Je kiest hier iemand die leuk oogt en voor de rest zal het dan ook wel goed zitten. . Haha, was het maar zo eenvoudig. Het lukt zelfs met een ei niet.
Je ziet het ei, dus je hebt een ei. Maar... durf je het op je hoofd stukslaan? Misschien is het rauw, of net niet, zachtgekookt, maar misschien ook wel hardgekookt, of erger, rot, en de mogelijkheid dat er een kuiken in zit bestaat ook nog eens. Nog geen zee van mogelijkheden maar toch al een serieuze plas.
Veronderstel nu, dat er hier een vrouw of man zou zijn die je echt wel ziet zitten. Dan kunnen we dadelijk weer gaan vergelijken met ons ei. Wat weten we als we de buitenkant zien. Misschien is het eerste dat ons opvalt dat die persoon wel heel veel azijn drinkt per dag, want hoe kan je anders zo'n gezicht trekken. Dan hebben we alleen nog maar het uiterlijke gezien. Kan net als een ei wat bleekjes uitvallen of net weer boerenbruin.
Nu heb je bij deze persoon alle mogelijkheden als bij het ei, behalve het kuiken...alhoewel...een kuiken zonder kop zou nog net kunnen.
Ik vraag me wel eens af hoe mensen hier eigenlijk proberen om een naar hun dunken goede partner te vinden. Gaan ze voor het karakter of toch maar hoofdzakelijk voor het beeld en is wat in het koppeke steekt niet zo heel belangrijk. Ik bedoel maar, het is mogelijk dat wat je ziet alles is wat je krijgt.
Daar heb ik thuis dus nog een hele stapel van staan, voor in geval van... je weet maar nooit. Een hele stapel lege dozen. Wel ja, leeg... ze staan van groot naar klein allemaal in elkaar, dus eigenlijk is alleen de bovenste leeg. Net zoals de bovenste kamer bij sommigen, waarmee ik beslist niet gezegd wil hebben dat er hier zo'n mensen zijn, want hier zijn we één grote familie en achterklap, of kwetsende woorden, dat kom je hier dus niet tegen. Heel soms wel, maar daar gaat de stoffer dan weer heel snel overheen.
Het grootste geluk past in het kleinste doosje, en toch zijn er die altijd de grootste willen. Ik zeg altijd, wat je niet weet te vullen is uw maat niet. Er zijn mensen met een groot hoofd, niet eens half gevuld. Anderen hebben een klein hoofd en zoveel verstand dat het andere plaatsen in moet nemen. Zo'n mensen zijn meestal niet de magerste onder ons, maar nu weet je tenminste wat de oorzaak is.
Eerlijk gezegd, ik ben in deze corona periode ook een heel stuk “verstandelijker “ geworden. Ik weet nog maar pas dat je verstand ook kan wegen. Het is alleen de kunst om te weten hoe je de juiste verdeling dient te maken tussen lijf en geest. Ik persoonlijk ben daar niet al te streng in, ik hoef er dan ook geen doctoraat in te behalen. Ik zet me op de weegschaal en...tien procent trek ik er dan af, want dat is verstand. Logisch gevolg, meer eten maakt slimmer!
Als ik iets lees van de wensen van sommigen, dan denk ik meteen ook aan plug and play, een andere wonderbare computerterm. Misschien zijn er hier wel mensen die dat met hun partner ook wel zouden willen kunnen. Plug in en spelen maar...spelletje beu, plug weer uit de muur, partner in de hoek, onder een groot laken of beter nog, een kunstzinnige hoes. Je moet jezelf er wel van vergewissen dat die term vroeger door de kenners al snel werd vervangen door plug en pray, dus het zou met die partner ook wel eens zo kunnen uitdraaien als je er de juiste handleiding niet bij krijgt.
Als je dan zo'n louter op uitzicht gekozen partner neemt, je komt daar mee thuis, pakt die uit en plugt die in, kom dan de volgende dag niet klagen op T2S dat het allemaal niet is wat je zocht.
Er zijn daar goede en minder goede bouwjaren van, net zoals wijn zijn goede en minder goede jaren heeft. Een tweedehands modelleke, en die kom je hier het vaakst tegen, houden ook het meeste risico in, en garantie beperkt zich enkel tot het omruilen.
Eigenlijk, als je dit zo allemaal leest, dan zou je toch veel liever een kartonnetje eitjes in huis halen.
Ze zijn goedkoop , compact, dus als er daar eens een rotte bij zit dan is daarmee het dak nog niet van 't huis.
Maar dan denk ik weer aan Mieke, en Anneke, Elleke en Nelleke, Sientje en Katrientje, Rineke en Jeaninneke, Alice en Beatrice,Nicolleke met haar witte bolleke... en dan komt de lach weer op mijn gezicht.
Wie vroeger als kind naar zijn/haar grootouders ging, die leerde al heel snel, dat je jaren later in hetzelfde huis dezelfde mensen vond. De mensen bleven bij elkaar, soms uit vrije wil, soms uit noodzaak.
Als jonge stellen nu aan de kinderen vertellen dat ze op bezoek gaan bij oma en opa, dan hoor je vaak, “naar allebei?”.
Dan kom je met die pagadders binnen en de eerste vraag die ze stellen is “hoe lang blijf je hier nu wonen? “, en geen mens die er een antwoord op weet want misschien vindt oma morgen wel een lieve man en gaat ze bij hem wonen, en opa , die verleden week nog riep dat hij voor altijd alleen zou blijven zit nu alweer met het kleinkind van zijn nieuwe vriendin op de knie. Alweer voor nieuwe vriendjes zorgend.
We leven in een tijd waar iedereen verliefd wil zijn , en eens dat vlammetje wat kleiner wordt, dan kijkt men alweer verder. Na één week hoor je al, ik hou van jou. Na een maand, ik hou heel veel van jou, en ja, dan weet je al wat het volgende wordt, ik hou alles van jou. Oude grap, maar zo vol waarheid dat ik ze er graag tussen smokkelde.
Bij al dat scheiden is er maar één vrolijk gegeven. Dat zijn de heel originele annonces die je vroeger wel eens las in de wekelijkse reclameblaadjes.
Linkerhelft van dressoir zoekt nog rechterhelft. Ik heb twee luchters, wie heeft een plafond? Schel kaas zoekt twee sneden brood.
Man met zeer stabiele financiële toestand zoek gelijkwaardige vrouw. Als je dat laatste las wist je dat die man al jaren rood stond, en hoopte dat ergens een vrouw het toch anders zou lezen.
De dapperste durfden zelfs iets plaatsen zoals”hemd zoekt strijkijzer” en wees maar zeker dat er sommige van hen hun viske aan den haak kregen. Maar... ik moet al niet veel lachen met die vrouwen, want bij mij stond vroeger naar 't schijnt in grote letters op mijn voorhoofd, “negerke voor alle werk”. 't Was alleen niet te lezen door mezelf, maar ja, wie is er nu goed in spiegelschrift? Den deze alvast niet, ik word daar draaierig van, of mottig, voor hen die dat liever lezen.
Ook nu vandaag nog lees je vele leuke zaken in de profielen hier, al kom je er soms tegen waarbij je denkt, gelukkig heb ik ooit nog algebra gehad op school. Mijn persoonlijke mening is dat een profiel open en duidelijk moet zijn, zodat de mensen al dadelijk een beetje inzicht krijgen in wie je bent en waar je van houdt. Ik heb me daar altijd heel goed aan gehouden, ja echt. Wie mijn profiel leest die weet meteen, daar zijn kosten aan. Maar ik ben dan wel geen kat in een zak . Je kent meteen de risico's.
Er zitten hier zeker, net zoals er bij de vrouwen echt goeikes zitten, ook heel toffe mannen, want laat ons eerlijk zijn, zonder hen bleven hier ook geen vrouwen. We mogen aannemen dat wij allen hier , zowat een doorsnee zijn van de maatschappij, en iedereen past niet bij iedereen. Er zijn er die je nooit samen door één deur krijgt, maar er zijn er net zoveel , zo niet meer die je mettertijd als goede kennis of zelfs vriend/vriendin gaat beschouwen. Dat zie je best op Things2Share. Jammer genoeg wordt daar de laatste tijd niet veel meer gepost, dus ja, op de duur moet ik ook alles, maar dan ook echt alles uit mijn duim zuigen om toch maar wat te kunnen schrijven. Dus hierbij de boodschap aan alle mensen die wel eens op Things2Share posten, hou je vooral niet in, maar laat je lekker gaan, het is tenslotte voor een goed doel.
We zijn niet altijd even tolerant tegenover mensen die ons niet echt liggen, dat is eigen aan de mens denk ik dan maar. Zo verheven als men het vaak voorstelt zijn we helemaal niet, want dan zag de wereld er heel anders uit. Maar we zijn ook niet allemaal schurken, al kan het wel eens héél plezant zijn om die rol even te spelen. Je weet wel, een beetje opzettelijk ambras zoeken om het achteraf dubbeldik weer goed te maken.
De mens is een diertje dat veel aandacht nodig heeft, dat heeft de hele corona ervaring in ons leven wel getoond. Het had niet veel langer mogen duren of er kwamen nog een hoop meer problemen bij.
Nu al lees je dat er zoveel meer spanningen waren in de gezinnen van de thuisblijvers en ja, de één zijn dood is de ander zijn brood. Er is hier weer een toevloed aan nieuwe leden, allemaal weer oma's en opa's die aan hun kleinkinderen hebben verteld dat liefde zelden eeuwig duurt, en ze wel weer verliefd willen worden. Zo draait de liefdesmolen rond, net als op de foor.
Nog iemand een rittenkaart voor tien beurten kopen?
Ik heb je leren kennen als was ik een man die koren zaait. Rustig alles laten groeien , rijpen, en de eerste oogst, dat was gewoon 't ontmoeten, van een stem die al zo lang aan me bekend was, vertrouwd en vrouwelijk, met soms het meisje er nog in, op momenten dat ik jou aan het lachen kreeg, en jij uiteindelijk zonder adem viel en het even stil werd aan de hoorn.
Zelfs die stilte was genieten, want we wisten, wat de ander voelde, en we zonder woorden alles konden vertellen waarnaar het hart begerig was.
