Blog van filosoofje / Rita Leven met een open geest. Geef je hart en je ziel ruimte in je leven.
16-07-2007
Mooi om te delen - Ik wil leven...
ik wil leven,
heel diep leven,
andere mensen
andere ideeën
andere denkwijzen
leren kennen
zoeken waar ik in mijn leven
zin kan vinden
ik wil er zijn voor mensen
mensen leren horen
leren begrijpen
leren aanvaarden
leren zien waar ik wel of niet
een oase kan zijn voor anderen.
ik wil altijd blijven zoeken,
op een nieuwe vraag botsen
vrede zoeken in mezelf
wanneer ik denk dat ik er al ben
mij terug laten bevragen.
ik wil meegaan
in elke positieve beweging van verandering
in mijn eigen leven en in dat
van de samenleving.
ik wil leven houden
van al wat leeft,
leren dankbaar zijn,
God leren zeggen,
of een ander woord dat
die grotere kracht kan vatten.
eigenlijk wil ik alleen maar leren leven, leren zijn, hier en nu leren samenleven met de aarde en met mensen het wonder van het leven delen met tocht- en bondgenoten
(uit baggerboek Chiro)
ik kreeg dit toegestuurd en vond het zo mooi en treffend dat ik het wou delen.
Wat ben ik een onregelmatig schrijven en toch is het niet zo dat er niets in mijn leven gebeurd integendeel zelfs er is zelfs iets in het vooruitzicht dat mijn leven een andere wending zal geven.
Een paar jaar geleden sprak ik de wens uit om deel uit te maken van een een msc-gemeenschap wat niet evident was want ik als vrouw sprak die wens uit in een mannengemeenschap. Mijn wens is dus zeker niet als vanzelfsprekend ontvangen maar men verzekerde mij dat men mijn vraag ter overweging nam. Het antwoord was nu niet meteen positief maar ook niet negatief, het kon alle wegen uit en ik kon dus maar één ding doen en dit is afwachten en vertrouwen dat datgene zou gebeuren wat kon en mocht gebeuren.
Soms ongedurig als ik ben liet ik na een zekere tijd die wens meer en meer los en dacht zelfs al dat alleen een wonder dit nog mogelijk kon maken.
Een klein wonder geschiedde:
De provinciaal overste nam kontact op met pater Germaan met een voorstel dat hij zelf had aangeboden gekregen en waarvan hij meende dat het ons MSC-leken een mogelijkheid zou bieden om, met in gedachten de vraag die leeft, een gemengde gemeenschap op te starten.
Enthousiast zond Pater Germaan dit aanbod door aan de stuurgroep van de lekenbeweging waar ik ook deel van uitmaak. Mijn enthousiasme was meteen gewekt.
Ondertussen zijn we al meerdere gesprekken en samenkomsten verder. Als alles in dezelfde richting als nu evolueert, zal in het tweede helft van volgend jaar een dergelijk project van start gaan. Zowel pater Germaan als ik hebben ja gezegd op de vraag of wij er willen deel van uitmaken.
Mijn denken en dromen gaan dus geregeld over verhuizen, wat meenemen, wat achterlaten hoe vertel ik het mijn familie, mijn vrienden hoe zal het zijn en ook wie zal er nog deel van uitmaken? Want hadden er graag nog een paar mensen bij.
Dagelijks keek ik uit naar wist je dat?. (Dit is het tijdschrift van en voor de msc-leken.) Daarin is voor het project voor het eerst aan alle leken bekend gemaakt. Natuurlijk hoop ik dat er reacties op het artikel komen en dat enkele geïnteresseerden meer uitleg zullen vragen. Hoe dan ook, we starten met het project, zoveel is zeker, maar het zou fijn zijn als we van bijhet begin nog een paar enthousiastelingen zouden mogen begroeten.
Als je dit leest wil je dan meebidden voor het welslagen van het project?
Een beetje bang en onrustig ben ik soms wel, het zou een leugen zijn moest ik schrijven dat het niet zo is. Het is tenslotte niet niks om van een alleengaand leven in een gemeenschap te stappen en dat niet op de leeftijd waarop men doorgaans zo'n beslissing neemt. Een groot deel van mijn leven is al geleefd, ik heb mijn ervaringen en mijn wijsheid en ben tevreden met mezelf.
Waarom doe ik dat eigenlijk nog? Waarom geniet ik niet gewoon verder van het leven dat ik gewoon ben en waar ik me goed in voel? Waarom laat ik niet alles bij het oude? Die vragen zijn er soms wel, doch er is slecht één antwoord: ik voel gewoon dat ik dit moet doen. Ik voel dat ik daar naartoe geleid ben en dat het gevolg geven aan die roep binnen in mij alleen mij gelukkig maakt. Al de vragen vallen weg en ik voel dat ze niet echt nodig zijn, ik hoef alleen maar te vertrouwen en met open handen de toekomst tegemoet te gaan. Natuurlijk is het niet zo dat we ons niet hoeven te bevragen en dat we kunnen gaan zweven of niet met onze beide voeten op de grond blijven. De realiteit van de wereld waarin we leven is er en we dienen daar, volgens mij dan, rekening mee te houden. Doch: Dit maakt me gelukkig: "Vertrouwen op Hem". Zoveel heb ik wel meermaals mogen ondervinden. Sinds ik dit doe is mijn leven veranderd, ik ben meer tevreden, gelukkiger ik heb me voelen thuiskomen daar waar ik moest zijn.
