Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Nu ik hier al even op deze site vertoef, komen er meer en meer gedachten in mij op over de toekomst. Soms denk ik, een goei lief, zo eentje die altijd zegt, “ja, voor mij ist goed”, daar gaat toch niets boven.
Maar dan praat je weer eens met één van de vele lieflijke dames hier, en komt de gedachte aan een zuinige platonische liefde weer in me op. Er is eigenlijk niets mooier dan dat, zeker niet op onze leeftijd, dat zal iedereen toch moeten toegeven. Geen risico's op een hartaanval, breuken of verstuikingen, ontwrichte ledematen, overdadig zweten, en noem maar op.
Gewoon een hele goede vriendschap dus.
Maar, vriendschap is ook altijd niet wat het lijkt. Je kan wel denken dat vriendschap meer oprecht is dan de meeste vormen die mensen verbindt, maar mijn beste vriend ooit was begrafenisondernemer, en zoals die me soms aankeek, had ik dan wel eens het vermoeden dat hij dacht, die blijft maar leven.
Het was ook elke keer dat ik hem zag , “en , hoe is het er mee?”, en soms wou ik dan gewoon wel eens zeggen, “heel slecht maat”, gewoon om zijn reactie te zien, maar daar ben ik dan weer veel te braaf voor. Je ziet , niet alles wat ik schrijf is verzonnen. Braaf dus.
Als ik terug kijk op mijn leven, zo ver mijn geheugen het toelaat dan wel, dan heb ik wel geluk gehad. Even over dat geheugen, dat van mij is verbazend goed, het gaat terug tot in mijn geboortejaar. Ik heb het ooit laten testen, gewoon om mezelf gerust te stellen, want je leest alle dagen over dementie, dus , op de duur ga je twijfelen en zoek je een hele dure specialist op om zekerheid te krijgen. Die specialist vroeg mij, “hoe ver kan u terug gaan meneer Banoen?”.
Ik zei meteen, “doe maar tot 1954”, en ik weet zelfs nog wat ik toen die zomer had als ontbijt, middagmaal en ook nog het avondmaal met dessert, en dat van iedere dag.
De goede man keek mij aan alsof hij dacht dat ik er serieus mee aan 't zwansen was, dus ik bood meteen aan om het te bewijzen, door van één week alles te noteren. Ik kreeg twee a viertjes en een balpen, en mocht beginnen. Hij zou zich ondertussen even terug trekken in zijn labo, zodat ik rustig de tijd had om alles te noteren, maar hij was nog niet aan de deur toen ik riep, “klaar!”.
Totaal verbijsterd draaide de goede man zich om en zijn blik op dat moment zal ik nooit vergeten. Stel je voor als man, dat uw vrouw naar de kapper is geweest, onderweg nog wat heeft geshopt, en ze vertelt je dan hoeveel dat alles maar gekost heeft. Wel, zo keek ook die man.
Ik wachtte tot hij zich in zijn dure stoel zette en overhandigde de specialist de twee blaadjes papier.
Het bleef een tijdje stil, tot hij uiteindelijk toch hardop begon te lezen. “Moedermelk “.
Tja, meer was het in die tijd ook echt niet, dat wist ik wel zeker. Hij kreeg pas weer kleur toen ik mocht betalen, en het mijn beurt was om bleekjes te worden.
Dus...waar waren we ook alweer gebleven?
O ja, ik heb dus veel geluk gehad in mijn leven, dat is een zekerheid. Het enige waar ik nog niet helemaal mee klaar was is waarom dat geluk naar mij kwam, een tijdje bleef, en er dan weer vandoor ging.
Maar ondertussen heb ik ook dat mysterie doorgrond. Geluk verplaatst zich als geld, dus het wil altijd bijeen zitten, liefst met zoveel mogelijk,en ook nog eens bij zo weinig mogelijk mensen.
Dus , wat moet je doen als je gelukkig wil zijn? Gewoon doen of je heel veel geluk hebt, zeker boven het gemiddelde, zet het gerust in uw profiel, want geluk kan lezen, en je zal het na een poos gaan merken dat je alsmaar gelukkiger wordt. Je wordt als een zwart gat in de ruimte, alle geluk zuig je op om nooit meer los te laten.
Wat leert ons nu heel dat verhaal; je moet eerst zelf al heel gelukkig zijn, voor je uw geluk wil delen, want eens gedeeld, moet er wel boven 't gemiddelde overblijven, anders vliedt de rest mettertijd weer weg.
Kareltje zegt nooit veel, de man heeft een hart van goud,
maar wie houdt van een man die slechts in 't hart geschreven heeft dat hij al zoveel
jaren leeft in de hoop ooit nog te mogen vinden wat hij als kind van moeder kreeg. Liefde.
