Blog van filosoofje / Rita Leven met een open geest. Geef je hart en je ziel ruimte in je leven.
01-05-2008
Gelukkig is God geduldig met ons
Gelukkig is God geduldig met ons
Die gedachte was er opeens! Nee, niet zomaar. Gedachten volgen elkaar op
Het begon toen ik iets trachtte te vermaken en daarbij een lucifer gebruikte
Daardoor dacht ik aan iemand die vandaag een heel moeilijk gesprek zou hebben en ik had mezelf beloofd een kaars te branden en God te vragen zijn Geest bij dit gesprek aanwezig te laten zijn.
Toen ik dit had gedaan besefte ik nog maar eens hoe weinig van er van echt tijd maken voor gebed er bij mij in huis komt. Ja, ik denk geregeld even aan Hem en maak kort kontact maar het voedende van het gebed mis ik na een tijd altijd weer en toch verval ik na een tijdje weer in mijn oud patroon.
Hoe euforisch kan men zijn wanneer men plots een nieuwe liefde ontdekt.
Ik moest denken aan een dergelijk moment toen ik verliefd was op mijn ex-man. We zaten in de auto en keerden huiswaarts. Ik voelde me tevreden en vroeg: voelt het voor u ook zo goed aan? - Ik hoop dat het altijd zo blijven mag .
Toen ik een paar jaar geleden God opnieuw toeliet in mijn leven dacht ik weer: ik hoop dat het altijd zo intens mag blijven.
Ik kon me niet indenken dat wanneer men eenmaal die Liefde zo intens heeft mogen aanvoelen dat men dan nog in onze wederliefde of aan het uiting geven eraan nog zo zou kunnen afzwakken.
Het voelt als iets dat minder wordt na een tijd maar dit is het natuurlijk niet, je kan het alleen niet vasthouden. Je moet het zelfs loslaten om te kunnen groeien.
Het is net als bij verliefd zijn, als je verliefd bent dan loop je als het ware over roze wolken. Dan zie je alles veel mooier, veel intenser, zelfs de wereld, de natuur, de kleuren lijken intenser te zijn. Je hoort, ziet alleen nog die ene en als je spreekt is het ook over hoe bijzonder en goed en mooi en passend die persoon voor jou wel is.
Toch ook de verliefdheid verliest die intensiteit en glans. De werkelijkheid neemt geleidelijk aan weer bezit van je. Het is een groeiproces waarin verliefdheid de kans krijgt om zich te vestigen, te bevestigen in de werkelijkheid van elke dag om te groeien tot werkelijke liefde. Verliefdheid kan uitgroeien tot echte liefde als ze de juiste voedingsbodem en voeding krijgt. Wanneer dit ontbreekt dan gebeurd het dat die liefde ongemerkt verloren kan gaan tot het pijnlijk en een breekpunt kan worden.
Liefde is steeds weer voor die liefde kiezen, ook in moeilijke momenten. Liefde is ook steeds terugkeren als je even weg was, wetende dat je geliefde altijd op je wacht.
Zelf ervaar ik het als gelukkig en troostend om dit te weten. Ik weet nog dat het voor mij een soort openbaring was om dit te horen: Hoe ver en hoe lang je ook weg was, de Vader verwelkomt jou steeds met open armen. Hij geeft je alle tijd en wacht op je, hij verlangt naar je en kijkt naar jou uit.
Dit schrijvende moet ik terugdenken aan de samenkomsten van de leesgroep bij MSC. Dit jaar lazen we het boek Eindelijk thuis van Henri Nouwen.
We lazen het niet alleen, we legden het als het ware op ons leven en keken waar we de verloren zoon, of de oudste zoon of de vader waren of zijn. Het was voor ieder een diepgaande ervaring. Het was boeiend om naar elkaar te luisteren en te ervaren dat in wat voor levensfase we ons ook bevinden en hoe verschillend we ook zijn, het boek ieder van ons iets te zeggen had.
Ja, wij kunnen op dit moment zeggen dat de kogel door de kerk is en dat de verhuis over een half jaar, tweede helft van augustus, dus een feit zal zijn. Ondertussen wordt ook het zicht op het project geleidelijk aan duidelijker, zij het uiteraard nog niet definitief.
Hoe zien wij, op dit moment, de nieuwe gemeenschap?
Wij willen gewoon ons best doen om Open Hart te zijn, zowel naar de mensen van de omliggende parochies toe als naar de leden van de grote Chevalierfamilie.
We zouden onze gemeenschap op een zodanige wijze willen openzetten dat al wie wil, zich er op de een of andere manier mee verbonden kan voelen. Hoe?
Men kan op een verschillend niveau lid zijn van de gemeenschap. Duidelijkheidshalve willen we hier spreken over drie kringen van toebehoren:
1° Door mee in te wonen en aldus het wel en wee, leven en bidden, het werk en een eigen deel van de financies van de gemeenschap iedere dag mee te dragen. Op dit ogenblik zijn we nog slechts met twee: R.G. en G.V.M. msc. Vurig hopen we dat er nog minstens één of twee inwonende leden zouden toetreden! Een alleengaande, een koppel zonder kinderen,
2° In een tweede kring zien we mensen die zich met ons verbonden voelen, en die verbondenheid ook concreet gestalte willen geven, door regelmatig met ons samen te zijn.
