Stiltedagen

Stiltedagen

Stille, dagen

Samen komen voor stilte

Verbondenheid door de stilte

Laten gebeuren…

Wonder van de stilte

Geraakt worden zonder je het wilde

Zalig thuiskomen

Vervulde dromen

Weten…

Heerlijk gevoel

Geen enkel gewoel

Enkel maar zijn
een schijn
Je-Zelf

19-09-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Symboliek en synchroniciteit?

Het kuisen van een frietpot…

Jullie kennen die toestellen wel van het merk Frifri of andere maar volledig in inox. Heel mooi ongebruikt, blinkend en statig staat hij daar mooi te wezen tot… je hem gebruikt…

Vingerafdrukken alom, je probeert ze af te kuisen maar dat lukt maar half en je geeft het op… je wrijft en wrijft maar eens je droog blijven steeds sporen over.

Gisteren vond ik dat het tijd werd om het frituurvet te verversen. Geen enkel probleem dacht ik, want die toestellen pakken volledig uit elkaar. Tijd dus om ook van de gelegenheid gebruik te maken om hem eens volledig onder handen te nemen.

Zo gezegd, zo geprobeerd want hoewel ik nu niet zo frequent frieten bak, het vet kleeft er aan vast…

En met mijn gebroken pols gaf ik het na een tijdje op. “Ach” dacht ik, “straks als mijn zus of mijn dochter komt geef ik hem even mee om in hun afwasmachine te steken”… Mijn dochter had me verteld zij dit ook deed en dat dit goed ging en dat de onderdelen er heel mooi en vetloos uitkwamen.

Dus daar stond hij… klaar om mee te geven

Doch, ik weet niet hoe dit bij jullie is maar het zien staan van dat ding gaf me geen goed gevoel en  ik dacht: “wie weet wanneer mijn zus of dochter kwamen. Moest ik hem nu eens laten weken in soda?”

Zo gedacht, zo gedaan, het sopje werd gemaakt en warempel het ging.

Ik weet niet hoe het met jullie is maar bij mij is een afwas een ideale gelegenheid waarbij mijn gedachten nogal eens geordend worden…

Volgende week vertrek ik, net als ik vorig jaar voor de eerste keer deed, voor de “stiltedagen bij MSC”.

Ik moest daaraan denken en daarbij kwam de herinnering aan hoe ik me toen voelde en hoe ik dacht om datgene wat ik daar gevonden had nooit meer kwijt te spelen. Iets zo mooi wou je toch niet kwijt?

Ik kon er toen niet bij dat je daar terug weg van kon gaan, dat je dat mooie gevoel, die intense verbondenheid met God nog ooit zou willen verliezen en dat je niet alles zou doen om dit te behouden…

Nu een jaar later ontdek ik bij mezelf dat ik daar ver van afgedwaald ben.

Hoe kan dat nu? Hoe is dit kunnen gebeuren? Hoe heb ik dit mooie zo kunnen laten ontsnappen? Ik kon er niet goed bij en wou dit wel eens voor mezelf uitzoeken.

De eerste weken, zelfs maanden had ik dit intense gevoel kunnen bewaren, ik bleef bij en in mezelf en vond daar rust Doch geleidelijk aan komen dingen en of mensen op je weg (val-strikken) die je aandacht vragen waardoor de tijd die je neemt voor meditatie en gebed geleidelijk aan opgeschoven worden. Het gebeurt éénmalig en je neemt je voor om ’s anderendaags je opgebouwde routine te hernemen… en ja, het lukt je, je doet het ook. Maar zo begint het: de volgende dag is er weer iets weer iets waardoor je routine verstoord wordt en opnieuw denk je: “morgen ben ik er opnieuw”, maar die “morgen” wordt steeds vaker uitgesteld. Jouw eigen leven, je dagelijkse zorgen en/of dat van anderen eisen je aandacht op. Het gebeurd zonder dat je er erg in hebt. Eerst is het maar één dag dat je afwijkt van een patroon waar jij je zo veilig, geborgen en goed bij voelt en weldra is er nog één dag, en nog één…

Net als bij de frietpot: eerst één vlekje, je kuist het op maar er komt nog één en nog één, je slaat er niet echt aandacht meer op tot het je begint te ergeren…

Zo ook is het mij in het voorbije jaar gegaan.

