Ik ben Jos, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fabian.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 05/05/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, Fotografie en Film..
Mijn beroep was bankbediende, ben nu sedert enkele jaren met pensioen,leef samen met een lieve Nederlandse vriendin.Samen van het leven genietend.
Beoordeel dit blog
Muzikale Herinneringen
Grasduinen in het verleden.
16-07-2015
The Diamonds.
Na Ernie Maresca, de song-writer van Dion wordt het opnieuw wat stiller en killer bij het overlijden ,op 14 juli ,van Dave Somerville de Canadese lead-zanger van The Diamonds, die in 1957 een grote hit scoorden met Little Darlin'.Hier ziet u een live optreden uit 1999 met op de piano Maurice Williams, die het nummer oorspronkelijk had geschreven en opgenomen in 1956 met The Gladiolas.In het publiek zitten nog meer bekende artiesten.......
In Amerika en later in landen zoals Duitsland ging de omschakeling van 78t naar 45t reeds van start omstreeks 1955.In België geschiedde dit pas vanaf eind 1958.
Het was dan ook leuk om bvb op een rommelmarkt een origineel 45t plaatje aan te treffen uit 1957.
Het was zowat 1957-1958.Mijn prille muzikale interesse kreeg een flinke opwaardering toen mijn oudere broer op een dag kwam aanzetten met een heuse platenspeler, samen met een aantal breekbare 78t- platen (geleend van een vriend).Ik staarde me blind , toen die werd aangesloten aan een radio en de muziek van de harde schijven weerklonk.Een doosje met scherpe naalden (pinnekes) werd er bij gehaald en na verloop van een tijdje werd een nieuw naaldje gebruikt.Tijdens zijn afwezigheid testte ik even uit en plaatste ik een aantal schijven op de draaitafel....hoewel ik toen nog geen Engels begreep, sprak de muziek me enorm aan...ik herinner me opnamen van o.a. Pat Boone (Sugar Moon), The Gaylords (Ma Ma Marie), Nat King Cole(Darling, Je Vous Aime Beaucoup), Paul Anka (Diana), Perez Prado (Cherry Pink...), The Platters (I'm Sorry),Bill Haley (Mambo Rock) enz.........Ik draaide ze zo vaak langs beide zijden en keek toe hoe de naald over de groeven gleed en telkens kraakte bij het begin van een plaat.The Platters bvb zongen I'm Sorry en de B-kant He's Mine.Wat een herinneringen.Later kocht ik zelf LP's met hun successen.In 1957 had Buck Ram een film gemaakt, waarin beide liedjes aan bod kwamen : Rock All Night. Deze film kon niet ontbreken via een DVD aan mijn collectie jaren later....He's Mine....de tijd van vroeger herleefde......http://youtu.be/61XZA-l2PJQ
Noem hem gewoon The Godfather van de Rhythm and Blues.
Johnny Otis (1921-2012) begon zijn rijkgevulde carrière in de tweede helft van de jaren 40..denken we maar aan zijn ontdekking van Little Esther Phillips (Savoy -opnamen),Jacky Wilson, Hank Ballard enz...In de jaren 1956-1957 richtte hij zijn eigen platenlabel Dig op....de songs en de artiesten hierop kenden weinig succes evenwel. Zijn grote successen beginnen in de tweede helft van de jaren 50(Capitol -recordings), denken we maar aan Willie and The Hand Jive. Hier is een mindergekende song uit 1957, op de CD Creepin' With The Cats (Dig Records) , een CD die ik me destijds aan schafte. Het nummer hierop dat me opviel was :"My Eyes Are Full of Tears", met een zachte(mellow),melancholische sax. Een typisch voorbeeld van R&B uit de jaren 50.
Lang geleden dat ik hier nog een bericht heb gepost...
Als kind herinner ik mij een oude 78-t plaat van het Duitse Orkest Horst Wende , die zich ook wel Robert Delgado noemde en dateert uit 1954...Latijnse muziek....Vaak gehoord op de radio en véél gedraaid op mijn platendraaier..Amorada. De plaat vond ik op de Brusselse vlooienmarkt. Even terug beluisteren...
Naar aanleiding van het overlijden van deze Arkansas-artiest vorige week op 3 september 2014 nog even Teddy Redell in de schijnwerper geplaatst.
Teddy Redell aka Teddy Riedel werd geboren in Arkansas in 1937. Al vlug leerde hij pianospelen en kreeg ,na enkele jaren muzikale omzwervingen zijn grote kans toen hij een leadzanger verving, die met een keelontsteking diende af te zeggen bij een platensessie voor het Vaden-label in 1959. Ik beperk me hier tot enkele van zijn opnamen , zijn volledige bio kan je hieronder raadplegen. Knocking On The Backside/Before It Began (1959).Vaden Corrina, Corrina/Gold Dust (1960).Vaden Pipeliner/I Want To Hold You (1960).Vaden Can't You See / Judy (1960).Vaden I'll Sail My Ship Alone/Don't Grow Old Alone(1960)Vaden Na zijn legerdienst kennen we nog : Poor Ole Me/Between Midnite And Dawn.(1963) Razorback.