Het werd voorjaar en de lucht vol geuren, alles stond in frisse kleuren en toen zag ik jou voor 't eerst, en even maar, kwam diep in mij, een vreemd gevoel, gewoon omdat ik niet verwerken kon, dat zoveel schoonheid mij bezocht, ik zo'n glimlach van je krijgen mocht, alsof ik hoogst persoonlijk jou van de lente had voorzien.
De eerste keer jouw hand gevoeld, veel kleiner dan de mijne, zachter, maar de greep verraste door z'n stevigheid, en weer was ik het noorden kwijt toen je me kuste op mijn gladgeschoren wang, geuren als van een zomerbui, zich mengden met een zacht parfum, terwijl jouw losse haren, als manen van de Fries zich drapeerden op mijn schouder.
Al wat sprak was twee paar ogen en handen die elkaar weer vonden, om samen even één te zijn, in voelen en verlangen. Ik zag jouw ogen als een dorp, waar ik voor altijd wou verdwalen, waar ik alle lichtjes uit jouw kijkers halen mocht, om dan verlicht de weg te vinden naar het warme nest waar ik voor altijd wonen wou, heel dicht bij jou.
We zaten samen op een bankje, bij de vijver in het park en even verder, in een jonge beukenstam, ontstond, voor minstens honderd jaar gekerfd, ons nieuw verbond, als getuigenis van ons beleven.
Ik wist, dat ik in mijn bestaan, dit geluk al eerder had geproefd, verwend was door het leven, en jij, die mij dit alles nu weer schonk, was in 't al nog meer bedreven. .
De zomer kwam en ik nam je mee naar ergens, diep verborgen en voor de meesten onbekend, een paradijselijke plas waar alles nog net was zoals mijn opa het ooit vond. Daar zag ik voor 't eerst jouw mooi zongebruinde dijen op het suikergele zand, leerde jij mijn hand het zachtjes strelen van heel dat schone zomers lijf en nergens was er op die dag meer licht dan wat ik in jouw ogen zag, nog net voor 't sluiten bij een zoen.
Het koren werd al geel, de aren dikker en gevuld, en zo ook groeide alles verder tussen jou en mij en wisten we dat met geduld de oogst ons nog veel meer verblijden zou.
Er was al zoveel moois ontstaan sinds 't zaaien werd gedaan en elke zomerdag bracht ons beiden dichter bij elkaar, zo dicht soms, dat ik even zonder adem kwam om daarna weer de levenslucht met grote trekken in te halen. We waren als twee paarden zonder toom, draafden door de dag en 't leven, en niets was er nog dat beletten kon, dat wat ooit als enk'le zaailing aan de akker werd gegeven, nu stilaan daar zijn bestemming vond . Liefde groeide welig tussen papavers en de korenbloem, en heel de wereld leek in peis en vree.
Zo nam jij mij naar de herfst toe mee en zie, hoe vruchtbaar jaren kunnen zijn, als iets klein gekoesterd wordt en als een kind de tijd krijgt te volgroeien. We waren samen door een jaar gestruind en nu, bij 't verkleuren van de vele tinten groen gaf jij jezelf aan mij op de laatste warme dag en alles wat de zomer had gerijpt mocht nu geoogst, en weer keek ik in jouw ogen en las dat lust jou even van me wegnam, om ons de toekomst aan te reiken.
Ergens zong een merel nog een laatste lied, onze prelude van een zomer, en toen was de cirkel voluit rond, van het begin, waar ik je vond, tot wat in 't najaar werd verkregen. De zon verdween , de lucht bracht regen, en ergens dacht al iemand aan het nieuwe zaaiseizoen.
Le plus grand désir de l'homme est le désir d'être desiré.(J.P. Sartre)
Het is Lente, de ketting is er af en we mogen weer een beetje meer van de vrijheid proeven, dus wat doen we, we daten weer eens een keertje. Gewoon omdat het kan, voor de gezelligheid, en wie weet wat nog meer.
We hadden eigenlijk nog niet zoveel contact, ik keek ook niet heel erg naar haar uit, maar om na zo'n lange tijd weer een beetje de juiste cadans te vinden , dacht ik, laat het me maar doen. Het kan nooit erger zijn dan , zoals vroeger, een zondagmiddag bij de schoonmoeder (hoor ik in de verte al wat kritiek?).
Zoals altijd gebruik ik ook deze keer weer een fictieve naam voor mijn date, waarbij vermoedelijke overeenkomsten met u bekende personen louter toeval zijn.
Ik zal haar even omschrijven met haar eigen woorden, zo komen jullie al veel makkelijker in het verhaal. Ze is een modern, vlot en verstandig “meisje” voelt zich veel jonger dan haar leeftijd en heeft voor iedereen goede raad. . Blond ook nog, al geef ik daar geen extra punten voor. Haarkleur is voor mij volkomen onbelangrijk. Zwart , grijs, koper , wit, het maakt me niks uit. Ons kat is kaal en ze krijgt ook iedere dag haar eten. Er zijn naar 't schijnt ook kale poezen, maar daar gaan we hier niet dieper over in.
Laat ik haar maar Valerie noemen, dat lijkt me een redelijk veilige naam om hier te gebruiken. Mocht er hier een lid zijn met die naam, dan is dat NIET degene waar ik mee op stap ging.
Valerie is een echte stedeling, en al vind je in elke stad ook wel wat groen, het is toch heel anders dan hier bij ons, waar je nog kan verdwalen in de bossen. Ze stond er echt op om eens een dagje in de natuur door te brengen, de picknickmand mee , paar glazen en een lekker flesje. Dat het de dag ervoor nog stevig had geregend kon haar niet op andere gedachten brengen, dus ik pik haar op en wij tweetjes richting bos. Ik hou van de bossen. Kom er als kind al en ken er al de mooiste plekjes.
Valerie had ook al wel bomen gezien, maar als zij het voor het zeggen had, dan werd het hier één stuk beton, met hier en daar een terrasje , waar je gezellig kon genieten van de zon. Maar...om te tonen dat ze echt wel wat in haar mars had en niet bevreesd was voor wilde dieren, zoals daar zijn, konijnen , bosmieren of de vranke Vlaamse gaai wou ze beslist eens samen het bos in.
We draaien het laatste stukje verharde weg af en terwijl die er alweer droog bijligt, is het bospad nog bezaaid met plassen. Door modder rijden is leuk, zolang je maar vooruit blijft gaan, maar op zeker moment lukt dat niet meer en sta ik daar in een diepe plas. Wat ik ook doe, ik geraak niet meer voor of achteruit, maar gelukkig is Valerie er al dadelijk met goede raad. Ik dien uit te stappen om te duwen, en zij zal zich wel over de middenconsole manoeuvreren om achter het stuur te kruipen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wil nog roepen, niet teveel gas geven, maar 't is al te laat. De wielen gieren door het slijk en jawel, den deze krijgt natuurlijk de volle laag. Sommigen kunnen het blijkbaar niet laten van met modder te gooien. Hier komen we vandaag niet meer weg met de auto. Ik stop dus maar met duwen en stap naar het achterportier, en na een paar passen voel ik het, ik mis een schoen. Ook dat nog. Ik heb ondertussen al honger gekregen van al dat geploeter, dus ik neem de picknickmand, vol met lekkere troost, maar meteen wanneer ik ze uit de auto zwier valt alles in het water, daarmee weer een oud spreekwoord alle eer aandoend.
Ik zeg tegen Valerie dat we beter te voet teruggaan en een boer opzoeken die mijn wagen uit het bos wil trekken, maar ze vertikt het van uit te stappen want ze heeft haar spiksplinternieuwe boswandelschoenen aan en die mogen niet vuil worden. Tja, dan ga ik maar alleen en ik beloof haar van zo snel mogelijk terug te komen , want het begint ondertussen al lichtjes te schemeren en ze wil absoluut de nacht niet doorbrengen in de wildernis. Ik raad haar nog aan om ramen en deuren goed dicht te houden, want je weet het nooit met al die wilde dieren.
Ik vis nog even mijn “oude” schoen uit het slijk en vertrek in stevig tempo, lekker soppend, tot ik uit het zicht ben. Ik bel mijn broer op die me meteen komt halen en thuisgekomen neem ik rustig een deugddoende douche. Honger! Mijn alarm gaat af en ik besluit om mezelf maar een beetje te verwennen met een lekker zelfbereide warme maaltijd.( Nee, geen soep, want ik kom er net uit). Wijntje erbij en alle leed van die dag is vergeten. Maar dan ook volledig !
Bij het krieken van de volgende ochtend pas komt het besef terug dat mijn auto nog in het bos staat, met daarin de waarschijnlijk in hoogste staat van paniek zijnde Valerie. Ik dus de fiets op en volgas, benengas dan wel, naar boer Charel, een vriendelijke kerel, als je hem kent, anders kom je liever niet op zijn erf want dan heb je meteen de hond achter je aan. Maar ik ken Charel van Din van Pollekes al heel mijn leven en voor een bakske Jupiler wil hij mijn auto wel uit het bos trekken. Ik mag mee op de tractor, en na een kwartiertje komen we bij mijn wagen. Er is geen Valerie meer te bespeuren. Ik heb nog een paar keer luidkeels haar naam geroepen maar geen antwoord. Ach ja, Charel trekt mijn karretje tot op de verharde baan en we zijn er weer mee weg. Het heeft geen zin om zo'n groot bos af te zoeken naar iemand uit de stad. Wie weet waar zit die. Misschien is ze wel geadopteerd door een familie wilde konijnen , of nog erger, dat kan weer tegenwoordig, is ze een wolf tegen het lijf gelopen en zit Rooskapje, zelf al grootmoeder , nu in zijn buik.
Dus , beste mensen, als je één dezer dagen eens het bos ingaat, zou je dan eventueel een paar pistolekes mee kunnen nemen , want het zou kunnen dat je er Valerie tegen het lijf loopt en die zal ondertussen wel grote honger hebben.
Ik weet niet of er veel mannen zijn die leven zoals ik, want ik heb een geweldig goede vriendin, ik hou echt van haar en zou ze voor geen geld willen missen. Alleen hebben wij geen relatie, en die willen we ook niet want veronderstel nu eens dat het dan misloopt, dan zijn we elkander wel kwijt en dat risico gaan we echt niet nemen.
Omdat het verhaal deze keer over haar gaat en ze anoniem wil blijven , noem ik haar hier Liesje. Dat is een mooie naam en 't klinkt zo lief.
