Een date in de Colruyt,

Andere tijden vragen andere gewoontes. Voor wie wil daten is dat zeker ook zo.

Gedaan met op een twee drie een afspraakje regelen in een gezellige taverne of een knus restaurantje.

Nee, nu is het eerst jezelf suf piekeren tot je aan een dafalganneke toe bent, dan toch iets vinden, om de volgende dag de aangepaste maatregelen te horen op de radio die uw

noeste arbeid weer tot schroot herleiden.

Maar toch moet er een manier zijn om zeker te zijn dat je elkander eens kan ontmoeten, al is het van op anderhalve meter afstand. En daar had ik uiteindelijk dan toch best een goede oplossing voor gevonden.

Het is namelijk zo dat we er zeker van mogen zijn dat de voedingszaken open blijven, dus restte er mij alleen nog een goede regeling om mijn date een beetje vlot te laten verlopen.

Het moest een sluitend plan zijn, want wegens de relatieve drukte in die zaken moest je wel een waterdichte manier vinden om elkander te vinden.

Dus, ik spreek telefonisch af met mijn toekomstige date om onze strategie te bepalen. Ik zal postvatten bij de appelen, zij bij de peren. We nemen ook ieder een openingszinnetje; zij zal zeggen, “amaai, dat zijn toch wel mooie peren”, waarop ik dan zeg “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. Prachtig plan, succes verzekerd.

Dus... ik op het afgesproken uur naar de Colruyt, aanschuiven in de rij, eentje binnen eentje buiten, en een kwartiertje later sta ik met mijn lege kar bij de appelen. Nu moet je weten, ik had nog geen foto gezien van mijn date. Nee, ik wou eens een echte blind date, en daarbij , ze klonk zo lieflijk aan de telefoon dat ik er de rest zo al bij droomde.

Er komt daar een parmantig vrouwtje aan de peren staan, ik knik en zij knikt uitermate vriendelijk terug. Amaai, mooie peren, zegt ze, en ik doe mijn deel ook meteen, “deze appels zien er ook overheerlijk uit”. “Dan neem ik daar ook een kilootje van,” zegt die lieve schat.

“Als jij even plaats maakt tenminste”. “Maar natuurlijk zeg ik, dan kijk ik wel even naar uw peren.”Ik moet zeggen, ze had echt mooie peren. Terwijl ze appels neemt zeg ik, ”dat hebben we toch mooi geregeld nietwaar?”. “Heel zeker”, zegt ze, “mijn man zal er blij mee zijn “, en ze wandelt verder, zonder nog om te kijken.

Daar sta ik dan. Het lukt me om dat spelletje nog een vijftal keer over te doen, met dezelfde uitkomst.Je mag immers maar een half uurtje binnen blijven, maar ik vertrek er niet met lege handen.

Nee, de afdelingschef geeft me twee mooie appels mee omdat ik zo goed was om een half uurtje reclame te maken voor hun fruit.

Mijn volgende plan wordt toch nog iets beter. We overleggen momenteel of we bij het brood of bij de dranken afspreken. Ooit lukt het ons. Ik droom al van haar mooie pistolekes.