01-12-2005, 16:26 geschreven door Ooikenaar

01-12-2005, 15:44 geschreven door Ooikenaar

01-12-2005, 12:49 geschreven door Ooikenaar

KMI: "Hevige sneeuwbuien in geen geval uitzonderlijk"

De hevige sneeuwbuien van vorige vrijdag en zaterdag waren in geen geval uitzonderlijk. Dat blijkt uit het voorlopig advies van het KMI dat minister van Wetenschapsbeleid Marc Verwilgen vandaag ontving. Netbeheerder Elia had gewezen op de uitzonderlijke samenloop van weersomstandigheden als oorzaak van de stroompannes afgelopen weekend.   

Stroomonderbrekingen in hele land

De winterse buien veroorzaakten vrijdag en zaterdag stroomonderbrekingen in verschillende delen van het land. Vele Vlaamse gezinnen zaten urenlang zonder stroom. Zaterdagmiddag knakte een hoogspanningsmast langs de E40 in Affligem. Dat leidde tot laaghangende kabels boven de E40. Die moest tot 's avonds worden afgesloten voor alle verkeer wat leidde tot ellenlange files. De problemen veroorzaakten heel wat wrevel, zoals bij burgemeester Freddy Willockx van Sint-Niklaas.   

Volgens Elia waren de problemen te wijten aan een uitzonderlijke samenloop van vier weersomstandigheden: krachtige windstoten, een hoge luchtvochtigheid, veel sneeuw en temperaturen onder het vriespunt. Na overleg met Elia kondigde Verwilghen gisteren een reeks maatregelen aan, zoals een verwittigingssysteem waarbij de consument verwittigd wordt -bijvoorbeeld via sms- van een elektriciteitspanne.   

Enkel lokaal abnormale toestanden

Ondertussen werd het KMI gevraagd een analyse te maken van de weersomstandigheden van afgelopen vrijdagnacht. Uit de analyses blijkt dat de gemeten diktes van de sneeuwlaag op 26 november hoogstens lokaal zeer abnormaal waren en in geen geval uitzonderlijk. De gemeten maximale windstoten op 25 en 26 november waren dat evenmin, zo meldt het kabinet van minister Verwilghen.   

"De atmosferische situatie die aanleiding gaf tot deze winterprik is eveneens niet uitzonderlijk. Polaire luchtstromingen beïnvloeden verscheidene keren per jaar het weer boven ons land. Als dit gebeurt tijdens de winterperiode kan dit aanleiding geven tot episodes met lokaal relatief overvloedige sneeuwval", stelt het KMI.

30-11-2005, 16:46 geschreven door Ooikenaar

30-11-2005, 15:15 geschreven door Ooikenaar

Gustaaf (79) en Denise (76) zonder verwarming: ,,Met houtkachel kwamen we dit nooit tegen''

,,Hadden we die ouderwetse houtkachel maar niet weggegooid. Dan zouden we van die koude niets gevoeld hebben.'' Vier uur lang moesten Gustaaf Stevens (79) en Denise Rijckbosch (76) uit Lochristi bij Gent het gisteren zonder elektriciteit en zonder verwarming stellen. ,,Reken maar dat het koud was!''

29-11-2005, 09:17 geschreven door Ooikenaar

29-11-2005, 09:08 geschreven door Ooikenaar

5 cm sneeuw en Vlaanderen ligt plat

Treinen en bussen rijden hele dag met vertraging Oost-Vlaanderen zit halve dag zonder stroom Wegen zijn moeilijk berijdbaar

De strenge winter werd aangekondigd, de sneeuw was duidelijk op komst vanuit Nederland, we werden vroeger al een paar keer verrast door het weer en toch liep het vrijdagnacht en gisteren opnieuw fout. Enkele centimeters sneeuw en heel Vlaanderen zit in de knoei.

29-11-2005, 09:02 geschreven door Ooikenaar

Paul Janssen (1926-2003), zakenman en industrieel

Arts, onderzoeker en stichter van Janssen Farmaceutica. Paul Janssen werd geboren te Turnhout op 12 september 1926. Zijn laboratoria ontwikkelden meer dan 80 geneesmiddelen, waarvan er vijf door de Wereldgezondheidsorganisatie werden erkend als essentieel geneesmiddel.