Ik wens iedereen een dergelijk thuiskomen, een thuiskomen in vrede, vreugde en geluk.
Ik vraag me af of jullie ook dagelijks met God bezig zijn. Of Hij gedurende de dag regelmatig in jullie gedachten is en of jullie het gevoel hebben dat je genoeg aan Hem denkt en datgene doet wat Hij zou willen dat je doet.
Hoe weet je trouwens juist wat Hij van jou wil of dat jij datgene doet dat beantwoord aan het verlangen dat Hij van jou heeft?
Is het voldoende als je naar best vermogen handelt?
Ik weet van mezelf dat ik meer dan eens tekort schiet in alles en nog wat maar toch bedenk ik dat ik zo probeer te handelen als de persoon die ik nu ben met de gaven en gebreken dat Hij mij heeft meegegeven en mij maken tot die unieke persoon dat ik ben.
De laatste dagen word ik weer geregeld geconfronteerd met mensen die zelf niet willen gezegd worden wat en hoe ze moeten handelen maar die menen dat ze dit bij mij wel mogen doen en het ook doen.
Ik reageer niet altijd op dezelfde manier maar wanneer dat gebeurd halen ze mij uit mijn evenwicht, dan voel ik me niet meer lekker in mijn vel. Ik voel een kwaadheid in mij en uitzonderlijke toon ik het, maar meestal spreek ik die kwaadheid niet uit omdat ik de moed of de kracht niet vind om dit te doen.
Misschien moet het ook niet misschien is het beter af te koelen en te bedenken dat ik daar niet hoef op in te gaan .Sommigen vinden dat je dit sowieso moet uitspreken, maar soms voel ik dat het uitspreken niets aan de zaak veranderd. Integendeel
Ik vraag me af hoe God dit zou aanpakken. Zou hij de mensen hun mening laten en zelf zijn eigen weg gaan? Ik denk dat hij dit in bepaalde omstandigheden zeker zou doen, in andere omstandigheden zou Hij waarschijnlijk wel in gesprek treden met de andere. Ik denk dat je reactie moet overeenstemmen met datgene waar de andere klaar voor is of voor open staat anders zou het wel eens kunnen dat als tegen een muur praat en dat alles terug op jezelf terugkaatst.
Ik spreek heel dikwijls over inlevingsvermogen of over invoelen, wel ik denk dat dit ook in een dergelijke situatie geldig is. Dat je moet invoelen wat kan en niet kan en wat goed is om te doen en daar moet je dan volgens mij naar handelen.
Misschien ben ik daarin verkeerd, misschien ben ik een softie maar zo pak ik het tot nu toe aan een eerlijk gezegd, voel ik me daar tot nu toe goed bij.
Weet je als iets dergelijks gebeurd dan zou ik er eigenlijk blij om moeten zijn, want het doet me stilstaan en nadenken over die dingen. Het maakt dat we met een bepaalde problematiek die we in ons leven tegenkomen proberen op de juiste manier om te gaan. En weet je wat ik ook denk? Ik denk dat de aanpak voor iedereen verschillend kan zijn, we zijn nu eenmaal uniek in ons eigen zijn!
Ik wens iedereen die dit leest een fijne en vreugdevolle tijd toe
Waarom doet eenzaamheid zo'n pijn? Wat doe ik verkeerd om dat gevoel regelmatig opnieuw te ervaren? Het gaat al een tijdje minder goed met mij... Soms gebeurd dat je ergens naartoe werkt, dat je als het ware leeft naar iets wat je verlangt in je leven en dat je een plaats wilt geven. Ergens zie je in de verte een kans om je droom waar te maken. En dan komt dat wat je ook wel ergens mee rekening hield namelijk dat het wel eens niet zou kunnen doorgaan om de één of andere reden toch reëel op je af. En al heb je er rekening mee gehouden toch moet je zoiets verwerken voornamelijk als het, indien het wel had gekunt het je leven een heel andere richting had gegeven. Daar sta je dan... je droom, je hoop, je uitkijken naar stopt... Ik denk dat ik het de eerste dagen nog niet helemaal snapte maar toen kwam het op me af... en nu? De toekomst die ik voor me zag is er niet meer... Ik staar naar buiten op zoek naar.... ik weet niet meer wat? Wat wil ik vinden buiten? Wat zoek ik, nu ervaar ik het alleen-zijn heel erg. Er is niemand waaraan je kunt vertellen wat je op dat moment voelt. Het maakt me precies gevoeliger en voel ik het nu op dat moment dieper aan, wellicht ben ik kwetsbaarder geworden en krijgt het gevoel van "niet aanvaard" en alleen gelaten worden nu de bovenhand op het goede gevoel dat het alleen-zijn me ook kan geven.