Enkele voorbeelden hoe dit zou kunnen:
-regelmatig een tijd bij ons doorbrengen, 1 dag of halve dag per week bijvoorbeeld
-één of andere taak binnen ons project op zich nemen. We denken mettertijd aan het onderhouden van de tuin, de administratie van Open Hart, verspreiding van de folders, concrete initiatieven nemen naar arme en/of eenzame mensen, helpen bij huishoudelijke taken als confituur komen maken e.d., klusjesman, gewoon even komen meehelpen bij het werk van iedere dag, enz.
3° Een derde kring kan gevormd worden door al wie graag thuiskomt bij ons, in principe dus alle leden van de grote Chevalierfamilie en van de parochies die ons zullen toevertrouwd zijn. Door al wie regelmatig hier vergadering komt houden, die op de hoogte wil blijven van het reilen en zeilen van de gemeenschap enz.
Zullen alle msc-activiteiten kunnen blijven doorgaan?
Zeker de meeste! Familieweek, stiltedagen, weekends voor alleengaanden, +30 weekends, leesgroep, seniorenretraite
Rond de stille vrijdagen en zaterdagen zullen we nog wat moeten nadenken. Zaterdagen zullen hoogstwaarschijnlijk niet meer kunnen omwille van de weekendpastoraal. Misschien een andere dag in de week? Ook rond het Oudejaarsavond Alternatief moeten de mogelijkheden nog eerst bekeken worden.
Wij hopen in het bijzonder dat de stuurgroep van onze lekenbeweging, de jongeren van de kinderbegeleiding, de teams van de verschillende activiteiten enz. zich bij ons zullen thuis voelen!
Welke beperkingen voorzien we?
De pastorie van Bierbeek heeft maar 7 kamers. Al naargelang het aantal inwonende leden zullen we dus niet zoveel kamers ter beschikking kunnen stellen.
Personen met zware persoonlijke problemen zullen we niet kunnen opvangen. Professionele, therapeutische begeleiding kunnen we immers niet bieden.
Over toeval, verbondenheid, Liefde, leven zoals Jezus ons heeft voorgedaan...
Geloven in toeval of niet? Ik wil hier geen discussie openen alleen wil ik schrijven wat ik daar bij voel. Toeval, ik vind het fijn om naar te kijken om het op te merken als het gebeurt, net als kijken naar de tekens die je zomaar in je schoot geworpen krijgt.
Niets gebeurt zomaar denk ik. Dat denk ik niet alleen, dit heb ik ook mogen ervaren in mijn leven nadat ik geleerd heb om naar de dingen die zomaar gebeuren te kijken.
Het is bvb geen toeval als we iemand ontmoeten, soms is het ons niet meteen duidelijk waarom een bepaalde ontmoeting of gebeurtenis plaats heeft en het hoeft ons zelfs niet duidelijk te zijn, wel is het zo dat alles, dus ook de zogenaamde "toevalligheden" hun bedoeling hebben. Soms ziet men dit niet meteen, soms zien we de samenhang pas na jaren. Toeval en synchroniciteit gaan vaak samen.
Daarom er voor openstaan, toelaten, bekijken en beslissen om er al dan iets of niets mee te doen, het maakt het leven boeiend....
Verbondenheid.... Je verbonden voelen met anderen: Nog zoiets dat je pas kan ervaren als mens als men zich durft of opnieuw durft open te stellen voor anderen. We voelen inderdaad die verbondenheid met elkaar bij MSC, bij mensen met een open hart, het lijkt alsof men er thuiskomt.
Verbondenheid kan pas ontstaan als liefde aanwezig is en als men iedereen aanvaart zoals hij of zij is. Je aanvaard weten is je bemind weten je bemint weten betekent dat je goed bent zoals je bent... Je hoeft niet te beantwoorden aan de "al dan niet ingebeelde wensen" van anderen om aanvaard te worden, je mag jezelf zijn. Dit is het mooiste geschenk dat men aan de andere kan geven denk ik.
Liefde geven: velen onder ons kennen of kunnen dit beter dan liefde ontvangen, we hebben geleerd te geven, al zijn er ook die het ontvangen heel goed kennen maar nog niet kunnen geven... Liefde ontvangen, er voor open staan, soms moet men het weer leren, soms moeten we het opnieuw durven...
Gewoon ontvangen, zomaar iets, een geschenk of iets waar men je een plezier wil mee doen, ook daar zijn we soms onhandig in.
Leven als Jezus ons heeft voorgedaan...
Jezus hield van de mensen, van elke mens... .
Sta daar eens even bij stil, lees even niet verder en laat je gedachten eens verder gaan
Wat houdt dit in als je wilt leven zoals Hij ons heeft voorgedaan?
Je wilt in Zijn voetspoor treden dan moet je op zijn minst proberen van elke mens houden zoals Hij het ons voordeed.
Als ik Jezus wil volgen dan is dit de basis van mijn te volgen weg: houden van mensen, van iedere mens... ook van hen waar ik het moeilijk mee heb.
Bij die gedachte had ik het even moeilijk.
Dit is niet zo eenvoudig meer! Houden van hen die je graag hebt dit gaat wel maar ook houden van hen die je niet liggen,
of van hen die je misschien in het verleden pijn hebben gedaan
of van hen die gewoon heel anders zijn dan jij, andere meningen hebben, anders denken,
of van hen waar jij je om één of andere reden niet op je gemak bij voelt .