Na zijn studies geneeskunde in Gent behaalt Paul Janssen een postdoctoraal diploma farmacologie. Net zoals zijn studiegenoot Corneel Heymans (Nobelprijswinnaar Fysiologie en Geneeskunde 1938) wijdt hij zijn leven aan de wetenschap. Hij ontwikkelt o.a. de antipsychotische geneesmiddelen Haldol en Risperdal, wat hem in 2000 de CINP-Pfizer-prijs oplevert. Paul Janssen zocht tot aan zijn dood in 2003  naar nieuwe medicijnen, samen met tien topresearchers in zijn villa nabij Turnhout, die hij volledig had ingericht als laboratorium.

Dokter Paul deelde zijn passie met anderen via grapjes en korte, kernachtige uitspraken. Zo definieerde hij het begrip wetenschappelijk onderzoek als“datgene wat een mens doet om zijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Vaak daagde hij zijn laboranten uit met de vraag En, heb je vandaag al iets nieuws ontdekt?. Die onderzoekende instelling ligt aan de basis van zijn speurwerk, dat tal van nieuwe medicijnen heeft opgeleverd, o.a. tegen Alzheimer, kanker, schizofrenie, maag- en darmaandoeningen.

Paul Janssen was niet alleen een pionier in de farmacologie, maar ook een vooruitziend zakenman. In 1953 sticht hij in Beerse Janssen Farmaceutica. Sinds haar ontstaan heeft de onderneming al 84 000 nieuwe scheikundige stoffen samengesteld voor diverse farmaceutische toepassingen. In 1961 sluit Janssen Farmaceutica aan bij de bedrijvengroep Johnson & Johnson. De combinatie van een slanke, wendbare autonome onderneming binnen een krachtige multinationale groep maakt het mogelijk soepel in te spelen op nieuwe opportuniteiten en volop te investeren in research. In 1973 opent Paul Janssen een eerste Amerikaans filiaal. Anno 2003 zijn er vestigingen in 45 landen. Er werken wereldwijd ruim 20 000 mensen voor Janssen Farmaceutica, waarvan 4 000 in België. Ze scharen zich allen achter de visie van Dr. Paul: Voor heel veel ziekten bestaat er nog geen geneesmiddel, en het is onze taak goede medicijnen te ontwikkelen.

Paul Janssen stierf op 11 november 2003

27-11-2005, 17:07 geschreven door Ooikenaar

27-11-2005, 16:57 geschreven door Ooikenaar

De verkiezing van Daens als volksvertegenwoordiger is vooral mythisch geworden door zijn strijd met de behoudsgezinde voorzitter van de Katholieke Partij: Charles Woeste. Adolf Daens was lijsttrekker van de Christene Volkspartij (1893), waar zijn broer Pieter ook toe behoorde. Het partijprogramma, geschreven door Adolf, spreekt van onmiddellijke sociale hervormingen en van de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht. Maar ze willen niet gelijkgesteld worden met de ketterse socialisten. Ze willen een christelijk alternatief bieden en niet zoals de Katholieke Partij de te grote wonden zalven met paternalistische liefdadigheid. De christen-democraten, of daensisten, willen de ogen van kerk en overheid openen voor het sociale onrecht. Ondanks bakken kritiek en tegenwerking blijft Adolf Daens politiek geëngageerd tot 1906. Na zijn volksvertegenwoordigersschap leefde hij te Aalst, eerst bij zijn broer Pieter, later bij diens dochter Maria, waar hij in juni 1907 kwam te sterven.

Tot aan zijn dood in 1907 wordt priester Daens bekritiseerd door overheid en kerk. Arbeiders die het daensisme steunen of daensistische bladen lezen ("De Werkman", "Het Land van Aelst"), riskeren op staande voet ontslagen te worden. In de zondagsmis preken de pastoors tegen de 'afvallige priester'. Wie hem volgt, verraadt de kerk en begaat een doodzonde.

27-11-2005, 16:47 geschreven door Ooikenaar

Pater Damiaan

Uitvoerig

In tegenstelling met wat sommige vrome auteurs beweren, is Jef de Veuster opgegroeid als een normale, gezonde knaap, die zich door niets van andere kinderen onderscheidde, tenzij misschien door zijn waaghalzerij. Naar 's-Gravenbrakel gestuurd om Frans te leren (vader De Veuster, een graanhandelaar, zag in hem zijn opvolger), ontdekte lef er zijn levensopgave.

Toen hij zich bij de paters picpussen te Leuven ging aanmelden, werd hem duidelijk gemaakt dat hij, wegens zijn onvoldoende vorming, alleen frater kon worden. Dank zij zijn opvallende prestaties, werd de weg naar het priesterschap nadien toch voor hem opengesteld. Zo is hij als pater Damiaan de geschiedenis kunnen ingaan.