Vandaag heb ik mijn frietpot mooi gemaakt: helemaal rein en zonder vlekjes…

Volgende week ga ik voor mezelf: ik hoop mezelf weer net zo rein te krijgen als mijn frietpot, ja, natuurlijk zijn er sporen van gebruik, maar hij blinkt weer, zo hoop ik weer in kontact te komen én met mezelf, mijn innerlijke zelf, mijn ziel én het belangrijkste voor mij dan, met God!

Groetjes aan ieder,

31-07-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Vorige zaterdag ben ik gevallen en heb daarbij mijn pols gebroken. Morgen zou ik ergens naar toe gaan om overmorgen wat te gaan helpen. Het is een feit dat ik er graag heen ga, ik word er steeds heel hartelijk ontvangen en het is voor mij een tot rust komen op een andere plaats dan in mijn eigen woning

Omdat de dokter me rust voorschreef voor mijn arm voorschreef en ik, omdat ik graag wou gaan, heb ik uitgeprobeerd of het me zou lukken om toch te gaan. Ik ondervond dat het eigenlijk wel heel belastend was maar toch had ik het heel moeilijk om af te zeggen.

Telkens opnieuw woog ik het één tegenover het andere af. Gisterenavond schreef ik dan het volgende:

Mag ik aan mezelf denken?

Mag ik aan mezelf denken zonder dat men mij dit kwalijk neemt?

Weet je: eigenlijk is dat niet de vraag!

De vraag is:

Sta ik mezelf toe om nu (met een gebroken pols) in de eerste plaats aan mezelf te denken?

Sta ik mezelf toe om mezelf, mijn gezondheid en mijn specifieke noden van dit moment op de eerste plaats te zetten zonder me schuldig te voelen?

Kan ik dat?

Denk ik al niet veel aan mezelf?

Ben ik al niet teveel met mezelf, mijn ontwikkeling, mijn gedachten, mijn voelen, mijn "zijn" bezig?

Ben ik al niet teveel "ik" gericht bezig?

Zie je, zo werd ik heen en weer geslingerd van zorgen voor mezelf naar zorgen voor een ander.

Het werd me duidelijk hoe moeilijk ik het heb om die rust te nemen die me voorgeschreven is...

23-07-2005 om 20:30 geschreven door filosoofje

13-07-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Intens leven betekent dat je oog hebt voor de kleine momenten in het leven.
Auteur onbekend

16-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Omdat ik me, sinds een nog niet zo lange tijd, geraakt voel door God en daar gevolg aan gegeven heb en geef, dit na jaren van stilte op dat gebied, ligt het voor de hand dat ik mij meer en beter wil informeren over het leven van Jezus.

Begin dit jaar kreeg ik, op een vraag van mij, een studie over het Marcus evangelie aangeboden die ik mocht gebruiken om het evangelie te bestuderen.

Ondertussen heb ik mij door deze curus heen gewerkt: Dit evangelie voelt voor mij heel uitnodigend aan vooral een uitnodiging tot een leven in liefde en ook een liefdevol omgaan met de mensen.

Dit evangelie stelt Jezus als voorbeeld van hoe wij, ook de dag van vandaag, ons leven kunnen leven, een leven volg begrip- en liefdevol omgaan met de anderen. Het toont ons een Jezus voor wie de kleinste onder ons het meest van zijn aandacht krijgt. Het toont ons hoe Hij hen die geloven helpt, geneest en rein maakt. Het is geen hooghartige Jezus maar een man die eenvoudig blijft ondanks wie Hij werkelijk is.

