allemaal wat zwart voor de ogen van de arme Wannes en hij wou nog maar één ding, zo vlug mogelijk naar huis.
Thuisgekomen zonk hij moedeloos neer op een stoel en staarde somber voor zich uit. Wie hem op dat moment had kunnen zien zou er vast van overtuigd geweest zijn dat de man al overleden was. Zo bleek. Dan kreeg hij plots de fles in de gaten, die nog op de tafel stond en begon er meteen met de theelepel op te rammelen.
“Hela, hela, zal 't gaan ja!” klonk er plots door de kamer. “Het jaar is nog niet om hé, waarom roep je me? “ Wannes deed, alweer stotterend, zijn verhaal en vroeg aan de geest hoe dat in hemelsnaam toch mogelijk was dat hij zoveel moest betalen.
“Wel”, sprak de geest, “dat zal ik eens heel eenvoudig uitleggen. Een jaar geleden zat ik nog in die fles, ze zat nog halfvol Cognac, dus ik had nog niet dadelijk zin om er uit te komen. Maar toen moest ik verdorie plots plassen en dat wou ik echt niet in die fles doen want dan was al die heerlijke drank naar de bliksem. Gelukkig kwam er toen een wandelaar voorbij, die net als u de fles opraapte en mij er uitliet zodat ik efkes tegen een boom kon zweven. Man, dat deed zo'n deugd dat ik die mens ook een wens liet doen en ik weet nog heel goed wat die wens was. Die man wou met het vriendinnetje dat hij uitkoos op vijftig plus twintig keer uitbundig gaan dineren met de allerbeste wijnen er bij. De rekening zou betaald worden door de volgende die een wens zou doen, en jammer genoeg was jij dat , mijnheer Wannes.”
“Dat was verdorie echt wel een slimmerik”zei Wannes, “veel slimmer dan ik verdorie. Ken je soms zijn naam ook nog heer geest? “ “ja, natuurlijk ken ik die nog, zo'n man vergeet je niet zo snel. Zijn naam was Banoen”.
Je ziet, beste mensen, wees voorzichtig met wat je wenst want onbezonnen ergens aan beginnen kan verdorie raar uitdraaien.
Gezien mijn interesse in wat de vrouw steeds weer naar een man drijft, ondanks vaak slechte ervaringen, heb ik de laatste tijd enkele”virtuele”, dus smetvrije interviews gehad met enkele vrouwen uit de hogere klasse, en natuurlijk ook met een gewone werkmansvrouw, al weet ik niet of
eerstgenoemden het ten volle zullen appreciëren, dat hun woorden hier te samen met die van het gewone volk verkondigd worden. Mais, ça ne me dérangera pas. (mijn beste Frans, schoon he ;-) )
Mijn eerste gesprek is met een dame, die, naar eigen zeggen afkomstig is van oude adel. Dat oude merk ik meteen, maar dat adellijke zit beter verscholen, veel beter. Ik ga haar hier de fictieve naam, mevrouw Emmer geven, want emmeren kon ze wel. Het was ook een beetje moeilijk om haar volledige adellijke naam hier te vermelden want daarmee was een A-viertje al bijna gevuld, en mijn blogje klaar, zonder veel verhaal. Mevrouw Emmer is al enkele weken weduwe en het alleen zijn begint haar nu toch wel echt zwaar te wegen. Maar...laat ons aan het interview beginnen.
“Mevrouw Emmer, kan je me even in het kort vertellen hoe uw man was, wat hij voor u betekende?” “Kijk, mijnheer, wij mensen uit de betere kringen houden er gewoonlijk aan om niets naar buiten te brengen. Het volk hoeft niet te weten hoe wij leven, want er is al afgunst genoeg op de wereld, maar voor u , mijnheer banoen, wil ik graag een uitzondering maken omdat dit gesprek misschien ook wel kan leiden naar een nieuwe man , en een nieuw leven voor mij(snik).
“Mijn man zaliger was er niet vaak voor mij, we zijn daardoor wel wat vervreemd geraakt en ik heb dan ook niet geweend op zijn begrafenis. Wel ja, wel eventjes, maar dat was niet om hem. Ik had gewoon honger. Het was nl. altijd zo dat mijn man zaliger me elke ochtend ontbijt op bed bracht, en dat was één van de weinige momenten dat ik hem gedurende de dag zag, buiten de lunch en het avonddiner. De eerste dagen na zijn dood heb ik geen hap door de keel gekregen. Niet omdat het me niet smaakte, maar gewoon omdat er niemand mij wat bracht. Mijn man kon goed koken, dat had mijn moeder zaliger hem al geleerd voor we trouwden. Ook wassen, strijken, kuisen en hovenieren deed hij als de beste, ook weer dankzij moeder. Ik heb er altijd op toegezien dat hij het allemaal met liefde deed, en kijk, als zo'n man je dan ontvalt, dan ben je verdrietig, heel verdrietig, ook al ben je van adel, want het overvalt je en maakt je bang. Wie gaat er voor mijn eten zorgen, wie wast en strijkt mijn garderobe?
Zoveel zorgen ineens mijnheer banoen, je begrijpt, dat is haast niet te vatten voor een dame als ik, en daarom wil ik heel graag weer een liefhebbende man, maar wel met de zelfde vaardigheden dan mijn Hendricus.”
Schrijnend verhaal, beste lezers, en ik mag hier nog mededelen dat ik gelukkig met een propere zakdoek (een virtuele) van huis was gegaan, zodat ze toch nog iets had om haar neus te snuiten bij zoveel verdriet.
Als er hier eventueel, en ik zeg eventueel, het is geen rekrutering maar gewoon een even polsen, nog ergens een naïeve man is die aan haar wensen kan voldoen, dan mag je me dat gerust laten weten, liefst wel zo vlug mogelijk want mevrouw Emmer is wel heel erg aan het vermageren, ze is al zeker een emmertje water aan gewicht verloren. U kan haar uw talenten tonen tijdens een stageperiode van zeven dagen, waarbij u weliswaar niet vergoed wordt , maar het is wel een buitenkans om ook eens in adellijke kring te vertoeven. Zeg nu zelf, aanlokkelijk toch?
Tot zo ver het eerste relaas.
Mijn tweede gesprek, en ik dacht, laat me nu maar eens een volkse vrouw nemen die al enkele relaties heeft gehad en aldus weet waar de klepel hangt, hoe het klokkenspel klinkt en hoe je leert samen te leven met een heel gewone vent, je weet wel, van het type dat zijne sjoe op tijd ne keer goed laat zien wie er eigenlijk den baas is in huis. Ik heb gekozen voor Marina ( fictief! ), een vrouw uit één stuk, (op 't eerste zicht toch) met alles er op en er aan wat een man maar wil. Handen om te werken, voeten om naar de winkel te gaan, een mond om te zwijgen, oren om te luisteren (lees, gehoorzamen) je kent het wel. Nee? Ken je 't niet? Gelukkig maar. Nu zit er bij een voorstelling normaal ergens in de zaal een vrouw fel ja te knikken om te beamen dat ze er alles van kent, en die laat ik me dan helpen, maar hier moet ik het volledig op eigen kracht doen, met gratis overuren en nog onderbetaald ook, als ik zie wat Humo kwijt wil aan een kolommetje. U merkt wel beste lezer, het verdriet van mevrouw emmer heeft me nog niet losgelaten, maar, laat ons bij het onderwerp blijven.
Ik bel aan bij Marina(weer virtueel, wat toch wel makkelijk is, eens je het gewend bent) en nog geen tien seconden later gaat de voordeur al open. Dag Meniër, veur wa ist? Ha , veur de intervjoe he Martine, antwoord ik beleefd. O joa, da zennekik al vergete se, mor kom binne. Voor de lezers van adellijke afstamming heb ik het relaas vanaf hier maar vertaald naar het ABN, zodat die ook mee kunnen. Et pour le Wallons la même chose.
Vertel eens mijnheer banoen, wat had je graag willen weten? Wel Martine, ik hoor regelmatig vertellen dat vrouwen, hoewel ze heel verstandige wezens zijn, er toch altijd weer in slagen om op de verkeerde man te vallen, en volgens onze eerdere briefwisseling heb jij daar meer dan voldoende ervaring mee. Als je dat maar weet banoentje. Kijk eens, u lijkt me wel een lieve man, heb je soms iemand? Nee Martine, momenteel niet... en dat antwoord is al genoeg om Martine een meter naar me toe te laten schuiven. Wel, lekker stuk, ik zal je eens wat vertellen, maar dat blijft wel onder ons hé. Natuurlijk blijft dat onder ons, zeg ik, er niet bijvertellend met hoeveel ons eigenlijk is. Jullie, de lezers horen toch ook bij ons, of niet? Toen ik zestien jaar was leerde ik Johnnie kennen, die was achtendertig en was zo slim dat ik er direct voor gevallen ben. 't spijtige is dat ik , eens gevallen, te lang ben blijven liggen en even later waren we met drie. Nu was Johnnie een heel goede vader, die zijn zoon zoveel goede raad gaf dat die op zijn twaalf al niet meer naar school hoefde, zo slim was die toen al. Op zijn achttien mocht hij in de gevangenis gaan werken, volledig intern wel, en volgens Johnnie zou hij daar wel een paar stielen bij leren. Mijn ventje was wel heel verdrietig toen ons zoontje niet meer naar huis kwam wegens te druk op 't werk, en is toen opnieuw aan de drank geraakt, en dat nadat hij al bijna een halve dag droog stond. Soms mocht ik zelfs meegaan naar die gezellige pup en hela, daar kwam schoon volk man. Daar leerde ik Gerard (fictief !)kennen. Mannekes, dat was den beste vrijer die ik ooit heb gekend. Ook een heel lieve want voor elke keer dat hij met zijn vrouw vree, deed hij dat met mij twee keer. Ik lag bij hem in de bovenste schuif joenkske, maar ook wel in zijn bed natuurlijk. (Ja, in een schuifke doe je niet veel ).
Mannekes, dat is hier aan 't uitlopen he seg. Ik vraag me al af hoe lang een blog wel mag zijn. Hopelijk een stuk langer dan mijn profiel, want dat kreeg ik nog niet eens half af. Anders was ik hier al lang weg geraakt, zeker weten.
Maar, terug naar Martine. Zeg eens banoentje schat, (hela) wat denk je als je zo naar mij kijkt, en ze staat op en draait twee keer rond. Wel, ik zou denken dat de zomer dit jaar vroeg is begonnen Martientje. Ja, het is er geen die het vlug koud heeft, dat zie je zo. Wel, zo was ik ook gekleed, de laatste keer dat ik Gerard heb gezien. Johnnie betrapte ons en nu zijn ze beiden op bezoek bij mijn zoontje. Nu zit ik hier, eenzaam en verlaten en ik zou zo graag weer een goeie , verstandige man als Johnnie vinden, want alleen is maar alleen he, mijn lekker bananeke. Ja Martine, dat moet moeilijk zijn, en als ik er iets aan kon doen, onmiddellijk , maar ik ben bijlange niet zo slim als de Johnnie. Ik zou mijne zoon nooit binnen krijgen in de gevangenis. Ja zegt ze nog, zo verstandig ben je misschien wel niet, maar je bent wel een heel knap stuk. Tja, daar heeft ze wel ergens gelijk in.( in een blog mag dat)
Wel Martine, het was me heel aangenaam om even met jou te mogen praten en ik denk dat je niet zo heel lang alleen gaat zijn want ik ga op vijftig plus wat vertellen over jou, en ik ben er honderd procent zeker van dat er genoeg kandidaten zijn , verstandige kandidaten, die jou wel eens willen ontmoeten. Zo verlaat ik Martine, buiten de lippenstift afvegend , en ja beste lezers, vooral aan de mannen dan, help eens iemand uit de nood he. Ik weet heel zeker dat er hier zijn die haar willen helpen. Het is een goeike hoor, maar ze kan zo slecht van een man afblijven . Niet te doen.
Er was eens....zo beginnen vele sprookjes, maar dit sprookje beste mensen, speelt zich in het heden af. Laat ons, de gebroeders Grimm indachtig, proberen er iets fabelachtig van te maken, klaar voor verfilming door Disney.
Er is, of beter, er zijn op heel de wereld veel Corona's en Covids. Heel anders dan Romeo en Juliette, Bonnie en Clyde, die uniek waren. We horen en lezen er alle dagen over , en toch, wie kent ze, wie weet wat ze doen , hoe brengen ze hun dag door.
Nu heb ik laatst gelezen dat al wat je niet kent en waar je niks over vind, zich meestal verbergt op het dark web. Dus heb ik de ajuinbrowser maar even gedownload en ben, met de zaklamp in de hand en een zak reservebatterijen van Duracell, het dark web ingedoken, met leren vest, Paul Jambers achterna.
Gezien die C&C overal op de wereld voor komen, dacht ik ook wel iets te vinden in 't Nederlands, of op zijn minst toch iets in 't Aanwaarps, en ja, net na 't vervangen van de eerste batterijtjes was het zo ver. Een chatbox vol met C&C 'kes. De naam van die box; 1+ dating.
Potverdorie, dacht ik meteen, nogal wiedes dat die zich zo snel voortplanten. Je kan je voorstellen; die hebben nog geen traditie van verkennende gesprekken, voorzichtig de ander proberen te versieren , nee, die praten twee seconden en lap, ja, ik moet er geen tekeningske bij maken zeker?
Nu wil ik best geloven dat er hier op vijftig plus nog maagden aanwezig zijn (nee, niet naar sterrenbeeld), maar die corona's zijn amper geboren of ze verliezen hun maagdelijkheid al.
De jaren van jeugd en puberen, dat is er voor hen niet bij. Nee, die worden geboren en krijgen al meteen de volle verantwoordelijkheden van de volwassenen toe bediend, kroost incluis.
Die vermenigvuldigen zich niet uit liefde, maar omdat ze niet beter weten want van voorlichting heb ik helemaal niets kunnen vinden op dat web, al was er licht genoeg, dankzij mijn duracellekes.
De enige onderwerpen waar er op 1+ dating over gesproken werd was daten en levensbehoud. Daten;” Covid zoekt actieve Corina voor avontuurlijke momenten.” Waarop Corina”, hoi Covid, mijn adres is Marina, Wipstraat 1 te A. Ik ontvang zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen”.
Ja, daar kunnen alleen ongelukjes van voortkomen.
Het staat op die chatbox ook vol advertenties. Volgens mij hebben die C&C 's hun eigen Google.
Meeste advertenties gaan over woonruimte te huur, want niemand van de C&C wil nog graag op een oude mens wonen, aangezien daar kortelings volop verdelgingsmiddelen worden ingespoten.