Net als Jerry Lee Lewis was deze Arkansas Rocker erg beïnvloed door Moon Mullican en coverde dus vaak zijn songs, hoewel hij ook eigen werk opnam. Zijn opname Judy werd in de versie van Elvis Presley een kleine hit in 1961. Ik was onder de indruk van het piano-spel en importeerde enkele originele en nu zeldzame singles in de late jaren 60 zoals "Pipeliner " (Moon Mullican compositie) en ook" Poor Ole Me" op het Razorback label. (Puike Rocker).Op deze laatste plaat werd hij begeleid door The Pacers, de vaste begeleidingsgroep van Sun-rocker Sonny Burgess. De B-kantjes van beide singles waren eveneens echt voortreffelijke songs. Vergeten we ook niet dat hij piano speelde op bvb die fantastische plaat van Joyce Green : "Black Cadillac" (Vaden). Teddy werd eind jaren 70 herontdekt door Cees Klop uit Nederland...en begon diverse tournees door Zweden en Nederland. In Nederland werden nieuwe opnamen, naast zijn oudere werk opnieuw uitgebracht op LP en later op CD....en die konden niet ontbreken in mijn collectie. Hedendage is hij pianoleraar en treedt nog steeds op. Rock 'n' Roll uit Arkansas ? Luister naar deze Teddy Redell. Zijn bio kan men lezen op zijn officiële site :
Nog steeds geniet ik van de sax-partij middenin de plaat : "Poor Ole Me". Authentieke Rock 'n Roll in 1963 was er nog steeds, hoewel The Beatles er zaten aan te komen.
We duiken weer even in het verleden...de legertijd.Waren april en mei 1966 lastige maanden , wegens de opleiding ,dan veranderde dit stilaan vanaf juni.Tijdens de vrije momenten stond de radio aan en kon ik genieten van opgewekte ,vrolijke nummers die op de FM-portatief te beluisteren waren.Vaak waren die van Britse makelij en één van die nummers , die me zomaar te binnen schiet was een liedje van Wayne Fontana : "Come On Home", een cover weliswaar van Jackie Edwards, maar dat had ik (ook later) nog nooit gehoord...het scoorde een 16e plaats in de UK- hitparade.
Wayne Fontana had vroeger met zijn groep The Mindbenders, nummers opgenomen zoals bvb :"The Game Of Love", dat zelfs de top van de Amerikaanse hitlijsten haalde in 1965.
In 1966 ging hij solo verder en behaalde een 11e plaats met :" Pamela Pamela" , terwijl latere opnamen zoals :" 24 Sycamore" uit 1967, dat ik op single heb compleet de mist inging. het origineel was van de hand van Gene Pitney.Maar ook zijn groep The Mindbenders lieten zich niet onbetuigd in 1967 met een nummer 2 hitnotering : " A Groovy Kind Of Love" zowel in de UK als in de US hitparade.(Ik heb dit ook op single uit dat jaar).
Waar is de tijd gebleven...toen "Come On Home" vaak op de radio te horen viel.
Adam Faith (1940-2003) was één van de eerste Britse tieneridolen en werd later eveneens bekend als acteur in films en TV-series. Dank zij John Barry kon hij , na enkele flops ( voornamelijk covers van Amerikaanse Rock 'n' Roll-nummers), doorbreken in de late jaren 50... Zijn eerste nummer 1 hit in de UK top 10 werd : "What Do You Want".
In totaal zou hij met 11 songs in de UK top10 weten te scoren, waarvan 10 in de Top 5. Ik herinner me een singeltje uit mijn collectie, dat vaak werd gedraaid op de radio in 1960 :" Someone Else's Baby".
Met de opkomst van de Merseybeat...begon het wat te tanen met het succes, maar toch wist hij , in die stijl , nog populaire songs te brengen.Ik was helemaal weg van :"We Are In Love" (geschreven door de toen nog onbekende Chris Andrews) uit eind 1963, wellicht omdat het zo dikwijls werd gedraaid op de radio...en hierdoor ergens was blijven hangen.
Profiterend van het succes van de Britse Beatgroepen in Amerika...werd daar ook zijn : "It's Allright" (1964) populair...Ook dit hoorde ik geregeld op de radiozenders , hoewel het nummer nooit op single was verschenen in Engeland.
De drijfveer voor Adam om zanger en acteur te worden , lag in zijn adoratie voor James Dean (Rebel Without A Cause).
Nog even dat populaire liedje op de radio beluisteren.
Wat beleven we toch een zachte winter dit jaar.Dit in tegenstelling tot bvb de barstrenge winter van 1963, die in ons geheugen zal gegrift blijven.
In januari 1963 werd de eerste plaats van de U.S. hitparade gedurende 2 weken ingepalmd door een vrolijk folknummertje, dat hier vaak op de radio te horen was, hoewel het niet doordrong tot de Belgische hitlijsten.
The Rooftop Singers kenden met : "Walk Right In" een éénmalig succes met de accoustische versie van een Gus Cannon song uit 1929. Het werd opgenomen eind '62 op het Vanguard-label en bekwam het grootste succes voor dit platenmerk dat zich richtte op Folkmuziek en later op Blues.Het werd een millionseller.
Ik hoorde graag de samenzang en het gitaarspel van dit trio en had er destijds lovende woorden voor ...in 1963 was er alleen de radio, want van TV was er thuis nog geen sprake.Van dit nummer bestaat er ook een video-opname, doch met weglating van een stukje gitaarwerk.Daarom hier de integrale audio-geluiden.
Rusty York werd geboren als Charly York op 24/05/1935 in Harlan, Kentucky.
Hij was een goed banjo-speler en naam platen op in Country en Bluegrass stijl, maar ook enkele Rockabilly-nummers, waarvan er één door elke rocker is gekend. Het nummer : "Sugaree" verscheen in 1959 op Chess.
Helaas was er nadien geen opvolger voorzien.
Hoewel geen hoge notering op de Billboardlijsten (77e plaats in de top 100), ging het zeker een half miljoen keer over de toonbank.
