Niels en Veerle zitten samen op een bankje in het eerste leerjaar. Ze kennen elkaar al vanaf ze kruipertjes waren en zijn beste vriendjes. Wat zeg ik, supervriendjes. Niels was zo blij dat hij eindelijk kon leren lezen en schrijven, want hij wil al bijna zeven jaar een liefdesbrief schrijven aan Veerle.
Nu kan je zeggen, vertel het dan toch gewoon aan haar, maar dan ken je Niels nog niet goed, wat begrijpelijk is want enkele seconden geleden wist je niet eens dat hij bestond. Niels is nogal conservatief, nee, niet ingeblikt, maar houdt nogal vast aan de oude waarden. Ja, zo gaat dat tegenwoordig. Op hun zevende zijn ze verzot op de oude waarden, op hun twaalf gaan ze betogen met de progressieven.
Nu is er in heel de klas niemand zo verbeten tijdens de taalles als Niels. Zijn schrijven is er ook één met vele victoriaanse krullen, want dat voegt nog een extra dimensie toe, vooral in een liefdesbrief.
Leen doos wol hen riet Rik rijf jas zon maan put vuur, hij schrijft het zwierig en elegant, zonder haperen, en het puntje van zijn tong houdt het allemaal in de gaten.
Niels is al gepromoveerd naar de voorste banken, zo gecharmeerd was de juf al na zijn eerste krullen, dat belooft.
Veerle mag altijd kijken hoe het moet, want het schrijven gaat haar minder goed af. Zij is het reken en wetenschapswonder van de klas. Vraag haar naar de omtrek van de maan en ze weet het. Alles met getallen houdt haar bezig. Die wordt later vast nog eens minister van begroting, en daarmee komt nu dus eindelijk het licht aan het einde van de tunnel in zicht voor ons landje.
Je houdt het niet voor mogelijk, maar toch, met Kerst schrijft Niels zijn eerste liefdesbrief naar zijn Veerle.
“Liefste Veerle, ik vraag het aan”.
Xxx
Dan is het bang afwachten of en hoe ze zijn schrijven beantwoordt. Hij is er wel trots op dat hij zo’n mooie brief heeft geschreven, en, wees eens eerlijk, welke jonge deerne zou na ‘t lezen van zo’n epistel nee kunnen zeggen.
Het duurt dan ook maar een dag vooraleer het antwoordje komt. “100 prosent akkoort”.
Even later zitten ze al gezellig samen in de speelkamer van Niels, wanneer Veerle plots zegt,” Niels, nu wij een stelletje zijn mag je me ook wel kussen hè”. “Kussen?” roept de kleine veroveraar.
“Je weet toch dat je daar zwanger van kan worden hè Veerle, heeft jouw ma je dat nog niet verteld.”
Veerle schiet onbedaard in een lach en roept “kieke, van kussen wordt je niet zwanger hoor, daar moet je heel andere dingen voor doen”. Op je rug slapen bijvoorbeeld, en dan komt er een heel klein zaadje, zoiets als ze in de tuin gebruiken om pekes te maken, in mijn buik . Dat zaadje gaat dan een eitje bevruchten en dan ben je zwanger. “
“Zo, zegt Niels, en dan noem jij mij een kieke, terwijl je zelf eitjes legt”.
“Maar nee mijn lieve Niels, ik leg geen eitjes, dat eitje blijft wel in mijn lijf hé. Kijk, in de eierstok blijft het gele lichaam, dat was eerst de ovariële follikel, oestrogenen en vooral progesteron afscheiden. Dat laatste noemen ze het zwangerschapshormoon en zorgt er voor dat je zwanger blijft”.
“Ha zo” zegt Niels, zo simpel is dat dus.
“Het enige moeilijke aan heel die zaak zijn de woorden die de grote mensen er voor gebruiken “ zegt Veerle. “Probeer maar eens een woord zoals choriongonadotrofine te onthouden ”.
“Verdorie ja, dat maakt het dan wel heel moeilijk om zwanger te geraken, en dan durf ik je nu wel kussen hoor”.
“ Doe maar”, zegt Veerle, en tegelijkertijd sluit ze haar ogen en tuit ze haar mondje zoveel ze maar kan. Als er nu maar geen choriongonadotrofine aan haar mond hangt, denkt Niels , en het gezegde, een verwittigd man is er twee waard, kust hij haar heel zedig op haar wang.
Veerle opent haar ogen en zegt, “mmmm dat was niet slecht voor een eerste keer, maar we moeten wel nog veel oefenen hoor Niels, want later als we groot zijn dan wil ik het ook echt zo goed kunnen als mijn ma. Pa zegt altijd dat zij zijn lekkerste snoepje is. Mag ik ook voor altijd jouw snoepje zijn?”
“Je moet nu ook weer niet overdrijven hé Veerle”, zegt Niels, ietwat aangeslagen, “ ik vind je wel een lekker stuk, maar ik wil echt nog wel wat anders snoepen hoor”.
“Maar dat is dan wel overspel he manneke” zegt Veerle dapper. “Overspel”, vraagt Niels. “Is dat iets dat je buiten doet? Kom, dan gaan we de tuin in, het is mooi weer om eens overspel te doen.”
Laat me hier stellen, ze leefden nog lang en gelukkig en kregen maar niet genoeg van de choriongonadotrofine.
Ooit al eens meegemaakt? Je maakt contact met iemand en het lijkt allemaal rozengeur en maneschijn? Ze stuurt je gans de dag lieve berichtjes en stopt er pas mee als jij al een hele tijd onder de wol ligt?
Ik wel, en laat ik eerlijk wezen, ze mag zo knap zijn als je maar kan dromen, en ik kan ze verdorie knap dromen, zo knap dat ik er geregeld wat langer voor blijf liggen, maar als dat CIA agentje boven komt, man, berg je!
Het begint eigenlijk heel onschuldig, en je vindt het ontzettend leuk om zoveel aandacht te krijgen. Die aandacht is best ook wel gemeend, en de bedoelingen evenzeer, maar dat is bij een peuter die op de kat gaat zitten ook zo en die kat vindt dat ook niet zo leuk.
Goedemorgen schatje, goede middag schatje, goedenavond schatje, slaapwel schatje. Kijk, die vier, dat is nog best te doen, maar die andere honderdeenenvijftig, tussendoor, die worden vermoeiend op de duur.
Nu ben ik iemand die best wel met de tijd mee is, maar op ‘t gebied van bereikbaarheid is er bij mij nog ergens een barrière die ik moeilijk ophef. Ik loop niet de ganse dag met een gsm op zak, nee die ligt op mijn bureau, daar verslijt die het minste, en voor wie dat niet gelooft, die ligt daar al tien jaar en doet het nog als een nieuwe. Ja , die kleine Nokia’s , zo goed worden ze echt niet meer gemaakt.
Toen ik haar net kende stond ik op en keek ik eerst naar de berichtjes die ze heel vroeg al had verstuurd.
Goede morgen schatje. Love you. Ben al wakker (echt wel he, en ‘t was nog maar halfzes). Straks komt de zon weer op. Mag ik tot dan uw zonneke zijn? Wat neem je als ontbijt vandaag? Toch weer geen eitje! Je nam gisteren al een eitje. Teveel eitjes is niet gezond schatje (ik neem dus maar confituur). Wat ga je doen na uw ontbijt? Je laat het toch weten hé? Ik wil alles weten van jou, want ik zie je graag. Zie jij me nog graag? Je hebt dat nog niet gezegd vandaag? (Ha nee, ik sliep nog)
Ben ik uw schatteke nog? Je hoort nu heel even niks van me, ik ga de vaat doen schatje(gelukkig heeft ze geen vaatwasmachine). Tien minuten later…en ik slaap dan meestal nog, zo iets na zessen..heb je me gemist schatje? Hier zie, kusjes, jouw lieveke zal je wel troosten. Ik ga me nu aankleden schatje. Wat zou ik vandaag aandoen? Help me eens even. Iets blauw, of toch maar iets groen, dat staat zo mooi bij jouw ogen. Ik heb nieuwe schoenen gekocht schatje. Die knellen wel een beetje. Geef jij mijn voeten een kusje als ze pijn doen? Nu ben ik me vandaag weer vergeten te scheren , maar dat doe ik zeker voor je komt schatje. Ik maak me graag mooi voor jou, ook vandaag, als je er niet bent. Nog drie keer slapen en je bent er weer. Dan kan ik eindelijk weer eens wat vertellen. Ik vind het lief als jij je ogen sluit als ik wat vertel (ja, dat slaapt wel beter).
Ik ga nu even mijn ochtendgym doen schatje, maar daarna ben ik er weer. Ik weet wel dat je me een paar minuutjes kan missen. Mijn ventje is een stoere hé.
Zo is het dan iedere ochtend, in den beginne toch, want later wordt het weer heel anders.
Goede morgen, waarom moest je gisteren iets vroeger naar huis? Ben je me beu soms? Je hebt toch geen ander hé ? Ik vind jou de laatste tijd veel minder lief dan in het begin? Je antwoordt niet meer op al mijn berichtjes? Ik had me gisteren extra glad geschoren en je gaf me niet eens een complimentje. Je mag best wel eens een ontbijt overslaan want je bent precies aangekomen sinds ik je ken. Waarom heb je gisteren de afwas niet in de machine gedaan? Je zou het gras ook nog afrijden , maar ben je ook vergeten. Je weet toch nog dat ik je gevraagd heb om een nieuwe badkamer te plaatsen? Zou je , volgende keer als je komt, misschien mijn moeder onderweg kunnen oppikken? Die honderdeenenvijftig en een halve km omrijden is toch zo gedaan .
Uiteindelijk wordt die golf aan berichtjes een ondervraging waar de gestapo nog wel iets van had kunnen opsteken.
Waarom zeg je dat je ziek bent? Ik ben toch niet ziek. Waarom jij dan wel? Is het door mij dat je ziek wordt? Ja, het zal wel door mij komen, want van die ander word je niet ziek hé. Hoe lang loop je al naar die ander? Nee, je moet het niet ontkennen, want als mijn moeder zegt dat je vreemd gaat, dan is dat zo. Is die ander nog knapper dan ik? Scheert die zich soms twee keer per dag? Ze zal wel een pak jonger zijn .
Stuurt ze jou ook zoveel lieve berichtjes als ik doe? Hoe is het zo ver kunnen komen met ons? Ik begrijp u niet. Als jij een ander mag hebben dan ik ook. Ben je nu jaloers? ( ja, echt wel).
Dat was dan een heel korte greep uit de ochtendberichtjes, daarna kwam ze pas goed op gang, maar wees blij dat ik jullie dat bespaar. ;-)
Waar is die oplader van mijn gsm nu weer gebleven? Ach, die zoek ik ooit nog wel eens, als ik heel veel tijd heb, die ik echt niet beter weet te spenderen. ;-)
Geef toe, het klinkt iets griezeliger in een andere taal. Vandaag gaan we het dan ook eens hebben over de oneindig vele obstakels die je vindt op de weg naar de uitverkorene.
Geen rozen zonder doornen.
Er zijn hier op de site veel mensen die hier al jaren lid zijn. Het bewijs dat het allemaal niet zo eenvoudig is om hier , of ook elders, te vinden wat je zoekt. Goed, er zijn er hier ook veel die enkel naar vriendschap op zoek zijn, en dan begrijp ik best dat die hier lang, en meestal gratis, blijven rondhangen. Vrienden heb je immers nooit teveel. Misschien willen ze af en toe alleen maar een berichtje met, “je ziet er stralend uit”, om hun dag weer goed te maken, want in deze tijden , met de weinige contacten, zijn er velen die een portie aandacht wel kunnen gebruiken. Aandacht is immers, net als vele harddrugs, verslavend tot en met. Er zijn er die er maar niet genoeg van kunnen krijgen en gelukkig voor hen is een overdosis niet dodelijk. Zelf zou ik het er wel een beetje benauwd van krijgen, want ik hoef echt niet teveel drukte om me heen.
Maar goed, we gingen het over de problemen en misverstanden hebben die we allemaal kunnen ervaren tijdens onze dates, of zelfs ervoor.
Gevaar één. Misschien niet het grootste gevaar, maar wel een vermelding waard. Er zijn vrouwen die elke kikker zouden kussen als je hen vertelt dat er ene bij zit die verandert in hun prins. Nee, dat is niet om te lachen, want heel vaak zien die in iedere man weer een kikker, en probeer dan maar eens te ontsnappen . Nu zijn kikkers beschermt in België, maar maak dat maar eens wijs aan hen die de padden er ook nog bijnemen.
Wat ook kan gebeuren. Iemand heeft een rot slechte ervaring gehad, is gedumpt en zint op wraak.
De dader is al lang verschwunden , maar dat doet er niet toe. Er is leed en dat zal sowieso gewroken worden. Was de dader een man, dan zijn al zijn soortgenoten medeplichtig, en vice versa telt hetzelfde. Je mag verwachten dat je liefdevol benadert wordt, zodat je argeloos in de val loopt.
Net als de spin haar prooi netjes , maar meedogenloos tot een cocon wikkelt, raak je zelf ook compleet verstrikt in het web van de wraakzuchtige. Ik ken het, heb het zelf ook ervaren, en ben
ook als een oen in de val gelopen. Beste is dan je zelf heel gedeisd houden, want wie zich in paniek los wil rukken weet wat er gebeurt. Dan is de spin meteen daar. Dus stil houden en het goede moment afwachten, een stortbui bvb. , om uit het web te ontsnappen.
Wordt je toch eerst opgepeuzeld en daarna weer uitgebraakt, trek het je niet aan, je was niet de eerste en zeker ook niet de laatste.
De afstandsrelatie. Joepieeeeeeeee, je hebt de ware gevonden, en dat op maar honderdvierenvijftig en een halve km van huis. Toch fantastisch, eindelijk het grote geluk voor het grijpen , en zelfs nog binnen de landsgrenzen. Je zou spontaan een vreugde vuur aansteken , maar voor die van de provincie Antwerpen is dat voorlopig verboden bij gouvernementeel besluit. Ach ja, wat is er nu mis met drie keer overstappen en een ritje met de taxi, zal je zeggen. Helemaal niks. Je zit in roesmode en kan heel de wereld aan. In Amerika rijden ze die afstand elke dag naar de winkel om een klein brood. Maar ik zeg u, hier , met al die broodautomaten zijn wij veel te verwend om zo’n afstanden te doen. Wij willen onze arm strekken en kunnen grijpen wat we willen. Ik wil ze niet allemaal te eten geven, zij die na hun verovering enkele keren de rit maakten en dan weer stillekes afhaakten. Ook niet als ze alleen droge beschuit eten, want dan kan ik verdorie mijn bestelling wel bij een groothandel doen.
