Woorden van Leo Fijenuit uit zijn boek ‘de reis van je hoofd naar je hart’  hebben me geraakt en aan het denken gezet. Ik ben slechts een paar bladzijden ver en 'k heb het gevoel dat ik dien op te schrijven welke gedachten er door mijn hoofd gingen. Het leek me belangrijk te zijn te delen wat er bij mij gebeurde, ik keek terug naar mijn eigen leven en
- zag als in een flits de zoektocht die ik gemaakt had voor mijn ogen verschijnen.

- Ik zag hoe ik mezelf verloren had door te willen beantwoorden aan de verwachtingen die anderen van mij hadden of dacht dat ze van mij hadden.

- Ik zag het moment dat ik me daar van bewust werd en ook het moment dat ik dit niet meer aankon.

- Ik zag de grote gebeurtenissen in mijn leven daarna, die allen samen te maken hadden of me gedwongen hadden naar mezelf op zoek te gaan.

- Ik zag mezelf kennis vergaren via boeken, therapie en cursussen en 'k zag hoe ik die opgedane kennis probeerde te realiseren.

- Ik zag mezelf op zoek gaan naar een liefde die ik maar niet kon vinden.

- Ik zag mezelf mijn eerste stappen zetten bij MSC door deel te nemen aan de stiltedagen (d.i. een jaarlijks weerkerende begeleide retraite die openstaan voor iedereen - mist inschrijven)

- Ik voelde de ervaring van 'het thuiskomen' van de eerste dag dat ik er was.

- Ik hoorde de woorden die pater G. tegen me zei:  
‘God houdt van je;  Hij kent je door en door en houdt van je om wie en hoe je bent’. Ik dacht er over na en geloofde het en 'k draag die woorden nog altijd met me mee. Ik mocht 'eindelijk' zijn wie ik was, ik hoefde me niet anders voor te doen want Hij hield van mij! Het gaf en geeft me vleugels.
Dit alles hoorde bij mijn zoektocht naar mezelf en naar een soort liefde die ik maar niet vond tenzij, toen; gedurende die stiltedagen mocht ik die Liefde voor het eerst ervaren. Ze omhelsde me, het was als een mantel van liefde die me omhulde en 'k voelde me geliefd en geborgen. Toen die ervaring goed tot me doordrong besefte ik dat ik die liefde gevonden had waar ik al die tijd naar had gezocht. Het was een soort Liefde die geen mens me kan geven.
- Ik zag me mijn dertigdaagse retraite doen en voel terug het gevoel dat ik toen mocht ervaren. Ik hield van God en beantwoordde zijn vraag met 'ja'. Ik was thuisgekomen bij Hem en bij mezelf en straalde dit ook uit

- Het werd me duidelijk hoe belangrijk het is dat je eerst jezelf vind, dat je jezelf door en door kent en dat je zowel je gaven, je tekorten en je falen aanvaard en lief kan hebben.Vanuit die liefde voor jezelf, vanuit die aanvaarding van wie jij bent kan je naar de andere gaan. Je moet de liefde eerst kennen voor je ze anderen kan schenken.
- Ik zag dat eens je jezelf door en door kent en je hebt God in je leven toegelaten dan gaat het niet meer om jezelf maar dan wil je vanuit diegene die je bent anders gaan leven. Je ziet liefde en die liefde wil je geven en delen en dat kan je pas als je leeft vanuit de gezindheid van je hart. 
Het gaat er dan niet meer om om jezelf goed te voelen maar je wilt dit goed voelen die liefde die je in je weet delen met de anderen.
Zo ervaar ik het toch. Ik ervaar dat ik nu wil leren leven op die manier zoals God me heeft voorbestemd. Het gaat niet meer om mij, het gaat om Zijn Liefde en Zijn oproep die ik mij leeft en waar ik met 'ja' heb geantwoord. 

Ik denk dat dit niet alleen voor mij belangrijk is, en ik weet dat Gods vraag voor ieder van ons anders is. God heeft ieder van ons zijn eigenheid gegeven en hoe verschillend we ook zijn: Hij houdt van ieder van ons.   

Wat ik wou duidelijk maken is dat we eerst onszelf moeten leren kennen en liefhebben en eens we dit hebben gevonden moeten we dit weer loslaten om aan Zijn droom van ons te kunnen beantwoorden en gelukkig te zijn.

Groetjes,

Rita

06-05-2008 om 01:02 geschreven door filosoofje