Toen in Engeland de LP : Chess Rockabillies verscheen in 1978, met o.a. deze opname werd dit één van mijn favoriete nummers....zo diende rock 'n roll te zijn..wild en ruig.
Later keerde hij terug naar Country-opnamen en werd Rusty eigenaar van het platenmerk Jewel in Cincinnatti.
Hij overleed enkele dagen geleden op 26 januari 2014.
Een niet onbelangrijk deel van onze muzikale jeugdherinneringen golden in de late jaren 50 en begin jaren 60 tientallen harmoniegroepen , die een stijl brachten die werden omschreven als doo-wop.Nog meer dan rock n'roll staan die in ons geheugen gegrift bij het nostalgisch bemijmeren van die periode.
Zowel zwarte als blanke groepen lieten ons hiervan genieten. Ze hier allemaal opsommen zou ons te ver leiden...wie kende de Del-Vikings niet, The Crests, Frankie Lymon , enz...The Skyliners, Dion and the Belmonts,The Diamonds......Velen hadden een vogelnaam (The Flamingo's...) of de naam van automerken (The Cadillacs...).
Een one-hit-wonder was de groep The Aquatones, die in 1958 scoorden met het nummer "You"(Fargo), dat een 21 ste plaats in de Amerikaanse Top100 behaalde.Ze namen nadien nog een 6-tal singles op voor dit platenmerk ,die allen flopten.
Het was voornamelijk de B-kant van ""You" : "She's The One For me", die de aandacht trok (een stevig beatnummer), dat ik veel later op de radio hoorde.Ik aarzelde dan ook niet dat plaatje op te zoeken en het zit nu in mijn collectie sedert de jaren 70.
De groep kwam na 40 jaar opnieuw samen, hoewel de oorspronelijke zangeres intussen reeds een tijd was overleden, in het kader van reünie-optredens.
Hoe komen onbekende singles terecht in mijn platencollectie?
Deze 45rpm komt vermoedelijk uit een soldenverkoop bij La Maison Bleu uit de Nieuwstraat in Brussel, waar ik op een middag liep te neuzen medio 1965. Het betrof hier dus een plaatje , uitgebracht op Columbia : "You're A Wonderful One/ Candy To Me (1965) van een totaal onbekende Engelse beatgroep Martin Raynor and the Secrets.
Aanvankelijk dacht ik dat dit een schuilnaam of een misprinting was voor Marvin Gaye, die dit nummer in 1964 voor Motown op de plaat had gezet. Nu weet ik echter beter (via het internet) namelijk dat het ging om een onbekende Britse groep, geleid door Clifford T. Ward(foto), die onder de naam Martin Raynor and the Secrets die ene single voor Columbia had opgenomen, zonder succes evenwel, behalve eventjes regionaal in de kijker (Birmingham). Later zou die Clifford onder zijn eigen naam, solo platen opnemen, om te beginnen voor CBS. Er zouden doorheen de jaren nog talloze albums op plaat worden gezet. Maar toegegeven, hij bleef voor het grote publiek vrijwel onbekend.
Clifford Thomas Ward was geboren in 1944 en overleed in 2001.
Candy To Me was een heropname van een aanvankelijk minder gekend Motown-nummer.Wellicht komt ook de flipside ooit wel eens op Youtube terecht. Alleszins een zeldzame opname.
Earl Burroughs (Jack Hammer) zou dus geboren zijn in New-Orleans in 1940.Op jonge leeftijd componeerde hij reeds verschillende top-songs...Fujiyama Mama (een hit voor Wanda Jackson), Milkshake Mademoiselle (Jerry Lee Lewis), Peek-A-Boo (The Cadillacs), maar vooral als co-writer van Great Balls Of Fire (Jerry Lee Lewis).
Zijn eerste plaatopname voor Decca was: Football Rock (1956) en verder voor Roulette : Girl, Girl Girl (1958) en enkele singles voor Kapp -records(1959).
Hij verhuisde naar Frankrijk en later naar België en op verzoek van Albert Van Hoogten , de oprichter in 1951 van Ronnex-Records nam hij begin jaren 60 tal van Twist-nummers op met het Johnny Van Hoorn orkest....en die waren hier razend populair.
"Juliette"," Melancholy Boy", "Kissin' Twist","Twistin' King","Twist Talk","The Wiggle","Wigglin' Fool" "Electricity" enz.......wie kent ze niet !!!!
Hij nam Twist Talk in duet samen met ons aller Jo Leemans op.
Ik kocht veel van die plaatjes en herinner mij bvb hoe stevig die "Wiggle" klonk in 1963 op de autoscooter.Mijn favorietje blijft evenwel "Boogie Woogie Twist".
Nadien hoorde ik nog amper van Jack, die later ,na een verblijf van enkele jaren in België verhuisde naar Wiesbaden in Duitsland.
Nieuwsgierig, als ik ben wilde ik weten wat er in latere jaren was gebeurd met deze "Twistin' King" Jack.
Hij verblijft dus momenteel in Hollywood (USA) en hierbij dus een foto van hem uit 2011.Klik hieronder op bijlage voor een grotere foto.
In 1972 kocht ik de LP More Great Rock (Collector), waarop de volgende opname uit 1961 stond : Boogie Woogie Bill evenals de B-kant : Mail Train. Weinig is er gekend van deze artiest, die enkele platen heeft opgenomen en overleed in 1980, Eventjes opwarmen....
