quand tu es dans la merde ! ne dis rien et essaie de savoir ce que tu fais
Op de ring van Antwerpen,dichte mist;

Een krans van vage lichtjes zoals op een reuzentaart…

Ik volg behoedzaam..

Ik kom van het filosofisch café en zit evengoed met mijn gedachten in een mist om niet te zeggen dikke mist…dialoog, empathie,  relativisme, absolutisme, déconstructie…zware woorden

Oei!zit ik nu op de “verkeerde weg”?

Neen,ik volg nog,maar de afstand tussen de anderen wordt groter.Straks verlies ik ze uit het oog….zijn dat nu “goede” of “slechte” mensen daar? Ben  ‘ik’ goed,of slecht? Of de twee…

Moet ik niet wat toleranter worden?….Gedachte,gedachten…

Voilà, ik ben de anderen kwijt, ben nu alleen en nog behoedzamer. Zal ik het redden zonder hen?

Ah, nu komt iemand in ‘mijn’ kielzog.’Ik’ ben nu zij die leidt. Kan ik dat wel? Zit ik nog op de goede weg?Mijn ‘verstand’ zegt van wel, maar mijn ‘émoties’ zijn ook niet te onderschatten.Wat zijn”émoties” alweer?

Zal ik die andere niet op de verkeerde weg zetten? Heeft die wel vertrouwen in mij?Heeft hij een ‘keuze’’?En ik dan?

De witte streepjes op de weg zijn mijn enige aanknopingspunten.Maar zie ,er ‘is’ terug een lichtje voor mij en ‘ik’ hoef nu maar te volgen , heel voorzichtig, zoals die ander mij blijft volgen. Een uitwisseling van vertrouwen,concentratie.

Zo helpen we elkaar er door. Door wat? Naar wat? Wat houdt mijn verlangen in:een veilige haven?een zekerheid?

Zijn er zekerheden? Ja,want ‘hier’ zet ik mijn moeizame reis verder,in goed of slecht gezelschap,wat maakt het uit;;;maar dat ik die reis, al is in de mist verder zet, dàt is een zekerheid.

Met alle lichtjes hier aanwezig moet dat wel lukken