Eindelijk, een droomdate,

Bijna drie maand bood ik weerstand, maar eindelijk gaf ik toe, verleid door vele aangename berichtjes, belletjes, en een belofte dat ze echt geen ketens in de kelder had hangen.

Nee, ik ben geen veel-dater, het is eerder uitzonderlijk dat iemand me zo ver krijgt dat ik mijn veilige cocon verlaat om me in het hol van de leeuwin te wagen, maar deze slimmerd wist uiteindelijk, met enkele lief opgestelde vragen, me toch te verleiden tot een date.

Ik heb zo mijn trucjes om er onderuit te komen, dat geef ik hier grif toe, en je wordt er steeds meer bedreven in, om iemand niet te moeten ontmoeten die zo haar best doet om je haar kant op te krijgen. Je leert die dingen van de vrouwen zelf, want ze zijn niet minder listig als wij, de mannen.

Eerder dan gewoon te zeggen, nee mevrouw, u bevalt me niet in het minst, is het toch veel leuker om er voor te zorgen dat ze niet geraakt wordt in haar eigenwaarde, en dat het louter overmacht is wat ons bleef scheiden. Het water dat veel te diep was bijvoorbeeld, en daarbij de lekke boot, met als overmaat van ramp dat je niet kan zwemmen. Nu kan ik wel zwemmen, zelfs zonder zwembroek, maar dat is een heel goed bewaard geheim dat ik echt voor mezelf houd. Je kan niet alles zomaar vertellen aan iedereen. Geef me eens ongelijk.

Maar…, deze keer geen water, geen perte totale met de wagen, geen aanslepende ziekte, en ook mijn ex-schoonmoeder kwam deze keer niet logeren. Nee, ik zag het weer eens een keertje helemaal zitten. Het was slechts heel licht dwangmatig dat ik me die voormiddag klaar maakte voor het grote event. Een date, zoals ik er nog nooit één had, wat achteraf pas bleek. Dus, aan hen die hier al wilden afhaken, het wordt een leuk stukje, Iets waarvan je zelf misschien al jaren droomde, naar smachtte, en hoopte dat het spoedig zo ver zou zijn. Verdorie, belofte maakt schuld, en ik weet zelf niet eens wat er nog komt. Voorwaarts mars met de pen, victory is mine.

Het is een aangename, zachte en zonnige lentedag, de jas blijft aan de haak, de das van ‘t zelfde. Ja, ik heb er wel eentje , maar die bewaar ik voor als de koning eens langs mocht komen, je weet maar nooit.

Ze woont ergens op het platteland, in een aardig optrekje met mooi aangelegde tuin , jacuzzi mocht ook niet ontbreken, en ze heeft beloofd, dat , wanneer ik braaf ben, er even in mag, samen met haar welteverstaan. Nu moet je weten, schoonheid is , ook voor mij , iets relatiefs, maar bij deze lag dat allemaal heel anders. Ik zag foto’s van haar in jeans in jurken en in badpak, en geloof me, ze kon zo naar Hollywood. Een pareltje, en nee, ik overdrijf echt niet om hier enkele mannen jaloers te maken. Het is gewoon dat de waarheid wel eens mag verteld worden.

Ik heb het nog niet vermeld dacht ik, maar we kwamen vanaf het begin geweldig goed overeen. Ik heb dat nog wel eens meegemaakt, maar dacht nooit dat het zich nog zou herhalen in mijn ietwat oudere dag. Nee, bejaard noem noem ik mezelf niet, dat is voor binnen veertig jaar, en vandaag , al zeg ik het zelf, voel ik me nog een pak jonger als anders, en enthousiast, iets dat al wel een tijdje geleden is. Pas op, ik kan dat ook zijn als ik een ijskarretje hoor, maar dit is toch nog net wat anders.

Ik raak nog maar heel lichtjes de knop van de deurbel en daar klinkt achter de voordeur al een gans

orkest. Bijna geluidloos gaat de deur open en daar staat ze, mijn mooie lieve lentekoningin. Ze buigt zich lichtjes, ik sta nog voor de dorpel, en ik kus haar beheerst op haar wang. Ik krijg meteen een kus weerom, vol op de mond en krijg het gevoel dat ik daarna naar binnen zweef, want ik heb gewoon geen benul van mijn eerste stappen.

Als er ondertussen iemand zin heeft gekregen in een koel drankje, of een frisco, haal maar he, dit verhaal loopt niet weg.

Ik volg haar door de brede gang naar haar zitkamer, en onderweg komen de eerste vraagjes al in me op. “Drankje”, vraagt ze met een innemende glimlacht, en ik zeg, ontwakend uit mijn “eerstezoenroes”, “ja, doe maar wat”. Ze schenkt ons een ruim glas bubbels in, en zet zich dan bij mij neer op de uitermate luxueuze canapé. “Ben je iets bijgekomen?”, durf ik te vragen, en gelukkig

levert het mij niet meteen een messteek op.

“Ja, wat wil je lieverd? Ik zit hier al een paar jaartjes alleen en ik zoek in alles troost”. Welja, dacht ik, in alles zal wel wat overdreven zijn, maar in de koel- of koekjeskast is ze vast wel goed thuis.

Nu moet ik wel eerlijk toegeven, ze was nog altijd even lief als toen ik haar alleen van de foto’s kende, en haar lach klonk nog altijd net zo vrolijk als aan de telefoon. Maar die jeans, dat kleedje of die bikini, nee, daar was ik wel zeker van, daar geraakte ze zeker niet meer in.

Toen ze een half uurtje later, na al heel wat schaterlachmomenten voorstelde om eens samen in de jacuzzi te stappen heb ik dan ook geen seconde getwijfeld. Zij vertelde over hoe ze al die extra kilootjes had vergaard en ik vertelde over de mijne , en eerlijk als we waren, het kwam niet door corona. Daar moesten we beiden eens hartelijk om lachen.

We hebben ons geamuseerd, niet te geloven. Als je ons bezig had gezien, je had vast gedacht , “dat is een gelukkig stelletje dat helemaal op elkaar is ingespeeld”. Elkaar kunnen aanvaarden zoals je bent, mogen zijn zoals je altijd bent, samen lachen om dezelfde dingen. Wie gaat er dan zeuren over die paar kilo hier en daar?

We hebben samen van een heerlijk dineetje genoten, heel bourgondisch, en de dag afgesloten bij een buitenvuurtje, met een wijntje er bij.

Het was de beste en gezelligste date ooit, die pas eindigde toen de ochtendzon met uit dromenland haalde.

Maar ooit beleef ik hem echt, daar ben ik van overtuigd, en jacuzzi of niet, lachen zullen we .