Door wat ik in mijn leven heb ondervonden, maakte en maak ik keuzes naar mensen toe, ik kies bij wie ik graag ben, maar wie doet dit niet?
Ik denk zelfs dat dit gezond en normaal is maar toch maakte dit ook dat ik sommige mensen uit de weg ging of er voor koos om geen of zo weinig mogelijk kontact met hen te hebben.
Nu kijk ik naar elke mens die ik ontmoet, mezelf in vraag stellend, liefdevol aanvaardend wat is, wat niet is of wat nog kan worden
Ik moet nu denken aan een slogan om bij stil te staan:
"Iedere vreemde is mogelijk een vriend die je nu nog niet kent".
Met dze gedacht sluit ik graag af en wens iedereen één of meerdere vrienden in zijn leven toe.
De kracht van God / de kracht van positief denken... wat maakt het verschil?
Deze week zag ik een film over positief denken en ja, met positief denken kan je heel veel bereiken. Men bereikt dingen die men zonder dat positief denken niet zou bereikt hebben. Jijzelf verandert er door en daardoor ook je omgeving.
Ik ken mensen die dit als de juiste manier van leven naar voor schuiven maar iets in me zei me dat dit voor mij niet genoeg was.
Ik vergeleek het met het leven met God aan mijn zijde. Sinds ik God toelaat in mijn leven ken ik meer vreugde en alles wat ik nu in mijn leven echt verlang is nu ook aanwezig of anders zie ik al de aanzet tot verwezenlijking. Ikzelf ben er ook door veranderd en door mijn verandering veranderen ook de mensen rondom mij.
Tot zover kan je over een zekere overéénkomst spreken. Toch de vraag over wat het verschil maakt tussen leven met positief denken of leven met God zag ik niet tot deze morgen. Plots kon ik één groot en belangrijk verschil zien:
Positief denken komt vanuit je zelf, je moet het zelf doen. Daaruit volgt dat positief denken effectief is wanneer men zich goed voelt of in zijn gewone doen is. Doch vanaf het moment dat iets ons uit ons evenwicht haalt valt het positief denken weg, men denkt er niet meer aan, men is zo in beslag genomen door wat er gebeurde dat het positief denken op de achtergrond beland en het komt in het beste geval pas terug als we bepaalde stappen van verwerking hebben doorgaan en het positief denken weer onder onze aandacht gebracht wordt.
Als je God in je leven betrekt dan weet je dat Hij er altijd is. Hij houdt van je. Op elk moment is Hij bij je, ook op die momenten, en misschien juist dan, dat men zich minder voelt. Hij wil niets liever dan ons helpen. Ook als iets ons van slag maakt of als wij er niet in slagen om uit een moeilijk moment te komen, dan neemt Hij ons bij de hand en leidt ons verder. Bij hem vinden we niet alleen troost en beschutting, we ontvangen een enorme kracht uit Zijn liefde voor ons. Aan hem kunnen we alles toevertrouwen en afgeven of gewoon met open handen voor hem staan en ons overgeven aan Hem, dan gebeurt er een wonder!
Zie je, voor mij is positief denken echt waardevol maar geloven en vertrouwen in God heeft en geeft volgens mij nog zoveel meer! Zonder Hem zou ik nooit bereiken wat ik nu bereik. Hij is het die in mij datgene waarmaakt waar ik in wezen naar verlang. Met Hem bereik ik zoveel meer. De rust, de vreugde en de liefde in mijn leven zijn daar een teken van.
Ik dank God dat Hij in mijn leven aanwezig is en ik dank Hem ook dat ik de waarde van het positief denken of het positief in het leven staan mocht leren kennen want dit is ook waardevol maar kan niet tippen aan wat Hij voor ons doet!
Het is jezelf aanvaarden om wie je bent; zoals je bent.
Het is jezelf de kans geven verder te ontplooien met Hem aan je zijde of m.a.w. jezelf de kans geven verder te evolueren door Hem in je leven te betrekken.
eigenlijk wil ik alleen maar leren leven, leren zijn, hier en nu leren samenleven met de aarde en met mensen het wonder van het leven delen met tocht- en bondgenoten
(uit baggerboek Chiro)
ik kreeg dit toegestuurd en vond het zo mooi en treffend dat ik het wou delen.
Wat ben ik een onregelmatig schrijven en toch is het niet zo dat er niets in mijn leven gebeurd integendeel zelfs er is zelfs iets in het vooruitzicht dat mijn leven een andere wending zal geven.
Een paar jaar geleden sprak ik de wens uit om deel uit te maken van een een msc-gemeenschap wat niet evident was want ik als vrouw sprak die wens uit in een mannengemeenschap. Mijn wens is dus zeker niet als vanzelfsprekend ontvangen maar men verzekerde mij dat men mijn vraag ter overweging nam. Het antwoord was nu niet meteen positief maar ook niet negatief, het kon alle wegen uit en ik kon dus maar één ding doen en dit is afwachten en vertrouwen dat datgene zou gebeuren wat kon en mocht gebeuren.
Soms ongedurig als ik ben liet ik na een zekere tijd die wens meer en meer los en dacht zelfs al dat alleen een wonder dit nog mogelijk kon maken.