Oooooh, wat zijn die foto’s mooi. Ja ja, en van verleden maand pas he, heel echt waar.
Nee, het uiterlijk is niet het belangrijkste, maar we willen allemaal iets zien dat ons aanstaat, en dat is voor iedereen anders, maar zonder beeld is de kans op succes zero. Ik denk dat daar hier weinig discussie over bestaat, en mocht dat wel zo zijn, hieronder is er plaats zat om dat te doen.
Ik zag hier al foto’s waarvan ik dacht, dat is een mooie plechtige communiekant. Trouwfoto’s doen het ook redelijk, en dan heb ik het wel over die van het eerste huwelijk, niet het derde.
Je kan hier afspreken met mannen met het haar van Axel Witsel, en als je hen dan ontmoet is net vorige nacht toch wel al hun haar uitgevallen. Of een mooie slanke brunette, al vind ikzelf dat slank helemaal niet belangrijk, die dan op het terrasje twee stoelen nodig heeft om een beetje haar hele zitvlak toch maar wat plaats te geven. Het gaat hier niet over haar gewicht, maar over de eerlijkheid van presenteren.
Ik ben niet de knapste en niet de slimste en ga me als dusdanig ook niet in de markt zetten, want ik weet dan bij voorbaat dat ik ooit bij de afgeprijsde producten terechtkom , en dan toch liever direct voor een eerlijke prijs op de toonbank.
Nog een leuke, de nodig me eens uit voor een gratis diner voor een eerste date. De smulpapen op andermans kosten, en uit getuigenissen blijken die er zowel bij de vrouwen als bij de mannen tussen te zitten. Je hebt er, die iets meer bescheiden, op voorhand voorstellen om de kosten in de helft te splitten. Ze je ja, dan merk je dat meteen aan hun bestelling. Meestal zijn ze zo vriendelijk van u eerst te laten bestellen, waarna zij dat dan met zeer ruime mate weten te overtreffen. Ze hebben immers een sponsor. Nog straffer zijn degenen, die zogezegd alles thuis zijn vergeten, en of je even voor wil schieten, of nog erger, zij die stoïcijns in de verte blijven staren als de rekening gebracht wordt. Die zijn in coma tot de andere heeft betaald om dan te ontwaken, en vaak nog durven voorstellen om ergens nog gezellig iets te gaan drinken.
Niets van wat ik hier schreef is verzonnen. Het zijn verhalen die ik van deze en gene heb gehoord of gelezen. Ik wou het voor een keertje toch eens over de lollige kant van het daten hebben, en is dit niet om je krom te lachen?
Er zijn nog meer valkuilen en obstakels, maar ik heb weeral genoeg voor een blogje. Heeft er iemand nog leuke gevalletjes, deel ze met ons, hieronder, of in een eigen blog.
Bijna drie maand bood ik weerstand, maar eindelijk gaf ik toe, verleid door vele aangename berichtjes, belletjes, en een belofte dat ze echt geen ketens in de kelder had hangen.
Nee, ik ben geen veel-dater, het is eerder uitzonderlijk dat iemand me zo ver krijgt dat ik mijn veilige cocon verlaat om me in het hol van de leeuwin te wagen, maar deze slimmerd wist uiteindelijk, met enkele lief opgestelde vragen, me toch te verleiden tot een date.
Ik heb zo mijn trucjes om er onderuit te komen, dat geef ik hier grif toe, en je wordt er steeds meer bedreven in, om iemand niet te moeten ontmoeten die zo haar best doet om je haar kant op te krijgen. Je leert die dingen van de vrouwen zelf, want ze zijn niet minder listig als wij, de mannen.
Eerder dan gewoon te zeggen, nee mevrouw, u bevalt me niet in het minst, is het toch veel leuker om er voor te zorgen dat ze niet geraakt wordt in haar eigenwaarde, en dat het louter overmacht is wat ons bleef scheiden. Het water dat veel te diep was bijvoorbeeld, en daarbij de lekke boot, met als overmaat van ramp dat je niet kan zwemmen. Nu kan ik wel zwemmen, zelfs zonder zwembroek, maar dat is een heel goed bewaard geheim dat ik echt voor mezelf houd. Je kan niet alles zomaar vertellen aan iedereen. Geef me eens ongelijk.
Maar…, deze keer geen water, geen perte totale met de wagen, geen aanslepende ziekte, en ook mijn ex-schoonmoeder kwam deze keer niet logeren. Nee, ik zag het weer eens een keertje helemaal zitten. Het was slechts heel licht dwangmatig dat ik me die voormiddag klaar maakte voor het grote event. Een date, zoals ik er nog nooit één had, wat achteraf pas bleek. Dus, aan hen die hier al wilden afhaken, het wordt een leuk stukje, Iets waarvan je zelf misschien al jaren droomde, naar smachtte, en hoopte dat het spoedig zo ver zou zijn. Verdorie, belofte maakt schuld, en ik weet zelf niet eens wat er nog komt. Voorwaarts mars met de pen, victory is mine.
Het is een aangename, zachte en zonnige lentedag, de jas blijft aan de haak, de das van ‘t zelfde. Ja, ik heb er wel eentje , maar die bewaar ik voor als de koning eens langs mocht komen, je weet maar nooit.
Ze woont ergens op het platteland, in een aardig optrekje met mooi aangelegde tuin , jacuzzi mocht ook niet ontbreken, en ze heeft beloofd, dat , wanneer ik braaf ben, er even in mag, samen met haar welteverstaan. Nu moet je weten, schoonheid is , ook voor mij , iets relatiefs, maar bij deze lag dat allemaal heel anders. Ik zag foto’s van haar in jeans in jurken en in badpak, en geloof me, ze kon zo naar Hollywood. Een pareltje, en nee, ik overdrijf echt niet om hier enkele mannen jaloers te maken. Het is gewoon dat de waarheid wel eens mag verteld worden.
Ik heb het nog niet vermeld dacht ik, maar we kwamen vanaf het begin geweldig goed overeen. Ik heb dat nog wel eens meegemaakt, maar dacht nooit dat het zich nog zou herhalen in mijn ietwat oudere dag. Nee, bejaard noem noem ik mezelf niet, dat is voor binnen veertig jaar, en vandaag , al zeg ik het zelf, voel ik me nog een pak jonger als anders, en enthousiast, iets dat al wel een tijdje geleden is. Pas op, ik kan dat ook zijn als ik een ijskarretje hoor, maar dit is toch nog net wat anders.
Ik raak nog maar heel lichtjes de knop van de deurbel en daar klinkt achter de voordeur al een gans
orkest. Bijna geluidloos gaat de deur open en daar staat ze, mijn mooie lieve lentekoningin. Ze buigt zich lichtjes, ik sta nog voor de dorpel, en ik kus haar beheerst op haar wang. Ik krijg meteen een kus weerom, vol op de mond en krijg het gevoel dat ik daarna naar binnen zweef, want ik heb gewoon geen benul van mijn eerste stappen.
Als er ondertussen iemand zin heeft gekregen in een koel drankje, of een frisco, haal maar he, dit verhaal loopt niet weg.
Ik volg haar door de brede gang naar haar zitkamer, en onderweg komen de eerste vraagjes al in me op. “Drankje”, vraagt ze met een innemende glimlacht, en ik zeg, ontwakend uit mijn “eerstezoenroes”, “ja, doe maar wat”. Ze schenkt ons een ruim glas bubbels in, en zet zich dan bij mij neer op de uitermate luxueuze canapé. “Ben je iets bijgekomen?”, durf ik te vragen, en gelukkig
levert het mij niet meteen een messteek op.
“Ja, wat wil je lieverd? Ik zit hier al een paar jaartjes alleen en ik zoek in alles troost”. Welja, dacht ik, in alles zal wel wat overdreven zijn, maar in de koel- of koekjeskast is ze vast wel goed thuis.
Nu moet ik wel eerlijk toegeven, ze was nog altijd even lief als toen ik haar alleen van de foto’s kende, en haar lach klonk nog altijd net zo vrolijk als aan de telefoon. Maar die jeans, dat kleedje of die bikini, nee, daar was ik wel zeker van, daar geraakte ze zeker niet meer in.
Toen ze een half uurtje later, na al heel wat schaterlachmomenten voorstelde om eens samen in de jacuzzi te stappen heb ik dan ook geen seconde getwijfeld. Zij vertelde over hoe ze al die extra kilootjes had vergaard en ik vertelde over de mijne , en eerlijk als we waren, het kwam niet door corona. Daar moesten we beiden eens hartelijk om lachen.
We hebben ons geamuseerd, niet te geloven. Als je ons bezig had gezien, je had vast gedacht , “dat is een gelukkig stelletje dat helemaal op elkaar is ingespeeld”. Elkaar kunnen aanvaarden zoals je bent, mogen zijn zoals je altijd bent, samen lachen om dezelfde dingen. Wie gaat er dan zeuren over die paar kilo hier en daar?
We hebben samen van een heerlijk dineetje genoten, heel bourgondisch, en de dag afgesloten bij een buitenvuurtje, met een wijntje er bij.
Het was de beste en gezelligste date ooit, die pas eindigde toen de ochtendzon met uit dromenland haalde.
Maar ooit beleef ik hem echt, daar ben ik van overtuigd, en jacuzzi of niet, lachen zullen we .
Potjandorie , die corona toestanden blijven maar duren, en dus besloot ik, na overleg met overzijde, om het er toch maar op te wagen om elkaar eens te ontmoeten. we hadden immers al zoveel gemaild, gebeld en dan moet je op zeker moment de volgende stap durven zetten, virus of geen virus. Daarbij, mijn date had me verzekerd dat er bij haar nergens een virus aanwezig was. Hoe zou dat ook maar kunnen,
zij had immers een goedbetaalde poetsvrouw. Ja, in de kranten lees je dan wel dat dat vermaledijde virus overal zit tegenwoordig,maar die uitgevers willen hogere oplagen, dus hoe meer paniek en hysterie, hoe liever.
Dus, niks om je zorgen over te maken die dag. We hadden het al vaak over onze gemeenschappelijke interesses gehad, en het zou dus al raar moeten lopen om het geen aangename ontmoeting te laten worden.
Het was ook nog eens stralend weer, echt een dag om buiten te genieten, dus ik kleedde me naar omstandigheden.
Beetje nonchalante vrijetijdskleding, waar je gerust eens mee op 't gras durft gaan liggen, genietend van een stralend lentezonnetje. Ik mocht echt wel vroeg komen, dat had ze het liefst, want de dag zou zo al snel genoeg passeren, zei ze me. Daar had ze wel een punt, want als het gezellig is vliegt de tijd meestal. Helemaal tegengesteld aan de vroegere nare klussen die jouw baas je wel eens liet doen, en waardoor het leek alsof de dag een eeuwigheid duurde.
Ik moest niet aanbellen, maar gewoon meteen naar achter lopen had Els,(fictief, denk ik ) de gastvrouw, me verteld. Dus zo maar gedaan, en ik kom net de hoek om, zie ik haar in overall aan 't werk in de tuin. Een grote tuin, en het viel me meteen op dat daar al een paar jaartjes niet al te veel meer was in gebeurd. Omdat iemand stilletjes benaderen kan leiden tot rare, soms ongezonde toestanden riep ik al maar meteen, hallo, goed volk hier. Els draaide zich schijnbaar moeizaam om en ik keek recht in een stel van de droefste ogen die ik ooit in heel mijn toch al redelijk lange leven zag. Je zou meteen denken, die is een oorbel kwijt hier in de tuin, zo erg leek het minstens.
Ach Banoentje, sorry dat ik je zo ontvang, maar ik dacht, ik ga nog even verder werken in de tuin, tot je er bent.
Je weet, een vrouw alleen heeft het niet onder de markt, en wij zijn ook bijlange niet zo stoer en sterk al jullie.
Met dat laatste had ze zeker een punt, maar ik dacht al dadelijk bij mezelf, Banoen, jezelf niet laten doen, want hier wordt verdorie een stukje theater gespeeld dat zijn gelijke alleen kent in duurbetaalde etablissementen.
Ja Els, ik versta dat wel, wij zijn inderdaad sterker, maar dat wil niet zeggen dat jullie vrouwen dan niet slimmer mogen zijn he. Je moet maar zo denken, met verstand bereik je vaak meer dan met brute kracht. Wat ben je eigenlijk aan het doen dat je er zo onder kreunt. Tja, soms krijg ik echt compassie als een vrouw kreunt, maar deze keer bleef het zo maar achterwege.
Wel, ik ben hier al een hele tijd netels aan 't verwijderen met de riek, maar dat is verdorie wel echt te zwaar werk voor een vrouw. Wel, toon dan eens hoe je het doet , vroeg ik, en Els, volledig opgaand in haar rol stak de riek zo diep als 't maar kon de grond in en probeerde toen een zode op te tillen. Nee Banoen, dat lukt me echt niet als vrouw. 'tIs mannenwerk, dat zie je zo. Maar nee, meiske, wacht, ik zal het een keer voordoen en meteen gritste ik de riek uit haar handen en stak die zo'n vijf cm de grond in. Kijk, dat is diep genoeg voor de eerste stap, en zo schud je de boel vanzelf los. Kom, probeer eens een keertje. Els probeerde, en na navolging van mijn raad en niet aflatende bemoediging kwam de eerste pol zonder veel moeite los. Zie je nu wel dat je het kan. Nu moet je even flink doorgaan, zodat je de techniek op korte tijd goed onderhanden krijgt. Ik ben trots op je. En ja verdorie, ze deed een tijdje voort , tot ik vond dat het tijd was voor nog wat meer goede raad.
Wel Els, dat gaat al een heel eind de goede richting uit, maar het is ook belangrijk dat je op tijd en genoeg drinkt als je in de tuin werkt. Zeker bij een heerlijk weertje als vandaag. Water is voor bij 't werk de beste dorstlesser, maar doe mij maar een biertje. Ha ja, van raad geven krijgt een mens ook dorst.
