Geen idee of het in de hele regio (of bij uitbreiding in de rest van het land) ook zo was, maar hier bleef het, in tegenstelling tot de voorspellingen, droog tot na vier uur. Ik ben dan ook op een voor mij aanvaardbaar uur alsnog even aan de wandel gegaan. Deze klaprozen stonden me opvallend uit te dagen. Ik vind rood eigenlijk vaak een moeilijke kleur om voldoende definitie in een foto over te houden maar ik ben toch op de uitdaging in gegaan. Job done, ben ik nog even gaan filosoferen over deze fragiele bloemen. We noemen ze ook wel eens papavers, naar het schijnt is dat ook de wetenschappelijke naam... maar hoe zit dat dan met die drugs? Wat ik, als germanist, wél zeker weet is dat ze in het engels "poppies" heten en dat ze zowat het meest gekende symbool zijn van wereldoorlog 1. Dat komt grotendeels door het beroemde gedicht "In Flanders Fields" van G. Mc Crae. Ik heb het ooit van buiten moeten leren. Ik wil het hier ook bijvoegen, maar eerlijk is eerlijk, ik heb het gewoon gecopieerd deze keer.
Ik was naar het salon van fotoclub Morgana geweest in Heultje en tijdens de rit terug naar huis was ik van plan een en ander te fotograferen. Niet toevallig had ik de drone in de wagen meegenomen, met dit mooie weer kun je maar beter alle mogelijke wapens bij hebben he. De Buulmolen in Olen was een van de doelwitten en daar kon ik al meteen enkele leuke shots scoren, en of ie blij was dat ie weer eens even de lucht in mocht, de mini3pro... Mijn vliegende vriend heeft de molen van uit diverse hoeken en perspectieven gefotografeerd maar de leukste vond ik misschien wel het beeld van bijna pal boven de molen. Samen met de schaduw levert dit toch wel een heel aparte opname op. Een meer traditioneel beeld met wat meer zijzicht zal ik morgen wel op Facebook zetten.
Naar het schijnt was het deze voormiddag best genietbaar weer maar daar heb ik doorheen geslapen. ik ben nu eenmaal een nachtmens. Later op de dag werd het steeds maar natter en de buiten-fotoactiviteit-goesting werd in de kiem gesmoord. Ik bedacht dan maar een alternatief stilleven. In het jaar 2005 begon ik namelijk met een mezelf opgelegde routine van minimaal één foto per dag te maken en die met wat summiere duiding op het web te plaatsen. Eerst was dat op de site van Pol en Josee, dan bij Bloggen dot be en sedert vorig jaar bij seniorennet. Ik heb al die jaren nog geen dag gemist... Occasioneel heb ik wel eens een foto van een voorbije dag moeten opvissen maar dat gebeurde toch erg zeldzaam. Van in het begin was het in de eerste plaats de bedoeling mezelf een routine op te leggen en uiteraard vind ik het leuk als volgers mijn activiteiten te zien krijgen en apprecieren maar de voornaamste reden is dat ik er elk jaar een album van maak, herinneringen. Van een aantal van die albums heb ik dus vandaag een soort stilleven gemaakt. In 2005 was het nog een map waarin je bladeren schoof met opgeplakte foto's - van fotoalbums bestellen op het net was toen nog geen sprake - en dat duurde nog wel enkele jaren maar dan kwamen de afdrukcentrales en ging het er allemaal wat professioneler uitzien. Een wiskundeknobbel weet nu dus dat ik aan mijn twintigste jaargang bezig ben.
Toen ik vanavond over het sluizencomplex reed in Olen zag ik dat de avondzon bijna mooi midden boven het kanaal stond. Natuurlijk heb ik de wagen even aan de kant gezet en heb ik een plekje gezocht waar ik het, naar mijn gevoel, ideale beeld kon schieten. Het was nog even wachten tot de zon precies tussen de twee wolkenbanden kwam piepen en dan heb ik een aantal foto's gemaakt met verschillende zoom-dieptes. Deze is bijna helemaal ingezoomd met de 24-105 op mijn toestel en dat vond ik de leukste van de reeks. Vier bruggen in beeld, het Albertkanaal op z'n mooist, meer moet dat niet zijn. Een groothoek opname met dezelfde lens van op dezelfde plek zal ik morgen op Facebook plaatsen om te vergelijken.
Ik weet niet of het aan mij ligt maar vroeger (in mijn geval kan dat al heel ver terug in de tijd zijn he) zag je overal, in alle weiden, koeien, alleen maar koeien. Tegenwoordig heb ik de indruk dat er voor meer dan 50 procent paarden lopen te grazen als we aan de wandel gaan. Niet dat ik iets tegen paarden heb, integendeel, tegen koeien ook niet trouwens, ik vind paarden zelfs veel fotogenieker dan koeien. Ik heb vandaag dan ook dankbaar gebruik gemaakt van de manier waarop deze twee voor me poseerden. Het was alsof ze me vroegen: "Heee, maak eens een foto van ons..."
