Kleur bekennen.

In deze tijd van corona en politieke mismeestering eens daten heeft soms iets weg van dezelfde uitdaging

die onze nobele verkozenen om de zoveel jaar, al is het het laatste decennia meer “ gedurende zo veel jaar” aangaan.

Ik heb tijdens de eerste contacten via de telefoon al opgemerkt dat mijn schone, nog onbekende, niet iemand is die je zo maar meeneemt op het door jou bespoorde weggetje.

Nee, ze geeft eerder de indruk dat ze een geboren leider is (met mij als lijder?) en alhoewel dat héél soms, met de nadruk op “héél” zijn voordelen kan hebben, kan ik als geboren anarchist toch zeker zomaar niet berusten in haar suprematie.

Ik heb me dus al een beetje voorbereid op ons eerste gezellige uitje (al doet een uitje je ook wel eens janken)door de laatste weken onze cabaretiers uit kamer en senaat nog iets closer te volgen in hun meesterlijke technieken van onderhandelen en beloven, en dat in een sereniteit die je zelfs bij Romeo en Juliette nooit zag.

Deze aristocraten met hun soms zo schone witte slofkes brengen in mij het gevoel dat nobelheid en deemoedigheid eigenschappen zijn die in ons landje nog steeds aan draagkracht winnen.

Als ik mij met dezelfde ingesteldheid presenteer aan mijn tere toekomstige, hoe zou ze me dan ooit kunnen weerstaan, hoe zou ze dan haar wil nog kunnen opleggen aan mij, die zo zuiver en rein van gemoed en gedachten, haar hart probeert te winnen zonder buitenissige of ongepaste truken uit één of andere oude doos.

De grote dag; Zit mijn dasje goed, kan mijn jasje toe, en zijn mijn teennagels wel mooi ingekort? Heel belangrijk, want laatst heb ik daar een teleurstellende ervaring mee gehad, ergens in de mooie duinen van onze Vlaamse kust. (enkel bekend klinkend voor mensen die al langer de blogs hier lezen)

Nee, ik kan er nog mee door. Er zijn er lelijker dan ik die los mogen lopen praat ik mezelf weer maar moed in terwijl ik in een rustig tempo, een opa passend, naar het gezellig bistrootje rij waar we elkander voor 't eerst in de ogen zullen kijken. Ik hoop dat ze bruine ogen heeft, daar warm ik zo van op. Ik heb beloofd, ja dat moest, dat ik haar zou opwachten aan de parking ( buiten 't stad dus), zodat ze niet als een hulpeloze blinde op zoek moest naar hij die het aandurfde om meestal goed op tijd te komen. Dat laatste lukte haar vaak niet goed. Niet omdat ze zoveel tijd nodig had om zich toonbaar te maken, want ze was, zoals ze het zelf zo mooi beschreef, een naturelle schoonheid, maar het was haar zéér uitgebreide garderobe die haar wel eens parten speelde want bij een date kleedde ze zich graag passend bij haar eventuele toekomstige ...ja toekomstige wat? Daar was ik nog niet helemaal achter, maar ik had al op voorhand moeten mailen wat ik die dag zou dragen. Hemd en das verplicht, dat had ze al laten weten, en best nog een broek er onder, anders ging het zeker niet door.

O...daar zal je haar hebben. Ze heeft me nog niet opgemerkt, dus kan ik haar in alle rust ten volle aanschouwen. Het lijkt wel een airhostess, zoals ze daar statig tussen de wagens stapt met haar OVLD kleurig jasje en knie bedekkende rok. Ze kijkt alsof ze een belhamel zoekt die haar net iets oneerbaars heeft toegeworpen . Als ik de bewegingen van haar mondmasker zo zie schiet er meteen een vrolijke herinnering van vroeger door mijn hoofd...”bellenblazen”. Nu ze zo dicht nadert begin ik maar een beetje rustig met m'n opgeheven handje te zwaaien, zodat ze niet langer hoeft te zoeken. Want dames van haar klasse zoeken niet, maar worden gevonden. Zo heeft ze me dat toch verteld. “Hallo, je hebt me dan eindelijk toch gevonden”, en ik vertel haar maar meteen dat dat heel makkelijk was want dat ze er met haar klasse zo bovenuit springt. We wandelen samen naar het grote tuinterras, het is nog lekker buiten, de zon schijnt, en ze zegt, “ga jij daar maar zitten, dan kan ik met mijn rug naar de zon want ik zou niet willen dat ik, zoals die andere dames hier, enige rimpeltjes ga overhouden aan deze uitstap.” Ik wil nog zeggen dat ik enig rimpeltje hier en daar wel zijn charme vind hebben, maar besluit maar te zwijgen. Niks gezegd is niks verkeerd gedaan.

Als een duivel uit een doosje staat daar ineens een ober bij ons en mijn gezelschap heeft meteen al de wijnkaart gevraagd. Je date tenslotte niet iedere dag en zo maar het eerste 't beste tafelwijntje wil ze bij deze gelegenheid ook niet nemen. Ik hou het toch maar bij een biertje.

Ondertussen hebben we , gezeten als we zijn, ons masker afgezet en krijg ik een vrije blik op haar lippen, die eigenlijk min of meer de aanleiding waren om met haar af te spreken. Er zit weer hetzelfde kleurtje op als wat ik zag op een eerste foto die ze me stuurde. Ik wist meteen toen ik die foto zag dat ik haar wou ontmoeten om die kleur eens van nabij in het daglicht te kunnen zien. Ik zeg “ echt mooi kleurtje lippenstift is dat.”

Ze bedankt me , en ik vraag meteen, “ zou je voor mij jouw naam op dit papiertje willen schrijven met die stift?” “Wat heb je daar nu aan?” vraagt ze een beetje achterdochtig. “Gewoon om iets van je te hebben als je er niet bent “ antwoord ik met een lieflijke blik. Ze aarzelt even maar dan krijg ik toch mijn zin. In mooie sierlijk gekrulde letters verschijnt haar naam op het papier. Ik ga hier niet verklappen wat er stond, want namen noemen houdt altijd een risico in, maar ik kan nu wel zeggen dat ik de dag na mijn date naar de winkel ben gereden en dat ik eindelijk kon tonen welke verf ik graag had gehad voor het kastje dat al zolang op een nieuw kleurtje wachtte.

Daten kleurt je dag.