Ik weet het: ik ben nooit alleen, God is er voor mij, maar de nood aan een vriendelijk woord of gebaar door mensen gewoon omdat ik het ben is soms ook heel erg aanwezig
Wat doe ik verkeerd? Ben ik niet lief genoeg naar mensen toe? Ik denk van mezelf dat ik open sta voor mensen, dat ik naar hen luisteren kan luisteren, dat ik bereid ben te helpen en toch lijkt het niet genoeg te zijn...
Al die negatieve gedachten... ze zijn er....
Ik wou dat ik weer dat warme gevoel kon ervaren die ik mocht ervaren toen ik pas bij MSC was... Het gevoel van geborgen-zijn; van bij thuiskomen bij God. Ik wou dat ik in zijn armen kon kruipen om me te koesteren dicht bij Zijn hart.
Ondanks dat ik weet dat Hij er is voor mij doet het gemis aan menselijke vriendschappelijke warmte, het gemis van een blijk van herkenning toch pijn.
Moet ik me anders voordoen dan ik ben om geliefd te worden? Moet ik meedraaien en anderen hun gelijk geven ook als ik voel dat het niet zo is? Misschien zie ik nu alles teveel zwart-wit?
Kleur is zoveel mooier (denk ik na de vorige zin die ik schreef). De zon breekt eventjes door... ook in mijn denken...
Ik hoop echt dat de kleur (warmte-zon-levenskracht) terug in mijn leven komt, want ondanks het dieptepunt van nu, is het leven echt de moeite waard.
Al zie ik het nu nog niet toch weet ik ergens in mij zelf dat een andere weg zich zal tonen en dat dergelijke momenten van pijn, groeimomenten kunnen zijn. Ik ben dankbaar dat ik het even kon uitschrijven... het helpt.
De man fluisterde, "God, spreek tot mij." En een leeuwerik zong, maar de man hoorde het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, spreek tot mij!" En de donder rolde door de lucht, maar de man hoorde het niet.
De man keek om zich heen en zei, "God, vertoon u aan mij." En een ster schitterde helder, maar de man zag het niet.
En dus schreeuwde de man, "God, toon me een wonder." En een nieuw leven werd geboren, maar de man merkte het niet.
En dus schreeuwde de man in wanhoop, "Raak me aan God en toon mij uw aanwezigheid." Waarop God zich naar hem toe boog en hem aanraakte,
maar de man sloeg de vlinder weg en liep door.
Dit is een verhaal dat ons er aan herinnerd dat God altijd om ons heen is in de kleine en eenvoudige dingen die we voor vanzelfsprekend nemen. Ook in onze elektronische wereld. Daarom wil ik er een aan toevoegen:
De man huilde, "God, help mij!" En er kwam een e-mail binnen met goed nieuws en een bemoediging. Maar de man wiste het bericht en treurde verder.
Over bidden: Bidden is voor een religieus wat het in- en uitademen betekend voor het lichaam of het water voor de vis en de melk voor het kind een levensnoodzakelijkevoorwaarde om te zijn wat men is: leerling van de Heer. (Germaan heeft het hier over religieuzen maar ik geloof dat dit ook voor ons als leek kan tellen, of niet?)
Aan elk bidden gaat een gelovig-weten vooral: De Meester is er en verwacht me. Het naar Hem toegaan, het aan zijn voeten zitten en luisteren naar zijn woorden, gelovend, vertrouwvol, in liefde: dat is het wezen van elk kristelijk gebed
Bidden is dikwijls en lang bij het vuur gaan zitten, zich van binnenin laten doorgloeien zodat men vuur wordt, vurige leerling. Vuur moet branden zei Jezus. Vuur zàl branden!
Bidden kan lastig zijn, kan als het ware onze kracht te boven gaan.
Kun je dan niet één uur met Mij waken? Ervaring van Petrus
Vermoeidheid, slaap, moedeloosheid, tegenslag, angst, sleur, dorheid en zonde kunnen het zicht op de Heer verhinderen, de trouw en de smaak in het gebed verminderen.