Waar gaat het nu over? Wel,voor iedere vrouw die al enkele dates heeft gehad zal het verhaal , tenminste deels, wel bekend in de oren klinken, maar of ze er ook zo goed mee omgingen is nog maar de vraag.
Liesje had zich dus net als ik ingeschreven op de ons allen bekende datingsite en gezien haar fraai uiterlijk duurde het dan ook niet zo lang of er hadden al heel wat mannen zich kandidaat gesteld om haar eenzame leventje wat in te vullen, waarbij bij sommigen de nadruk nogal sterk leek te liggen bij dat “vullen”.
Nu is Liesje niet de eerste de beste. Ze is knap, ja...echt knap...puur natuur, en nog verstandig er bij. Ik ken er weinig die zo verstandig zijn als Liesje, en daarom ben ik ook zo blij dat ze mijn allerbeste vriendin is. Ik mag haar alles vragen, zelfs hoe ik de batterij van mijn auto moet aansluiten aan de lader, als die op een winterochtend weer eens plat is. Ja, haar kennis reikt op dat gebied wel iets verder dan de meesten die enkel gewend zijn van af en toe een paar duracellekes te verwisselen.
Dus, om aan het eigenlijke verhaal te beginnen; Liesje koos dus bewust voor een date met wat haar het driftigste typetje leek van alle mannen waar ze ooit ook maar minstens een enkel woord mee had gewisseld.
Die man, Jules, en de naam is echt fictief mensen, vergeet dat niet en ga zo dadelijk niet alle Jules bezoeken hier op de site, want die mensen zijn volkomen onschuldig.
Jules had Liesje dus uitgenodigd op een etentje in een smaakvol restaurantje. Hij had voorgesteld om haar thuis op te pikken, voor haar eigen veiligheid, maar Liesje had hem verteld dat ze al vele jaren karate volgde en ze wel op de parking voor de zaak zou wachten. Komt heer Jules daar om zeven uur aan met wat ik zelfs zou herkennen als een afgemeten ruikertje van de Aldi, met de woorden, “hier se schoonheid, zo kan je weer eens een vaasje vullen met een prachtig boeket.” Weer dat “vullen”. “Jongens, al die bloemen konden ook wel in zijn oren”, zei Liesje me achteraf, maar ze speelde het spelletje wel enthousiast mee.
Voor de oplettende lezer; ik schrijf gewoonlijk iets van een a viertje vol en daarmee krijg ik mijn verhaal wel verteld, maar zoals u ziet ga ik daar deze keer niet in slagen, maar hopelijk neemt niemand me dat kwalijk, en zo wel, dan kan dat via de post met een voldoende gefrankeerde brief
aan me duidelijk worden gemaakt. Of, voor de zuinige onder ons, hieronder dus, maar mocht je dan de bijnaam van gierige krijgen, schuif dan de schuld niet op mij af. Schrijven is risico nemen, of dat nu boven of onder de streep is.
Dus, om een lang verhaal enigszins kort te houden ..;waar waren we ook al weer gebleven...o ja, Liesje en Jules hadden ondertussen hun aperitief al gehad, en waren aan de bestelling van het hoofdgerecht toe. Jules nam de gevulde kwartels, begeleid door de profetische woorden , “het leven is niet anders dan vullen of gevuld worden”. Liesje is veggi, dus voor haar werd het iets met veel groen en rood, twee kleuren die haar echt goed staan bovendien.
Omdat geen schrijver het ooit vermeld wil ik het bij uitzondering toch wel eens doen voor één keer, nl. zeggen dat ik , nu ik hier ben gekomen, toch even moest nadenken over het verder verloop. Als je me op 't moment van schrijven dus mocht gevraagd hebben of het vanaf hier nog de moeite was om nog verder te lezen had ik daar alleen op kunnen antwoorden, “ik weet het echt niet”. Schrijven is één procent inspiratie en de rest is transpiratie zegt men, daarom schrijf ik altijd 's nachts, dan is het wat koeler. Ik had nu even tijd om wat anders te vertellen omdat Jules en Liesje toch nog op hun maaltijd zaten te wachten, maar ondertussen zit Jules al met smaak te smakken en pikken we daar weer op in.
“Drinken we straks nog een slaapmutsje bij jou, schatje?”. Schatje was het al, en dat na amper een half glas wijn, dat beloofde. “Niet rond de pot draaien he Jules”, sprak Liesje, “ik hou meer van kerels die recht voor de vuist zijn”. Daarom was ik haar beste vriend, begrijp je nu. “Goed”, zei Jules, “zoals je wil”. “Wat zou je er van denken als we samen eens de nacht door zouden brengen?”. “Heel de nacht op stap? Daar heb ik ook weer geen zin in hoor”, antwoordde Liesje met onschuldig stemmetje. “Nee, gewoon samen lekker de koffer in en een beetje knuffelen, mijn lief kwarteltje”. “” Ha, zo bedoel je, en dan wordt ik behandeld zoals die twee vogeltjes die je net verorberd hebt zeker? “. “Gevuld”.
“Maar met dezelfde toewijding als de kok” probeerde hij zich nog te verheerlijken; “met liefde bereid”. Maar Liesje wist wel beter en dacht, “ja ja, berijd met lange ij zal hij wel bedoelen.”
“Weet je Jules”, zei ze, “ik vind het super attent van je om mij die geweldige ruiker bloemen te geven en me hier te trakteren op een heerlijke maaltijd, maar als veggi lukt het me niet om te vrijen met een man die net twee gevulde beestjes heeft opgepeuzeld, maar als je volgende keer nu eens enkel selderijstengels neemt, dan zou ik er wel eens over nadenken”. “Je mag dan zeker ook geen wijn drinken want dat beperkt de prestaties. Een watertje is veel beter”, en ik zou ook naar de fitness gaan, iedere dag een paar uurtjes gaan fietsen, dat is ook allemaal goed om uw prestaties te verhogen.”
Ik denk dat Jules zijn appetijt voor Liesje toen wel naar een dieptepunt is gezakt want die selder heeft ze hem nooit zien eten, nee, ze heeft zelfs nooit nog iets van Jules gehoord. Misschien heeft hij het veel te druk met “vullen”. Rekken in de Colruyt, of zo.
Vroeger was het beter. Je hoort het onze generatie zo vaak zeggen en al geldt dat misschien voor sommige zaken, eerlijkheidshalve moeten we toch durven zeggen dat het nu voor het merendeel echt beter is dan toen.
Maar als ik zie hoe we nu, op onze leeftijd , iemand leren kennen, en hoe we dat vroeger, in onze jonge jaren deden, geef mij dan vroeger maar. Veel beter.
Ik weet nog , als het zomer werd, en de avond nodigde tot buiten zitten, binnen was er immers toch niets te beleven, dat er her en der volkjes samen klitten op de stoep, of gewoon op het gras aan de straat. Het was de tijd dat je de deur nog gans de nacht kon open laten, zonder te vrezen dat men je kot leeghaalde. Wel ja, kot zeg ik dan wel. Vroeger, in de pre corona tijd woonden mensen nog gewoon in een huis, maar een zekere Maggie, alias big Mag, heeft dat omgetoverd naar een meer toepasselijke naam die beter past bij het klootjesvolk.
Zoals ik al zei, de deur kon zonder probleem de ganse nacht open blijven. Zelfs de muggen kenden toen nog hun plaats en bleven braaf buiten. Veel beter.
Wanneer wij 's avonds buiten gingen zitten, dan namen we de beste stoelen mee naar buiten, gewoon omdat we alleen deze hadden. Mijn vader zei altijd, je kan beter van alles het beste kopen, dan hoef je dat maar ene keer te doen in uw leven. Wij hadden dus ook de beste tafel, de beste bedden en uiteraard de beste moeder.
Als je een lief zocht, dan wisten uw maten dat en kreeg je tips waar er 's avonds wel eens een mooi exemplaar buiten zat. Dan maakte je een avondwandeling en als je haar met de familie buiten zag , dan hield je even halt om een praatje te maken met die mensen. Als er weerklank was dan liet je jezelf in 't gras vallen, want uw beste stoel meenemen deed je natuurlijk niet. Je ging dan wel meteen zo dicht mogelijk bij die schoonheid liggen, en nu weet je ook meteen waar het gezegde, “voor iemand vallen” vandaan komt. Als je daar dan lag, en ze trapte het niet af, dan was het al zo goed als “aan”, zo waren de toen geldende regels. Klaar en duidelijk. Je was dan zogezegd “van 't straat” , wat betekende dat je de straten niet meer moest aflopen om een lief te zoeken. Zo ontstonden al die gezegdes van vroeger, gewoon uit het dagelijkse leven.
Dan waren er ook de kermissen. Wie heeft er nooit in de rappe rups gezeten? De meisjes gingen er vaak in een nog leeg karretje zitten, dan was er nog plaats voor een eventuele Romeo. Soms sprongen deze laatste pas bij hen als de rups al reed, dat waren de dapperste onder de Galliërs. Weet je nog hoe na een tijd de kappen dicht gingen en vrij van toezicht elke moedige belhamel daaronder een meid probeerde te kussen? Meestal lukte dat wel, maar ik heb er ook wel eens ene met een bloedneus weten uitstappen. Ja, ook toen hield het benaderen van vrouwen al een zeker risico in. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet.
Zelf werd ik altijd misselijk in die rups, dus moest ik me wel op een andere, niet minder succesvolle manier in de kijker weten te zetten. Gelukkig had mijn vader een lucht karabijn en daarmee oefende ik stiekem zoveel mogelijk, zodat ik aan de schietkraam die pijpjes aan flarden schoot met een trefzekerheid die de uitbater haast een migraine aanval moet hebben bezorgd.
Steevast koos ik als prijs dan een grote pluche beer, een knuffelbeer, waarmee ik dan parmantig over de foor wandelde en als ik dan ergens een knapperd zag wandelen, dan gaf ik haar die en daarmee was vaak het dikste ijs al gebroken.
Blijkbaar is de knuffelbeer nog altijd in trek bij de vrouwen want ik lees het nog vaak in hun profiel, “knuffelbeer gezocht”, en dan denk ik soms, het wordt tijd dat ik nog eens naar zo'n schiettent ga., wat pijpjes afknallen om er dan met de allerbeste beer te vertrekken.
