de handpalm draagt de kin
terwijl ik zit op oud terracotta
alhoewel de zon mij beschijnt
denk ik ver vooruit in het niets

deze zwaarte heden ten dage
houdt mij als het ware klein
het drukt de last van innerlijke lagen
voorkomt het peinzen in rechte lijn

het is dromen in luchtballonnen
die vertellen dat je bent, voelt
maar hoeveel grauwe kleuren
ik ook zou willen tellen

misschien mag ik nooit weten
wat deze vlakke stilte bedoelt