Giovanni Fattori   'Wachtend paard'   (1880-1885)

De kunstrichting  van de  Macchiaioli groeide in Florence in de tweede helft van de negentiende eeuw.  De term werd gegeven in 1862 door een anonieme criticus van de' Gazzetta del Popolo' , die het werk van deze kunstenaars in negatieve zin beschreef ( "tachiste", Italiaans Macchia in het Frans "taches") wegens hun anti-academisch afkomst. Rond 1855, kregen we een heropleving van de realistische Italiaanse schilderkunst.

Beginselen De poëtica van Macchiaioli is realist, dit in tegenstelling tot de romantiek, het classicisme en het academisch purisme.  Die zegt dat het beeld een echte tegenstelling is tussen  kleur en  de clair-obscur,   en  de techniek genaamd "Black Mirror", waar men  gebruik maakt van    een   zwartgerookte spiegel  voor  het verbeteren van de contrasten in de " clair-obscur" .

Enkele leden van de groep: Francesco en Luigi Gioli, Serafino De Tivoli, Odoardo Borrani, Raffaello Sernesi en Adriano Cecioni, schrijver en beeldhouwer * Vito D'Ancona de Pesaro Vito * de Napolitaanse Giuseppe Abbati *  Vincenzo Cabianca  van Verona   *  criticus en beschermheer van Diego Martelli

                                    

  Il café Michelangelo (Adriano Cecioni)

In zekere zin, maar meer geïsoleerd worden  ze beschouwd als de meest karakteristieke   vertegenwoordigers van deze  beweging : *Giovanni Fattori van Livorno * Silvestro Lega de Modigliana , in de buurt  van Forli * De Florentijn Telemaco Signorini.

Hun ontmoetingsplaats was de Caffè Michelangiolo van Florence.

                                    

Telemaco Signorini Sulle colline a Settignano, 1885

Eigen werk gemaakt uit 3 profielen op canvasdoek 20x30cm olieverf....

Giovanni Boldini  (1907)

-

Édouard Joseph Dantan:  Un Coin du Salon en 1880

De Parijse salon is een grote kunsttentoonstelling, die regelmatig in Parijs plaatsvindt.

De Salon de Paris of Salon was vooral in de 19e eeuw van groot belang voor de kunst.

Geschiedenis

De salon, destijds genaamd l'exposition, werd in 1648 opgericht door kardinaal Jules Mazarin, minister van financiën onder Lodewijk XIV, en was bedoeld voor afgestudeerden aan de École des Beaux-Arts. Vanaf 1673 vond jaarlijks (later ook wel tweejaarlijks) de, door de eveneens in 1648 gestichte Académie royale de peinture et sculpture (die in 1816 werd vervangen door de Académie des Beaux-Arts), georganiseerde tentoonstelling plaats.

In 1725 werd de expositie gehouden in de zogenaamde Salon carré van het Palais du Louvre en heette aanvankelijk de Salon.

De Salon, zoals de expositie later werd genoemd, was sinds 1737 ook voor het publiek toegankelijk. Gedurende twee eeuwen was het de belangrijkste tentoonstelling voor beeldende kunstenaars in Frankrijk en het was voor schilders en beeldhouwers, die hun naam wilden vestigen, absoluut noodzakelijk er aan deel te nemen.

Giulio Raimondo kardinaal Mazarino  : eerste minister van Frankrijk, bisschop van Metz  1641

De Salon des Refusés ("Salon van de geweigerden") was een vanaf 1863 onregelmatig gehouden tentoonstelling in Parijs, parallel aan de officiële Parijse salon.

Geschiedenis

Op de Salon des Refusés werden door Parijse galeries schilderijen en beeldhouwwerken tentoongesteld die niet toegelaten werden tot de officiële salon.

De kunsthistorisch belangrijkste salon was die van 1863, die op initiatief van Napoleon III tot stand kwam, nadat er kritiek op de selectiecriteria van de jury was gekomen. Er werden dat jaar niet minder dan 3000 werken geweigerd van de 5000 inzendingen.

In de zestiger jaren van de negentiende eeuw werden werken van jonge impressionistische en realistische kunstenaars geweigerd door de Académie des Beaux-Arts, organisator van de officiële Salon de Paris.

Hun klachten deden keizer Napoleon III beslissen toelating te geven om de geweigerde werken tentoon te stellen in een afzonderlijke zaal, op hetzelfde moment en in de marge van de officiële tentoonstellingen.

Op de eerste Salon des Refusés in 1863 stelde Édouard Manet zijn Déjeuner sur l'herbe voor (dat overigens vervolgens gecensureerd zou worden!).

Andere deelnemers aan de verschillende Salons des Refusés waren James McNeill Whistler (Met The White Girl), Henri Fantin-Latour, Paul Cézanne, Armand Guillaumin, Johan Barthold Jongkind en Camille Pissarro.

Er zouden nog Salons georganiseerd worden in 1874, 1875 en 1886. In 1881 werd de officiële steun door de Franse regering ingetrokken.

Édouard Manet, Dejeuner-sur-l'herbe, 1863