Een klein wonder geschiedde:
De provinciaal overste nam kontact op met pater Germaan met een voorstel dat hij zelf had aangeboden gekregen en waarvan hij meende dat het ons MSC-leken een mogelijkheid zou bieden om, met in gedachten de vraag die leeft, een gemengde gemeenschap op te starten.
Enthousiast zond Pater Germaan dit aanbod door aan de stuurgroep van de lekenbeweging waar ik ook deel van uitmaak. Mijn enthousiasme was meteen gewekt.
Ondertussen zijn we al meerdere gesprekken en samenkomsten verder. Als alles in dezelfde richting als nu evolueert, zal in het tweede helft van volgend jaar een dergelijk project van start gaan. Zowel pater Germaan als ik hebben ja gezegd op de vraag of wij er willen deel van uitmaken.
Mijn denken en dromen gaan dus geregeld over verhuizen, wat meenemen, wat achterlaten hoe vertel ik het mijn familie, mijn vrienden hoe zal het zijn en ook wie zal er nog deel van uitmaken? Want hadden er graag nog een paar mensen bij.
Dagelijks keek ik uit naar wist je dat?. (Dit is het tijdschrift van en voor de msc-leken.) Daarin is voor het project voor het eerst aan alle leken bekend gemaakt. Natuurlijk hoop ik dat er reacties op het artikel komen en dat enkele geïnteresseerden meer uitleg zullen vragen. Hoe dan ook, we starten met het project, zoveel is zeker, maar het zou fijn zijn als we van bijhet begin nog een paar enthousiastelingen zouden mogen begroeten.
Als je dit leest wil je dan meebidden voor het welslagen van het project?
Een beetje bang en onrustig ben ik soms wel, het zou een leugen zijn moest ik schrijven dat het niet zo is. Het is tenslotte niet niks om van een alleengaand leven in een gemeenschap te stappen en dat niet op de leeftijd waarop men doorgaans zo'n beslissing neemt. Een groot deel van mijn leven is al geleefd, ik heb mijn ervaringen en mijn wijsheid en ben tevreden met mezelf.
Waarom doe ik dat eigenlijk nog? Waarom geniet ik niet gewoon verder van het leven dat ik gewoon ben en waar ik me goed in voel? Waarom laat ik niet alles bij het oude? Die vragen zijn er soms wel, doch er is slecht één antwoord: ik voel gewoon dat ik dit moet doen. Ik voel dat ik daar naartoe geleid ben en dat het gevolg geven aan die roep binnen in mij alleen mij gelukkig maakt. Al de vragen vallen weg en ik voel dat ze niet echt nodig zijn, ik hoef alleen maar te vertrouwen en met open handen de toekomst tegemoet te gaan. Natuurlijk is het niet zo dat we ons niet hoeven te bevragen en dat we kunnen gaan zweven of niet met onze beide voeten op de grond blijven. De realiteit van de wereld waarin we leven is er en we dienen daar, volgens mij dan, rekening mee te houden. Doch: Dit maakt me gelukkig: "Vertrouwen op Hem". Zoveel heb ik wel meermaals mogen ondervinden. Sinds ik dit doe is mijn leven veranderd, ik ben meer tevreden, gelukkiger ik heb me voelen thuiskomen daar waar ik moest zijn.
Ik wens iedereen een dergelijk thuiskomen, een thuiskomen in vrede, vreugde en geluk.
Ik vraag me af of jullie ook dagelijks met God bezig zijn. Of Hij gedurende de dag regelmatig in jullie gedachten is en of jullie het gevoel hebben dat je genoeg aan Hem denkt en datgene doet wat Hij zou willen dat je doet.
Hoe weet je trouwens juist wat Hij van jou wil of dat jij datgene doet dat beantwoord aan het verlangen dat Hij van jou heeft?
Is het voldoende als je naar best vermogen handelt?
Ik weet van mezelf dat ik meer dan eens tekort schiet in alles en nog wat maar toch bedenk ik dat ik zo probeer te handelen als de persoon die ik nu ben met de gaven en gebreken dat Hij mij heeft meegegeven en mij maken tot die unieke persoon dat ik ben.
De laatste dagen word ik weer geregeld geconfronteerd met mensen die zelf niet willen gezegd worden wat en hoe ze moeten handelen maar die menen dat ze dit bij mij wel mogen doen en het ook doen.
Ik reageer niet altijd op dezelfde manier maar wanneer dat gebeurd halen ze mij uit mijn evenwicht, dan voel ik me niet meer lekker in mijn vel. Ik voel een kwaadheid in mij en uitzonderlijke toon ik het, maar meestal spreek ik die kwaadheid niet uit omdat ik de moed of de kracht niet vind om dit te doen.
Misschien moet het ook niet misschien is het beter af te koelen en te bedenken dat ik daar niet hoef op in te gaan .Sommigen vinden dat je dit sowieso moet uitspreken, maar soms voel ik dat het uitspreken niets aan de zaak veranderd. Integendeel
Ik vraag me af hoe God dit zou aanpakken. Zou hij de mensen hun mening laten en zelf zijn eigen weg gaan? Ik denk dat hij dit in bepaalde omstandigheden zeker zou doen, in andere omstandigheden zou Hij waarschijnlijk wel in gesprek treden met de andere. Ik denk dat je reactie moet overeenstemmen met datgene waar de andere klaar voor is of voor open staat anders zou het wel eens kunnen dat als tegen een muur praat en dat alles terug op jezelf terugkaatst.