Eigenlijk, als je zo een tijdje wat blijft lezen wat die allemaal aan het hoofd hebben, dan mogen wij nog niet klagen. Nee, je zou er verdorie medelijden mee krijgen. Een virus heeft een veel slechter leven dan de meesten onder ons, zonder plezante jeugd of rustige oude dag.
Nu heb ik, in navolging van Brigitte Bardot , me voorgenomen om deze populatie toch enige kans op overleven te bezorgen, al zijn daar , in tegenstelling tot wat bij de zeehonden gebruikelijk is, wel zeer strenge voorwaarden aan verbonden.
Er is, al langer dan vandaag een heel goed plan uitgewerkt voor de straatkatten. Vangen,
castreren of steriliseren, waarna ze weer losgelaten worden. Zelfde moet perfect kunnen voor de C&C 'kes.
Ik heb daarom de minister van algemeen welzijn reeds aangeschreven en ontving ook al een antwoord waarin ik hartelijk werd bedankt voor de hulp, want zelf zaten ze nu al meer dan een jaar met de handen in het haar naar een uitweg te zoeken.
Laat ons hopen dat we hiermee onze zustersite 1+ dating van een faillissement kunnen redden en we binnenkort, na uitvoering van het C&C geboortebeperkingsplan, we eindelijk vredig kunnen samenleven.
Vraag van een vroege lezer; Is er leven na Covid? Niet als hij gekastreerd is. ;-)
Wij danken u van harte voor het lezen van deze wetenschappelijke bijdrage over de zustersite van vijftig plus.
Zoveel mensen, zoveel sloten. Ieder heeft zijn eigen code.
Nu is het al moeilijk om iemands vertrouwen te winnen als je die persoon in levende lijve ontmoet, maar hier, waar er enkel dat berichten boxje is, ligt de lat nog een stuk hoger, en nee, hier doen we niet aan herexamens, het is erop of eronder, zonder pardon. (figuurlijk hé... ML )
Wie vroeger vaak naar Ivanhoe heeft gekeken plukt daar nu de vruchten van. Daar werd het duidelijk getoond , dat wie een kasteel in wil nemen, zich degelijk dient voor te bereiden. Wie zomaar binnen denkt te kunnen lopen krijgt gegarandeerd een pan hete olie over zich heen gestort.
Dus, wees listig, en verzin wat, zoals eeuwen daarvoor, met het paard van Troje werd gedaan.
Leer je iemand kennen rond zes December, verkleed jezelf als sinterklaas, en je mag zonder probleem binnen. Hetzelfde bij Kerst.
Wie één voet tussen de deur krijgt is al half binnen zegt men vaak. Kijk, dat moest men bij mijn grootmoeder niet proberen weet ik nog, want het enige dat het je opleverde was een mooie plaaster, en zes weken met krukken. Die leurder kwam nooit meer bij haar langs.
Ook niet zomaar op dat deurtje bonken als een postbode na twaalf uur 's middags, die al thuis had willen zijn, maar wees aardig en schrijf een mooi briefje. Niet dat het een garantie is tot succes, maar heel misschien haal je zo al één van de drie grendels los.
Nu zijn er misschien mensen die niet zo vlot zijn in die dingen, of die misschien even TE glad binnen willen slippen. Laat ons eens even wat typische openingszinnen bekijken waarbij je bijna zeker de deur tegen je neus krijgt. We gaan een fictieve, ik herhaal, een fictieve naam gebruiken om het een beetje makkelijk te maken.
De eerste voetklem: het standaardberichtje;” Dag Katrien, ik heb jouw profiel gelezen en wil graag met jou in contact komen”. Dat kan en mag al eens verzonden worden door de vrouwen. Het is een beloftevolle hint voor de mannen.
Wordt het gebruikt door een man heeft het een averechts effect. Nogal wiedes. Wie hier te gierig is om een abo te nemen, die gaat bij een date, en waarschijnlijk ook daarna, niet verder dan ieder juist zijn eigen verbruik betalen. Trakteren kent zo'n man niet, of het moet zijn richting uitkomen.
Ook volgende openingszin levert je gegarandeerd een “keer terug naar start, zonder vierduizend frank te ontvangen”op. “ Dag Katrientje(1), je bent te dik maar je hebt wel schoon oogskes. “
(1)Hier gaat het verkleinwoordje niets meer redden.
Nog iets; doen of je al twintig jaar getrouwd bent. “ Seg Katrien, ik heb alles al geregeld voor een stapke in de wereld, aanstaande Vrijdag. Je moet niks speciaals en ook niet teveel aantrekken op die dag. Geef uw adres nog efkes, kan kom ik je oppikken om zeven uur. Ik blijf wel logeren , maar dat zal voor u wel geen probleem zijn he schatje”. Lief he. Moest, al schrijf ik het zelf, toch een traantje wegpinken van ontroering.
Nu we het toch aangeroerd hebben; ontroering, oftewel medelijden. Mannekes, als er nu één manier is waarbij je zeker mag zijn dat je er nog een trap onder uw “jeweetwel” bijkrijgt, dan is het wel medelijden opwekken. “Liefste Katrien, ik hou al heel veel van jou, al heb ik je nog niet naakt gezien. Ik kan niet meer leven zonder jou. Redt mij aub. Als je mij niet wil spring ik op mijn fiets en rij naar het Albertkanaal. Gegarandeerd dat je verzuipt he.
Laat ons als afsluiter er nog eentje bijdoen. Laatste maar zeker niet de kleinste flater.
Type Johnny; de macho, de patser, die zijn boterham belegd met kasseien.
“Hey Katrien sjoe, 't is goe dak a hier vind. Ga za precies een kieke zonder kop. Alé, ik zal ma is ne kier over a ontferme se joengske. Ga goat er een ferm lap oep veuroat goan as ge ba ma meugt blave. Kom mor van di parking af dinkske, en zet a oep de schoët van den Johnny.
Ja, nu ik er goed over heb nagedacht, moet ik mezelf wel een klein beetje corrigeren. Ik heb er alvast al wel ééntje gekend aan wie de Johnny dat geen twee keer moet zeggen, maar ik zou er mezelf toch maar sterk van onthouden om dezelfde tactiek te gebruiken.
Dit zijn zo maar een paar voorbeeldjes en jullie zullen er vast nog een heleboel aan toe kunnen voegen, maar ik heb weer het aantal regels bereikt waarop ik gewoonlijk zeg, “ 't zal wel goed zijn zo”. Tot de volgende.
Ps. als er iemand nog een schoon voorbeeld heeft hoe het niet moet, er is hieronder nog heel veel plaats om ons dat te vertellen. Ik wil altijd nog wel wat bij leren, dan geraak ik hier misschien ooit ook nog weg. ;-))))))
Ha...mooi kleurtje, dat blauw. Behalve, ja, behalve als je een blauwtje loopt. Dan wordt die kleur ineens zoveel donkerder, bijna zwart.
Wie nooit het fenomeen heeft meegemaakt weet niet wat hij/zij mist, maar ik denk dat het maar een heel kleine schare is die dat mogen zeggen. Moeten we jaloers zijn op die mensen? Bijlange niet.
De meesten van hen waren waarschijnlijk al van jongs af niet erg avontuurlijk aangelegd en een beetje voorzichtig. Die bleven bij hun allereerste lief, of bij moeder, uit veiligheid, puur geluk kan ook, maar wie wou er vroeger nu niet eerst enkele proberen om daarna zeker te zijn dat je wel de goede keus had gemaakt uiteindelijk. Mij hebben ze verdorie ook uitgetest, maar ja, ik was redelijk gewillig moet ik toegeven. Ik heb er geen trauma's aan overgehouden en droom niet iedere nacht van schone meiskes die me willen versieren. Nee, niks horror in mijn dromen. Ik droom altijd van werken, en daarom sta ik 's morgens doodmoe op en ben ik blij dat ik weer wat kan uitrusten.
De blauwtjes van vroeger, wie maalt er nog om. Iedereen, bijna iedereen toch, vond uiteindelijk wel iemand om mee te trouwen. De ene werd gekozen uit liefde, de andere omdat het “van moeten
was”, wat dan weer kwam door een overdosis liefde. Maar... we waren van 't straat en er was vanaf dat ringetje om uwe vinger niemand die nog beweerde dat je misschien wel voor de andere kant was, en dat was dan niet de kant waar het gras groener was , nee... nog een andere, maar soit, dat is voorbij, afgesloten, deureke toe. Voor de andere helft van ons land: la porte est fermée.(à clé).
Dan nu in de onvoltooide tegenwoordige tijd. (Wat was zinsontleding toch plezant vroeger).
Hier zitten we nu. Zoveel avonturen verder, het gaan en vermenigvuldig u voorbij, het delen nog maar pas te boven, maar we voelen ons allemaal minstens twintig jaar jonger. Zeker zij die al meer dan een jaar van de herwonnen vrijheid genieten en wat zijn wij heden blij, we hebben vijftig plus ontdekt ondertussen , de o zo grote mand vol lekkers. Veel meer dan zwarte piet ooit in zijne zak kan steken, en we willen allemaal weer smullen, al dat heerlijks, en je wordt er ook niet dik van, al zijn er soms wel enkelen die zich dik maken zonder te snoepen.
Wie van de mensen die hier al iets langer zijn herinnert zich nog hun eerste berichtje, gekregen of verzonden? Dat was toch iets apart. Zeker als er een positief berichtje weer kwam. Er zijn er hier zeker bij die bij zo'n eerste bericht meteen weer dachten, joepie, ik ben opnieuw van 't straat. Maar als het zo makkelijk was, dan bestond de site niet meer. Hier krijgt het gezegde “liefde is een werkwoord” pas echt betekenis. In het zweet des aanschijns zal jij uw partner verdienen. Hoor ik daar iemand zeggen “overdreven”? Dat is dan vast iemand die net is ingeschreven en al één positief berichtje heeft ontvangen. Daar gaan ze hier nog veel aan verdienen. ;-)
Nee het gaat hier niet vanzelf en ook niet meer zoals vroeger. De la bamba doen ze hier niet, een slow wordt hier niet gedraaid. Het is weer helemaal aanpassen en je nieuwe technieken eigen maken om uw kans op succes te vergroten. Hier worden de jongens van de mannen gescheiden , maar niet zoals in het leger, zijn het hier vaak de jongens die met de leukste vrouwen gaan lopen. Of zou ik “meisjes” moeten zeggen.
We lopen hier allemaal ons deel blauwtjes weer op, en de ene verteert het , de ander krijgt er maagproblemen door, maar eens je op deze molen beland is er geen ontsnappen meer aan. Je moet het spel meespelen of je blijft alleen en je zal zien, eelt krijg je niet alleen van 't spitten, maar ook door heel gewoon wat berichtjes te sturen.
Maar... ergens is er die ene met dat speciale tubeke zalf dat alles geneest, plakt en repareert, uw machinerie weer smeert, en daar blijven we halsstarrig naar zoeken. Je moet blijven geloven dat engelen bestaan, en daar wil ik graag aan toevoegen dat ik er al enkele mocht ontmoeten hier. Wel ja, ik zag ze voorbij vliegen. Ik heb eens gelezen dat het met engeltjes net is als met haaien. Zoals de haai verplicht is om te blijven zwemmen omdat hij anders verdrinkt, zo blijft een engeltje altijd vliegen. Waarom? Omdat ze in hun jonge jaren wijsgemaakt zijn dat als een vogeltje, of iets anders dat vliegt, even stil gaat zitten om te rusten, dat er dan wel eens iemand zout op de staart kan strooien en ja, dan kunnen ze niet meer vliegen. Mijn grootvader heeft me dit vroeger ook al verteld, maar hij zei er wel bij dat de pot nog rond het zout moet zitten, en liefst een grote. Echt, die had verbeelding, niet te geloven. Dat zou ik ook wel willen hebben, al brengt het niks op.
Dus, om af te sluiten; misschien is het toch beter om niet voor de engeltjes te gaan, maar voor diegenen die nog een overvloed aan deugnieterij in de oogskes hebben, maar wel oppassen als die een grote pot zout bij zich dragen.
Nu ben ik niet echt iemand die regelmatig voor de tv zit. Het is eerder een zeldzaamheid, dus
dan heb je ook meer kans om eens verrast te worden met iets waarvan je denkt”hoe is het in hemelsnaam mogelijk!”, en ja hoor, pas geleden viel ik in de prijzen. Bij het zesde seizoen !
Een zaterdagavond en ik zit even bij de tv te knoeien met de afstandsbediening. Zoonlief wou per se Netflix voor me regelen en al lukte het op zijn tv zonder enige moeite, mijn tv is al net als ik. Af en toe heeft die zo z'n kuren. Bij een tv is dat voornamelijk lastig, bij mij valt het al bij al meestal goed mee, en is het niet meer dan wat oud zot, maar het plaatje dat vroeger nog bij mijn ouders bij de tv hing, hangt nu toch voor alle veiligheid op mijn rug. “Niet op kloppen!”
Dus...ik probeer een tijdje of ik die Netflix er op krijg, maar aangezien het me eigenlijk niet echt warm maakt hou ik het na korte tijd al bekeken en zap weg. Zo gaat dat als ik de tv aanzet. Zappen en nog eens zappen, vaak van de ene reclame naar de andere super interessante aankooptips. Tot plots...;en daar zal je het hebben ...ik op kanaal vijf terecht kom en wat zie ik? Ja...jullie weten het allemaal al waarschijnlijk, maar voor mij was het een verrassing , nog sterker zelfs dan het wit konijn uit de hoed van Vooruit.
Bloot, en nog meer bloot.”Naked attraction” noemt het programma en het doet zijn naam alle eer aan. Wanneer ik er bij kom toont men net nog maar de benen, en ik heb eigenlijk helemaal geen idee wat er volgt, dus ik denk, even ter plaatse rust banoen..want je weet maar nooit. Goed, nadat de vleeskeurder van dienst heeft gezien dat alle kandidaten inderdaad hun voeten hebben gewassen voor de show begon, mag het luik weer een stuk verder omhoog en HOLA!!! Vijf spaarpotjes in volle glorie worden aan ons voorgeschoteld, en nee, niet met zo'n bedekkend wit streepje, zoals dat vroeger zou gegaan hebben, maar haarscherp en er wordt ook terdege ingezoomd op de details.
