Zuid- Afrika – Marloth Park - Zondag 30  januari

Hallo allemaal,

Inderdaad, 10 dagen zonder nieuws is wel wat lang, maar we zitten wel in Afrika. Internet zit hier niet om elke hoek, en zeker niet in de bush, waar we nu zitten.                                                              Verleden week donderdag zijn Paul en Nadine Desutter ons komen ophalen in Nelspruit. Paul had indertijd een metaalconstructiebedrijf in Kruishoutem, rechtover ons bedrijf. Vandaar zijn we sinds jaren goede kennissen. Een beetje geïnspireerd door mijn verhalen en films over Zuid-Afrikazijn zij, een vijftal jaar geleden dit mooie land komen opzoeken, en het werd  liefde op ’t eerste gezicht. Ondertussen hebben Paul en Nadine hier twee eigendommen  aan de rand van het Krugerpark. Een villa welke ze zelf een vijftal maand per jaar betrekken (Volstruis), en een tweede zeer grote doeninge (Woodpecker), waar ze tot 8 gasten kunnen herbergen. Dit alles in een residentieel busch, waarin meer dan 1000 villa’s staan, maar waar niemand maar één glimp van de gebuur kan opvangen. Elk perceel is ongeveer 3000 meter groot en de  (niet gevaarlijke) wilde dieren komen hier grazen tot aan voor- en achterdeur. Jawel, een paar giraffen of zebra’s die komen loeren of ze geen slokje uit de jacouzie kunnen nemen is geen toeval. Alle ramen zijn afgezet met tralies, want soms zijn apen minder gesmaakt bezoek. maar daar later meer over.

 Het feit dat “Woodpecker” nog niet volledig afgewerkt is, mochten we onze intrek nemen in “Volstruis”. Wij hebben er de bovenverdieping ter onze beschikking. Met alles erop en eraan. Gedurende twee dagen hebben we hier van alles genoten. De omgeving verkend, inkopen gedaan, wandelingetjes gemaakt, dieren gespot, en ’s avonds gebraaid. Het park waarin we verblijven ‘Marlot Park’ wordt van het Krugerpark gescheiden door de “Crocodile river”, en de naam van de rivier dekt inderdaad de lading. Met daarbovenop nijlpaarden, waterbokken en buffels. Een terrasje bij zonsondergang, aangevuld met een apéritiefje, en het schouwspel van fauna en flora, doet denken aan het aards paradijs. Met het besef dat dit hier alleszins bestaat.

Na die paar dagen ontspannen en genieten, op zondagmorgen (23/1), vertrekken we met Paul’s  4x4 Mitsubishi Pajero, richting Panoramaroute. We rijden door adembenemende landschappen, en de vieuwpoints zijn niet te tellen. Watervallen met klinkende namen als “Lone creek”, “Macmac” en “Horse shoes” volgen mekaar met de regelmaat van een klok. Jammer dat vandaag de zon het een beetje laat afweten. We slapen in een mooie lodge “Böhms Cederberg” bij een statige Duitse Madame. Maar de zwarte dienstertjes waren des te lieftalliger. Ons tafelmeisie “Dolly” heeft ons de lekkerste zaken geserveerd. Echter véél te veel!

’s Anderendaags hebben we onze plannen bijgesteld, wegens  iets te weinig zonnig, alhoewel 30° warm. We maken rechtsomkeer, en zijn het “echte” Krugerpark ingetrokken. Nog impressionanter dan ons Marlotpark.  Aan de Entrance gate een kleine reden tot frustratie. Door het feit dat we bijna drie maand in Zuid-Afrika zullen verblijven geeft men ons de raad een jaarabonnement te nemen, temeer dat zo’n abonnement geldig is voor alle Nationale Parken in Z.A. Uiteraard niet goedkoop, maar wat blijkt; wij betalen hiervoor het vierdubbele van de prijs welke de Afrikanen moeten betalen.  Alhoewel zeer ontspannen kan ik toch niet nalaten weeral eens mijn “gedacht” te zeggen, en zelfs mijn Perskaart kan de parkwachter niet vermurwen. Het incident is echter vlug vergeten, want binnen de kortste keren worden we geconfronteerd met four of the “big five”.    Alleen het luipaard ontbreekt vandaag op het palmares. Spijts de dichte begroeïing (we zijn hier midden in de zomer) krijgen we enorm veel wild te zien. De foto- en filmcamera’s ratelen er op los. Juist voor ons vertrek uit België had ikzelf nog een brandnew gadget besteld in Amerika. Een mini-mini cameraatje in een waterdicht omhulsel, dat op de voorruit van de wagen kan gekleefd worden. In feite bedoeld voor toekomstige rally’s.  Als bij wonder, en dit amper 3 dagen na bestelling wordt het toestelletje door TNT aangeleverd in Waregem enkele uren voor onze afreis.  Natuurlijk heb ik het meegenomen, al was het maar om het eens uit te testen in Afrika. En dat deden we ook. Met welk resultaat!!! Ongelofelijke filmpjes… zelfs over schokkende aardewegen is het alsof de beelden over de weg “glijden”. Den dezen  natuurlijk in zijn nopjes bij het zien van die mooie beeldjes. Vannacht slapen we in “Satara lodge” in Kruger zelf. Overmand door al het moois moeten we ons als zotten spoeden om tegen sluitingsuur “18 uur” in de lodge aan te komen. Want vanaf dat uur wordt het park onverbiddelijk afgesloten uit veilgheidsoverwegingen.