Mijn eerste degelijke platendraaier kwam er , na lang gezeur bij mijn moeder in de na-zomer van 1959.Een Philips wisselaar , die 10 plaatjes na elkaar kon afdraaien en 1850 Bef kostte. Een jaar voordien waren de 45-toeren schijfjes in België op de markt gekomen en dus werd het tijd om met een platenverzameling te beginnen, wat aanvankelijk niet zo vlot verliep. Immers, zon schijfje kostte al gauw 60 Bef en met het wekelijkse zakgeld (zondagse pree) van 5 tot 10 frank was dit een moeilijke opgave.Veelal werd het zakgeld dan ook besteed aan cinema bezoeken of goedkope stripverhalen van Marc Sleen.Uiteindelijk waren het dan veelal de cadeautjes , die de eerste plaatjes opleverden zoals Neil Sedaka, Ivo Robic en andere Freddy Quinns. Er werden andere manieren gevonden om goedkopere plaatjes op de kop te tikken naast afgedankte jukebox-plaatjes, waren dit voornamelijk gecoverde liedjes , die bij Kraft-kaas op de wekelijkse markt verkrijgbaar waren (20 Bef) of uit grootwarenhuizen van platenmerken zoals Riva, Panorama, Helia , Ronnex, e.a.
Toen mijn moeder met een vriendin een dagje naar Brussel ging shoppen en daar in de Nieuwstraat diverse grootwarenhuizen bezocht (kleedjesaankoop) zoals de Sarma, Priba of de Innovation bleef ik daar, tot ongenoegen van mijn moeder vaak dralen in de platenafdeling , waar sommige originele platen afgeprijst (19Bef) konden worden verkregen. Naast Georgia Gibbs, Mimi Roman lag daar ineens een opname van Jay Stevens : Tiger/ Just A Little Too Much (Bell Records) uit 1959.Dit platenmerk bracht low-budget singles uit van bekende opnamen in een cover-versie.De A-kant was een Fabian-nummer, terwijl de B-kant origineel werd gezongen door Ricky Nelson. Ik had mijn eerste rockertje binnen.
Ik heb dit plaatje grijsgedraaid .maanden aan een stuk
Op zekere dag echter was dit zeldzaam singletje evenwel gekneld geraakt en ooh wee in twee stukken gebroken en hierdoor met veel verdriet met het huisvuil meegegeven . De herinnering aan het verlies bleefknagen ..
In 2005 liep ik op een platenbeurs op de Neude in Utrecht en daar hoorde ik zo maar in het voorbijlopen van een platenstand diezelfde stem Just A Little Too Much zingen, na 45 jaar stel je voor. Dit had ik nooit kunnen hopen en dromen, want dit was nooit op de radio gedraaid geweest Die man nam voor mij het plaatje van de platendraaier daar Bell 118 , het had helaas niet meer de originele hoes. Mijn enthousiasme kon ik moeilijk verbergen, hetgeen zich uitte in de gepeperde prijs (Nederlander) van de verkoper , die het versleten singletje van de hand deed voor 9 euro, hetgeen mijn vreugde echter niet kon temperen.
Korte tijd later bezocht ik een site ,die het had over Bell Records, met een volledige catalogus van verschenen opnamen (eind jaren 50-begin jaren 60) en de Nederlander , die de site had opgezet .beloofde mij , tijdens een reactie dat hij dit schijfje gratis naar mijn adres zou opsturen, wat hij dan ook deed.
De geschiedenis herhaalt zich, dacht ik ..over die Jay Stevens is nooit enige informatie bekend geraakt en het was zijn enige plaatopname geweest.
Hierbij dus de A-kant :Tiger , dat ik als
13-jarige in 1959 in de Innovation aankocht voor 19 frank, kort voordat ik de
originele versie door Fabian te pakken kreeg, dat in de Belgische hitlijsten
van november op een 3e plaats stond. Eind juni stond het reeds in de
Amerikaanse Billboard.
In de wereld van Amerikaanse tieneridolen , die deel uitmaakten van onze muzikale jeugdjaren valt helaas opnieuw een overlijden te melden. Annette Funicello (° 22/10/42) overleed enkele dagen geleden op 8 april 2013 aan de gevolgen van Multiple Sclerose. Op 12-jarige leeftijd was ze reeds een tiener-sterretje in Walt Disney's "Mickey Mouse Cub". Nadien volgde een succesvolle zangcarrière eind jaren 50 /begin jaren 60 met liedjes zoals Tall Paul of Pineapple Princess.(op Buena Vista). Ze trad ook op in muzikale Beach-films aan de zijde van Frankie Avalon, zoals bvb Beach Party (1963). In 1960 kwam ik van een filmvoorstelling in de plaatselijke bioscoop terug naar huis en passeeerde ik een dorpscafé, waarvan de voordeur wijdopen stond (volop zomer) en toen draaide een veelkleurige Juke Box een plaatje van haar : "Train Of Love" . (geschreven door Paul Anka). De woo woo woo woo's bleven naklinken tot ik thuis was. Later vond ik dat singeltje terug en kocht eveneens de LP : Annette sings Anka. Even die herinnering terug oproepen...shovel more coal in the fire.....
