Opsporing verzocht,

Nu had ik hier laatst nog verteld dat ik eindelijk iemand had gevonden, maar we zijn nog maar een paar maand verder en ik ben ze verdorie weer kwijt.

Hoe dat zo maar kan? Wel, ik heb de laatste tijd wel vaker het probleem dat als ik even iets weg leg, ik het daarna niet meer terug vind, ook al zoek ik gans het kot af. Meestal kom ik het dan weer tegen, ligt het zelfs in de weg, als ik het niet meer nodig heb, maar deze laatste vermiste vind ik nergens meer terug.

Kijk, het was nu echt maar een smalleke, hoe je ze ook weglegde, en haar grijs valt ook al niet zo op. Had ik dan toch een roodharige moeten nemen? Zo eentje die bij nacht voor vuurtoren kan spelen? Misschien is het voor mij wel de enige mogelijkheid geworden.

Ik heb naar kruimelsporen gezocht, want misschien had ze, à la Klein Duimpje, wel een zoekspoor achtergelaten. Ik kon jammer genoeg niks vinden, niet ene kruimel, maar toen bedacht ik dat ik ergens in huis een kruimeldief heb, dus de kans was groot, mocht er enig spoor gelegd zijn door “to small to be found”, dan was die dief er waarschijnlijk al lang mee weg.

Ik heb in de keuken een potje staan , speciaal voor “gevonden voorwerpen”. Je weet wel allerlei prullen die je her en der al eens vindt en waarvan je denkt, dat komt nog wel eens van pas. Ook daar stak ze niet tussen, dus een ander zal haar ook wel niet gevonden hebben en gedacht, dat mag in Banoen zijn potje.

Ik heb er nu al aan gedacht van contact op te nemen met “opsporing verzocht”, maar hoe moet ik iemand beschrijven die er met mijn beste dunschiller vandoor blijkt te zijn? Moet ik daar dan meteen ook klacht tegen indienen, aangezien ze verdween nog voor de vaat was gedaan?

Nu heb ik het geluk dat ik hier altijd zeer geloofwaardige teksten schrijf, anders zou men me nu wel eens gek durven verklaren als ik durf te opperen dat ze misschien wel opgelost is in één of andere pekel. Hela!!! Ik weet van niks.

Er lag ook nergens een afscheidsbrief, en dat zou logisch moeten zijn want ze had me beloofd van me nooit te verlaten, toch zeker niet zonder die fantastisch goede dunschiller. Misschien heeft ze niet eens de tijd gehad om zo’n brief te schrijven, dus kijk ik dezer dagen toch af en toe eens op mijn mail om te zien of er al teken van leven is geweest.

Ik ben er verdorie helemaal niet gerust in. Ik ben vroeger mijn eerste vrouw ook eens kwijtgespeeld, in ‘t shoppingcenter nog wel, en eer ik die teruggevonden had, jongens dat duurde wat. Daardoor heb ik toen een tweede hypotheek op mijn huis moeten nemen, dus je kan begrijpen dat ik deze keer echt zeer ongerust ben. Het is ook moeilijk om het uit je gedachten te zetten. Als ik nu ‘s avonds, door gebrek aan mijn supergoeie dunschiller die ietwat vierkante blokjes op mijn bord zie liggen, krijg ik amper nog een hap door de keel.

Heb ik al verteld dat ze nogal smal was? Als ze een sauspannetje op het kookvuur zette, kon je, terwijl ze er voor stond, nog de twee oren van dat panneke zien, en met geluk zelfs nog iets meer, als ze kromstond dan wel, anders ook weer niet. Als ze maar nergens is tussen geschoven en nu beklemd zit.

Nu kan je op zovele manieren iemand kwijtraken, maar deze zaak stinkt een beetje. Tja, dat heb je dan weer als ze verdwijnen voor de vaat gedaan werd. Het is tenslotte zomer en je weet hoe dat gaat. Nu hoor ik je al zeggen, doe dan zelf die vaat, opgeruimd staat netjes, maar dan moet ik je wel vertellen dat de keuken haar domein was en ze stond er op dat ik daar niet al teveel vertoefde.

Ook zou het op een gebrek aan respect voor haar kunnen overkomen, want stel nu, ja stel nu dat ze daar , wonder boven wonder, toch plots weer verschijnt en ze merkt dat ik de vaat zelf heb gedaan, wat denk je dat er dan zal gebeuren? Denk je dat ze dan meteen weer met mijn goeie dunschiller aan de slag gaat om me een heerlijk maaltje te bereiden? Nee, dan ken je haar echt niet. Daar zou trammelant van komen en de kans zou er dik inzitten dat ze meteen weer zou verdwijnen, met mijn , jeweetwel.

Er hangt hier nu enige somberte in huis, en ik heb nog het geluk dat het zoveel geregend heeft de laatste tijd, want hoe vaak heb ik nu al niet op de vraag moeten beantwoorden hoe het met me gaat sinds de spoorloze verdwijning van eerdergenoemde, en dan antwoord ik steevast dat het normaal wel prima zou gaan, maar ik kan nu eenmaal niet tegen regenweer, daar wordt ik zo intriest van. Niemand hoeft te weten dat ik mijn dunschiller zo erg mis.

Hiermee weten jullie tenminste waarom ik laatst mijn profiel een beetje heb aangepast bij “wie zoek ik”.

Nu krijg ik er de laatste dagen ook nog eens het gezeur van ene Bartholomeus bovenop, omdat die hier ook geen succes heeft, dus je begrijpt beste mensen, dat ik eigenlijk best nog wel een appeltje te schillen heb met iemand, maar ja, hoe doe je dat zonder ...jeweetwel.

Nee, het zit me niet echt mee de laatste tijd. ;-)