Zoals u wel door zult hebben denk ik zeer diep over de dingen na. Dit gaat zelfs zover dat ik echt aan handelen niet meer toekom. Het verbaast mijzelf dan ook, dat ik hier en nu nog tijd heb om dit met u te de delen.
Het is dus een tijdrovend en vermoeiend proces en daar gaan we al de mist in. Het is een proces en u weet, op allerlei gebieden kunnen processen lang duren. Rechtbank, ziektes enz enz. Soms lopen procedures uit in processen en dan wordt het echt een litanie van alle heiligen.
Zo buig ik mij heden over de tegenhanger van de stichting VIDO (vrouwen in de overgang) namelijk de stichting MIDA (mannen in de achteruitgang).
Ik behoor tot die mannen die beseffen dat slechts de achteruitgang het toekomstig proces is. Ja, ik kom er eerlijk vooruit, ik ga achteruit.
Met een aantal gelijkgestemden komen wij om de maand tezamen in ons (nog niet gesubsidieerde) verenigingsgebouw.
We bespreken onze gevoelens. Althans dat proberen wij, we weten er geen raad mee, want wat zijn gevoelens?
Onze gespreksleider Karel legt uit dat een teleurstelling na een verlies van Ajax een gevoel is. Gretig springen de meeste mannen nu in de nabeschouwing van de laatste wedstrijd van Ajax. We praten over tactiek en de gemiste kansen. We hadden een aanknopingspunt gevonden en de emoties lopen erg op. Karel raakt de grip kwijt. Hij is Feyenoordfan en kan niet meer neutraal het gesprek leiden. Alle achterstallige en ingehouden agressie vliegt over tafel. De conciërge moet ons allen uit elkaar halen.
Toen de rust was teruggekeerd stelde Karel voor om de beleving, het ervaren van de achteruitgang maar eens in de praktijk te brengen en zou voor de volgende keer een touringcar huren.
Aldus geschiedde. Wij allen werden verzocht zodanig plaats te nemen dat we tegen de rijrichting in zouden gaan zitten, Zo konden we a) de achteruitgang echt voelen en b) als we naar buiten keken lieten we alles achter ons.
Dit maakte diepe indruk. Immers de mooie vrouwen kwamen niet meer op ons af maar we konden slechts de ruggen waarnemen van de dames op de fiets en wandelaarsters. Het werd stil in de bus... Zelfs Karel, een doorgewinterde 50 plusser, wist er geen raad mee.
Tijdens de lunch konden wij het broodje kroket niet weg krijgen.
De buschauffeur was niet te beroerd om even langs de roze lampjes te rijden om te zien of de stemming er weer in kon komen. Het mocht niet baten, we waren afgeknapt.
In stilte gingen we allen naar huis en schoven stilletjes aan tafel bij moeder de vrouw voor het avondeten.
Kop op Piet, "je laat het er toch niet bij 'hangen', ik kan nog jaren van je houden ", zei mijn vrouw.
Ja, makkelijk praten dacht ik, zij gaat over en wij gaan achteruit
Met het heengaan van Karl, mijn vader, verliezen wij een voorbeeld voor ons allen. Hij was een zoon van de reeds te vroeg gestorven Julius Amadeus en Jeannette, geboren Trörwillg. Geheel volgens zijn laatste wens wilde hij in stilte begraven worden. Wij waren er dus niet bij. Bij de ingang van de begraafplaats namen we afscheid van onze Karrie. Hij wilde de laatste meters alleen afleggen. Zijn motto tot het einde bleef: Ik ga voor, ver voor. Dat hield dus in de we niet verder konden mee treuren dan tot het hekwerk van de ingang.
Karl was een onbescheiden man, een man die zich graag liet horen en zien Als vader hebben wij hem weinig kunnen zien daar hij altijd voorop moest lopen Of het nu de fanfare betrof, hij liep met het vaandel, of bij een zegenrijke processie door het dorp. Vader trok voorbij, maar wel in de voorste gelederen.
Dit vooruitstrevend gedrag was een oude familietrek. In betere tijden behoorde onze familie tot de aristocratie rond de hertog van Schweinfurst. Toen al liepen de Schlammetjes voorop.
Tegenwoordig gebruikt men de term Hielenlikker. Een verbasterd woord voor Heil-Ikke.
Mijn vader was dus een man die voorbij trok. Hij keek ons nimmer aan in het voorbijgaan. Hij nam zijn taak zeer serieus. Met strak gezicht en dito pas liep hij voor de stoet uit. Zie mij, moet hij aldoor gedacht hebben.
Dat voorop lopen voerde hij dan ook tot in den treuren door. Wij vragen ons nog af hoe hij zoveel nazaten heeft kunnen voortbrengen. Ja, in aantal liep hij voorop, aangemoedigd door onze moeder de heilige kerk. Maar ik hoorde mijn moeder Charlotte de Pieckere nog al eens klagen: "Karl komt altijd te vroeg klaar." Op dit gebied blijven wij met grote vragen zitten. Vader sprak daar niet over.
Dus het voorop lopen kende ook zijn nadelen. Men is ook als eerste thuis. Dat schept onrust voor iemand die er toch als eerste bij wil zijn. Zich wil laten zien. Tegenwoordig heet dat profileren ofwel voor de file uitlopen.
Vader had geen beroep geleerd, dat hoefde vroeger niet. Men werd geleerd de tijd door te komen. Nu kwam hij die tijd wel door. Hij verliet al vroeg in de morgen het huis. Zijn vrouw Charlotte de Pieckere deed haar naam eer aan.
Vader had net als zijn vader een vrouw uitgekozen die, behoudens ruimte voor voortplanting, weinig ruimte schiep tot verder vreugde. Jeannete, geboren Trörwilgg was in het dagelijks leven zwaar op de hand. Niet alleen qua gewicht maar ook haar gezicht straalde de ganse dag het beeld van een stervende zwaan uit.
Vader was een verwoed verzamelaar. Zijn belangrijkste liefde op dat gebied waren de Sachets de Sucre, in die tijd nog een bijzonderheid. Nu zeggen we gewoon suikerzakjes. Als hij tegen de avond huiswaarts keerde stond hij stijf van de stress door het overmatig gebruik van cafeïne.
Dat was de tweede reden waarom Wij maar uit zijn buurt bleven. Wellicht is dit een antwoord op de vragen die wij hadden over het geslachtsleven van vader.
Vader had geen vrienden. Hij zei altijd: "Ik heb geen behoefte aan meelopers" Hij wilde voorop lopen....
Gelukkig heeft hij nog een tijd mogen vertoeven in verzorgingshuis de Laatste Hoop of zoals hij altijd zelf zei; "ik woon op de De La Hoo". Dat klonk wat deftiger. Ja, wat er in zit, krijgt men er niet zomaar uit....
Namens de familie dank ik dan ook het personeel. Men moet vaak tot de H.Geduldius gebeden hebben.