Toen ik deze week een artikel las in een plaatselijk krantje botste ik op een naam, die wat herinneringen deed opborrelen...de auteur Edward Multon. In mijn jeugdjaren las ik tal van avonturenverhalen met spannende inhoud....boeken van bvb Karl May, Max Brand, Biggles, J. Nowee (Arendsoog), enz...Boeken van Edward Multon stonden op een hoog schavotje en las ik in één adem uit , ik vond deze op oude rommelmarkten. Schets u mijn verbazing toen ik in het artikel las dat die Multon een pseudoniem was van een Nederlandse auteur : Herman Nicolaas van der Voort (° Rotterdam 1900-1982).Hij gebruikte wel 26 pseudoniemen en heeft tijdens zijn leven niet minder dan 440 boeken geschreven, waarvan 200 als Edward Multon. Met veel genoegen las ik destijds de spannende, onheilspellende verhalen van de reeks De Helse Patrouille , een drietal ex-legionairs in het verre Oosten. Dus maar even op zolder gaan zoeken .....ik vond daar nog 2 boeken uit deze reeks : De Helse Patrouille nr 1 (heruitgave 1975) en Jacht in Tunis (origineel uit 1948). Eveneens een 5-tal heruitgaven (1974-1975) van een FBI-reeks uit de jaren 50.(Pocketformaat). Ook teruggevonden 2 originele ingebonden boeken uit 1949 : Gunman Jones en Dodenrit. Eigenlijk zou ik die allen best eens opnieuw gaan lezen...alleen de tijd ontbreekt. Een interessante link : http://www.detectionary.nl/index.php?module=Auteur&action=ViewPdf&auteur_id=15896
Niet zelden zijn liedjes geassocieerd met bepaalde persoonlijke gebeurtenissen. In 1962 werden we met de schoolklas op een namiddag naar een centrum op het Keizerlijk Plein in Aalst gestuurd voor onze latere beroepsoriëntering... Onderzoeken her en der : spuitjes..gehoor- en gezichtstesten..gesprekken over alles en nog wat...met vrouwelijke artsen, hetgeen vaak tot hilariteit leidde...we waren 16. Een song, die toen op de radio was te horen kwam van Claude King...Wolverton Mountain....hij scoorde hiermee een millionseller...was geboren op 5 februari 1923..in Shreveport-Louisiana .Nam reeds platen op in 1952..wat Rockabilly in 1957 (Run, baby Run) en trad vaak op in Louisiana Hayride..met tal van Country artiesten uit die tijd. Ik herinner me van hem nog Tiger Woman (1965) en de LP : Sings Johnny Horton (1969), beiden ook in mijn platencollectie.Was ook vaak te zien als acteur in TV-series .Tot begin jaren 70 bleef hij voor Columbia -Nashville platen opnemen. Hij overleed onlangs , op 7 maart 2013...90 jaar.
Op de LP Chess Rockabillies uit 1978 bevinden zich 2 parodie-rockers van de blinde pianist Mel Robbins :"Save It" (ARGO) en het tot dan toe onuitgebrachte "Are You With Me" , beiden uit 1959. Hargus Robbins werd geboren in Rockland, Tennessee in 1938. Hij was een veel gevraagd sessie-pianist bij tal van Country zangers in de jaren 50 en 60 , zo onder meer speelde hij op George Jones' versie van "White Lightning" .(1959) Ook Bob Dylan huurde hem in voor zijn LP " Blonde on Blonde". Nam later ook zelf albums op tot in de late jaren 70.
Clyde McPhatter (°1932) was van kindsbeen actief in een gospel-groep en had een prachtige tenor-stem. In 1950 vervoegde hij de R&B formatie van Billy Ward & The Dominoes en scoorde er , als leadzanger, zijn allereerste successen. Na een meningsverschil verliet hij de groep en werd daar vervangen door Jackie Wilson. In 1953 vormde hij The Drifters en kende voor het Atlantic-label diverse hits, zoals Money Honey. Na zijn legerdienst ging hij op de solo-toer...en kende hij zijn eerste nummer 1 hit op de R&B-hitparade met Treasure Of Love (1956). Ook behaalde hij in 1958 een top-song op de nationale Billboard (nummer 6), met een lied , gecomponeerd door Brook Benton (die het nummer zelf had afgewezen) en Clyde Otis : A Lover's Question. Zijn platen , die hij samen met The Drifters opnam en zijn solo-opnamen voor Atlantic verzamelde ik allen op CD. In 1960 vervoegde hij beide componisten , die het mooie weer uitmaakten op Mercury-records aldaar. Zijn eerste song werd Ta Ta (Just Like A Baby). In een muziektijdschrift uit dat jaar las ik de aankondiging van nieuwe platen uit de Mercury-stal zoals Brook Benton, Dinah Washington, The Platters, Sarah Vaughan,The Diamonds...tot Johnny Preston.Clyde droeg er op een foto een hoedje. Ik hoorde Ta Ta enkele malen op de radio...(er was thuis nog geen sprake van TV) en wou het binnenhalen. In 1960 was de eerste Rock ' Rollstorm gaan liggen en werden er méér melodieuze pop-deuntjes opgenomen, met vaak violen (strings) in de begeleiding....bvb Duane Eddy, Buddy Knox, Elvis, Johnny Burnette, enz...
Hij kende later nog een grote hit : Lover Please (1962), maar nadien ging het bergafwaarts met zijn carrière , mede omwille van de drastische wijzigingen in de muziekwereld.In 1968 verhuisde hij naar Engeland, waar hij in retro-circuits nog vaak optrad. Door zijn vele dépressies en zijn alcohol-verslaving slaagde hij er nooit meer in zijn vroegere niveau te halen, en dat werd hem duidelijk toen hij, terug in Amerika in 1970 een come-back album had opgenomen voor Decca, dat faalde. Hij overleed in 1972 (39 jaar) aan een hartaanval, maar was dus tijdens zijn carrière een inspiratiebron geweest voor tal van R&B -artiesten, voor wie hij hun voorbeeld was geweest. Ooit werd hij beschouwd als de zwarte tegenhanger van Elvis, omwille van zijn unieke stem..