Eindelijk... we mochten genieten van een prachtige lentedag. Op deze eerste mei hadden we afgesproken met een deel van de familie van het vrouwke om wat bij te kletsen, te socialiseren en iets te consumeren op een terrasje op de grote markt van Geel. Met dit mooie weer was er jammer genoeg nergens plaats voor een groep van 9 mensen op eender welk terras dus moesten we wel ergens naar binnen. Bij Odette was er plaats genoeg hoewel alle tafels toch ook al gedekt waren voor de verwachte massa eters later op de dag. Hoewel het er supergezellig was konden we er dus niet eeuwig blijven zitten en toen we zo rond half zes weer naar buiten togen, zagen we dat de fonteintjes op de markt, die een tijdje geleden ook al eens voorbij kwamen hier als onderwerp, nu door de jeugd gebruikt werden als afkoelend speelterrein. Eerlijk gezegd vond ik het zelf daarvoor toch nog een beetje frisjes maar op die leeftijd heb je daar geen last van zeker? Ik vond het alleszins enkele foto's waard. Dit is er eentje van.
Ik heb de macro-lens nog eens op de Canon gezet. Even door het gras dwalen op zoek naar insecten, bloemekes, kruiden of andere kleine dingen levert meestel snel bruikbare onderwerpen op om de fotohonger te stillen. In dit geval raakte ik geïnteresseerd in een plant die ik me herinner uit mijn zeer prille jeugd: smalle weegbree. Ik heb de naam trouwens opnieuw moeten opzoeken op het net, maar hoe het er uit zag wist ik nog. Mijn grootmoeder -moentje- gebruikte het blad ooit om een wondje te helen toen ik eens gevallen was. Zeventig jaar later werkt die elleboog nog altijd perfect dus ik geloof in de geneeskracht van die plant.
Ik had deze middag afgesproken met fotomaatje Alex om wat opfris- en onderhoudswerken uit te voeren aan mijn PC. Ik ben een gebruiker, kan best vlot met diverse programma's werken maar de technische kant er achter is niet zo mijn ding. Alex daarentegen... is vaak mijn steun en toeverlaat op dat gebied. Onze dames hebben een tijdje bijgepraat terwijl wij met wisselend succes diverse problemen aanpakten. Na een tijdje kregen we de boodschap dat ze even op het terras van het café De Lichtaartse Kwezel -vlakbij huize Pol en Josee- gingen zitten om iets te consummeren. Als we klaar waren en zin hadden mochten we ook komen. Lang duurde dat niet. Toen we daar aan kwamen zagen we dat ze warempel aan de Babycham zaten... Dit is snelle een smartphone-foto...
Balance Health Center, het gerenomeerde plaatselijke dansinstituut, nodigt om de twee jaar ouders, kennissen en vrienden uit om te komen kijken en te genieten van de prestaties van de leerlingen, groot en klein. Een tijdje geleden heb ik alle groepen gefotografeerd die hun kunde wilden etaleren. "La danse en route" was de toepasselijke naam van de show en dit weekend waren er vijf uitverkochte voorstellingen. Natuurlijk wilde ik niet alleen zorgen voor de statische groepsportretten, ook the real thing, de voorstelling wilde ik graag zien, maar vooral fotograferen. Ik ben thuisgekomen met meer dan 500 beelden en ik zal nog wel een tijdje bezig zijn om me daar doorheen te worstelen qua selecteren en bewerken. Voorlopig heb ik min of meer willekeurig een opname gekozen als dagelijkse upload voor deze pagina. Misschien geeft dit een indruk van de konstant wisselende, erg moeilijke lichtomstandigheden... Voor de collegae hobby-fotografen: ik heb bijna konstant met ISO 12800 gewerkt. Daar durfde je tien jaar geleden niet eens van dromen he...
Dit is een decor dat onderwerp zou kunnen zijn van verhalen over heldhaftige tochten door onherbergzame gebieden. Het is evenwel gewoon een stukje Kempische natuur langs onze wandelweg van vandaag. Als ik in de jaaralbums van de voorbije jaren blader konstateer ik dat er elk jaar wel een foto voorbij kwam van Phaido die tussen de brem poseert. Al twee jaar is ie er helaas niet meer, we missen hem nog steeds, maar de brem zal altijd wel aanwezig blijven in het Kempische landschap. Eigenlijk werd mijn aandacht in eerste instantie getrokken door de rode top van de merkpaal -wat die daar staat te doen weet ik ook niet- en pas nadien ging ik letten op de weelderige vegetatie. Ik vond het een foto en een pagina waard in mijn komende jaaralbum.
