de handpalm draagt de kin
terwijl ik zit op oud terracotta
alhoewel de zon mij beschijnt
denk ik ver vooruit in het niets

deze zwaarte heden ten dage
houdt mij als het ware klein
het drukt de last van innerlijke lagen
voorkomt het peinzen in rechte lijn

het is dromen in luchtballonnen
die vertellen dat je bent, voelt
maar hoeveel grauwe kleuren
ik ook zou willen tellen

misschien mag ik nooit weten
wat deze vlakke stilte bedoelt

ken ik nog de weg naar huis
als mijn denken zich verschuilt
achter een vertraagde dauw

heb jij ooit gekropen door een buis
waar voortgang je gevoel bevuilt
en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw

het was een droom, ooit
een wonder boven wonder
maar naarmate de tijd vervliet
gaat het onzegbare ten onder;
allengs van genadevolle fleur berooid

ik zeg maar zo
het pad naar de hemel
snelt voor de een de heuvel op
voor de ander is hij oppervlakkig,
soms een doodlopende straat

maar vaak is het tasten
in een labyrint
of het openen van lege kasten

in alle gevallen,
zo schijnt, wil alleen
de waarheid worden bemind

door mijn bestaan
met liefde te voeden
en tevens met overdadige
tegenspoed te belasten

er is iemand gestorven
in mijn ziel
langzaam en over vele jaren heen
de weg was blind
het doek viel

in mij is iemand
als de dood
verlaten door het leven
een hart in nood

weer neemt
de schaduw mij mee
eigenlijk al vele, vele jaren
ik volgde ontkennend gedwee
immers er was ook oud verdriet
het kwam niet tot bedaren

het kleurde zwart
maar kende hoop
in schepping en daad
in lachen en dagelijks brood

ik ben dood
niet de eerste keer
het leven draagt mij
dat zeker
maar vaak zo donker
en schreeuwend bloot

Ik kijk naar u.
U leest dit en probeert te ontdekken:
wordt dit iets of niets, lees ik door
of raak ik al verveeld.

Het gaat over "U".
Dus u bent er ineens helemaal bij.
Wat zal Dreyfsandt zeggen, hoe kan hij
weten waar ik (u) dus mee bezig ben.
Ik zal het u zeggen, u leest
en ik ga vertellen wat ik van u vind.
Er gaat door u hoofd, wat een onzin,,,
hoe kan hij nu weten wie ik ben.

Nou dat is heel eenvoudig.
U bent minder ingewikkeld dan u denkt.
U bent minder interessant dan u hoopt.
U bent in feite niet anders dan anderen.
Wat een onzin denkt u en terecht,
maar zo kijkt u naar uw zelf.

U doet al jaren uw best om wat te worden.
Uw opvoeders deden hun best er iets
van te maken en dan bent u iets.
Laten we wel wezen, u bent echter niet
zoveel als u denkt,
Oké,,,,u ontleent uw waarde vooral
aan het nut dat u voor anderen bent,
in relaties, werk en misschien dichten
enzovoorts.

Maar die anderen zijn ook minder
dan ze denken;
Uw eigen-beeld staat nu op wankelen.
Immers die anderen hebben ook een beeld
van zichzelf dat niet klopt.
Ook zij blijken doorsnee mensen te zijn.

Moet ik die onzin nog verder lezen denkt u....
Ja goede vraag.
Wel u leest door, want ik heb u wel geraakt,
ook al zegt u, wat een kwats.
En het is ook kwats want wij mensen komen
niet verder dan kwats.
We leren nog zoveel, maar in feite weten we
nog steeds zeer weinig.

Tot uw teleurstelling steek ik
met kop en schouder boven de rest uit.
Dus ook boven u. Ik hoor u al zuur lachen,
wat een super ego heeft die vent
en dat klopt ook.

U ziet ik ben niet anders dan u.
Daarom ken ik u zo goed!!!

ik neem even de tijd
om met u wat te zwijgen
zoveel woorden
deden dagen aan elkander rijgen
nu even rust
kijk de straat in
vanachter
vetplanten voor de ramen

liep hoog in de wolken
op tenen zogezegd
lopendebandwerk
in haast eindeloos rijmen
nu heb ik mij even
bij stilte neergelegd

morgen ontmoet ik
het staatshoofd
ergens nabij Noordeinde
even gedag zwaaien hoor

gewoon als onderdaan
lekker niets aan je hoofd
immers als ik de gouden koets
zie passeren
ben ik weer even een mens
die in sprookjes gelooft

dat ledigt de geest van zwaarte
volg mij en ga mee Oranje vereren
want zonder ons
kan de koets met inhoud
en de hoed op de bok
wel naar de stallen terugkeren

o ja, de troon doet zijn rede
in een zaal met hedendaagse ridders;
onze mensen zogezegd

en bij vertrek
wordt dan spontaan
"leve de koningin"
uit hun kelen gedregd

"Leve de Koningin"

(en Maxima)

