Born to be wild.

Mooi weertje, de terrasjes open, en verdorie, wat heb ik een dorst. Vooral een dorst naar weer eens gezellig kunnen samen zitten en een eindje weg kletsen, dus wat doe je dan?

Een date; dat moet nog eens kunnen, na al die tijd. Dat geeft bijna de zekerheid dat je makkelijk in gesprek blijft, want de ander weet zo goed als niets over jou, buiten datgene wat je toch moest vertellen om haar over te halen om elkaar eens te ontmoeten. Of ze een beetje spraakzaam is haal je wel uit de berichtjes die je elkaar stuurt. Komt er alleen “bedankt” retour, dan weet je het al, en daar hoef je echt geen energie in te steken, zeker niet met de prijzen van vandaag.

Maar, ik heb er eentje gevonden die wel lekker door kan ratelen en dat vind ikzelf wel leuk, want dan kan je zelf eens een beetje rustig aan de boel verkennen, en zien hoe ver ze zich bloot, figuurlijk dan, wil geven. Ja jongens, bloot op een terrasje, dat zou nooit goed komen.

We hebben de sjans van ons leven want het is zalig weer, zelfs zo lekker buiten dat we de lommerd opzoeken onder een breedgekruinde boom. Teveel zon op eigen kruin is immers niet aanbevolen bij mensjes van onze hoge leeftijd, zo vertellen de weermannen dat toch altijd. Ik heb ook geen zonnebrand crème op, dus , de lommerd in. Ik weet het, er zijn er die liever in de schaduw zitten, maar geef mij de lommerd maar, en dan liefst die van een fikse boom, zo ene die gepland is, een paus of vijf terug.

Ik neem een biertje en zij iets uit een klein flesje, speciaal voor vrouwen met een kleine blaas, en ja hoor, na twee nipjes gaat het al richting plaats voor kleine boodschap. Dat gebeurt die namiddag nog herhaaldelijk , en eigenlijk dacht ik nog, die had toch beter een katheter laten plaatsen met tweeliter reservoir. Doe daar een slecht geheugen bij en het was heel de tijd van “waar waren we nu weer gebleven?” Dan zei ik maar wat en we waren weer vertrokken tot de volgende noodstop.

Nu gaan er sommigen hier denken, die banoen haalt dat vrouwtje hier nogal eens neer, maar nee, echt, dat is helemaal niet de bedoeling. Ik kan toch niet zomaar wat gaan verzinnen om een blog te kunnen schrijven? Dat zou ik nooit durven, dus ik vertel het maar zoals het is gebeurd en daarbij, haar naam is puur fictief, dus …. Beetje saai misschien, maar ik heb me die dag wel geamuseerd.

Waarom voelde ze zich een beetje tot mij aangetrokken? Wel, ik zal dat op een zo bescheiden mogelijke manier ietwat uit de doeken doen, zodat de heren die deze blog lezen, hun profiel misschien een beetje in die richting aan kunnen passen, met gevolg dat zij ook wat meer onder een boom terecht komen. Welja, niet ene die op hen is gevallen natuurlijk, want dat wens ik bijna niemand toe.

Ze kon het op prijs stellen dat ik mijn verlangens goed wist te verwoorden, dat ik de hare heel goed begreep en er alles aan zou doen dat die vervuld zouden worden. Dat ik als “nonkel Bob gitarist”

haar een serenade kon brengen onder het raam werd ook zeer geapprecieerd. Dat ik niet op mijn rug ging liggen in geval van een schuifraam nam ze er wel bij. De vele complimentjes die ik haar voortdurend had toegegooid deden ook best hun deel van het werk, en dan mijn uiterlijk, daar kan ik kort over zijn; gezien mijn bescheidenheid ga ik daar dus niet verder over uitweiden.

Ze zocht, en laat ik haar Marie noemen, puur fictief, een man die wat meer tijd voor haar had dan de vorige kandidaten, die haar nogal hadden verwaarloost, zoals ze zelf zei, en ja, wie ben ik dan om dat niet te geloven. De mannen van Marie hadden niet anders gedaan dan gewerkt, en de laatste deed dat nog, hoe meer hoe liever, om in grote luxe te kunnen leven, en ja, zij mocht daar in delen, maar was er niet gelukkig mee. Nee, ze had dan toch liever een meer gewone man, ene die meer om haar gaf dan om grote sier. Geen zakenman die altijd bezig en bezet was, nee, gewoon iemand die wist dat je ook mocht stoppen met werken op een bepaalde leeftijd, en dat dan ook met bravoure deed.

Ik kreeg verdorie al helemaal de indruk dat ze mij de ideale man vond, maar naarmate het gesprek vorderde wijzigde ook de toon , en ik dacht, ja beste mevrouw, jij zoekt dus eigenlijk toch wel weer een man, net zoals deze waar je van ging lopen. Ik kon me best een stuk deftiger kleden zei ze, en ze bedoelde daarmee waarschijnlijk, in een maatpak of zo, zoals haar ex-zakenman. Ze wou ook weer niet te vaak samen zijn, want dat was ze echt niet meer gewend, en of ik haar wel de luxe kon bieden die zij gewend was, dat moest ik ook maar eens uitklaren, want een stapje terug zetten na al die “mooie” jaren, dat zag ze echt niet zitten.

Zo werd het alsmaar later, en het beeld alsmaar duidelijker. Zelfs de zon verschool zich uiteindelijk, als wou ze zeggen, banoen, ik zit er voor niks tussen.

Ik dacht, wat ben ik blij dat ik zo dadelijk weer naar mijn huisje mag, met mijn klein karretje. Daar mag ik gewoon blijven zijn wie ik wil zijn, en onderweg, zowat halverwege, kwam het zonnetje weer tevoorschijn, ik voelde haar warmte op mijn rechterwang, en dacht, ja maat, daar was je ook niet graag bij in de buurt he. De radio speelde “born to be wild” en ik dacht, je gaat je niet laten temmen he. Schonen dag mensen, en vooral...bijna echt gebeurd.

;-)