zij was stil
dacht na, zo diep
over ver
het voelde als kil
doch de ogen
traanden vaak
in het licht van een ster

een eeuwigheid later
was ik er zelf
daar, aan het warme water
mijn stem trilde
het was waar

hier zag ik nog
haar voetstappen in het zand
ruiste nog de bries
door het losse zwarte haar
verliefd dwalend over het strand

"selamat djalan"
riep Indië haar toen nog toe
"zal op je wachten
als je morgen weer komt
mijn stem zal blijven roepen"

"ja ooit, ooit kom je terug
ook al ben ik dan doodmoe"