Natuurlijk kwam ik ook teksten tegen die toch wat inzicht vroegen maar ik herinnerde mij de woorden van de pater toen hij mij die curus gaf: bestudeer hem vanuit liefde. En ja, Liefde is het toverwoord, een tovergegeven: het maakt zacht en begrijpend.

Wetende dat ook de bijbel is geschreven en dan nog eens samengesteld is door mensen en wetende dat wat ik zelf schrijf ook getint is door mijn eigen visie en zijn en deze tijdsperiode dan voel ik dat ik veel vrijer tegenover de inhoud en samenstelling van de opgenomen teksten sta. Ondertussen heb ik een tweede cursus gekregen, het evangelie volgens Johannes ditmaal, hij ligt klaar maar tot op heden ben ik er nog niet aan begonnen.

Toen ik vorige week in de Carrefour liep zag ik een boek liggen, ik zie altijd wel boeken liggen, waant boeken trekken me aan gelijk magneten, dus ik zag een boek liggen die ik meteen kocht. Het heeft de titel: Volgens Maria Magdalena en is geschreven door Marianne Fredriksson (auteur van het jaar 1998). Daar ben ik nu in aan het lezen.

Door het lezen van dit boek komt ppnieuw komt de vraag in me op: hoe zit het met de vrouwen gedurende het leven van Jezus. Ergens voel ik het gemis van vrouwen in de bijbel. Het lijkt dat ze zorgvuldig uit de bijbel zijn geweerd… Hier en daar worden ze even aangehaald maar waarom is er geen evangelie door hen geschreven in de bijbel opgenomen? Het lijkt me logisch dat die vrouwen ook hun verhaal hebben gedaan. Deze vraag komt geregeld terug, doch ze is niet als een verwijt bedoelt. We kunnen de geschiedenis niet meer veranderen, we kunnen de beslissingen die toen genomen zijn niet zomaar doen ongedaan maken, maar we kunnen ons wel de vraag stellen hoe wij, vrouwen het er van af zouden gebracht hebben.

Zouden wij het zoveel beter hebben gedaan.? Zou bij ons het gevoel van macht niet aanwezig geweest zijn? Zouden er andere verhalen en waarheden naar buiten gekomen zijn? Jezus maakt geen onderscheid tussen een man en een vrouw en God is liefde, hoe kan je dan de één meer waarde geven dan de andere?

Als we kijken naar vrouwen in de politiek bvb. Doen zij het anders dan de mannen? Toch raar hoe mensen veranderen naarmate ze in een positie komen waarin aanzien speelt….

Bij deze vragen en dit schrijven laat ik het vandaag, ieder mag er voor zichzelf over nadenken en voor zichzelf een antwoord geven.

15-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

14-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Gebroken vleugels

Voor niemand zichtbaar

Stap ik schijnbaar           

Geheel gezond

In deze wereld rond

Pijn uit het verleden

Remt in het heden

Als onverwacht

Iemand naar me lacht

Niet onbevangen

Doch vol verlangen   

Wil ik buiten zinnen

Kunnen beminnen

Wie hoort mijn lied

Wie danst mijn dans

Wie voelt mijn hart

Zo verward

12 september 2003 filosoofje

13-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

* * * * * * *

“Wanneer je de moed hebt om alleen te zijn,

dan kun je ook ontdekken hoe mooi het kan zijn

om

eens helemaal op jezelf te zijn,

op niets te hoeven pochen,

niets te hoeven bewijzen,

je niet te hoeven rechtvaardigen.

Dan kun je misschien ervaren dat jij helemaal één bent met jezelf.”

                                                   Uit het kleine boekje Geluk van Amselm Grün

09-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Wie onder ons herkent zich niet in vorige tekst? Hoe dikwijls zien wij de tekens niet?

Ik denk dat we alleen deze tekens kunnen opmerken als wij er voor open staan. Volgens mij spreekt God tot ons op die manier waarop wij Hem kunnen verstaan en dat zal of kan voor ieder van ons anders zijn.