Je zou nu kunnen denken “waar is het beheer van vijftig plus eigenlijk nog mee bezig? “ Er zijn er die hier jaren op de site zitten en ze kunnen alleen maar dromen hoe de andere kandidaten ogen
onder al die lagen kledij. Maar eerlijk gezegd, waarschijnlijk gelukkig maar, want even verder in het programma, het luik is nu toch al tot aan de kin, merk je dat de keuring echt verloopt naar maatstaven die we al vele jaren als de ideale hebben opgedrongen gekregen. Het vlees primeert duidelijk op de geest. Wow, die heeft echt mooie borsten en die andere heeft zo'n mooi kontje, je zou jezelf er bij neer leggen en er voor de rest van je leven naar blijven staren. Of toch maar niet, want binnen zoveel jaar gaat ook die mooiste vorm er wel een beetje uit waarschijnlijk, want we hoeven nu ook weer niet op ons allermooist de kist in, al zijn er hier en daar wel ijdeltuiten die dat proberen, meestal om daarna met schade en schande te ondervinden dat het alleen maar uitstel is.
Ondertussen hebben de kandidaten al een zinnetje mogen afratelen, zodat ook hun stem aan de keurder bekend is, maar die heeft eigenlijk teveel werk met zijn ogen om ook met de oren nog bezig te zijn.
Uiteindelijk zijn er nog twee kandidates over en wordt het echt leuk. Ook de vleeskeurder mag nu uit de kleren om te tonen of pieterman wel thuis is. “En...wat denken jullie dames, is die groot genoeg? Gelukkig is het in de opnamestudio blijkbaar redelijk warm, zodat des herens salami nog een beetje ordentelijk te voorschijn komt.
Ten laatste mag hij er eentje uitkiezen waar hij dan , deftig aangekleed zoals het hoort, een date mee heeft en ze vijf weken de tijd krijgen om te zien of het wat wordt. Wat het is hebben ze beiden al gezien, wat het wordt is daardoor zeker niet makkelijker geworden, want mensen zijn nog altijd geen artikel dat je per kilo koopt en de liefste snoet met het leukste praatje heeft daarom niet altijd de mooiste dijen, borsten of kontje en vice versa.
Het programma trekt dan ook gemiddeld maar zo'n tweehonderdduizend kijkers, soms al eens eentje meer, per toeval, maar het zegt me toch ergens dat de meerderheid van de mensen er niet veel boodschap aan hebben en toch wel weten dat er voor een hechte relatie wel wat meer nodig is dan die paar onsjes meer of minder op deze of gene plek.
Maar...als ik nu zie dat bij de volgende uitzending de kijkcijfers sterk zijn gestegen, dan weet ik dat jullie allen voor de tv zaten. Hier doen we het nog maar even op de ouderwetse manier zeker? Lijkt me stukken veiliger. Hou het leuk.
En? Bijten ze? Hoe vaak heb ik die vraag vroeger niet gehoord toen ik nog regelmatig met mijn hengels aan de waterkant vertoefde. Als ik voor elke keer een euro kreeg, leefde ik nu op de Bahama's.
Nu gooi ik mijn lijntje op een ander watertje uit. Vijvertje vijftig plus. Het reglement daar lijkt alsof het van mijn oude visvergunning is overgeschreven.
Geen levend aas gebruiken.
Haken zonder weerhaak gebruiken om de vangst pijnloos te onthaken.
Kunstmatige lokmiddelen worden sterk afgeraden.
Het is niet geoorloofd om meer dan één exemplaar mee te nemen om alzo de kansen van de andere hengelaars te vrijwaren.
Nieuwe uitzettingen mogen niet te zeer belaagd worden de eerste dagen om onnodige stress te voorkomen.
Vangsten mogen ten alle tijden terug gezet worden, mits gezond en vrij van verwondingen.
Wat ontbreekt is de regel over wat ondermaats is en sowieso moet teruggezet worden.
Hier mag zelfs het kleinste visje worden meegenomen.
Over het bestand aan soorten lees ik het volgende;
Uitgezet: gladde alen
stekelbaasjes (geen schrijffout)
zonnebaasjes ( idem dito)
zoet en zoutwater mosselen
papegaaivissen
sidderalen
haaien
piranha's
bot
griet
pieterman
zalm zag ik ook al, maar die is de rivier opgetrokken denk ik.
en natuurlijk niet te vergeten...tong...heel veel tong.
Kijk nou: zo'n lijstje maken zet je al direct een eind weg met een blog. Er zijn vast nog meer lijstjes die ik hier kan gebruiken, maar dat moet nog bestudeerd worden. (ha ja, als 't zo makkelijk was schreef iedereen hier wel lijstjes)
Als je de lijst goed hebt doorgenomen zal je wel opgemerkt hebben dat we er eigenlijk de zee bij mogen denken. Ik had dus ook nog de garnaal kunnen vermelden maar dat is zo'n onooglijk klein, moeilijk te vinden ding dat ik dat maar achterwege heb gelaten. De kans op een succesvolle en bevredigende vangst mag immers niet te zeer bemoeilijkt worden.
Nu zijn er bij dit water ook nog verschillende vergunningen te krijgen, die naargelang je dieper in de buidel tast, ook meer kans geven om een mooie vangst te doen. Niet meer dan eerlijk toch. Kwaliteit mag een prijsje hebben, zolang het maar modaal blijft.
Een gratis vispasje; verboden te voederen. Vissen in troebel water. Enkel vissen met kale haak.
Een betaalde vergunning ; onbeperkt gebruik van natuurlijke lokmiddelen. Vissen zwemmen in het helderste water zodat je de haak vol overheerlijke hapjes zomaar voor de vis van uw keuze kan houden. Natuurlijk geen garantie op vangst , want het visje dat u belaagt heeft misschien al zoveel aas aangeboden gehad dat het wel even genoeg heeft. Het is dus kwestie van een goed hengelinstinct aan te kweken om met een prachtexemplaar huiswaarts te mogen keren.
Jammer genoeg zijn er zoals overal ook op dit water stropers actief , die zonder respect voor andermans” liefhebberij” hun netten uitgooien, op zoek naar het beste wat het water te bieden heeft, breedschouderend de beste plaatsen proberen in te nemen en soms door bruut geweld een hele school vis verjagen. Maar vrees niet , o gij koen visserken, want deze zee is groot en gul en zo vol leven. Ik wens jullie daarom allen een goede vangst in het waterke van vijftig plus.
In deze tijd van corona en politieke mismeestering eens daten heeft soms iets weg van dezelfde uitdaging
die onze nobele verkozenen om de zoveel jaar, al is het het laatste decennia meer “ gedurende zo veel jaar” aangaan.
Ik heb tijdens de eerste contacten via de telefoon al opgemerkt dat mijn schone, nog onbekende, niet iemand is die je zo maar meeneemt op het door jou bespoorde weggetje.
Nee, ze geeft eerder de indruk dat ze een geboren leider is (met mij als lijder?) en alhoewel dat héél soms, met de nadruk op “héél” zijn voordelen kan hebben, kan ik als geboren anarchist toch zeker zomaar niet berusten in haar suprematie.
Ik heb me dus al een beetje voorbereid op ons eerste gezellige uitje (al doet een uitje je ook wel eens janken)door de laatste weken onze cabaretiers uit kamer en senaat nog iets closer te volgen in hun meesterlijke technieken van onderhandelen en beloven, en dat in een sereniteit die je zelfs bij Romeo en Juliette nooit zag.
Deze aristocraten met hun soms zo schone witte slofkes brengen in mij het gevoel dat nobelheid en deemoedigheid eigenschappen zijn die in ons landje nog steeds aan draagkracht winnen.
Als ik mij met dezelfde ingesteldheid presenteer aan mijn tere toekomstige, hoe zou ze me dan ooit kunnen weerstaan, hoe zou ze dan haar wil nog kunnen opleggen aan mij, die zo zuiver en rein van gemoed en gedachten, haar hart probeert te winnen zonder buitenissige of ongepaste truken uit één of andere oude doos.
De grote dag; Zit mijn dasje goed, kan mijn jasje toe, en zijn mijn teennagels wel mooi ingekort? Heel belangrijk, want laatst heb ik daar een teleurstellende ervaring mee gehad, ergens in de mooie duinen van onze Vlaamse kust. (enkel bekend klinkend voor mensen die al langer de blogs hier lezen)
Nee, ik kan er nog mee door. Er zijn er lelijker dan ik die los mogen lopen praat ik mezelf weer maar moed in terwijl ik in een rustig tempo, een opa passend, naar het gezellig bistrootje rij waar we elkander voor 't eerst in de ogen zullen kijken. Ik hoop dat ze bruine ogen heeft, daar warm ik zo van op. Ik heb beloofd, ja dat moest, dat ik haar zou opwachten aan de parking ( buiten 't stad dus), zodat ze niet als een hulpeloze blinde op zoek moest naar hij die het aandurfde om meestal goed op tijd te komen. Dat laatste lukte haar vaak niet goed. Niet omdat ze zoveel tijd nodig had om zich toonbaar te maken, want ze was, zoals ze het zelf zo mooi beschreef, een naturelle schoonheid, maar het was haar zéér uitgebreide garderobe die haar wel eens parten speelde want bij een date kleedde ze zich graag passend bij haar eventuele toekomstige ...ja toekomstige wat? Daar was ik nog niet helemaal achter, maar ik had al op voorhand moeten mailen wat ik die dag zou dragen. Hemd en das verplicht, dat had ze al laten weten, en best nog een broek er onder, anders ging het zeker niet door.
O...daar zal je haar hebben. Ze heeft me nog niet opgemerkt, dus kan ik haar in alle rust ten volle aanschouwen. Het lijkt wel een airhostess, zoals ze daar statig tussen de wagens stapt met haar OVLD kleurig jasje en knie bedekkende rok. Ze kijkt alsof ze een belhamel zoekt die haar net iets oneerbaars heeft toegeworpen . Als ik de bewegingen van haar mondmasker zo zie schiet er meteen een vrolijke herinnering van vroeger door mijn hoofd...”bellenblazen”. Nu ze zo dicht nadert begin ik maar een beetje rustig met m'n opgeheven handje te zwaaien, zodat ze niet langer hoeft te zoeken. Want dames van haar klasse zoeken niet, maar worden gevonden. Zo heeft ze me dat toch verteld. “Hallo, je hebt me dan eindelijk toch gevonden”, en ik vertel haar maar meteen dat dat heel makkelijk was want dat ze er met haar klasse zo bovenuit springt. We wandelen samen naar het grote tuinterras, het is nog lekker buiten, de zon schijnt, en ze zegt, “ga jij daar maar zitten, dan kan ik met mijn rug naar de zon want ik zou niet willen dat ik, zoals die andere dames hier, enige rimpeltjes ga overhouden aan deze uitstap.” Ik wil nog zeggen dat ik enig rimpeltje hier en daar wel zijn charme vind hebben, maar besluit maar te zwijgen. Niks gezegd is niks verkeerd gedaan.
Als een duivel uit een doosje staat daar ineens een ober bij ons en mijn gezelschap heeft meteen al de wijnkaart gevraagd. Je date tenslotte niet iedere dag en zo maar het eerste 't beste tafelwijntje wil ze bij deze gelegenheid ook niet nemen. Ik hou het toch maar bij een biertje.
Ondertussen hebben we , gezeten als we zijn, ons masker afgezet en krijg ik een vrije blik op haar lippen, die eigenlijk min of meer de aanleiding waren om met haar af te spreken. Er zit weer hetzelfde kleurtje op als wat ik zag op een eerste foto die ze me stuurde. Ik wist meteen toen ik die foto zag dat ik haar wou ontmoeten om die kleur eens van nabij in het daglicht te kunnen zien. Ik zeg “ echt mooi kleurtje lippenstift is dat.”
Ze bedankt me , en ik vraag meteen, “ zou je voor mij jouw naam op dit papiertje willen schrijven met die stift?” “Wat heb je daar nu aan?” vraagt ze een beetje achterdochtig. “Gewoon om iets van je te hebben als je er niet bent “ antwoord ik met een lieflijke blik. Ze aarzelt even maar dan krijg ik toch mijn zin. In mooie sierlijk gekrulde letters verschijnt haar naam op het papier. Ik ga hier niet verklappen wat er stond, want namen noemen houdt altijd een risico in, maar ik kan nu wel zeggen dat ik de dag na mijn date naar de winkel ben gereden en dat ik eindelijk kon tonen welke verf ik graag had gehad voor het kastje dat al zolang op een nieuw kleurtje wachtte.
Verleden week kwam ik een kameraad tegen tijdens het winkelen, en hij zag er echt goed uit, wat ik hem ook zei.
Ik heb hem jaren geleden heel anders meegemaakt, toen hij na zo'n vijventwintig jaar huwelijk werd vervangen door een jongere adonis. Verdorie wat zat Jan toen diep. Ik heb er ooit dieper weten zitten, maar dat waren wel mijnwerkers. Ik heb hem toen nog omhoog proberen te trekken, maar was er zelf niet sterk genoeg voor, dus heb ik hem beloofd van iedere dag wat zand in die put te gooien , zodat die uiteindelijk vol zou raken , en Jan er vanzelf uit kon stappen. Het heeft een tijd geduurd maar 't lukte.
Toen ik uit de winkel stapte stond Jan me al lachend op te wachten, en ik dacht, verdorie, hoe komt die plots zo vrolijk? Daar wou ik nu toch het fijne van weten, dus ik al direct, “awel Jan, zo vrolijk, waar komt dat zo vandaan? “ “Wel ja” zei hij, “ik heb me anderhalf jaar geleden ingeschreven op een datingsite, vijftig plus”. Ik heb hem niet gezegd dat ik de site wel kende, want wou hem zeker niet afleiden van zijn verhaal.
“Man, Je moet dat ook eens proberen “ zei hij. Hij wist dat ik ook alleen was, en misschien zag hij die tip wel als een kleine wederdienst .
“Vertel ne keer Jan, wat heb je daar gevonden dat je nu zo vrolijk rond dartelt?”
“Wel Boske, ik heb daar op die site de vrouw van mijn leven gevonden . Het heeft een half jaar geduurd vooraleer ik haar trof, maar dat kwam dan ook omdat er zoveel knappe vrouwkes op die site te vinden waren dat ik verdorie niet wist wat te kiezen.”
“Nu moet ik er wel bij vertellen dat het in het begin ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was, maar ja, een relatie, dat moet groeien. In 't begin was het bijna alle nachten prijs. Jongen, ik sliep bijna niet meer, geraakte 's morgens amper uit mijne nest en dan stond daar al een uitgebreid ontbijt klaar, iets waar ik vroeger nooit tijd voor had, maar ...ik moest op krachten blijven zei mijne sjoe. 's Avonds zagen we iedere avond haar programma op de tv ,knus, gezellig in de zetel, haar benen over de mijne, pure romantiek, zoals mijn schatteke dat zo graag had.”
“Ja Jan, 't leven kan schoon zijn he jong”, zei ik bemoedigend.