Teddy Redell aka Teddy Riedel werd geboren in Arkansas in 1937. Al vlug leerde hij pianospelen en kreeg ,na enkele jaren muzikale omzwervingen zijn grote kans toen hij een leadzanger verving, die met een keelontsteking diende af te zeggen bij een platensessie voor het Vaden-label in 1959. Ik beperk me hier tot enkele van zijn opnamen , zijn volledige bio kan je hieronder raadplegen. Knocking On The Backside/Before It Began (1959).Vaden Corrina, Corrina/Gold Dust (1960).Vaden Pipeliner/I Want To Hold You (1960).Vaden Can't You See / Judy (1960).Vaden I'll Sail My Ship Alone/Don't Grow Old Alone(1960)Vaden Na zijn legerdienst kennen we nog : Poor Ole Me/Between Midnite And Dawn.(1963) Razorback.
Net als Jerry Lee Lewis was deze Arkansas Rocker erg beïnvloed door Moon Mullican en coverde dus vaak zijn songs, hoewel hij ook eigen werk opnam. Zijn opname Judy werd in de versie van Elvis Presley een kleine hit in 1961. Ik was onder de indruk van het piano-spel en importeerde enkele originele en nu zeldzame singles in de late jaren 60 zoals "Pipeliner " (Moon Mullican compositie) en ook" Poor Ole Me" op het Razorback label. (Puike Rocker).Op deze laatste plaat werd hij begeleid door The Pacers, de vaste begeleidingsgroep van Sun-rocker Sonny Burgess. De B-kantjes van beide singles waren eveneens echt voortreffelijke songs. Vergeten we ook niet dat hij piano speelde op bvb die fantastische plaat van Joyce Green : "Black Cadillac" (Vaden). Teddy werd eind jaren 70 herontdekt door Cees Klop uit Nederland...en begon diverse tournees door Zweden en Nederland. In Nederland werden nieuwe opnamen, naast zijn oudere werk opnieuw uitgebracht op LP en later op CD....en die konden niet ontbreken in mijn collectie. Hedendage is hij pianoleraar en treedt nog steeds op. Rock 'n' Roll uit Arkansas ? Luister naar deze Teddy Redell. Zijn bio kan men lezen op zijn officiële site :
Nog steeds geniet ik van de sax-partij middenin de plaat : "Poor Ole Me". Authentieke Rock 'n Roll in 1963 was er nog steeds, hoewel The Beatles er zaten aan te komen.
In september 2011 overleed Sylvia Vanderpool.(Zie archief en hieronder).
Vorige week 27/11/2012 was dit trieste lot toebedeeld aan het tweede lid van het ooit populaire duo. Mickey Baker overleed op 87-jarige leeftijd in Toulouse,Frankrijk. Mickey leerde trompet spelen en schakelde nadien over naar Blues-gitaar, toen hij naar California verhuisde en om den brode sessie-muzikant werd. Zijn grote verdienste was dat hij,samen met Chuck Berry en Bo Diddley aan de basis lag van de fusie tussen R&B en Rock 'n'Roll. Als gitarist was hij bijvoorbeeld te horen op platen van The Drifters (Money Honey-1953), Ruth Brown (Mama, He Treats Your Daughter Mean-1953), Big Maybelle (Whole Lotta Shakin'-1955),Louis Jordan (Caldonia -1956), Ike & Tina Turner, Ray Charles..... Geïnspireerd door het succes van Les Paul & Mary Ford vormde hij het duo met Sylvia Vanderpool en had een kanjer van en hit met "Love Is Strange"(RCA), dat vaak werd gecoverd door bvb Buddy Holly Hij bleef actief in de muziek tot de jaren 80. Hieronder een nummer, dat gelijkenis vertoont met hun grote hit : "Love Will Make You Fail in School" dat werd aangevuld met School Will Make You Fail In Love" .
Retro : Sylvia Robinson overleden....29 september 2011. Geboren in New-York in 1936. Ze werd de moeder van de Hiphop genoemd. Ik moet bekennen dat die naam me niks zegde tot ik erachter kwam dat ze actief was in de jaren 50 als lid van het duo "Mickey & Sylvia"...Mickey Baker & Sylvia Vanderpool en dit deed een lichtje opgaan. In mijn platenkast heb ik veel opnamen van hen , die verschenen op RCA's sub-label Groove...pure R&B songs. Ze hadden slechts 1 hit begin 1957 met "Love Is Strange" (nr 1 R&b en nr 11 in de Pophitparade). Heerlijke ,vaak gecoverde song, mede door het gitaarwerk van Mickey.Ook de b-kant "I'm Going Home" ademt de tijdsgeest van die dagen uit. Andere opnamen van hen, die ik toen vaak op de platenspeler draaide waren "No Good Lover" (1956) en "Love Will Make You Fail In School". Haar latere carrière heb ik niet meer gevolgd. Het wordt weer wat stiller.......
Begin juli 1967....net afgezwaaid van het leger...er hing een vreemde sfeer ...The Summer of Love...San Francisco...Procol Harum....In Vlaanderen was men begonnen met een Top 30 op de radio.. Ik volgde nog voor een korte tijd de populaire muziek...Small Faces (Itchycoo Park), The Doors, Pink Floyd, Traffic, David McWilliams... De legertijd was nog volop aanwezig...in mijn herinnering...en bemijmering..,, toen hoorde ik die psychedelische song...See Emily Play. Later vond ik de CD Relics, want er stond eveneens een ander nummer bij , dat me aansprak...Arnold Layne.....alles baadde in een mysterieuze sfeer. Na die zomer hield ik het echt voor bekeken...toen Soul-muziek de boventoon begon te voeren...hoewel ook hier enkele nummers me bijbleven..Arthur Conley ,The Ram Jam Band, Wilson Picket, Jess and James...e.a. Het Woodstock-festival sprak me later hélemaal niet meer aan. Ik keerde toen définitief terug naar de echte Roots....de jaren 50 en raakte hierin verdiept...met zijn talloze kleine onafhankelijke platenmerken...en vele honderden originele Amerikaanse Rockabilly singles....de oude Rockers.....beginnende met het Sun-label....dat was het immers nu totaal geworden voor mij......