Met mijn fris pintje in de hand was ik dadelijk weer in staat om nog meer goede raad te geven.
Kijk Els, nu mag je zeker niet te lang blijven stilstaan, want dan verstijven de spieren en dat willen we echt niet hebben he. Ja, die netels waren er na drie pintjes allemaal uit, en toen had ik al wel weer een ander paar truken uitgelegd, want ze moest de klimrozen nog snoeien, het gazon diende dringend geverticuteerd te worden, en zo waren er weer snel enkele uren voorbij.
Ik heb Els ook nog kunnen overtuigen dat een stevige maaltijd echt wel onontbeerlijk was bij zo'n werk, dus heeft ze zich tijdens de middag nog even extra gehaast om voor ons tweetjes iets te bereiden.Ik vond het wel gezellig, zo'n onvoorspelde werk-date. We hebben samen nog een tijdje voortgewerkt in de tuin, Els met de handen, ik gaf advies, en zo rond een uur of vier begon je 't verschil al duidelijk te merken, aan de tuin, maar ook aan Els.
De tuin fleurde beetje bij beetje op, wat je van Els helemaal niet kon zeggen. Welja, ik wist stiekem maar al te goed dat ze mij die werkjes in de handen wou duwen, maar ik had ook wel door dat ze te trots was om zoiets ook maar in het minst te laten blijken.
Een paar jaar vroeger en ik was er ingetuind, geef ik grif toe, maar hoe ouder ik wordt, hoe sneller ik ze door heb. Ik kan je wel vertellen dat ik er achteraf niet meer moest terugkeren.Ik heb gehoord dat ze de truuk nog een paar keer heeft geprobeerd en dan toch maar wat kleiner is gaan wonen. Ja, soms is daten maar voor één van de twee plezant. Het is wat het is. ;-))
Nu heb ik een paar dagen geleden toch wel een heel straf verhaal horen vertellen door een oude kennis en ik moet zeggen, ik was er heel blij mee want ik zat al een tijdje met een writersblock, je weet wel, zo'n moment dat je gewoon geen woord op papier krijgt ook al duim je dag en nacht aan één stuk door.
Kom nu hieronder niet af met een reactie van “dat kan niet, zoiets is onmogelijk”, want eerlijk gezegd, die kennis heeft echt niet genoeg fantasie om dat zomaar te verzinnen, dat weet ik wel zeker.
Dus...Het is corona tijd en Wannes (fictief, alweer), de fictieve voorzitter van de fictieve “red het groen” afdeling van onze gemeente is weer eens op wandel langs een bosweg waar er regelmatig wat gedumpt wordt door enkele ijverige sluikstorters. In de ene hand zijn grijpstok, in de andere een zak, waar met uiterste precisie al de rommel in wordt gemikt die Wannes langs de kant ziet liggen.
Zo is die zak alweer bijna vol, en terwijl Wannes aanstalten maakt om om te keren, want met volle zak verder gaan heeft geen zin, begrijpt u vast wel, ziet hij een paar meter verder een fles liggen en flessen laat je nooit zomaar liggen, veel te gevaarlijk.
Hij raapt de fles op en merkt dat er nog een bodempje licht amberkleurige vloeistof in zit. Nieuwsgierig draait Wannes de dop van de fles en ruikt voorzichtig aan de fleshals. Cognac, zegt hij luid op, geen twijfel mogelijk. Weer brengt hij de fles bij zijn neus en snuift nu wat steviger door.
Hola!!! Klinkt het plots met hevige galm door het bos. “Wil je me dood man! Laat me los, of ik verbouw die neus vanbinnen!” Wannes , totaal verrast, stopt ogenblikkelijk zijn snuiven en dan ziet hij een lichtgrijze wolk uit zijn neus komen. Langzaam vormt die nevel zich tot een grillige gedaante, wel ja, laat het ons een geest noemen, moeilijker moeten we het niet maken.
“Nu had u verdorie geluk dat ik dronken ben manneke,” roept de geest. “Ik had u anders meteen omgetoverd in een steriele bosmier.”
Nu had ik hier kunnen vermelden dat Wannes hevig schrok, maar jullie, als volwassenen , weten dat zo ook wel, dus daar hoef ik niet ene letter aan te besteden. Wat er volgt weten sommigen onder jullie waarschijnlijk ook al wel, maar voor die ene die het toch niet weet ga ik het verhaal helemaal vertellen. Tweede reden waarom ik verder ga, ik schrijf graag minstens een A-viertje vol, dan lijkt het toch meer alsof ik echt gewerkt heb aan deze blog. Derde reden; ik weet zelf nog niet wat er allemaal nog komt en ben ook wel een beetje nieuwsgierig.
“Maar”, sprak de geest ietwat minzamer, terwijl Wannes van verbazing even tegen een boom was gaan zitten, “u hebt me wel uit die fles bevrijd, waar ik verdorie alweer een jaar zat in opgesloten door ene slimmerik die mij serieus bedrogen heeft. Die liet me los, kreeg en wens en mocht zelfs meedrinken, maar toen ik zelf een slokje nam duwde die leperd de stop weer op de fles. Dus, als beloning kan ik u niet minder aanbieden, maar ik waarschuw je wel, lap mij niet hetzelfde als dat manneke of ge gaat er van weten.”
Wannes, al een beetje bekomen van de grootste schrik, krabt efkes in zijn haar, wel ja, in zijn wenkbrauwen , want verder is hij kaal, en komt er dan eindelijk toch toe van te praten, al is het wel een beetje schokkerig, maar wat wil je, hoe kan een mens nog harder schrikken dan bij het zien en horen van een geest? Je zou naast uw schoonmoeder kunnen ontwaken, dat is natuurlijk nog erger schrikken.
“Mag ik wensen wat ik maar wil mijnheer de geest? “ “Ja dat mag u , maar met uitzondering van zaken die mij in een fles doen belanden”, sprak de geest.
“Goed, dan weet ik al wat ik ga wensen” zegt Wannes. “Ik wil een gratis abonnement van twaalf maanden bij vijftig plus en daten met al de knapste vrouwen die daar ingeschreven zijn”.
“Mijn beste vriend”, sprak weer de geest, “dat zijn eigenlijk twee vragen, maar omdat ik vandaag in een uitzonderlijke goede bui ben, laat ik ze beiden in vervulling gaan. Neem die fles mee naar huis, en wanneer je er met een theelepeltje op tikt zullen uw wensen in vervulling gaan. Tik na een jaar nog eens, dan kom ik langs om uw relaas te horen over uw avonturen op vijftig plus.”
Wannes sprong recht en kon niet vlug genoeg thuis zijn. Hoeveel jaren het geleden was dat hij nog zo hard had gelopen wist hij zelf al niet meer, maar vandaag ging het hem verbazend goed af.
Thuisgekomen tikte hij meteen met de schoonste theelepel die hij had op de fles en ging meteen de pc aan en kijk verdorie, er stonden al wel vijventwintig berichten met “ die vindt u leuk en die vindt u leuk”, wel ja, je weet wel zoiets waar de meeste mannen hier jaren op wachten zonder resultaat. Wannes keek zich de ogen uit naar al dat schoons dat met hem op stap wou en dacht, “ik begin verdorie met de allerknapste” en zo gezegd, zo gedaan. Ik zou haar naam hier kunnen vermelden, maar daar komt alleen miserie van, dus dat laat ik maar.
Wannes had een chique restaurantje uitgekozen want hij wou echt goed uitpakken. Er werd heerlijk gegeten en gedronken, Wannes was echt in zijn nopjes met het gezelschap en droomde al van een toekomst , samen met zijn ongelooflijk knappe date.
Tot de rekening kwam. Twaalfduizend zeshonderdachtenvijftig euro en 99 cent. Wannes trok zo bleek weg, nog bleker dan je zou worden als je tussen uw schoonmoeder en haar moeder zou ontwaken, en zijn mond viel open van totale verbazing. De ober werd er bijgeroepen, om enige uitleg te verschaffen, maar die wist niet beter dan dat het bedrag ook met Visa betaald mocht worden.
Het werd allemaal wat zwart voor de ogen van de arme Wannes en hij wou nog maar één ding, zo vlug mogelijk naar huis.
Thuisgekomen zonk hij moedeloos neer op een stoel en staarde somber voor zich uit. Wie hem op dat moment had kunnen zien zou er vast van overtuigd geweest zijn dat de man al overleden was. Zo bleek. Dan kreeg hij plots de fles in de gaten, die nog op de tafel stond en begon er meteen met de theelepel op te rammelen.
“Hela, hela, zal 't gaan ja!” klonk er plots door de kamer. “Het jaar is nog niet om hé, waarom roep je me? “ Wannes deed, alweer stotterend, zijn verhaal en vroeg aan de geest hoe dat in hemelsnaam toch mogelijk was dat hij zoveel moest betalen.
“Wel”, sprak de geest, “dat zal ik eens heel eenvoudig uitleggen. Een jaar geleden zat ik nog in die fles, ze zat nog halfvol Cognac, dus ik had nog niet dadelijk zin om er uit te komen. Maar toen moest ik verdorie plots plassen en dat wou ik echt niet in die fles doen want dan was al die heerlijke drank naar de bliksem. Gelukkig kwam er toen een wandelaar voorbij, die net als u de fles opraapte en mij er uitliet zodat ik efkes tegen een boom kon zweven. Man, dat deed zo'n deugd dat ik die mens ook een wens liet doen en ik weet nog heel goed wat die wens was. Die man wou met het vriendinnetje dat hij uitkoos op vijftig plus twintig keer uitbundig gaan dineren met de allerbeste wijnen er bij. De rekening zou betaald worden door de volgende die een wens zou doen, en jammer genoeg was jij dat , mijnheer Wannes.”
“Dat was verdorie echt wel een slimmerik”zei Wannes, “veel slimmer dan ik verdorie. Ken je soms zijn naam ook nog heer geest? “ “ja, natuurlijk ken ik die nog, zo'n man vergeet je niet zo snel. Zijn naam was Banoen”.
Je ziet, beste mensen, wees voorzichtig met wat je wenst want onbezonnen ergens aan beginnen kan verdorie raar uitdraaien.
Gezien mijn interesse in wat de vrouw steeds weer naar een man drijft, ondanks vaak slechte ervaringen, heb ik de laatste tijd enkele”virtuele”, dus smetvrije interviews gehad met enkele vrouwen uit de hogere klasse, en natuurlijk ook met een gewone werkmansvrouw, al weet ik niet of
eerstgenoemden het ten volle zullen appreciëren, dat hun woorden hier te samen met die van het gewone volk verkondigd worden. Mais, ça ne me dérangera pas. (mijn beste Frans, schoon he ;-) )
Mijn eerste gesprek is met een dame, die, naar eigen zeggen afkomstig is van oude adel. Dat oude merk ik meteen, maar dat adellijke zit beter verscholen, veel beter. Ik ga haar hier de fictieve naam, mevrouw Emmer geven, want emmeren kon ze wel. Het was ook een beetje moeilijk om haar volledige adellijke naam hier te vermelden want daarmee was een A-viertje al bijna gevuld, en mijn blogje klaar, zonder veel verhaal. Mevrouw Emmer is al enkele weken weduwe en het alleen zijn begint haar nu toch wel echt zwaar te wegen. Maar...laat ons aan het interview beginnen.
“Mevrouw Emmer, kan je me even in het kort vertellen hoe uw man was, wat hij voor u betekende?” “Kijk, mijnheer, wij mensen uit de betere kringen houden er gewoonlijk aan om niets naar buiten te brengen. Het volk hoeft niet te weten hoe wij leven, want er is al afgunst genoeg op de wereld, maar voor u , mijnheer banoen, wil ik graag een uitzondering maken omdat dit gesprek misschien ook wel kan leiden naar een nieuwe man , en een nieuw leven voor mij(snik).
“Mijn man zaliger was er niet vaak voor mij, we zijn daardoor wel wat vervreemd geraakt en ik heb dan ook niet geweend op zijn begrafenis. Wel ja, wel eventjes, maar dat was niet om hem. Ik had gewoon honger. Het was nl. altijd zo dat mijn man zaliger me elke ochtend ontbijt op bed bracht, en dat was één van de weinige momenten dat ik hem gedurende de dag zag, buiten de lunch en het avonddiner. De eerste dagen na zijn dood heb ik geen hap door de keel gekregen. Niet omdat het me niet smaakte, maar gewoon omdat er niemand mij wat bracht. Mijn man kon goed koken, dat had mijn moeder zaliger hem al geleerd voor we trouwden. Ook wassen, strijken, kuisen en hovenieren deed hij als de beste, ook weer dankzij moeder. Ik heb er altijd op toegezien dat hij het allemaal met liefde deed, en kijk, als zo'n man je dan ontvalt, dan ben je verdrietig, heel verdrietig, ook al ben je van adel, want het overvalt je en maakt je bang. Wie gaat er voor mijn eten zorgen, wie wast en strijkt mijn garderobe?
Zoveel zorgen ineens mijnheer banoen, je begrijpt, dat is haast niet te vatten voor een dame als ik, en daarom wil ik heel graag weer een liefhebbende man, maar wel met de zelfde vaardigheden dan mijn Hendricus.”
Schrijnend verhaal, beste lezers, en ik mag hier nog mededelen dat ik gelukkig met een propere zakdoek (een virtuele) van huis was gegaan, zodat ze toch nog iets had om haar neus te snuiten bij zoveel verdriet.
Als er hier eventueel, en ik zeg eventueel, het is geen rekrutering maar gewoon een even polsen, nog ergens een naïeve man is die aan haar wensen kan voldoen, dan mag je me dat gerust laten weten, liefst wel zo vlug mogelijk want mevrouw Emmer is wel heel erg aan het vermageren, ze is al zeker een emmertje water aan gewicht verloren. U kan haar uw talenten tonen tijdens een stageperiode van zeven dagen, waarbij u weliswaar niet vergoed wordt , maar het is wel een buitenkans om ook eens in adellijke kring te vertoeven. Zeg nu zelf, aanlokkelijk toch?
Tot zo ver het eerste relaas.
