Geen boodschap voor mij.     1          

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

“Daar ga ik iets aan doen”, gromde Niels tegen zijn echtgenote. Dit lappen zij mij nooit meer.

Volgende vakantie zal het anders zijn. Goed geweten . Wat denken die vuile gendarmen en flikken wel. Vanaf nu neem ik zelf het recht in eigen handen.

Niemand zal mij nog ongestraft bestelen.

Niels  De Donder zat nu thuis aan de keukentafel te vloeken op zijn twee laatste vakantie jaren.

In 2001was het in Frankrijk,Parijs dat een soort  Frans homo koppel tegen hun beiden aanbotste, per ongeluk zogezegd. Ondertussen waren zij beiden hun geldbeugel kwijt plus paspoorten en de hele santeboetiek die er instak zelfs de familie foto’s en hun rijbewijs. Voor meer dan tweeduizend Euro stak er in hun geldbeugels.

Een tijdje later zag hij de beiden heren zitten op een terras op Mont Martre achter en koffietje.

Zijn groene geldbeugel lag voor hen op tafel. Zij waren juist aan het betalen . Hij haalde de gendarmen er vlug bij.

In zijn beste school Frans probeerde hij het de gendarm aan het verstand te brengen wat er gebeurd was. Hij scheen het te begrijpen. De gendarm stapte samen met Niels naar de twee toe.

In het Parijse dialect werd er gepraat en gediscuteerd en gelachen door het drietal. Niels begreep er niets van. Hij stond er maar bij en altijd maar naar zijn geldbeugel te wijzen en te zeggen” se moi, mesjeu”.

Nog net zag Niels dat een van de twee een briefje van honderd Euro in de handen van de gendarm stak. Niels ontplofte bijna van koleire.

De gendarm stapte terug naar Niels toe om te zeggen dat deze twee mensen niets met de zaak te maken hadden. Ondertussen waren de twee aan het terrastafeltje reeds vertrokken. De gendarm tikte met zijn hand tegen zijn kepi en wandelde verder.. Niels verbouwereerd achterlatend.

Dan was er dit jaar Italië, 2004.

Een prachtige rondreis door Italië zou het worden.. De tweede dag liep het al mis, in Milaan.

Op het plein voor de Dom, niet ver van het opera gebouw de Scala van Milaan. Op het plein voor de grote kathedraalwaar Niels foto’s nam. Niels had nu al zijn geld en papieren in een klein janettentasje gestopt en vastgemaakt aan zijn pols. Zodat hij dit niet kon verliezen.

Hij had de groene vespa wel al zien rijden met die twee jongeren op, doch besteedde er geen aandacht aan. Niels was teveel bezig met  het fotograferen van de kathedraal. Ook kende hij zijn nieuw  duur digitaal toestel nog niet zo goed .

Terwijl hij een foto stond te nemen raasde de vespa rakelings langs hem heen.

De jongen achterop de vespa grabbelde zijn jannettentasje dat daar aan zijn pols bengelde en sleurde Niels omver en sleepte hem over de kasseien mee. Hij had niet alleen het tasje maar ook Niels fotoapparaat vast. Niels sleepte achter het voertuig aan. De jongenman draaide zich half om en sneed met een scherpmesje beide lussen af. De vespa verdween razend snel en Niels buitelde verder over de kasseien.. Geld en fototoestel gepikt. Zijn elleboog en knieën geschaafd en een verstuikte voet lag hij daar op straat. De medereizigers vonden dat hij het er nog goed vanaf gekomen was. Hij kon wel dood zijn, vonden zij.    

Van de daders geen spoor meer. Niels was razend kwaad.