Liefde, vanaf haar volle borst tot leeg en weer onvruchtbaar in de schoot, was wat hem grootbracht , tot man die net als zij, die hem zonder kermen baarde, in stilte droeg wat 't leven gaf.
Zonder eigen stem spraken enkel maar zijn bruine ogen, eerlijk, open, voor wie ze net als braille las.
Nu zou hij lyrisch kunnen schrijven, als Shakespeare eeuwen lang geleden deed, en wie weet, dat dan hier een of ander hart ontroerd wordt en zich open stelt voor zoveel zacht geweld aan zoetgevooisde woorden, die velen nog nooit eerder hoorden van eerd're jagers , die hun kruit verbruikten voor het kort genot.
Maar Kareltje is bescheiden , en weet echt wel wat hij wil. Hij draagt niet steeds de roze bril maar is in 't donker vaker beter nog in vele dingen, , die wij alleen bij daglicht doen.
Sommigen zijn goed, in “katjes knijpen in het donker” , Kareltje heeft daar slechts van verre aan gedacht, wanneer door overmacht, een glas teveel, de dromen hem een uitzicht gaven, over hoe het leven van een gladde aal kan zijn.
In zijn profiel staan geen diploma's, geen weelde,geen bezit vermeld. Er wordt alleen verteld dat hij niet rookt, met mate drinkt en eerlijk antwoordt op al uw vragen, nooit achter andere vrouwen aan zal jagen, eens jij met hem in 't bootje gaat.
Daarstraks las Kareltje hier iets raars, waar velen hartelijk om zouden lachen, geef toe, je herkent het vast en hield je ook niet in, toen je las in het begin van een profiel, “zoek man met hoge oplijding die me nog dagelijks kan verassen”.
Maar Kareltjes lach is dan slechts minzaam, en even later tikt hij al, “mevrouw, ik heb uw profiel even gelezen en ik vind het echt bijzonder”. Waarna hij enkele hints geeft, heel subtiel, want waarschijnlijk, zo vertelt hij haar, is er met de software van de site toch iets mis, waardoor er soms gekke fouten in een profiel komen te staan, ook al werd het zorgvuldig opgesteld en nagekeken.
Zo zijn er ook mensen, schrijft hij nog, die een toetsenbord zonder komma of punt hebben. Waarschijnlijk zijn die ooit op een maandag gemaakt en zijn de mensen die er zo eentje hebben er echt aan gehecht geraakt, alleen al door het feit dat ze zo zuiniger zijn dan wij .Zonder ook maar enige twijfel een echt Nederlands toetsenbord dus. . Gelukkig staan er bij hen nog wel de puntjes op de i, want zonder zou zo'n ding echt wel onbruikbaar zijn.
Of iemand Kareltje hier ooit vindt, ik zou het echt niet weten, want misschien is hij al wel weer weg , en heeft zijn eigen schrijven hier vergeten.
Wie zwijgzaam is en veel te braaf, komt zelden in de dikke boeken, je vindt ze eerder ergens in de hoeken waar niemand ook maar iets vermoedt, en zo zou 't best eens kunnen, dat de beste man die hier ooit kwam, stillekes de benen nam, omdat hij onder al 't geweld, de drukte, en 't soms luid gekakel, zijn kippetje niet vinden kon , zijn ei niet kwijt kon , en nu ergens zit te broeden op een ander plan, om toch te vinden wat hij bij zijn moeder leerde kennen ; Liefde .
Alle namen zijn fictief, al zijn hier echt wel Kareltjes, en ik weet zeker , ik zag het zelf, ook bij de dames zijn er pareltjes.
Een paar dagen geleden herinnerde ik mij nog een heel bijzondere date, en ik dacht meteen,
nu heb ik ook eens een ernstig onderwerp waarover ik de mensen wat kan vertellen, want je krijgt wel leuke reacties als je eens iets geks schrijft, maar als je dat te vaak doet wordt je uiteindelijk zelf gek verklaart.
Ik had al een tiental dagen een beetje gechat en gemaild met eentje die best aardig leek, voor een leek in 't daten zoals ik dan wel, want ja hoor, ik heb nog altijd maar witte gordel daten.
Nu was het er eindelijk toch van gekomen dat we hadden afgesproken, ergens in een gezellige taverne, wel op het terras want het was prachtig weer. Echt zo'n dag dat je , man zijnde, al fluitend uit je bed springt, de douche induikt, net zoals Johnny Weissmuller tussen de krokodillen sprong in zijn beste dagen en dan ook nog zijn kreet tracht te imiteren.