Ja beste mensen, die date laatst met een madammeke in een stadspark blijft me maar parten spelen.
Verdorie, ik had al van tevoren het gevoel dat het niks kon worden, maar kon de oefening wel gebruiken na zo lang niet meer weg te zijn geweest.
Eigenlijk had ik het allemaal kunnen weten, maar ja , je hebt niet altijd alles maar te kiezen; ik zit namelijk met een klein probleempje.
Dus...na die laatste nefaste ervaring heb ik toch maar eens mijn stoute schoenen aangetrokken, 't is mijn laatste paar want zo stout worden ze niet meer gemaakt, ben er daarom wel zuinig op.
Schoenen aan en naar mijn dokter gestapt. Een jong manneke, nog niet zo lang afgestudeerd en die heb ik niet zo maar gekozen, want deze keer wou ik er toch eentje die hoogstwaarschijnlijk langer zal leven dan ik. Mijn vorige huisdokters zijn allemaal al overleden, en nee, ik had daar niets mee te maken, maar op de duur zou men je nog gaan verdenken. Deze jongeman kan ooit eens dat koud ijzerke tegen mijn borst houden en dan zeggen, “ die is naar beter oorden”. Niet dat ik daar in geloof, verre van, maar ik ga het zelf toch niet meer horen en moet het ook zelf niet meer betalen, dus dat die brave jongen al zegt wat hij wil op dat moment.
Wel ja, ik leg dus mijn “klein “probleem uit aan de dokter, en echt, het stelt ook niet veel voor. Je hoeft er geen zware medicatie voor te nemen en collocatie komt er ook niet bij kijken.
Toch zei de dokter dat het heel goed was dat ik hem opzocht want alles begint klein, maar als je er niets aan doet wordt het meestal alleen maar erger. Hopla, ik ken er al eentje die nu begint te lachen terwijl ze dit leest. Nee, ik ga geen namen noemen want dat is tegen het reglement.
Dat klein probleem dus. Het zit namelijk zo, dat ik de laatste tijd het gevoel heb dat er een tweede persoonlijkheid in mij zit. Ik praat nogal veel tegen mezelf de laatste tijd, wel ja niet echt tegen mezelf, tegen die tweede dus, en we hebben ook regelmatig ambras, en dat is nu toch niet iets wat je jezelf zo maar aan doet zou ik denken.
Dan nog iets, ik eet de laatste tijd ook echt voor twee. Niet dat ik meer honger heb , maar die ander zit altijd maar te zeuren voor koekskes, chokolade of ijs met kriekskes.
Ik schreef me een tijd geleden in op een datingsite en dat ging in het begin beter dan verwacht. Ik had er al met veel aardige dames contact, en ze vonden mij ook wel een vriendelijke man, maar toen is de ander op zijne poot beginnen spelen want die moet niks hebben van vrouwen, die wil alleen maar op zijn eentje genieten. Dus soms neemt hij eens stiekem het initiatief om in te loggen op die site en bij allen waar het vandaag nog wit mee was, wordt het de volgende dag zwart, en ik weet van niks. Als ik eens bel voor een afspraakje, dan belt hij dat weer af. Behalve laatst met die ene, maar dat kan ik begrijpen, hij zal wel gelachen hebben.
Soms als ik iets lekkers eet proef ik bijna niks en dan weet ik dat de andere met mijne smaak parti is. Ik hoor ook slecht, maar als er iemand heel stilletjes zegt” banoen, er ligt voor u nog een reep chocolade in de kast, dan hoor ik plots goed, maar als ik dan een blokje in de mond steek is den andere er weer mee weg. Zo heb ik eens een stukske chocolade in mijne mond gestoken en meteen daarna een flinke slok azijn gedronken. Amaai, ik had mijn smaak meteen weer terug.
Als ik met een lieve vrouw praat, probeert hij me heel de tijd te doen stotteren. Het wordt tijd dat het stopt want zeg nu zelf, dat is toch geen leven meer.
De dokter keek me ietwat bedrukt aan en zei, “je gaat toch moeten proberen van overeen te komen hoor. Ik geloof ook dat er nog een tweede identiteit in u zit, maar die ga je zomaar niet weg kunnen sturen. Een dissociatieve (schoon woord he, klinkt bijna adellijk) identiteitsstoornis kan heel hardnekkig zijn. Beter is van te leren water bij de wijn te doen en hem ook zijn plezierke te gunnen”.
Ik zei, “jawadde seg, is dat alles wat de wetenschap er aan kan doen, dan ben ik aardig de pineut”.
“Tja, wij kunnen nog altijd niet toveren , maar ik wens jullie beiden veel plezier samen. Dat is dan vijftig euro”.
“Stuurt u de rekening maar naar den andere, dokter, want hij heeft me beloofd dat bij goed nieuws voor hem, hij wel zou betalen. Ik wens u nog een prettige dag”.
Bij deze, mocht het u ooit overkomen dat ik onvriendelijk ben, weet dan dat ik er helemaal niets aan kan verhelpen. Die ander ontsnapt al eens en ik hoor of lees ook meestal pas achteraf wat hij uitgespookt heeft. Zelf blijf ik de allervriendelijkste die er maar is natuurlijk, al zal er misschien wel eens eentje zijn die het niet wil geloven, maar die mag altijd eens een praatje maken met mijn tegenpool. Of misschien laat ik hem wel eens een blogje schrijven (als hij het al niet deed).
Ps: Nee, 't is niet wat je denkt. Ik wou nog maar zeggen dat ik de dokter achteraf toch maar betaald heb. Het mocht vereffend worden met zes flessen Dom Pérignon 1966, ik heb er toch genoeg liggen in de kelder. Nu de dokter toch sprak van water bij de wijn te doen, dacht ik meteen, wat hij mij aanraadt zal voor hem ook wel prima zijn, dus heb ik hem al dat werk bespaard en heb van die zes flessen er maar meteen twaalf gemaakt. Lege flessen had ik nog ruim genoeg.
Ja...zo gaat dat. Andere tijden , andere zeden, en wat we nu beleven is voor heel veel mensen uniek.
We schrijven ons in op een datingsite, en hopen dat er een vaccin wordt gevonden vooraleer we zelf de liefde vinden, want zeg nu zelf, wat is liefde als je eigenlijk altijd die anderhalve meter afstand moet houden.
Geen wandeling hand in hand , geen welkomstzoen, zwaaihandje bij het afscheid en hooguit een toegeblazen kusje. Dit is de robotisering van de mensheid. Straks nog een chip er in en we zijn klaar voor de nieuwe samenleving.
Het is nog even wachten, maar je mag er zeker van zijn dat er één van de dagen een krant in grote koppen meedeelt “EERSTE VROUW BEZWANGERD VANOP 15OO MM”.
Ja, vanop 1500 mm, want de pers houdt van grote getallen. Waarschijnlijk zal het wel in Amerika gebeuren, want met “God bless America” kan je zo'n wonder wel verwachten.
Ik wil niet spotten met de slachtoffers, het is een ramp waarbij sommige taferelen ons echt naar de keel grijpen. Je ouders hebben heel hun leven keihard gewerkt om dit land mee op te bouwen, en nu worden ze in de steek gelaten door de overheid. Het is om te janken.
Maar...de beste grappen over de Joden komen ook van de Joden zelf. Soms is het beter de dood uit te lachen dan hem te laten winnen.
Eén ding weet ik pertinent zeker. Mocht mijn ex schoonmoeder morgen besmet worden met corona, dan komt dat vast door mijn (ex)schoonvader, want die kreeg altijd al van alles de schuld op zich.
De lieve man is dan al wel bijna twintig jaar overleden maar het zou hem niet helpen, daar durf ik een goed fleske wijn op verwedden, en twee ook, maar dan goedkopere.
Deze week kwam ik nog eens in mijn bank. Niet echt “mijn” bank , maar je weet wel, zo'n kantoor waar de mensen af en toe, liefst als er veel volk in de buurt is, eens gewichtig binnen lopen, zodat mogelijke toeschouwers dan misschien wel gaan denken, die zit er warmpjes in. Het was ook warm die dag. Dus, ik kom daar binnengestapt met mijn zwart De Wever mondmasker, en ik zeg, misschien iets te hard, maar dat is eigen aan slechthorenden, “dit is...” en de bedienden staken hun armen al in de lucht, “zeker de warmste dag tot hiertoe”, waarna alle handjes met een zucht weer omlaag gingen, en enkele stoere bankiers stilletjes verdwenen naar hun privé bureel. Als Bonnie er nu nog bij geweest was , dan was het feest compleet geweest.
Nee, die maskers hebben niet alleen maar positieve eigenschappen. Net als een boerka in de straat ook nog altijd vreemde grimassen doet trekken.
Het leven van een alleenstaande full time dater was niet makkelijk en velen hebben het waarschijnlijk al opgegeven, want wie vergaapt zich nu graag aan al die mooie vrouwen/knappe mannen, hier op de site, terwijl daten als ultra gevaarlijk wordt bestempeld?
Tegelijkertijd gebeuren er ook wel dingen die hoop geven. Daarstraks wandelde ik in een park in de buurt en daar lag een jeugdig koppeltje op het gras, zich niet bewust van al wie er voorbij kwam, en ze kusten alsof hun leven er vanaf hing.
Meteen kwam er een deuntje in me op “we zullen doorgaan”. Ja , Ramses Shaffy wist het altijd al, wij geven nooit op.
Heel binnenkort zijn we heel die rare toestanden weer vergeten en razen we weer door het leven. Wel ja, de vinnigste onder ons toch. Maar of je nu in turbo vaart geniet of lekker rustig aan, who cares, we doen toch weer lekker wat we willen.
Ik zat al weer enkele keren ergens op een gezellig terrasje, en de mensen leken me nog een stuk vriendelijker dan voor de crisis. De moedigste hier durven het waarschijnlijk alweer aan om eens een date te hebben, anderen wachten wellicht nog op hun tweede prik en kijken het nog even aan, maar je kan er van op aan, binnenkort heeft ieder hier weer zijn straffe verhalen over hoe geslaagd , of net weer niet, hun ontmoetingen waren. Eigenlijk zouden we van dan af ook weer meer mensen de site moeten zien verlaten, omdat ze vonden wat zo lang werd gezocht, het aantal abo’s zal weer naar een lager peil gaan, minder keus dus voor hen die overblijven, dus ik zou zeggen, schiet in actie, nu, voordat iemand je voor is, want je mag er zeker van zijn, ook al is iedereen zo blij nu corona stilaan wegdeemstert, er is nog altijd niemand bereid om zijn /haar lief te delen.
