En als het zo eens ging......................

Prelude van een zomer,

Ik heb je leren kennen als was ik een man die koren zaait. Rustig alles laten groeien , rijpen, en de eerste oogst, dat was gewoon 't ontmoeten, van een stem die al zo lang aan me bekend was, vertrouwd en vrouwelijk, met soms het meisje er nog in, op momenten dat ik jou aan het lachen kreeg, en jij uiteindelijk zonder adem viel en het even stil werd aan de hoorn.

Zelfs die stilte was genieten, want we wisten, wat de ander voelde, en we zonder woorden alles konden vertellen waarnaar het hart begerig was.

Het werd voorjaar en de lucht vol geuren, alles stond in frisse kleuren en toen zag ik jou voor 't eerst, en even maar, kwam diep in mij, een vreemd gevoel, gewoon omdat ik niet verwerken kon, dat zoveel schoonheid mij bezocht, ik zo'n glimlach van je krijgen mocht, alsof ik hoogst persoonlijk jou van de lente had voorzien.

De eerste keer jouw hand gevoeld, veel kleiner dan de mijne, zachter, maar de greep verraste door z'n stevigheid, en weer was ik het noorden kwijt toen je me kuste op mijn gladgeschoren wang, geuren als van een zomerbui, zich mengden met een zacht parfum, terwijl jouw losse haren, als manen van de Fries zich drapeerden op mijn schouder.

Al wat sprak was twee paar ogen en handen die elkaar weer vonden, om samen even één te zijn, in voelen en verlangen. Ik zag jouw ogen als een dorp, waar ik voor altijd wou verdwalen, waar ik alle lichtjes uit jouw kijkers halen mocht, om dan verlicht de weg te vinden naar het warme nest waar ik voor altijd wonen wou, heel dicht bij jou.

We zaten samen op een bankje, bij de vijver in het park en even verder, in een jonge beukenstam, ontstond, voor minstens honderd jaar gekerfd, ons nieuw verbond, als getuigenis van ons beleven.

Ik wist, dat ik in mijn bestaan, dit geluk al eerder had geproefd, verwend was door het leven, en jij, die mij dit alles nu weer schonk, was in 't al nog meer bedreven. .

De zomer kwam en ik nam je mee naar ergens, diep verborgen en voor de meesten onbekend, een paradijselijke plas waar alles nog net was zoals mijn opa het ooit vond. Daar zag ik voor 't eerst jouw mooi zongebruinde dijen op het suikergele zand, leerde jij mijn hand het zachtjes strelen van heel dat schone zomers lijf en nergens was er op die dag meer licht dan wat ik in jouw ogen zag, nog net voor 't sluiten bij een zoen.

Het koren werd al geel, de aren dikker en gevuld, en zo ook groeide alles verder tussen jou en mij en wisten we dat met geduld de oogst ons nog veel meer verblijden zou.

Er was al zoveel moois ontstaan sinds 't zaaien werd gedaan en elke zomerdag bracht ons beiden dichter bij elkaar, zo dicht soms, dat ik even zonder adem kwam om daarna weer de levenslucht met grote trekken in te halen. We waren als twee paarden zonder toom, draafden door de dag en 't leven, en niets was er nog dat beletten kon, dat wat ooit als enk'le zaailing aan de akker werd gegeven, nu stilaan daar zijn bestemming vond . Liefde groeide welig tussen papavers en de korenbloem, en heel de wereld leek in peis en vree.

Zo nam jij mij naar de herfst toe mee en zie, hoe vruchtbaar jaren kunnen zijn, als iets klein gekoesterd wordt en als een kind de tijd krijgt te volgroeien. We waren samen door een jaar gestruind en nu, bij 't verkleuren van de vele tinten groen gaf jij jezelf aan mij op de laatste warme dag en alles wat de zomer had gerijpt mocht nu geoogst, en weer keek ik in jouw ogen en las dat lust jou even van me wegnam, om ons de toekomst aan te reiken.

Ergens zong een merel nog een laatste lied, onze prelude van een zomer, en toen was de cirkel voluit rond, van het begin, waar ik je vond, tot wat in 't najaar werd verkregen. De zon verdween , de lucht bracht regen, en ergens dacht al iemand aan het nieuwe zaaiseizoen.

Le plus grand désir de l'homme est le désir d'être desiré.(J.P. Sartre)