Meer testosteron dan schuim , maar wat wil je, Banoen heeft een date.
Daarna even getwijfeld of ik een kostuum zou dragen, of toch maar wat losser, een nette jeans met een mooi hemd er op. Na paar seconden al gekozen voor jeans en hemd want een pak hing nog nooit in mijn kast. Waarom vrouwen altijd een uur nodig hebben om te kiezen begrijp ik nog altijd niet dus. Ik doe dat vlotjes.
Twee uur is het en ik zit al op het terras. Beter te vroeg dan te laat zeg ik altijd, pa zaliger indachtig. Die was altijd te laat, waardoor we thuis met negen zijn.
Het wordt halfdrie, en ik heb nog geen date gezien, maar mijn eerste glas smaakte me wel, dus ik bestel er nog eentje. Ja...twee mag. Bij ons toch.
Even na drie komt ze er toch aangewandeld. “Sorry, maar ik kon niets vinden om aan te doen”. Zie je wel...denk ik, maar zeg “ach, dat geeft toch niet, ik zit hier wel goed”.
Was jij dan op tijd” vraagt ze, en om de lieve vrede zeg ik maar” nee, ik heb het ook niet gered”. Ik bestel haar een wit wijntje, en neem zelf iets zonder alcohol.
“Mooi weertje he” zegt ze. “Heb je zelf huis en tuin om er van te genieten?”. “Natuurlijk heb ik eigendom,” zeg ik. Vanwaar komen anders die gaten in mijn broekzakken. Zeker niet van mijn vingers. Dat van die gaten denk ik er stilletjes bij natuurlijk.
“Heb jij diploma's?” “Jazeker”, antwoord ik weer. “zelfs drie”. Gelukkig vraagt ze niet welke, maar zegt ze gewoon, “wow, dan moet je wel aardig verdiend hebben in uw leven”.
“Ik klaag niet”, zeg ik vol overtuiging. . Met mijn zwemdiploma's van de vijventwintig, vijftig en honderd meter was dat geen enkel probleem, dacht ik bij mezelf.
“Reis je graag naar verre landen? “. “ O ja, heel graag, en zo vaak mogelijk”, antwoord ik. Wel op pc via Google maps, maar dat hoeft zij toch niet te weten.
“O ,wat zou ik dat eens graag samen met jou willen doen, “ zegt ze, voortgaand met “ik vrees wel dat ik dat nooit zal kunnen want ik ben niet zo rijk”.
Ik vertel dat ik haar wel een keertje meeneem, en alle kosten wel alleen zal dragen.
Wat kost nu een flesje witte wijn en wat knabbels voor bij de pc? Peanuts.
Nu is ze volledig in de wolken en ben ik haar Romeo en zij mijn Juliette. Ze wil volgende week al bij me intrekken, want in de villa waar ik woon zal wel ruim plaats genoeg zijn.
Ze stelt meteen ook maar voor om alles opnieuw in te richten, want ze moet zich wel thuis kunnen voelen bij mij. Ze heeft al wel een paar ideetjes. Ik dacht, als die nog een fles witte leeg maakt , kan ik straks nog een hypotheek nemen op mijn huis, dus keek ik even op de klok, en zei “wow, zo laat al, ik moet dringend naar huis om de paarden te voederen”. Zij was natuurlijk stapelgek op paarden. Ik moest alvast maar een zadel voor haar bestellen. Dat mijn “paarden” eigenlijk kippen waren ging ik haar echt niet vertellen.
We hebben uitbundig, zij meer dan ik , afscheid genomen en ik moest haar beloven om de volgende dag al terug te bellen om haar verhuis te regelen. Oké, heb ik gedaan en toen mocht ik naar huis.
Jongens toch, bijna was ik alle zeggenschap over gans mijn hebben en houden kwijtgespeeld. Ik heb haar de volgende dag gebeld en gezegd dat mijn villa tijdens onze uitstap was afgebrand, de paarden waren daarbij ontsnapt naar het wilde westen en mijn ganse kapitaal was in rook opgegaan bij een beurskrach. Maar ik had ook goed nieuws. Ik kon een gezellig kamertje huren bij het OCMW, net groot genoeg voor ons tweetjes. Je zal het niet geloven lieve lezers, maar daar is ze niet op ingegaan. Iemand wel zin?
Andere tijden vragen andere gewoontes. Voor wie wil daten is dat zeker ook zo.
Gedaan met op een twee drie een afspraakje regelen in een gezellige taverne of een knus restaurantje.