Gelukkig hoef ik zelf niet meer mee te doen aan de ratrace, ik ben hier al met de beste weg. ;-))))))
Ik weet nog, toen ik voor de eerste keer lid werd van vijftig plus, dat het me soms moeilijk viel om mensen te doorgronden via het lezen van hun profiel.
Nu weet ik door ervaring en “van horen zeggen” veel beter wat er achter vele beschrijvingen schuilgaat, en dat wil ik de nieuwkomers hier zeker niet onthouden.
Misschien is deze blog minder geschikt voor gevoelige lezers, of voor diegene die nogal snel in hun “waar ze zelf geen kijk op hebben zonder spiegel” zijn gebeten.
Vooreerst zijn er de mensen die houden van antiek. Dat is een makkelijke. Dezen hebben liever een partner die gerust heel wat jaren ouder mag zijn. Wel in aantrekkelijke en goed geconserveerde staat natuurlijk.
Wil je actief zijn op Things2Share moet je minstens politiek, koken en boksen in uw favorieten hebben staan. Best ook nog tennis want er wordt daar een aardig balletje over en weer geklopt, met soms de nadruk op “geklopt, wanneer een discussie tot een kookpunt komt. Vandaar ook het boksen. Gelukkig zijn het maar virtuele toeken die er uitgedeeld worden, net als in de politiek dus, maar het is daarom niet minder leuk om te volgen.
Zij die aan yoga doen zijn mensen die een ganse dag volledig stil kunnen zitten. Maar ben je alle twee zo, dan kan het toch nog gezellig worden.
De beleggers op deze site smeren zelf nog hun boterham, en ja, liefst met beleg ertussen al zijn er ook die het er gewoon naast leggen en er bij elke beet naar kijken. Voor meer uitleg over dat laatste, zie verderop bij roeien.
Ook op deze ouderdom, minstens vijftig dus, zijn er nog mannen die van bergsport houden, wat dan meestal betekent dat ze alle hoogtes willen trotseren, van cup a tot c en hoger.
Er zijn de schaatsers, die alhoewel schaatsen een mooie sport is, toch veel minder sportief uit de hoek komen doordat ze voornamelijk een scheve schaats rijden. Een kunst op zich maar ik zie ze nooit meedoen aan een Elfstedentocht. Elf vrouwen daarentegen mag geen enkel probleem zijn voor deze krachtpatsers.
Het zijn ook dezen die zich nog heel sterk bezighouden met het verenigingsleven. Ga en verenig u, is een door hen goed bekende uitspraak van de Heer.
Lees je ergens ”golfen”, dan weet je , deze heeft last van een wisselend humeur, vol hoogtes en laagtes.
Roeien staat meestal voor mensen die het niet al te breed hebben en moeten roeien met de riemen die ze hebben. Vaak hebben dezen dan ook nog wandelen in het profiel staan en op muzikaal vlak zie je meestal blues staan. Ben je goed zelf voorziend, is dit de ideale partner om uw hemel te verdienen.
Zeilers spreekt weer voor zichzelf. Dat zijn de mensen die vroeg onder zeil gaan. Meestal ochtendmensen dus. Ben je ook een zeiler, dan is er geen enkel probleem om samen in het bootje te stappen.
Beetje oppassen is het met mensen die “uitgaan” in hun profiel hebben staan. Dat zijn de mensen voor wie het genoeg is geweest en stillekes willen uitdoven. Uitgaan zoals een stekske dus.
Zij die graag reizen komen iedere dag nog uit hun bed en hebben minstens in drie kamers geweest, het kleinste kamertje niet meegenomen in de telling
De zweefvliegers pak je best met fluwelen handschoenen aan. Dat zijn de supergevoelige leden hier. Je geeft hen twee lieve woordjes en ze zitten op hun wolk. U bent volledig verantwoordelijk om die wolk te onderhouden , dus enige ervaring in het zweven is onontbeerlijk.
Atletiek staat voor mensen die vooral op de zaken vooruit willen lopen. Uw huwelijk is al gepland bij de eerste date.
De surfers doen het op het internet, de toneelliefhebbers doen het op de chat, de paardrijders rijden nog graag, maar niet op een paard en liefst ongezadeld.
De grootste voorzichtigheid dient echter uit te gaan bij hen die “bodybuilding” als sport hebben ingevuld. Weet dat het meestal in omgekeerde zin gaat, van strak naar bijna amorf.
Ik hoop, dat door deze bijdrage, vele nieuwkomers er in zullen slagen om met duidelijke kijk op de zaken, zich hier een weg te banen tussen alle kandidaten, en dat ze moge vinden wat ze zoeken, want duidelijkheid biedt kansen, dat valt niet te ontkennen.
Ziezo, beste mensen, dit was mijn laatste blog, of er moest nog een allerlaatste komen, je weet maar nooit. ;-)
soms heb je zo'n dag dat je niet goed weet hoe hem te vullen, maar je moet toch iets, en wat ik dan graag doe is mensjes kijken. Dat kan gewoon in de Colruyt, sloom wandelend met mijn karretje en terwijl alles in me opnemend.
Bij het fruit zie ik een jonge moeder met twee kleine snaken en het vingertje gaat belerend omhoog.
Moeder met strenge blik en die peuters staan al met de eerste traantjes klaar. Ik begrijp ze. Eet meer fruit, terwijl iets verder zoveel te rapen valt dat vele keren lekkerder is en er daarbij nog een stuk beter uitziet dan die bepotelde appeltjes.
Gelukkig ben ik hun vader niet , bedenk ik dan, want dan moest ik met die schoonheid de door de kinderen uitgelokte discussie weer aangaan, en dat wil ik helemaal niet want ze keek me daarnet even aan met zo'n minzame blik, alsof ze zich wou excuseren voor het tafereel, en ik had, mits minder ervaring en jaren, zo verliefd kunnen worden op haar.
Het gebeurt, wanneer ik weer zo’n melancholische bui heb, dat ik bij mooi weer een park in wandel om me even later ergens op een hoek van een bankje te zetten. Altijd op een hoekje, en alleen op een vrije bank. Zo geef je een gastvrije indruk en wordt het een uitnodiging die mensen onbewust in zich opnemen. Het gebeurt dan al eens dat er een leeftijdgenote plaats neemt, meestal op het ander uiterste, en naar gewoonte wacht ik dan niet te lang om een praatje te beginnen. “Mooi weertje hé,” is nog altijd de beste opener. Heel onschuldig, en moeilijk om er niet op te antwoorden. Vaak blijft ieder aan zijn kant zitten en wordt er niet veel gezegd, maar het is al gebeurd dat ik er uren zat te praten, wij uiteindelijk samen gezellig in het midden zaten, en we vertrokken met de wetenschap dat, mocht ze mij vroeger hebben leren kennen, we misschien wel het ideale paar zouden geweest zijn. Dan ga je niet ieder zijn kant op na het opstaan, maar wandel je samen gezellig naar de uitgang, waar je nog een kwartiertje afscheid neemt, om dan met blij gemoed huiswaarts te keren. Puur platonische liefde die minstens blijft hangen tot je de kalender weer mag scheuren.
Nog een aangenaam gebeuren is het mensjes kijken op het perron. Tussen al die drukte ben ik zeker de oase van rust. Niks geen haast, alle tijd, rustig alles volgend, alsof je in een dure loge zat in de opera. Nergens wordt er normaal openbaar zoveel gekust als hier, waar mensen innig afscheid nemen, en ik beeld me in hoe dat nu moet. Even zwaaien van op afstand , een handkusje gooien, want ook paartjes kunnen nu best niet het slechte voorbeeld geven. Er wordt nu vast een traantje meer geplengd, wanneer degene die vertrekt, het mondkapje nog even rechttrekt , alvorens op de trein te stappen als een ons vreemde gedaante. We raken het wellicht nooit gewend.
Ik ga pas weer naar het station, als ik er velen weer zie knuffelen, kussen alsof 't afscheid voor altijd is, en er soms weer iemand naast me komt te staan, me zijn/haar verhaal vertelt over hoeveel hartepijn het toch kan geven, dat afscheid nemen, en dan vraag ik meestal wanneer ze elkander weer zien , waarna ik steevast antwoord met “O, dan al”, waarna de zon voor de andere weer gaat schijnen. Misschien stapt er ooit een lieverd uit de trein , komt ze op me af en vraagt, “wacht jij op mij?”, waarop ik dan kan antwoorden, “jazeker, al heel mijn leven”.
Als je iemand ten afscheid mag kussen, waarvan het lichaam nog warm is natuurlijk, dan mag je jezelf gelukkig wanen, want dan ben je rijk.
Door al dat rustig mensjes kijken, bekom ik toch met regelmaat mijn kleine portie verliefdheid, en het blijft iedere keer weer deugd doen. Je hoeft niet iemand te “bezitten”, te claimen of te veroveren om dat warme gevoel te ervaren en dat maakt de liefde tot wat ze is. Onbaatzuchtig.
Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Nu ik hier al even op deze site vertoef, komen er meer en meer gedachten in mij op over de toekomst. Soms denk ik, een goei lief, zo eentje die altijd zegt, “ja, voor mij ist goed”, daar gaat toch niets boven.
Maar dan praat je weer eens met één van de vele lieflijke dames hier, en komt de gedachte aan een zuinige platonische liefde weer in me op. Er is eigenlijk niets mooier dan dat, zeker niet op onze leeftijd, dat zal iedereen toch moeten toegeven. Geen risico's op een hartaanval, breuken of verstuikingen, ontwrichte ledematen, overdadig zweten, en noem maar op.
Gewoon een hele goede vriendschap dus.
Maar, vriendschap is ook altijd niet wat het lijkt. Je kan wel denken dat vriendschap meer oprecht is dan de meeste vormen die mensen verbindt, maar mijn beste vriend ooit was begrafenisondernemer, en zoals die me soms aankeek, had ik dan wel eens het vermoeden dat hij dacht, die blijft maar leven.
Het was ook elke keer dat ik hem zag , “en , hoe is het er mee?”, en soms wou ik dan gewoon wel eens zeggen, “heel slecht maat”, gewoon om zijn reactie te zien, maar daar ben ik dan weer veel te braaf voor. Je ziet , niet alles wat ik schrijf is verzonnen. Braaf dus.