“Als ge 't maar weet makker, maar pas op, 't werd nog beter met de maanden. Na een maand of drie ging mijne sjoe al vaak een uurtje vroeger slapen dan ik, het ochtendspek was al vervangen door een gekookt eitje, en ons tv avondje was al ingekort tot een uurtje, waarna ik een wandeling mocht maken, waarbij ik stiekem even mijn vroeger stamcafé binnen sprong om er mijn maten efkes een goeiendag te zeggen en er zelf rap ene mee dronk. Joengske, ge kunt niet geloven hoe goed ik me toen voelde , 't was net of ik had de lotto gewonnen. Dan te weten dat ik zo diep in de put heb gezeten he maat, voor wat eigenlijk? “
“Och Jan”, zei ik met een glimlach, “iedereen zit al eens met een dip, maar je ziet, uiteindelijk komt alles weer op zijn pootjes terecht”.
“Awel, daar heb je groot gelijk in “, sprak Jan, “ik heb er lang aan getwijfeld, zelfs toen ik Marjetje had gevonden op die site, maar nu, nu we zo'n jaartje samen zijn , ben ik er weer helemaal bovenop. Wat zeg ik, ik voel me beter dan ik me ooit gevoeld heb.”
“Ja, de liefde kan schoon zijn hé maat” zei ik begrijpend . “Als je dat maar weet Boske, wij zijn nog maar een jaar samen, maar we zijn nu al, volgens mij dan toch, het ideale koppel. Marjetje gaat na haar programma liefst al slapen, maar ik moet niet meer mee. Dus ik ga dan mijn wandeling maken, die ondertussen, na al die trainingen, heel wat langer is geworden. Mijn maten kennen me weer terug als voorheen, ik hoef ook geen dorst meer te lijden voor de tv, 's ochtends mag ik ontbijten als ik dat wil, ik moet het dan wel zelf uit de kast nemen. Overdag ga ik weer klussen, net als vroeger, en Marjetje zit op facebook met haar vriendinnen. Als ze me iets wil vertellen, dan schrijft ze dat op een briefje of ze stuurt een mailtje. . Maar dat gebeurt niet vaak want we verstaan elkaar perfect zonder ook maar één woord.“.
“Wij hebben alles wat we willen maat, en daarom zeg ik je, als je een goei lief wilt hebben, schrijf je dan in op die vijftig plus, en na een jaar ga je mij groot gelijk geven”.
“Ja Jan, de liefde is mooi”.
Zoals je ziet heb ik me hier dus ook ingeschreven en ik moet het Jan nageven, hij had groot gelijk over de site. Er zijn hier ongelooflijk veel knappe vrouwen, en dan spreek ik niet enkel over de buitenkant. Het strafste van al is dat de aller knapste gewoonlijk nog een reactie geven op mijn blogs ook. Ja mensen, de meeste dromen zijn bedrog, maar ik droom goed de laatste tijd. ;-)
Je kiest hier iemand die leuk oogt en voor de rest zal het dan ook wel goed zitten. . Haha, was het maar zo eenvoudig. Het lukt zelfs met een ei niet.
Je ziet het ei, dus je hebt een ei. Maar... durf je het op je hoofd stukslaan? Misschien is het rauw, of net niet, zachtgekookt, maar misschien ook wel hardgekookt, of erger, rot, en de mogelijkheid dat er een kuiken in zit bestaat ook nog eens. Nog geen zee van mogelijkheden maar toch al een serieuze plas.
Veronderstel nu, dat er hier een vrouw of man zou zijn die je echt wel ziet zitten. Dan kunnen we dadelijk weer gaan vergelijken met ons ei. Wat weten we als we de buitenkant zien. Misschien is het eerste dat ons opvalt dat die persoon wel heel veel azijn drinkt per dag, want hoe kan je anders zo'n gezicht trekken. Dan hebben we alleen nog maar het uiterlijke gezien. Kan net als een ei wat bleekjes uitvallen of net weer boerenbruin.
Nu heb je bij deze persoon alle mogelijkheden als bij het ei, behalve het kuiken...alhoewel...een kuiken zonder kop zou nog net kunnen.
Ik vraag me wel eens af hoe mensen hier eigenlijk proberen om een naar hun dunken goede partner te vinden. Gaan ze voor het karakter of toch maar hoofdzakelijk voor het beeld en is wat in het koppeke steekt niet zo heel belangrijk. Ik bedoel maar, het is mogelijk dat wat je ziet alles is wat je krijgt.
Daar heb ik thuis dus nog een hele stapel van staan, voor in geval van... je weet maar nooit. Een hele stapel lege dozen. Wel ja, leeg... ze staan van groot naar klein allemaal in elkaar, dus eigenlijk is alleen de bovenste leeg. Net zoals de bovenste kamer bij sommigen, waarmee ik beslist niet gezegd wil hebben dat er hier zo'n mensen zijn, want hier zijn we één grote familie en achterklap, of kwetsende woorden, dat kom je hier dus niet tegen. Heel soms wel, maar daar gaat de stoffer dan weer heel snel overheen.
Het grootste geluk past in het kleinste doosje, en toch zijn er die altijd de grootste willen. Ik zeg altijd, wat je niet weet te vullen is uw maat niet. Er zijn mensen met een groot hoofd, niet eens half gevuld. Anderen hebben een klein hoofd en zoveel verstand dat het andere plaatsen in moet nemen. Zo'n mensen zijn meestal niet de magerste onder ons, maar nu weet je tenminste wat de oorzaak is.
Eerlijk gezegd, ik ben in deze corona periode ook een heel stuk “verstandelijker “ geworden. Ik weet nog maar pas dat je verstand ook kan wegen. Het is alleen de kunst om te weten hoe je de juiste verdeling dient te maken tussen lijf en geest. Ik persoonlijk ben daar niet al te streng in, ik hoef er dan ook geen doctoraat in te behalen. Ik zet me op de weegschaal en...tien procent trek ik er dan af, want dat is verstand. Logisch gevolg, meer eten maakt slimmer!
Als ik iets lees van de wensen van sommigen, dan denk ik meteen ook aan plug and play, een andere wonderbare computerterm. Misschien zijn er hier wel mensen die dat met hun partner ook wel zouden willen kunnen. Plug in en spelen maar...spelletje beu, plug weer uit de muur, partner in de hoek, onder een groot laken of beter nog, een kunstzinnige hoes. Je moet jezelf er wel van vergewissen dat die term vroeger door de kenners al snel werd vervangen door plug en pray, dus het zou met die partner ook wel eens zo kunnen uitdraaien als je er de juiste handleiding niet bij krijgt.
Als je dan zo'n louter op uitzicht gekozen partner neemt, je komt daar mee thuis, pakt die uit en plugt die in, kom dan de volgende dag niet klagen op T2S dat het allemaal niet is wat je zocht.
Er zijn daar goede en minder goede bouwjaren van, net zoals wijn zijn goede en minder goede jaren heeft. Een tweedehands modelleke, en die kom je hier het vaakst tegen, houden ook het meeste risico in, en garantie beperkt zich enkel tot het omruilen.
Eigenlijk, als je dit zo allemaal leest, dan zou je toch veel liever een kartonnetje eitjes in huis halen.
Ze zijn goedkoop , compact, dus als er daar eens een rotte bij zit dan is daarmee het dak nog niet van 't huis.
Maar dan denk ik weer aan Mieke, en Anneke, Elleke en Nelleke, Sientje en Katrientje, Rineke en Jeaninneke, Alice en Beatrice,Nicolleke met haar witte bolleke... en dan komt de lach weer op mijn gezicht.
Wie vroeger als kind naar zijn/haar grootouders ging, die leerde al heel snel, dat je jaren later in hetzelfde huis dezelfde mensen vond. De mensen bleven bij elkaar, soms uit vrije wil, soms uit noodzaak.
Als jonge stellen nu aan de kinderen vertellen dat ze op bezoek gaan bij oma en opa, dan hoor je vaak, “naar allebei?”.
Dan kom je met die pagadders binnen en de eerste vraag die ze stellen is “hoe lang blijf je hier nu wonen? “, en geen mens die er een antwoord op weet want misschien vindt oma morgen wel een lieve man en gaat ze bij hem wonen, en opa , die verleden week nog riep dat hij voor altijd alleen zou blijven zit nu alweer met het kleinkind van zijn nieuwe vriendin op de knie. Alweer voor nieuwe vriendjes zorgend.
We leven in een tijd waar iedereen verliefd wil zijn , en eens dat vlammetje wat kleiner wordt, dan kijkt men alweer verder. Na één week hoor je al, ik hou van jou. Na een maand, ik hou heel veel van jou, en ja, dan weet je al wat het volgende wordt, ik hou alles van jou. Oude grap, maar zo vol waarheid dat ik ze er graag tussen smokkelde.
Bij al dat scheiden is er maar één vrolijk gegeven. Dat zijn de heel originele annonces die je vroeger wel eens las in de wekelijkse reclameblaadjes.
Linkerhelft van dressoir zoekt nog rechterhelft. Ik heb twee luchters, wie heeft een plafond? Schel kaas zoekt twee sneden brood.
Man met zeer stabiele financiële toestand zoek gelijkwaardige vrouw. Als je dat laatste las wist je dat die man al jaren rood stond, en hoopte dat ergens een vrouw het toch anders zou lezen.
De dapperste durfden zelfs iets plaatsen zoals”hemd zoekt strijkijzer” en wees maar zeker dat er sommige van hen hun viske aan den haak kregen. Maar... ik moet al niet veel lachen met die vrouwen, want bij mij stond vroeger naar 't schijnt in grote letters op mijn voorhoofd, “negerke voor alle werk”. 't Was alleen niet te lezen door mezelf, maar ja, wie is er nu goed in spiegelschrift? Den deze alvast niet, ik word daar draaierig van, of mottig, voor hen die dat liever lezen.
Ook nu vandaag nog lees je vele leuke zaken in de profielen hier, al kom je er soms tegen waarbij je denkt, gelukkig heb ik ooit nog algebra gehad op school. Mijn persoonlijke mening is dat een profiel open en duidelijk moet zijn, zodat de mensen al dadelijk een beetje inzicht krijgen in wie je bent en waar je van houdt. Ik heb me daar altijd heel goed aan gehouden, ja echt. Wie mijn profiel leest die weet meteen, daar zijn kosten aan. Maar ik ben dan wel geen kat in een zak . Je kent meteen de risico's.
Er zitten hier zeker, net zoals er bij de vrouwen echt goeikes zitten, ook heel toffe mannen, want laat ons eerlijk zijn, zonder hen bleven hier ook geen vrouwen. We mogen aannemen dat wij allen hier , zowat een doorsnee zijn van de maatschappij, en iedereen past niet bij iedereen. Er zijn er die je nooit samen door één deur krijgt, maar er zijn er net zoveel , zo niet meer die je mettertijd als goede kennis of zelfs vriend/vriendin gaat beschouwen. Dat zie je best op Things2Share. Jammer genoeg wordt daar de laatste tijd niet veel meer gepost, dus ja, op de duur moet ik ook alles, maar dan ook echt alles uit mijn duim zuigen om toch maar wat te kunnen schrijven. Dus hierbij de boodschap aan alle mensen die wel eens op Things2Share posten, hou je vooral niet in, maar laat je lekker gaan, het is tenslotte voor een goed doel.
We zijn niet altijd even tolerant tegenover mensen die ons niet echt liggen, dat is eigen aan de mens denk ik dan maar. Zo verheven als men het vaak voorstelt zijn we helemaal niet, want dan zag de wereld er heel anders uit. Maar we zijn ook niet allemaal schurken, al kan het wel eens héél plezant zijn om die rol even te spelen. Je weet wel, een beetje opzettelijk ambras zoeken om het achteraf dubbeldik weer goed te maken.
De mens is een diertje dat veel aandacht nodig heeft, dat heeft de hele corona ervaring in ons leven wel getoond. Het had niet veel langer mogen duren of er kwamen nog een hoop meer problemen bij.
Nu al lees je dat er zoveel meer spanningen waren in de gezinnen van de thuisblijvers en ja, de één zijn dood is de ander zijn brood. Er is hier weer een toevloed aan nieuwe leden, allemaal weer oma's en opa's die aan hun kleinkinderen hebben verteld dat liefde zelden eeuwig duurt, en ze wel weer verliefd willen worden. Zo draait de liefdesmolen rond, net als op de foor.
Nog iemand een rittenkaart voor tien beurten kopen?
Ik heb je leren kennen als was ik een man die koren zaait. Rustig alles laten groeien , rijpen, en de eerste oogst, dat was gewoon 't ontmoeten, van een stem die al zo lang aan me bekend was, vertrouwd en vrouwelijk, met soms het meisje er nog in, op momenten dat ik jou aan het lachen kreeg, en jij uiteindelijk zonder adem viel en het even stil werd aan de hoorn.
Zelfs die stilte was genieten, want we wisten, wat de ander voelde, en we zonder woorden alles konden vertellen waarnaar het hart begerig was.
Het werd voorjaar en de lucht vol geuren, alles stond in frisse kleuren en toen zag ik jou voor 't eerst, en even maar, kwam diep in mij, een vreemd gevoel, gewoon omdat ik niet verwerken kon, dat zoveel schoonheid mij bezocht, ik zo'n glimlach van je krijgen mocht, alsof ik hoogst persoonlijk jou van de lente had voorzien.
De eerste keer jouw hand gevoeld, veel kleiner dan de mijne, zachter, maar de greep verraste door z'n stevigheid, en weer was ik het noorden kwijt toen je me kuste op mijn gladgeschoren wang, geuren als van een zomerbui, zich mengden met een zacht parfum, terwijl jouw losse haren, als manen van de Fries zich drapeerden op mijn schouder.
Al wat sprak was twee paar ogen en handen die elkaar weer vonden, om samen even één te zijn, in voelen en verlangen. Ik zag jouw ogen als een dorp, waar ik voor altijd wou verdwalen, waar ik alle lichtjes uit jouw kijkers halen mocht, om dan verlicht de weg te vinden naar het warme nest waar ik voor altijd wonen wou, heel dicht bij jou.
We zaten samen op een bankje, bij de vijver in het park en even verder, in een jonge beukenstam, ontstond, voor minstens honderd jaar gekerfd, ons nieuw verbond, als getuigenis van ons beleven.
Ik wist, dat ik in mijn bestaan, dit geluk al eerder had geproefd, verwend was door het leven, en jij, die mij dit alles nu weer schonk, was in 't al nog meer bedreven. .
De zomer kwam en ik nam je mee naar ergens, diep verborgen en voor de meesten onbekend, een paradijselijke plas waar alles nog net was zoals mijn opa het ooit vond. Daar zag ik voor 't eerst jouw mooi zongebruinde dijen op het suikergele zand, leerde jij mijn hand het zachtjes strelen van heel dat schone zomers lijf en nergens was er op die dag meer licht dan wat ik in jouw ogen zag, nog net voor 't sluiten bij een zoen.