Dinsdagmorgen mogen we al om 5 uur Happy B-day zingen, want het is Paul’s verjaardag, en we staan al baye goe klaar om aan een ochtend safari te beginnen.We ontdekken Impala’s, gnoes, giraffen, en worden eensklaps geconfronteerd met een vijftal leeuwen die ons letterlijk de weg versperren. Na ze in het lang en het breed gefotografeerd en gefilmd te hebben (ook met die kleine GoPro op de voorruit) moeten we tussen die Koningen van de dieren laveren om onze weg te vervolgen. Adembenemend met adrenaline tot in alle topjes. Ik dacht zelfs een ogenblik dat Paul over een staart reed. Maar we kwamen toch heelhuids terug in de lodge voor het breakfast. Een uurtje later weeral onderweg in het boeiende park. Die voormiddag kregen we niet zoveel  wild te bespeuren, tot opeens een kudde olifanten (met twee jongskes) ons pad kruist. Was er daar wel een loeder bij die aan de dichtstbijzijnde boom begon te schudden, zodat al de harde notenvruchten grotendeels op onze Mitsu vielen. Weeral kippevel !!!  Ik was wel verbaasd in de koelbloedigheid van Hilde en Nadine bij dit alles, terwijl ikzelf wel efkes in paniek sloeg toen die dikkerd tot op minder dan één meter onze wagen benaderde.  Later in de voormiddag nog een paar uurtjes gereden met ditmaal minder wild in het vizier. Dan worden de struiken en de bomen nogal vlug  eentonig. Was het door die monotone omgeving, door het verjaardagsgevoel, of door het vroeg opstaan, in ieder geval viel Paul toen een fractie van een seconde in slaap. Een vijftal gesnoeide struikjes en een omgeklapte spiegel waren de materiële gevolgen, en wij, de inzittenden, kwamen er met enkele gillen en de schrik vanaf. Tegen 15 uur passeerden we Elephant lodge, en we besloten  om daar al halt te houden en onze intrek te nemen. Een uurtje slapen en daarna rustig foto’s- films overzetten van de geheugenkaartjes naar de computer. Het was danig warm dat ik dit jobke uitvoerde vanop ons overdekt terrasje. Als ik naar het terrasje van Paul en Nadine stap om een floppy uit te wisselen, weet Nadine te vertellen dat ze enkele ogenblikken voordien een aapje van ons terras zag wegspurten met iets blinkend bij zich.  Ik tilde daar niet zwaar  aan, want het zou wel een blinkend papiertje of zo geweest zijn. Tot ik ineens dacht aan mijn GoPro-tje die op tafel lag bij mijn computer,… en jawel… de stinkerd was ermee de boom ingevlucht . Na een tiental minuten viel er een kapotgeknabbeld geheugenkaartje uit de boom, gevolgd door een batterij, en nog wat later het toestelletje zelf ,dat bijna volledig vermorzeld was.  En de lelijke bandiet zat ons nog uit te lachen vanuit zijn hoge boom!  Weeral eens gerold, met de stellige zekerheid dat dit mij nooit nog zal overkomen. Hiermee heb ik natuurlijk het cameraatje niet terug, alhoewel ik het wrak misschien ooit  wel eens verwerk in een of ander Canvascollectie kunstwerk.  ’s Avonds werd het souper bezegeld met een Irish coffee wegens verjaardag Paul.                                                                                                      Donderdagmorgen (27/1) nemen we een gezellig ontbijt in de tuin van onze Elephantlodge, waarna we het Krugerpark verlaten, om ditmaal met zonnig weer de Panoramaroute verder te zetten. We rijden door pittoreske  stadjes  als Phalaborwa en Hoetspruit, en al vlug komen we aan de  hoogtepunten van deze schitterende route.  Eco caves, Blyde rivier canyon, Bourkes Potholes en Gods windows bieden nog veel meer dan hun namen laten vermoeden. Wij staan in bewondering en verwondering voor de grilligheid van de natuur. De geheugenkaartjes van de camera’s hebben het weeral hard te verduren. Tegen 17 uur bereiken we Graskop, waar we onze intrek nemen in het gelijknamige hotel. Deze locatie valt nogal duur uit, maar een foefje en een perskaart doen wonderen. Prachtige locatie, supergezellige kamers in de tuin, en het hotel zelf puilt uit van de mooie kunstwerken. We gaan souperen op een paar honderd meter van het hotel in “Mozambique”.   Kwestie om al in stemming te komen voor volgende week.  Superspicy, maar ongelofelijk lekker. Aan de tafel naast ons zitten 3 meisjes die Vlaams praten. Uiteraard direct kennis gemaakt. Eentje is van Sint-Niklaas, eentje van Antwerpen, en de derde van Limburg. Ze zijn pas afgestudeerde artsen, en ze komen een collega bezoeken die werkt in een kliniek in Johannesburg. Na een weekje verblijf in Johannesburg zijn ze nu een tour aan het maken.  Paul was doodjammer dat hij geen visitekaartjes bij had van zijn Woodpecker Lodge, maar hij kon  de ladies toch  overtuigen om bij vrienden en kennissen in België toch wat publiciteit te maken voor zijn  accommodatie in het Marlotpark. Alhoewel we maar een paar honderd meter van ons hotel verwijderd waren, moest er zich iemand opofferen om de wagen te gaan halen. Een Afrikaanse wolkbreuk, net een zondvloed, maakte de overstap onmogelijk. Paul, die zich al de ganse reis de vlugste, de moedigste en de grootste durver toonde, liet zich hier natuurlijk weeral van zijn beste zijde kennen.                                                       Vrijdagmorgen. De lucht zit potdicht. Wegens die beperkte zichtbaarheid passen we onze route ietsje aan. Om zijn durf nog maar eens te bewijzen neemt Paul ons mee over een verboden weg van een tiental kilometer. Maar als we bijna terug op toegelaten gebied komen moeten wij door de bedding van een uitgedroogd  riviertje.  Maar wegens de stortregens van deze nacht heeft  het riviertje terug zijn originele bestemming aangenomen. Grote paniek in de wagen, maar weeral niet bij Paul. Prompt stapt hij uit de wagen, speelt zijn schoenen uit, en steekt het riviertje over om te bewijzen hoe ongevaarlijk de overtocht wel is. Weeral opgelost!