Bij de één zal het door “weten” zijn, bij een ander door “woorden of teksten”, voor nog een ander door de natuur, of door symbolen, dromen, signalen, kleine dingetjes die we plots opmerken en zien of nog andere mogelijkheden waar ik nu niet aan denk… dit naargelang datgene waar ieder van ons gevoelig is.

Misschien heeft ieder daar voor zich wel een voorbeeld van: Iets waarvan jij goed weer dat je geraakt bent door God.

Toen ik de laatste keer iets na Pinksteren in Herent was, was een duif in de kamer van Germaan binnen gevlogen…

- Nu kan je dit als nietszeggends afdoen, de duif de kans geven om naar buiten te vliegen en er verder niet meer aan te denken.

- Je kan er ook bij stilstaan en denken: Wat mooi! Wat een uitzonderlijk toeval… Je kan er bij stil staan en kijken hoe dit voor jou voelt, wat het bij jou teweegbrengt. Geeft het jou een goed gevoel of vind je het vervelend en waarom? Je zou je ook kunnen afvragen: heeft dit iets te betekenen, wil dit mij iets willen duidelijk maken? In ieder geval voelde ik het aan als bijzonder wat een ander er ook van denken mag.

08-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

Toeval?

Eergisteren zat ik in mijn zetel en een duif komt aan de buitenkant van de venster waaraan ik zit aangevlogen, ze zet zich tenslotte op het boordje bovenaan het venster. Hé, denk ik, wat toevallig… het gaf me een blij gevoel dat ik het had opgemerkt…

Gisteren zit ik aan mijn pc te werken als ik even naar buiten kijk en wat zie ik:

eenzelfde duif heeft plaatsgenomen op het muurtje heel dicht bij het raam waar ik zit. Niet op de buitenste rand maar heel dicht bij het raam. Ik kijk verwonderd en met een blij gevoel naar de duif terwijl zij ook haar kop naar mij draait en het lijkt of ook de duif mij aankijkt… toeval?

Of het een bedoeling heeft of niet, het voorval bracht me rust en vreugde…

Voor mij zijn dit kleine signaaltjes waarin we bewogen worden door iets waar we de Liefde van God in kunnen ontdekken als we dat willen en we kunnen daar dankbaar om zijn.

Geraakt worden of beroerd worden door iets is voor mij telkens een klein wonder dat mijn hart verwarmt en mijn dag verblijdt.

Je laten raken daarvoor moet je stil en rustig kunnen zijn. Geraakt worden kan heel moeilijk wanneer we van het ene naar het andere rennen.

Geraakt worden is een teken van God die jou zegt dat hij je liefheeft!

Nemen we genoeg tijd om ons te laten raken? Om te luisteren?

07-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje

De deur: ze staat open en symboliseerd hier doorzichtigheid, de ene kant is het verlengde van de andere

Dag vrienden,

Dit blog heeft gewoon de bedoeling mijn eigen gedachtegangen met jullie te delen, het is een blog zonder pretenties, zonder bedoelingen, zonder een boodschap uit te dragen.
De enige boodschap die ik misschien uitdraag is de opdracht zichzelf te zijn gewoon zoals je echt bent, zoals je in kontact met je ziel en je hart voelt en denkt. Dit is wat ik hier ook zal proberen vorm te geven, meer niet. Mocht het voor sommige toch lijken alsof ik iets wil uitdragen dan kan ik alleen zeggen:
dit is wat ik nu ben, waar ik nu mee bezig ben, wat nu in mijn leven aan de orde is. Van daaruit denk ik dat ik er bepaalde thema’s veelvuldig zullen terugkomen, dit kan ook niet anders wanneer er een bepaalde recente verandering in je leven gebeurd is wat je verder wilt ontdekken en uitpluizen.

Ik hoop dan ook dat mijn ontdekkingstocht voor diegenen die hier een kijkje komen nemen iets kan betekenen, misschien herkenning teweegbrengt en/of tot nadenken stemt meer hoeft dat niet te zijn.

Hartelijke groet,

filosoofje

06-06-2005 om 00:00 geschreven door filosoofje