Ik werd geboren als jongste van 10 in Baal. Ik had een fijne jeugd en kreeg de nodige tijd voor hobby's. Na trouwen werkte ik nog 2 jaar bij mijn moeder.
Toen startte mijn vrouw met een ijssalon, dat ik na een jaar hielp uitbaten. Er waren drukke en minder drukke perioden. In de minder drukke perioden, het is te zeggen september tot juni, was deze alleen in het weekend open en had ik de tijd voor een opleiding naturopaat, waar ik veel vrienden heb leren kennen. Na 3 jaar ben ik met 2 vriendinnen een jaarcursus gaan volgen in Nederland, waar ik mijn diploma voetreflextherapeut en toegepaste kine instructeur heb behaald. Dit heb ik tot aan mijn CVA uitgeoefend als bijberoep.
19 + 20 OKTOBER 1994
Omdat mijn vrouw toen geen steun kreeg van haar broers en zussen (waaronder twee kloosterzusters) omdat ??? deelde ze haar mening met iemand die hetzelfde had meegemaakt, en zo is dit alles zonder haar wil in de krant gekomen. (Het was wel de waarheid)
Na weken ziekenhuis volgde een maandenlange revalidatie te Pellenberg. Dit was een harde tijd en ik was blij als ik op weekend mocht. Daarna begon een levenslange revalidatie bij een kinesist in mijn eigen dorp. Intussen deed ik nog andere therapieën, waaronder shiatsu, moxa, accupunctuur, voetreflex, reiki, sofrologie, lymfedrainage enz.
Nu omdat het steeds moeilijker gaat, komt de kine aan huis. Dit is veel rustiger. Ik heb een plaats die uitgerust is met verschillende toestellen en massagetafel (zie kineverslag). Wij hebben onze woning aangepast en ook iedereen die aan huis komt, kan voorwaarts oprijden en achteraan keren om zo terug voorwaarts af te rijden.
Hetgeen ook veiliger is (recht voor school, versmalling).
IEDEREEN HEEFT RECHT OP EEN TWEEDE KANS. IEMAND MET EEN BEPERKING KRIJGT DEZE NIET.
Tuut...Tuut...Tuut... Als de verbinding is verbroken...
Op 20 oktober 1994 is mijn leven plots veranderd. Ik werd getroffen door een hersenstaminfarct. Na maanden ziekenhuis zag ik terug mijn vertrouwde omgeving.
Ik kon moeilijk klappen Niet meer op trappen Ook moeilijk stappen Ik had maar één doel Vaarwel zeggen aan die rolstoel Noodgedwongen werd ons levenswerk verkocht Al de plannen die ik had gemaakt Zijn toen gedelete of in de prullenmand geraakt
IK DANK:
De mensen die me nu behandelen Zodat ik even kan wandelen Ook zij die iets vertellen En de verbinding trachten te herstellen Iedereen die mij in de kliniek kwam bezoeken De familie die mij niet kwam bezoeken omdat??? Mijn broers, schoonbroers en Wim Mattheus Die altijd klaar staan om werkjes op te knappen Zodat ik nu in mijn douche kan stappen Of als ik aan de straat zit Iemand die wuift of roept Dan voel ik mij goed.