Als ik terug kijk op mijn leven, zo ver mijn geheugen het toelaat dan wel, dan heb ik wel geluk gehad. Even over dat geheugen, dat van mij is verbazend goed, het gaat terug tot in mijn geboortejaar. Ik heb het ooit laten testen, gewoon om mezelf gerust te stellen, want je leest alle dagen over dementie, dus , op de duur ga je twijfelen en zoek je een hele dure specialist op om zekerheid te krijgen. Die specialist vroeg mij, “hoe ver kan u terug gaan meneer Banoen?”.
Ik zei meteen, “doe maar tot 1954”, en ik weet zelfs nog wat ik toen die zomer had als ontbijt, middagmaal en ook nog het avondmaal met dessert, en dat van iedere dag.
De goede man keek mij aan alsof hij dacht dat ik er serieus mee aan 't zwansen was, dus ik bood meteen aan om het te bewijzen, door van één week alles te noteren. Ik kreeg twee a viertjes en een balpen, en mocht beginnen. Hij zou zich ondertussen even terug trekken in zijn labo, zodat ik rustig de tijd had om alles te noteren, maar hij was nog niet aan de deur toen ik riep, “klaar!”.
Totaal verbijsterd draaide de goede man zich om en zijn blik op dat moment zal ik nooit vergeten. Stel je voor als man, dat uw vrouw naar de kapper is geweest, onderweg nog wat heeft geshopt, en ze vertelt je dan hoeveel dat alles maar gekost heeft. Wel, zo keek ook die man.
Ik wachtte tot hij zich in zijn dure stoel zette en overhandigde de specialist de twee blaadjes papier.
Het bleef een tijdje stil, tot hij uiteindelijk toch hardop begon te lezen. “Moedermelk “.
Tja, meer was het in die tijd ook echt niet, dat wist ik wel zeker. Hij kreeg pas weer kleur toen ik mocht betalen, en het mijn beurt was om bleekjes te worden.
Dus...waar waren we ook alweer gebleven?
O ja, ik heb dus veel geluk gehad in mijn leven, dat is een zekerheid. Het enige waar ik nog niet helemaal mee klaar was is waarom dat geluk naar mij kwam, een tijdje bleef, en er dan weer vandoor ging.
Maar ondertussen heb ik ook dat mysterie doorgrond. Geluk verplaatst zich als geld, dus het wil altijd bijeen zitten, liefst met zoveel mogelijk,en ook nog eens bij zo weinig mogelijk mensen.
Dus , wat moet je doen als je gelukkig wil zijn? Gewoon doen of je heel veel geluk hebt, zeker boven het gemiddelde, zet het gerust in uw profiel, want geluk kan lezen, en je zal het na een poos gaan merken dat je alsmaar gelukkiger wordt. Je wordt als een zwart gat in de ruimte, alle geluk zuig je op om nooit meer los te laten.
Wat leert ons nu heel dat verhaal; je moet eerst zelf al heel gelukkig zijn, voor je uw geluk wil delen, want eens gedeeld, moet er wel boven 't gemiddelde overblijven, anders vliedt de rest mettertijd weer weg.
Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Een paar dagen geleden herinnerde ik mij nog een heel bijzondere date, en ik dacht meteen,
nu heb ik ook eens een ernstig onderwerp waarover ik de mensen wat kan vertellen, want je krijgt wel leuke reacties als je eens iets geks schrijft, maar als je dat te vaak doet wordt je uiteindelijk zelf gek verklaart.
Ik had al een tiental dagen een beetje gechat en gemaild met eentje die best aardig leek, voor een leek in 't daten zoals ik dan wel, want ja hoor, ik heb nog altijd maar witte gordel daten.
Nu was het er eindelijk toch van gekomen dat we hadden afgesproken, ergens in een gezellige taverne, wel op het terras want het was prachtig weer. Echt zo'n dag dat je , man zijnde, al fluitend uit je bed springt, de douche induikt, net zoals Johnny Weissmuller tussen de krokodillen sprong in zijn beste dagen en dan ook nog zijn kreet tracht te imiteren.
Meer testosteron dan schuim , maar wat wil je, Banoen heeft een date.
Daarna even getwijfeld of ik een kostuum zou dragen, of toch maar wat losser, een nette jeans met een mooi hemd er op. Na paar seconden al gekozen voor jeans en hemd want een pak hing nog nooit in mijn kast. Waarom vrouwen altijd een uur nodig hebben om te kiezen begrijp ik nog altijd niet dus. Ik doe dat vlotjes.
Twee uur is het en ik zit al op het terras. Beter te vroeg dan te laat zeg ik altijd, pa zaliger indachtig. Die was altijd te laat, waardoor we thuis met negen zijn.
Het wordt halfdrie, en ik heb nog geen date gezien, maar mijn eerste glas smaakte me wel, dus ik bestel er nog eentje. Ja...twee mag. Bij ons toch.
Even na drie komt ze er toch aangewandeld. “Sorry, maar ik kon niets vinden om aan te doen”. Zie je wel...denk ik, maar zeg “ach, dat geeft toch niet, ik zit hier wel goed”.
Was jij dan op tijd” vraagt ze, en om de lieve vrede zeg ik maar” nee, ik heb het ook niet gered”. Ik bestel haar een wit wijntje, en neem zelf iets zonder alcohol.
“Mooi weertje he” zegt ze. “Heb je zelf huis en tuin om er van te genieten?”. “Natuurlijk heb ik eigendom,” zeg ik. Vanwaar komen anders die gaten in mijn broekzakken. Zeker niet van mijn vingers. Dat van die gaten denk ik er stilletjes bij natuurlijk.
“Heb jij diploma's?” “Jazeker”, antwoord ik weer. “zelfs drie”. Gelukkig vraagt ze niet welke, maar zegt ze gewoon, “wow, dan moet je wel aardig verdiend hebben in uw leven”.
“Ik klaag niet”, zeg ik vol overtuiging. . Met mijn zwemdiploma's van de vijventwintig, vijftig en honderd meter was dat geen enkel probleem, dacht ik bij mezelf.
“Reis je graag naar verre landen? “. “ O ja, heel graag, en zo vaak mogelijk”, antwoord ik. Wel op pc via Google maps, maar dat hoeft zij toch niet te weten.
“O ,wat zou ik dat eens graag samen met jou willen doen, “ zegt ze, voortgaand met “ik vrees wel dat ik dat nooit zal kunnen want ik ben niet zo rijk”.
Ik vertel dat ik haar wel een keertje meeneem, en alle kosten wel alleen zal dragen.
Wat kost nu een flesje witte wijn en wat knabbels voor bij de pc? Peanuts.
Nu is ze volledig in de wolken en ben ik haar Romeo en zij mijn Juliette. Ze wil volgende week al bij me intrekken, want in de villa waar ik woon zal wel ruim plaats genoeg zijn.
Ze stelt meteen ook maar voor om alles opnieuw in te richten, want ze moet zich wel thuis kunnen voelen bij mij. Ze heeft al wel een paar ideetjes. Ik dacht, als die nog een fles witte leeg maakt , kan ik straks nog een hypotheek nemen op mijn huis, dus keek ik even op de klok, en zei “wow, zo laat al, ik moet dringend naar huis om de paarden te voederen”. Zij was natuurlijk stapelgek op paarden. Ik moest alvast maar een zadel voor haar bestellen. Dat mijn “paarden” eigenlijk kippen waren ging ik haar echt niet vertellen.
We hebben uitbundig, zij meer dan ik , afscheid genomen en ik moest haar beloven om de volgende dag al terug te bellen om haar verhuis te regelen. Oké, heb ik gedaan en toen mocht ik naar huis.
Jongens toch, bijna was ik alle zeggenschap over gans mijn hebben en houden kwijtgespeeld. Ik heb haar de volgende dag gebeld en gezegd dat mijn villa tijdens onze uitstap was afgebrand, de paarden waren daarbij ontsnapt naar het wilde westen en mijn ganse kapitaal was in rook opgegaan bij een beurskrach. Maar ik had ook goed nieuws. Ik kon een gezellig kamertje huren bij het OCMW, net groot genoeg voor ons tweetjes. Je zal het niet geloven lieve lezers, maar daar is ze niet op ingegaan. Iemand wel zin?
Andere tijden vragen andere gewoontes. Voor wie wil daten is dat zeker ook zo.
Gedaan met op een twee drie een afspraakje regelen in een gezellige taverne of een knus restaurantje.
Nee, nu is het eerst jezelf suf piekeren tot je aan een dafalganneke toe bent, dan toch iets vinden, om de volgende dag de aangepaste maatregelen te horen op de radio die uw
noeste arbeid weer tot schroot herleiden.
Maar toch moet er een manier zijn om zeker te zijn dat je elkander eens kan ontmoeten, al is het van op anderhalve meter afstand. En daar had ik uiteindelijk dan toch best een goede oplossing voor gevonden.
Het is namelijk zo dat we er zeker van mogen zijn dat de voedingszaken open blijven, dus restte er mij alleen nog een goede regeling om mijn date een beetje vlot te laten verlopen.
Het moest een sluitend plan zijn, want wegens de relatieve drukte in die zaken moest je wel een waterdichte manier vinden om elkander te vinden.
Dus, ik spreek telefonisch af met mijn toekomstige date om onze strategie te bepalen. Ik zal postvatten bij de appelen, zij bij de peren. We nemen ook ieder een openingszinnetje; zij zal zeggen, “amaai, dat zijn toch wel mooie peren”, waarop ik dan zeg “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. Prachtig plan, succes verzekerd.
Dus... ik op het afgesproken uur naar de Colruyt, aanschuiven in de rij, eentje binnen eentje buiten, en een kwartiertje later sta ik met mijn lege kar bij de appelen. Nu moet je weten, ik had nog geen foto gezien van mijn date. Nee, ik wou eens een echte blind date, en daarbij , ze klonk zo lieflijk aan de telefoon dat ik er de rest zo al bij droomde.
Er komt daar een parmantig vrouwtje aan de peren staan, ik knik en zij knikt uitermate vriendelijk terug. Amaai, mooie peren, zegt ze, en ik doe mijn deel ook meteen, “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. “Dan neem ik daar ook een kilootje van,” zegt die lieve schat.