Mijn tweede gesprek, en ik dacht, laat me nu maar eens een volkse vrouw nemen die al enkele relaties heeft gehad en aldus weet waar de klepel hangt, hoe het klokkenspel klinkt en hoe je leert samen te leven met een heel gewone vent, je weet wel, van het type dat zijne sjoe op tijd ne keer goed laat zien wie er eigenlijk den baas is in huis. Ik heb gekozen voor Marina ( fictief! ), een vrouw uit één stuk, (op 't eerste zicht toch) met alles er op en er aan wat een man maar wil. Handen om te werken, voeten om naar de winkel te gaan, een mond om te zwijgen, oren om te luisteren (lees, gehoorzamen) je kent het wel. Nee? Ken je 't niet? Gelukkig maar. Nu zit er bij een voorstelling normaal ergens in de zaal een vrouw fel ja te knikken om te beamen dat ze er alles van kent, en die laat ik me dan helpen, maar hier moet ik het volledig op eigen kracht doen, met gratis overuren en nog onderbetaald ook, als ik zie wat Humo kwijt wil aan een kolommetje. U merkt wel beste lezer, het verdriet van mevrouw emmer heeft me nog niet losgelaten, maar, laat ons bij het onderwerp blijven.
Ik bel aan bij Marina(weer virtueel, wat toch wel makkelijk is, eens je het gewend bent) en nog geen tien seconden later gaat de voordeur al open. Dag Meniër, veur wa ist? Ha , veur de intervjoe he Martine, antwoord ik beleefd. O joa, da zennekik al vergete se, mor kom binne. Voor de lezers van adellijke afstamming heb ik het relaas vanaf hier maar vertaald naar het ABN, zodat die ook mee kunnen. Et pour le Wallons la même chose.
Vertel eens mijnheer banoen, wat had je graag willen weten? Wel Martine, ik hoor regelmatig vertellen dat vrouwen, hoewel ze heel verstandige wezens zijn, er toch altijd weer in slagen om op de verkeerde man te vallen, en volgens onze eerdere briefwisseling heb jij daar meer dan voldoende ervaring mee. Als je dat maar weet banoentje. Kijk eens, u lijkt me wel een lieve man, heb je soms iemand? Nee Martine, momenteel niet... en dat antwoord is al genoeg om Martine een meter naar me toe te laten schuiven. Wel, lekker stuk, ik zal je eens wat vertellen, maar dat blijft wel onder ons hé. Natuurlijk blijft dat onder ons, zeg ik, er niet bijvertellend met hoeveel ons eigenlijk is. Jullie, de lezers horen toch ook bij ons, of niet? Toen ik zestien jaar was leerde ik Johnnie kennen, die was achtendertig en was zo slim dat ik er direct voor gevallen ben. 't spijtige is dat ik , eens gevallen, te lang ben blijven liggen en even later waren we met drie. Nu was Johnnie een heel goede vader, die zijn zoon zoveel goede raad gaf dat die op zijn twaalf al niet meer naar school hoefde, zo slim was die toen al. Op zijn achttien mocht hij in de gevangenis gaan werken, volledig intern wel, en volgens Johnnie zou hij daar wel een paar stielen bij leren. Mijn ventje was wel heel verdrietig toen ons zoontje niet meer naar huis kwam wegens te druk op 't werk, en is toen opnieuw aan de drank geraakt, en dat nadat hij al bijna een halve dag droog stond. Soms mocht ik zelfs meegaan naar die gezellige pup en hela, daar kwam schoon volk man. Daar leerde ik Gerard (fictief !)kennen. Mannekes, dat was den beste vrijer die ik ooit heb gekend. Ook een heel lieve want voor elke keer dat hij met zijn vrouw vree, deed hij dat met mij twee keer. Ik lag bij hem in de bovenste schuif joenkske, maar ook wel in zijn bed natuurlijk. (Ja, in een schuifke doe je niet veel ).
Mannekes, dat is hier aan 't uitlopen he seg. Ik vraag me al af hoe lang een blog wel mag zijn. Hopelijk een stuk langer dan mijn profiel, want dat kreeg ik nog niet eens half af. Anders was ik hier al lang weg geraakt, zeker weten.
Maar, terug naar Martine. Zeg eens banoentje schat, (hela) wat denk je als je zo naar mij kijkt, en ze staat op en draait twee keer rond. Wel, ik zou denken dat de zomer dit jaar vroeg is begonnen Martientje. Ja, het is er geen die het vlug koud heeft, dat zie je zo. Wel, zo was ik ook gekleed, de laatste keer dat ik Gerard heb gezien. Johnnie betrapte ons en nu zijn ze beiden op bezoek bij mijn zoontje. Nu zit ik hier, eenzaam en verlaten en ik zou zo graag weer een goeie , verstandige man als Johnnie vinden, want alleen is maar alleen he, mijn lekker bananeke. Ja Martine, dat moet moeilijk zijn, en als ik er iets aan kon doen, onmiddellijk , maar ik ben bijlange niet zo slim als de Johnnie. Ik zou mijne zoon nooit binnen krijgen in de gevangenis. Ja zegt ze nog, zo verstandig ben je misschien wel niet, maar je bent wel een heel knap stuk. Tja, daar heeft ze wel ergens gelijk in.( in een blog mag dat)
Wel Martine, het was me heel aangenaam om even met jou te mogen praten en ik denk dat je niet zo heel lang alleen gaat zijn want ik ga op vijftig plus wat vertellen over jou, en ik ben er honderd procent zeker van dat er genoeg kandidaten zijn , verstandige kandidaten, die jou wel eens willen ontmoeten. Zo verlaat ik Martine, buiten de lippenstift afvegend , en ja beste lezers, vooral aan de mannen dan, help eens iemand uit de nood he. Ik weet heel zeker dat er hier zijn die haar willen helpen. Het is een goeike hoor, maar ze kan zo slecht van een man afblijven . Niet te doen.
Er was eens....zo beginnen vele sprookjes, maar dit sprookje beste mensen, speelt zich in het heden af. Laat ons, de gebroeders Grimm indachtig, proberen er iets fabelachtig van te maken, klaar voor verfilming door Disney.
Er is, of beter, er zijn op heel de wereld veel Corona's en Covids. Heel anders dan Romeo en Juliette, Bonnie en Clyde, die uniek waren. We horen en lezen er alle dagen over , en toch, wie kent ze, wie weet wat ze doen , hoe brengen ze hun dag door.
Nu heb ik laatst gelezen dat al wat je niet kent en waar je niks over vind, zich meestal verbergt op het dark web. Dus heb ik de ajuinbrowser maar even gedownload en ben, met de zaklamp in de hand en een zak reservebatterijen van Duracell, het dark web ingedoken, met leren vest, Paul Jambers achterna.
Gezien die C&C overal op de wereld voor komen, dacht ik ook wel iets te vinden in 't Nederlands, of op zijn minst toch iets in 't Aanwaarps, en ja, net na 't vervangen van de eerste batterijtjes was het zo ver. Een chatbox vol met C&C 'kes. De naam van die box; 1+ dating.
Potverdorie, dacht ik meteen, nogal wiedes dat die zich zo snel voortplanten. Je kan je voorstellen; die hebben nog geen traditie van verkennende gesprekken, voorzichtig de ander proberen te versieren , nee, die praten twee seconden en lap, ja, ik moet er geen tekeningske bij maken zeker?
Nu wil ik best geloven dat er hier op vijftig plus nog maagden aanwezig zijn (nee, niet naar sterrenbeeld), maar die corona's zijn amper geboren of ze verliezen hun maagdelijkheid al.
De jaren van jeugd en puberen, dat is er voor hen niet bij. Nee, die worden geboren en krijgen al meteen de volle verantwoordelijkheden van de volwassenen toe bediend, kroost incluis.
Die vermenigvuldigen zich niet uit liefde, maar omdat ze niet beter weten want van voorlichting heb ik helemaal niets kunnen vinden op dat web, al was er licht genoeg, dankzij mijn duracellekes.
De enige onderwerpen waar er op 1+ dating over gesproken werd was daten en levensbehoud. Daten;” Covid zoekt actieve Corina voor avontuurlijke momenten.” Waarop Corina”, hoi Covid, mijn adres is Marina, Wipstraat 1 te A. Ik ontvang zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen”.
Ja, daar kunnen alleen ongelukjes van voortkomen.
Het staat op die chatbox ook vol advertenties. Volgens mij hebben die C&C 's hun eigen Google.
Meeste advertenties gaan over woonruimte te huur, want niemand van de C&C wil nog graag op een oude mens wonen, aangezien daar kortelings volop verdelgingsmiddelen worden ingespoten.
Eigenlijk, als je zo een tijdje wat blijft lezen wat die allemaal aan het hoofd hebben, dan mogen wij nog niet klagen. Nee, je zou er verdorie medelijden mee krijgen. Een virus heeft een veel slechter leven dan de meesten onder ons, zonder plezante jeugd of rustige oude dag.
Nu heb ik, in navolging van Brigitte Bardot , me voorgenomen om deze populatie toch enige kans op overleven te bezorgen, al zijn daar , in tegenstelling tot wat bij de zeehonden gebruikelijk is, wel zeer strenge voorwaarden aan verbonden.
Er is, al langer dan vandaag een heel goed plan uitgewerkt voor de straatkatten. Vangen,
castreren of steriliseren, waarna ze weer losgelaten worden. Zelfde moet perfect kunnen voor de C&C 'kes.
Ik heb daarom de minister van algemeen welzijn reeds aangeschreven en ontving ook al een antwoord waarin ik hartelijk werd bedankt voor de hulp, want zelf zaten ze nu al meer dan een jaar met de handen in het haar naar een uitweg te zoeken.
Laat ons hopen dat we hiermee onze zustersite 1+ dating van een faillissement kunnen redden en we binnenkort, na uitvoering van het C&C geboortebeperkingsplan, we eindelijk vredig kunnen samenleven.
Vraag van een vroege lezer; Is er leven na Covid? Niet als hij gekastreerd is. ;-)
Wij danken u van harte voor het lezen van deze wetenschappelijke bijdrage over de zustersite van vijftig plus.
Zoveel mensen, zoveel sloten. Ieder heeft zijn eigen code.
Nu is het al moeilijk om iemands vertrouwen te winnen als je die persoon in levende lijve ontmoet, maar hier, waar er enkel dat berichten boxje is, ligt de lat nog een stuk hoger, en nee, hier doen we niet aan herexamens, het is erop of eronder, zonder pardon. (figuurlijk hé... ML )
Wie vroeger vaak naar Ivanhoe heeft gekeken plukt daar nu de vruchten van. Daar werd het duidelijk getoond , dat wie een kasteel in wil nemen, zich degelijk dient voor te bereiden. Wie zomaar binnen denkt te kunnen lopen krijgt gegarandeerd een pan hete olie over zich heen gestort.
Dus, wees listig, en verzin wat, zoals eeuwen daarvoor, met het paard van Troje werd gedaan.
Leer je iemand kennen rond zes December, verkleed jezelf als sinterklaas, en je mag zonder probleem binnen. Hetzelfde bij Kerst.
Wie één voet tussen de deur krijgt is al half binnen zegt men vaak. Kijk, dat moest men bij mijn grootmoeder niet proberen weet ik nog, want het enige dat het je opleverde was een mooie plaaster, en zes weken met krukken. Die leurder kwam nooit meer bij haar langs.
Ook niet zomaar op dat deurtje bonken als een postbode na twaalf uur 's middags, die al thuis had willen zijn, maar wees aardig en schrijf een mooi briefje. Niet dat het een garantie is tot succes, maar heel misschien haal je zo al één van de drie grendels los.
Nu zijn er misschien mensen die niet zo vlot zijn in die dingen, of die misschien even TE glad binnen willen slippen. Laat ons eens even wat typische openingszinnen bekijken waarbij je bijna zeker de deur tegen je neus krijgt. We gaan een fictieve, ik herhaal, een fictieve naam gebruiken om het een beetje makkelijk te maken.
De eerste voetklem: het standaardberichtje;” Dag Katrien, ik heb jouw profiel gelezen en wil graag met jou in contact komen”. Dat kan en mag al eens verzonden worden door de vrouwen. Het is een beloftevolle hint voor de mannen.
Wordt het gebruikt door een man heeft het een averechts effect. Nogal wiedes. Wie hier te gierig is om een abo te nemen, die gaat bij een date, en waarschijnlijk ook daarna, niet verder dan ieder juist zijn eigen verbruik betalen. Trakteren kent zo'n man niet, of het moet zijn richting uitkomen.
Ook volgende openingszin levert je gegarandeerd een “keer terug naar start, zonder vierduizend frank te ontvangen”op. “ Dag Katrientje(1), je bent te dik maar je hebt wel schoon oogskes. “
(1)Hier gaat het verkleinwoordje niets meer redden.
Nog iets; doen of je al twintig jaar getrouwd bent. “ Seg Katrien, ik heb alles al geregeld voor een stapke in de wereld, aanstaande Vrijdag. Je moet niks speciaals en ook niet teveel aantrekken op die dag. Geef uw adres nog efkes, kan kom ik je oppikken om zeven uur. Ik blijf wel logeren , maar dat zal voor u wel geen probleem zijn he schatje”. Lief he. Moest, al schrijf ik het zelf, toch een traantje wegpinken van ontroering.
Nu we het toch aangeroerd hebben; ontroering, oftewel medelijden. Mannekes, als er nu één manier is waarbij je zeker mag zijn dat je er nog een trap onder uw “jeweetwel” bijkrijgt, dan is het wel medelijden opwekken. “Liefste Katrien, ik hou al heel veel van jou, al heb ik je nog niet naakt gezien. Ik kan niet meer leven zonder jou. Redt mij aub. Als je mij niet wil spring ik op mijn fiets en rij naar het Albertkanaal. Gegarandeerd dat je verzuipt he.
Laat ons als afsluiter er nog eentje bijdoen. Laatste maar zeker niet de kleinste flater.
Type Johnny; de macho, de patser, die zijn boterham belegd met kasseien.
“Hey Katrien sjoe, 't is goe dak a hier vind. Ga za precies een kieke zonder kop. Alé, ik zal ma is ne kier over a ontferme se joengske. Ga goat er een ferm lap oep veuroat goan as ge ba ma meugt blave. Kom mor van di parking af dinkske, en zet a oep de schoët van den Johnny.
