Ontmoetingen,

soms heb je zo'n dag dat je niet goed weet hoe hem te vullen, maar je moet toch iets, en wat ik dan graag doe is mensjes kijken. Dat kan gewoon in de Colruyt, sloom wandelend met mijn karretje en terwijl alles in me opnemend.

Bij het fruit zie ik een jonge moeder met twee kleine snaken en het vingertje gaat belerend omhoog.

Moeder met strenge blik en die peuters staan al met de eerste traantjes klaar. Ik begrijp ze. Eet meer fruit, terwijl iets verder zoveel te rapen valt dat vele keren lekkerder is en er daarbij nog een stuk beter uitziet dan die bepotelde appeltjes.

Gelukkig ben ik hun vader niet , bedenk ik dan, want dan moest ik met die schoonheid de door de kinderen uitgelokte discussie weer aangaan, en dat wil ik helemaal niet want ze keek me daarnet even aan met zo'n minzame blik, alsof ze zich wou excuseren voor het tafereel, en ik had, mits minder ervaring en jaren, zo verliefd kunnen worden op haar.

Het gebeurt, wanneer ik weer zo’n melancholische bui heb, dat ik bij mooi weer een park in wandel om me even later ergens op een hoek van een bankje te zetten. Altijd op een hoekje, en alleen op een vrije bank. Zo geef je een gastvrije indruk en wordt het een uitnodiging die mensen onbewust in zich opnemen. Het gebeurt dan al eens dat er een leeftijdgenote plaats neemt, meestal op het ander uiterste, en naar gewoonte wacht ik dan niet te lang om een praatje te beginnen. “Mooi weertje hé,” is nog altijd de beste opener. Heel onschuldig, en moeilijk om er niet op te antwoorden. Vaak blijft ieder aan zijn kant zitten en wordt er niet veel gezegd, maar het is al gebeurd dat ik er uren zat te praten, wij uiteindelijk samen gezellig in het midden zaten, en we vertrokken met de wetenschap dat, mocht ze mij vroeger hebben leren kennen, we misschien wel het ideale paar zouden geweest zijn. Dan ga je niet ieder zijn kant op na het opstaan, maar wandel je samen gezellig naar de uitgang, waar je nog een kwartiertje afscheid neemt, om dan met blij gemoed huiswaarts te keren. Puur platonische liefde die minstens blijft hangen tot je de kalender weer mag scheuren.

Nog een aangenaam gebeuren is het mensjes kijken op het perron. Tussen al die drukte ben ik zeker de oase van rust. Niks geen haast, alle tijd, rustig alles volgend, alsof je in een dure loge zat in de opera. Nergens wordt er normaal openbaar zoveel gekust als hier, waar mensen innig afscheid nemen, en ik beeld me in hoe dat nu moet. Even zwaaien van op afstand , een handkusje gooien, want ook paartjes kunnen nu best niet het slechte voorbeeld geven. Er wordt nu vast een traantje meer geplengd, wanneer degene die vertrekt, het mondkapje nog even rechttrekt , alvorens op de trein te stappen als een ons vreemde gedaante. We raken het wellicht nooit gewend.

Ik ga pas weer naar het station, als ik er velen weer zie knuffelen, kussen alsof 't afscheid voor altijd is, en er soms weer iemand naast me komt te staan, me zijn/haar verhaal vertelt over hoeveel hartepijn het toch kan geven, dat afscheid nemen, en dan vraag ik meestal wanneer ze elkander weer zien , waarna ik steevast antwoord met “O, dan al”, waarna de zon voor de andere weer gaat schijnen. Misschien stapt er ooit een lieverd uit de trein , komt ze op me af en vraagt, “wacht jij op mij?”, waarop ik dan kan antwoorden, “jazeker, al heel mijn leven”.

Als je iemand ten afscheid mag kussen, waarvan het lichaam nog warm is natuurlijk, dan mag je jezelf gelukkig wanen, want dan ben je rijk.

Door al dat rustig mensjes kijken, bekom ik toch met regelmaat mijn kleine portie verliefdheid, en het blijft iedere keer weer deugd doen. Je hoeft niet iemand te “bezitten”, te claimen of te veroveren om dat warme gevoel te ervaren en dat maakt de liefde tot wat ze is. Onbaatzuchtig.