Ik spreek heel dikwijls over inlevingsvermogen of over invoelen, wel ik denk dat dit ook in een dergelijke situatie geldig is. Dat je moet invoelen wat kan en niet kan en wat goed is om te doen en daar moet je dan volgens mij naar handelen.
Misschien ben ik daarin verkeerd, misschien ben ik een softie maar zo pak ik het tot nu toe aan een eerlijk gezegd, voel ik me daar tot nu toe goed bij.
Weet je als iets dergelijks gebeurd dan zou ik er eigenlijk blij om moeten zijn, want het doet me stilstaan en nadenken over die dingen. Het maakt dat we met een bepaalde problematiek die we in ons leven tegenkomen proberen op de juiste manier om te gaan. En weet je wat ik ook denk? Ik denk dat de aanpak voor iedereen verschillend kan zijn, we zijn nu eenmaal uniek in ons eigen zijn!
Ik wens iedereen die dit leest een fijne en vreugdevolle tijd toe
Waarom doet eenzaamheid zo'n pijn? Wat doe ik verkeerd om dat gevoel regelmatig opnieuw te ervaren? Het gaat al een tijdje minder goed met mij... Soms gebeurd dat je ergens naartoe werkt, dat je als het ware leeft naar iets wat je verlangt in je leven en dat je een plaats wilt geven. Ergens zie je in de verte een kans om je droom waar te maken. En dan komt dat wat je ook wel ergens mee rekening hield namelijk dat het wel eens niet zou kunnen doorgaan om de één of andere reden toch reëel op je af. En al heb je er rekening mee gehouden toch moet je zoiets verwerken voornamelijk als het, indien het wel had gekunt het je leven een heel andere richting had gegeven. Daar sta je dan... je droom, je hoop, je uitkijken naar stopt... Ik denk dat ik het de eerste dagen nog niet helemaal snapte maar toen kwam het op me af... en nu? De toekomst die ik voor me zag is er niet meer... Ik staar naar buiten op zoek naar.... ik weet niet meer wat? Wat wil ik vinden buiten? Wat zoek ik, nu ervaar ik het alleen-zijn heel erg. Er is niemand waaraan je kunt vertellen wat je op dat moment voelt. Het maakt me precies gevoeliger en voel ik het nu op dat moment dieper aan, wellicht ben ik kwetsbaarder geworden en krijgt het gevoel van "niet aanvaard" en alleen gelaten worden nu de bovenhand op het goede gevoel dat het alleen-zijn me ook kan geven.
Ik weet het: ik ben nooit alleen, God is er voor mij, maar de nood aan een vriendelijk woord of gebaar door mensen gewoon omdat ik het ben is soms ook heel erg aanwezig
Wat doe ik verkeerd? Ben ik niet lief genoeg naar mensen toe? Ik denk van mezelf dat ik open sta voor mensen, dat ik naar hen luisteren kan luisteren, dat ik bereid ben te helpen en toch lijkt het niet genoeg te zijn...
Al die negatieve gedachten... ze zijn er....
Ik wou dat ik weer dat warme gevoel kon ervaren die ik mocht ervaren toen ik pas bij MSC was... Het gevoel van geborgen-zijn; van bij thuiskomen bij God. Ik wou dat ik in zijn armen kon kruipen om me te koesteren dicht bij Zijn hart.
Ondanks dat ik weet dat Hij er is voor mij doet het gemis aan menselijke vriendschappelijke warmte, het gemis van een blijk van herkenning toch pijn.
Moet ik me anders voordoen dan ik ben om geliefd te worden? Moet ik meedraaien en anderen hun gelijk geven ook als ik voel dat het niet zo is? Misschien zie ik nu alles teveel zwart-wit?
Kleur is zoveel mooier (denk ik na de vorige zin die ik schreef). De zon breekt eventjes door... ook in mijn denken...
Ik hoop echt dat de kleur (warmte-zon-levenskracht) terug in mijn leven komt, want ondanks het dieptepunt van nu, is het leven echt de moeite waard.
Al zie ik het nu nog niet toch weet ik ergens in mij zelf dat een andere weg zich zal tonen en dat dergelijke momenten van pijn, groeimomenten kunnen zijn. Ik ben dankbaar dat ik het even kon uitschrijven... het helpt.
De man fluisterde, "God, spreek tot mij." En een leeuwerik zong, maar de man hoorde het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, spreek tot mij!" En de donder rolde door de lucht, maar de man hoorde het niet.
De man keek om zich heen en zei, "God, vertoon u aan mij." En een ster schitterde helder, maar de man zag het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, toon me een wonder." En een nieuw leven werd geboren, maar de man merkte het niet.
En dus schreeuwde de man in wanhoop, "Raak me aan God en toon mij uw aanwezigheid." Waarop God zich naar hem toe boog en hem aanraakte,
maar de man sloeg de vlinder weg en liep door.
Dit is een verhaal dat ons er aan herinnerd dat God altijd om ons heen is in de kleine en eenvoudige dingen die we voor vanzelfsprekend nemen. Ook in onze elektronische wereld. Daarom wil ik er een aan toevoegen:
De man huilde, "God, help mij!" En er kwam een e-mail binnen met goed nieuws en een bemoediging. Maar de man wiste het bericht en treurde verder.
