|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vorige zaterdag ben ik gevallen en heb daarbij mijn pols gebroken. Morgen zou ik ergens naar toe gaan om overmorgen wat te gaan helpen. Het is een feit dat ik er graag heen ga, ik word er steeds heel hartelijk ontvangen en het is voor mij een tot rust komen op een andere plaats dan in mijn eigen woning
Omdat de dokter me rust voorschreef voor mijn arm voorschreef en ik, omdat ik graag wou gaan, heb ik uitgeprobeerd of het me zou lukken om toch te gaan. Ik ondervond dat het eigenlijk wel heel belastend was maar toch had ik het heel moeilijk om af te zeggen.
Telkens opnieuw woog ik het één tegenover het andere af. Gisterenavond schreef ik dan het volgende:
Mag ik aan mezelf denken?
Mag ik aan mezelf denken zonder dat men mij dit kwalijk neemt?
Weet je: eigenlijk is dat niet de vraag!
De vraag is:
Sta ik mezelf toe om nu (met een gebroken pols) in de eerste plaats aan mezelf te denken?
Sta ik mezelf toe om mezelf, mijn gezondheid en mijn specifieke noden van dit moment op de eerste plaats te zetten zonder me schuldig te voelen?
Kan ik dat?
Denk ik al niet veel aan mezelf?
Ben ik al niet teveel met mezelf, mijn ontwikkeling, mijn gedachten, mijn voelen, mijn "zijn" bezig?
Ben ik al niet teveel "ik" gericht bezig?
Zie je, zo werd ik heen en weer geslingerd van zorgen voor mezelf naar zorgen voor een ander.
Het werd me duidelijk hoe moeilijk ik het heb om die rust te nemen die me voorgeschreven is...
|
