In deze collage zie je een kokmeeuw die zich ongestoord overgeeft aan zijn poetsritueel. Op een verweerde betonnen rand, omgeven door riet, neemt de vogel de tijd om zijn verenkleed zorgvuldig te verzorgen.
De foto toont een symmetrisch standpunt langs de spoorlijn. De rails en dwarsliggers leiden het oog exact naar het verdwijnpunt aan de horizon. Links en rechts creëren de begroeiing en grindstroken een natuurlijk evenwicht, waardoor de centrale lijn nog sterker naar voren komt. Een klassiek voorbeeld van hoe symmetrie rust en diepte geeft aan een compositie.
Deze foto toont een deel van de oude spoorlijn die nog steeds in gebruik is voor toeristische ritten met een stoomtrein tussen Maldegem en Eeklo. De infrastructuur is grotendeels authentiek gebleven, wat bijdraagt aan de historische sfeer van de rit. De lijn wordt onderhouden door Stoomcentrum Maldegem en biedt bezoekers een unieke kijk op het spoorverleden van de regio.
Op een verweerde houten paal trof ik dit opvallend duo: twee vuurwantsen in een innig moment van verbondenheid. Hun felrode pantser met zwarte tekening contrasteert prachtig met het verweerde hout en het mosgroen eromheen. Vuurwantsen paren rug aan rug, soms wel 12 uur tot zeven dagen lang — een fascinerend fenomeen in de wereld van de insecten.
Een groep vuurwantsen vormt een opvallend kleuraccent op het grauwe hout. Hun drukke aanwezigheid contrasteert met de rustige, onscherpe achtergrond. De foto roept een gevoel van dynamiek en beweging op in een stille en afgezonderde omgeving.
Deze ene rode klaproos viel me meteen op tussen de vele margrieten. Ik koos voor een open diafragma om de achtergrond zacht te houden en zo de aandacht op de klaproos te vestigen. Het contrast tussen rood en wit-geel werkte mooi in het zonlicht.
Op deze foto valt de rode klaproos meteen op tussen de gele bloemen. De klaproos staat scherp in beeld, terwijl de bloemen op de voorgrond wat waziger zijn. Dat zorgt ervoor dat je oog automatisch naar de klaproos getrokken wordt. De combinatie van rood en geel maakt het beeld levendig en vol contrast.
Deze close-up toont het hart van een aronskelk , met de kenmerkende gele spadix centraal in beeld. De lichtval benadrukt de textuur van de witte schutbladeren en laat subtiele kleurschakeringen zien. Door de beperkte scherptediepte komt het centrale element sterk naar voren, terwijl de achtergrond mooi wegvalt in het donker.
Deze foto toont een Europese hoornaar in detail, vastgelegd met een macrolens. Van op deze afstand zie je pas echt hoe indrukwekkend dit insect is: de grote facetogen, de stevige kaken en de fijne haartjes op de kop. De hoornaar is vaak een schrikbeeld voor velen, maar als je hem rustig van dichtbij bekijkt, zie je hoe mooi en complex hij eigenlijk is. Ik wilde die kant laten zien – niet de dreiging, maar de structuur en het detail. De achtergrond is bewust neutraal gehouden om alle aandacht naar het hoofdonderwerp te trekken. Het licht is natuurlijk en zacht, zodat de texturen goed naar voren komen zonder harde schaduwen.
Vliegen zien we elke dag, meestal zonder er echt op te letten. Ze zoemen rond, landen op tafel, en vaak willen we ze gewoon wegjagen. Maar als je er met een macrolens naar kijkt, gaat er een hele nieuwe wereld open. Op deze foto zie je de vlieg van heel dichtbij. De grote ogen, de fijne haartjes en de glanzende kleuren vallen meteen op. Wat normaal onopvallend is, wordt opeens mooi en bijna buitenaards. Ik vind het leuk om met macrofotografie gewone dingen op een andere manier te tonen. Het laat zien hoeveel details er zijn die we meestal missen. Zelfs een simpele vlieg kan bijzonder zijn.
Deze foto nam ik laag bij de grond, omhoog kijkend naar de verwelkte resten van bloemen. Wat me opviel, was hoe mooi de vormen waren – kronkelend, zwierig, bijna dansend tegen de lucht. Ik heb de foto omgezet naar zwart-wit om de lijnen en het contrast beter te laten uitkomen. Zonder kleur zie je pas echt de structuur van de bladeren en hoe het licht speelt op de randen.
In deze extreme close-up ontvouwt zich een bijna abstract spel van lijnen, structuren en subtiele kleurovergangen. De stam van de aronskelk, doorgaans over het hoofd gezien, toont zich hier als een sculpturale vorm: ruw, glad en levendig tegelijk.
In deze foto zie je een paardenbloem in verschillende fases: nog gesloten, in volle bloei met pluizen, en bijna helemaal uitgebloeid. Zo vertelt de natuur haar eigen verhaal over groei en vergankelijkheid. Het warme avondlicht en de zachte achtergrond zorgen voor een rustige sfeer. De fijne lijnen van het groen maken het beeld speels en levendig.
De foto maakt gebruik van een minimalistische compositie met een beperkte scherptediepte. De onscherpe elementen op de achtergrond versterken de diepte en leiden subtiel naar het hoofdonderwerp. Door de keuze voor zwart-wit ligt de nadruk volledig op vorm, lijn en contrast, zonder afleiding van kleur.