Op het grootste van de 8 Sandwich-eilanden (later werd deze groep eilanden Hawaii genoemd en sedert 1959 vormt Hawaii de 50e staat van de U.S.A.) heeft Damiaan zijn eerste vreugde en ook zijn eerste ont­goochelingen beleefd. De Kanakken (zo werden de inlanders genoemd) waren vriendelijke, onbezorgde en gastvrije mensen. Damiaan, een ijverig missionaris en in het begin al te naïef, verheugde zich in het groot aantal doopsels dat hij mocht toedienen. Een diepe teleurstelling volgde, toen hij merkte dat zijn schapen over de hele linie ontrouw waren, dus ook wat hun geloof betrof. Jarenlang heeft hij gezwoegd in een parochie, die zo groot was als een Belgische provincie. Het waren afmatten­de zwerftochten door een dun bevolkt gebied, langs veelal verlaten we­gen. Als men hem vroeg waar zijn thuis was, wees hij naar het zadel op zijn paard. De eenzaamheid was voor hem een kwelling.

Reeds vóór de aankomst van pater Damiaan te Honolulu, had men melaatsheid vastgesteld op de Sandwich-eilanden. In 1865 had die angstwekkende ziekte dermate uitbreiding genomen dat de regering zich verplicht zag een interneringscentrum op te richten op het eiland Molokai. De zieken kregen er voor elke dag een portie voedsel -dikwijls onvoldoende en van slechte kwaliteit -en een gering bedrag per jaar voor een deken en een minimum aan kledij. Verder werden ze aan hun lot overgelaten. Eén enkele keer per jaar daalde er in 'de hel van Molokai' een priester af en daar bleef het bij, zodat de zieken ook niet konden rekenen op geestelijke bijstand. Dat kwelde bisschop Maigret en naar aanleiding van een kerkwijding te Wailuku (1873) deelde hij zijn zorg mee aan vier jonge confraters, onder wie Damiaan. Hij drukte het verlangen uit dat er bestendig een priester bij de melaatsen zou verblijven, maar omdat het een haast bovenmenselijke opgave was, wilde hij niemand verplichten. Hij dacht trouwens aan een beurtstelsel, wat hij gemakkelijker te verwezenlijken achtte.

De vier jonge paters waren allen bereid aan het verlangen van hun bisschop te voldoen. Mgr. Maigret duidde Damiaan aan om als eerste te vertrekken.

   Bij zijn aankomst in het interneringscentrum had Damiaan als enig reisgoed zijn brevier en een kruis. In afwachting dat hij voor zichzelf een huisje zou kunnen bouwen, sliep hij wekenlang onder een puhala­boom. Voor al zijn behoeften was hij aangewezen op de hulp van de melaatsen, die nooit een dokter te zien kregen en met hun stinkende, etterende wonden de lucht verpestten. Als er nieuwe zieken ontscheept werden, riepen de 'anciens': hier gelden geen wetten meer. Behandeld als beesten, gedroegen ze zich ook als beesten. De morele ontreddering voltrok zich nog sneller dan de lichamelijke aftakeling. Ondergedompeld in die sfeer van verrotting en ontbinding, werd Damiaan geconfronteerd met de vraag of hij daar bestendig zou willen blijven. Het waren de zieken die er hem om smeekten. Zijn toewijding had hen getroffen en ze verwachtten geen heil van het aangekondigde beurtstelsel.

27-11-2005, 12:12 geschreven door Ooikenaar

26-11-2005, 13:00 geschreven door Ooikenaar

Gerardus Mercator (1512 - 1594) (  wiskundige en geograaf )

Gerardus Mercator werd geboren als Gerhard Kremer op 5 maart 1512 te Rupelmonde. Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne cartografie. Na zijn studies aan de Katholieke Universiteit van Leuven ging hij zich toeleggen op cartografie. Zijn eerste kaart dateert van 1537. Voor zijn kenmerkende cilindrische projectie steunde hij op wiskundige begrippen. In het systeem naar zijn naam genoemd, vertegenwoordigen evenwijdige lijnen de meridianen, en de parallellen zijn rechte lijnen die de meridianen loodrecht snijden. In 1569 werd de eerste uitgave van zijn beroemde wereldkaart gepubliceerd. Hij gebruikte ook voor het eerst de term atlas voor een collectie kaarten. Hij overleed op 2 december 1594 te Duisburg.