Nee, nu is het eerst jezelf suf piekeren tot je aan een dafalganneke toe bent, dan toch iets vinden, om de volgende dag de aangepaste maatregelen te horen op de radio die uw
noeste arbeid weer tot schroot herleiden.
Maar toch moet er een manier zijn om zeker te zijn dat je elkander eens kan ontmoeten, al is het van op anderhalve meter afstand. En daar had ik uiteindelijk dan toch best een goede oplossing voor gevonden.
Het is namelijk zo dat we er zeker van mogen zijn dat de voedingszaken open blijven, dus restte er mij alleen nog een goede regeling om mijn date een beetje vlot te laten verlopen.
Het moest een sluitend plan zijn, want wegens de relatieve drukte in die zaken moest je wel een waterdichte manier vinden om elkander te vinden.
Dus, ik spreek telefonisch af met mijn toekomstige date om onze strategie te bepalen. Ik zal postvatten bij de appelen, zij bij de peren. We nemen ook ieder een openingszinnetje; zij zal zeggen, “amaai, dat zijn toch wel mooie peren”, waarop ik dan zeg “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. Prachtig plan, succes verzekerd.
Dus... ik op het afgesproken uur naar de Colruyt, aanschuiven in de rij, eentje binnen eentje buiten, en een kwartiertje later sta ik met mijn lege kar bij de appelen. Nu moet je weten, ik had nog geen foto gezien van mijn date. Nee, ik wou eens een echte blind date, en daarbij , ze klonk zo lieflijk aan de telefoon dat ik er de rest zo al bij droomde.
Er komt daar een parmantig vrouwtje aan de peren staan, ik knik en zij knikt uitermate vriendelijk terug. Amaai, mooie peren, zegt ze, en ik doe mijn deel ook meteen, “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. “Dan neem ik daar ook een kilootje van,” zegt die lieve schat.
“Als jij even plaats maakt tenminste”. “Maar natuurlijk zeg ik, dan kijk ik wel even naar uw peren.”Ik moet zeggen, ze had echt mooie peren. Terwijl ze appels neemt zeg ik, ”dat hebben we toch mooi geregeld nietwaar?”. “Heel zeker”, zegt ze, “mijn man zal er blij mee zijn “, en ze wandelt verder, zonder nog om te kijken.
Daar sta ik dan. Het lukt me om dat spelletje nog een vijftal keer over te doen, met dezelfde uitkomst.Je mag immers maar een half uurtje binnen blijven, maar ik vertrek er niet met lege handen.
Nee, de afdelingschef geeft me twee mooie appels mee omdat ik zo goed was om een half uurtje reclame te maken voor hun fruit.
Mijn volgende plan wordt toch nog iets beter. We overleggen momenteel of we bij het brood of bij de dranken afspreken. Ooit lukt het ons. Ik droom al van haar mooie pistolekes.
Vannacht lag ik zo’n beetje na te denken over het eenzame leven van een blogger. Tijd om een vriendin te zoeken heeft hij niet , want er moet een verhaal geschreven worden, en dat schrijven is niks op zich, maar waarover. Als blogger wordt je ook nog eens sneller oud, want een week vliegt nog veel sneller voorbij als je geen inspiratie vindt, en geloof me, soms zoek ik heel mijn huis af, tot in de ijskast en diepvries toe, maar inspiratie bewaart niet goed, ook niet op min achttien.
Maar, er zijn manieren om je op zo’n moment toch uit de nood te redden en eigenlijk is het heel simpel. Sommigen zullen het begrijpen , anderen weer niet, wanneer ik vertel dat ik in zo’n geval wel eens een tekstje van mijn beste vriend Boske durf te lenen. Dus ...bij deze………
Naar 't stad,
Awel, nu ga ik eens een heel serieus , bijna echt gebeurd verhaal vertellen over één van mijn pogingen om aan een vrouw te komen. Ik moet hierbij wel de gevoelige lezers waarschuwen voor enkele minder fraaie passages, waarbij ze misschien wel door enige flauwte kunnen bevangen worden. Zet u zich alvast in een comfortabele zetel, zodat , mocht je even in zwijm vallen, je toch niet valt.
Een hele tijd geleden, ergens in het late voorjaar bij goed weer besloot ik om in de vroege avond een keertje naar 't stad te gaan.'t Stad, dat weet iedereen , dat is Antwerpen. Ha ja, de rest is parking.
Ik dacht, ik sla een dubbelslag want in 't stad zijn er veel mooie gebouwen, er loopt redelijk wat volk op straat, dus bijna zeker ook wel aantrekkelijke vrouwen.
Ik wandel daar rustig en parmantig door de straten, de rug gerecht, want je weet nooit wie je in 't oogje houdt, en ineens zie ik aan de overkant iemand zwaaien. Er lopen daar drie vrouwen gezellig bij elkaar en dat zwaaierke ziet er mij wel een verdomd knappe tante uit.
Ze roept,” hela, allien oep stap? Goa toch mee ongs mee, veul plezaanter”. Nu moet je weten, plezant staat bij mij met hoofdletters in mijne woordenboek.
Ze riep nog ne keer “ alé, stekt na mor over, er is in de vaarte gien gevoar”. Maar, ik deed nog maar twee stappen en toen was die camion al daar. Niet zo eentje , geknipt uit dik karton, nee verdorie, een echte, en geladen met twaalf cuub beton.
Tja... daar lag ik dan, helemaal versuft en al met één been in 't graf. Met twee benen was wat moeilijk want mijn rechtse lag er af.
Ik peins dat ik toen wel efkes van de kaart was, want ik werd wakker in een bed, en ik moest dadelijk al denken, welke gek heeft dat hier op 't straat gezet. Zijn ze er nu mee aan 't lachen, of kennen ze geen gevaar, want voor je ‘t weet is die zware camion weer daar.
Het was allemaal minder erg dan ik dacht, ik lag gewoon in 't hospitaal, niet in een luxe kamerke, maar op een grote zaal, en aan het einde van mijn bed, daar stond verdorie die sexy trien, maar eerlijk, ik meen het, die wou ik efkes niet meer zien. Want wat zei die allemaal seg.
“Mor joenge toch, da komt er van a ge nor maai ni leustert,
na zedde zeker een moand of draai hier on da bed gekleusterd
ik dee nog tieke, bleft doar stoan mor 't was al lang te loat
menier die wow nie luistere en stapte vrolek oep de stroat”.
Wat is nu de moraal van dit verhaal? Een uitstapke naar 't stad kost wel wat geld.
Ik reed met de bus naar de stad voor de prijs van een klein brood,
maar toen de rekening van de ambulance aankwam, awel...toen scheelde het niet veel, of ik viel ter plaatse dood.
Tot hier mijn relaas van een amoureuse uitstap naar 't stad. Aan de lezers die bezorgd zouden zijn over mijn lichamelijke toestand mag ik dit nog zeggen. Mijn rechterbeen staat er weer aan, maar ik moet alle profielen waar over dansen wordt geschreven nu wel links laten liggen.
moet ik toch weer eens terugdenken aan een bezoek bij
mijn huisarts, ergens verleden jaar. Ik zat met een vervelende hoest
en als ik daar nu mee rond moest lopen had men mij er al lang op gewezen dat ik
waarschijnlijk corona had en niet meer lang zou leven.
Mijn dokter zei dat een tijd geleden toen ik bij hem was, ook tegen mij. Waarom hij dat zei?
Dat zal ik je hier eens in 't kort vertellen, want een eerste blog is best niet te lang, kwestie van er niet teveel energie in te steken want je weet niet of iemand het wel leest. Buiten mezelf dan, want ik lees wel mee terwijl ik schrijf. Nogal wiedes want ik heb nooit geleerd van blind te typen.
Ik zat dus al enkele dagen met een vervelende hoest. Droog en kriebelend, en dokter Google wist ook geen eensluidend verdict op te stellen , dus maakte ik uiteindelijk toch maar een afspraak met mijn huisarts, al had ik me eerst nog voorgenomen dat ik dat pas zou doen als ik dood was.
Het werd dus iets eerder.
Mijn dokter is nog zo'n paternalistisch figuur die je altijd graag een donderpreek geeft als hij ook maar enige reden kan vinden om te zeggen dat het uw eigen schuld is dat je ziek bent. Verder een heel lieve man, heb ik van horen zeggen.
Ik mocht al vlug mijn bovenlijf ontbloten en me op de tafel zetten, en dan ,je kent het wel, duwt de brave man zo'n ijskoud ijzeren ding tegen je lijf en bromt “diep ademen”. Ik heb nooit zo diep geademd als op zo'n bevel.
Met uitermate strenge blik keek de dokter me aan en vroeg, “rookt u? , wat ik alleen kon bevestigen. “Rook je al lang?”, en weer moest ik bevestigend knikken.
“Van wie heb je dat roken ooit geleerd?”. Wel, ik vertelde hem dat ik dat al heel lang geleden van mijn vader zaliger had geleerd en altijd was blijven doen. “Dan is er in uw opvoeding wel wat misgelopen moet ik eerlijk zeggen”, sprak de dokter met een stem die van verre een beetje geleek op wat gedonder. Gelukkig had ik horen zeggen dat het best een lieve man was.
“Met of zonder filter?” vroeg hij nog. Tja, zei ik hem, altijd zonder filter, want mijn vader heeft gezegd dat je de rook niet mag hinderen. Die moet voluit zijn gang kunnen gaan.
“Je weet toch dat roken heel schadelijk is en dat je waarschijnlijk niet meer lang zal leven als je zo verder doet!”.Zijn stem klonk nu nog een slagje luider.
Nu had vader altijd beweerd dat die rook helemaal niet schadelijk was. Je moest wel weten hoe te roken , maar hij had het van zijn vader geleerd en die weer van zijn vader en elke generatie was toch behoorlijk oud geworden. Dat vertelde ik ook de dokter die me aankeek alsof hij me aanstonds ging villen. “Dan doe je maar verder “, zei die, “maar zeg later niet dat ik je niet heb verwittigd”.
Daarna mocht ik meteen afrekenen en werd ik er op gewezen van eerst een week goed mijn medicatie te nemen en dan nog eens langs te komen.
Dus zeven dagen later, weer vrij van hoest en andere ongemakken ga ik terug naar mijn huisarts en bij het binnenkomen leg ik meteen een pakje voor hem op de tafel.
“Wat heb jij meegebracht dat zo sterk ruikt? “ vroeg de dokter meteen nieuwsgierig, als was hij bang dat ik hem kwam vergiftigen. Wel dokter, zei ik, ik ben gisteren weer eens aan 't roken gegaan en dacht dat u misschien toch wel eens zou willen proeven van deze versgerookte paling. Dan kan je meteen zelf vaststellen of roken echt zo schadelijk is. Ik heb nooit mijn huisarts zo verwonderd zien kijken, maar een tijd later heeft hij me toch de raad gegeven om vooral toch te blijven roken en ik mocht nog wel eens zo'n pakje meebrengen. Nee, roken is echt niet schadelijk.
Zolang je je hoofd niet in de rookton steekt natuurlijk.
Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar maar richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.
Dat lijstje is een belangrijk gegeven bij het winkelen, want al ben ik lang geleden al gestopt met roken, wat toch op enige karaktersterkte mag wijzen, de verleiding, wanneer ik door de lekkere gang loop, je weet wel, waar alles ligt wat je niet nodig hebt maar je wel wil eten, dan krijg ik het soms toch wel moeilijk en dan helpt dat lijstje me. Meer kopen wat daar op staat beschouw ik als een kleine zonde, natuurlijk niet erg voor een ongelovige, maar toch, dat er vroeger haast ingeklopt schuld en boete gevoel doet nog altijd zijn werk. Eigenlijk heb ik wel recht op een serieuze schadevergoeding denk ik dan, als ik de lekkere gang weer ontwijk.
Maar ik krijg mijn karretje zo ook wel gevuld. Desnoods neem ik maar weer wat extra wc papier mee, want je weet het nooit. Straks is er weer een nieuwe corona variant, gaat alles weer dicht, en zit ik daar weer, met amper zestien pakken toiletpapier op voorraad.
Ik ben net om de hoek na de ingang en kijk op mijn papiertje. Kaas, ja, dat moet ik zeker hebben, want wat moet een mens zonder. Ik loop traag de koeltoog af en bekijk wat er zo allemaal ligt. Jonge, oude, belegen, smeer, schimmel, noten, het ligt er allemaal. Maar de kaas die ik vroeger zo graag at, als kind, en waarvoor mijn moeder me al eens naar de winkel zond, vind ik ook hier niet. Ik ga wel drie keer op en neer langs de weelderig uitgestalde kazen, maar ik lees nergens dat wat ik zoek, nl. “tussenin”. Dat was de kaas die ik vroeger graag at, maar nergens een bordje met die naam op, al weet ik heel zeker dat die bestaat, anders had ik die toch nooit meegekregen toen ik er vroeger om vroeg in de buurtwinkel.
Nog maar eens een keertje over en weer en ...boink! Ik kijk op en ja, zwaar accident hier. Ik ben frontaal op een karretje gereden van een , nu wat over haar toeren zijnde , maar knap ogende vrouw, die ik iets jonger schat dan mezelf. “Oooohh...sorry mijnheer, ik lette even niet op”, zei ze met haperende stem, zo aangedaan was ze. Ik dacht, ik hou me dan maar kandidaat slachtoffer, want ook al lette ik ook helemaal niet op het in andere richting rijdend verkeer, niets is makkelijker om er goed vanaf te komen dan zelf het slachtoffer te mogen zijn. Ik wreef in een reflex dus maar eens over mijn knie , een pijnlijke grimas trekkend, alsof ik verging van de pijn.
“Ach, gelukkig leef ik nog mevrouw”, sprak ik rustig, “ ik denk niet dat het nodig is om de rijkswacht er bij te halen”. Ze had blijkbaar veel erger verwacht en bood me, iets opgelucht, aan , om in de koffiebar naast de jumbo een kopje koffie te drinken. Ze wou me graag trakteren, als tegemoetkoming voor het eventueel verlies van mijn rechterbeen, waar ik nu sterk overdreven mee verder hinkte.
Het was wel een vrouwtje dat er mocht wezen, en ik dacht, boske, trek jij nog maar even lekker door met dat been, want geen vrouw is zo lief als eentje die zich zorgen maakt. Het bleek nog te werken ook. Toen ik met mijn afgeladen kar naar de auto strompelde, stond ze al klaar om me te helpen inladen. “Kom mijnheer, laat mij dat maar doen”, rust u maar even”. Tja, als ze dat zo vriendelijk zeggen mag je dat niet weigeren, dat is onbeleefd, zo meende ik het me toch te herinneren.
Eens alles netjes in de wagen was geladen, gaf ze me haar arm en ik haakte gewillig in, waarna we samen rustig naar de koffiebar stapten. Dat been van mij deed alle moeite om achter te blijven, maar uiteindelijk zaten we toch gezellig samen bij een lekker kopje koffie.
“Zal ik me dan eerst maar voorstellen”, zei ze minzaam, “ ik ben Monique”. “Boske” zei ik, de hand reikend naar de lieve schat. “Wel, wel, nu was ik toch wel even een beetje in paniek hoor, mijnheer Boske. Ik moet in ‘t vervolg echt beter op gaan letten, maar sinds mijn man me een hele tijd geleden liet zitten, ben ik nogal vaak verward”.
“Trek het je niet aan Monique, alles heeft zo zijn reden, en ik durf je nu wel bekennen dat ik eigenlijk wel blij ben, ondanks die pijn in mijn been. Zo vaak loop ik nu ook weer niet tegen zo’n mooie dame aan”. Met dat laatste was het ijs wel gebroken, en na de eerste koffie volgde er nog eentje, met wat lekkers er bij, en toen we uiteindelijk toch opstapten, want ze moest haar jongste kleinkind van school halen, liepen we arm in arm naar buiten, en had ik haar telefoonnr op een bierviltje.
“Het doet al wat minder pijn” zei ik met een glimlach, toen ze me losliet aan de auto. Ik moest haar wel verzekeren dat ik héél vlug eens belde, want ze had het ook wel gezellig gevonden, maar wou ook zeker weten of ik mijn been zou verliezen, oftewel het toch nog zou herstellen na die zware botsing die zij veroorzaakt had. Ik had wel een eind de lucht in kunnen springen van plezier, maar dat mocht ik toch maar best niet doen zolang ze nog ergens was waar ze het misschien kon zien. Ik ben fluitend naar huis gereden, zonder “tussenin”in de winkeltas, maar blij met dat kaartje in mijn broekzak. Soms hangt geluk af van een paar honderd gram kaas. ;-)
Perte totale in de Jumbo,
Het was weer zo’n dag dat er haast niets meer in de ijskast lag en ik na een droog beschuitje toch maar maar richting winkel trok, na eerst zorgvuldig mijn lijstje te hebben opgesteld.
Dat lijstje is een belangrijk gegeven bij het winkelen, want al ben ik lang geleden al gestopt met roken, wat toch op enige karaktersterkte mag wijzen, de verleiding, wanneer ik door de lekkere gang loop, je weet wel, waar alles ligt wat je niet nodig hebt maar je wel wil eten, dan krijg ik het soms toch wel moeilijk en dan helpt dat lijstje me. Meer kopen wat daar op staat beschouw ik als een kleine zonde, natuurlijk niet erg voor een ongelovige, maar toch, dat er vroeger haast ingeklopt schuld en boete gevoel doet nog altijd zijn werk. Eigenlijk heb ik wel recht op een serieuze schadevergoeding denk ik dan, als ik de lekkere gang weer ontwijk.
Maar ik krijg mijn karretje zo ook wel gevuld. Desnoods neem ik maar weer wat extra wc papier mee, want je weet het nooit. Straks is er weer een nieuwe corona variant, gaat alles weer dicht, en zit ik daar weer, met amper zestien pakken toiletpapier op voorraad.
