Ondertussen ben ik “stil” geworden in Zijn nabijheid.

Weet je wel hoe krachtig dit kan zijn?

Het nodigt me uit tot dit gesprek:

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Heer, vol schroom ben ik hier bij U niet goed wetend hoe ik me gedragen moet, maar je kent mij. Jij kent me door en door en weet wie ik ben. Ik weet ook dat jij welwillend op mij neerkijkt en ik weet ook dat jij weet hoe ik er soms verlang om dicht bij jou te zijn, hoe ik menige keer verlang naar jouw armen om me heen.

Heer ik voel me wat alleen vandaag, ik wou dat jij hier, in werkelijkheid bij mij was en dat ik een praatje met jou kon maken vandaar mijn brief, dit moet een gezamenlijk gesprek vervangen.

Heer, soms twijfel ik zo en ben een vat vol vragen: hou ik wel van jou?

Wat en hoe doe je dat? Hoe is dat gevoel: Houden van je “God”,  van “Vader”, van “Jezus” en ja, zelfs van de “H. Geest”? Kan ik dat? Doe ik dat? Of stel ik mij dit maar voor?  

Hoe moet dat met die drie-eenheid?

Soms ervaar ik jou als Vader, soms als Jezus, de Christus en andere keren wil ik me maar al te graag koesteren of gesteund weten door de Geest. Toch weet ik, hoe moeilijk het ook uit te leggen is, toch weet ik, voel ik dat het er eigenlijk niets toe doet. Dat ik altijd bij jou kan zijn in welke hoedanigheid ik jou op een bepaald moment nodig heb of aanvoel. Als ik mij openstel voor jou dan ben je er.

Dank je daarvoor, dank je voor je liefdevol aanwezig zijn; dank je dat ik even bij jou mocht zijn

Ik hou van je!

Amen