Gerhard Kremer trok in 1530 naar de Universiteit van Leuven waar hij wijsbegeerte, aardrijkskunde, meetkunde en wiskunde studeerde. Het is tijdens zijn Leuvense studies dat hij zijn naam verlatijnste en zich Gerardus Mercator liet noemen. Uit die periode dateert zijn interesse voor kaarten, hemel- en aardbollen, wetenschappelijke instrumenten en cartografie.

Tussen 1535 en 1540 tekende hij verschillende kaarten. Hij maakte een geloofscrisis door en in 1544 werd hij zelfs beschuldigd van ketterij. Dit had deels te maken met zijn protestants geloof maar vooral met zijn cartografische bezigheid. Hij kreeg zelfs zeven maanden cel. In 1552 verhuisde hij naar Duisburg en gaf een eerste Europese planisfeer uit die in 1572 zou worden heruitgegeven. Hij verbeterde de kaarten van Ptolomeus en gaf een eerste deel uit van zijn Atlas in 1585 en een tweede deel in 1589.

Het was zijn zoon Rumoldus die de “Atlas Sive Cosmographicae Meditiones de Fabrica Mundi et Fabricati Figura” uitgaf. Deze atlas of kosmografische beschouwingen over de schepping van de wereld en de schijn van de schepping, telt 107 kaarten getekend door Mercator. Zijn werk kende weinig succes tot na zijn dood in 1594. In 1604 kocht Jodocus Hondius de kaarten van Mercator van zijn erfgenamen en in 1609 gaf hij een atlas uit in verschillende talen met de kaarten van Mercator. Voor 1640 werden reeds 30 uitgaven gepubliceerd van de atlas.

26-11-2005, 12:43 geschreven door Ooikenaar

26-11-2005, 12:42 geschreven door Ooikenaar

26-11-2005, 12:23 geschreven door Ooikenaar

Ambiorix

Eburonenleider die in 54 voor Christus in opstand kwam tegen de Romeinen.

Ambiorix was koning van de Eburonen, een Gallische volksstam die leefde tussen Maas en Rijn. In ’57 bevrijdde Caesar hen van het juk van de Atuatukers. Na een mislukte graanoogst in 54 v. Chr. ontstond er spanning tussen de Eburonen en hun Romeinse “bevrijders”. Caesar liet de Keltische leider Dumnorix vermoorden. De Treviri, een stam uit de Moezelvallei, achtten de tijd rijp voor een grootschalige Gallische opstand. Ze wilden Ambiorix inzetten als bliksemafleider. Op een nacht viel de Eburonenkoning het Romeinse winterkwartier van het 14e legioen aan. Die aanval mislukte, althans, zo leek het toch. Achteraf bleek het opgezet spel. De kampoversten, Cotta en Sabinus, vroegen Ambiorix wat hem bezielde. Waarom viel hij hen aan? Ze waren toch vrienden? Trouwens, wat kon hij met zijn beperkte troepen uitrichten tegen de Romeinse overmacht? Ambiorix antwoordde listig dat hij niet anders kon dan aanvallen, omdat hij zich verplicht voelde mee te werken aan het Gallische plan voor een grootscheeps offensief. De officieren dankten Ambiorix voor de waarschuwing, en besloten veiligheidshalve zich aan te sluiten bij andere Romeinse garnizoenen in de buurt. Ze braken hun tenten op en vertrokken. Onderweg, in een smalle vallei, lokte Ambiorix hen in de val. Hij viel aan, en zijn guerrillatechnieken bezorgden de Romeinen de grootste nederlaag uit heel de “Bello Gallico”, de Gallische Oorlog. Nadien organiseerde Ambiorix met de Nerviërs, de Atuatukers en de Menapiërs een raid op een ander Romeins garnizoen in de Maasvallei. Julius Caesar zon op wraak tegen de “Belgae”, zoals hij de Keltische volksstammen in Noord-Gallië noemde. De wraak van Caesar was uitermate bloedig. Sommige geschiedkundigen vergelijken het met een genocide. Het land werd verwoest, vrouwen en kinderen werden als oorlogsbuit meegenomen. Eén van de weinige krijgers die aan de wurgdood ontsnapte, was Ambiorix. Hij trok de Rijn over en zocht een veilig onderkomen bij de Germanen.

Sinds 1866 staat Ambiorix’ standbeeld op de Grote Markt in Tongeren, de oudste stad van België). waar het Gallo-Romeins museum is gevestigd.

