Nooit te vroeg,

Niels en Veerle zitten samen op een bankje in het eerste leerjaar. Ze kennen elkaar al vanaf ze kruipertjes waren en zijn beste vriendjes. Wat zeg ik, supervriendjes. Niels was zo blij dat hij eindelijk kon leren lezen en schrijven, want hij wil al bijna zeven jaar een liefdesbrief schrijven aan Veerle.

Nu kan je zeggen, vertel het dan toch gewoon aan haar, maar dan ken je Niels nog niet goed, wat begrijpelijk is want enkele seconden geleden wist je niet eens dat hij bestond. Niels is nogal conservatief, nee, niet ingeblikt, maar houdt nogal vast aan de oude waarden. Ja, zo gaat dat tegenwoordig. Op hun zevende zijn ze verzot op de oude waarden, op hun twaalf gaan ze betogen met de progressieven.

Nu is er in heel de klas niemand zo verbeten tijdens de taalles als Niels. Zijn schrijven is er ook één met vele victoriaanse krullen, want dat voegt nog een extra dimensie toe, vooral in een liefdesbrief.

Leen doos wol hen riet Rik rijf jas zon maan put vuur, hij schrijft het zwierig en elegant, zonder haperen, en het puntje van zijn tong houdt het allemaal in de gaten.

Niels is al gepromoveerd naar de voorste banken, zo gecharmeerd was de juf al na zijn eerste krullen, dat belooft.

Veerle mag altijd kijken hoe het moet, want het schrijven gaat haar minder goed af. Zij is het reken en wetenschapswonder van de klas. Vraag haar naar de omtrek van de maan en ze weet het. Alles met getallen houdt haar bezig. Die wordt later vast nog eens minister van begroting, en daarmee komt nu dus eindelijk het licht aan het einde van de tunnel in zicht voor ons landje.

Je houdt het niet voor mogelijk, maar toch, met Kerst schrijft Niels zijn eerste liefdesbrief naar zijn Veerle.

“Liefste Veerle, ik vraag het aan”.

Xxx

Dan is het bang afwachten of en hoe ze zijn schrijven beantwoordt. Hij is er wel trots op dat hij zo’n mooie brief heeft geschreven, en, wees eens eerlijk, welke jonge deerne zou na ‘t lezen van zo’n epistel nee kunnen zeggen.

Het duurt dan ook maar een dag vooraleer het antwoordje komt. “100 prosent akkoort”.

Even later zitten ze al gezellig samen in de speelkamer van Niels, wanneer Veerle plots zegt,” Niels, nu wij een stelletje zijn mag je me ook wel kussen hè”. “Kussen?” roept de kleine veroveraar.

“Je weet toch dat je daar zwanger van kan worden hè Veerle, heeft jouw ma je dat nog niet verteld.”

Veerle schiet onbedaard in een lach en roept “kieke, van kussen wordt je niet zwanger hoor, daar moet je heel andere dingen voor doen”. Op je rug slapen bijvoorbeeld, en dan komt er een heel klein zaadje, zoiets als ze in de tuin gebruiken om pekes te maken, in mijn buik . Dat zaadje gaat dan een eitje bevruchten en dan ben je zwanger. “

“Zo, zegt Niels, en dan noem jij mij een kieke, terwijl je zelf eitjes legt”.

“Maar nee mijn lieve Niels, ik leg geen eitjes, dat eitje blijft wel in mijn lijf hé. Kijk, in de eierstok blijft het gele lichaam, dat was eerst de ovariële follikel, oestrogenen en vooral progesteron afscheiden. Dat laatste noemen ze het zwangerschapshormoon en zorgt er voor dat je zwanger blijft”.

“Ha zo” zegt Niels, zo simpel is dat dus.

“Het enige moeilijke aan heel die zaak zijn de woorden die de grote mensen er voor gebruiken “ zegt Veerle. “Probeer maar eens een woord zoals choriongonadotrofine te onthouden ”.

“Verdorie ja, dat maakt het dan wel heel moeilijk om zwanger te geraken, en dan durf ik je nu wel kussen hoor”.

“ Doe maar”, zegt Veerle, en tegelijkertijd sluit ze haar ogen en tuit ze haar mondje zoveel ze maar kan. Als er nu maar geen choriongonadotrofine aan haar mond hangt, denkt Niels , en het gezegde, een verwittigd man is er twee waard, kust hij haar heel zedig op haar wang.

Veerle opent haar ogen en zegt, “mmmm dat was niet slecht voor een eerste keer, maar we moeten wel nog veel oefenen hoor Niels, want later als we groot zijn dan wil ik het ook echt zo goed kunnen als mijn ma. Pa zegt altijd dat zij zijn lekkerste snoepje is. Mag ik ook voor altijd jouw snoepje zijn?”

“Je moet nu ook weer niet overdrijven hé Veerle”, zegt Niels, ietwat aangeslagen, “ ik vind je wel een lekker stuk, maar ik wil echt nog wel wat anders snoepen hoor”.

“Maar dat is dan wel overspel he manneke” zegt Veerle dapper. “Overspel”, vraagt Niels. “Is dat iets dat je buiten doet? Kom, dan gaan we de tuin in, het is mooi weer om eens overspel te doen.”

Laat me hier stellen, ze leefden nog lang en gelukkig en kregen maar niet genoeg van de choriongonadotrofine.