Vandaag de 1ste DVT sessie gehad, jawadde dat is best wel heftig.
Dat is met een dramatherapeut dat je eigenlijk moet transformeren in een ander personage en zo geraak je spelend dieper bij je eigen verstopte gevoelens die je om verschillende redenen hebt opgesloten, ieder heeft zo wel zijn eigen reden.
Je komt ook terug bij je kind zijn, en dat brengt heel wat naar boven.
Als je dan de dingen vanop een afstand kan zien dan weet je ook beter hoe je nu afstand kan nemen en op sommige situaties kan reageren die soms bedreigend zijn.
Ja hier zie ik echt heel veel in, dus laat maar komen DVT hoe zwaar het ook mag zijn, maar dat is dan voor het "goede doel" hé ;-)
Heb echt volledig kunnen genieten na een week vol stress en veel verdriet.
Samen met m'n ventje gewoon simpele kunnen doen, en ook van de jongste kunnen genieten.
Gezellig met ons 3tjes een filmke zien, dit was echt genieten .
Ondanks het feit dat het echt een leuk weekend voelde ik ook wel dat ik nood kreeg om terug naar hier te komen.
Want hier is natuurlijk extra rust buiten de sessie's die vaak erg confronterend zijn, maar de rust heb ik op dit moment echt nodig, niet teveel rumoer aan m'n hoofd enz...
Zalig genieten van een boswandeling...ben dus benieuwd voor volgend weekend dan is het verjaardsfeest van mijne jongste...
Maar ga me er nu nog ni druk in maken, eerst nog effe nagenieten ;-) flink hé !
Na een hele zware week de zwaarste tot hier toe een weekendje thuis.
Zal me hopelijk de rust brengen waar ik nu wel aan toe ben.
Ik ben zo vreselijk moe zowel lichamelijk als mentaal.
Er komen tijdens de sessie's zoveel dingen naar boven, da's natuurlijk de bedoeling, maar achteraf ben je zoooo moe dat ne mens geen pap meer kan zeggen.
Ik hoop dat het niet het hele weekend gaat regenen zodat we ook wat van de buitenlucht kunnen genieten, een kort fietstochtje zou goed doen.
en dan dat telefoontje...ze is eruit gestapt, de vreselijke stilte aan de andere kant van de lijn.
Dat komt als een donderslag bij klaarlichten dag...
Plots ben ik al mijn eigen zorgen&verdriet vergeten en is mijn aandacht bij haar en haar kinderen.
Wat een dubbel gevoel geeft me dit, hoevaak heb ik er zelf niet willen uitstappen, nu staat die periode gelukkig op een heel klein pitje, mijn drive zijn mijn ventje en mijn kids,...dat is een schrik dat bij mijn ventje blijft hangen.
Ik snap dat wel, zou dat ook hebben, ik voel nu ook voor de 1ste maal wat zulke schrik inhoudt, een akelige gewaarwording.
Beelden van wat we samen deden flitsen voorbij, een goei glas wijn op een terraske na een vergadering,wandeling in de bossen,...
En nu niets meer
Lieve X het ga je goed daar waar je ook mag zijn en moest je dit lezen van daarboven weet dat je kids je nooit zullen vergeten.
soms heb ik het gevoel dat ze me zoeken,waarom kan het ni effe een rustpauze zijn in mijn leven?
Sommigen die walsen zo door het leven, en klagen dan steen en been als hun iets overkomt , en als je dan vraagt wat, dan blijkt dat het over een ingescheurde teennagel gaat...pff daar krijg ik het van.
Heb de laatste tijd zoveel te verduren gehad en moet nu ook eindelijk een plek geven aan de dingen uit mijn kindertijd en toch laten ze me niet gerust, dus =alweer stresssss
Mijn oudste had een B-attest, , een resem verwijten van mijn ex, maar soit we hadden een school voor ogen, we bellen, wat blijkt klas is volzet, dus nu op zoek naar andere school.
Maar ik moet officieel dit communiceren met de ex, maar die heeft me ondertussen geblokkeerd , kan dus niks meer doorgeven, en als ik iets doe wat hem niet zint, dan heb ik de politie aan m'n broek, want meneerke vind het leuk om klacht neer te leggen tegen mij,ben al 2x naar de flikken mogen gaan ( wreed plezant hoor)
Ben daar al meer dan 10 jaar weg...
Kan dit soort situatie's nu echt wel missen, mijn maag is 1 grote knoop en ik sta op springen.