Ja, nu ik er goed over heb nagedacht, moet ik mezelf wel een klein beetje corrigeren. Ik heb er alvast al wel ééntje gekend aan wie de Johnny dat geen twee keer moet zeggen, maar ik zou er mezelf toch maar sterk van onthouden om dezelfde tactiek te gebruiken.
Dit zijn zo maar een paar voorbeeldjes en jullie zullen er vast nog een heleboel aan toe kunnen voegen, maar ik heb weer het aantal regels bereikt waarop ik gewoonlijk zeg, “ 't zal wel goed zijn zo”. Tot de volgende.
Ps. als er iemand nog een schoon voorbeeld heeft hoe het niet moet, er is hieronder nog heel veel plaats om ons dat te vertellen. Ik wil altijd nog wel wat bij leren, dan geraak ik hier misschien ooit ook nog weg. ;-))))))
Ha...mooi kleurtje, dat blauw. Behalve, ja, behalve als je een blauwtje loopt. Dan wordt die kleur ineens zoveel donkerder, bijna zwart.
Wie nooit het fenomeen heeft meegemaakt weet niet wat hij/zij mist, maar ik denk dat het maar een heel kleine schare is die dat mogen zeggen. Moeten we jaloers zijn op die mensen? Bijlange niet.
De meesten van hen waren waarschijnlijk al van jongs af niet erg avontuurlijk aangelegd en een beetje voorzichtig. Die bleven bij hun allereerste lief, of bij moeder, uit veiligheid, puur geluk kan ook, maar wie wou er vroeger nu niet eerst enkele proberen om daarna zeker te zijn dat je wel de goede keus had gemaakt uiteindelijk. Mij hebben ze verdorie ook uitgetest, maar ja, ik was redelijk gewillig moet ik toegeven. Ik heb er geen trauma's aan overgehouden en droom niet iedere nacht van schone meiskes die me willen versieren. Nee, niks horror in mijn dromen. Ik droom altijd van werken, en daarom sta ik 's morgens doodmoe op en ben ik blij dat ik weer wat kan uitrusten.
De blauwtjes van vroeger, wie maalt er nog om. Iedereen, bijna iedereen toch, vond uiteindelijk wel iemand om mee te trouwen. De ene werd gekozen uit liefde, de andere omdat het “van moeten
was”, wat dan weer kwam door een overdosis liefde. Maar... we waren van 't straat en er was vanaf dat ringetje om uwe vinger niemand die nog beweerde dat je misschien wel voor de andere kant was, en dat was dan niet de kant waar het gras groener was , nee... nog een andere, maar soit, dat is voorbij, afgesloten, deureke toe. Voor de andere helft van ons land: la porte est fermée.(à clé).
Dan nu in de onvoltooide tegenwoordige tijd. (Wat was zinsontleding toch plezant vroeger).
Hier zitten we nu. Zoveel avonturen verder, het gaan en vermenigvuldig u voorbij, het delen nog maar pas te boven, maar we voelen ons allemaal minstens twintig jaar jonger. Zeker zij die al meer dan een jaar van de herwonnen vrijheid genieten en wat zijn wij heden blij, we hebben vijftig plus ontdekt ondertussen , de o zo grote mand vol lekkers. Veel meer dan zwarte piet ooit in zijne zak kan steken, en we willen allemaal weer smullen, al dat heerlijks, en je wordt er ook niet dik van, al zijn er soms wel enkelen die zich dik maken zonder te snoepen.
Wie van de mensen die hier al iets langer zijn herinnert zich nog hun eerste berichtje, gekregen of verzonden? Dat was toch iets apart. Zeker als er een positief berichtje weer kwam. Er zijn er hier zeker bij die bij zo'n eerste bericht meteen weer dachten, joepie, ik ben opnieuw van 't straat. Maar als het zo makkelijk was, dan bestond de site niet meer. Hier krijgt het gezegde “liefde is een werkwoord” pas echt betekenis. In het zweet des aanschijns zal jij uw partner verdienen. Hoor ik daar iemand zeggen “overdreven”? Dat is dan vast iemand die net is ingeschreven en al één positief berichtje heeft ontvangen. Daar gaan ze hier nog veel aan verdienen. ;-)
Nee het gaat hier niet vanzelf en ook niet meer zoals vroeger. De la bamba doen ze hier niet, een slow wordt hier niet gedraaid. Het is weer helemaal aanpassen en je nieuwe technieken eigen maken om uw kans op succes te vergroten. Hier worden de jongens van de mannen gescheiden , maar niet zoals in het leger, zijn het hier vaak de jongens die met de leukste vrouwen gaan lopen. Of zou ik “meisjes” moeten zeggen.
We lopen hier allemaal ons deel blauwtjes weer op, en de ene verteert het , de ander krijgt er maagproblemen door, maar eens je op deze molen beland is er geen ontsnappen meer aan. Je moet het spel meespelen of je blijft alleen en je zal zien, eelt krijg je niet alleen van 't spitten, maar ook door heel gewoon wat berichtjes te sturen.
Maar... ergens is er die ene met dat speciale tubeke zalf dat alles geneest, plakt en repareert, uw machinerie weer smeert, en daar blijven we halsstarrig naar zoeken. Je moet blijven geloven dat engelen bestaan, en daar wil ik graag aan toevoegen dat ik er al enkele mocht ontmoeten hier. Wel ja, ik zag ze voorbij vliegen. Ik heb eens gelezen dat het met engeltjes net is als met haaien. Zoals de haai verplicht is om te blijven zwemmen omdat hij anders verdrinkt, zo blijft een engeltje altijd vliegen. Waarom? Omdat ze in hun jonge jaren wijsgemaakt zijn dat als een vogeltje, of iets anders dat vliegt, even stil gaat zitten om te rusten, dat er dan wel eens iemand zout op de staart kan strooien en ja, dan kunnen ze niet meer vliegen. Mijn grootvader heeft me dit vroeger ook al verteld, maar hij zei er wel bij dat de pot nog rond het zout moet zitten, en liefst een grote. Echt, die had verbeelding, niet te geloven. Dat zou ik ook wel willen hebben, al brengt het niks op.
Dus, om af te sluiten; misschien is het toch beter om niet voor de engeltjes te gaan, maar voor diegenen die nog een overvloed aan deugnieterij in de oogskes hebben, maar wel oppassen als die een grote pot zout bij zich dragen.
Nu ben ik niet echt iemand die regelmatig voor de tv zit. Het is eerder een zeldzaamheid, dus
dan heb je ook meer kans om eens verrast te worden met iets waarvan je denkt”hoe is het in hemelsnaam mogelijk!”, en ja hoor, pas geleden viel ik in de prijzen. Bij het zesde seizoen !
Een zaterdagavond en ik zit even bij de tv te knoeien met de afstandsbediening. Zoonlief wou per se Netflix voor me regelen en al lukte het op zijn tv zonder enige moeite, mijn tv is al net als ik. Af en toe heeft die zo z'n kuren. Bij een tv is dat voornamelijk lastig, bij mij valt het al bij al meestal goed mee, en is het niet meer dan wat oud zot, maar het plaatje dat vroeger nog bij mijn ouders bij de tv hing, hangt nu toch voor alle veiligheid op mijn rug. “Niet op kloppen!”
Dus...ik probeer een tijdje of ik die Netflix er op krijg, maar aangezien het me eigenlijk niet echt warm maakt hou ik het na korte tijd al bekeken en zap weg. Zo gaat dat als ik de tv aanzet. Zappen en nog eens zappen, vaak van de ene reclame naar de andere super interessante aankooptips. Tot plots...;en daar zal je het hebben ...ik op kanaal vijf terecht kom en wat zie ik? Ja...jullie weten het allemaal al waarschijnlijk, maar voor mij was het een verrassing , nog sterker zelfs dan het wit konijn uit de hoed van Vooruit.
Bloot, en nog meer bloot.”Naked attraction” noemt het programma en het doet zijn naam alle eer aan. Wanneer ik er bij kom toont men net nog maar de benen, en ik heb eigenlijk helemaal geen idee wat er volgt, dus ik denk, even ter plaatse rust banoen..want je weet maar nooit. Goed, nadat de vleeskeurder van dienst heeft gezien dat alle kandidaten inderdaad hun voeten hebben gewassen voor de show begon, mag het luik weer een stuk verder omhoog en HOLA!!! Vijf spaarpotjes in volle glorie worden aan ons voorgeschoteld, en nee, niet met zo'n bedekkend wit streepje, zoals dat vroeger zou gegaan hebben, maar haarscherp en er wordt ook terdege ingezoomd op de details.
Je zou nu kunnen denken “waar is het beheer van vijftig plus eigenlijk nog mee bezig? “ Er zijn er die hier jaren op de site zitten en ze kunnen alleen maar dromen hoe de andere kandidaten ogen
onder al die lagen kledij. Maar eerlijk gezegd, waarschijnlijk gelukkig maar, want even verder in het programma, het luik is nu toch al tot aan de kin, merk je dat de keuring echt verloopt naar maatstaven die we al vele jaren als de ideale hebben opgedrongen gekregen. Het vlees primeert duidelijk op de geest. Wow, die heeft echt mooie borsten en die andere heeft zo'n mooi kontje, je zou jezelf er bij neer leggen en er voor de rest van je leven naar blijven staren. Of toch maar niet, want binnen zoveel jaar gaat ook die mooiste vorm er wel een beetje uit waarschijnlijk, want we hoeven nu ook weer niet op ons allermooist de kist in, al zijn er hier en daar wel ijdeltuiten die dat proberen, meestal om daarna met schade en schande te ondervinden dat het alleen maar uitstel is.
Ondertussen hebben de kandidaten al een zinnetje mogen afratelen, zodat ook hun stem aan de keurder bekend is, maar die heeft eigenlijk teveel werk met zijn ogen om ook met de oren nog bezig te zijn.
Uiteindelijk zijn er nog twee kandidates over en wordt het echt leuk. Ook de vleeskeurder mag nu uit de kleren om te tonen of pieterman wel thuis is. “En...wat denken jullie dames, is die groot genoeg? Gelukkig is het in de opnamestudio blijkbaar redelijk warm, zodat des herens salami nog een beetje ordentelijk te voorschijn komt.
Ten laatste mag hij er eentje uitkiezen waar hij dan , deftig aangekleed zoals het hoort, een date mee heeft en ze vijf weken de tijd krijgen om te zien of het wat wordt. Wat het is hebben ze beiden al gezien, wat het wordt is daardoor zeker niet makkelijker geworden, want mensen zijn nog altijd geen artikel dat je per kilo koopt en de liefste snoet met het leukste praatje heeft daarom niet altijd de mooiste dijen, borsten of kontje en vice versa.
Het programma trekt dan ook gemiddeld maar zo'n tweehonderdduizend kijkers, soms al eens eentje meer, per toeval, maar het zegt me toch ergens dat de meerderheid van de mensen er niet veel boodschap aan hebben en toch wel weten dat er voor een hechte relatie wel wat meer nodig is dan die paar onsjes meer of minder op deze of gene plek.
Maar...als ik nu zie dat bij de volgende uitzending de kijkcijfers sterk zijn gestegen, dan weet ik dat jullie allen voor de tv zaten. Hier doen we het nog maar even op de ouderwetse manier zeker? Lijkt me stukken veiliger. Hou het leuk.
En? Bijten ze? Hoe vaak heb ik die vraag vroeger niet gehoord toen ik nog regelmatig met mijn hengels aan de waterkant vertoefde. Als ik voor elke keer een euro kreeg, leefde ik nu op de Bahama's.
Nu gooi ik mijn lijntje op een ander watertje uit. Vijvertje vijftig plus. Het reglement daar lijkt alsof het van mijn oude visvergunning is overgeschreven.
Geen levend aas gebruiken.
Haken zonder weerhaak gebruiken om de vangst pijnloos te onthaken.
Kunstmatige lokmiddelen worden sterk afgeraden.
Het is niet geoorloofd om meer dan één exemplaar mee te nemen om alzo de kansen van de andere hengelaars te vrijwaren.
Nieuwe uitzettingen mogen niet te zeer belaagd worden de eerste dagen om onnodige stress te voorkomen.
Vangsten mogen ten alle tijden terug gezet worden, mits gezond en vrij van verwondingen.
Wat ontbreekt is de regel over wat ondermaats is en sowieso moet teruggezet worden.
Hier mag zelfs het kleinste visje worden meegenomen.
Over het bestand aan soorten lees ik het volgende;
Uitgezet: gladde alen
stekelbaasjes (geen schrijffout)
zonnebaasjes ( idem dito)
zoet en zoutwater mosselen
papegaaivissen
sidderalen
haaien
piranha's
bot
griet
pieterman
zalm zag ik ook al, maar die is de rivier opgetrokken denk ik.
en natuurlijk niet te vergeten...tong...heel veel tong.
Kijk nou: zo'n lijstje maken zet je al direct een eind weg met een blog. Er zijn vast nog meer lijstjes die ik hier kan gebruiken, maar dat moet nog bestudeerd worden. (ha ja, als 't zo makkelijk was schreef iedereen hier wel lijstjes)
Als je de lijst goed hebt doorgenomen zal je wel opgemerkt hebben dat we er eigenlijk de zee bij mogen denken. Ik had dus ook nog de garnaal kunnen vermelden maar dat is zo'n onooglijk klein, moeilijk te vinden ding dat ik dat maar achterwege heb gelaten. De kans op een succesvolle en bevredigende vangst mag immers niet te zeer bemoeilijkt worden.
Nu zijn er bij dit water ook nog verschillende vergunningen te krijgen, die naargelang je dieper in de buidel tast, ook meer kans geven om een mooie vangst te doen. Niet meer dan eerlijk toch. Kwaliteit mag een prijsje hebben, zolang het maar modaal blijft.
Een gratis vispasje; verboden te voederen. Vissen in troebel water. Enkel vissen met kale haak.
Een betaalde vergunning ; onbeperkt gebruik van natuurlijke lokmiddelen. Vissen zwemmen in het helderste water zodat je de haak vol overheerlijke hapjes zomaar voor de vis van uw keuze kan houden. Natuurlijk geen garantie op vangst , want het visje dat u belaagt heeft misschien al zoveel aas aangeboden gehad dat het wel even genoeg heeft. Het is dus kwestie van een goed hengelinstinct aan te kweken om met een prachtexemplaar huiswaarts te mogen keren.