Het koren werd al geel, de aren dikker en gevuld, en zo ook groeide alles verder tussen jou en mij en wisten we dat met geduld de oogst ons nog veel meer verblijden zou.
Er was al zoveel moois ontstaan sinds 't zaaien werd gedaan en elke zomerdag bracht ons beiden dichter bij elkaar, zo dicht soms, dat ik even zonder adem kwam om daarna weer de levenslucht met grote trekken in te halen. We waren als twee paarden zonder toom, draafden door de dag en 't leven, en niets was er nog dat beletten kon, dat wat ooit als enk'le zaailing aan de akker werd gegeven, nu stilaan daar zijn bestemming vond . Liefde groeide welig tussen papavers en de korenbloem, en heel de wereld leek in peis en vree.
Zo nam jij mij naar de herfst toe mee en zie, hoe vruchtbaar jaren kunnen zijn, als iets klein gekoesterd wordt en als een kind de tijd krijgt te volgroeien. We waren samen door een jaar gestruind en nu, bij 't verkleuren van de vele tinten groen gaf jij jezelf aan mij op de laatste warme dag en alles wat de zomer had gerijpt mocht nu geoogst, en weer keek ik in jouw ogen en las dat lust jou even van me wegnam, om ons de toekomst aan te reiken.
Ergens zong een merel nog een laatste lied, onze prelude van een zomer, en toen was de cirkel voluit rond, van het begin, waar ik je vond, tot wat in 't najaar werd verkregen. De zon verdween , de lucht bracht regen, en ergens dacht al iemand aan het nieuwe zaaiseizoen.
Le plus grand désir de l'homme est le désir d'être desiré.(J.P. Sartre)
Het is Lente, de ketting is er af en we mogen weer een beetje meer van de vrijheid proeven, dus wat doen we, we daten weer eens een keertje. Gewoon omdat het kan, voor de gezelligheid, en wie weet wat nog meer.
We hadden eigenlijk nog niet zoveel contact, ik keek ook niet heel erg naar haar uit, maar om na zo'n lange tijd weer een beetje de juiste cadans te vinden , dacht ik, laat het me maar doen. Het kan nooit erger zijn dan , zoals vroeger, een zondagmiddag bij de schoonmoeder (hoor ik in de verte al wat kritiek?).
Zoals altijd gebruik ik ook deze keer weer een fictieve naam voor mijn date, waarbij vermoedelijke overeenkomsten met u bekende personen louter toeval zijn.
Ik zal haar even omschrijven met haar eigen woorden, zo komen jullie al veel makkelijker in het verhaal. Ze is een modern, vlot en verstandig “meisje” voelt zich veel jonger dan haar leeftijd en heeft voor iedereen goede raad. . Blond ook nog, al geef ik daar geen extra punten voor. Haarkleur is voor mij volkomen onbelangrijk. Zwart , grijs, koper , wit, het maakt me niks uit. Ons kat is kaal en ze krijgt ook iedere dag haar eten. Er zijn naar 't schijnt ook kale poezen, maar daar gaan we hier niet dieper over in.
Laat ik haar maar Valerie noemen, dat lijkt me een redelijk veilige naam om hier te gebruiken. Mocht er hier een lid zijn met die naam, dan is dat NIET degene waar ik mee op stap ging.
Valerie is een echte stedeling, en al vind je in elke stad ook wel wat groen, het is toch heel anders dan hier bij ons, waar je nog kan verdwalen in de bossen. Ze stond er echt op om eens een dagje in de natuur door te brengen, de picknickmand mee , paar glazen en een lekker flesje. Dat het de dag ervoor nog stevig had geregend kon haar niet op andere gedachten brengen, dus ik pik haar op en wij tweetjes richting bos. Ik hou van de bossen. Kom er als kind al en ken er al de mooiste plekjes.
Valerie had ook al wel bomen gezien, maar als zij het voor het zeggen had, dan werd het hier één stuk beton, met hier en daar een terrasje , waar je gezellig kon genieten van de zon. Maar...om te tonen dat ze echt wel wat in haar mars had en niet bevreesd was voor wilde dieren, zoals daar zijn, konijnen , bosmieren of de vranke Vlaamse gaai wou ze beslist eens samen het bos in.
We draaien het laatste stukje verharde weg af en terwijl die er alweer droog bijligt, is het bospad nog bezaaid met plassen. Door modder rijden is leuk, zolang je maar vooruit blijft gaan, maar op zeker moment lukt dat niet meer en sta ik daar in een diepe plas. Wat ik ook doe, ik geraak niet meer voor of achteruit, maar gelukkig is Valerie er al dadelijk met goede raad. Ik dien uit te stappen om te duwen, en zij zal zich wel over de middenconsole manoeuvreren om achter het stuur te kruipen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wil nog roepen, niet teveel gas geven, maar 't is al te laat. De wielen gieren door het slijk en jawel, den deze krijgt natuurlijk de volle laag. Sommigen kunnen het blijkbaar niet laten van met modder te gooien. Hier komen we vandaag niet meer weg met de auto. Ik stop dus maar met duwen en stap naar het achterportier, en na een paar passen voel ik het, ik mis een schoen. Ook dat nog. Ik heb ondertussen al honger gekregen van al dat geploeter, dus ik neem de picknickmand, vol met lekkere troost, maar meteen wanneer ik ze uit de auto zwier valt alles in het water, daarmee weer een oud spreekwoord alle eer aandoend.
Ik zeg tegen Valerie dat we beter te voet teruggaan en een boer opzoeken die mijn wagen uit het bos wil trekken, maar ze vertikt het van uit te stappen want ze heeft haar spiksplinternieuwe boswandelschoenen aan en die mogen niet vuil worden. Tja, dan ga ik maar alleen en ik beloof haar van zo snel mogelijk terug te komen , want het begint ondertussen al lichtjes te schemeren en ze wil absoluut de nacht niet doorbrengen in de wildernis. Ik raad haar nog aan om ramen en deuren goed dicht te houden, want je weet het nooit met al die wilde dieren.
Ik vis nog even mijn “oude” schoen uit het slijk en vertrek in stevig tempo, lekker soppend, tot ik uit het zicht ben. Ik bel mijn broer op die me meteen komt halen en thuisgekomen neem ik rustig een deugddoende douche. Honger! Mijn alarm gaat af en ik besluit om mezelf maar een beetje te verwennen met een lekker zelfbereide warme maaltijd.( Nee, geen soep, want ik kom er net uit). Wijntje erbij en alle leed van die dag is vergeten. Maar dan ook volledig !
Bij het krieken van de volgende ochtend pas komt het besef terug dat mijn auto nog in het bos staat, met daarin de waarschijnlijk in hoogste staat van paniek zijnde Valerie. Ik dus de fiets op en volgas, benengas dan wel, naar boer Charel, een vriendelijke kerel, als je hem kent, anders kom je liever niet op zijn erf want dan heb je meteen de hond achter je aan. Maar ik ken Charel van Din van Pollekes al heel mijn leven en voor een bakske Jupiler wil hij mijn auto wel uit het bos trekken. Ik mag mee op de tractor, en na een kwartiertje komen we bij mijn wagen. Er is geen Valerie meer te bespeuren. Ik heb nog een paar keer luidkeels haar naam geroepen maar geen antwoord. Ach ja, Charel trekt mijn karretje tot op de verharde baan en we zijn er weer mee weg. Het heeft geen zin om zo'n groot bos af te zoeken naar iemand uit de stad. Wie weet waar zit die. Misschien is ze wel geadopteerd door een familie wilde konijnen , of nog erger, dat kan weer tegenwoordig, is ze een wolf tegen het lijf gelopen en zit Rooskapje, zelf al grootmoeder , nu in zijn buik.
Dus , beste mensen, als je één dezer dagen eens het bos ingaat, zou je dan eventueel een paar pistolekes mee kunnen nemen , want het zou kunnen dat je er Valerie tegen het lijf loopt en die zal ondertussen wel grote honger hebben.
Ik weet niet of er veel mannen zijn die leven zoals ik, want ik heb een geweldig goede vriendin, ik hou echt van haar en zou ze voor geen geld willen missen. Alleen hebben wij geen relatie, en die willen we ook niet want veronderstel nu eens dat het dan misloopt, dan zijn we elkander wel kwijt en dat risico gaan we echt niet nemen.
Omdat het verhaal deze keer over haar gaat en ze anoniem wil blijven , noem ik haar hier Liesje. Dat is een mooie naam en 't klinkt zo lief.
Waar gaat het nu over? Wel,voor iedere vrouw die al enkele dates heeft gehad zal het verhaal , tenminste deels, wel bekend in de oren klinken, maar of ze er ook zo goed mee omgingen is nog maar de vraag.
Liesje had zich dus net als ik ingeschreven op de ons allen bekende datingsite en gezien haar fraai uiterlijk duurde het dan ook niet zo lang of er hadden al heel wat mannen zich kandidaat gesteld om haar eenzame leventje wat in te vullen, waarbij bij sommigen de nadruk nogal sterk leek te liggen bij dat “vullen”.
Nu is Liesje niet de eerste de beste. Ze is knap, ja...echt knap...puur natuur, en nog verstandig er bij. Ik ken er weinig die zo verstandig zijn als Liesje, en daarom ben ik ook zo blij dat ze mijn allerbeste vriendin is. Ik mag haar alles vragen, zelfs hoe ik de batterij van mijn auto moet aansluiten aan de lader, als die op een winterochtend weer eens plat is. Ja, haar kennis reikt op dat gebied wel iets verder dan de meesten die enkel gewend zijn van af en toe een paar duracellekes te verwisselen.
Dus, om aan het eigenlijke verhaal te beginnen; Liesje koos dus bewust voor een date met wat haar het driftigste typetje leek van alle mannen waar ze ooit ook maar minstens een enkel woord mee had gewisseld.
Die man, Jules, en de naam is echt fictief mensen, vergeet dat niet en ga zo dadelijk niet alle Jules bezoeken hier op de site, want die mensen zijn volkomen onschuldig.
Jules had Liesje dus uitgenodigd op een etentje in een smaakvol restaurantje. Hij had voorgesteld om haar thuis op te pikken, voor haar eigen veiligheid, maar Liesje had hem verteld dat ze al vele jaren karate volgde en ze wel op de parking voor de zaak zou wachten. Komt heer Jules daar om zeven uur aan met wat ik zelfs zou herkennen als een afgemeten ruikertje van de Aldi, met de woorden, “hier se schoonheid, zo kan je weer eens een vaasje vullen met een prachtig boeket.” Weer dat “vullen”. “Jongens, al die bloemen konden ook wel in zijn oren”, zei Liesje me achteraf, maar ze speelde het spelletje wel enthousiast mee.
Voor de oplettende lezer; ik schrijf gewoonlijk iets van een a viertje vol en daarmee krijg ik mijn verhaal wel verteld, maar zoals u ziet ga ik daar deze keer niet in slagen, maar hopelijk neemt niemand me dat kwalijk, en zo wel, dan kan dat via de post met een voldoende gefrankeerde brief
aan me duidelijk worden gemaakt. Of, voor de zuinige onder ons, hieronder dus, maar mocht je dan de bijnaam van gierige krijgen, schuif dan de schuld niet op mij af. Schrijven is risico nemen, of dat nu boven of onder de streep is.
Dus, om een lang verhaal enigszins kort te houden ..;waar waren we ook al weer gebleven...o ja, Liesje en Jules hadden ondertussen hun aperitief al gehad, en waren aan de bestelling van het hoofdgerecht toe. Jules nam de gevulde kwartels, begeleid door de profetische woorden , “het leven is niet anders dan vullen of gevuld worden”. Liesje is veggi, dus voor haar werd het iets met veel groen en rood, twee kleuren die haar echt goed staan bovendien.
Omdat geen schrijver het ooit vermeld wil ik het bij uitzondering toch wel eens doen voor één keer, nl. zeggen dat ik , nu ik hier ben gekomen, toch even moest nadenken over het verder verloop. Als je me op 't moment van schrijven dus mocht gevraagd hebben of het vanaf hier nog de moeite was om nog verder te lezen had ik daar alleen op kunnen antwoorden, “ik weet het echt niet”. Schrijven is één procent inspiratie en de rest is transpiratie zegt men, daarom schrijf ik altijd 's nachts, dan is het wat koeler. Ik had nu even tijd om wat anders te vertellen omdat Jules en Liesje toch nog op hun maaltijd zaten te wachten, maar ondertussen zit Jules al met smaak te smakken en pikken we daar weer op in.
“Drinken we straks nog een slaapmutsje bij jou, schatje?”. Schatje was het al, en dat na amper een half glas wijn, dat beloofde. “Niet rond de pot draaien he Jules”, sprak Liesje, “ik hou meer van kerels die recht voor de vuist zijn”. Daarom was ik haar beste vriend, begrijp je nu. “Goed”, zei Jules, “zoals je wil”. “Wat zou je er van denken als we samen eens de nacht door zouden brengen?”. “Heel de nacht op stap? Daar heb ik ook weer geen zin in hoor”, antwoordde Liesje met onschuldig stemmetje. “Nee, gewoon samen lekker de koffer in en een beetje knuffelen, mijn lief kwarteltje”. “” Ha, zo bedoel je, en dan wordt ik behandeld zoals die twee vogeltjes die je net verorberd hebt zeker? “. “Gevuld”.
“Maar met dezelfde toewijding als de kok” probeerde hij zich nog te verheerlijken; “met liefde bereid”. Maar Liesje wist wel beter en dacht, “ja ja, berijd met lange ij zal hij wel bedoelen.”
“Weet je Jules”, zei ze, “ik vind het super attent van je om mij die geweldige ruiker bloemen te geven en me hier te trakteren op een heerlijke maaltijd, maar als veggi lukt het me niet om te vrijen met een man die net twee gevulde beestjes heeft opgepeuzeld, maar als je volgende keer nu eens enkel selderijstengels neemt, dan zou ik er wel eens over nadenken”. “Je mag dan zeker ook geen wijn drinken want dat beperkt de prestaties. Een watertje is veel beter”, en ik zou ook naar de fitness gaan, iedere dag een paar uurtjes gaan fietsen, dat is ook allemaal goed om uw prestaties te verhogen.”
Ik denk dat Jules zijn appetijt voor Liesje toen wel naar een dieptepunt is gezakt want die selder heeft ze hem nooit zien eten, nee, ze heeft zelfs nooit nog iets van Jules gehoord. Misschien heeft hij het veel te druk met “vullen”. Rekken in de Colruyt, of zo.
