Liefde is een voortdurende zoektocht…

Hoe kom ik ertoe om dit te denken?
Wel vrijdagavond hadden we een samenkomst met leken en via de tekst die we bespraken ging het over al of niet liefdevol zijn, liefde ervaren en doorgeven. Nadat iedereen zowat aan het woord gekomen was, was er iemand in de groep die plots vanuit het diepste van haar hart zei:
"Het spijt me hoor, maar op dit moment is dit me alles teveel! Ik kan nu zelfs het woord “liefde” niet meer horen of uitspreken… Voor mij is het momenteel zoeken hoe ik hier uitkom. Ik zoek op allerlei plaatsen op allerlei manieren, in heel wat boeken, ik zoek overal…" Het was een roep van diep uit haar hart én ziel.

Ik herkende die roep! Ik herkende haar uitspraak en nu zoveel tijd na zoveel jaren begreep ik dat dit bij het verwerkingsproces hoort nadat men in die liefde heel erg gekwetst is geworden.

Het woord “liefde” (of bij sommige God) doet dan zoveel pijn dat je er bijna onpasselijk en allergisch voor wordt. Soms heeft het vele jaren nodig eer die pijn zachter wordt, eer je stopt met je te verzetten, eer je geleidelijk kunt aanvaarden om vandaar uit geleidelijk aan te genezen.

Hoe waar dacht ik: hoe moeilijk is liefde niet op een dergelijk moment…

Dit dacht ik die avond, toen die andere vrouw haar noodkreet liet horen.

Deze middag moest ik daar aan terugdenken. Ik bedacht dat ook heel mijn leven een zoeken was naar liefde.

Als kind sta je daar niet bij stil, je aanvaard alle uitingen van liefde en je voelt je er wel bij. Je staat er niet bij stil, je ondergaat het en aanvaard het als de gewoonste zaak ter wereld.

Het duurde bij mij een hele tijd en mislukkingen eer ik me eindelijk ging afvragen wat liefde voor mij betekende, wat voor mij echt “liefde” is en hoe ik liefde wou beleven. Ook ik ging overal zoeken, op allerlei plaatsen, in allerlei boeken… tot…ik het uiteindelijk in mezelf vond.

Zolang ik geen voeling daarmee had besefte ik niet dat het soort “liefde” die ik heel puur was en slechts met mondjesmaat kon ervaren worden.

Ik bedacht hoe mij toen allemaal veranderde: liefde is een werkwoord zegt men wel eens, voor mij is het: liefde is een zoektocht want ik besef dat ik nu nog steeds aan het begin sta. Dat ik die liefde die ik gevonden heb steeds verder wil uitverfijnen… dat ik die liefde verder blijf zoeken want ik denk dat er voor ons mensen geen einde aan komt.

Liefde is delen… delen wat je in je hebt… delen wat je hebt.

Liefde is geven maar ook kunnen aanvaarden. Liefde is zacht, maakt je zacht, ze is zoet, ze is mededogen, ze is begrijpen, respecteren en openstaan voor de anderen. Liefde is nooit zelfzuchtig… ze deelt uit.

Ze maakt dat je een mens bent met een open hart.

Lieve en hart-elijke groet,
Rita

20-11-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje