‘t Is wer van da, ne nieven blog,

Vannacht lag ik zo’n beetje na te denken over het eenzame leven van een blogger. Tijd om een vriendin te zoeken heeft hij niet , want er moet een verhaal geschreven worden, en dat schrijven is niks op zich, maar waarover. Als blogger wordt je ook nog eens sneller oud, want een week vliegt nog veel sneller voorbij als je geen inspiratie vindt, en geloof me, soms zoek ik heel mijn huis af, tot in de ijskast en diepvries toe, maar inspiratie bewaart niet goed, ook niet op min achttien.

Maar, er zijn manieren om je op zo’n moment toch uit de nood te redden en eigenlijk is het heel simpel. Sommigen zullen het begrijpen , anderen weer niet, wanneer ik vertel dat ik in zo’n geval wel eens een tekstje van mijn beste vriend Boske durf te lenen. Dus ...bij deze………

Naar 't stad,

Awel, nu ga ik eens een heel serieus , bijna echt gebeurd verhaal vertellen over één van mijn pogingen om aan een vrouw te komen. Ik moet hierbij wel de gevoelige lezers waarschuwen voor enkele minder fraaie passages, waarbij ze misschien wel door enige flauwte kunnen bevangen worden. Zet u zich alvast in een comfortabele zetel, zodat , mocht je even in zwijm vallen, je toch niet valt.

Een hele tijd geleden, ergens in het late voorjaar bij goed weer besloot ik om in de vroege avond een keertje naar 't stad te gaan.'t Stad, dat weet iedereen , dat is Antwerpen. Ha ja, de rest is parking.

Ik dacht, ik sla een dubbelslag want in 't stad zijn er veel mooie gebouwen, er loopt redelijk wat volk op straat, dus bijna zeker ook wel aantrekkelijke vrouwen.

Ik wandel daar rustig en parmantig door de straten, de rug gerecht, want je weet nooit wie je in 't oogje houdt, en ineens zie ik aan de overkant iemand zwaaien. Er lopen daar drie vrouwen gezellig bij elkaar en dat zwaaierke ziet er mij wel een verdomd knappe tante uit.

Ze roept,” hela, allien oep stap? Goa toch mee ongs mee, veul plezaanter”. Nu moet je weten, plezant staat bij mij met hoofdletters in mijne woordenboek.

Ze riep nog ne keer “ alé, stekt na mor over, er is in de vaarte gien gevoar”. Maar, ik deed nog maar twee stappen en toen was die camion al daar. Niet zo eentje , geknipt uit dik karton, nee verdorie, een echte, en geladen met twaalf cuub beton.

Tja... daar lag ik dan, helemaal versuft en al met één been in 't graf. Met twee benen was wat moeilijk want mijn rechtse lag er af.

Ik peins dat ik toen wel efkes van de kaart was, want ik werd wakker in een bed, en ik moest dadelijk al denken, welke gek heeft dat hier op 't straat gezet. Zijn ze er nu mee aan 't lachen, of kennen ze geen gevaar, want voor je ‘t weet is die zware camion weer daar.

Het was allemaal minder erg dan ik dacht, ik lag gewoon in 't hospitaal, niet in een luxe kamerke, maar op een grote zaal, en aan het einde van mijn bed, daar stond verdorie die sexy trien, maar eerlijk, ik meen het, die wou ik efkes niet meer zien. Want wat zei die allemaal seg.

“Mor joenge toch, da komt er van a ge nor maai ni leustert,

na zedde zeker een moand of draai hier on da bed gekleusterd

ik dee nog tieke, bleft doar stoan mor 't was al lang te loat

menier die wow nie luistere en stapte vrolek oep de stroat”.

Wat is nu de moraal van dit verhaal? Een uitstapke naar 't stad kost wel wat geld.

Ik reed met de bus naar de stad voor de prijs van een klein brood,

maar toen de rekening van de ambulance aankwam, awel...toen scheelde het niet veel, of ik viel ter plaatse dood.

Tot hier mijn relaas van een amoureuse uitstap naar 't stad. Aan de lezers die bezorgd zouden zijn over mijn lichamelijke toestand mag ik dit nog zeggen. Mijn rechterbeen staat er weer aan, maar ik moet alle profielen waar over dansen wordt geschreven nu wel links laten liggen.