Toen Neil Young
zich in 1983 waagde aan een album met een ode aan de vroegere 50's Rock 'n Roll / Rockabilly, kreeg
het geen al te goede verkoopscijfers en kritieken...er stonden amper 10 songs op
en duurde slechts 25 minuten. Maar desondanks was ik er als de kippen bij om
"Everybody's Rockin" op LP aan te kopen, later zelfs op CD. Er stonden , behalve
enkele covers van Elvis Presley, Jimmy Reed , Slim Harpo en Bobby Freeman , ook eigen nummers op. Eén hiervan
krijgt hier nu air-play : "Payola Blues". Het verhaal over Alan Freed is
overbekend...de D.J., die de jeugd in aanraking bracht met authentieke Rhythm
and Blues en Rock 'n Roll, getuige zijn vele shows en films. Deze shows eindigden niet zelden in opgezweepte- of gewelddadige rellen. Hij werd door
moraalridders en verontruste ouders voor deze "duivelse " muziek vervolgd en
uiteindelijk veroordeeld voor het aannemen van steekpenningen (payola), teneinde
nieuwe platen in zijn programma's gedraaid te krijgen.. . Dit fenomeen zou later
wel schering en inslag worden...."How about that Mercedes Benz...? Well, thanks
a lot, man...I'll play it all day long"......zo ging dat toen !!!! De man
stierf berooid in 1965, ondanks het feit dat hij zowel blanke als zwarte Rock 'n
Roll populair had weten te maken.
We keren terug in de tijd....1966. De zomer had plaats gemaakt voor de herfst en donkere, kortere dagen braken aan. Ik was gelegerd in Tongeren- Kazerne Ambiorix., kamer 128. De avonden, dat we er niet op uit trokken in de stad , waren we vaak aan het kaarten of lagen we op bed te luisteren naar een radio-portatief, die kristalheldere FM- geluiden voortbracht, wat in 1966 een sensatie voor mij was.(ik kende voordien alleen de uitzendingen op de A.M.-midengolf van oude lampenradio's.) Zonder vervelende storingen, zocht ik 's avonds populaire programma's op en één hiervan was AFN (American Forces Network) een Amerikaanse zender, die in België was gevestigd , in het kader van de Navo....het hoofdkwartier was van Parijs naar Evere overgebracht. Vaak draaiden die de populaire hit-tunes uit het thuisland. Een plaat , die ik daar dikwijls te horen kreeg , me opviel en bleef hangen, door de orgelpartij was : "96 Tears" .De groep die het uitbracht kwam uit Michigan en bestond uit 5 Mexicanen, die in Michigan geboren waren ,onder leiding van Rudy Martinez. Eind oktober stonden ze ermee één week op nummer 1 in Amerika. In Europa was dit garage-rocknummer niet of nauwelijks gekend en zeker niet in België.( in Engeland nooit hoger dan positie 37). Het was een ééndagsvlieg, maar toch roept het herinneringen bij mij op aan de unieke soldatentijd , met de legervrienden van weleer.
Jeugdherinneringen laaien op bij het aanschouwen van het neerhalen van deze plaatselijke gemeentezaal. We beleefden daar immers de ontspanning in onze kindertijd tijdens de jaren 50. De zaal Pax werd als lokaal voor diverse doeleinden gebruikt : allerlei verenigingen, vrouwengroeperingen , toneelgezelschappen, jeugdvergaderzaal voor onder meer de kajotters, bibliotheek, jaarlijks tijdens de Kerstdagen het acv-cm verslag met tombola en gastsprekers genre Louis De Lentdecker, concerten met bvb Pater Mestdagh enz... Het hoogtepunt lag evenwel in de wekelijkse filmvoorstellingen op zater- en zondag. Wij keken tijdens de week uit naar de filmposters, die het komende spektakel aankondigden.Dan waren we present : Muzikale Heimat- of avonturenfilms, Bijbelse verhalen,Westerns en Tarzan-vertoningen.Waar is de tijd van Gary Cooper, Stewart Granger, Alan Ladd, Johnny Weismuller, Burt Lancaster, Kid Carson, Romy Schneider, Eroll Flynn en zo meer.?? Tijdens de pauze , kwam de frisco-man langs, onder het alziend oog van de plaatselijke dorps-onderpastoor en bespraken we drukdoende, hoe de held van de hoofdfilm het er zou van af brengen. Het was evenwel de muziek, die ons bijbleef van de platen welke tijdens de pauze gedraaid werden die onze gesprekken begeleidde....muziek van bvb Freddy Quinn, Harry Belafonte, Bob Davidse, Catharina Valente, Lloyd Price...tot zelfs Elvis, wiens laatst nieuwe single ze daar op de kop hadden weten te tikken. En dan klonk door de zaal...de A- of B-kant van A Fool Such As I / I Need Your Love Tonight (1959).Komaan Elvis, laat je nog eens horen...zo meteen rinkelt de bel en wordt het doek opnieuw opgehaald....ik word hier waarempel melig van.... Begin juni...viel het doek définitief.....we hebben gelukkig nog de herinnering.