Soms wil ik echt gewoon een ingescheurde teennagel ;-)
rust wil ik, gewoon rust en geen oordeel van mensen die er toch geen "BAL" van kennen.
sinds vrijdagmiddag thuis , op zaterdagavond bezoek van een koppel dat ons erg nauw aan het hart ligt, daar gingen we normaal ook samen met op vakantie, maar ja ik heb een beetje roet in het eten gegooid.
De avond verliep vlekkeloos, maar tegen de late uurtjes( lees 23.00u kreeg ik het lastig, werd moe, kon de geprekken niet meergoed volgen, met als gevolg dat ik echt ambetant werd op mezelf, en ja dan had m'n ventje het gedaan, in de keuken ik wat zeveren tegen hem, ocharme hij, want hij had uitstekend gekookt, maar ik was zo moe, wou eigenlijk alleen maar slapen.
Achteraf dacht ik, waarom heb ik dat niet gewoon gezegd, ben er zeker van dat onze vrienden dit hadden begrepen....met vallen&opstaan dus hé...
heb heel lang geslapen, was maanden geleden, gelukkig ga ik pas maandag terug , dus wie weet slaap ik morgen ook een tot een gat in den dag.
Wat een opluchting, na zwetend van de zenuwen op de stoeltjes te zitten kwam mijn Cb met een lach op haar gezicht me halen, ik wist direct : dit is ok = oef
Toen ik m'n programma kreeg wel effe raar gekeken, dit was iets compleet anders dan wat ik gevraagd had, en wat de psycholoog ook voorstelde, gek, maar na de uitleg over het waarom kan ik dit wel ergens plaatsen.
dus ja we gaan ervoor.
Deze ochtend minder goei nieuws, mijn oudste een b-attest, had dit al wel zien aankomen, maar toch.
Ondertussen het verwijt gekregen dat dit komt omdat ik hier ben( niet van hem hoor)da's niet leuk om te horen.
Vandaar fiesta met een dubbel gevoel...
Normaal zou ik woensdag al in m'n cluster kunnen beginnen, ben benieuwd naar wie er allemaal in m'n groep zit.
Nu beginnen de zenuwen door m'n lijf te gieren, amai
Morgenmiddag word ik samen met iemand anders van m'n groep hier door het team besproken en dan weet ik of ik defintiteif mag blijven, en in welke cluster ik mag starten.
Iedereen rondom mij vandaan, ha ja jij word morgen besproken hé....dat maakt het er ni beter op natuurlijk, en dan nog al die verschillende verhalen wat niet te vermijden is met zoveel verschillende mensen&karakters.
Volgens sommigen is het 1 op 2 dat mag blijven, dan is het weer afhankelijk van de zwaarte van je verleden, allé ik heb al vanalles gehoord.
Morgen hebben we ook maar 1 sessie dus vanaf 10.15u duimen draaien tot ong.15.15 of 17.u(da's nog ni helemaal duidelijk)
Dus heb ik afgesproken met de andere groepsgenoot om morgen tijdens de bespreking een boswandeling te gaan doen, dan lopen we ons hier niet te pletter van de stress.
Morgenavond is het hier ook een feestje, ik hoop te kunnen deelnemen, want als ik niet mag blijven dan ben ik in staat om ineens m'n valies te pakken en te zeggen bye bye.
Ga vanavond proberen in te slapen met een positief gevoel, lees wel "PROBEREN" en dan zien we morgen wel.
In goede&kwade dagen zeggen ze, heb vaak het gevoel dat hij met mij al meer kwade dan goede dagen heeft mogen beleven, maar soit.
Ik ga proberen mijn kopke daar niet te laten door hangen vandaag en er iets moois van te maken.
Deze middag geen sessie's , dus hij komt me al om 12.30u halen en dan hebben we de hele dag voor ons.
Een romantisch etentje, nadien met ons 2tjes thuis, tot als den oudsten thuis komt, voor de rest geen kids, dus dat valt mee ;-)
En dan om19.00u is het receptie op de kinderen van mijn man ( zijn deze week bij hun mama) die afzwaaien van de lagere school, ben blij dat ik daarbij mag zijn.
Gisteren iets na de middag is m'n ventje mij komen halen samen met mijn oudste zoon, yiepie naar huis...
Thuisgekomen direct valies leeggemaakt en aan de was begonnen, er stak nog ne was in, dus ja, tegen den avond had ik het gevoel dat ik niets anders had gedaan dan wassen en plassen.