26-11-2005, 12:14 geschreven door Ooikenaar

Biografie
Hendrik Conscience (Antwerpen 3 december 1812 - Brussel 10 september 1883) was een Belgisch, Nederlandstalige schrijver. Een bekende uitspraak over hem is "Hij leerde zijn volk lezen". Hij was door zwakte en ziekelijkheid genoodzaakt zijn zeven eerste levensjaren door te brengen in een stoeltje bij het venster. Zijn moeder, die hem als een troostengel ter zijde stond, trachtte hem op te beuren door het toefluisteren van oude Antwerpse verhalen. Dit ontwikkelde vroegtijdig zijn denkvermogen en toen hij de kracht bezat om op de straat te komen bij de speelmakkers, werd hij hun geliefkoosde verteller. Het A.B.C. leerde hij bij zijn vader, in wiens hof hij een vriend van bloemen en planten en later een hartstochtelijk bewonderaar der natuur werd. Het onderwijs, dat hij in een privaatschool van Borgerhout genoot, was gering; maar door zelfonderricht wist de begaafde jongeling het zover te brengen, dat hij in zijn school hulponderwijzer kon worden. Nadat hij zich met bijzondere lessen in het Engels had geoefend, ging hij zich in het Frans volleren te Antwerpen, waar hij vervolgens optrad als ondermeester in een van de voornaamste leergestichten. Bij het ontstaan van de omwenteling van 1830 liet de onbedachte jongeling zich door een strijdlustige Brusselaar overhalen om de wapens op te vatten. Op 28 september 1830 tekende hij als vrijwilliger een dienstverbintenis voor twee jaren, welke hij op 7 april 1831 in een verbintenis voor vijf jaren moest veranderen. Na korporaal, fourier, sergeant-majoor en onderwijzer van de regimentschool te zijn geweest, werd hij op 21 mei 1836 van de krijgsdienst ontslagen. Reeds sinds het vorige jaar was Conscience in briefwisseling met de Vlaamse lettervrienden van zijn geboortestad. Bij zijn terugkomst te Antwerpen werd hij daar lid van de rederijkkamer "de Olijftak" en van dan af besteedde hij al zijn krachten om van Frans rijmelaar, die hij was, nationaal volksschrijver te worden. Echter had hij in zijne literarische loopbaan met de meeste tegenspoed te worstelen. Daar hij geen middelen van bestaan had, bezorgde zijn vriend, de kunstschilder Gustaaf Wappers, hem een plaats van vertaler bij het provinciaal bestuur. Vanwege zijn Vlaamsgezindheid was echter hij spoedig verplicht van dit ambt af te zien. Uit nood werd hij toen hovenier; maar zijne letterkundige werken verwierven toen reeds zoveel bijval, dat het Wappers, die bestuurder van Antwerpens Academie werd, gelukte, hem op 6 november 1841 tot zijn griffier te doen benoemen. Ook in dit ambt ontmoette de schrijver van allerlei zijden weerstand. Nadat zijn beschermer Wappers van het bestuur van de kunstschool had moeten afzien, gaf ook Conscience zijn ontslag op 3 februari 1854. Om de vervolgde Vlaamse schrijver te troosten en op te beuren, gaven zijne Antwerpsche vrienden en bewonderaars hem schitterende feesten, op welke de gevierde kunstenaar zijne buitengewone redenaarsgaven deed uitschijnen. Het was een droeve tijding voor de Vlaamsche kunststad Antwerpen, toen het Staatsbestuur hem op 6 januari 1857 benoemde tot arrondissement-commissaris te Kortrijk. In die afgelegen en eenzame grensstad leefde Conscience, tot hij op 10 september 1868 werd aangesteld als bewaarder der koninklijke museums van schilder- en beeldhouwkunst te Brussel. Terwijl hij daar in het Wiertzmuseum was gevestigd, vierde heel Nederland de verschijning van zijn honderdste boekdeel. De inhuldiging van zijn standbeeld te Antwerpen op 13 augustus 1883 kon hij wegens ziekte niet meemaken. Hij stierf op 10 september 1883. Zes dagen later werd zijn gebalsemd lijk te Antwerpen met vorstelijke luister begraven op het Kielkerkhof, waar op 19 september 1886 boven zijn grafkelder een gedenkzuil werd onhuld.

26-11-2005, 12:09 geschreven door Ooikenaar

26-11-2005, 11:38 geschreven door Ooikenaar

26-11-2005, 09:51 geschreven door Ooikenaar