In het muziektijdschrift "Jukebox" verscheen er begin jaren 60 regelmatig een reclame-pagina, waarin het platenlabel "Teeny" records werd aangeprezen voor een goedkopere uitgave van songs , die op dat ogenblik in de hitparade stonden. Het mooie hiervan was dat steeds twee successen (weliswaar covers) op 1 plaat werden uitgebracht en die verder ook voor het budget van de tiener zorgden.....kostten dus slechts 39 Bef. Een opname met één origineel succesnummer ging in platenzaken over de toonbank voor 66 Bef. Zelf hield ik het desondanks grotendeels bij de originele uitvoerders. "Teeny" was dus een sub-label van het Belgische Ronnex-records en het platenmateriaal dat hierop verscheen kwam van het Engelse Embassy platenlabel, wat op zijn beurt een sub-label was van Oriole-Records. Embassy liep van 1954-1965, toen het werd opgekocht door CBS, maar dat is dan een ander verhaal. Op die Teeny-plaatjes vond men telkens weerkerende namen van uitvoerders, die 2 hits vertolkten , die toen in de hitparades stonden. Bekende namen waren Bobby Stevens (die 150 nummers coverde), Paul Rich, Rikki Henderson, Bud Ashton, Don Duke enz...tot een zangeres als Maureen Evans (die later op Oriole een hitje scoorde met "Like I Do"). De echte naam van Bobby Stevens was Ray Pilgrim (zie foto), en die had zelf enkele composities gemaakt zoals : "Little Christine". Die plaat was hier héel bekend , toen ze werd uitgebracht door Dick Jordan in 1960 (Oriole).(stond op positie 39 in Engeland). Hier in België werd dit nummer ook opgenomen door Burt Blanca en Danny Fisher en vaak op de radio gedraaid. In de originele versie kwam het hier in augustus op een 11e plaats terecht in de hitparade. Dick Jordan, had reeds vroeger platen opgenomen en ook nadien bij Embassy onder eigen naam en tevens de schuilnaam Don Duke.
Voorgeschiedenis : In 1944 vochten Amerikaanse troepen in de Ardennen tegen de Duitse bezetter. Jo Napoli was één van hen en toen hij gewond raakte werd hij opgevangen en verzorgd door de plaatselijke bevolking van Comblain -La -Tour, (minder dan 1000 inwoners) , in de mate dat hij zich er meteen thuisvoelde.
Toen Jo 10 jaar later in 1955 terug even op bezoek was in dit sympathieke plaatsje, hoorde hij dat de inwoners geld zochten om de kerktoren te restaureren en zag hij kans om te vergoeden, wat hem was overkomen en dus stelde hij voor geld in te zamelen door het organiseren van een Internationaal Jazz-muziekfestival. In 1959 vond het eerste plaats en door het enorm en wereldwijde succes ervan werd besloten dit jaarlijks te herhalen.
Die reeks van festivals liep van 1959 tot 1966.
Neem nu even 1962. Het festival werd toen gehouden op 4 en 5 augustus op een drassige weide die door de overvloedige regenval , was herschapen in een regelrechte modderpoel.
Niettemin kwamen niet minder dan 42.000 Jazz-liefhebbers ,tijdens die twee dagen, er op af. De affiche was goed gestoffeerd...het sextet Cannonball Adderly uit de USA, The Leathertown Jazzmen uit Duitsland, The Dutch Swing College Band uit Nederland en diverse andere Jazz-groepen uit bvb Denemarken of Yugoslavië.
Ook individuele acts waren aanwezig zoals Donna Hightower, Jack Hammer, pianiste Pia Beck, Sylvie Vartan en.....Frankie Avalon.
Deze laatste stond geprogrammeerd op affiches en aankondigingen als jazz-performer.
Toen deze popzanger echter zijn repertoire van sentimentele liedjes ten gehore bracht, werd hij grondig uitgejouwd en teruggefloten. Wrong time, wrong place , Frankie ???
Kijk, dat herinner ik mij dus nog héél goed via een bericht in het maandelijks muziektijdschrift Juke Box. Ik wil hem vandaag dus wat in ere herstellen.
Just Ask Your Heart , één van die vele liedjes uit onze jeugdjaren.
Terloops gezegd...op diezelfde 5 augustus overleed ook Marilyn Monroe.
In de wereld van Amerikaanse tieneridolen , die deel uitmaakten van onze muzikale jeugdjaren valt helaas opnieuw een overlijden te melden.
Toen ik deze week een artikel las in een plaatselijk krantje botste ik op een naam, die wat herinneringen deed opborrelen...de auteur Edward Multon.
Clyde McPhatter (°1932) was van kindsbeen actief in een gospel-groep en had een prachtige tenor-stem. In 1950 vervoegde hij de R&B formatie van Billy Ward & The Dominoes en scoorde er , als leadzanger, zijn allereerste successen. Na een meningsverschil verliet hij de groep en werd daar vervangen door Jackie Wilson.
Jeugdherinneringen laaien op bij het aanschouwen van het neerhalen van deze plaatselijke gemeentezaal. We beleefden daar immers de ontspanning in onze kindertijd tijdens de jaren 50.
In het muziektijdschrift "Jukebox" verscheen er begin jaren 60 regelmatig een reclame-pagina, waarin het platenlabel "Teeny" records werd aangeprezen voor een goedkopere uitgave van songs , die op dat ogenblik in de hitparade stonden. 
Voorgeschiedenis : In 1944 vochten Amerikaanse troepen in de Ardennen tegen de Duitse bezetter. Jo Napoli was één van hen en toen hij gewond raakte werd hij opgevangen en verzorgd door de plaatselijke bevolking van Comblain -La -Tour, (minder dan 1000 inwoners) , in de mate dat hij zich er meteen thuisvoelde.
