Zonder mededogen schrijdt de tijd verder pukki is gestorven in maart 2004 het is nu juni 2005.je zou zeggen alles slijt.die compassieloze tijd maar dat is niet waar.het verdriet is nog altijd rouw,de wonde sluit zich niet,de tranen blijven dicht bij je ogen zitten.wat moet je doen als je kapot bent na het verlies van een gelievd wezen?daar zijn dikke boeken over gechreven maar het antwoord zal je er niet vinden de gedachte pukki is dood zorgt nog altijd voor ijskoude rillingen en neigingen tot paniek.pukki kan niet dood zijn en hij duikt straks wel weer op .straks duurt een eewigheid straks bestaat niet straks heeft iedere betekenis verloren. we hebben er lang over na gedacht een nieuw hondje in huis te nemen men beweert dat dat een nieuw hondje het gemis kan wegduwen dat er weer leven zal zijn dat je je liefde opnieuw kwijt kan en dat de herineringen aan pukki daardoor een zachter rarndje zullen krijgen dat kan waar zijn ik en mijn man hebben er over gepraat en we zijn er uit gekomen dat voor mij het beste oplossing is een nieuw klein hondje het voel voor mij aan alsof ik pukki heb veraden alsof we hem wegdringen en zijn lege plaats toch door iemand anders laten invullen ik vrees dat geen enkel hondje pukki kan vervangen pukki was voor mij perfect.ieder dier heeft natuurlijk zen eigen persoonlijkheid en ieder dier is in staat om mensen gelukkig te maken Nu ons niew hondje ben ik bezig met te leren graag zien en niet te vergelijken ik hoop het en daar twijfel ik niet aan hem gelukkig te m maken we hebben ook nog een heel klein hondje raja pukki zijn kameradje dat waren beste maatjes maar ook zij is 13 jaar en ziek en blind geworden ik mag er niet aan denken wat er mij nu weer te wachten staat ik kan heel moelijk afcheid nemen van mijn dieren daar ben ik kapot van verdiet zonder dieren kan ik niet leven geschreven door kathy
Reacties op bericht (1)
06-07-2005
Verwerken van verdriet
Vorig jaar, 4 juli 2004, stierf mijn Robintje in mijn armen.
Ze was al een week ziek, water op de longen.
Ze had geen pijn maar sliep heel veel.
De avond voor ze stierf werd het plots erger. Ze was zeer kortademig.
De hele nacht lag ze in mijn armen en streelde ik haar buikje. Als ik indommelde maakte ze mij met haar pootjes terug wakker, want zelf werd ze rustig van die strelingen. In de vroege ochtend ging mijn man met haar naar de dierenarts, zodat ik een paar uren kon slapen. Toen hij terug kwam zei hij dat het wel in orde zou komen, ze had een spuitje gehad om het water op haar longen af te drijven. Binnen 3 u zou het beter zijn.
Een paar uur later stond ik op en vond Robintje in de zetel bij mijn man. Na wat geknuffeld te hebben sprong ze van de zetel en ging langs de openstaande schuifdeur naar buiten en ik zag haar een plasje maken in het gras. Een zeer goed teken. Maar ik voelde dat het niet goed ging komen. Mijn man die ook buiten was riep me om naar iets te komen zien. Ik ging, maar het interesseerde me niet, ik keek zachtjes huilend naar mijn Robintje. Ze kwam naar ons toegelopen, haar staartje zachtjes kwispelend. Mijn man knielde en ik zette me op de grond bij haar neer, terwijl wij haar streelden. Ze vlijde zich neer om op haar rugje te gaan liggen zoals ze altijd deed om zich te laten strelen. Nu ging ze echter op haar zij liggen en ze keek me in de ogen. Ik keek naar haar, mijn handen op haar pelsje en toen sloot ze haar ogen en blies haar laatste adem uit.
Ik zei zachtjes tegen mijn man: "ze is dood". Hij geloofde me eerst niet want ook hij was haar nog aan het strelen. Maar toch was het zo, ons geliefde meisje was van ons heen gegaan.
Twee weken lang ben ik huilend door het huis gelopen met haar knuffel op mijn hart om toch maar een beetje de pijn te verzachten. Ik had in mijn leven al 3 hondjes moeten afgeven en telken ben ik kort daarop een nieuw gaan kopen. Neen, je verraad daardoor je geliefde dier niet! Je maakt een ander weer intens gelukkig. Voor Robintje had ik Robby, die ik op 10 maanden moest afgeven. Hij was een poedeltje van dezelfde ouders als Robine, uit een eerder nestje. Hij was het liefste hondje dat ik ooit bezat en ik dacht met Robintje, zijn zusje, een stukje van hem terug te halen. Dat was niet zo, Robintje was veel onafhankelijker dan haar broer en de eerste maanden heb ik nog meer gehuild omdat zij zo anders was. Toch zijn we na enkele maanden naar elkaar toegegroeid en werd zij mij grote lieveling. 11 Jaar mocht ik haar houden en toen kwam Dréke. Ja, hij verzachte de pijn, onmiddelijk. Ik hou met hart en ziel van hem, maar dat doet niets af aan mijn liefde voor Robintje die ik altijd zal hebben. Veel sterkte nog met de verwerking van je verdriet. Klik op de foto van Dréke om ons een bezoekje te brengen.