Doch bidden kan ons ook tot verrukking brengen. Laat ons hier drie tenten bouwen! riep dezelfde Petrus uit. Vervoering van de geest, vreugdevolle vervulling des harten door de aanraking van de H. Geest. Hij die in Maria Jezus deed geboren worden is Dezelfde die ook in ons bidt, verzucht en smeekt tot God, de beloofde trooster, de Geest die Jezus van bij de Vader zou zenden. geschreven door Pater Germaan Van Muylder
Het is een hele tijd geleden dat ik nog iets met dit blog deed, ik neem me voor om weer regelmatig te schrijven. Er is veel gebeurd in die tijd maar of dit een uitleg is om het niet schrijven, misschien wel... Er is een tijd voor alles... Waar was ik de afgelopen tijd dan zo mee bezig? Wel ik meen te mogen schrijven dat ik vooral bezig was om mijn leven een andere wending te geven en dit na mijn kennismaking met MSC en hun lekenbeweging. MSC staat voor Missionarissen van het H. Hart. Voor mij hebben zij hun naam niet gestolen: ze zijn echt mensen die leven vanuit hun hart en dat probeer ik ook waar te maken in mijn leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: Ik ontmoette er mensen waarbij je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking gaf me een gevoel van thuiskomen, thuiskomen in een huis van liefde, thuiskomen ook bij God. Heel mijn leven heb ik al het gevoel gehad dat dit de enige manier is om "goed" te leven en dit vooral naar het voorbeeld dat Jezus ons gaf. Altijd al zocht ik naar voorbeelden en dikwijls werd ik ontgoocheld ook door de Kerk. Ik schoof de schuld op hen die volgens mij als voorbeeld moesten dienen, maar dit niet waarmaakten. Het gaf me geen fijn gevoel... . Nu weet ik dat de kerk bestaat uit mensen zoals gij en ik, mensen met eigen karaktertrekken, met hun gaven en hun zwakheden. Als je naar jezelf kijkt, naar je eigen gaven en beperktheden weet je dat je heel dikwijls anders bent of handelt dan je echt graag zou willen of zoals jij jezelf als ideaal zou willen profileren. We zijn geen perfecte mensen, eens we onze eigen beperktheden willen zien en aanvaarden dan kunnen we ook de anderen niet alleen aanvaarden zoals ze zijn, maar we kunnen ze zelfs liefhebben om hun "anders - zijn". Het "anders - zijn" heeft ons zoveel te bieden, het is een uitnodiging om het minder bekende te verkennen en toe te laten. Het kan, indien we daarvoor kiezen een verrijking betekenen binnen ons eigen leven. Msc heeft me leren anders kijken naar mensen: ik kwam bij mensen waar je niet alleen jezelf mag zijn maar waar je ook geliefd bent om wie je bent. Deze ontdekking geeft je (mij) een gevoel van thuiskomen, thuiskomen bij de Liefde, thuiskomen ook bij God. Ik ben misschien een beetje afgedwaalt maar het aanvaarden van jezelf en de verscheidenheid van jezelf en de anderen is iets dat speelt binnen mijn eigen leven. Leven vanuit je hart is een uitnodiging tot liefde, tot eenheid, tot één zijn met het grote geheel. Heb jij al eens mogen proeven van die grote eenheid? Je één weten met alles om je heen. Het is alsof je uitvloeidt, overvloeid, je bent niet meer beperkt... je mag deel uitmaken van het Grote Geheel. Het is een gevoel van eenheid die zoet en hemels is; er zijn geen vragen meer... er is alleen een besef van stil geluk. Leven vanuit je hart daar kies je voor, elke dag opnieuw
Ondertussen ben ik stil geworden in Zijn nabijheid.
Weet je wel hoe krachtig dit kan zijn?
Het nodigt me uit tot dit gesprek:
Heer, vol schroom ben ik hier bij U niet goed wetend hoe ik me gedragen moet, maar je kent mij. Jij kent me door en door en weet wie ik ben. Ik weet ook dat jij welwillend op mij neerkijkt en ik weet ook dat jij weet hoe ik er soms verlang om dicht bij jou te zijn, hoe ik menige keer verlang naar jouw armen om me heen.
Heer ik voel me wat alleen vandaag, ik wou dat jij hier, in werkelijkheid bij mij was en dat ik een praatje met jou kon maken vandaar mijn brief, dit moet een gezamenlijk gesprek vervangen.
Heer, soms twijfel ik zo en ben een vat vol vragen: hou ik wel van jou?
Wat en hoe doe je dat? Hoe is dat gevoel: Houden van je God,van Vader, van Jezus en ja, zelfs van de H. Geest? Kan ik dat? Doe ik dat? Of stel ik mij dit maar voor?
Hoe moet dat met die drie-eenheid?
Soms ervaar ik jou als Vader, soms als Jezus, de Christus en andere keren wil ik me maar al te graag koesteren of gesteund weten door de Geest. Toch weet ik, hoe moeilijk het ook uit te leggen is, toch weet ik, voel ik dat het er eigenlijk niets toe doet. Dat ik altijd bij jou kan zijn in welke hoedanigheid ik jou op een bepaald moment nodig heb of aanvoel. Als ik mij openstel voor jou dan ben je er.
Dank je daarvoor, dank je voor je liefdevol aanwezig zijn; dank je dat ik even bij jou mocht zijn
Het is lang geleden dat ik me alleen heb gevoeld. Een beetje triest probeerde ik me met allerlei afleidingstactieken bezig te houden, doch zonder blijvend succes.
Toen kwam de reddende gedachte: jij moet het hier ook een beetje feestelijk en sfeervol maken.
Waar doet dit je aan denken?
-Muziek, kerstmuziek
Ik stapte naar mijn wagen want daar had ik een CD met kerstmuziek
Ik deed alle kaarsjes branden, legde de cd in de cd-speler en weet je wat? De sfeer komt ingetogen nog alleen maar toch voel ik me verbonden
En weet je wat? Ik voel me al heel wat beter.
Straks sluit ik de pc af. Neem een boek wat knabbels en ga genieten op mijn manier
Waarom ik dit schrijf? Misschien zijn er nog mensen die zich eenzaam voelen, misschien kunnen ook zij, voor zichzelf, uitzoeken wat ze missen en wat ze voor zichzelf kunnen invullen.
