The brown brown grass of Liske,

Vrolijke , vrolijke vrienden, vrolijke vrienden da-at zijn wij. Het liedje gonst al de ganse dag door mijn hoofd en dat komt omdat ik een date heb met Liske, de kleindochter van Din van Charel van Pollekes. Die laatste was een oude vrijster die samen met haar broer een beetje boerde, nooit getrouwd was en dus zelf ook geen kinderen had, alleen een kleindochter. Straffe kost, ik weet het, maar desalniettemin toch zo ongeveer bijna de waarheid. Ik lig er niet van wakker, want Liske is een speelmaatje uit mijn jeugd waarmee ik wel eens het alom gekende “nonkel Bob lied” kweelde, en nog een paar plezante spellekes deed. Hinkelen en touwtje springen, je weet wel. Sommige van jullie dachten aan wat anders hé. Haha...staatsgeheim.

Ik heb haar na haar twaalfde nooit meer gezien, en gelukkig bestaat er zoiets als vijftig plus waar ik haar nu enige tijd geleden weer vond. Ze was blijkbaar veel minder zuinig dan haar grootmoeder want ze was zelfs betalend lid, en niet met een abo van één maand voor vijf euro, nee nee, eentje voor een vol jaar verdorie, en dat voor een schoon wicht als ze was. Ja, knap is ze wel. Ze was het vroeger al, maar er is alleen maar schoons bij aangegroeid. Een voorbeeldig vrouwke.

Ik moest me maar niet te zeer opdirken want ik ben uitgenodigd bij haar thuis, op de oude boerderij van Din van Charel van Pollekes. De naam klinkt bijna adellijk maar ‘t was maar een heel gewoon boerinneke, eentje die in haar leven amper van het erf was geweest. Din was er al lang niet meer, maar als enig kleinkind had Liske alles geërfd en na wat renovatiewerken was de oude boerderij weer goed genoeg voor nog enkele generaties.

Als ik bij de voordeur sta merk ik nergens een bel, dus ik klop maar aan, de deur lijkt me vrij stevig, dus mijn klopkes mogen dat ook zijn. Toch komt er niemand. Verdorie, dat is vreemd denk ik, maar begeef me dan maar via het zijpad naar het erf, goede vrienden mogen toch achterom komen, dat is hier zo nog altijd als vroeger. Ik ben nog maar halverwege of er vliegt ineens iets grijs-zwart vanachter het huis en voor ik het goed en wel besef hangt dat ding aan mijn been. Ik heb geluk, ‘t is eigenlijk meer mijn broek dat hij vast heeft en met een paar stevige rukken van zijn boerenhondenkop is’ t beste van mijn broek er letterlijk af. Het mormel verdwijnt weer naar achter met zijn trofee, en ik volg hem maar. Erger kan het nu toch niet meer worden. ‘t Is voor mij de eerste keer dat ik mijn broek scheur aan een date, maar ja, het was er toch maar eentje dat kortelings zou gedegradeerd worden tot werkbroek. Je kent dat wel, je trekt die aan en iedereen ziet een handige Harry in je.

Als ik achteraan kom hoor ik een blij geblaf vanuit het schuurtje komen en ik denk, die is al aan ’t stoefen met zijn lapke. Ik roep even “Liske”en daar komt ze meteen, de vuige viervoeter naast haar, uit de schuur. “Hier se verdorie, bananeke, das lang geleden hé jong”. Ge hebt al kennis gemaakt met onze Flurk zie ik”. “Flurk?” zeg ik. “ Ik dacht verdorie eerder aan schurk”.

“Ba nee, bananeke, dat is de braafste die ge maar kunt hebben, maar hij speelt graag hé.

Alé, zet je hier, en wat wil je drinken? ‘t zelfde als vroeger?” Dan lacht ze , en ik denk, die is nog geen haar veranderd. “Nee, Liske, ik drink al zestig jaar geen melk meer, dat is alleen goed voor baby’s en lammekes”. “Pintje dan? Of een Grimbergen, dat heb ik ook. Lekker hoor. “ “Ja, dat is goed, ene mag, en twee soms ook” zeg ik, ondertussen Flurk in de gaten houdend, want die heeft mijn ander broekspijp ontdekt en de interesse is niet minder dan bij de eerste. Maar dat zal niet waar zijn, beloof ik mezelf. Die kan proberen wat hij wil, maar dan heb ik hem met zijn oor, en dat zeg ik hem ook met strenge blik, waarna hij toch besluit van iets verder in de schaduw te gaan liggen.

Minuutje later is Liske er weer met ons drankje en een knabbeltje er bij. “Hier se banana, pak af, dat is goed jong. Selderstelen...ja, dat is wel lekker, en gezond ook nog . Het pintje smaakt, de selder ook wel, en de uren gaan voorbij met het ophalen van herinneringen en het vertellen hoe het ons in ’t leven verging. Wij waren altijd goede maatjes vroeger, maar je weet hoe dat gaat, je wordt wat ouder, begint uit te gaan en je vindt ergens een lief meiske, die dan vertelt dat ze verliefd is op je en wil trouwen, en zo scheidden onze wegen indertijd.

“Je blijft toch wel eten he banoentje, want ik heb ‘t meeste al voorbereid, en ruim voor twee personen”. Awel ja Liske, waarom niet” zeg ik meteen, want ik heb toch niks anders te doen, en het is zo gezellig.

Kwartiertje later word ik al aan de tafel geroepen en de soep is al opgeschept.

“Seldersoep mateke, das goed voor u en heel gezond”. Ik kan en wil dat helemaal niet tegenspreken, want ik hou wel van selder. Selder houdt de kop helder, zei mijn grootje altijd, en ik wil dat best geloven.

Ik heb echt lekker gegeten en je zou het niet geloven, maar Liske had zich echt uitgesloofd en zelfs een lekker hapje na ineen gefikst. Selder ijs. Lekker….echt lekker.

“Ja banoentje, we zijn wij al een schone tijd alleen hé man. Mijn ventje is er al drie jaar vandoor met ons twintig jaar jongere kuisvrouw en gij zit ook al een flinke tijd zonder madam”.Toch wel goed hé , dat er van die datingsites bestaan, anders hadden we elkander misschien nooit meer gevonden. Weet je nog wat we vroeger zo graag deden? Slapen op de hooizolder. Heb je geen zin om nog eens een nachtje het hooi in te duiken? Dan mag jij vannacht Schipper zijn en ben ik Mathilde.”

“Ha zo Liske, jij hebt mijn profiel precies wel goed gelezen,”zeg ik, “maar dan wil ik eerst nog wel een bolleke van dat lekker ijs, ik ga ‘t kunnen gebruiken denk ik”.

Al wat ik nog mag vertellen is dat het een ongelooflijk fijne nacht was, maar ik ben dan ook echt gek op de geur van vers hooi… Ik heb heerlijk geslapen, ondanks Flurk schurk, die vanaf toen verder door ‘t leven mocht als Snurk. Die ochtend bij het huiswaarts rijden speelde er een ander deuntje door mijn hoofd “en totte mij, totte mij hiel de nacht”.

Alle gebruikte namen zijn fictief en er werden geen dieren mishandeld bij het tot stand komen van deze blog.