Over bidden: Bidden is voor een religieus wat het in- en uitademen betekend voor het lichaam of het water voor de vis en de melk voor het kind een levensnoodzakelijkevoorwaarde om te zijn wat men is: leerling van de Heer. (Germaan heeft het hier over religieuzen maar ik geloof dat dit ook voor ons als leek kan tellen, of niet?)
Aan elk bidden gaat een gelovig-weten vooral: De Meester is er en verwacht me. Het naar Hem toegaan, het aan zijn voeten zitten en luisteren naar zijn woorden, gelovend, vertrouwvol, in liefde: dat is het wezen van elk kristelijk gebed
Bidden is dikwijls en lang bij het vuur gaan zitten, zich van binnenin laten doorgloeien zodat men vuur wordt, vurige leerling. Vuur moet branden zei Jezus. Vuur zàl branden!
Bidden kan lastig zijn, kan als het ware onze kracht te boven gaan.
Kun je dan niet één uur met Mij waken? Ervaring van Petrus
Vermoeidheid, slaap, moedeloosheid, tegenslag, angst, sleur, dorheid en zonde kunnen het zicht op de Heer verhinderen, de trouw en de smaak in het gebed verminderen.
Doch bidden kan ons ook tot verrukking brengen. Laat ons hier drie tenten bouwen! riep dezelfde Petrus uit. Vervoering van de geest, vreugdevolle vervulling des harten door de aanraking van de H. Geest. Hij die in Maria Jezus deed geboren worden is Dezelfde die ook in ons bidt, verzucht en smeekt tot God, de beloofde trooster, de Geest die Jezus van bij de Vader zou zenden. geschreven door Pater Germaan Van Muylder
Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets met dit blog deed, ik neem me voor om weer regelmatig te schrijven. Er is veel gebeurd in die tijd maar of dit een uitleg is om het niet schrijven, misschien wel... Er is een tijd voor alles... Waar was ik de afgelopen tijd dan zo mee bezig? Wel ik meen te mogen schrijven dat ik vooral bezig was om mijn leven een andere wending te geven en dit na mijn kennismaking met MSC en hun lekenbeweging. MSC staat voor Missionarissen van het H. Hart. Voor mij hebben zij hun naam niet gestolen: ze zijn echt mensen die leven vanuit hun hart en dat probeer ik ook waar te maken in mijn leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: Ik ontmoette er mensen waarbij je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking gaf me een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in een huis van liefde, thuiskomen ook bij God. Heel mijn leven heb ik al het gevoel gehad dat dit de enige manier is om "goed" te leven en dit vooral naar het voorbeeld dat Jezus ons gaf. Altijd al zocht ik naar voorbeelden en dikwijls werd ik ontgoocheld ook door de Kerk. Ik schoof de schuld op hen die volgens mij als voorbeeld moesten dienen, maar dit niet waarmaakten. Het gaf me geen fijn gevoel... . Nu weet ik dat de kerk bestaat uit mensen zoals gij en ik, mensen met eigen karaktertrekken, met hun gaven en hun zwakheden. Als je naar jezelf kijkt, naar je eigen gaven en beperktheden weet je dat je heel dikwijls anders bent of handelt dan je echt graag zou willen of zoals jij jezelf als ideaal zou willen profileren. We zijn geen perfecte mensen, eens we onze eigen beperktheden willen zien en aanvaarden dan kunnen we ook de anderen niet alleen aanvaarden zoals ze zijn, maar we kunnen ze zelfs liefhebben om hun "anders - zijn". Het "anders - zijn" heeft ons zoveel te bieden, het is een uitnodiging om het minder bekende te verkennen en toe te laten. Het kan, indien we daarvoor kiezen een verrijking betekenen binnen ons eigen leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: ik kwam bij mensen waar je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking geeft je (mij) een gevoel van thuiskomen, thuiskomen bij de Liefde, thuiskomen ook bij God. Ik ben misschien een beetje afgedwaalt maar het aanvaarden van jezelf en de verscheidenheid van jezelf en de anderen is iets dat speelt binnen mijn eigen leven. Leven vanuit je hart is een uitnodiging tot liefde, tot eenheid, tot één zijn met het grote geheel. Heb jij al eens mogen proeven van die grote eenheid? Je één weten met alles om je heen. Het is alsof je uitvloeidt, overvloeid, je bent niet meer beperkt... je mag deel uitmaken van het Grote Geheel. Het is een gevoel van eenheid die zoet en hemels is; er zijn geen vragen meer... er is alleen een besef van stil geluk. Leven vanuit je hart daar kies je voor, elke dag opnieuw
Ondertussen ben ik stil geworden in Zijn nabijheid.
Weet je wel hoe krachtig dit kan zijn?
Het nodigt me uit tot dit gesprek:
Heer, vol schroom ben ik hier bij U niet goed wetend hoe ik me gedragen moet, maar je kent mij. Jij kent me door en door en weet wie ik ben. Ik weet ook dat jij welwillend op mij neerkijkt en ik weet ook dat jij weet hoe ik er soms verlang om dicht bij jou te zijn, hoe ik menige keer verlang naar jouw armen om me heen.
Heer ik voel me wat alleen vandaag, ik wou dat jij hier, in werkelijkheid bij mij was en dat ik een praatje met jou kon maken vandaar mijn brief, dit moet een gezamenlijk gesprek vervangen.