“Als jij even plaats maakt tenminste”. “Maar natuurlijk zeg ik, dan kijk ik wel even naar uw peren.”Ik moet zeggen, ze had echt mooie peren. Terwijl ze appels neemt zeg ik, ”dat hebben we toch mooi geregeld nietwaar?”. “Heel zeker”, zegt ze, “mijn man zal er blij mee zijn “, en ze wandelt verder, zonder nog om te kijken.
Daar sta ik dan. Het lukt me om dat spelletje nog een vijftal keer over te doen, met dezelfde uitkomst.Je mag immers maar een half uurtje binnen blijven, maar ik vertrek er niet met lege handen.
Nee, de afdelingschef geeft me twee mooie appels mee omdat ik zo goed was om een half uurtje reclame te maken voor hun fruit.
Mijn volgende plan wordt toch nog iets beter. We overleggen momenteel of we bij het brood of bij de dranken afspreken. Ooit lukt het ons. Ik droom al van haar mooie pistolekes.
Vannacht lag ik zo’n beetje na te denken over het eenzame leven van een blogger. Tijd om een vriendin te zoeken heeft hij niet , want er moet een verhaal geschreven worden, en dat schrijven is niks op zich, maar waarover. Als blogger wordt je ook nog eens sneller oud, want een week vliegt nog veel sneller voorbij als je geen inspiratie vindt, en geloof me, soms zoek ik heel mijn huis af, tot in de ijskast en diepvries toe, maar inspiratie bewaart niet goed, ook niet op min achttien.
Maar, er zijn manieren om je op zo’n moment toch uit de nood te redden en eigenlijk is het heel simpel. Sommigen zullen het begrijpen , anderen weer niet, wanneer ik vertel dat ik in zo’n geval wel eens een tekstje van mijn beste vriend Boske durf te lenen. Dus ...bij deze………
Naar 't stad,
Awel, nu ga ik eens een heel serieus , bijna echt gebeurd verhaal vertellen over één van mijn pogingen om aan een vrouw te komen. Ik moet hierbij wel de gevoelige lezers waarschuwen voor enkele minder fraaie passages, waarbij ze misschien wel door enige flauwte kunnen bevangen worden. Zet u zich alvast in een comfortabele zetel, zodat , mocht je even in zwijm vallen, je toch niet valt.
Een hele tijd geleden, ergens in het late voorjaar bij goed weer besloot ik om in de vroege avond een keertje naar 't stad te gaan.'t Stad, dat weet iedereen , dat is Antwerpen. Ha ja, de rest is parking.
Ik dacht, ik sla een dubbelslag want in 't stad zijn er veel mooie gebouwen, er loopt redelijk wat volk op straat, dus bijna zeker ook wel aantrekkelijke vrouwen.
Ik wandel daar rustig en parmantig door de straten, de rug gerecht, want je weet nooit wie je in 't oogje houdt, en ineens zie ik aan de overkant iemand zwaaien. Er lopen daar drie vrouwen gezellig bij elkaar en dat zwaaierke ziet er mij wel een verdomd knappe tante uit.
Ze roept,” hela, allien oep stap? Goa toch mee ongs mee, veul plezaanter”. Nu moet je weten, plezant staat bij mij met hoofdletters in mijne woordenboek.
Ze riep nog ne keer “ alé, stekt na mor over, er is in de vaarte gien gevoar”. Maar, ik deed nog maar twee stappen en toen was die camion al daar. Niet zo eentje , geknipt uit dik karton, nee verdorie, een echte, en geladen met twaalf cuub beton.
Tja... daar lag ik dan, helemaal versuft en al met één been in 't graf. Met twee benen was wat moeilijk want mijn rechtse lag er af.
Ik peins dat ik toen wel efkes van de kaart was, want ik werd wakker in een bed, en ik moest dadelijk al denken, welke gek heeft dat hier op 't straat gezet. Zijn ze er nu mee aan 't lachen, of kennen ze geen gevaar, want voor je ‘t weet is die zware camion weer daar.
Het was allemaal minder erg dan ik dacht, ik lag gewoon in 't hospitaal, niet in een luxe kamerke, maar op een grote zaal, en aan het einde van mijn bed, daar stond verdorie die sexy trien, maar eerlijk, ik meen het, die wou ik efkes niet meer zien. Want wat zei die allemaal seg.
“Mor joenge toch, da komt er van a ge nor maai ni leustert,
na zedde zeker een moand of draai hier on da bed gekleusterd
ik dee nog tieke, bleft doar stoan mor 't was al lang te loat
menier die wow nie luistere en stapte vrolek oep de stroat”.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Een uitstapke naar 't stad kost wel wat geld.
Ik reed met de bus naar de stad voor de prijs van een klein brood,
maar toen de rekening van de ambulance aankwam, awel...toen scheelde het niet veel, of ik viel ter plaatse dood.
Tot hier mijn relaas van een amoureuse uitstap naar 't stad. Aan de lezers die bezorgd zouden zijn over mijn lichamelijke toestand mag ik dit nog zeggen. Mijn rechterbeen staat er weer aan, maar ik moet alle profielen waar over dansen wordt geschreven nu wel links laten liggen.
moet ik toch weer eens terugdenken aan een bezoek bij
mijn huisarts, ergens verleden jaar. Ik zat met een vervelende hoest
en als ik daar nu mee rond moest lopen had men mij er al lang op gewezen dat ik
waarschijnlijk corona had en niet meer lang zou leven.
Mijn dokter zei dat een tijd geleden toen ik bij hem was, ook tegen mij. Waarom hij dat zei?
Dat zal ik je hier eens in 't kort vertellen, want een eerste blog is best niet te lang, kwestie van er niet teveel energie in te steken want je weet niet of iemand het wel leest. Buiten mezelf dan, want ik lees wel mee terwijl ik schrijf. Nogal wiedes want ik heb nooit geleerd van blind te typen.
Ik zat dus al enkele dagen met een vervelende hoest. Droog en kriebelend, en dokter Google wist ook geen eensluidend verdict op te stellen , dus maakte ik uiteindelijk toch maar een afspraak met mijn huisarts, al had ik me eerst nog voorgenomen dat ik dat pas zou doen als ik dood was.
Het werd dus iets eerder.
Mijn dokter is nog zo'n paternalistisch figuur die je altijd graag een donderpreek geeft als hij ook maar enige reden kan vinden om te zeggen dat het uw eigen schuld is dat je ziek bent. Verder een heel lieve man, heb ik van horen zeggen.
Ik mocht al vlug mijn bovenlijf ontbloten en me op de tafel zetten, en dan ,je kent het wel, duwt de brave man zo'n ijskoud ijzeren ding tegen je lijf en bromt “diep ademen”. Ik heb nooit zo diep geademd als op zo'n bevel.
Met uitermate strenge blik keek de dokter me aan en vroeg, “rookt u? , wat ik alleen kon bevestigen. “Rook je al lang?”, en weer moest ik bevestigend knikken.
“Van wie heb je dat roken ooit geleerd?”. Wel, ik vertelde hem dat ik dat al heel lang geleden van mijn vader zaliger had geleerd en altijd was blijven doen. “Dan is er in uw opvoeding wel wat misgelopen moet ik eerlijk zeggen”, sprak de dokter met een stem die van verre een beetje geleek op wat gedonder. Gelukkig had ik horen zeggen dat het best een lieve man was.
“Met of zonder filter?” vroeg hij nog. Tja, zei ik hem, altijd zonder filter, want mijn vader heeft gezegd dat je de rook niet mag hinderen. Die moet voluit zijn gang kunnen gaan.
“Je weet toch dat roken heel schadelijk is en dat je waarschijnlijk niet meer lang zal leven als je zo verder doet!”.Zijn stem klonk nu nog een slagje luider.
Nu had vader altijd beweerd dat die rook helemaal niet schadelijk was. Je moest wel weten hoe te roken , maar hij had het van zijn vader geleerd en die weer van zijn vader en elke generatie was toch behoorlijk oud geworden. Dat vertelde ik ook de dokter die me aankeek alsof hij me aanstonds ging villen. “Dan doe je maar verder “, zei die, “maar zeg later niet dat ik je niet heb verwittigd”.
Daarna mocht ik meteen afrekenen en werd ik er op gewezen van eerst een week goed mijn medicatie te nemen en dan nog eens langs te komen.
Dus zeven dagen later, weer vrij van hoest en andere ongemakken ga ik terug naar mijn huisarts en bij het binnenkomen leg ik meteen een pakje voor hem op de tafel.
“Wat heb jij meegebracht dat zo sterk ruikt? “ vroeg de dokter meteen nieuwsgierig, als was hij bang dat ik hem kwam vergiftigen. Wel dokter, zei ik, ik ben gisteren weer eens aan 't roken gegaan en dacht dat u misschien toch wel eens zou willen proeven van deze versgerookte paling. Dan kan je meteen zelf vaststellen of roken echt zo schadelijk is. Ik heb nooit mijn huisarts zo verwonderd zien kijken, maar een tijd later heeft hij me toch de raad gegeven om vooral toch te blijven roken en ik mocht nog wel eens zo'n pakje meebrengen. Nee, roken is echt niet schadelijk.
Zolang je je hoofd niet in de rookton steekt natuurlijk.
Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar maar richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.
Dat lijstje is een belangrijk gegeven bij het winkelen, want al ben ik lang geleden al gestopt met roken, wat toch op enige karaktersterkte mag wijzen, de verleiding, wanneer ik door de lekkere gang loop, je weet wel, waar alles ligt wat je niet nodig hebt maar je wel wil eten, dan krijg ik het soms toch wel moeilijk en dan helpt dat lijstje me. Meer kopen wat daar op staat beschouw ik als een kleine zonde, natuurlijk niet erg voor een ongelovige, maar toch, dat er vroeger haast ingeklopt schuld en boete gevoel doet nog altijd zijn werk. Eigenlijk heb ik wel recht op een serieuze schadevergoeding denk ik dan, als ik de lekkere gang weer ontwijk.
Maar ik krijg mijn karretje zo ook wel gevuld. Desnoods neem ik maar weer wat extra wc papier mee, want je weet het nooit. Straks is er weer een nieuwe corona variant, gaat alles weer dicht, en zit ik daar weer, met amper zestien pakken toiletpapier op voorraad.
