Ik zal wel niet de enige zijn die besef hoe moeilijk het is een nieuw leven te beginnen, want zoals je vrienden en kennissen steeds blijven herhalen "het leven gaat verder". Niets is minder waar, maar niets is zo moeilijk om dat dan ook te doen.

Natuurlijk leer je andere mensen kennen en soms voel je dan toch eens dat het een beetje "klikt". Met de nodige steun en duwtjes in mijn rug van mijn dochter toch begonnen aan een relatie. Samenwonen was wel iets teveel van het goede dus dan maar voor de moderne LAT-relatie gekozen. Dat maakt het langs de ene kant wel een beetje gemakkelijker want als de schoen een beetje wringt heb je ineens thuis van alles te doen....

Positieve kant is dat je ook samen op reis kunt. Dus waarom niet eens het verleden opzoeken en naar Venetië gaan waar je toch zo'n goede herinneringen aan hebt. Ineens goed meegenomen want is toch dé plaats voor verliefden!

Toen ik daar mijn voet op het San Marco plein zette wist ik dat het een van mijn slechtste invallen geweest was. Op 35 jaar was daar niet alleen heel veel veranderd en kon je zelfs geen plaats meer vinden op een van de immens grote terrassen, maar de herinneringen aan vroeger sloegen als het ware rond mijn oren. We zijn daar, gelukkig, niet zolang gebleven.

Terug thuis heb ik de emoties van toen in een veelzeggend gedicht geschreven:

Herinneringen blijven en vullen je leven
Maar soms zijn die momenten héél kort en héél even
In Venetië zocht ik die plaats terug
Waar wij samen een hart tekenden, boven op die brug

Daar stonden nog steeds onze namen, ik bedekte ze met mijn hand
Sloot mijn ogen, mijn hart deed pijn, maar ik voelde de band
Ik was daar met jou en streelde je gezicht
Kon ik maar even die liefde weer voelen in dat heldere licht

De zon weerspiegelde in de ring die ik van je kreeg
Een regenboog van kleuren en toen was alles weer leeg
Ik nam afscheid van een plaats waar ik nooit meer wil komen
Wat kan ik anders doen dan ze toevoegen aan mijn dromen.

Als ik me dan de vraag stel of je blijft leven met het verleden....ik denk het wel.
Rust in mijzelf zal ik nooit kunnen vinden omdat die West-Vlaming die ooit mijn hart gestolen heeft toen ik 19 was het grootste stuk ervan meenam toen ik 47 was.

Ons ganse leven zouden we samen zijn, zei je.
Ik zal de sterren van de hemel plukken om jou gelukkig te maken, zei je.
Zoveel lieve woorden, zoveel dromen over wat we allemaal nog zouden doen als we "oud en versleten" zouden zijn.

Ik kan je aan deze beloftes niet meer houden of je verwijten dat we de hele weg niet samen hebben afgelegd. Ons afscheid was geen gevolg van ruzies, van uit-elkaar-groeien, van ongeïnteresseerdheid, geen verdeling van bezittingen, geen gevecht om ons kind. Ons afscheid duurde juist geteld één minuut. Een afscheid zonder woorden, zonder besef dat het "voor altijd" zou zijn. Een doodse stilte en dan de overweldigende realiteit dat jij er niet meer was, er nooit meer zou zijn….

Dit alles is nu 15 jaar geleden. Er zijn veel dingen veranderd hier in huis, hier in mijn leven, maar mijn gevoelens zijn dezelfde gebleven. Nog steeds datzelfde verlangen, datzelfde gemis, datzelfde verdriet.
En jij……als er toch leven is na de dood…..jij hebt daar ondertussen al veel vrienden en familie gevonden. Een raar idee te denken dat jullie daar samen zijn, ver van ons hier, en toch zo dichtbij.

Al die tijd heeft jouw foto zijn vaste plaats behouden. En terwijl bij mij de rimpeltjes al lang verschenen zijn, en de jeugd overgegaan is naar de onafwendbare tekens van het ouder worden, zal jij altijd de papa blijven zoals je was toen je 51 was.

Ik zou willen……ik zou toch zoveel willen…….

Een blog beginnen…gevoelens voor het grote publiek open en bloot vertellen. Aan mij zou dat niet besteed zijn.

Nu enkele dagen (en vele gedachten later) waarom eigenlijk niet?

Zijn we niet allen senioren die een heel leven achter de rug hebben met veel gelukkige momenten maar soms toch ook met  verdriet?

Een jaar geleden ontdekte in Seniorennet en plots verscheen er iets in mijn leven dat er niet meer uit te denken was. Een échte obsessie was het niet maar het leunde er toch al dicht tegenaan.

Ik sloot me aan bij een mailgroep en dagelijks schreven we berichten: serieuze, grappige. Je kon geen onderwerp vooropstellen of er werd over geschreven.

Nu, zoveel maanden later, ben ik het archief nog eens gaan nalezen en tot mijn grote verwondering had ik er toch ook al wel wat pennenvruchten afgeleverd.

Voor wie het interesseert laat ik hier toch een heel klein beetje in mijn hart kijken.

Op 47 jaar werd ik weduwe en natuurlijk laat dat een leegte na die niet meer te vullen is. Het duurde een heel lange tijd om terug zin in je leven te scheppen, en dat mijn dochter en kleinkinderen daar de grootste troeven voor in handen hadden moet ik zeker niet vertellen.