|
Het was een zonnige zaterdag in maart en dus tijd om nog eens bij Miel langs te gaan. Dat was ondertussen ook alweer meer dan een maand geleden maar daar maakte ik mij niet bepaald ongerust over. Ik had Miel gisteren nog aan de telefoon gehad en hij klonk best ok. We hadden afgesproken om een fietstochtje te doen en daarna op één of ander terras koffie cte drinken. Ik keek er naar uit want het was al een poosje geleden dat ik Miel zo optimistisch bezig had gehoord. Meestal moest ik hem porren om toch iets te onernemen en nu was hij zelf met het voorstel van dat fietsen gekomen.
Van bij mij thuis was het een half uurtje fietsen tot waar Miel woonde, in het centrum van een provinciestadje. Hij woonde vier hoog in een kleine maar toch wel gezellige studio. Ik belde aan maar er kwam geen antwoord. Dat was niet zo uitzondelijk en dus haalde ik de sleutel boven die ik altijd bij mij had. Ik nam de lift naar de vierde verdieping en daar stond ik dan voor de deur. Ik belde nogmaals aan maar weer geen reactie. Ik hoorde duidelijk muziek en dacht dat hij de bel niet had gehoors en dus opende ik ook die deur. Het was vaste prik dat ik mijn schoenen uitdeed voordat ik zijn studio binnen stapte. Terwijl ik daar mee bezig was riep ik "Hé, ouwe gabber, ben je soms doof geworden" maar weer geen reactie.
Dit was niet meer gewoon en met een angstig voorgevoel stapte ik de studio binnen. Daar zat Miel op zijn oude bureaustoel, zoals ik hem al zo dikwijls had zien zitten. Zijn hoofd rustte op zijn borst en ik dacht dat hij in slaap was gevallen, zoals wel meer gebeurde. Ik haalde opgelucht adem maar die opluchting was maar voor enkele seconden en in plaats daarvan overviel mij een paniek zoals ik nog nooit had meegemaakt. Naast Miel zag ik een geopend medcijdoosje staan dat ik bij Miel nog nooit gezien had.
Van waar ik stond tot bij Miel was het slechts een paar stappen maar het leek mij oneindig ver. Ik tikte op zijn schouders maar geen reactie. Ik draaide zijn stoel en ik keek recht in zijn geopende dode ogen en vervolgens werd alles zwart voor mijn ogen.
|
Dwarsdenker