Jammer genoeg zijn er zoals overal ook op dit water stropers actief , die zonder respect voor andermans” liefhebberij” hun netten uitgooien, op zoek naar het beste wat het water te bieden heeft, breedschouderend de beste plaatsen proberen in te nemen en soms door bruut geweld een hele school vis verjagen. Maar vrees niet , o gij koen visserken, want deze zee is groot en gul en zo vol leven. Ik wens jullie daarom allen een goede vangst in het waterke van vijftig plus.
In deze tijd van corona en politieke mismeestering eens daten heeft soms iets weg van dezelfde uitdaging
die onze nobele verkozenen om de zoveel jaar, al is het het laatste decennia meer “ gedurende zo veel jaar” aangaan.
Ik heb tijdens de eerste contacten via de telefoon al opgemerkt dat mijn schone, nog onbekende, niet iemand is die je zo maar meeneemt op het door jou bespoorde weggetje.
Nee, ze geeft eerder de indruk dat ze een geboren leider is (met mij als lijder?) en alhoewel dat héél soms, met de nadruk op “héél” zijn voordelen kan hebben, kan ik als geboren anarchist toch zeker zomaar niet berusten in haar suprematie.
Ik heb me dus al een beetje voorbereid op ons eerste gezellige uitje (al doet een uitje je ook wel eens janken)door de laatste weken onze cabaretiers uit kamer en senaat nog iets closer te volgen in hun meesterlijke technieken van onderhandelen en beloven, en dat in een sereniteit die je zelfs bij Romeo en Juliette nooit zag.
Deze aristocraten met hun soms zo schone witte slofkes brengen in mij het gevoel dat nobelheid en deemoedigheid eigenschappen zijn die in ons landje nog steeds aan draagkracht winnen.
Als ik mij met dezelfde ingesteldheid presenteer aan mijn tere toekomstige, hoe zou ze me dan ooit kunnen weerstaan, hoe zou ze dan haar wil nog kunnen opleggen aan mij, die zo zuiver en rein van gemoed en gedachten, haar hart probeert te winnen zonder buitenissige of ongepaste truken uit één of andere oude doos.
De grote dag; Zit mijn dasje goed, kan mijn jasje toe, en zijn mijn teennagels wel mooi ingekort? Heel belangrijk, want laatst heb ik daar een teleurstellende ervaring mee gehad, ergens in de mooie duinen van onze Vlaamse kust. (enkel bekend klinkend voor mensen die al langer de blogs hier lezen)
Nee, ik kan er nog mee door. Er zijn er lelijker dan ik die los mogen lopen praat ik mezelf weer maar moed in terwijl ik in een rustig tempo, een opa passend, naar het gezellig bistrootje rij waar we elkander voor 't eerst in de ogen zullen kijken. Ik hoop dat ze bruine ogen heeft, daar warm ik zo van op. Ik heb beloofd, ja dat moest, dat ik haar zou opwachten aan de parking ( buiten 't stad dus), zodat ze niet als een hulpeloze blinde op zoek moest naar hij die het aandurfde om meestal goed op tijd te komen. Dat laatste lukte haar vaak niet goed. Niet omdat ze zoveel tijd nodig had om zich toonbaar te maken, want ze was, zoals ze het zelf zo mooi beschreef, een naturelle schoonheid, maar het was haar zéér uitgebreide garderobe die haar wel eens parten speelde want bij een date kleedde ze zich graag passend bij haar eventuele toekomstige ...ja toekomstige wat? Daar was ik nog niet helemaal achter, maar ik had al op voorhand moeten mailen wat ik die dag zou dragen. Hemd en das verplicht, dat had ze al laten weten, en best nog een broek er onder, anders ging het zeker niet door.
O...daar zal je haar hebben. Ze heeft me nog niet opgemerkt, dus kan ik haar in alle rust ten volle aanschouwen. Het lijkt wel een airhostess, zoals ze daar statig tussen de wagens stapt met haar OVLD kleurig jasje en knie bedekkende rok. Ze kijkt alsof ze een belhamel zoekt die haar net iets oneerbaars heeft toegeworpen . Als ik de bewegingen van haar mondmasker zo zie schiet er meteen een vrolijke herinnering van vroeger door mijn hoofd...”bellenblazen”. Nu ze zo dicht nadert begin ik maar een beetje rustig met m'n opgeheven handje te zwaaien, zodat ze niet langer hoeft te zoeken. Want dames van haar klasse zoeken niet, maar worden gevonden. Zo heeft ze me dat toch verteld. “Hallo, je hebt me dan eindelijk toch gevonden”, en ik vertel haar maar meteen dat dat heel makkelijk was want dat ze er met haar klasse zo bovenuit springt. We wandelen samen naar het grote tuinterras, het is nog lekker buiten, de zon schijnt, en ze zegt, “ga jij daar maar zitten, dan kan ik met mijn rug naar de zon want ik zou niet willen dat ik, zoals die andere dames hier, enige rimpeltjes ga overhouden aan deze uitstap.” Ik wil nog zeggen dat ik enig rimpeltje hier en daar wel zijn charme vind hebben, maar besluit maar te zwijgen. Niks gezegd is niks verkeerd gedaan.
Als een duivel uit een doosje staat daar ineens een ober bij ons en mijn gezelschap heeft meteen al de wijnkaart gevraagd. Je date tenslotte niet iedere dag en zo maar het eerste 't beste tafelwijntje wil ze bij deze gelegenheid ook niet nemen. Ik hou het toch maar bij een biertje.
Ondertussen hebben we , gezeten als we zijn, ons masker afgezet en krijg ik een vrije blik op haar lippen, die eigenlijk min of meer de aanleiding waren om met haar af te spreken. Er zit weer hetzelfde kleurtje op als wat ik zag op een eerste foto die ze me stuurde. Ik wist meteen toen ik die foto zag dat ik haar wou ontmoeten om die kleur eens van nabij in het daglicht te kunnen zien. Ik zeg “ echt mooi kleurtje lippenstift is dat.”
Ze bedankt me , en ik vraag meteen, “ zou je voor mij jouw naam op dit papiertje willen schrijven met die stift?” “Wat heb je daar nu aan?” vraagt ze een beetje achterdochtig. “Gewoon om iets van je te hebben als je er niet bent “ antwoord ik met een lieflijke blik. Ze aarzelt even maar dan krijg ik toch mijn zin. In mooie sierlijk gekrulde letters verschijnt haar naam op het papier. Ik ga hier niet verklappen wat er stond, want namen noemen houdt altijd een risico in, maar ik kan nu wel zeggen dat ik de dag na mijn date naar de winkel ben gereden en dat ik eindelijk kon tonen welke verf ik graag had gehad voor het kastje dat al zolang op een nieuw kleurtje wachtte.
Verleden week kwam ik een kameraad tegen tijdens het winkelen, en hij zag er echt goed uit, wat ik hem ook zei.
Ik heb hem jaren geleden heel anders meegemaakt, toen hij na zo'n vijventwintig jaar huwelijk werd vervangen door een jongere adonis. Verdorie wat zat Jan toen diep. Ik heb er ooit dieper weten zitten, maar dat waren wel mijnwerkers. Ik heb hem toen nog omhoog proberen te trekken, maar was er zelf niet sterk genoeg voor, dus heb ik hem beloofd van iedere dag wat zand in die put te gooien , zodat die uiteindelijk vol zou raken , en Jan er vanzelf uit kon stappen. Het heeft een tijd geduurd maar 't lukte.
Toen ik uit de winkel stapte stond Jan me al lachend op te wachten, en ik dacht, verdorie, hoe komt die plots zo vrolijk? Daar wou ik nu toch het fijne van weten, dus ik al direct, “awel Jan, zo vrolijk, waar komt dat zo vandaan? “ “Wel ja” zei hij, “ik heb me anderhalf jaar geleden ingeschreven op een datingsite, vijftig plus”. Ik heb hem niet gezegd dat ik de site wel kende, want wou hem zeker niet afleiden van zijn verhaal.
“Man, Je moet dat ook eens proberen “ zei hij. Hij wist dat ik ook alleen was, en misschien zag hij die tip wel als een kleine wederdienst .
“Vertel ne keer Jan, wat heb je daar gevonden dat je nu zo vrolijk rond dartelt?”
“Wel Boske, ik heb daar op die site de vrouw van mijn leven gevonden . Het heeft een half jaar geduurd vooraleer ik haar trof, maar dat kwam dan ook omdat er zoveel knappe vrouwkes op die site te vinden waren dat ik verdorie niet wist wat te kiezen.”
“Nu moet ik er wel bij vertellen dat het in het begin ook niet allemaal rozengeur en maneschijn was, maar ja, een relatie, dat moet groeien. In 't begin was het bijna alle nachten prijs. Jongen, ik sliep bijna niet meer, geraakte 's morgens amper uit mijne nest en dan stond daar al een uitgebreid ontbijt klaar, iets waar ik vroeger nooit tijd voor had, maar ...ik moest op krachten blijven zei mijne sjoe. 's Avonds zagen we iedere avond haar programma op de tv ,knus, gezellig in de zetel, haar benen over de mijne, pure romantiek, zoals mijn schatteke dat zo graag had.”
“Ja Jan, 't leven kan schoon zijn he jong”, zei ik bemoedigend.
“Als ge 't maar weet makker, maar pas op, 't werd nog beter met de maanden. Na een maand of drie ging mijne sjoe al vaak een uurtje vroeger slapen dan ik, het ochtendspek was al vervangen door een gekookt eitje, en ons tv avondje was al ingekort tot een uurtje, waarna ik een wandeling mocht maken, waarbij ik stiekem even mijn vroeger stamcafé binnen sprong om er mijn maten efkes een goeiendag te zeggen en er zelf rap ene mee dronk. Joengske, ge kunt niet geloven hoe goed ik me toen voelde , 't was net of ik had de lotto gewonnen. Dan te weten dat ik zo diep in de put heb gezeten he maat, voor wat eigenlijk? “
“Och Jan”, zei ik met een glimlach, “iedereen zit al eens met een dip, maar je ziet, uiteindelijk komt alles weer op zijn pootjes terecht”.
“Awel, daar heb je groot gelijk in “, sprak Jan, “ik heb er lang aan getwijfeld, zelfs toen ik Marjetje had gevonden op die site, maar nu, nu we zo'n jaartje samen zijn , ben ik er weer helemaal bovenop. Wat zeg ik, ik voel me beter dan ik me ooit gevoeld heb.”
“Ja, de liefde kan schoon zijn hé maat” zei ik begrijpend . “Als je dat maar weet Boske, wij zijn nog maar een jaar samen, maar we zijn nu al, volgens mij dan toch, het ideale koppel. Marjetje gaat na haar programma liefst al slapen, maar ik moet niet meer mee. Dus ik ga dan mijn wandeling maken, die ondertussen, na al die trainingen, heel wat langer is geworden. Mijn maten kennen me weer terug als voorheen, ik hoef ook geen dorst meer te lijden voor de tv, 's ochtends mag ik ontbijten als ik dat wil, ik moet het dan wel zelf uit de kast nemen. Overdag ga ik weer klussen, net als vroeger, en Marjetje zit op facebook met haar vriendinnen. Als ze me iets wil vertellen, dan schrijft ze dat op een briefje of ze stuurt een mailtje. . Maar dat gebeurt niet vaak want we verstaan elkaar perfect zonder ook maar één woord.“.
“Wij hebben alles wat we willen maat, en daarom zeg ik je, als je een goei lief wilt hebben, schrijf je dan in op die vijftig plus, en na een jaar ga je mij groot gelijk geven”.
“Ja Jan, de liefde is mooi”.
Zoals je ziet heb ik me hier dus ook ingeschreven en ik moet het Jan nageven, hij had groot gelijk over de site. Er zijn hier ongelooflijk veel knappe vrouwen, en dan spreek ik niet enkel over de buitenkant. Het strafste van al is dat de aller knapste gewoonlijk nog een reactie geven op mijn blogs ook. Ja mensen, de meeste dromen zijn bedrog, maar ik droom goed de laatste tijd. ;-)
Je kiest hier iemand die leuk oogt en voor de rest zal het dan ook wel goed zitten. . Haha, was het maar zo eenvoudig. Het lukt zelfs met een ei niet.
Je ziet het ei, dus je hebt een ei. Maar... durf je het op je hoofd stukslaan? Misschien is het rauw, of net niet, zachtgekookt, maar misschien ook wel hardgekookt, of erger, rot, en de mogelijkheid dat er een kuiken in zit bestaat ook nog eens. Nog geen zee van mogelijkheden maar toch al een serieuze plas.
Veronderstel nu, dat er hier een vrouw of man zou zijn die je echt wel ziet zitten. Dan kunnen we dadelijk weer gaan vergelijken met ons ei. Wat weten we als we de buitenkant zien. Misschien is het eerste dat ons opvalt dat die persoon wel heel veel azijn drinkt per dag, want hoe kan je anders zo'n gezicht trekken. Dan hebben we alleen nog maar het uiterlijke gezien. Kan net als een ei wat bleekjes uitvallen of net weer boerenbruin.
Nu heb je bij deze persoon alle mogelijkheden als bij het ei, behalve het kuiken...alhoewel...een kuiken zonder kop zou nog net kunnen.
Ik vraag me wel eens af hoe mensen hier eigenlijk proberen om een naar hun dunken goede partner te vinden. Gaan ze voor het karakter of toch maar hoofdzakelijk voor het beeld en is wat in het koppeke steekt niet zo heel belangrijk. Ik bedoel maar, het is mogelijk dat wat je ziet alles is wat je krijgt.
Daar heb ik thuis dus nog een hele stapel van staan, voor in geval van... je weet maar nooit. Een hele stapel lege dozen. Wel ja, leeg... ze staan van groot naar klein allemaal in elkaar, dus eigenlijk is alleen de bovenste leeg. Net zoals de bovenste kamer bij sommigen, waarmee ik beslist niet gezegd wil hebben dat er hier zo'n mensen zijn, want hier zijn we één grote familie en achterklap, of kwetsende woorden, dat kom je hier dus niet tegen. Heel soms wel, maar daar gaat de stoffer dan weer heel snel overheen.