Kinderen hun kamers gaan bekijken, gaan checken hoe die erbij lagen( gaf me bijna een hartstilstand)
Heb ook zeer lange babbel gedaan met mijn jongste zoon dit was een emotioneel gesprek voor hem, hij heeft het lastig dat ik er in de week niet ben,en de woorden zoals mama ik mis je zo hard die sneden als een dolk in mij hart.We hebben nu samen enkele dingen afgesproken om het gemis een beetje lichter te kunnen maken( dagelijks gesprek via de webcam o.a,...)
Ook de zaterdag heb ik de agnse dag bezig geweest, ben juist effe met mijn mama naar de winkel geweest, maar dat ook geen groot succes, eerst kwamen we in een vreselijke file terecht en nadien was het in de winkel zulke chaos dat we beide blij waren nadien buiten wat lucht te kunnen happen.
T'is nu zaterdag en bijna avond en ik voel dat mijn "bougie" op is, ben zo moe, voel me ook "lastig" worden en wil me daar tegen verzetten, maar da's makkelijker gezegd dan gedaan.
Kan zelfs geen harde tonen meer verdragen, alles klinkt precies veel harder in hoofd.
Het enige wat ik nu wil doen is slapen,slapen en liefst tot zondagavond.... ben ik nu een slechte echtgenote en slechte mama?
Voelt wel zo aan, maar weet dat mijn therapeut zou zeggen, neen je bent geen slecht mama, maar een mama die over haar grenzen is gegaan en nu de tol daarvan moet betalen...
Vandaag voor de 1ste maal dramatherapie gehad, ja dat was toch speciaal...maar anderzijds ook leerrijk,had nooit gedacht dat je door "toneel" te spelen zoveel over jezelf of over iemand anders gedrag kon te weten komen.
Dus ja als ik mag blijven hoop ik heel erg dat ik in deze cluster terecht mag komen.
Nadien had ik mijn wekelijks gesprek met mijne Cb( clientenbegeleider) ze stelde voor om dit gesprek al wandelend in het bos te doen= super
Tijdens de wandeling een goei gesprek gehad over mijn bekomernissen/zorgen enz....het feit dat dit niet zomaar op een stoeltje in een kamertje was maakte dat ik me veel vrijer voelde.
Heb ineens ook m'n bundel gekregen met alle sessie's, want volgende week donderdag word ik besproken en valt de beslissing.
Moet nu dus gaan kiezen wat ik wil in 1ste lijn en wat in 2de lijn
Als ik mag blijven( denk het wel)dan gaan zij ook een keuze maken en dan proberen een compromis te maken tussen hun en mijn keuze.
Dus volgende week donderdag de 26ste zal stressy dag worden, mijn oudste zoon zal weten of hij geslaagd is en ik ga weten of ik mag blijven, voelt ergens ook aan als geslaagd ;-)
ik wil slapen ! ik wil slapen ! ik wil slapen,please.....
Alsjeblief zou zo blij zijn met enkele uren slaap,wakker om half een, dan om kwart voor 2,half 3,kwart na 3 en nu lomkwart na 4klaar en klaar wakker en helemaal opgefokt.
Mijne nek zit helemaal vast van de stress van me druk te maken omdat ik weet dat ik overdag zo moe ga zijn.
Goei pillen moet ik zeggen,strak gesprek met den dokter, dus ja ben curieus wat hij zal zeggen.
Vandaag heb ik een pracht van een kaart ontvangen van mijn oudste zoon, amai als ik die aan het lezen was dan stroomden de waterlanders in overvloed.
Zulke mooie woorden, ze deden me echt goed, het waren dus traantjes van ontroering .
Voor ne puber toch ni zo vanzelfsprekend,dus mijn donkere bui van deze nacht is al heel wat minder door die leuke post.
Bij deze wil ik ook de mensen bedanken die me al kaartjes hebben toegezonden, de lezers weten wel zelf over wie het gaat hé ;-)
Jullie kaartjes hangen aan mijn prikbord en regelmatig draai ik ze om zodat ik de tekst nog eens kan lezen, dat doet me goed : dus n'en echte oprechte dank je wel
en nu ben ik weg ,moet naar sessie: beweging, hopla met de beentjes ??? we zien wel
na een zalige nacht, ben ik in slaap gevallen, met de hoop wakker te worden door het geluid van de wekker.
Maar niks is waar, wakker om, 1u dan om -1.45u dan om 2.20u en dan om 2.50u waarbij ik echt klaaren en klaar wakker was.
Verdomme verdomme toch, is dit nu maar toeval dat die pillen maar 1x hebben geholpen, of toeval dat ik uitgerekend de 2de nacht ni kan slapen, maar ik voel me rottig.
Weet nu al dat ik me morgen weer een vod zal voelen.
Ben echt zwaar teleurgesteld.
Kan toch moeilijk me helemaal laten sederen om te slapen hé,hoe loop ik er dan bij overdag?
Zal proberen ergens hier in een hoekje nog een stukje positiviteit te vinden en denken.hopen dat dit een eenmalig feit mag zijn.
Ik ga nu proberen terug mijn ogen te sluiten en ze dicht te laten tot de ochtend...
ja deze nacht de 1ste x doorgeslapen na maanden van wakker liggen, had ik, deze pillekes maar eerder gekregen, maar we gaan ni zagen, ben blij dat ik ze nu heb.
Deze middag zeer leuk bezoek gehad van iemand van m'n knutselgroepje, ze had ook een presentje bij van de groep, dat deed me wat,wetende dat toch mensen met je begaan zijn.
Ik steek altijd in m'n hoofd dat ik een niemandalleke ben, en zulke dingen zeggen dan eigenlijk net het omgekeerde, da's wel n'en boost voor mijn zelfvertrouwen.
De mooie kaart hangt dus aan mijn prikbord, en de knappe wasspeld staat te schitteren op mijnen buro.
Op het terraske eens goe kunnen bijklappen, deed deugd voor ons beide denk ik.
en dan seffes omkleden,dan steken we ons in den tricolere outfit effe schmicken en ze hier eens latenzien wat een echte fan is ;-)
alhoewel....er lopen er hier al rond van deze morgen in duivelpakjes... zal dus best wel leuke avond worden.
Morgenochtend staat er heel wat op het programma en in de namiddag mag ik uitkijken weeral naar bezoek, dat vind ik reuzeleuk.
Yiehaaa, denk dat ik deze nacht met niet zoveel zorgen in slaap zal vallen.
het weekend thuis zit erop, ben vroeger "binnen" gegaan, want ik was op, voelde me zo moe....zo leeg.
Maar ja wat wil je als je al weken/maanden bijna niet slaapt, t'is eigenlijk al een wonder dat ik nog niet verder ben afgegleden...
Daarom heb ik besloten om het volgende weekend wss hier te blijven, heb het met m'n ventje besproken en hij begreep het;
Thuis kan ik me toch niet houden, en begin ik op te ruimen, te wassen en te plassen....dat weekend kan ik hier wat kuieren, van 't zonneke genieten, een boekske lezen, wat gaan shoppen...
We zien wel, want mss denk ik op het einde van de week er al anders over;
En voor de kids moet ik het ni doen, want die hun agenda staat al bijna helemaal vol dat weekend ;-)
Vandaar de dualiteit, wil natuurlijk graag thuis zijn en bij mijn kids en 't ventje zijn, maar ik voel ook dat ik rust nodig heb.
mijn 2de weekend thuis, het is nu zaterdagavond, en ik ben erg verdrietig en vooral voel ik me opgejaagd.
Ik voel de neiging om hier in huis vanalles te beginnen te doen, poetsen/strijken/.... maar ben zo moe en ik mag dit eigenlijk niet.De weekends thuis zijn er om effe te bekomen en om ni te vervreemden van je thuissituatie, maar ik heb echt last van de drukte, kinderen, dingen die ik hier in huis zie die ik eigenlijk anders zou aanpakken enz...
Lastig om dit te plaatsen, vooral omdat ik zeer goed besef dat mijn man het heel goed aanpakt, en de kids ook goed meewerken, maar toch, die stomme controle van me hé...
We zijn er duidelijk nog niet.
Heb deze middag dikke tranen laten rollen, ik kon niet meer, voelde me zo op, zo leeg
En nu voel ik me zo schuldig nr mijn man toe, want die doet zo zijn best, en ik kan zulk een bitch zijn...
Waarom moet alles zo moeilijk gaan, waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn zoals zovele anderen?
waarom kan ik de dingen niet aanvaarden zoals ze zijn...
na een zalige nacht, ben ik in slaap gevallen, met de hoop wakker te worden door het geluid van de wekker.
