Spiritualiteit van beneden / symbolen en tekens / vrijheid in omgaan met emoties:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Graag vertel ik een voorbeeld wat ik heel recent mocht zien of herkennen of hoe je het ook wilt noemen. Eigen ervaring:

De laatste dagen had ik het nogal moeilijk met iets (een uitdrukking van een verlangen naar de toekomst toe) wat ik ter bespreking naar een groep mensen had gebracht en waar ik slechts onrechtstreeks een paar reacties kreeg en die waren niet erg positief te noemen. Geen van de mensen die aan de bespreking deelnamen, sprak me aan, ik had zelfs het gevoel dat ze me uit de weg gingen.

Ik hoorde hoe persoonlijke ervaringen van mensen uit die groep mijn vraag en hun reactie er over bepaalden.

Op 25 oktober werd ik wakker en mijn eerste gedachten gingen weer daarover. Hoe meer ik er over dacht hoe kwader ik me voelde worden. Hoe kwader ik werd, hoe ongemakkelijker ik mij voelde, hoe meer ik ook lichamelijke pijn voelde.

Ik wou er van af en probeerde het los te laten, het af te geven… maar het lukte me niet. Ik bleef er over na-denken. Ik zat echt diep op dat moment, hoe ik ook probeerde ik kon aan niets anders denken, kon niets anders doen, ook al probeerde ik het. Het leek wel of mijn eigen denken mij verlamde.

De gedachte kwam in me op: “ik moet hier met iemand over praten want het lukt me niet. Het lukt me niet alleen, zo kan het niet verder”. Ik zou een afspraak maken met mijn vertrouwenspersoon en hulp vragen. Op dat moment kon ik mij ook richten tot de Heer, (eerder lukte dit me ook niet): “Heer, ik kan het niet… help me, het lukt me niet om het los te laten”!

Ik was er mij heel erg bewust van dat ik diep zat en dat ik niet op die manier kon voortgaan, dat het zelfs lichamelijk niet goed was om in die negatieve cirkel te blijven. Toen gebeurde iets!

Een gedachte kwam in mij op: “Kwaadheid roept kwaadheid op”

Ik liet mijn gedachten daar een tijdje verder op in gaan en wist dat dit juist was. Ik moest de cirkel doorbreken maar hoe? Op dat moment zag ik het niet al wilde ik het wel.

Toen kwam het volgende woord:  “LIEFDE.” 

Dat is het dacht ik, dat is het! Ook hier bleef ik in gedachten even bij.

En ook nu wist ik dat dit de enige mogelijkheid was. Wat nu volgde was voor mij een heerlijke en duidelijk voelbare beleving:

Het was alsof vanaf dat moment alles weer anders werd, alles leek zachter te worden, ik kon ook weer anders denken.

Ik kon die groep mensen anders benaderen, ik kon hen vanuit liefde bekijken en ook begrijpen. Ik voelde mijn gespannenheid wegvloeien, net als de lichamelijke pijn die ik ervaren had. Eindelijk kon ik loslaten en andere dingen gaan doen.

Brenda, mijn kleinkind, verjaarde een paar dagen later: Ik moest haar kaartje nog posten, dus maakte mij er voor klaar en stapte in mijn wagen. Als ik de sleutel omdraai en kontact krijg dan slaat mijn radio ook aan.

Het eerste wat ik hoorde waren volgende woorden:

 “You can make your day to a hell or to a heaven…”

Dit was de eerste zin dat ik hoorde, klaar en duidelijk waren de woorden over gekomen. Ja, dacht ik, zo’n verschil is het inderdaad!

Mijn dag had een hel kunnen zijn vandaag, gelukkig voelde ik de hemel nu dichterbij!

Het viel me op dat ik zo bezig geweest was met het, volgens mij negatieve gedeelte, dat ik mij slechts eventjes had kunnen blij voelen  met het heel mooie en positieve antwoord dat ik wel had mogen ontvangen.  Dat positieve antwoord dant in feite veel belangrijker Voor mij veel belangrijker was, was op de achtergrond gekomen door het andere. Nu pas kon ik weer het mooie daarvan zien! Nu pas kon ik er terug blij en gelukkig mee zijn.
Het is inderdaad zoals Charles Aznavour zong: "Je kan je dag tot een hel of tot een hemel maken" aan ons de keuze!

En het is nog niet gedaan. Om twee uur wordt er aan de deur gebeld, het was de postbode met een pakje! Ik was nogal verwonderd: Ik verwachte geen pakje... wat en van wie kon het zijn? Het kwam van iemand in de groep die deel genomen had aan de bespreking!

Ze stuurde mij een Braziliaanse kleine "lembraça" een kleine herinnering van pater Raf, die het achterliet en die zij mocht geven aan wie zij wilde.
Ze schreef er bij: "bloemen voor een iemand speciaal... met God's zegen!" ik voelde me heel ontroerd.

Ik dacht: wat ben ik toch een klein mens! Het kan zijn dat mijn schrijven als een verhaal overkomt, maar ieder woord is waar, ieder woord heb ik die dag beleefd. Ik dan de Heer voor deze "hemelse" dag!

Toelichting:

Pater Raf: Hij werkt als missionaris in Brazilië, ik had hem onlangs leren kennen toen hij op vakantie in België was.

Ik wens jullie allen een "hemelse" dag toe,
Lieve groet,
filosoofje