Ik woon nu in Cambodja en meer bepaald in Siem Reap. En ik woon hier niet alleen. Naast 250.000 permanente inwoners komen er hier elk jaar een slordige 3 tot 4 miljoen bezoekers over de vloer. Nee, niet in mijn appartementje. Ik hou van wat rust. Maar wel in het stadje. En daar is een goede reden voor.
Juist naast Siem Reap ligt de vroegere hoofdplaats van Cambodja: de oude stad Angkor Thom, hoofdstad van het vroegere Khmer koninkrijk. Tussen 802 en 1431, dus pakweg duizend jaar geleden, groeide Angkor Thom uit tot een van de grootste steden ter wereld. Naar schatting leefden er meer dan 1 miljoen mensen in de stad. Een koninklijke stad, vol met prachtige paleizen, temples en universiteiten. Het was toen de hoofdstad van een (keizer)rijk dat het grootste gedeelte van Zuidoost Azië omvatte: uiteraard het huidige Cambodja, maar ook een goed deel van Vietnam, Laos, Thailand, Birma (Myanmar) en Maleisië. Een enorm rijk, dat een blok vormde tussen twee andere grote gebieden: Indonesië (in die tijd heette het Srivijayan) en het rijk van Djenghis Khan (waarvan China nu overblijft).
Tussen de toenmalige hoofdstad, Angkor Thom, en het huidige Siem Reap, ligt ook 's werelds grootste religieuze gebouw: de tempel van Angkor Wat. Het gebouw wedijvert met de piramiden in Egypte en de oude temples van de Maya's voor de eretitel. Het pauselijke stekje in Vaticaanstad komt nog niet in de buurt. De temple staat op een lapje grond, inclusief een tweehonderd meter brede gracht, van ongeveer vijf keer Vaticaanstad. De tempel zelf is al zo'n 9 hectare groot, of ongeveer zes keer de St. Pietersbasiliek in Vaticaanstad.
Ook al is het goud verdwenen, blijft Angkor Wat een architectonisch wonder waar je urenlang naar kunt kijken. Helaas doe je dat niet alleen. Elk jaar komen er meer bezoekers. Tijdens het hoogseizoen is het nagenoeg onmogelijk om de tempel nog even voor jezelf alleen te hebben. Maar wie hier wat langer blijft, vindt beslist nog momenten om bij de tempel wat te mediteren (of een middagdutje in het gras) te doen.
Ik ben Alfons. Na bijna twintig jaar omzwervingen in Azië, ben ik anderhalf jaar geleden in Cambodja aanbeland. En ik ben niet van plan om hier nog weg te gaan. Nou ja, wat heet weggaan? Het reizen zit me in het bloed. Maar ik weet ook precies wanneer ik mijn stekkie heb gevonden. En dat is hier. Geen twijfel mogelijk. En waarom ik dat zo beslist weet? Dat ga je uitgebreid horen in de volgende berichtjes. Dus blijf volgen. En laat me weten wat je er zelf van denkt.