Nu volgt een ritje naar Pelgrims Rest, een stadje waar de goudzoekers indertijd historie schreven. In 1999 verbleven wij er één nacht in Royal Hotel, en beleefden er ook een historische avond in de bar van dit hotelletje. Geloof het of niet, maar het was nog dezelfde barkeeper. We dronken enkele apéritiefjes op het weerzien, en de volle pinten werden, net zoals toen, van de ene kant van de bar naar de andere kant geschoven (ongeveer 7 meter).   Weeral was Paul de beste.  We genoten er danig van alles, en na verloop van tijd begonnen onze vrouwtjes op Chineeskes te gelijken.

Na dit uitgelopen oponthoud werd koers gezet naar de vertrouwde “Volstruis” in Marlotpark. Onderweg nog telefoonkaartjes en airtime gekocht, proviand opgeslagen en benzine getankt, want eenmaal in de bush beschikken we alleen op een noodwinkeltje en twee restaurantjes.  Eentje ervan hebben we die avond aangedaan, en er genoten van baie lekker eten. Moe maar tevreden naar de vertrouwde bedstee.                                                                                                                                 Zaterdagmorgen 29/1.  Ditmaal verrast Paul ons met een ontbijt in buffetvorm. Daarna op zoek naar alle villa’s die te koop staan in Marlotpark, want Paul z’n honger is precies nog niet gestild. Hij tracht ons ook te overtuigen een spotgoedkope investering te doen in vastgoed aldaar, maar dan kent hij inderdaad Hilde nog niet. Véél te ver van de kindjes… We maken er een rustig weekenddagje van en in de namiddag trekken we naar een dichtbijgelegen  viewpoint aan de crocodile river.  We zijn gewapend met een frigobox, en genieten van onze drankjes, van de rivier, de nijlpaarden en de watervogels. ’s Avonds barbecue in onze lodge. Kip, aardappeltjes en ananas. Op het moment van sleeptime wordt er aan de deur geklopt, en tot onze verrassing hebben we nachtelijk  bezoek van 2 zebra’s. Wij hebben de gelegenheid ze te aaien alsof het huisdieren waren.  Zalige bedoening voor het slapengaan. Vanaf morgen beginnen we onze plannen uit  te werken voor ons bezoek aan Mozambique.   Maar daar in een volgend verslag meer over.                                                                                                             Ondertussen sturen we een beetje zon, veel knuffels, kusjes en groeten van Mamie, Papie, Omie, Opie, Hilde en Christian. Tracht jullie te verwarmen daar in België, en je moe nie nalaat nie om ook wat nieuws door te sturen.