Deze ochtend viel mijn oog op deze ekster, hoog in de top van een conifeer. Hij zat daar rustig, met een helderblauwe lucht als achtergrond, alsof hij alles in de gaten hield. Niet alleen de vogel zelf, maar ook de scherpe lijnen van de takken en het frisse groen vormen een mooi contrast met het blauw van de lucht.
De aronskelk is een bloem die me blijft boeien. Ze is eenvoudig van vorm, maar toch heel elegant. In deze collage toon ik verschillende kanten van deze mooie bloem: van heel dichtbij, met aandacht voor de lijnen en kleuren, tot een beeld tegen de heldere lucht. Ik hou van de zachte overgang van wit naar groen, en van het warme licht dat door de bloembladeren schijnt. Elke foto laat iets anders zien, maar samen vormen ze één geheel: rustig, puur en sierlijk.
Soms zijn het net zulke eenvoudige onderwerpen die het mooist spreken voor de camera.
Deze foto toont fluitenkruid in zwart-wit, met de nadruk op de fijne structuur van de bloemen. Door de donkere achtergrond komt het lichte scherm van bloemetjes sterk naar voren. De scherpte ligt op het middelste bloemenscherm, terwijl de rest zacht vervaagt, wat diepte en rust geeft aan het beeld. De keuze voor zwart-wit maakt de vormen en het contrast extra zichtbaar, zonder afleiding van kleur.
Op een wandeling lans de Lieve kwam ik deze klaprozen tegen in een grasveld. Het zonlicht viel mooi op de bloemen en liet de rode kleur extra opvallen. Ik maakte de foto met een kleine scherptediepte zodat enkele bloemen scherp zijn en de rest vervaagt. Zo komt de hoofdonderwerp beter naar voren. Het zachte licht en de rustige achtergrond zorgen samen voor een natuurlijk en rustig beeld.
Een terrasje aan de Graslei, mijn favoriete plek om even niks te moeten. Kopje koffie, camera bij de hand, en gewoon kijken naar wat voorbij komt. Mensen flaneren, keuvelen, snellen — allemaal onderweg, terwijl ik gewoon zit te genieten van het moment. De oude gevels kijken mee, zoals altijd.
Soms hoef je niet ver te gaan om iets moois te zien. Je hoeft alleen maar te blijven zitten en even te kijken.
Een mistige ochtend aan de kust, met de zon verscholen achter een zwaar wolkendek. Het licht breekt net genoeg door om een smalle reflectie op het water te tekenen. Zwart-wit benadrukt de stilte, de dreiging in de lucht, en het moment waarop de zee en hemel in elkaar lijken over te gaan.
Tijdens een fietstocht door het Meetjesland viel mijn oog op dit tafereel: twee indrukwekkende zwarte paarden die rustig staan te grazen in een weide vol geelbloeiende kruiden. Een beeld dat kracht én rust uitstraalt – typisch voor dit landelijke stukje Vlaanderen.
Wat me opvalt de laatste jaren is dat er steeds meer paarden in de streek te zijn. Elk dorp heeft wel meerdere weides met edele viervoeters, soms zelfs op plekken waar vroeger runderen graasden. Mooi om te zien, maar ik vraag me stilaan af of dit geen spanningsveld zal worden. Want de druk op graslanden neemt toe, zeker nu ook de rundveehouders hun plaats opeisen in hetzelfde landschap.
Een beeld om van te genieten, en tegelijk een aanleiding om stil te staan bij hoe we onze open ruimte gebruiken.
Deze macrofoto toont het hart van een witte calla of aronskelk, een bloem die me telkens weer aanspreekt door haar eenvoudige vorm en elegante lijnen. Door van dichtbij te fotograferen, wilde ik de textuur van het bloemblad en de zachte kromming van de kelk benadrukken. Het zachte natuurlijke licht hielp om de subtiele overgang van wit naar geel mooi in beeld te brengen. Macro laat je stilstaan bij details die je met het blote oog vaak overslaat.
Twee aronskelken in het ochtendlicht. De zachte lijnen en het spel van licht en schaduw trokken mijn aandacht. Ik koos bewust voor een kleine scherptediepte om de voorste bloem te laten spreken, terwijl de tweede op de achtergrond zweeft.
Voor deze foto combineerde ik twee beelden, de bladeren en de bloem van een aronskelk. Door te experimenteren met dubbele belichting, ontstond dit samenspel van vormen en tinten. Het abstract resultaat toont meer dan wat één beeld kan laten zien.
Tijdens een avondwandeling op de dijk viel het licht me op – de zon die net door een donkere wolkenband brak en het water zacht liet oplichten. De schepen aan de horizon lagen stil, bijna als schaduwen. Ik koos bewust voor zwart-wit om de sfeer van dat moment te versterken: het contrast tussen licht en donker, de stilte, de weidsheid. In kleur was het mooi, maar in zwart-wit werd het gevoel sterker.
Ik ben Martin
Ik ben een man en woon in Lievegem (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 29/05/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotografie, sport.
Ik pin mij niet vast in één genre fotografie, ik noem mijzelf een universeel hobby fotograaf maar mijn voorkeur gaat toch naar natuur en straatfotografie.
Ik ben Martin