Soms is het moeilijk kersen eten met hoge pieten. Maar heerlijk onevenaarbaar lekker zijn ze als je ze zelf kunt lukken uit je eigen tuin. Plukkend gaat ook de muze rijpen en kwam dit gedicht tot leven.
Groen het uitgestrekte gras
hoog in de bomenkruin
de spetterende spreeuw
schaterend om zoveel roodheid.
De kersen, zij wachten
geduldig
dragend hun rijpend lot
de striemende storm die hen klieven zal
de zware zon die hen branden zal
verminkt
vertrapt.
Of is er die zachte hand die hen bevrijden zal
om te worden
zoetheid voor mensenkinderen?
07-07-2010 om 20:20
geschreven door Keizerin-dichter Nera
Het is ondertussen al de derde keer dat ik Flandrien word. Toch blijft het een aangenaam gevoel geven die sportieve, familiale tocht georganiseerd door Cera. Minder volk dan vorige jaren maar dat betekent minder overrompeling, minder drukte, meer aandacht voor die die er wél zijn. De economische wet der schaarste (hoe zeldzamer hoe duurder) geldt ook voorevenementen. De schaduw van de dramatische persoonlijke gebeurtenissen die het laatste halfjaar mijn leven teisteren verdween even en de zon scheen opnieuw in volle glorie en ornaat, letterlijk, figuurlijk, toen ook mijn twee kleinzoontjes op de festivalweide kwamen toegelopen en elk om beurt in mijn armen en in die van mijn zoon sprongen. Er zijn nog mooie dagen, uren, minuten in het leven. Ook deze Flandrien-tocht blijft in mijn geheugen opgeslagen.
07-07-2010 om 09:43
geschreven door Keizerin-dichter Nera