Vroeger was het beter. Je hoort het onze generatie zo vaak zeggen en al geldt dat misschien voor sommige zaken, eerlijkheidshalve moeten we toch durven zeggen dat het nu voor het merendeel echt beter is dan toen.
Maar als ik zie hoe we nu, op onze leeftijd , iemand leren kennen, en hoe we dat vroeger, in onze jonge jaren deden, geef mij dan vroeger maar. Veel beter.
Ik weet nog , als het zomer werd, en de avond nodigde tot buiten zitten, binnen was er immers toch niets te beleven, dat er her en der volkjes samen klitten op de stoep, of gewoon op het gras aan de straat. Het was de tijd dat je de deur nog gans de nacht kon open laten, zonder te vrezen dat men je kot leeghaalde. Wel ja, kot zeg ik dan wel. Vroeger, in de pre corona tijd woonden mensen nog gewoon in een huis, maar een zekere Maggie, alias big Mag, heeft dat omgetoverd naar een meer toepasselijke naam die beter past bij het klootjesvolk.
Zoals ik al zei, de deur kon zonder probleem de ganse nacht open blijven. Zelfs de muggen kenden toen nog hun plaats en bleven braaf buiten. Veel beter.
Wanneer wij 's avonds buiten gingen zitten, dan namen we de beste stoelen mee naar buiten, gewoon omdat we alleen deze hadden. Mijn vader zei altijd, je kan beter van alles het beste kopen, dan hoef je dat maar ene keer te doen in uw leven. Wij hadden dus ook de beste tafel, de beste bedden en uiteraard de beste moeder.
Als je een lief zocht, dan wisten uw maten dat en kreeg je tips waar er 's avonds wel eens een mooi exemplaar buiten zat. Dan maakte je een avondwandeling en als je haar met de familie buiten zag , dan hield je even halt om een praatje te maken met die mensen. Als er weerklank was dan liet je jezelf in 't gras vallen, want uw beste stoel meenemen deed je natuurlijk niet. Je ging dan wel meteen zo dicht mogelijk bij die schoonheid liggen, en nu weet je ook meteen waar het gezegde, “voor iemand vallen” vandaan komt. Als je daar dan lag, en ze trapte het niet af, dan was het al zo goed als “aan”, zo waren de toen geldende regels. Klaar en duidelijk. Je was dan zogezegd “van 't straat” , wat betekende dat je de straten niet meer moest aflopen om een lief te zoeken. Zo ontstonden al die gezegdes van vroeger, gewoon uit het dagelijkse leven.
Dan waren er ook de kermissen. Wie heeft er nooit in de rappe rups gezeten? De meisjes gingen er vaak in een nog leeg karretje zitten, dan was er nog plaats voor een eventuele Romeo. Soms sprongen deze laatste pas bij hen als de rups al reed, dat waren de dapperste onder de Galliërs. Weet je nog hoe na een tijd de kappen dicht gingen en vrij van toezicht elke moedige belhamel daaronder een meid probeerde te kussen? Meestal lukte dat wel, maar ik heb er ook wel eens ene met een bloedneus weten uitstappen. Ja, ook toen hield het benaderen van vrouwen al een zeker risico in. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet.
Zelf werd ik altijd misselijk in die rups, dus moest ik me wel op een andere, niet minder succesvolle manier in de kijker weten te zetten. Gelukkig had mijn vader een lucht karabijn en daarmee oefende ik stiekem zoveel mogelijk, zodat ik aan de schietkraam die pijpjes aan flarden schoot met een trefzekerheid die de uitbater haast een migraine aanval moet hebben bezorgd.
Steevast koos ik als prijs dan een grote pluche beer, een knuffelbeer, waarmee ik dan parmantig over de foor wandelde en als ik dan ergens een knapperd zag wandelen, dan gaf ik haar die en daarmee was vaak het dikste ijs al gebroken.
Blijkbaar is de knuffelbeer nog altijd in trek bij de vrouwen want ik lees het nog vaak in hun profiel, “knuffelbeer gezocht”, en dan denk ik soms, het wordt tijd dat ik nog eens naar zo'n schiettent ga., wat pijpjes afknallen om er dan met de allerbeste beer te vertrekken.
Ja beste mensen, die date laatst met een madammeke in een stadspark blijft me maar parten spelen.
Verdorie, ik had al van tevoren het gevoel dat het niks kon worden, maar kon de oefening wel gebruiken na zo lang niet meer weg te zijn geweest.
Eigenlijk had ik het allemaal kunnen weten, maar ja , je hebt niet altijd alles maar te kiezen; ik zit namelijk met een klein probleempje.
Dus...na die laatste nefaste ervaring heb ik toch maar eens mijn stoute schoenen aangetrokken, 't is mijn laatste paar want zo stout worden ze niet meer gemaakt, ben er daarom wel zuinig op.
Schoenen aan en naar mijn dokter gestapt. Een jong manneke, nog niet zo lang afgestudeerd en die heb ik niet zo maar gekozen, want deze keer wou ik er toch eentje die hoogstwaarschijnlijk langer zal leven dan ik. Mijn vorige huisdokters zijn allemaal al overleden, en nee, ik had daar niets mee te maken, maar op de duur zou men je nog gaan verdenken. Deze jongeman kan ooit eens dat koud ijzerke tegen mijn borst houden en dan zeggen, “ die is naar beter oorden”. Niet dat ik daar in geloof, verre van, maar ik ga het zelf toch niet meer horen en moet het ook zelf niet meer betalen, dus dat die brave jongen al zegt wat hij wil op dat moment.
Wel ja, ik leg dus mijn “klein “probleem uit aan de dokter, en echt, het stelt ook niet veel voor. Je hoeft er geen zware medicatie voor te nemen en collocatie komt er ook niet bij kijken.
Toch zei de dokter dat het heel goed was dat ik hem opzocht want alles begint klein, maar als je er niets aan doet wordt het meestal alleen maar erger. Hopla, ik ken er al eentje die nu begint te lachen terwijl ze dit leest. Nee, ik ga geen namen noemen want dat is tegen het reglement.
Dat klein probleem dus. Het zit namelijk zo, dat ik de laatste tijd het gevoel heb dat er een tweede persoonlijkheid in mij zit. Ik praat nogal veel tegen mezelf de laatste tijd, wel ja niet echt tegen mezelf, tegen die tweede dus, en we hebben ook regelmatig ambras, en dat is nu toch niet iets wat je jezelf zo maar aan doet zou ik denken.
Dan nog iets, ik eet de laatste tijd ook echt voor twee. Niet dat ik meer honger heb , maar die ander zit altijd maar te zeuren voor koekskes, chokolade of ijs met kriekskes.
Ik schreef me een tijd geleden in op een datingsite en dat ging in het begin beter dan verwacht. Ik had er al met veel aardige dames contact, en ze vonden mij ook wel een vriendelijke man, maar toen is de ander op zijne poot beginnen spelen want die moet niks hebben van vrouwen, die wil alleen maar op zijn eentje genieten. Dus soms neemt hij eens stiekem het initiatief om in te loggen op die site en bij allen waar het vandaag nog wit mee was, wordt het de volgende dag zwart, en ik weet van niks. Als ik eens bel voor een afspraakje, dan belt hij dat weer af. Behalve laatst met die ene, maar dat kan ik begrijpen, hij zal wel gelachen hebben.
Soms als ik iets lekkers eet proef ik bijna niks en dan weet ik dat de andere met mijne smaak parti is. Ik hoor ook slecht, maar als er iemand heel stilletjes zegt” banoen, er ligt voor u nog een reep chocolade in de kast, dan hoor ik plots goed, maar als ik dan een blokje in de mond steek is den andere er weer mee weg. Zo heb ik eens een stukske chocolade in mijne mond gestoken en meteen daarna een flinke slok azijn gedronken. Amaai, ik had mijn smaak meteen weer terug.
Als ik met een lieve vrouw praat, probeert hij me heel de tijd te doen stotteren. Het wordt tijd dat het stopt want zeg nu zelf, dat is toch geen leven meer.
De dokter keek me ietwat bedrukt aan en zei, “je gaat toch moeten proberen van overeen te komen hoor. Ik geloof ook dat er nog een tweede identiteit in u zit, maar die ga je zomaar niet weg kunnen sturen. Een dissociatieve (schoon woord he, klinkt bijna adellijk) identiteitsstoornis kan heel hardnekkig zijn. Beter is van te leren water bij de wijn te doen en hem ook zijn plezierke te gunnen”.
Ik zei, “jawadde seg, is dat alles wat de wetenschap er aan kan doen, dan ben ik aardig de pineut”.
“Tja, wij kunnen nog altijd niet toveren , maar ik wens jullie beiden veel plezier samen. Dat is dan vijftig euro”.
“Stuurt u de rekening maar naar den andere, dokter, want hij heeft me beloofd dat bij goed nieuws voor hem, hij wel zou betalen. Ik wens u nog een prettige dag”.
Bij deze, mocht het u ooit overkomen dat ik onvriendelijk ben, weet dan dat ik er helemaal niets aan kan verhelpen. Die ander ontsnapt al eens en ik hoor of lees ook meestal pas achteraf wat hij uitgespookt heeft. Zelf blijf ik de allervriendelijkste die er maar is natuurlijk, al zal er misschien wel eens eentje zijn die het niet wil geloven, maar die mag altijd eens een praatje maken met mijn tegenpool. Of misschien laat ik hem wel eens een blogje schrijven (als hij het al niet deed).
Ps: Nee, 't is niet wat je denkt. Ik wou nog maar zeggen dat ik de dokter achteraf toch maar betaald heb. Het mocht vereffend worden met zes flessen Dom Pérignon 1966, ik heb er toch genoeg liggen in de kelder. Nu de dokter toch sprak van water bij de wijn te doen, dacht ik meteen, wat hij mij aanraadt zal voor hem ook wel prima zijn, dus heb ik hem al dat werk bespaard en heb van die zes flessen er maar meteen twaalf gemaakt. Lege flessen had ik nog ruim genoeg.
Ja...zo gaat dat. Andere tijden , andere zeden, en wat we nu beleven is voor heel veel mensen uniek.
We schrijven ons in op een datingsite, en hopen dat er een vaccin wordt gevonden vooraleer we zelf de liefde vinden, want zeg nu zelf, wat is liefde als je eigenlijk altijd die anderhalve meter afstand moet houden.
Geen wandeling hand in hand , geen welkomstzoen, zwaaihandje bij het afscheid en hooguit een toegeblazen kusje. Dit is de robotisering van de mensheid. Straks nog een chip er in en we zijn klaar voor de nieuwe samenleving.
Het is nog even wachten, maar je mag er zeker van zijn dat er één van de dagen een krant in grote koppen meedeelt “EERSTE VROUW BEZWANGERD VANOP 15OO MM”.
Ja, vanop 1500 mm, want de pers houdt van grote getallen. Waarschijnlijk zal het wel in Amerika gebeuren, want met “God bless America” kan je zo'n wonder wel verwachten.
Ik wil niet spotten met de slachtoffers, het is een ramp waarbij sommige taferelen ons echt naar de keel grijpen. Je ouders hebben heel hun leven keihard gewerkt om dit land mee op te bouwen, en nu worden ze in de steek gelaten door de overheid. Het is om te janken.
Maar...de beste grappen over de Joden komen ook van de Joden zelf. Soms is het beter de dood uit te lachen dan hem te laten winnen.
Eén ding weet ik pertinent zeker. Mocht mijn ex schoonmoeder morgen besmet worden met corona, dan komt dat vast door mijn (ex)schoonvader, want die kreeg altijd al van alles de schuld op zich.
De lieve man is dan al wel bijna twintig jaar overleden maar het zou hem niet helpen, daar durf ik een goed fleske wijn op verwedden, en twee ook, maar dan goedkopere.
Deze week kwam ik nog eens in mijn bank. Niet echt “mijn” bank , maar je weet wel, zo'n kantoor waar de mensen af en toe, liefst als er veel volk in de buurt is, eens gewichtig binnen lopen, zodat mogelijke toeschouwers dan misschien wel gaan denken, die zit er warmpjes in. Het was ook warm die dag. Dus, ik kom daar binnengestapt met mijn zwart De Wever mondmasker, en ik zeg, misschien iets te hard, maar dat is eigen aan slechthorenden, “dit is...” en de bedienden staken hun armen al in de lucht, “zeker de warmste dag tot hiertoe”, waarna alle handjes met een zucht weer omlaag gingen, en enkele stoere bankiers stilletjes verdwenen naar hun privé bureel. Als Bonnie er nu nog bij geweest was , dan was het feest compleet geweest.
Nee, die maskers hebben niet alleen maar positieve eigenschappen. Net als een boerka in de straat ook nog altijd vreemde grimassen doet trekken.
Het leven van een alleenstaande full time dater was niet makkelijk en velen hebben het waarschijnlijk al opgegeven, want wie vergaapt zich nu graag aan al die mooie vrouwen/knappe mannen, hier op de site, terwijl daten als ultra gevaarlijk wordt bestempeld?
Tegelijkertijd gebeuren er ook wel dingen die hoop geven. Daarstraks wandelde ik in een park in de buurt en daar lag een jeugdig koppeltje op het gras, zich niet bewust van al wie er voorbij kwam, en ze kusten alsof hun leven er vanaf hing.
Meteen kwam er een deuntje in me op “we zullen doorgaan”. Ja , Ramses Shaffy wist het altijd al, wij geven nooit op.
Heel binnenkort zijn we heel die rare toestanden weer vergeten en razen we weer door het leven. Wel ja, de vinnigste onder ons toch. Maar of je nu in turbo vaart geniet of lekker rustig aan, who cares, we doen toch weer lekker wat we willen.
Ik zat al weer enkele keren ergens op een gezellig terrasje, en de mensen leken me nog een stuk vriendelijker dan voor de crisis. De moedigste hier durven het waarschijnlijk alweer aan om eens een date te hebben, anderen wachten wellicht nog op hun tweede prik en kijken het nog even aan, maar je kan er van op aan, binnenkort heeft ieder hier weer zijn straffe verhalen over hoe geslaagd , of net weer niet, hun ontmoetingen waren. Eigenlijk zouden we van dan af ook weer meer mensen de site moeten zien verlaten, omdat ze vonden wat zo lang werd gezocht, het aantal abo’s zal weer naar een lager peil gaan, minder keus dus voor hen die overblijven, dus ik zou zeggen, schiet in actie, nu, voordat iemand je voor is, want je mag er zeker van zijn, ook al is iedereen zo blij nu corona stilaan wegdeemstert, er is nog altijd niemand bereid om zijn /haar lief te delen.