Het grootste geluk past in het kleinste doosje, en toch zijn er die altijd de grootste willen. Ik zeg altijd, wat je niet weet te vullen is uw maat niet. Er zijn mensen met een groot hoofd, niet eens half gevuld. Anderen hebben een klein hoofd en zoveel verstand dat het andere plaatsen in moet nemen. Zo'n mensen zijn meestal niet de magerste onder ons, maar nu weet je tenminste wat de oorzaak is.
Eerlijk gezegd, ik ben in deze corona periode ook een heel stuk “verstandelijker “ geworden. Ik weet nog maar pas dat je verstand ook kan wegen. Het is alleen de kunst om te weten hoe je de juiste verdeling dient te maken tussen lijf en geest. Ik persoonlijk ben daar niet al te streng in, ik hoef er dan ook geen doctoraat in te behalen. Ik zet me op de weegschaal en...tien procent trek ik er dan af, want dat is verstand. Logisch gevolg, meer eten maakt slimmer!
Als ik iets lees van de wensen van sommigen, dan denk ik meteen ook aan plug and play, een andere wonderbare computerterm. Misschien zijn er hier wel mensen die dat met hun partner ook wel zouden willen kunnen. Plug in en spelen maar...spelletje beu, plug weer uit de muur, partner in de hoek, onder een groot laken of beter nog, een kunstzinnige hoes. Je moet jezelf er wel van vergewissen dat die term vroeger door de kenners al snel werd vervangen door plug en pray, dus het zou met die partner ook wel eens zo kunnen uitdraaien als je er de juiste handleiding niet bij krijgt.
Als je dan zo'n louter op uitzicht gekozen partner neemt, je komt daar mee thuis, pakt die uit en plugt die in, kom dan de volgende dag niet klagen op T2S dat het allemaal niet is wat je zocht.
Er zijn daar goede en minder goede bouwjaren van, net zoals wijn zijn goede en minder goede jaren heeft. Een tweedehands modelleke, en die kom je hier het vaakst tegen, houden ook het meeste risico in, en garantie beperkt zich enkel tot het omruilen.
Eigenlijk, als je dit zo allemaal leest, dan zou je toch veel liever een kartonnetje eitjes in huis halen.
Ze zijn goedkoop , compact, dus als er daar eens een rotte bij zit dan is daarmee het dak nog niet van 't huis.
Maar dan denk ik weer aan Mieke, en Anneke, Elleke en Nelleke, Sientje en Katrientje, Rineke en Jeaninneke, Alice en Beatrice,Nicolleke met haar witte bolleke... en dan komt de lach weer op mijn gezicht.
Wie vroeger als kind naar zijn/haar grootouders ging, die leerde al heel snel, dat je jaren later in hetzelfde huis dezelfde mensen vond. De mensen bleven bij elkaar, soms uit vrije wil, soms uit noodzaak.
Als jonge stellen nu aan de kinderen vertellen dat ze op bezoek gaan bij oma en opa, dan hoor je vaak, “naar allebei?”.
Dan kom je met die pagadders binnen en de eerste vraag die ze stellen is “hoe lang blijf je hier nu wonen? “, en geen mens die er een antwoord op weet want misschien vindt oma morgen wel een lieve man en gaat ze bij hem wonen, en opa , die verleden week nog riep dat hij voor altijd alleen zou blijven zit nu alweer met het kleinkind van zijn nieuwe vriendin op de knie. Alweer voor nieuwe vriendjes zorgend.
We leven in een tijd waar iedereen verliefd wil zijn , en eens dat vlammetje wat kleiner wordt, dan kijkt men alweer verder. Na één week hoor je al, ik hou van jou. Na een maand, ik hou heel veel van jou, en ja, dan weet je al wat het volgende wordt, ik hou alles van jou. Oude grap, maar zo vol waarheid dat ik ze er graag tussen smokkelde.
Bij al dat scheiden is er maar één vrolijk gegeven. Dat zijn de heel originele annonces die je vroeger wel eens las in de wekelijkse reclameblaadjes.
Linkerhelft van dressoir zoekt nog rechterhelft. Ik heb twee luchters, wie heeft een plafond? Schel kaas zoekt twee sneden brood.
Man met zeer stabiele financiële toestand zoek gelijkwaardige vrouw. Als je dat laatste las wist je dat die man al jaren rood stond, en hoopte dat ergens een vrouw het toch anders zou lezen.
De dapperste durfden zelfs iets plaatsen zoals”hemd zoekt strijkijzer” en wees maar zeker dat er sommige van hen hun viske aan den haak kregen. Maar... ik moet al niet veel lachen met die vrouwen, want bij mij stond vroeger naar 't schijnt in grote letters op mijn voorhoofd, “negerke voor alle werk”. 't Was alleen niet te lezen door mezelf, maar ja, wie is er nu goed in spiegelschrift? Den deze alvast niet, ik word daar draaierig van, of mottig, voor hen die dat liever lezen.
Ook nu vandaag nog lees je vele leuke zaken in de profielen hier, al kom je er soms tegen waarbij je denkt, gelukkig heb ik ooit nog algebra gehad op school. Mijn persoonlijke mening is dat een profiel open en duidelijk moet zijn, zodat de mensen al dadelijk een beetje inzicht krijgen in wie je bent en waar je van houdt. Ik heb me daar altijd heel goed aan gehouden, ja echt. Wie mijn profiel leest die weet meteen, daar zijn kosten aan. Maar ik ben dan wel geen kat in een zak . Je kent meteen de risico's.
Er zitten hier zeker, net zoals er bij de vrouwen echt goeikes zitten, ook heel toffe mannen, want laat ons eerlijk zijn, zonder hen bleven hier ook geen vrouwen. We mogen aannemen dat wij allen hier , zowat een doorsnee zijn van de maatschappij, en iedereen past niet bij iedereen. Er zijn er die je nooit samen door één deur krijgt, maar er zijn er net zoveel , zo niet meer die je mettertijd als goede kennis of zelfs vriend/vriendin gaat beschouwen. Dat zie je best op Things2Share. Jammer genoeg wordt daar de laatste tijd niet veel meer gepost, dus ja, op de duur moet ik ook alles, maar dan ook echt alles uit mijn duim zuigen om toch maar wat te kunnen schrijven. Dus hierbij de boodschap aan alle mensen die wel eens op Things2Share posten, hou je vooral niet in, maar laat je lekker gaan, het is tenslotte voor een goed doel.
We zijn niet altijd even tolerant tegenover mensen die ons niet echt liggen, dat is eigen aan de mens denk ik dan maar. Zo verheven als men het vaak voorstelt zijn we helemaal niet, want dan zag de wereld er heel anders uit. Maar we zijn ook niet allemaal schurken, al kan het wel eens héél plezant zijn om die rol even te spelen. Je weet wel, een beetje opzettelijk ambras zoeken om het achteraf dubbeldik weer goed te maken.
De mens is een diertje dat veel aandacht nodig heeft, dat heeft de hele corona ervaring in ons leven wel getoond. Het had niet veel langer mogen duren of er kwamen nog een hoop meer problemen bij.
Nu al lees je dat er zoveel meer spanningen waren in de gezinnen van de thuisblijvers en ja, de één zijn dood is de ander zijn brood. Er is hier weer een toevloed aan nieuwe leden, allemaal weer oma's en opa's die aan hun kleinkinderen hebben verteld dat liefde zelden eeuwig duurt, en ze wel weer verliefd willen worden. Zo draait de liefdesmolen rond, net als op de foor.
Nog iemand een rittenkaart voor tien beurten kopen?
Ik heb je leren kennen als was ik een man die koren zaait. Rustig alles laten groeien , rijpen, en de eerste oogst, dat was gewoon 't ontmoeten, van een stem die al zo lang aan me bekend was, vertrouwd en vrouwelijk, met soms het meisje er nog in, op momenten dat ik jou aan het lachen kreeg, en jij uiteindelijk zonder adem viel en het even stil werd aan de hoorn.
Zelfs die stilte was genieten, want we wisten, wat de ander voelde, en we zonder woorden alles konden vertellen waarnaar het hart begerig was.
Het werd voorjaar en de lucht vol geuren, alles stond in frisse kleuren en toen zag ik jou voor 't eerst, en even maar, kwam diep in mij, een vreemd gevoel, gewoon omdat ik niet verwerken kon, dat zoveel schoonheid mij bezocht, ik zo'n glimlach van je krijgen mocht, alsof ik hoogst persoonlijk jou van de lente had voorzien.
De eerste keer jouw hand gevoeld, veel kleiner dan de mijne, zachter, maar de greep verraste door z'n stevigheid, en weer was ik het noorden kwijt toen je me kuste op mijn gladgeschoren wang, geuren als van een zomerbui, zich mengden met een zacht parfum, terwijl jouw losse haren, als manen van de Fries zich drapeerden op mijn schouder.
Al wat sprak was twee paar ogen en handen die elkaar weer vonden, om samen even één te zijn, in voelen en verlangen. Ik zag jouw ogen als een dorp, waar ik voor altijd wou verdwalen, waar ik alle lichtjes uit jouw kijkers halen mocht, om dan verlicht de weg te vinden naar het warme nest waar ik voor altijd wonen wou, heel dicht bij jou.
We zaten samen op een bankje, bij de vijver in het park en even verder, in een jonge beukenstam, ontstond, voor minstens honderd jaar gekerfd, ons nieuw verbond, als getuigenis van ons beleven.
Ik wist, dat ik in mijn bestaan, dit geluk al eerder had geproefd, verwend was door het leven, en jij, die mij dit alles nu weer schonk, was in 't al nog meer bedreven. .
De zomer kwam en ik nam je mee naar ergens, diep verborgen en voor de meesten onbekend, een paradijselijke plas waar alles nog net was zoals mijn opa het ooit vond. Daar zag ik voor 't eerst jouw mooi zongebruinde dijen op het suikergele zand, leerde jij mijn hand het zachtjes strelen van heel dat schone zomers lijf en nergens was er op die dag meer licht dan wat ik in jouw ogen zag, nog net voor 't sluiten bij een zoen.
Het koren werd al geel, de aren dikker en gevuld, en zo ook groeide alles verder tussen jou en mij en wisten we dat met geduld de oogst ons nog veel meer verblijden zou.
Er was al zoveel moois ontstaan sinds 't zaaien werd gedaan en elke zomerdag bracht ons beiden dichter bij elkaar, zo dicht soms, dat ik even zonder adem kwam om daarna weer de levenslucht met grote trekken in te halen. We waren als twee paarden zonder toom, draafden door de dag en 't leven, en niets was er nog dat beletten kon, dat wat ooit als enk'le zaailing aan de akker werd gegeven, nu stilaan daar zijn bestemming vond . Liefde groeide welig tussen papavers en de korenbloem, en heel de wereld leek in peis en vree.
Zo nam jij mij naar de herfst toe mee en zie, hoe vruchtbaar jaren kunnen zijn, als iets klein gekoesterd wordt en als een kind de tijd krijgt te volgroeien. We waren samen door een jaar gestruind en nu, bij 't verkleuren van de vele tinten groen gaf jij jezelf aan mij op de laatste warme dag en alles wat de zomer had gerijpt mocht nu geoogst, en weer keek ik in jouw ogen en las dat lust jou even van me wegnam, om ons de toekomst aan te reiken.
Ergens zong een merel nog een laatste lied, onze prelude van een zomer, en toen was de cirkel voluit rond, van het begin, waar ik je vond, tot wat in 't najaar werd verkregen. De zon verdween , de lucht bracht regen, en ergens dacht al iemand aan het nieuwe zaaiseizoen.
Le plus grand désir de l'homme est le désir d'être desiré.(J.P. Sartre)
Het is Lente, de ketting is er af en we mogen weer een beetje meer van de vrijheid proeven, dus wat doen we, we daten weer eens een keertje. Gewoon omdat het kan, voor de gezelligheid, en wie weet wat nog meer.
We hadden eigenlijk nog niet zoveel contact, ik keek ook niet heel erg naar haar uit, maar om na zo'n lange tijd weer een beetje de juiste cadans te vinden , dacht ik, laat het me maar doen. Het kan nooit erger zijn dan , zoals vroeger, een zondagmiddag bij de schoonmoeder (hoor ik in de verte al wat kritiek?).
Zoals altijd gebruik ik ook deze keer weer een fictieve naam voor mijn date, waarbij vermoedelijke overeenkomsten met u bekende personen louter toeval zijn.
Ik zal haar even omschrijven met haar eigen woorden, zo komen jullie al veel makkelijker in het verhaal. Ze is een modern, vlot en verstandig “meisje” voelt zich veel jonger dan haar leeftijd en heeft voor iedereen goede raad. . Blond ook nog, al geef ik daar geen extra punten voor. Haarkleur is voor mij volkomen onbelangrijk. Zwart , grijs, koper , wit, het maakt me niks uit. Ons kat is kaal en ze krijgt ook iedere dag haar eten. Er zijn naar 't schijnt ook kale poezen, maar daar gaan we hier niet dieper over in.
Laat ik haar maar Valerie noemen, dat lijkt me een redelijk veilige naam om hier te gebruiken. Mocht er hier een lid zijn met die naam, dan is dat NIET degene waar ik mee op stap ging.
Valerie is een echte stedeling, en al vind je in elke stad ook wel wat groen, het is toch heel anders dan hier bij ons, waar je nog kan verdwalen in de bossen. Ze stond er echt op om eens een dagje in de natuur door te brengen, de picknickmand mee , paar glazen en een lekker flesje. Dat het de dag ervoor nog stevig had geregend kon haar niet op andere gedachten brengen, dus ik pik haar op en wij tweetjes richting bos. Ik hou van de bossen. Kom er als kind al en ken er al de mooiste plekjes.
Valerie had ook al wel bomen gezien, maar als zij het voor het zeggen had, dan werd het hier één stuk beton, met hier en daar een terrasje , waar je gezellig kon genieten van de zon. Maar...om te tonen dat ze echt wel wat in haar mars had en niet bevreesd was voor wilde dieren, zoals daar zijn, konijnen , bosmieren of de vranke Vlaamse gaai wou ze beslist eens samen het bos in.
