|
Knappe koppen beweren dat talent nooit verdwijnt en dat het altijd weer opduikt.
Larie natuurlijk. Ik ben het, nog steeds levende, bewijs van het tegendeel. Lees het verhaal hieronder en je zal merken dat ongebruikt talent verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Toen ik 12 was had ik al 6 jaar gevangenis op de teller staan. Misschien vertel ik jullie daar later meer over maar dit geheel terzijde.
Ik was dus 12 en weschrijven 1964. Ik ontdekte The Beatles en er werden mij van overal heel veel talenten toegeschreven. Ik wist helemaal niet wat dat was 'talent'. Op school was ik goed en de tijd verstreek. Op mijn 15de organiseerde ik een schoolstaking en ik ging biljarten. Of er enig verband is tussen die 2 bezigheden weet ik tot op de dag van vanddag niet. Nog altijd werd ik beschouwd als een zeer talentvolle jongen maar ik moest wel wat gedisciplineerd zijn. Wat het woord 'discipline' betekende wist ik toen niet en ik vergat dat woord maar snel.
Op mijn 18de werd ik geacht pol en soc te studeren maar ik had het te druk met de wereld vte verbeteren. Ik ontdekte Marx, Lenin, Trotski en vele anderen. Op café, om 2 uur 's nachts, bereidden wij grondig de revolutie voor want die kon nu elk ogenblik daar zijn en die zou pllats hebben op de tonen van 'The times they are a changing' van Dylan. Maar er gebeurde helemaal niks maar ik had nog altijd heel veel talent, werd mij gezegd.
Ik nam dan maar een baantje bij de, in die tijd, grootste bank van het land en plots belandde ik in de echte wereld. De wereld waar alles draaide om geld, carriëre, ambitie. Toen al bleek dat mijn talenten redelijk waardeloos waren in die echte wereld maar ik had nog een vluchtweg en dat was de vakbond. Bijna 20 jaar van mijn leven heb ik daar doorgebracht tot ik er uitenindelijk werd uitgeschopt.
De jaren na die periode waren er van 12 stielen en 13 ongelukken. Niemand dichtte mij nog enig talent toe en zelf besefte ik dat mijn enig talent was dat ik hier nog steeds rondloop maar zonder enig doel. Ik ben nu een paria die door iedereen gemeden wordt en nog het meest door al diegenen die vroeger zeiden dat ze mijn vrienden waren.
Ik zit in mijn studio en zie nooit iemand. Al mijn talenten zijn verdwenen en nu ben ik enkel nog de man zonder diploima, zonder carrière, zonder geld, mislukt op elk terrein en enkel nog wachtend op de dood die hopelijk niet te lang meer zal uitblijven.
|
Dwarsdenker