Ik ben net om de hoek na de ingang en kijk op mijn papiertje. Kaas, ja, dat moet ik zeker hebben, want wat moet een mens zonder. Ik loop traag de koeltoog af en bekijk wat er zo allemaal ligt. Jonge, oude, belegen, smeer, schimmel, noten, het ligt er allemaal. Maar de kaas die ik vroeger zo graag at, als kind, en waarvoor mijn moeder me al eens naar de winkel zond, vind ik ook hier niet. Ik ga wel drie keer op en neer langs de weelderig uitgestalde kazen, maar ik lees nergens dat wat ik zoek, nl. “tussenin”. Dat was de kaas die ik vroeger graag at, maar nergens een bordje met die naam op, al weet ik heel zeker dat die bestaat, anders had ik die toch nooit meegekregen toen ik er vroeger om vroeg in de buurtwinkel.
Nog maar eens een keertje over en weer en ...boink! Ik kijk op en ja, zwaar accident hier. Ik ben frontaal op een karretje gereden van een , nu wat over haar toeren zijnde , maar knap ogende vrouw, die ik iets jonger schat dan mezelf. “Oooohh...sorry mijnheer, ik lette even niet op”, zei ze met haperende stem, zo aangedaan was ze. Ik dacht, ik hou me dan maar kandidaat slachtoffer, want ook al lette ik ook helemaal niet op het in andere richting rijdend verkeer, niets is makkelijker om er goed vanaf te komen dan zelf het slachtoffer te mogen zijn. Ik wreef in een reflex dus maar eens over mijn knie , een pijnlijke grimas trekkend, alsof ik verging van de pijn.
“Ach, gelukkig leef ik nog mevrouw”, sprak ik rustig, “ ik denk niet dat het nodig is om de rijkswacht er bij te halen”. Ze had blijkbaar veel erger verwacht en bood me, iets opgelucht, aan , om in de koffiebar naast de jumbo een kopje koffie te drinken. Ze wou me graag trakteren, als tegemoetkoming voor het eventueel verlies van mijn rechterbeen, waar ik nu sterk overdreven mee verder hinkte.
Het was wel een vrouwtje dat er mocht wezen, en ik dacht, boske, trek jij nog maar even lekker door met dat been, want geen vrouw is zo lief als eentje die zich zorgen maakt. Het bleek nog te werken ook. Toen ik met mijn afgeladen kar naar de auto strompelde, stond ze al klaar om me te helpen inladen. “Kom mijnheer, laat mij dat maar doen”, rust u maar even”. Tja, als ze dat zo vriendelijk zeggen mag je dat niet weigeren, dat is onbeleefd, zo meende ik het me toch te herinneren.
Eens alles netjes in de wagen was geladen, gaf ze me haar arm en ik haakte gewillig in, waarna we samen rustig naar de koffiebar stapten. Dat been van mij deed alle moeite om achter te blijven, maar uiteindelijk zaten we toch gezellig samen bij een lekker kopje koffie.
“Zal ik me dan eerst maar voorstellen”, zei ze minzaam, “ ik ben Monique”. “Boske” zei ik, de hand reikend naar de lieve schat. “Wel, wel, nu was ik toch wel even een beetje in paniek hoor, mijnheer Boske. Ik moet in ‘t vervolg echt beter op gaan letten, maar sinds mijn man me een hele tijd geleden liet zitten, ben ik nogal vaak verward”.
“Trek het je niet aan Monique, alles heeft zo zijn reden, en ik durf je nu wel bekennen dat ik eigenlijk wel blij ben, ondanks die pijn in mijn been. Zo vaak loop ik nu ook weer niet tegen zo’n mooie dame aan”. Met dat laatste was het ijs wel gebroken, en na de eerste koffie volgde er nog eentje, met wat lekkers er bij, en toen we uiteindelijk toch opstapten, want ze moest haar jongste kleinkind van school halen, liepen we arm in arm naar buiten, en had ik haar telefoonnr op een bierviltje.
“Het doet al wat minder pijn” zei ik met een glimlach, toen ze me losliet aan de auto. Ik moest haar wel verzekeren dat ik héél vlug eens belde, want ze had het ook wel gezellig gevonden, maar wou ook zeker weten of ik mijn been zou verliezen, oftewel het toch nog zou herstellen na die zware botsing die zij veroorzaakt had. Ik had wel een eind de lucht in kunnen springen van plezier, maar dat mocht ik toch maar best niet doen zolang ze nog ergens was waar ze het misschien kon zien. Ik ben fluitend naar huis gereden, zonder “tussenin”in de winkeltas, maar blij met dat kaartje in mijn broekzak. Soms hangt geluk af van een paar honderd gram kaas. ;-)
Perte totale in de Jumbo,
Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar maar richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.
Dat lijstje is een belangrijk gegeven bij het winkelen, want al ben ik lang geleden al gestopt met roken, wat toch op enige karaktersterkte mag wijzen, de verleiding, wanneer ik door de lekkere gang loop, je weet wel, waar alles ligt wat je niet nodig hebt maar je wel wil eten, dan krijg ik het soms toch wel moeilijk en dan helpt dat lijstje me. Meer kopen wat daar op staat beschouw ik als een kleine zonde, natuurlijk niet erg voor een ongelovige, maar toch, dat er vroeger haast ingeklopt schuld en boete gevoel doet nog altijd zijn werk. Eigenlijk heb ik wel recht op een serieuze schadevergoeding denk ik dan, als ik de lekkere gang weer ontwijk.
Maar ik krijg mijn karretje zo ook wel gevuld. Desnoods neem ik maar weer wat extra wc papier mee, want je weet het nooit. Straks is er weer een nieuwe corona variant, gaat alles weer dicht, en zit ik daar weer, met amper zestien pakken toiletpapier op voorraad.
Ik ben net om de hoek na de ingang en kijk op mijn papiertje. Kaas, ja, dat moet ik zeker hebben, want wat moet een mens zonder. Ik loop traag de koeltoog af en bekijk wat er zo allemaal ligt. Jonge, oude, belegen, smeer, schimmel, noten, het ligt er allemaal. Maar de kaas die ik vroeger zo graag at, als kind, en waarvoor mijn moeder me al eens naar de winkel zond, vind ik ook hier niet. Ik ga wel drie keer op en neer langs de weelderig uitgestalde kazen, maar ik lees nergens dat wat ik zoek, nl. “tussenin”. Dat was de kaas die ik vroeger graag at, maar nergens een bordje met die naam op, al weet ik heel zeker dat die bestaat, anders had ik die toch nooit meegekregen toen ik er vroeger om vroeg in de buurtwinkel.
Nog maar eens een keertje over en weer en ...boink! Ik kijk op en ja, zwaar accident hier. Ik ben frontaal op een karretje gereden van een , nu wat over haar toeren zijnde , maar knap ogende vrouw, die ik iets jonger schat dan mezelf. “Oooohh...sorry mijnheer, ik lette even niet op”, zei ze met haperende stem, zo aangedaan was ze. Ik dacht, ik hou me dan maar kandidaat slachtoffer, want ook al lette ik ook helemaal niet op het in andere richting rijdend verkeer, niets is makkelijker om er goed vanaf te komen dan zelf het slachtoffer te mogen zijn. Ik wreef in een reflex dus maar eens over mijn knie , een pijnlijke grimas trekkend, alsof ik verging van de pijn.
“Ach, gelukkig leef ik nog mevrouw”, sprak ik rustig, “ ik denk niet dat het nodig is om de rijkswacht er bij te halen”. Ze had blijkbaar veel erger verwacht en bood me, iets opgelucht, aan , om in de koffiebar naast de jumbo een kopje koffie te drinken. Ze wou me graag trakteren, als tegemoetkoming voor het eventueel verlies van mijn rechterbeen, waar ik nu sterk overdreven mee verder hinkte.
Het was wel een vrouwtje dat er mocht wezen, en ik dacht, boske, trek jij nog maar even lekker door met dat been, want geen vrouw is zo lief als eentje die zich zorgen maakt. Het bleek nog te werken ook. Toen ik met mijn afgeladen kar naar de auto strompelde, stond ze al klaar om me te helpen inladen. “Kom mijnheer, laat mij dat maar doen”, rust u maar even”. Tja, als ze dat zo vriendelijk zeggen mag je dat niet weigeren, dat is onbeleefd, zo meende ik het me toch te herinneren.
Eens alles netjes in de wagen was geladen, gaf ze me haar arm en ik haakte gewillig in, waarna we samen rustig naar de koffiebar stapten. Dat been van mij deed alle moeite om achter te blijven, maar uiteindelijk zaten we toch gezellig samen bij een lekker kopje koffie.
“Zal ik me dan eerst maar voorstellen”, zei ze minzaam, “ ik ben Monique”. “Boske” zei ik, de hand reikend naar de lieve schat. “Wel, wel, nu was ik toch wel even een beetje in paniek hoor, mijnheer Boske. Ik moet in ‘t vervolg echt beter op gaan letten, maar sinds mijn man me een hele tijd geleden liet zitten, ben ik nogal vaak verward”.
“Trek het je niet aan Monique, alles heeft zo zijn reden, en ik durf je nu wel bekennen dat ik eigenlijk wel blij ben, ondanks die pijn in mijn been. Zo vaak loop ik nu ook weer niet tegen zo’n mooie dame aan”. Met dat laatste was het ijs wel gebroken, en na de eerste koffie volgde er nog eentje, met wat lekkers er bij, en toen we uiteindelijk toch opstapten, want ze moest haar jongste kleinkind van school halen, liepen we arm in arm naar buiten, en had ik haar telefoonnr op een bierviltje.
“Het doet al wat minder pijn” zei ik met een glimlach, toen ze me losliet aan de auto. Ik moest haar wel verzekeren dat ik héél vlug eens belde, want ze had het ook wel gezellig gevonden, maar wou ook zeker weten of ik mijn been zou verliezen, oftewel het toch nog zou herstellen na die zware botsing die zij veroorzaakt had. Ik had wel een eind de lucht in kunnen springen van plezier, maar dat mocht ik toch maar best niet doen zolang ze nog ergens was waar ze het misschien kon zien. Ik ben fluitend naar huis gereden, zonder “tussenin”in de winkeltas, maar blij met dat kaartje in mijn broekzak. Soms hangt geluk af van een paar honderd gram kaas. ;-)