Al is het wat muziek net als ik, of een warm bad, of iets lekkers, een glaasje wijn of zo ik weet zeker dat jij iets vind waardoor de sfeer ook voor jou anders wordt
Ik wens iedereen een sfeervolle avond, ook en vooral zij die hem alleen doorbrengen. We kunnen zoveel zelf doen
Hoe kom ik ertoe om dit te denken? Wel vrijdagavond hadden we een samenkomst met leken en via de tekst die we bespraken ging het over al of niet liefdevol zijn, liefde ervaren en doorgeven. Nadat iedereen zowat aan het woord gekomen was, was er iemand in de groep die plots vanuit het diepste van haar hart zei: "Het spijt me hoor, maar op dit moment is dit me alles teveel! Ik kan nu zelfs het woord liefde niet meer horen of uitspreken Voor mij is het momenteel zoeken hoe ik hier uitkom. Ik zoek op allerlei plaatsen op allerlei manieren, in heel wat boeken, ik zoek overal " Het was een roep van diep uit haar hart én ziel.
Ik herkende die roep! Ik herkende haar uitspraak en nu zoveel tijd na zoveel jaren begreep ik dat dit bij het verwerkingsproces hoort nadat men in die liefde heel erg gekwetst is geworden.
Het woord liefde (of bij sommige God) doet dan zoveel pijn dat je er bijna onpasselijk en allergisch voor wordt. Soms heeft het vele jaren nodig eer die pijn zachter wordt, eer je stopt met je te verzetten, eer je geleidelijk kunt aanvaarden om vandaar uit geleidelijk aan te genezen.
Hoe waar dacht ik: hoe moeilijk is liefde niet op een dergelijk moment
Dit dacht ik die avond, toen die andere vrouw haar noodkreet liet horen.
Deze middag moest ik daar aan terugdenken. Ik bedacht dat ook heel mijn leven een zoeken was naar liefde.
Als kind sta je daar niet bij stil, je aanvaard alle uitingen van liefde en je voelt je er wel bij. Je staat er niet bij stil, je ondergaat het en aanvaard het als de gewoonste zaak ter wereld.
Het duurde bij mij een hele tijd en mislukkingen eer ik me eindelijk ging afvragen wat liefde voor mij betekende, wat voor mij echt liefde is en hoe ik liefde wou beleven. Ook ik ging overal zoeken, op allerlei plaatsen, in allerlei boeken tot ik het uiteindelijk in mezelf vond.
Zolang ik geen voeling daarmee had besefte ik niet dat het soort liefde die ik heel puur was en slechts met mondjesmaat kon ervaren worden.
Ik bedacht hoe mij toen allemaal veranderde: liefde is een werkwoord zegt men wel eens, voor mij is het: liefde is een zoektocht want ik besef dat ik nu nog steeds aan het begin sta. Dat ik die liefde die ik gevonden heb steeds verder wil uitverfijnen dat ik die liefde verder blijf zoeken want ik denk dat er voor ons mensen geen einde aan komt.
Liefde is delen delen wat je in je hebt delen wat je hebt.
Liefde is geven maar ook kunnen aanvaarden. Liefde is zacht, maakt je zacht, ze is zoet, ze is mededogen, ze is begrijpen, respecteren en openstaan voor de anderen. Liefde is nooit zelfzuchtig ze deelt uit.
Spiritualiteit van beneden / symbolen en tekens / vrijheid in omgaan met emoties:
Graag vertel ik een voorbeeld wat ik heel recent mocht zien of herkennen of hoe je het ook wilt noemen. Eigen ervaring:
De laatste dagen had ik het nogal moeilijk met iets (een uitdrukking van een verlangen naar de toekomst toe) wat ik ter bespreking naar een groep mensen had gebracht en waar ik slechts onrechtstreeks een paar reacties kreeg en die waren niet erg positief te noemen. Geen van de mensen die aan de bespreking deelnamen, sprak me aan, ik had zelfs het gevoel dat ze me uit de weg gingen.
Ik hoorde hoe persoonlijke ervaringen van mensen uit die groep mijn vraag en hun reactie er over bepaalden.
Op 25 oktober werd ik wakker en mijn eerste gedachten gingen weer daarover. Hoe meer ik er over dacht hoe kwader ik me voelde worden. Hoe kwader ik werd, hoe ongemakkelijker ik mij voelde, hoe meer ik ook lichamelijke pijn voelde.
Ik wou er van af en probeerde het los te laten, het af te geven maar het lukte me niet. Ik bleef er over na-denken. Ik zat echt diep op dat moment, hoe ik ook probeerde ik kon aan niets anders denken, kon niets anders doen, ook al probeerde ik het. Het leek wel of mijn eigen denken mij verlamde.
De gedachte kwam in me op: ik moet hier met iemand over praten want het lukt me niet. Het lukt me niet alleen, zo kan het niet verder. Ik zou een afspraak maken met mijn vertrouwenspersoon en hulp vragen. Op dat moment kon ik mij ook richten tot de Heer, (eerder lukte dit me ook niet): Heer, ik kan het niet help me, het lukt me niet om het los te laten!
Ik was er mij heel erg bewust van dat ik diep zat en dat ik niet op die manier kon voortgaan, dat het zelfs lichamelijk niet goed was om in die negatieve cirkel te blijven. Toen gebeurde iets!
Een gedachte kwam in mij op: Kwaadheid roept kwaadheid op
Ik liet mijn gedachten daar een tijdje verder op in gaan en wist dat dit juist was. Ik moest de cirkel doorbreken maar hoe? Op dat moment zag ik het niet al wilde ik het wel.
Toen kwam het volgende woord:LIEFDE.
Dat is het dacht ik, dat is het! Ook hier bleef ik in gedachten even bij.
En ook nu wist ik dat dit de enige mogelijkheid was. Wat nu volgde was voor mij een heerlijke en duidelijk voelbare beleving:
Het was alsof vanaf dat moment alles weer anders werd, alles leek zachter te worden, ik kon ook weer anders denken.
Ik kon die groep mensen anders benaderen, ik kon hen vanuit liefde bekijken en ook begrijpen. Ik voelde mijn gespannenheid wegvloeien, net als de lichamelijke pijn die ik ervaren had. Eindelijk kon ik loslaten en andere dingen gaan doen.
Brenda, mijn kleinkind, verjaarde een paar dagen later: Ik moest haar kaartje nog posten, dus maakte mij er voor klaar en stapte in mijn wagen. Als ik de sleutel omdraai en kontact krijg dan slaat mijn radio ook aan.
Het eerste wat ik hoorde waren volgende woorden:
You can make your day to a hell or to a heaven
Dit was de eerste zin dat ik hoorde, klaar en duidelijk waren de woorden over gekomen. Ja, dacht ik, zon verschil is het inderdaad!
Mijn dag had een hel kunnen zijn vandaag, gelukkig voelde ik de hemel nu dichterbij!
Het viel me op dat ik zo bezig geweest was met het, volgens mij negatieve gedeelte, dat ik mij slechts eventjes had kunnen blij voelen met het heel mooie en positieve antwoord dat ik wel had mogen ontvangen. Dat positieve antwoord dant in feite veel belangrijker Voor mij veel belangrijker was, was op de achtergrond gekomen door het andere. Nu pas kon ik weer het mooie daarvan zien! Nu pas kon ik er terug blij en gelukkig mee zijn. Het is inderdaad zoals Charles Aznavour zong: "Je kan je dag tot een hel of tot een hemel maken" aan ons de keuze!
En het is nog niet gedaan. Om twee uur wordt er aan de deur gebeld, het was de postbode met een pakje! Ik was nogal verwonderd: Ik verwachte geen pakje... wat en van wie kon het zijn? Het kwam van iemand in de groep die deel genomen had aan de bespreking!
Ze stuurde mij een Braziliaanse kleine "lembraça" een kleine herinnering van pater Raf, die het achterliet en die zij mocht geven aan wie zij wilde. Ze schreef er bij: "bloemen voor een iemand speciaal... met God's zegen!" ik voelde me heel ontroerd.
Ik dacht: wat ben ik toch een klein mens! Het kan zijn dat mijn schrijven als een verhaal overkomt, maar ieder woord is waar, ieder woord heb ik die dag beleefd. Ik dan de Heer voor deze "hemelse" dag! Toelichting:
Pater Raf: Hij werkt als missionaris in Brazilië, ik had hem onlangs leren kennen toen hij op vakantie in België was.
Ik wens jullie allen een "hemelse" dag toe, Lieve groet, filosoofje
Jullie kennen die toestellen wel van het merk Frifri of andere maar volledig in inox. Heel mooi ongebruikt, blinkend en statig staat hij daar mooi te wezen tot je hem gebruikt
Vingerafdrukken alom, je probeert ze af te kuisen maar dat lukt maar half en je geeft het op je wrijft en wrijft maar eens je droog blijven steeds sporen over.
Gisteren vond ik dat het tijd werd om het frituurvet te verversen. Geen enkel probleem dacht ik, want die toestellen pakken volledig uit elkaar. Tijd dus om ook van de gelegenheid gebruik te maken om hem eens volledig onder handen te nemen.
Zo gezegd, zo geprobeerd want hoewel ik nu niet zo frequent frieten bak, het vet kleeft er aan vast
En met mijn gebroken pols gaf ik het na een tijdje op. Ach dacht ik, straks als mijn zus of mijn dochter komt geef ik hem even mee om in hun afwasmachine te steken Mijn dochter had me verteld zij dit ook deed en dat dit goed ging en dat de onderdelen er heel mooi en vetloos uitkwamen.
Dus daar stond hij klaar om mee te geven
Doch, ik weet niet hoe dit bij jullie is maar het zien staan van dat ding gaf me geen goed gevoel en ik dacht: wie weet wanneer mijn zus of dochter kwamen. Moest ik hem nu eens laten weken in soda?
Zo gedacht, zo gedaan, het sopje werd gemaakt en warempel het ging.
