ken ik nog de weg naar huis
als mijn denken zich verschuilt
achter een vertraagde dauw

heb jij ooit gekropen door een buis
waar voortgang je gevoel bevuilt
en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw

het was een droom, ooit
een wonder boven wonder
maar naarmate de tijd vervliet
gaat het onzegbare ten onder;
allengs van genadevolle fleur berooid

ik zeg maar zo
het pad naar de hemel
snelt voor de een de heuvel op
voor de ander is hij oppervlakkig,
soms een doodlopende straat

maar vaak is het tasten
in een labyrint
of het openen van lege kasten

in alle gevallen,
zo schijnt, wil alleen
de waarheid worden bemind

door mijn bestaan
met liefde te voeden
en tevens met overdadige
tegenspoed te belasten