Gelukkig hoef ik zelf niet meer mee te doen aan de ratrace, ik ben hier al met de beste weg. ;-))))))
Ik weet nog, toen ik voor de eerste keer lid werd van vijftig plus, dat het me soms moeilijk viel om mensen te doorgronden via het lezen van hun profiel.
Nu weet ik door ervaring en “van horen zeggen” veel beter wat er achter vele beschrijvingen schuilgaat, en dat wil ik de nieuwkomers hier zeker niet onthouden.
Misschien is deze blog minder geschikt voor gevoelige lezers, of voor diegene die nogal snel in hun “waar ze zelf geen kijk op hebben zonder spiegel” zijn gebeten.
Vooreerst zijn er de mensen die houden van antiek. Dat is een makkelijke. Dezen hebben liever een partner die gerust heel wat jaren ouder mag zijn. Wel in aantrekkelijke en goed geconserveerde staat natuurlijk.
Wil je actief zijn op Things2Share moet je minstens politiek, koken en boksen in uw favorieten hebben staan. Best ook nog tennis want er wordt daar een aardig balletje over en weer geklopt, met soms de nadruk op “geklopt, wanneer een discussie tot een kookpunt komt. Vandaar ook het boksen. Gelukkig zijn het maar virtuele toeken die er uitgedeeld worden, net als in de politiek dus, maar het is daarom niet minder leuk om te volgen.
Zij die aan yoga doen zijn mensen die een ganse dag volledig stil kunnen zitten. Maar ben je alle twee zo, dan kan het toch nog gezellig worden.
De beleggers op deze site smeren zelf nog hun boterham, en ja, liefst met beleg ertussen al zijn er ook die het er gewoon naast leggen en er bij elke beet naar kijken. Voor meer uitleg over dat laatste, zie verderop bij roeien.
Ook op deze ouderdom, minstens vijftig dus, zijn er nog mannen die van bergsport houden, wat dan meestal betekent dat ze alle hoogtes willen trotseren, van cup a tot c en hoger.
Er zijn de schaatsers, die alhoewel schaatsen een mooie sport is, toch veel minder sportief uit de hoek komen doordat ze voornamelijk een scheve schaats rijden. Een kunst op zich maar ik zie ze nooit meedoen aan een Elfstedentocht. Elf vrouwen daarentegen mag geen enkel probleem zijn voor deze krachtpatsers.
Het zijn ook dezen die zich nog heel sterk bezighouden met het verenigingsleven. Ga en verenig u, is een door hen goed bekende uitspraak van de Heer.
Lees je ergens ”golfen”, dan weet je , deze heeft last van een wisselend humeur, vol hoogtes en laagtes.
Roeien staat meestal voor mensen die het niet al te breed hebben en moeten roeien met de riemen die ze hebben. Vaak hebben dezen dan ook nog wandelen in het profiel staan en op muzikaal vlak zie je meestal blues staan. Ben je goed zelf voorziend, is dit de ideale partner om uw hemel te verdienen.
Zeilers spreekt weer voor zichzelf. Dat zijn de mensen die vroeg onder zeil gaan. Meestal ochtendmensen dus. Ben je ook een zeiler, dan is er geen enkel probleem om samen in het bootje te stappen.
Beetje oppassen is het met mensen die “uitgaan” in hun profiel hebben staan. Dat zijn de mensen voor wie het genoeg is geweest en stillekes willen uitdoven. Uitgaan zoals een stekske dus.
Zij die graag reizen komen iedere dag nog uit hun bed en hebben minstens in drie kamers geweest, het kleinste kamertje niet meegenomen in de telling
De zweefvliegers pak je best met fluwelen handschoenen aan. Dat zijn de supergevoelige leden hier. Je geeft hen twee lieve woordjes en ze zitten op hun wolk. U bent volledig verantwoordelijk om die wolk te onderhouden , dus enige ervaring in het zweven is onontbeerlijk.
Atletiek staat voor mensen die vooral op de zaken vooruit willen lopen. Uw huwelijk is al gepland bij de eerste date.
De surfers doen het op het internet, de toneelliefhebbers doen het op de chat, de paardrijders rijden nog graag, maar niet op een paard en liefst ongezadeld.
De grootste voorzichtigheid dient echter uit te gaan bij hen die “bodybuilding” als sport hebben ingevuld. Weet dat het meestal in omgekeerde zin gaat, van strak naar bijna amorf.
Ik hoop, dat door deze bijdrage, vele nieuwkomers er in zullen slagen om met duidelijke kijk op de zaken, zich hier een weg te banen tussen alle kandidaten, en dat ze moge vinden wat ze zoeken, want duidelijkheid biedt kansen, dat valt niet te ontkennen.
Ziezo, beste mensen, dit was mijn laatste blog, of er moest nog een allerlaatste komen, je weet maar nooit. ;-)
soms heb je zo'n dag dat je niet goed weet hoe hem te vullen, maar je moet toch iets, en wat ik dan graag doe is mensjes kijken. Dat kan gewoon in de Colruyt, sloom wandelend met mijn karretje en terwijl alles in me opnemend.
Bij het fruit zie ik een jonge moeder met twee kleine snaken en het vingertje gaat belerend omhoog.
Moeder met strenge blik en die peuters staan al met de eerste traantjes klaar. Ik begrijp ze. Eet meer fruit, terwijl iets verder zoveel te rapen valt dat vele keren lekkerder is en er daarbij nog een stuk beter uitziet dan die bepotelde appeltjes.
Gelukkig ben ik hun vader niet , bedenk ik dan, want dan moest ik met die schoonheid de door de kinderen uitgelokte discussie weer aangaan, en dat wil ik helemaal niet want ze keek me daarnet even aan met zo'n minzame blik, alsof ze zich wou excuseren voor het tafereel, en ik had, mits minder ervaring en jaren, zo verliefd kunnen worden op haar.
Het gebeurt, wanneer ik weer zo’n melancholische bui heb, dat ik bij mooi weer een park in wandel om me even later ergens op een hoek van een bankje te zetten. Altijd op een hoekje, en alleen op een vrije bank. Zo geef je een gastvrije indruk en wordt het een uitnodiging die mensen onbewust in zich opnemen. Het gebeurt dan al eens dat er een leeftijdgenote plaats neemt, meestal op het ander uiterste, en naar gewoonte wacht ik dan niet te lang om een praatje te beginnen. “Mooi weertje hé,” is nog altijd de beste opener. Heel onschuldig, en moeilijk om er niet op te antwoorden. Vaak blijft ieder aan zijn kant zitten en wordt er niet veel gezegd, maar het is al gebeurd dat ik er uren zat te praten, wij uiteindelijk samen gezellig in het midden zaten, en we vertrokken met de wetenschap dat, mocht ze mij vroeger hebben leren kennen, we misschien wel het ideale paar zouden geweest zijn. Dan ga je niet ieder zijn kant op na het opstaan, maar wandel je samen gezellig naar de uitgang, waar je nog een kwartiertje afscheid neemt, om dan met blij gemoed huiswaarts te keren. Puur platonische liefde die minstens blijft hangen tot je de kalender weer mag scheuren.
Nog een aangenaam gebeuren is het mensjes kijken op het perron. Tussen al die drukte ben ik zeker de oase van rust. Niks geen haast, alle tijd, rustig alles volgend, alsof je in een dure loge zat in de opera. Nergens wordt er normaal openbaar zoveel gekust als hier, waar mensen innig afscheid nemen, en ik beeld me in hoe dat nu moet. Even zwaaien van op afstand , een handkusje gooien, want ook paartjes kunnen nu best niet het slechte voorbeeld geven. Er wordt nu vast een traantje meer geplengd, wanneer degene die vertrekt, het mondkapje nog even rechttrekt , alvorens op de trein te stappen als een ons vreemde gedaante. We raken het wellicht nooit gewend.
Ik ga pas weer naar het station, als ik er velen weer zie knuffelen, kussen alsof 't afscheid voor altijd is, en er soms weer iemand naast me komt te staan, me zijn/haar verhaal vertelt over hoeveel hartepijn het toch kan geven, dat afscheid nemen, en dan vraag ik meestal wanneer ze elkander weer zien , waarna ik steevast antwoord met “O, dan al”, waarna de zon voor de andere weer gaat schijnen. Misschien stapt er ooit een lieverd uit de trein , komt ze op me af en vraagt, “wacht jij op mij?”, waarop ik dan kan antwoorden, “jazeker, al heel mijn leven”.
Als je iemand ten afscheid mag kussen, waarvan het lichaam nog warm is natuurlijk, dan mag je jezelf gelukkig wanen, want dan ben je rijk.
Door al dat rustig mensjes kijken, bekom ik toch met regelmaat mijn kleine portie verliefdheid, en het blijft iedere keer weer deugd doen. Je hoeft niet iemand te “bezitten”, te claimen of te veroveren om dat warme gevoel te ervaren en dat maakt de liefde tot wat ze is. Onbaatzuchtig.
Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Nu ik hier al even op deze site vertoef, komen er meer en meer gedachten in mij op over de toekomst. Soms denk ik, een goei lief, zo eentje die altijd zegt, “ja, voor mij ist goed”, daar gaat toch niets boven.
Maar dan praat je weer eens met één van de vele lieflijke dames hier, en komt de gedachte aan een zuinige platonische liefde weer in me op. Er is eigenlijk niets mooier dan dat, zeker niet op onze leeftijd, dat zal iedereen toch moeten toegeven. Geen risico's op een hartaanval, breuken of verstuikingen, ontwrichte ledematen, overdadig zweten, en noem maar op.
Gewoon een hele goede vriendschap dus.
Maar, vriendschap is ook altijd niet wat het lijkt. Je kan wel denken dat vriendschap meer oprecht is dan de meeste vormen die mensen verbindt, maar mijn beste vriend ooit was begrafenisondernemer, en zoals die me soms aankeek, had ik dan wel eens het vermoeden dat hij dacht, die blijft maar leven.
Het was ook elke keer dat ik hem zag , “en , hoe is het er mee?”, en soms wou ik dan gewoon wel eens zeggen, “heel slecht maat”, gewoon om zijn reactie te zien, maar daar ben ik dan weer veel te braaf voor. Je ziet , niet alles wat ik schrijf is verzonnen. Braaf dus.
Als ik terug kijk op mijn leven, zo ver mijn geheugen het toelaat dan wel, dan heb ik wel geluk gehad. Even over dat geheugen, dat van mij is verbazend goed, het gaat terug tot in mijn geboortejaar. Ik heb het ooit laten testen, gewoon om mezelf gerust te stellen, want je leest alle dagen over dementie, dus , op de duur ga je twijfelen en zoek je een hele dure specialist op om zekerheid te krijgen. Die specialist vroeg mij, “hoe ver kan u terug gaan meneer Banoen?”.
Ik zei meteen, “doe maar tot 1954”, en ik weet zelfs nog wat ik toen die zomer had als ontbijt, middagmaal en ook nog het avondmaal met dessert, en dat van iedere dag.
De goede man keek mij aan alsof hij dacht dat ik er serieus mee aan 't zwansen was, dus ik bood meteen aan om het te bewijzen, door van één week alles te noteren. Ik kreeg twee a viertjes en een balpen, en mocht beginnen. Hij zou zich ondertussen even terug trekken in zijn labo, zodat ik rustig de tijd had om alles te noteren, maar hij was nog niet aan de deur toen ik riep, “klaar!”.
Totaal verbijsterd draaide de goede man zich om en zijn blik op dat moment zal ik nooit vergeten. Stel je voor als man, dat uw vrouw naar de kapper is geweest, onderweg nog wat heeft geshopt, en ze vertelt je dan hoeveel dat alles maar gekost heeft. Wel, zo keek ook die man.
Ik wachtte tot hij zich in zijn dure stoel zette en overhandigde de specialist de twee blaadjes papier.
Het bleef een tijdje stil, tot hij uiteindelijk toch hardop begon te lezen. “Moedermelk “.
Tja, meer was het in die tijd ook echt niet, dat wist ik wel zeker. Hij kreeg pas weer kleur toen ik mocht betalen, en het mijn beurt was om bleekjes te worden.
Dus...waar waren we ook alweer gebleven?
O ja, ik heb dus veel geluk gehad in mijn leven, dat is een zekerheid. Het enige waar ik nog niet helemaal mee klaar was is waarom dat geluk naar mij kwam, een tijdje bleef, en er dan weer vandoor ging.
Maar ondertussen heb ik ook dat mysterie doorgrond. Geluk verplaatst zich als geld, dus het wil altijd bijeen zitten, liefst met zoveel mogelijk,en ook nog eens bij zo weinig mogelijk mensen.
Dus , wat moet je doen als je gelukkig wil zijn? Gewoon doen of je heel veel geluk hebt, zeker boven het gemiddelde, zet het gerust in uw profiel, want geluk kan lezen, en je zal het na een poos gaan merken dat je alsmaar gelukkiger wordt. Je wordt als een zwart gat in de ruimte, alle geluk zuig je op om nooit meer los te laten.
Wat leert ons nu heel dat verhaal; je moet eerst zelf al heel gelukkig zijn, voor je uw geluk wil delen, want eens gedeeld, moet er wel boven 't gemiddelde overblijven, anders vliedt de rest mettertijd weer weg.
Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Een paar dagen geleden herinnerde ik mij nog een heel bijzondere date, en ik dacht meteen,
nu heb ik ook eens een ernstig onderwerp waarover ik de mensen wat kan vertellen, want je krijgt wel leuke reacties als je eens iets geks schrijft, maar als je dat te vaak doet wordt je uiteindelijk zelf gek verklaart.
Ik had al een tiental dagen een beetje gechat en gemaild met eentje die best aardig leek, voor een leek in 't daten zoals ik dan wel, want ja hoor, ik heb nog altijd maar witte gordel daten.
Nu was het er eindelijk toch van gekomen dat we hadden afgesproken, ergens in een gezellige taverne, wel op het terras want het was prachtig weer. Echt zo'n dag dat je , man zijnde, al fluitend uit je bed springt, de douche induikt, net zoals Johnny Weissmuller tussen de krokodillen sprong in zijn beste dagen en dan ook nog zijn kreet tracht te imiteren.
Meer testosteron dan schuim , maar wat wil je, Banoen heeft een date.
Daarna even getwijfeld of ik een kostuum zou dragen, of toch maar wat losser, een nette jeans met een mooi hemd er op. Na paar seconden al gekozen voor jeans en hemd want een pak hing nog nooit in mijn kast. Waarom vrouwen altijd een uur nodig hebben om te kiezen begrijp ik nog altijd niet dus. Ik doe dat vlotjes.
Twee uur is het en ik zit al op het terras. Beter te vroeg dan te laat zeg ik altijd, pa zaliger indachtig. Die was altijd te laat, waardoor we thuis met negen zijn.