Heer, soms twijfel ik zo en ben een vat vol vragen: hou ik wel van jou?
Wat en hoe doe je dat? Hoe is dat gevoel: Houden van je God,van Vader, van Jezus en ja, zelfs van de H. Geest? Kan ik dat? Doe ik dat? Of stel ik mij dit maar voor?
Hoe moet dat met die drie-eenheid?
Soms ervaar ik jou als Vader, soms als Jezus, de Christus en andere keren wil ik me maar al te graag koesteren of gesteund weten door de Geest. Toch weet ik, hoe moeilijk het ook uit te leggen is, toch weet ik, voel ik dat het er eigenlijk niets toe doet. Dat ik altijd bij jou kan zijn in welke hoedanigheid ik jou op een bepaald moment nodig heb of aanvoel. Als ik mij openstel voor jou dan ben je er.
Dank je daarvoor, dank je voor je liefdevol aanwezig zijn; dank je dat ik even bij jou mocht zijn
Het is lang geleden dat ik me alleen heb gevoeld. Een beetje triest probeerde ik me met allerlei afleidingstactieken bezig te houden, doch zonder blijvend succes.
Toen kwam de reddende gedachte: jij moet het hier ook een beetje feestelijk en sfeervol maken.
Waar doet dit je aan denken?
-Muziek, kerstmuziek
Ik stapte naar mijn wagen want daar had ik een CD met kerstmuziek
Ik deed alle kaarsjes branden, legde de cd in de cd-speler en weet je wat? De sfeer komt ingetogen nog alleen maar toch voel ik me verbonden
En weet je wat? Ik voel me al heel wat beter.
Straks sluit ik de pc af. Neem een boek wat knabbels en ga genieten op mijn manier
Waarom ik dit schrijf? Misschien zijn er nog mensen die zich eenzaam voelen, misschien kunnen ook zij, voor zichzelf, uitzoeken wat ze missen en wat ze voor zichzelf kunnen invullen.
Al is het wat muziek net als ik, of een warm bad, of iets lekkers, een glaasje wijn of zo ik weet zeker dat jij iets vind waardoor de sfeer ook voor jou anders wordt
Ik wens iedereen een sfeervolle avond, ook en vooral zij die hem alleen doorbrengen. We kunnen zoveel zelf doen
Hoe kom ik ertoe om dit te denken? Wel vrijdagavond hadden we een samenkomst met leken en via de tekst die we bespraken ging het over al of niet liefdevol zijn, liefde ervaren en doorgeven. Nadat iedereen zowat aan het woord gekomen was, was er iemand in de groep die plots vanuit het diepste van haar hart zei: "Het spijt me hoor, maar op dit moment is dit me alles teveel! Ik kan nu zelfs het woord liefde niet meer horen of uitspreken Voor mij is het momenteel zoeken hoe ik hier uitkom. Ik zoek op allerlei plaatsen op allerlei manieren, in heel wat boeken, ik zoek overal " Het was een roep van diep uit haar hart én ziel.
Ik herkende die roep! Ik herkende haar uitspraak en nu zoveel tijd na zoveel jaren begreep ik dat dit bij het verwerkingsproces hoort nadat men in die liefde heel erg gekwetst is geworden.
Het woord liefde (of bij sommige God) doet dan zoveel pijn dat je er bijna onpasselijk en allergisch voor wordt. Soms heeft het vele jaren nodig eer die pijn zachter wordt, eer je stopt met je te verzetten, eer je geleidelijk kunt aanvaarden om vandaar uit geleidelijk aan te genezen.
Hoe waar dacht ik: hoe moeilijk is liefde niet op een dergelijk moment
Dit dacht ik die avond, toen die andere vrouw haar noodkreet liet horen.
Deze middag moest ik daar aan terugdenken. Ik bedacht dat ook heel mijn leven een zoeken was naar liefde.
Als kind sta je daar niet bij stil, je aanvaard alle uitingen van liefde en je voelt je er wel bij. Je staat er niet bij stil, je ondergaat het en aanvaard het als de gewoonste zaak ter wereld.
Het duurde bij mij een hele tijd en mislukkingen eer ik me eindelijk ging afvragen wat liefde voor mij betekende, wat voor mij echt liefde is en hoe ik liefde wou beleven. Ook ik ging overal zoeken, op allerlei plaatsen, in allerlei boeken tot ik het uiteindelijk in mezelf vond.
Zolang ik geen voeling daarmee had besefte ik niet dat het soort liefde die ik heel puur was en slechts met mondjesmaat kon ervaren worden.
Ik bedacht hoe mij toen allemaal veranderde: liefde is een werkwoord zegt men wel eens, voor mij is het: liefde is een zoektocht want ik besef dat ik nu nog steeds aan het begin sta. Dat ik die liefde die ik gevonden heb steeds verder wil uitverfijnen dat ik die liefde verder blijf zoeken want ik denk dat er voor ons mensen geen einde aan komt.
Liefde is delen delen wat je in je hebt delen wat je hebt.
Liefde is geven maar ook kunnen aanvaarden. Liefde is zacht, maakt je zacht, ze is zoet, ze is mededogen, ze is begrijpen, respecteren en openstaan voor de anderen. Liefde is nooit zelfzuchtig ze deelt uit.