Bij opa op schoot

zij zit
bij opa op schoot
haar hoofd tegen mijn kin

ik voel even het begin
met dichte ogen
wat geluk mag heten

met haar duim in de mond
slaapt ze een wijle
in volle overgave

ik draag haar als het ware
ben teder licht
over haar heen gebogen
te samen
in een hemelse stoel gezeten


zou dit de eeuwigheid zijn;
zich zo aan zoete dromen laven

De kast

in de luwte
ver van potloden en pennen
verf ik de ouderwetse kast
van groen naar wit
naar iets van wit af

lees het verhaal in de deuren
als levend hout dat vertelt over
wat is geweest
en in nerven en kieren
soms doorgezakt
de ruimte kleurt in dagen,
zelfs jaren

planken zijn gestapeld
naar de laatste behoeften
zichtbaar aangedaan
door wisselingen
over generaties heen

ik leg mijn gedachten
onder in het flatgebouw
met beelden die ik niet wil zien

ze dragen mistige vermoedens
die zich nog laten verstoppen
ver uit het zicht van morgen
wat heet,
zolang ik al veel verleden ken

ik berg ze wel
maar kan ze niet omranden;
het zijn bespiegelingen
in vormen;
hoeken,
rondingen en zelfs
uitpuilende ogen
in oren die suizen van stilte


ik verf de kast
iets van wit af
maar laat het binnenveld
van schappen met buigingen
onaangeroerd


laat ze verder het dragen beleven
achter het sierlijke slot
dat niet meer luistert,
al sinds mensenheugenis

l'espoir de vivre

we begaan nieuwe paden
als goede vreemden
zo is het althans te benoemen


als emotioneel ontheemde
hoor ik jouw gedachten enkel zoemen
in wolken van ont-moeten
of die blikken van verstilde diepte
op de vlucht voor aards boeten


iedere dag
is gebouwd op verleden
van ver terug
soms als restant van heden


morgen wordt gebouwd
op verwachtingen
waarin roest zijn plaats niet kent
en nieuw goud wederom
wordt gedolven


zo spreekt de leer
van de hoop
raak ik daar ooit weer
aan gewend


als ijzer wordt gesmeed
in gedoofd vuur
overwin ik dan hongerige wolven

De dood van de verte ( 2 )

alhoewel mijn lijf de verte draagt
en ik het komende in lengte van dagen ontzie
is het dus niet overmorgen die verder vraagt

om het even wat ik er nu zelf mee bedoel
daar zelfs wat was, schijnbaar niet opdaagt

vandaag ervaar ik, dat wat is geweest
als jaren verzameld lijkt in slechts een beeld
waarin begrip enkel ledigheid leest

ik ben alleen bij machte te ervaren
dat een mens nietig kan zijn of minstens gering

mijzelf nu, tijdens het inademen het meest
als tegelijkertijd vocht het requiem voorleest

De dood van de verte

ik roep naar de zingende merel
die trippelt over pannen met mos
van het aflopende dak van toen

in het heden maar van de toekomst los

wil de vogel voor mezelf
als een schutsvrouwe op mijn hand
die liefde kleurt op een blazoen

in het verleden

doch blijkt reeds
van mijn toekomst los

*

zij is al bij leven
door onthechting overmand

ik leef in de nadagen,
dagen erna
na wat dan
zijn dat laatste uren
avondrood van kleur
grafsteenzwart van geur

soms kan je dat niemand vragen
immers zovelen
zie ik nu pas
in zichzelf turen

zal het zijn voor even
met pappenheimers omgeven
of plant ik nieuwe stekken
zeker ik ben bedreven in overleven

maar is mijn aarde vruchtbaar genoeg
zijn de wortels niet te moe
wil ik nog het water uit mensen zeven
mensen mensen wat mag je wensen

de benen verstijven
de buik zo belegen rond
waarin duistere pijnen verblijven
en
is de geest niet aan eeuwigheid toe
ik vraag me dat af met gal in de mond

niet dat ik steigerplanken verzamel
ook die zijn ruig behaard met splinters
gekromd getuigen zij van zware lasten
niet aanlokkelijk in de koude des winters

*

ik zie twee grote ogen
guitig, nog niet bedrogen
wat een kolder
lijken ze te zeggen

kom mee opa,
dan spelen we
verstoppertje op zolder

zie in slingerende beekjes
gevallen bladeren passeren
eens waren zij de glorie
aan de eeuwige moederboom

de herfst echter fluistert zacht
jij, blad, je bent mooi
doch laat al stromend
de voorbijganger je eenvoud vereren
drijf mee er wordt op je gewacht

je zult rietstengels
aan kronkelige oevers ontdekken
zij wuiven je toe als van nature
zien in jou de echte liefde
van vele volmaakte
voorbije dagen en uren
ze zullen ergens opnieuw
leven uit dood verwekken

vertel de hengelaar
die naar jou durft te kijken
over de schoonheid van een rups
kruipend op weg naar vlinderrijken
hoe gering ook van aard
uit zijn kleurenpracht
zal de volmaakte schepping blijken

zie je ergens
bij welke waterlelie dan ook
mijn ziel verpozen
vertel dan nog eens
dat ook ik ben uitverkozen

ik verblijf vandaag in een cel
niet dat deuren gesloten waren
of dat er iets is met de voordeurbel
neen, zit de ganse dag met gesloten ogen
vanuit mijn stoel te staren

het is zo'n dag waar het leven niet wil
waar niets er toe doet of misschien wel
maar in en buiten mijzelf blijft het stil
het is een verdichting waarover ik vertel

vaak gaat een reeks indrukken er aan vooraf
gestuurd door een wijde of geringe omgeving
die verblijven dan later, zoals vandaag,
in een gesloten graf
ongevoelig voor ruis of nog sterker,
een aardbeving

het is de ingreep van het lijf door de geest
tot hier zegt de adem van het leven
er is een grens, daar ben je overheen geweest
maar het schept allengs weer ruimte om te geven

ik hoor krekels
ver weg van mijn moeder
ben gebogen door tijd
van rijst en heimwee

voel de achterzijde
van mijn ziel
waar vroege warmte
de nachtelijke tranen droogt

beelden van heden
leven rond om mij
in hout en klanken
in kussens
nog op de grond
van toen

ik ruik de avondzwoele dessa
van zweet en onze kruiden
ook de hitte van de leegte
in mijn hart

de kris is van vader
hangt in leer aan
de wand

die ook na mijn slaap,
en wanneer dagdroom ik niet,
er is,
als schild
en verbindt met
de gerouwde liefde van ginder

ik word geleefd
door gedachten die moeten
onophoudelijk,
met onze glimlach eigen

mijn donkere trots blijft
als ik de aarde mis
daar, over zee

ik ben klein van stuk
met slappe spieren
die mijn buik verdragen

mijn geest, traag van doen,
verstrooid bij vlagen
wil altijd plagen
om toch nog wat
kermis in mijn ziel te vieren

de kin is geworden
tot een eenheid met
mijn dikke nek
alleen bij nat scheren
vertoont deze kwetsbare plek
nog enige rek

ik ben geboren met te korte benen
en door de blondjes van heden,
toch bakens in de ouderdom,
word ik als grotesk gemeden

bij tijd en wijle word ik aanbeden
door mijn hond
ook van korte stelten voorzien

met een te lange rug en een babyface
is hij gelijk zijn baasje
houdt van kantklare brokken
zoals ik me van een magnetron bedien

ik hoor wat minder goed
schreeuwen opa's in mijn oor
ja, zeg ik, dat is gekomen
toen ik mijn eigenwaarde verloor

het was op een zondagmorgen
ik trapte in de poep
was onderweg ter kerke
met een rolleke snoep

voor het godshuis
riep een moeder met tien keinder
"ge stinkt een uur in de wind"

heb me toen vlug achter
een rododendron verborgen
wil niet dat al het passerend zwart
mij zo ziet

ik was daar niet de enige
er werd door een zondig koppeltje
hevig doch geluidarm bemind

ja, in het aanschijn van de liefde
en de stank van mijn sandalen
verloor ik de hoop op morgen
kroop verder over de stoffige aarde

zeg nu zelf
wie behoudt dan nog zijn waarde

zonder zijn lippen te bewegen
vertelt de kluizenaar mij;
je bent een vrij mens

neen, niet zonder zorgen of pijn
loslaten kent geen eb of vloed
doch verlaat zich op een ander getij

het is haast een gebed zonder end
het draagt zaad
dat lijkt te sterven in de nacht
of wordt voortdurend
in eenzaamheid gebaad

ik ben aan mijzelf gebonden
in stilte
ver van aanwezigheid

ook ik raak daar niet aan gewend
het blijft hongeren naar geluk
dat mij vaak schemerig verraadt

ja, ik ben vrij
maar iedere keuze is slechts
in het ongekende bekend
mijn ziel is daarom, denk ik,
slechts met overgave gebaat

zo is de weg naar liefde
die mijn komende oogst belicht
en mijn aardse verwarring
voorgoed achter zich laat

de schemering

oogverblindend is vaak de waarheid
doofstom, tot dromen toe bereid
hoeveel huizen zijn er al ingestort
eer de oerschreeuw werd gehoord


de dageraad

pak wat stenen van het grindpad
in niet verklaarbare vormen gevat
een wereld op zich met vele kanten
net als ik of mijn hoogbejaarde tante

als stilte toeneemt
in mijn lege huis
hoor ik vaak sterker
de verre zilte wind;
alsof de zee je wegspoelt
met wat koude kant geruis

zodra ik de hoek om ga
zo lijkt
wordt mijn kleed begraven
in schuld en boete
zo lijkt
ik mag mezelf aan tranen laven
als een gevallen zoete

dood verschijnt uit leven;
het aardse niet vreemd
maar door geboorte van schemering
raakt ieder weldenkend mens
van volheid ontheemd