Het was een dag en november en erg koud Het ijs stond op de plassen op de straat.
Ik was ongeveer 11 jaar en ging voor het eerst vissen met mijn nonkel Peer, en een vriend van hem, in het anti tankkanaal in Stabroek, op snoek. Nonkel vertelde mij dat hij speciaal aas hadom grote snoeken te vangen, namelijk glasaaltjes. Die kleine palingen moest ik levend aan mijn haak doen en dan zou ik veelbeet hebben en grote snoeken vangen.
Zo gezegd, zo gedaan.
En werkelijk mijn lijn lag nog niet goed in of ik had al beet. Mijn dobber gaatonder, ik sloeg aan en niks. Dat gaat zo een tijdje, eendik half uur, door tot ik eindelijk door heb dat die twee met mijn voeten aan het spelen zijn. Natuurlijk heb ik veel beet, dat glasaaltje trok iedere keer mijn dobber onderwater. Die twee vrienden zaten daar stiekem te lachen toen ik heteindelijk door had.Ik was een beetje boos en ben mij aan de andere kant van het kanaal gaan zetten. Uren later zaten wij daar nog, nonkel zijn vriend was al naar huis.
Toen gebeurde het. .
Mijn nonkel was op een andere plaats gaan staan, alleen met zijn hengel en probeerde daar maar even. Hij had beet, hij wachtte nog even, weer een grote beet. Plots verdween zijn dobber volledig onder water en hij sloeg aan. De vis hing aan de haak. Nonkel staat nog al dicht bij het water en op een gladde plek. De snoek zwemt van links naar rechts en nonkel haalt hem zachtjes in. Dan roept hij op mij om de schepnet te pakken die wat verder ligt. Ik ren als een bezetenen naar de straat over de weg naar de andere kant van het water om die schepnet te geven. Ondertussen klautert mijn nonkel tegen de kant omhoog, met zijn lance nog in de hand, om die vis toch al op het droge te krijgen onder hem op de kant waar hij juist gestaan heeft. Het lukt de grote snoek, ongeveer 70 centimeter, ligt op het modderige stukje grond een meter onder hem.
Juist dan kom ik bij hem en zie die vis daar spartelend liggen. Op dat moment breekt de lijn af. De snoek spartelt als een gek en dreigt terug in het water te belanden. Zonder een ogenblik te twijfelen springt mijn nonkel naar beneden om die grote vis te pakken. Doch door de gladheid en de modder glijdt hij uit en belandt in het ijskoude water. Als hij boven komt, kletsnat en bibberend, ligt de vis daar nog steeds te spartelen. Nonkel grabbelt de snoek beet en staat er midden in het water mee in zijn armen. Hij roept, ik heb hem. Nog tweemaal slaat die grote snoek met zijn staart, maar nu in het water, en weg is hij. Nonkel grabbelt nog als een dolle man om zich heen in het ijskoude water. Maar weg is de snoek. Beteuterd, kletsnat en half bevroren staat hij het water en klautert uiteindelijk tegen de oever op. Wij hebben alles snel ingepakt en zijn naar huis gereden. De dag nadien had nonkeltje een ferme verkoudheid te pakken.
Maar dit echt gebeurde verhaal is in de familie nog veel vertelt geworden, vooral als nonkeltje weer eens opschepte over zijn, wonderbare visvangsten. Dan vroegen wij, gij hebt er toch niet zelf achter gezwommen. ?
Bij ons in Zandvliet op d Hei in de Brazilianenstraat hield vroeger bijna iedereen wel enkele dieren, om op te eten. Dieren zoals, kippen, duiven, konijnen of een varken dat dan met de kermis geslacht werd. Het varken werd altijd in november, de slachtmaand geslacht. Dan was het groot feest in de straat. Wij de jongeren waren dan paraat om dit uniek schouwspel, een varken slachten, bij te wonen. Maar vooral die pisblaas van het varken wilden wij wel hebben, om een roemelpot van te maken. Geen pisblaas, geen vel om een roemelpot te maken, geen mogelijkheid om centjes rond te halen bij de buren en kennissen met oudejaarsavond.. Vroeger werd van die blaas een toebakszak gemaakt om tabak in te bewaren. Om die blaas te pakken te krijgen zouden wij alles doen, dat wist de slachter ook. Al vroeg in de morgen was de slachter daar. De slachter was een grote geblokte kerel een nogal vrolijke man, die graag grapjes maakte met ons. Het varken werd gebracht, tot aan het eerder neergelegd stro, en kreeg dan een klop met de grote hamer vooraan op zijn kop. Daarna werd hij gestoken en het bloed werd afgetapt door de vrouwen om bloedworst( beulingen ) van te maken. Daarna werd het stro in brand gestoken en al het haar van het varken afgebrand en nadien met water en een steen afgeschrobd. Het grote werk kon nu beginnen, uitbenen. Het moment waar wij op zaten te wachten.
Wie kreeg de pisblaas?
Maar vooral wat zouden wij er voor moeten doen om deze te krijgen van de slachter.
Vijf minuutjes later wisten wij het al. De slachter haalde de pisblaas eruit en stak deze triomfantelijk naar omhoog en zei tegen ons, diegene die zijn neus in het gat ( in het achterwerk) van het varken steekt, die krijgt de blaas. Je gelooft het of niet, maar wij jonge gasten vlogen er met drie vier naartoe om de eerste te zijn. Wij vochten ons een weg naar het achterwerk van dat varken om onze neus erin te steken. Uiteindelijk was het mij gelukt en was ik de grote overwinnaar.Triomfantelijk stapt ik met mijn varkensblaas naar huis om deze op te blazen en ze te laten drogen voor mijn roemelpot.
Woordverklaring:
Roemelpot = rommelpot = oud muziek instrument.= pot met varkensblaas over en een rieterin. Geeft een grommend geluid.