Spiritualiteit van beneden / symbolen en tekens / vrijheid in omgaan met emoties:
Graag vertel ik een voorbeeld wat ik heel recent mocht zien of herkennen of hoe je het ook wilt noemen. Eigen ervaring:
De laatste dagen had ik het nogal moeilijk met iets (een uitdrukking van een verlangen naar de toekomst toe) wat ik ter bespreking naar een groep mensen had gebracht en waar ik slechts onrechtstreeks een paar reacties kreeg en die waren niet erg positief te noemen. Geen van de mensen die aan de bespreking deelnamen, sprak me aan, ik had zelfs het gevoel dat ze me uit de weg gingen.
Ik hoorde hoe persoonlijke ervaringen van mensen uit die groep mijn vraag en hun reactie er over bepaalden.
Op 25 oktober werd ik wakker en mijn eerste gedachten gingen weer daarover. Hoe meer ik er over dacht hoe kwader ik me voelde worden. Hoe kwader ik werd, hoe ongemakkelijker ik mij voelde, hoe meer ik ook lichamelijke pijn voelde.
Ik wou er van af en probeerde het los te laten, het af te geven maar het lukte me niet. Ik bleef er over na-denken. Ik zat echt diep op dat moment, hoe ik ook probeerde ik kon aan niets anders denken, kon niets anders doen, ook al probeerde ik het. Het leek wel of mijn eigen denken mij verlamde.
De gedachte kwam in me op: ik moet hier met iemand over praten want het lukt me niet. Het lukt me niet alleen, zo kan het niet verder. Ik zou een afspraak maken met mijn vertrouwenspersoon en hulp vragen. Op dat moment kon ik mij ook richten tot de Heer, (eerder lukte dit me ook niet): Heer, ik kan het niet help me, het lukt me niet om het los te laten!
Ik was er mij heel erg bewust van dat ik diep zat en dat ik niet op die manier kon voortgaan, dat het zelfs lichamelijk niet goed was om in die negatieve cirkel te blijven. Toen gebeurde iets!
Een gedachte kwam in mij op: Kwaadheid roept kwaadheid op
Ik liet mijn gedachten daar een tijdje verder op in gaan en wist dat dit juist was. Ik moest de cirkel doorbreken maar hoe? Op dat moment zag ik het niet al wilde ik het wel.
Toen kwam het volgende woord:LIEFDE.
Dat is het dacht ik, dat is het! Ook hier bleef ik in gedachten even bij.
En ook nu wist ik dat dit de enige mogelijkheid was. Wat nu volgde was voor mij een heerlijke en duidelijk voelbare beleving:
Het was alsof vanaf dat moment alles weer anders werd, alles leek zachter te worden, ik kon ook weer anders denken.
Ik kon die groep mensen anders benaderen, ik kon hen vanuit liefde bekijken en ook begrijpen. Ik voelde mijn gespannenheid wegvloeien, net als de lichamelijke pijn die ik ervaren had. Eindelijk kon ik loslaten en andere dingen gaan doen.
Brenda, mijn kleinkind, verjaarde een paar dagen later: Ik moest haar kaartje nog posten, dus maakte mij er voor klaar en stapte in mijn wagen. Als ik de sleutel omdraai en kontact krijg dan slaat mijn radio ook aan.
Het eerste wat ik hoorde waren volgende woorden:
You can make your day to a hell or to a heaven
Dit was de eerste zin dat ik hoorde, klaar en duidelijk waren de woorden over gekomen. Ja, dacht ik, zon verschil is het inderdaad!
Mijn dag had een hel kunnen zijn vandaag, gelukkig voelde ik de hemel nu dichterbij!
Het viel me op dat ik zo bezig geweest was met het, volgens mij negatieve gedeelte, dat ik mij slechts eventjes had kunnen blij voelen met het heel mooie en positieve antwoord dat ik wel had mogen ontvangen. Dat positieve antwoord dant in feite veel belangrijker Voor mij veel belangrijker was, was op de achtergrond gekomen door het andere. Nu pas kon ik weer het mooie daarvan zien! Nu pas kon ik er terug blij en gelukkig mee zijn. Het is inderdaad zoals Charles Aznavour zong: "Je kan je dag tot een hel of tot een hemel maken" aan ons de keuze!
En het is nog niet gedaan. Om twee uur wordt er aan de deur gebeld, het was de postbode met een pakje! Ik was nogal verwonderd: Ik verwachte geen pakje... wat en van wie kon het zijn? Het kwam van iemand in de groep die deel genomen had aan de bespreking!
Ze stuurde mij een Braziliaanse kleine "lembraça" een kleine herinnering van pater Raf, die het achterliet en die zij mocht geven aan wie zij wilde. Ze schreef er bij: "bloemen voor een iemand speciaal... met God's zegen!" ik voelde me heel ontroerd.
Ik dacht: wat ben ik toch een klein mens! Het kan zijn dat mijn schrijven als een verhaal overkomt, maar ieder woord is waar, ieder woord heb ik die dag beleefd. Ik dan de Heer voor deze "hemelse" dag! Toelichting:
Pater Raf: Hij werkt als missionaris in Brazilië, ik had hem onlangs leren kennen toen hij op vakantie in België was.
Ik wens jullie allen een "hemelse" dag toe, Lieve groet, filosoofje
