:oops: Wat ben ik een onregelmatig schrijven en toch is het niet zo dat er niets in mijn leven gebeurd integendeel zelfs er is zelfs iets in het vooruitzicht dat mijn leven een andere wending zal geven.

Een paar jaar geleden sprak ik de wens uit om deel uit te maken van een een msc-gemeenschap wat niet evident was want ik als vrouw sprak die wens uit in een mannengemeenschap. Mijn wens is dus zeker niet als vanzelfsprekend ontvangen maar men verzekerde mij dat men mijn vraag ter overweging nam. Het antwoord was nu niet meteen positief maar ook niet negatief, het kon alle wegen uit en ik kon dus maar één ding doen en dit is afwachten en vertrouwen dat datgene zou gebeuren wat kon en mocht gebeuren.

Soms ongedurig als ik ben liet ik na een zekere tijd die wens meer en meer los en dacht zelfs al dat alleen een wonder dit nog mogelijk kon maken.

Een klein wonder geschiedde:

De provinciaal overste nam kontact op met pater Germaan met een voorstel dat hij zelf had aangeboden gekregen en waarvan hij meende dat het ons MSC-leken een mogelijkheid zou bieden om, met in gedachten de vraag die leeft, een gemengde gemeenschap op te starten.

Enthousiast zond Pater Germaan dit aanbod door aan de stuurgroep van de lekenbeweging waar ik ook deel van uitmaak. Mijn enthousiasme was meteen gewekt.

Ondertussen zijn we al meerdere gesprekken en samenkomsten verder. Als alles in dezelfde richting als nu evolueert, zal in het tweede helft van volgend jaar een dergelijk project van start gaan. Zowel pater Germaan als ik hebben “ja” gezegd op de vraag of wij er willen deel van uitmaken.

Mijn denken en dromen gaan dus geregeld over verhuizen, wat meenemen, wat achterlaten… hoe vertel ik het mijn familie, mijn vrienden… hoe zal het zijn en ook wie zal er nog deel van uitmaken? Want hadden er graag nog een paar mensen bij.

Dagelijks keek ik uit naar “wist je dat?”. (Dit is het tijdschrift van en voor de msc-leken.) Daarin is voor het project voor het eerst aan alle leken bekend gemaakt. Natuurlijk hoop ik dat er reacties op het artikel komen en dat enkele geïnteresseerden meer uitleg zullen vragen.
Hoe dan ook, we starten met het project, zoveel is zeker, maar het zou fijn zijn als we van bij  het begin nog een paar enthousiastelingen zouden mogen begroeten.

Als je dit leest wil je dan meebidden voor het welslagen van het project?

Een beetje bang en onrustig ben ik soms wel, het zou een leugen zijn moest ik schrijven dat het niet zo is. Het is tenslotte niet niks om van een alleengaand leven in een gemeenschap te stappen en dat niet op de leeftijd waarop men doorgaans zo'n beslissing neemt. Een groot deel van mijn leven is al geleefd, ik heb mijn ervaringen en mijn wijsheid en ben tevreden met mezelf.  

“Waarom doe ik dat eigenlijk nog?
Waarom geniet ik niet gewoon verder van het leven dat ik gewoon ben en waar ik me goed in voel?
Waarom laat ik niet alles bij het oude?”
Die vragen zijn er soms wel, doch er is slecht één antwoord: ik voel gewoon dat ik dit moet doen. Ik voel dat ik daar naartoe geleid ben en dat het gevolg geven aan die roep binnen in mij alleen mij gelukkig maakt.
Al de vragen vallen weg en ik voel dat ze niet echt nodig zijn, ik hoef alleen maar te vertrouwen en met open handen de toekomst tegemoet te gaan. 
Natuurlijk is het niet zo dat we ons niet hoeven te bevragen en dat we kunnen gaan zweven of niet met onze beide voeten op de grond blijven. De realiteit van de wereld waarin we leven is er en we dienen daar, volgens mij dan, rekening mee te houden.
Doch:
Dit maakt me gelukkig: "Vertrouwen op Hem". Zoveel heb ik wel meermaals mogen ondervinden. Sinds ik dit doe is mijn leven veranderd, ik ben meer tevreden, gelukkiger… ik heb me voelen thuiskomen daar waar ik moest zijn.

Ik wens iedereen een dergelijk thuiskomen, een thuiskomen in vrede, vreugde en geluk.