We draaien het laatste stukje verharde weg af en terwijl die er alweer droog bijligt, is het bospad nog bezaaid met plassen. Door modder rijden is leuk, zolang je maar vooruit blijft gaan, maar op zeker moment lukt dat niet meer en sta ik daar in een diepe plas. Wat ik ook doe, ik geraak niet meer voor of achteruit, maar gelukkig is Valerie er al dadelijk met goede raad. Ik dien uit te stappen om te duwen, en zij zal zich wel over de middenconsole manoeuvreren om achter het stuur te kruipen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wil nog roepen, niet teveel gas geven, maar 't is al te laat. De wielen gieren door het slijk en jawel, den deze krijgt natuurlijk de volle laag. Sommigen kunnen het blijkbaar niet laten van met modder te gooien. Hier komen we vandaag niet meer weg met de auto. Ik stop dus maar met duwen en stap naar het achterportier, en na een paar passen voel ik het, ik mis een schoen. Ook dat nog. Ik heb ondertussen al honger gekregen van al dat geploeter, dus ik neem de picknickmand, vol met lekkere troost, maar meteen wanneer ik ze uit de auto zwier valt alles in het water, daarmee weer een oud spreekwoord alle eer aandoend.
Ik zeg tegen Valerie dat we beter te voet teruggaan en een boer opzoeken die mijn wagen uit het bos wil trekken, maar ze vertikt het van uit te stappen want ze heeft haar spiksplinternieuwe boswandelschoenen aan en die mogen niet vuil worden. Tja, dan ga ik maar alleen en ik beloof haar van zo snel mogelijk terug te komen , want het begint ondertussen al lichtjes te schemeren en ze wil absoluut de nacht niet doorbrengen in de wildernis. Ik raad haar nog aan om ramen en deuren goed dicht te houden, want je weet het nooit met al die wilde dieren.
Ik vis nog even mijn “oude” schoen uit het slijk en vertrek in stevig tempo, lekker soppend, tot ik uit het zicht ben. Ik bel mijn broer op die me meteen komt halen en thuisgekomen neem ik rustig een deugddoende douche. Honger! Mijn alarm gaat af en ik besluit om mezelf maar een beetje te verwennen met een lekker zelfbereide warme maaltijd.( Nee, geen soep, want ik kom er net uit). Wijntje erbij en alle leed van die dag is vergeten. Maar dan ook volledig !
Bij het krieken van de volgende ochtend pas komt het besef terug dat mijn auto nog in het bos staat, met daarin de waarschijnlijk in hoogste staat van paniek zijnde Valerie. Ik dus de fiets op en volgas, benengas dan wel, naar boer Charel, een vriendelijke kerel, als je hem kent, anders kom je liever niet op zijn erf want dan heb je meteen de hond achter je aan. Maar ik ken Charel van Din van Pollekes al heel mijn leven en voor een bakske Jupiler wil hij mijn auto wel uit het bos trekken. Ik mag mee op de tractor, en na een kwartiertje komen we bij mijn wagen. Er is geen Valerie meer te bespeuren. Ik heb nog een paar keer luidkeels haar naam geroepen maar geen antwoord. Ach ja, Charel trekt mijn karretje tot op de verharde baan en we zijn er weer mee weg. Het heeft geen zin om zo'n groot bos af te zoeken naar iemand uit de stad. Wie weet waar zit die. Misschien is ze wel geadopteerd door een familie wilde konijnen , of nog erger, dat kan weer tegenwoordig, is ze een wolf tegen het lijf gelopen en zit Rooskapje, zelf al grootmoeder , nu in zijn buik.
Dus , beste mensen, als je één dezer dagen eens het bos ingaat, zou je dan eventueel een paar pistolekes mee kunnen nemen , want het zou kunnen dat je er Valerie tegen het lijf loopt en die zal ondertussen wel grote honger hebben.
Ik weet niet of er veel mannen zijn die leven zoals ik, want ik heb een geweldig goede vriendin, ik hou echt van haar en zou ze voor geen geld willen missen. Alleen hebben wij geen relatie, en die willen we ook niet want veronderstel nu eens dat het dan misloopt, dan zijn we elkander wel kwijt en dat risico gaan we echt niet nemen.
Omdat het verhaal deze keer over haar gaat en ze anoniem wil blijven , noem ik haar hier Liesje. Dat is een mooie naam en 't klinkt zo lief.
Waar gaat het nu over? Wel,voor iedere vrouw die al enkele dates heeft gehad zal het verhaal , tenminste deels, wel bekend in de oren klinken, maar of ze er ook zo goed mee omgingen is nog maar de vraag.
Liesje had zich dus net als ik ingeschreven op de ons allen bekende datingsite en gezien haar fraai uiterlijk duurde het dan ook niet zo lang of er hadden al heel wat mannen zich kandidaat gesteld om haar eenzame leventje wat in te vullen, waarbij bij sommigen de nadruk nogal sterk leek te liggen bij dat “vullen”.
Nu is Liesje niet de eerste de beste. Ze is knap, ja...echt knap...puur natuur, en nog verstandig er bij. Ik ken er weinig die zo verstandig zijn als Liesje, en daarom ben ik ook zo blij dat ze mijn allerbeste vriendin is. Ik mag haar alles vragen, zelfs hoe ik de batterij van mijn auto moet aansluiten aan de lader, als die op een winterochtend weer eens plat is. Ja, haar kennis reikt op dat gebied wel iets verder dan de meesten die enkel gewend zijn van af en toe een paar duracellekes te verwisselen.
Dus, om aan het eigenlijke verhaal te beginnen; Liesje koos dus bewust voor een date met wat haar het driftigste typetje leek van alle mannen waar ze ooit ook maar minstens een enkel woord mee had gewisseld.
Die man, Jules, en de naam is echt fictief mensen, vergeet dat niet en ga zo dadelijk niet alle Jules bezoeken hier op de site, want die mensen zijn volkomen onschuldig.
Jules had Liesje dus uitgenodigd op een etentje in een smaakvol restaurantje. Hij had voorgesteld om haar thuis op te pikken, voor haar eigen veiligheid, maar Liesje had hem verteld dat ze al vele jaren karate volgde en ze wel op de parking voor de zaak zou wachten. Komt heer Jules daar om zeven uur aan met wat ik zelfs zou herkennen als een afgemeten ruikertje van de Aldi, met de woorden, “hier se schoonheid, zo kan je weer eens een vaasje vullen met een prachtig boeket.” Weer dat “vullen”. “Jongens, al die bloemen konden ook wel in zijn oren”, zei Liesje me achteraf, maar ze speelde het spelletje wel enthousiast mee.
Voor de oplettende lezer; ik schrijf gewoonlijk iets van een a viertje vol en daarmee krijg ik mijn verhaal wel verteld, maar zoals u ziet ga ik daar deze keer niet in slagen, maar hopelijk neemt niemand me dat kwalijk, en zo wel, dan kan dat via de post met een voldoende gefrankeerde brief
aan me duidelijk worden gemaakt. Of, voor de zuinige onder ons, hieronder dus, maar mocht je dan de bijnaam van gierige krijgen, schuif dan de schuld niet op mij af. Schrijven is risico nemen, of dat nu boven of onder de streep is.
Dus, om een lang verhaal enigszins kort te houden ..;waar waren we ook al weer gebleven...o ja, Liesje en Jules hadden ondertussen hun aperitief al gehad, en waren aan de bestelling van het hoofdgerecht toe. Jules nam de gevulde kwartels, begeleid door de profetische woorden , “het leven is niet anders dan vullen of gevuld worden”. Liesje is veggi, dus voor haar werd het iets met veel groen en rood, twee kleuren die haar echt goed staan bovendien.
Omdat geen schrijver het ooit vermeld wil ik het bij uitzondering toch wel eens doen voor één keer, nl. zeggen dat ik , nu ik hier ben gekomen, toch even moest nadenken over het verder verloop. Als je me op 't moment van schrijven dus mocht gevraagd hebben of het vanaf hier nog de moeite was om nog verder te lezen had ik daar alleen op kunnen antwoorden, “ik weet het echt niet”. Schrijven is één procent inspiratie en de rest is transpiratie zegt men, daarom schrijf ik altijd 's nachts, dan is het wat koeler. Ik had nu even tijd om wat anders te vertellen omdat Jules en Liesje toch nog op hun maaltijd zaten te wachten, maar ondertussen zit Jules al met smaak te smakken en pikken we daar weer op in.
“Drinken we straks nog een slaapmutsje bij jou, schatje?”. Schatje was het al, en dat na amper een half glas wijn, dat beloofde. “Niet rond de pot draaien he Jules”, sprak Liesje, “ik hou meer van kerels die recht voor de vuist zijn”. Daarom was ik haar beste vriend, begrijp je nu. “Goed”, zei Jules, “zoals je wil”. “Wat zou je er van denken als we samen eens de nacht door zouden brengen?”. “Heel de nacht op stap? Daar heb ik ook weer geen zin in hoor”, antwoordde Liesje met onschuldig stemmetje. “Nee, gewoon samen lekker de koffer in en een beetje knuffelen, mijn lief kwarteltje”. “” Ha, zo bedoel je, en dan wordt ik behandeld zoals die twee vogeltjes die je net verorberd hebt zeker? “. “Gevuld”.
“Maar met dezelfde toewijding als de kok” probeerde hij zich nog te verheerlijken; “met liefde bereid”. Maar Liesje wist wel beter en dacht, “ja ja, berijd met lange ij zal hij wel bedoelen.”
“Weet je Jules”, zei ze, “ik vind het super attent van je om mij die geweldige ruiker bloemen te geven en me hier te trakteren op een heerlijke maaltijd, maar als veggi lukt het me niet om te vrijen met een man die net twee gevulde beestjes heeft opgepeuzeld, maar als je volgende keer nu eens enkel selderijstengels neemt, dan zou ik er wel eens over nadenken”. “Je mag dan zeker ook geen wijn drinken want dat beperkt de prestaties. Een watertje is veel beter”, en ik zou ook naar de fitness gaan, iedere dag een paar uurtjes gaan fietsen, dat is ook allemaal goed om uw prestaties te verhogen.”
Ik denk dat Jules zijn appetijt voor Liesje toen wel naar een dieptepunt is gezakt want die selder heeft ze hem nooit zien eten, nee, ze heeft zelfs nooit nog iets van Jules gehoord. Misschien heeft hij het veel te druk met “vullen”. Rekken in de Colruyt, of zo.
Vroeger was het beter. Je hoort het onze generatie zo vaak zeggen en al geldt dat misschien voor sommige zaken, eerlijkheidshalve moeten we toch durven zeggen dat het nu voor het merendeel echt beter is dan toen.
Maar als ik zie hoe we nu, op onze leeftijd , iemand leren kennen, en hoe we dat vroeger, in onze jonge jaren deden, geef mij dan vroeger maar. Veel beter.
Ik weet nog , als het zomer werd, en de avond nodigde tot buiten zitten, binnen was er immers toch niets te beleven, dat er her en der volkjes samen klitten op de stoep, of gewoon op het gras aan de straat. Het was de tijd dat je de deur nog gans de nacht kon open laten, zonder te vrezen dat men je kot leeghaalde. Wel ja, kot zeg ik dan wel. Vroeger, in de pre corona tijd woonden mensen nog gewoon in een huis, maar een zekere Maggie, alias big Mag, heeft dat omgetoverd naar een meer toepasselijke naam die beter past bij het klootjesvolk.
Zoals ik al zei, de deur kon zonder probleem de ganse nacht open blijven. Zelfs de muggen kenden toen nog hun plaats en bleven braaf buiten. Veel beter.
Wanneer wij 's avonds buiten gingen zitten, dan namen we de beste stoelen mee naar buiten, gewoon omdat we alleen deze hadden. Mijn vader zei altijd, je kan beter van alles het beste kopen, dan hoef je dat maar ene keer te doen in uw leven. Wij hadden dus ook de beste tafel, de beste bedden en uiteraard de beste moeder.
Als je een lief zocht, dan wisten uw maten dat en kreeg je tips waar er 's avonds wel eens een mooi exemplaar buiten zat. Dan maakte je een avondwandeling en als je haar met de familie buiten zag , dan hield je even halt om een praatje te maken met die mensen. Als er weerklank was dan liet je jezelf in 't gras vallen, want uw beste stoel meenemen deed je natuurlijk niet. Je ging dan wel meteen zo dicht mogelijk bij die schoonheid liggen, en nu weet je ook meteen waar het gezegde, “voor iemand vallen” vandaan komt. Als je daar dan lag, en ze trapte het niet af, dan was het al zo goed als “aan”, zo waren de toen geldende regels. Klaar en duidelijk. Je was dan zogezegd “van 't straat” , wat betekende dat je de straten niet meer moest aflopen om een lief te zoeken. Zo ontstonden al die gezegdes van vroeger, gewoon uit het dagelijkse leven.
Dan waren er ook de kermissen. Wie heeft er nooit in de rappe rups gezeten? De meisjes gingen er vaak in een nog leeg karretje zitten, dan was er nog plaats voor een eventuele Romeo. Soms sprongen deze laatste pas bij hen als de rups al reed, dat waren de dapperste onder de Galliërs. Weet je nog hoe na een tijd de kappen dicht gingen en vrij van toezicht elke moedige belhamel daaronder een meid probeerde te kussen? Meestal lukte dat wel, maar ik heb er ook wel eens ene met een bloedneus weten uitstappen. Ja, ook toen hield het benaderen van vrouwen al een zeker risico in. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet.
Zelf werd ik altijd misselijk in die rups, dus moest ik me wel op een andere, niet minder succesvolle manier in de kijker weten te zetten. Gelukkig had mijn vader een lucht karabijn en daarmee oefende ik stiekem zoveel mogelijk, zodat ik aan de schietkraam die pijpjes aan flarden schoot met een trefzekerheid die de uitbater haast een migraine aanval moet hebben bezorgd.
Steevast koos ik als prijs dan een grote pluche beer, een knuffelbeer, waarmee ik dan parmantig over de foor wandelde en als ik dan ergens een knapperd zag wandelen, dan gaf ik haar die en daarmee was vaak het dikste ijs al gebroken.
Blijkbaar is de knuffelbeer nog altijd in trek bij de vrouwen want ik lees het nog vaak in hun profiel, “knuffelbeer gezocht”, en dan denk ik soms, het wordt tijd dat ik nog eens naar zo'n schiettent ga., wat pijpjes afknallen om er dan met de allerbeste beer te vertrekken.
