Zandvliet – Stabroek  1957.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Een waar gebeurd vissers verhaal.

Het was een dag en november en erg koud Het ijs stond op de plassen op de straat.

Ik was ongeveer 11 jaar en ging voor het eerst vissen met mijn nonkel Peer, en een vriend van hem, in het anti – tankkanaal in Stabroek, op snoek. Nonkel vertelde mij dat hij speciaal aas had  om grote snoeken te vangen, namelijk glasaaltjes. Die kleine palingen moest ik levend aan mijn haak doen en dan zou ik veel  beet hebben en grote snoeken vangen.

 Zo gezegd, zo gedaan.

En werkelijk mijn lijn lag nog niet goed in of ik had al beet. Mijn dobber gaat  onder, ik sloeg aan en……  niks. Dat gaat zo een tijdje, een  dik half uur, door tot ik eindelijk door heb dat die twee met mijn voeten aan het spelen zijn. Natuurlijk heb ik veel beet, dat glasaaltje trok iedere keer mijn dobber onderwater. Die twee vrienden zaten daar stiekem te lachen toen ik het  eindelijk door had.  Ik was een beetje boos en ben mij aan de andere kant van het kanaal gaan zetten. Uren later zaten wij daar nog, nonkel zijn vriend was al naar huis.

Toen gebeurde het. .

Mijn nonkel was op een andere plaats gaan staan, alleen met zijn hengel en probeerde daar maar even. Hij had beet, hij wachtte nog even, weer een grote beet. Plots verdween zijn dobber volledig onder water en hij sloeg aan. De vis hing aan de haak. Nonkel staat nog al dicht bij het water en op een gladde plek. De snoek zwemt van links naar rechts en nonkel haalt hem zachtjes in. Dan roept hij op mij om de schepnet te pakken die wat verder ligt. Ik ren als een bezetenen naar de straat over de weg naar de andere kant van het water om die schepnet te geven. Ondertussen klautert mijn nonkel tegen de kant omhoog, met zijn lance nog in de hand, om die vis toch al op het droge te krijgen onder hem op de kant waar hij juist gestaan heeft. Het lukt de grote snoek, ongeveer xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />70 centimeter, ligt op het modderige stukje grond een meter onder hem.

Juist dan kom ik bij hem en zie die vis daar spartelend liggen. Op dat moment breekt de lijn af. De snoek spartelt als een gek en dreigt terug in het water te belanden. Zonder een ogenblik te twijfelen springt mijn nonkel naar beneden om die grote vis te pakken. Doch door de gladheid en de modder glijdt hij uit en belandt in het ijskoude water. Als hij boven komt, kletsnat en bibberend, ligt de vis daar nog steeds te spartelen. Nonkel grabbelt de snoek beet en staat er midden in het water mee in zijn armen. Hij roept, ” ik heb hem.” Nog tweemaal slaat die grote snoek met zijn staart, maar nu in het water, en weg is hij. Nonkel grabbelt nog als een dolle man om zich heen in het ijskoude water. Maar weg is de snoek. Beteuterd, kletsnat en half bevroren staat hij het water en klautert uiteindelijk tegen de oever op. Wij hebben alles snel ingepakt en zijn naar huis gereden. De dag nadien had nonkeltje een ferme verkoudheid te pakken.

Maar dit echt gebeurde verhaal is in de familie nog veel vertelt geworden, vooral als nonkeltje weer eens opschepte over zijn, wonderbare visvangsten. Dan vroegen wij,” gij hebt er toch niet zelf achter gezwommen.” ?

                                                             EINDE