Ik weet niet hoe het met jullie is maar bij mij is een afwas een ideale gelegenheid waarbij mijn gedachten nogal eens geordend worden
Volgende week vertrek ik, net als ik vorig jaar voor de eerste keer deed, voor de stiltedagen bij MSC.
Ik moest daaraan denken en daarbij kwam de herinnering aan hoe ik me toen voelde en hoe ik dacht om datgene wat ik daar gevonden had nooit meer kwijt te spelen. Iets zo mooi wou je toch niet kwijt?
Ik kon er toen niet bij dat je daar terug weg van kon gaan, dat je dat mooie gevoel, die intense verbondenheid met God nog ooit zou willen verliezen en dat je niet alles zou doen om dit te behouden
Nu een jaar later ontdek ik bij mezelf dat ik daar ver van afgedwaald ben.
Hoe kan dat nu? Hoe is dit kunnen gebeuren? Hoe heb ik dit mooie zo kunnen laten ontsnappen? Ik kon er niet goed bij en wou dit wel eens voor mezelf uitzoeken.
De eerste weken, zelfs maanden had ik dit intense gevoel kunnen bewaren, ik bleef bij en in mezelf en vond daar rust Doch geleidelijk aan komen dingen en of mensen op je weg (val-strikken) die je aandacht vragen waardoor de tijd die je neemt voor meditatie en gebed geleidelijk aan opgeschoven worden. Het gebeurt éénmalig en je neemt je voor om s anderendaags je opgebouwde routine te hernemen en ja, het lukt je, je doet het ook. Maar zo begint het: de volgende dag is er weer iets weer iets waardoor je routine verstoord wordt en opnieuw denk je: morgen ben ik er opnieuw, maar die morgen wordt steeds vaker uitgesteld. Jouw eigen leven, je dagelijkse zorgen en/of dat van anderen eisen je aandacht op. Het gebeurd zonder dat je er erg in hebt. Eerst is het maar één dag dat je afwijkt van een patroon waar jij je zo veilig, geborgen en goed bij voelt en weldra is er nog één dag, en nog één
Net als bij de frietpot: eerst één vlekje, je kuist het op maar er komt nog één en nog één, je slaat er niet echt aandacht meer op tot het je begint te ergeren
Zo ook is het mij in het voorbije jaar gegaan.
Vandaag heb ik mijn frietpot mooi gemaakt: helemaal rein en zonder vlekjes
Volgende week ga ik voor mezelf: ik hoop mezelf weer net zo rein te krijgen als mijn frietpot, ja, natuurlijk zijn er sporen van gebruik, maar hij blinkt weer, zo hoop ik weer in kontact te komen én met mezelf, mijn innerlijke zelf, mijn ziel én het belangrijkste voor mij dan, met God!
Vorige zaterdag ben ik gevallen en heb daarbij mijn pols gebroken. Morgen zou ik ergens naar toe gaan om overmorgen wat te gaan helpen. Het is een feit dat ik er graag heen ga, ik word er steeds heel hartelijk ontvangen en het is voor mij een tot rust komen op een andere plaats dan in mijn eigen woning
Omdat de dokter me rust voorschreef voor mijn arm voorschreef en ik, omdat ik graag wou gaan, heb ik uitgeprobeerd of het me zou lukken om toch te gaan. Ik ondervond dat het eigenlijk wel heel belastend was maar toch had ik het heel moeilijk om af te zeggen.
Telkens opnieuw woog ik het één tegenover het andere af. Gisterenavond schreef ik dan het volgende:
Mag ik aan mezelf denken?
Mag ik aan mezelf denken zonder dat men mij dit kwalijk neemt?
Weet je: eigenlijk is dat niet de vraag!
De vraag is:
Sta ik mezelf toe om nu (met een gebroken pols) in de eerste plaats aan mezelf te denken?
Sta ik mezelf toe om mezelf, mijn gezondheid en mijn specifieke noden van dit moment op de eerste plaats te zetten zonder me schuldig te voelen?
Kan ik dat?
Denk ik al niet veel aan mezelf?
Ben ik al niet teveel met mezelf, mijn ontwikkeling, mijn gedachten, mijn voelen, mijn "zijn" bezig?
Ben ik al niet teveel "ik" gericht bezig?
Zie je, zo werd ik heen en weer geslingerd van zorgen voor mezelf naar zorgen voor een ander.
Het werd me duidelijk hoe moeilijk ik het heb om die rust te nemen die me voorgeschreven is...
Stil en zwijgend met veel mensen om me heen Teruggetrokken en stil 'k voel me wat alleen 'k zeg geen woord Er is geen enkele zin dat zich in mijn mond vormen wil
'k ga dus mijn weg even alleen... Ieder heeft zijn weg ook ik heb er één Kunnen aanvaarden met een open hart 't verschil van mens tot mens Dit is mijn eigen kleine wens (filosoofje - 2 juli 2005)
Omdat ik me, sinds een nog niet zo lange tijd, geraakt voel door God en daar gevolg aan gegeven heb en geef, dit na jaren van stilte op dat gebied, ligt het voor de hand dat ik mij meer en beter wil informeren over het leven van Jezus.
