Santé,

Heerlijk helder Heineken. Je wordt dronken van teveel, krijgt een kater, spijt dat je je zo liet gaan, wat nooit meer zal gebeuren.

L'amour. Dito.

Zo is het toch vaak, en wie kent het niet? Telkens uit een ander vaatje willen tappen en elke keer weer dezelfde riedel. Er zijn er hier vast, mocht heel hun liefdesleven te boek gesteld worden, het zou onverkoopbaar zijn, wegens te dik. Ik kan met mijn deel ook best een vlieg doodslaan, en een hommel lukt ook nog wel, dus het valt allemaal wel mee, geen verbittering, geen zware rugzak, en dat laatste wordt voor ons iedere dag belangrijker. Licht reizen, weinig bagage, want de rug (lees geest)kan het niet meer hebben, dat gesjouw.

Dronken van een avond stappen, dat is een dagje uitzweten, en je krijgt weeral zin in een witgekraagde frisse gele.

Een kater na een liefdesflater kan wel eens veel langer blijven hangen, bij sommigen zelfs voor de rest van hun leven. Ze zijn bang om zich er nog aan over te geven, nippen lukt nog wel eens, om weer eens even de smaak te pakken te hebben, maar een flinke slok, nee, daar beginnen ze niet meer aan.

Wie is hier nu de schuldige kan men zich afvragen. Is dat degene die het glas vult, of degene die er van drinkt?

Op openbare dronkenschap staat een flinke boete, heb ik van horen zeggen, op dronken van verliefdheid staat een heel andere straf, toch voor diegenen die hun verliefdheid niet beantwoord zien. Die moeten allerlei complexen zien te verwerken, hun eigenwaarde weer opkrikken, zich weer het beste weten wat een ander maar van kan dromen, en dat duurt wel even langer dan een dagje met hoofdpijn.

Nu is het vast wel zo dat je op de duur ook wel een specialist wordt in die materie, dat je ook daar weer een dik boek over zou kunnen schrijven, maar wie zou het lezen, iedereen heeft al zo'n boek over zichzelf, en dat is dan al ruim voldoende ballast.

Ik ken mensen die nog nooit een kater hadden, niet van een biertje, niet van de liefde, maar waarschijnlijk, ik ben er haast zeker van, zijn die allen nog maagdelijk. Hebben die meer geluk gehad? Wie weet, want er zijn er waar een zeldzame postzegel, of het zilveren bestek uit erfenis, zoveel geluk brengen dat ze daar meer dan genoeg aan hebben. Die krijgen alleen een kater als er een tandje van de zegel stuk gaat, of er komt een krasje op het zilver, maar van een kras op hun zieltje zal het niet komen. Het zijn de mensen met een kogelvrij vest. Cupido mag zoveel pijlen afschieten als hij wil, 't is allemaal tevergeefse moeite.

Soms denk ik wel eens dat die laatste soort mensen stilaan het nieuwe normaal worden, en of dat beter is of slechter laat ik maar in 't midden.

Wie gaat er dan in de nabije toekomst de datingsites nog sponsoren?

Alles verandert met de tijd. Vroeger waren er de fuiven waar we elkander leerden kennen, de kuskesdans, discotheken met donkere hoekjes waar je een eerste zoen kon ontfutselen van je misschien toekomstige lief.

De rappe rups op de kermis, met de kap die toe ging, en waar je dan als bijna verloofd stel weer onderuit kwam.

't Is allemaal haast folklore geworden, net als de oude ambachten.

Straks bestaan er waarschijnlijk ook geen datingsites meer, maar misschien nog hier en daar een jaarmarkt, met tweedehands lieven, en wie weet gaat het daar dan wel per opbod. Er zullen er zijn die daar iemand kopen , mee naar huis nemen, dronken worden van geluk en binnen de kortste keer weer met een kater zitten door dat wat ze meebrachten , en zo herhaalt de geschiedenis zich toch steeds maar weer.

L'amour c'est comme la guerre. Of als een borrel, een rappe rups, soms prettig, soms niet.

Toch uw abo maar verlengen, of na dit epistel maar liever niet?

;-)