Het wordt halfdrie, en ik heb nog geen date gezien, maar mijn eerste glas smaakte me wel, dus ik bestel er nog eentje. Ja...twee mag. Bij ons toch.
Even na drie komt ze er toch aangewandeld. “Sorry, maar ik kon niets vinden om aan te doen”. Zie je wel...denk ik, maar zeg “ach, dat geeft toch niet, ik zit hier wel goed”.
Was jij dan op tijd” vraagt ze, en om de lieve vrede zeg ik maar” nee, ik heb het ook niet gered”. Ik bestel haar een wit wijntje, en neem zelf iets zonder alcohol.
“Mooi weertje he” zegt ze. “Heb je zelf huis en tuin om er van te genieten?”. “Natuurlijk heb ik eigendom,” zeg ik. Vanwaar komen anders die gaten in mijn broekzakken. Zeker niet van mijn vingers. Dat van die gaten denk ik er stilletjes bij natuurlijk.
“Heb jij diploma's?” “Jazeker”, antwoord ik weer. “zelfs drie”. Gelukkig vraagt ze niet welke, maar zegt ze gewoon, “wow, dan moet je wel aardig verdiend hebben in uw leven”.
“Ik klaag niet”, zeg ik vol overtuiging. . Met mijn zwemdiploma's van de vijventwintig, vijftig en honderd meter was dat geen enkel probleem, dacht ik bij mezelf.
“Reis je graag naar verre landen? “. “ O ja, heel graag, en zo vaak mogelijk”, antwoord ik. Wel op pc via Google maps, maar dat hoeft zij toch niet te weten.
“O ,wat zou ik dat eens graag samen met jou willen doen, “ zegt ze, voortgaand met “ik vrees wel dat ik dat nooit zal kunnen want ik ben niet zo rijk”.
Ik vertel dat ik haar wel een keertje meeneem, en alle kosten wel alleen zal dragen.
Wat kost nu een flesje witte wijn en wat knabbels voor bij de pc? Peanuts.
Nu is ze volledig in de wolken en ben ik haar Romeo en zij mijn Juliette. Ze wil volgende week al bij me intrekken, want in de villa waar ik woon zal wel ruim plaats genoeg zijn.
Ze stelt meteen ook maar voor om alles opnieuw in te richten, want ze moet zich wel thuis kunnen voelen bij mij. Ze heeft al wel een paar ideetjes. Ik dacht, als die nog een fles witte leeg maakt , kan ik straks nog een hypotheek nemen op mijn huis, dus keek ik even op de klok, en zei “wow, zo laat al, ik moet dringend naar huis om de paarden te voederen”. Zij was natuurlijk stapelgek op paarden. Ik moest alvast maar een zadel voor haar bestellen. Dat mijn “paarden” eigenlijk kippen waren ging ik haar echt niet vertellen.
We hebben uitbundig, zij meer dan ik , afscheid genomen en ik moest haar beloven om de volgende dag al terug te bellen om haar verhuis te regelen. Oké, heb ik gedaan en toen mocht ik naar huis.
Jongens toch, bijna was ik alle zeggenschap over gans mijn hebben en houden kwijtgespeeld. Ik heb haar de volgende dag gebeld en gezegd dat mijn villa tijdens onze uitstap was afgebrand, de paarden waren daarbij ontsnapt naar het wilde westen en mijn ganse kapitaal was in rook opgegaan bij een beurskrach. Maar ik had ook goed nieuws. Ik kon een gezellig kamertje huren bij het OCMW, net groot genoeg voor ons tweetjes. Je zal het niet geloven lieve lezers, maar daar is ze niet op ingegaan. Iemand wel zin?
Andere tijden vragen andere gewoontes. Voor wie wil daten is dat zeker ook zo.
Gedaan met op een twee drie een afspraakje regelen in een gezellige taverne of een knus restaurantje.
Nee, nu is het eerst jezelf suf piekeren tot je aan een dafalganneke toe bent, dan toch iets vinden, om de volgende dag de aangepaste maatregelen te horen op de radio die uw
noeste arbeid weer tot schroot herleiden.
Maar toch moet er een manier zijn om zeker te zijn dat je elkander eens kan ontmoeten, al is het van op anderhalve meter afstand. En daar had ik uiteindelijk dan toch best een goede oplossing voor gevonden.
Het is namelijk zo dat we er zeker van mogen zijn dat de voedingszaken open blijven, dus restte er mij alleen nog een goede regeling om mijn date een beetje vlot te laten verlopen.
Het moest een sluitend plan zijn, want wegens de relatieve drukte in die zaken moest je wel een waterdichte manier vinden om elkander te vinden.
Dus, ik spreek telefonisch af met mijn toekomstige date om onze strategie te bepalen. Ik zal postvatten bij de appelen, zij bij de peren. We nemen ook ieder een openingszinnetje; zij zal zeggen, “amaai, dat zijn toch wel mooie peren”, waarop ik dan zeg “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. Prachtig plan, succes verzekerd.
Dus... ik op het afgesproken uur naar de Colruyt, aanschuiven in de rij, eentje binnen eentje buiten, en een kwartiertje later sta ik met mijn lege kar bij de appelen. Nu moet je weten, ik had nog geen foto gezien van mijn date. Nee, ik wou eens een echte blind date, en daarbij , ze klonk zo lieflijk aan de telefoon dat ik er de rest zo al bij droomde.
Er komt daar een parmantig vrouwtje aan de peren staan, ik knik en zij knikt uitermate vriendelijk terug. Amaai, mooie peren, zegt ze, en ik doe mijn deel ook meteen, “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. “Dan neem ik daar ook een kilootje van,” zegt die lieve schat.
“Als jij even plaats maakt tenminste”. “Maar natuurlijk zeg ik, dan kijk ik wel even naar uw peren.”Ik moet zeggen, ze had echt mooie peren. Terwijl ze appels neemt zeg ik, ”dat hebben we toch mooi geregeld nietwaar?”. “Heel zeker”, zegt ze, “mijn man zal er blij mee zijn “, en ze wandelt verder, zonder nog om te kijken.
Daar sta ik dan. Het lukt me om dat spelletje nog een vijftal keer over te doen, met dezelfde uitkomst.Je mag immers maar een half uurtje binnen blijven, maar ik vertrek er niet met lege handen.
Nee, de afdelingschef geeft me twee mooie appels mee omdat ik zo goed was om een half uurtje reclame te maken voor hun fruit.
Mijn volgende plan wordt toch nog iets beter. We overleggen momenteel of we bij het brood of bij de dranken afspreken. Ooit lukt het ons. Ik droom al van haar mooie pistolekes.
Vannacht lag ik zo’n beetje na te denken over het eenzame leven van een blogger. Tijd om een vriendin te zoeken heeft hij niet , want er moet een verhaal geschreven worden, en dat schrijven is niks op zich, maar waarover. Als blogger wordt je ook nog eens sneller oud, want een week vliegt nog veel sneller voorbij als je geen inspiratie vindt, en geloof me, soms zoek ik heel mijn huis af, tot in de ijskast en diepvries toe, maar inspiratie bewaart niet goed, ook niet op min achttien.
Maar, er zijn manieren om je op zo’n moment toch uit de nood te redden en eigenlijk is het heel simpel. Sommigen zullen het begrijpen , anderen weer niet, wanneer ik vertel dat ik in zo’n geval wel eens een tekstje van mijn beste vriend Boske durf te lenen. Dus ...bij deze………
Naar 't stad,
Awel, nu ga ik eens een heel serieus , bijna echt gebeurd verhaal vertellen over één van mijn pogingen om aan een vrouw te komen. Ik moet hierbij wel de gevoelige lezers waarschuwen voor enkele minder fraaie passages, waarbij ze misschien wel door enige flauwte kunnen bevangen worden. Zet u zich alvast in een comfortabele zetel, zodat , mocht je even in zwijm vallen, je toch niet valt.
Een hele tijd geleden, ergens in het late voorjaar bij goed weer besloot ik om in de vroege avond een keertje naar 't stad te gaan.'t Stad, dat weet iedereen , dat is Antwerpen. Ha ja, de rest is parking.
Ik dacht, ik sla een dubbelslag want in 't stad zijn er veel mooie gebouwen, er loopt redelijk wat volk op straat, dus bijna zeker ook wel aantrekkelijke vrouwen.
Ik wandel daar rustig en parmantig door de straten, de rug gerecht, want je weet nooit wie je in 't oogje houdt, en ineens zie ik aan de overkant iemand zwaaien. Er lopen daar drie vrouwen gezellig bij elkaar en dat zwaaierke ziet er mij wel een verdomd knappe tante uit.
Ze roept,” hela, allien oep stap? Goa toch mee ongs mee, veul plezaanter”. Nu moet je weten, plezant staat bij mij met hoofdletters in mijne woordenboek.
Ze riep nog ne keer “ alé, stekt na mor over, er is in de vaarte gien gevoar”. Maar, ik deed nog maar twee stappen en toen was die camion al daar. Niet zo eentje , geknipt uit dik karton, nee verdorie, een echte, en geladen met twaalf cuub beton.
Tja... daar lag ik dan, helemaal versuft en al met één been in 't graf. Met twee benen was wat moeilijk want mijn rechtse lag er af.
Ik peins dat ik toen wel efkes van de kaart was, want ik werd wakker in een bed, en ik moest dadelijk al denken, welke gek heeft dat hier op 't straat gezet. Zijn ze er nu mee aan 't lachen, of kennen ze geen gevaar, want voor je ‘t weet is die zware camion weer daar.
Het was allemaal minder erg dan ik dacht, ik lag gewoon in 't hospitaal, niet in een luxe kamerke, maar op een grote zaal, en aan het einde van mijn bed, daar stond verdorie die sexy trien, maar eerlijk, ik meen het, die wou ik efkes niet meer zien. Want wat zei die allemaal seg.
“Mor joenge toch, da komt er van a ge nor maai ni leustert,
na zedde zeker een moand of draai hier on da bed gekleusterd
ik dee nog tieke, bleft doar stoan mor 't was al lang te loat
menier die wow nie luistere en stapte vrolek oep de stroat”.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Een uitstapke naar 't stad kost wel wat geld.
Ik reed met de bus naar de stad voor de prijs van een klein brood,
maar toen de rekening van de ambulance aankwam, awel...toen scheelde het niet veel, of ik viel ter plaatse dood.
Tot hier mijn relaas van een amoureuse uitstap naar 't stad. Aan de lezers die bezorgd zouden zijn over mijn lichamelijke toestand mag ik dit nog zeggen. Mijn rechterbeen staat er weer aan, maar ik moet alle profielen waar over dansen wordt geschreven nu wel links laten liggen.
moet ik toch weer eens terugdenken aan een bezoek bij
mijn huisarts, ergens verleden jaar. Ik zat met een vervelende hoest
en als ik daar nu mee rond moest lopen had men mij er al lang op gewezen dat ik
waarschijnlijk corona had en niet meer lang zou leven.
Mijn dokter zei dat een tijd geleden toen ik bij hem was, ook tegen mij. Waarom hij dat zei?
Dat zal ik je hier eens in 't kort vertellen, want een eerste blog is best niet te lang, kwestie van er niet teveel energie in te steken want je weet niet of iemand het wel leest. Buiten mezelf dan, want ik lees wel mee terwijl ik schrijf. Nogal wiedes want ik heb nooit geleerd van blind te typen.
Ik zat dus al enkele dagen met een vervelende hoest. Droog en kriebelend, en dokter Google wist ook geen eensluidend verdict op te stellen , dus maakte ik uiteindelijk toch maar een afspraak met mijn huisarts, al had ik me eerst nog voorgenomen dat ik dat pas zou doen als ik dood was.
Het werd dus iets eerder.
Mijn dokter is nog zo'n paternalistisch figuur die je altijd graag een donderpreek geeft als hij ook maar enige reden kan vinden om te zeggen dat het uw eigen schuld is dat je ziek bent. Verder een heel lieve man, heb ik van horen zeggen.
Ik mocht al vlug mijn bovenlijf ontbloten en me op de tafel zetten, en dan ,je kent het wel, duwt de brave man zo'n ijskoud ijzeren ding tegen je lijf en bromt “diep ademen”. Ik heb nooit zo diep geademd als op zo'n bevel.
Met uitermate strenge blik keek de dokter me aan en vroeg, “rookt u? , wat ik alleen kon bevestigen. “Rook je al lang?”, en weer moest ik bevestigend knikken.
“Van wie heb je dat roken ooit geleerd?”. Wel, ik vertelde hem dat ik dat al heel lang geleden van mijn vader zaliger had geleerd en altijd was blijven doen. “Dan is er in uw opvoeding wel wat misgelopen moet ik eerlijk zeggen”, sprak de dokter met een stem die van verre een beetje geleek op wat gedonder. Gelukkig had ik horen zeggen dat het best een lieve man was.
“Met of zonder filter?” vroeg hij nog. Tja, zei ik hem, altijd zonder filter, want mijn vader heeft gezegd dat je de rook niet mag hinderen. Die moet voluit zijn gang kunnen gaan.
“Je weet toch dat roken heel schadelijk is en dat je waarschijnlijk niet meer lang zal leven als je zo verder doet!”.Zijn stem klonk nu nog een slagje luider.
Nu had vader altijd beweerd dat die rook helemaal niet schadelijk was. Je moest wel weten hoe te roken , maar hij had het van zijn vader geleerd en die weer van zijn vader en elke generatie was toch behoorlijk oud geworden. Dat vertelde ik ook de dokter die me aankeek alsof hij me aanstonds ging villen. “Dan doe je maar verder “, zei die, “maar zeg later niet dat ik je niet heb verwittigd”.
Daarna mocht ik meteen afrekenen en werd ik er op gewezen van eerst een week goed mijn medicatie te nemen en dan nog eens langs te komen.
Dus zeven dagen later, weer vrij van hoest en andere ongemakken ga ik terug naar mijn huisarts en bij het binnenkomen leg ik meteen een pakje voor hem op de tafel.
“Wat heb jij meegebracht dat zo sterk ruikt? “ vroeg de dokter meteen nieuwsgierig, als was hij bang dat ik hem kwam vergiftigen. Wel dokter, zei ik, ik ben gisteren weer eens aan 't roken gegaan en dacht dat u misschien toch wel eens zou willen proeven van deze versgerookte paling. Dan kan je meteen zelf vaststellen of roken echt zo schadelijk is. Ik heb nooit mijn huisarts zo verwonderd zien kijken, maar een tijd later heeft hij me toch de raad gegeven om vooral toch te blijven roken en ik mocht nog wel eens zo'n pakje meebrengen. Nee, roken is echt niet schadelijk.
Zolang je je hoofd niet in de rookton steekt natuurlijk.
