Een “gevulde “avond,

Ik weet niet of er veel mannen zijn die leven zoals ik, want ik heb een geweldig goede vriendin, ik hou echt van haar en zou ze voor geen geld willen missen. Alleen hebben wij geen relatie, en die willen we ook niet want veronderstel nu eens dat het dan misloopt, dan zijn we elkander wel kwijt en dat risico gaan we echt niet nemen.

Omdat het verhaal deze keer over haar gaat en ze anoniem wil blijven , noem ik haar hier Liesje. Dat is een mooie naam en 't klinkt zo lief.

Waar gaat het nu over? Wel,voor iedere vrouw die al enkele dates heeft gehad zal het verhaal , tenminste deels, wel bekend in de oren klinken, maar of ze er ook zo goed mee omgingen is nog maar de vraag.

Liesje had zich dus net als ik ingeschreven op de ons allen bekende datingsite en gezien haar fraai uiterlijk duurde het dan ook niet zo lang of er hadden al heel wat mannen zich kandidaat gesteld om haar eenzame leventje wat in te vullen, waarbij bij sommigen de nadruk nogal sterk leek te liggen bij dat “vullen”.

Nu is Liesje niet de eerste de beste. Ze is knap, ja...echt knap...puur natuur, en nog verstandig er bij. Ik ken er weinig die zo verstandig zijn als Liesje, en daarom ben ik ook zo blij dat ze mijn allerbeste vriendin is. Ik mag haar alles vragen, zelfs hoe ik de batterij van mijn auto moet aansluiten aan de lader, als die op een winterochtend weer eens plat is. Ja, haar kennis reikt op dat gebied wel iets verder dan de meesten die enkel gewend zijn van af en toe een paar duracellekes te verwisselen.

Dus, om aan het eigenlijke verhaal te beginnen; Liesje koos dus bewust voor een date met wat haar het driftigste typetje leek van alle mannen waar ze ooit ook maar minstens een enkel woord mee had gewisseld.

Die man, Jules, en de naam is echt fictief mensen, vergeet dat niet en ga zo dadelijk niet alle Jules bezoeken hier op de site, want die mensen zijn volkomen onschuldig.

Jules had Liesje dus uitgenodigd op een etentje in een smaakvol restaurantje. Hij had voorgesteld om haar thuis op te pikken, voor haar eigen veiligheid, maar Liesje had hem verteld dat ze al vele jaren karate volgde en ze wel op de parking voor de zaak zou wachten. Komt heer Jules daar om zeven uur aan met wat ik zelfs zou herkennen als een afgemeten ruikertje van de Aldi, met de woorden, “hier se schoonheid, zo kan je weer eens een vaasje vullen met een prachtig boeket.” Weer dat “vullen”. “Jongens, al die bloemen konden ook wel in zijn oren”, zei Liesje me achteraf, maar ze speelde het spelletje wel enthousiast mee.

Voor de oplettende lezer; ik schrijf gewoonlijk iets van een a viertje vol en daarmee krijg ik mijn verhaal wel verteld, maar zoals u ziet ga ik daar deze keer niet in slagen, maar hopelijk neemt niemand me dat kwalijk, en zo wel, dan kan dat via de post met een voldoende gefrankeerde brief

aan me duidelijk worden gemaakt. Of, voor de zuinige onder ons, hieronder dus, maar mocht je dan de bijnaam van gierige krijgen, schuif dan de schuld niet op mij af. Schrijven is risico nemen, of dat nu boven of onder de streep is.

Dus, om een lang verhaal enigszins kort te houden ..;waar waren we ook al weer gebleven...o ja, Liesje en Jules hadden ondertussen hun aperitief al gehad, en waren aan de bestelling van het hoofdgerecht toe. Jules nam de gevulde kwartels, begeleid door de profetische woorden , “het leven is niet anders dan vullen of gevuld worden”. Liesje is veggi, dus voor haar werd het iets met veel groen en rood, twee kleuren die haar echt goed staan bovendien.

Omdat geen schrijver het ooit vermeld wil ik het bij uitzondering toch wel eens doen voor één keer, nl. zeggen dat ik , nu ik hier ben gekomen, toch even moest nadenken over het verder verloop. Als je me op 't moment van schrijven dus mocht gevraagd hebben of het vanaf hier nog de moeite was om nog verder te lezen had ik daar alleen op kunnen antwoorden, “ik weet het echt niet”. Schrijven is één procent inspiratie en de rest is transpiratie zegt men, daarom schrijf ik altijd 's nachts, dan is het wat koeler. Ik had nu even tijd om wat anders te vertellen omdat Jules en Liesje toch nog op hun maaltijd zaten te wachten, maar ondertussen zit Jules al met smaak te smakken en pikken we daar weer op in.

“Drinken we straks nog een slaapmutsje bij jou, schatje?”. Schatje was het al, en dat na amper een half glas wijn, dat beloofde. “Niet rond de pot draaien he Jules”, sprak Liesje, “ik hou meer van kerels die recht voor de vuist zijn”. Daarom was ik haar beste vriend, begrijp je nu. “Goed”, zei Jules, “zoals je wil”. “Wat zou je er van denken als we samen eens de nacht door zouden brengen?”. “Heel de nacht op stap? Daar heb ik ook weer geen zin in hoor”, antwoordde Liesje met onschuldig stemmetje. “Nee, gewoon samen lekker de koffer in en een beetje knuffelen, mijn lief kwarteltje”. “” Ha, zo bedoel je, en dan wordt ik behandeld zoals die twee vogeltjes die je net verorberd hebt zeker? “. “Gevuld”.

“Maar met dezelfde toewijding als de kok” probeerde hij zich nog te verheerlijken; “met liefde bereid”. Maar Liesje wist wel beter en dacht, “ja ja, berijd met lange ij zal hij wel bedoelen.”

“Weet je Jules”, zei ze, “ik vind het super attent van je om mij die geweldige ruiker bloemen te geven en me hier te trakteren op een heerlijke maaltijd, maar als veggi lukt het me niet om te vrijen met een man die net twee gevulde beestjes heeft opgepeuzeld, maar als je volgende keer nu eens enkel selderijstengels neemt, dan zou ik er wel eens over nadenken”. “Je mag dan zeker ook geen wijn drinken want dat beperkt de prestaties. Een watertje is veel beter”, en ik zou ook naar de fitness gaan, iedere dag een paar uurtjes gaan fietsen, dat is ook allemaal goed om uw prestaties te verhogen.”

Ik denk dat Jules zijn appetijt voor Liesje toen wel naar een dieptepunt is gezakt want die selder heeft ze hem nooit zien eten, nee, ze heeft zelfs nooit nog iets van Jules gehoord. Misschien heeft hij het veel te druk met “vullen”. Rekken in de Colruyt, of zo.