Ik had het nadeel dat een van mijn zoons moest geopereerd worden aan een long. Daarvoor deden zij wel zijn gileetje open. Gelukkig werd een stukje van de long verwijderd en konden wij hopen dat er geen verder complicaties te verwachten zijn. Alleen bij het herstel van zo'n operatie heeft men veel pijn aan de ribben. Wat mij dan ook verwonderde was dat na die eerste dag intensief en toen hij naar een gewone kamer moest in de kliniek hij daar behandeld werd als een normaal mens, ttz hij kreeg zijn eten maar door de pijn kon hij niet eens zijn vlees snijden. Bij het avondmaal kreeg hij bij zijn boterhammen, vlees dat in plastic verpakt zat. Die verpakking openen was ook al geen sinecure. Die verpleegsters kennen vermoedelijk niet eens wat er allemaal gebeurt in hun kliniek want zij deden niet eens de moeite om hun patient te helpen. Dat is niet het geval van één kliniek. Toen mijn schoonmoeder jaren terug werd opgenmen in de kliniek kreeg zij ook haar eten en dessertjes of toespijs verpakt en kon ook zij die niet openen door slechtziendheid. Geen enkele verpleger of verpleegster die daarover ingelicht werd en zelfs toen wij hen inlichtten vergaten zij het na enkele dagen. In het geval van mijn zoon moest zijn vrouw dus naar de kliniek gaan rond de tijd van de maaltijden en mijn vrouw naar haar moeder om hen te helpen bij het gebruiken van hun maaltijden. Is het zo erg in onze klinieken dat verpleegsters en verplegers niet eens de nodige tijd krijgen om de patienten op hun afdeling te helpen in geval van moeilijkheden?