Ik ben net om de hoek na de ingang en kijk op mijn papiertje. Kaas, ja, dat moet ik zeker hebben, want wat moet een mens zonder. Ik loop traag de koeltoog af en bekijk wat er zo allemaal ligt. Jonge, oude, belegen, smeer, schimmel, noten, het ligt er allemaal. Maar de kaas die ik vroeger zo graag at, als kind, en waarvoor mijn moeder me al eens naar de winkel zond, vind ik ook hier niet. Ik ga wel drie keer op en neer langs de weelderig uitgestalde kazen, maar ik lees nergens dat wat ik zoek, nl. “tussenin”. Dat was de kaas die ik vroeger graag at, maar nergens een bordje met die naam op, al weet ik heel zeker dat die bestaat, anders had ik die toch nooit meegekregen toen ik er vroeger om vroeg in de buurtwinkel.
Nog maar eens een keertje over en weer en ...boink! Ik kijk op en ja, zwaar accident hier. Ik ben frontaal op een karretje gereden van een , nu wat over haar toeren zijnde , maar knap ogende vrouw, die ik iets jonger schat dan mezelf. “Oooohh...sorry mijnheer, ik lette even niet op”, zei ze met haperende stem, zo aangedaan was ze. Ik dacht, ik hou me dan maar kandidaat slachtoffer, want ook al lette ik ook helemaal niet op het in andere richting rijdend verkeer, niets is makkelijker om er goed vanaf te komen dan zelf het slachtoffer te mogen zijn. Ik wreef in een reflex dus maar eens over mijn knie , een pijnlijke grimas trekkend, alsof ik verging van de pijn.
“Ach, gelukkig leef ik nog mevrouw”, sprak ik rustig, “ ik denk niet dat het nodig is om de rijkswacht er bij te halen”. Ze had blijkbaar veel erger verwacht en bood me, iets opgelucht, aan , om in de koffiebar naast de jumbo een kopje koffie te drinken. Ze wou me graag trakteren, als tegemoetkoming voor het eventueel verlies van mijn rechterbeen, waar ik nu sterk overdreven mee verder hinkte.
Het was wel een vrouwtje dat er mocht wezen, en ik dacht, boske, trek jij nog maar even lekker door met dat been, want geen vrouw is zo lief als eentje die zich zorgen maakt. Het bleek nog te werken ook. Toen ik met mijn afgeladen kar naar de auto strompelde, stond ze al klaar om me te helpen inladen. “Kom mijnheer, laat mij dat maar doen”, rust u maar even”. Tja, als ze dat zo vriendelijk zeggen mag je dat niet weigeren, dat is onbeleefd, zo meende ik het me toch te herinneren.
Eens alles netjes in de wagen was geladen, gaf ze me haar arm en ik haakte gewillig in, waarna we samen rustig naar de koffiebar stapten. Dat been van mij deed alle moeite om achter te blijven, maar uiteindelijk zaten we toch gezellig samen bij een lekker kopje koffie.
“Zal ik me dan eerst maar voorstellen”, zei ze minzaam, “ ik ben Monique”. “Boske” zei ik, de hand reikend naar de lieve schat. “Wel, wel, nu was ik toch wel even een beetje in paniek hoor, mijnheer Boske. Ik moet in ‘t vervolg echt beter op gaan letten, maar sinds mijn man me een hele tijd geleden liet zitten, ben ik nogal vaak verward”.
“Trek het je niet aan Monique, alles heeft zo zijn reden, en ik durf je nu wel bekennen dat ik eigenlijk wel blij ben, ondanks die pijn in mijn been. Zo vaak loop ik nu ook weer niet tegen zo’n mooie dame aan”. Met dat laatste was het ijs wel gebroken, en na de eerste koffie volgde er nog eentje, met wat lekkers er bij, en toen we uiteindelijk toch opstapten, want ze moest haar jongste kleinkind van school halen, liepen we arm in arm naar buiten, en had ik haar telefoonnr op een bierviltje.
“Het doet al wat minder pijn” zei ik met een glimlach, toen ze me losliet aan de auto. Ik moest haar wel verzekeren dat ik héél vlug eens belde, want ze had het ook wel gezellig gevonden, maar wou ook zeker weten of ik mijn been zou verliezen, oftewel het toch nog zou herstellen na die zware botsing die zij veroorzaakt had. Ik had wel een eind de lucht in kunnen springen van plezier, maar dat mocht ik toch maar best niet doen zolang ze nog ergens was waar ze het misschien kon zien. Ik ben fluitend naar huis gereden, zonder “tussenin”in de winkeltas, maar blij met dat kaartje in mijn broekzak. Soms hangt geluk af van een paar honderd gram kaas. ;-)