Begin dit jaar kreeg ik, op een vraag van mij, een studie over het Marcus evangelie aangeboden die ik mocht gebruiken om het evangelie te bestuderen.
Ondertussen heb ik mij door deze curus heen gewerkt: Dit evangelie voelt voor mij heel uitnodigend aan vooral een uitnodiging tot een leven in liefde en ook een liefdevol omgaan met de mensen.
Dit evangelie stelt Jezus als voorbeeld van hoe wij, ook de dag van vandaag, ons leven kunnen leven, een leven volg begrip- en liefdevol omgaan met de anderen. Het toont ons een Jezus voor wie de kleinste onder ons het meest van zijn aandacht krijgt. Het toont ons hoe Hij hen die geloven helpt, geneest en rein maakt. Het is geen hooghartige Jezus maar een man die eenvoudig blijft ondanks wie Hij werkelijk is.
Natuurlijk kwam ik ook teksten tegen die toch wat inzicht vroegen maar ik herinnerde mij de woorden van de pater toen hij mij die curus gaf: bestudeer hem vanuit liefde. En ja, Liefde is het toverwoord, een tovergegeven: het maakt zacht en begrijpend.
Wetende dat ook de bijbel is geschreven en dan nog eens samengesteld is door mensen en wetende dat wat ik zelf schrijf ook getint is door mijn eigen visie en zijn en deze tijdsperiode dan voel ik dat ik veel vrijer tegenover de inhoud en samenstelling van de opgenomen teksten sta. Ondertussen heb ik een tweede cursus gekregen, het evangelie volgens Johannes ditmaal, hij ligt klaar maar tot op heden ben ik er nog niet aan begonnen.
Toen ik vorige week in de Carrefour liep zag ik een boek liggen, ik zie altijd wel boeken liggen, waant boeken trekken me aan gelijk magneten, dus ik zag een boek liggen die ik meteen kocht. Het heeft de titel: Volgens Maria Magdalena en is geschreven door Marianne Fredriksson (auteur van het jaar 1998). Daar ben ik nu in aan het lezen.
Door het lezen van dit boek komt ppnieuw komt de vraag in me op: hoe zit het met de vrouwen gedurende het leven van Jezus. Ergens voel ik het gemis van vrouwen in de bijbel. Het lijkt dat ze zorgvuldig uit de bijbel zijn geweerd Hier en daar worden ze even aangehaald maar waarom is er geen evangelie door hen geschreven in de bijbel opgenomen? Het lijkt me logisch dat die vrouwen ook hun verhaal hebben gedaan. Deze vraag komt geregeld terug, doch ze is niet als een verwijt bedoelt. We kunnen de geschiedenis niet meer veranderen, we kunnen de beslissingen die toen genomen zijn niet zomaar doen ongedaan maken, maar we kunnen ons wel de vraag stellen hoe wij, vrouwen het er van af zouden gebracht hebben.
Zouden wij het zoveel beter hebben gedaan.? Zou bij ons het gevoel van macht niet aanwezig geweest zijn? Zouden er andere verhalen en waarheden naar buiten gekomen zijn? Jezus maakt geen onderscheid tussen een man en een vrouw en God is liefde, hoe kan je dan de één meer waarde geven dan de andere?
Als we kijken naar vrouwen in de politiek bvb. Doen zij het anders dan de mannen? Toch raar hoe mensen veranderen naarmate ze in een positie komen waarin aanzien speelt .
Bij deze vragen en dit schrijven laat ik het vandaag, ieder mag er voor zichzelf over nadenken en voor zichzelf een antwoord geven.
In de mailgroep Hand in hand gaat het onderwerp deze week over een "spiegelwereld". Vandaar volgende overdenking: Weet je waar ik net aan denk: Spiegelwereld - spiegelen - het beste van jezelf geven... Daarbij kwam een flitsgedachte binnen, weet je aan welke mensen we ons het liefste spiegelen? Aan die mensen die een stukje van onze bewondering meedragen. Met bewonderen bedoel ik dat er iets is in die mens dat ons aantrekt en dat we herkennen maar nog niet bij onszelf ontdekt hebben, of onvoldoende bij onszelf herkennen of zien. Het is er, anders is er geen herkenning maar ergens denken we dat we het niet in ons hebben en toch, dat weet ik nu zeker is het er altijd geweest! Dus dat spiegelen zet ons aan om die bepaalde eigenschap die we in de andere bewonderen ook in ons leven een plaatsje te geven. Op dat moment leggen wij daar ons eigenlijk een beetje op toe. Diegene waar we ons aan spiegelen is op dat moment ons voorbeeld, die heeft iets dat we graag zien en dat we ook zelf willen uitstralen. Als ik zo denk en voel dan bevestigd dit wat twijfelaartje schreef en wil de mens zich verbeteren, als ieder van ons zich verbetert dan verbeterd het geheel, dus komen we vanzelf in een betere wereld. We gaan er we stap voor stap op vooruit. Enkele dagen geleden las ik in een boek volgende zin: De Heer schept nu, op dit moment. (nota van mij: en wij scheppen mee!) Lieve groet, filosoofje
